Originally Posted by
van
Έτσι για το φινάλε.. Ηρθε το τέλος αυτής της μεγααααλης σχέσης..! Εγώ συνέχιζα να ζητάω, τα δεδομένα και αυτονόητα από μεριάς μου κ αυτός τα δικά του.. Τη μία ήταν το οικονομικό.. Την άλλη η κούραση την άλλη η κακή διάθεση. Όταν του τα έλεγα θυμωνε και πάντα με ήρεμουσε. Ότι θα αλλάξει όλο αυτό. Λες και αλλάζουν μαγικά τα πράματα.. Τις τελευταίες γιορτινές μέρες χωρίσαμε μια φορά αλλά τα ξαναβρήκαμε. Ηρθε, με βρήκε, έκλαψε, είπε πως ίσως έχει φόβο να εμπιστευθεί και να ανοιχτεί. Ότι ίσως τον φοβισε ότι εγώ ήμουν και δύο βήματα μπροστά. Και μετά από λίγες μέρες πάλι τα ίδια.. Όλη μέρα σπίτι να σαπίζει και διάθεση μηδέν. Δεν είναι ότι βγαίνει γενικά και αποφευγει μαζί μου. Άρχισε να με τραβάει μέσα σε αυτήν την μαυρίλα. Άρχισα να χάνω την ζωντάνια και το κέφι μου. Όταν προχθές του είπα πάλι εγώ να το τελειώσουμε δεν είπε και πολλά (όπως πάντα. Λες και αποφευγει να τοποθετηθεί και να λάβει μια απόφαση). Είπε δεν θέλω να πω κάτι για την ώρα. Ας το αφήσουμε για λίγο... Ό,τι να ναι.. Διάλειμμα από το διάλειμμα θέλει;; δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαι τόσο απαιτητική ή προτρέχω.. Αλλα το μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει πως γίνεται να μην θες να περνάς χρόνο με το νέο αμόρε.. Να γουστάρεις. Να βολτάρεις, να γελάσεις. Δεν ζήτησα γάμο ούτε να μου ανοίξει την ψυχή του και την καρδιά του. Χρόνο ζήτησα. Οπότε κάπως έτσι ήρθε το τέλος! Έχει δύο τρεις μέρες που δεν επικοινωνούμε. Με εξάντλησε. Κατάλαβα ότι δεν μπορεί ή δεν Θέλει να δώσει αυτό που ζητάω. Και πως σίγουρα είναι ένα μοτίβο που επαναλάμβανει γενικά στις σχέσεις. Και ότι δεν θα άλλαζε τίποτα όσο και αν ήλπιζα και όσο κι αν με καθησυχάζε συνεχώς.. Αυτά
Υγ. Με εξόργισε το ότι πέρασαν αργίες, μέρες ωραίες γιορτινές και ξεκούραστες και δεν είπε θα πάρω το κορίτσι νσ βγούμε για ένα ποτό, ένα φαγητό.. Σπίτι του και βαρεμάρα.. Ξάπλα. Λες και είμαστε 85 χρονών