Δεν μπορεις να φανταστεις τι υπομονη κ τι θυσιες εχω κανει για αυτον τον ανθρωπο αλλα δεν παει αλλο εφτασε ο κομπος στο χτενι.Ηρθε η ωρα να κανω κατι για τον εαυτο μου κ οχι μονο για τον αντρα μου.
Δεν μπορεις να φανταστεις τι υπομονη κ τι θυσιες εχω κανει για αυτον τον ανθρωπο αλλα δεν παει αλλο εφτασε ο κομπος στο χτενι.Ηρθε η ωρα να κανω κατι για τον εαυτο μου κ οχι μονο για τον αντρα μου.
Τότε προχώρα...
Ευχαριστω,,κ πραγματικα εδω μεσα εχω παρει πολυ κουραγιο κ δυναμη.Καμια φορα το πιο σωστο ειναι να κοιταμαι την ζωη στα ματια κ οχι να φοβομαστε να σηκωσουμε το κεφαλι μας.Εγω αποφασισα να το σηκωσω λοιπον.
Πονάς και προχωράς λοιπόν. Καλό κουράγιο, καλό δρόμο, μην λυγίσεις ποτέ μπροστά σε σένα. Είσαι εσύ και σε αγαπάς.
επειδη στη βραση κολαει το σιδερο
και σενα σε βλεπω ολιγον καψουρη
ξεκινα επιχειρηση ξαναφλερταρω τη γυναικα μου και χτιζω τη σχεση μας σε νεα βαση
εαν το κανεις ...καλη επιτυχια
θελει κουραγιο τσαγανο και πολληηηη υπομονη
αλλα οι καρποι θα σε ανταμειψουν
δεν εισαι μονος
πολλοι ανθρωποι δεν ξερουν πως να ειναι σε μια σχεση
αλλα εχω την εντυπωση πως η σχεση σου βρικεται στην εντατικη και οχι στο χωμα
σορυ που γινομαι λιγο μακαβρια
ευχομαι το καλυτερο
Και εγώ αισθάνομαι αρκετά καλύτερα από τότε που γράφω εδώ. Μοιράζομαι αυτό το πρόβλημα μαζί με όλους σας και σας ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή, βοηθάει πολύ.
researcher δεν έχει ιδέα πόσο πολύ θα ήθελα να κάνω αυτό που λες... Έχει επέλθει όμως πολύ μεγάλη φθορά. Πιο μεγάλη ήταν η φθορά από τη στιγμή που έφυγε και με όσα επακολούθησαν παρά το ίδιο το γεγονός που την έκανε να φύγει.
Κάθε φορά που προσπαθούσα να την προσεγγίσω, τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν, τόσο πιο πολύ δεν ήθελε να με βλέπει και να με ακούει...
Τώρα έχω επιλέξει τη σιωπή. Αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στις χίλιες να είμαστε πάλι μαζί κάποια στιγμή, αυτό θα φανεί μόνο με την απόσταση και το χρόνο τώρα πια.
Αν και είμαι της άποψης ότι καλύτερα απλά να προχωρήσω όσο και αν πονάει αυτό.
Νovel η αποψη μου ειναι να μην γυρισεις ξανα πραγματικα ομως κ για δευτερη φορα πολυ φοβαμαι πως η καταληξη σας θα ειναι ιδια.Μπορει κ να ξανω λαθος αλλα οπως δειχνουν τα πραγματα δεν την επηρεασε το γεγονος πως πονουσες τοσο πολυ για τον πατερα σου γιατι να την ανδιαφερει κατι αλλο.Αν ηθελε πραγματικα να ειστε μαζι θα ησασταν.
Maria, καλώς ή κακώς έβαλε μπροστά το εγώ της και δεν υπολόγισε τίποτα άλλο. Τις πρώτες μέρες ξέρω ότι το σκεφτόταν. Στη συνέχεια όσο περνάγανε οι μέρες σκήραινε τη στάση της, προφανώς για να αιτιολογήσει και να στηρίξει την απόφαση της και να απαλλαγεί από τις ενοχές για αυτό που συνέβαινε στην οικογένεια μου. Εκεί πάει και η απαξίωση...
Ο χρόνος απαλύνει τα αρνητικά συναισθήματα και εκεί αφήνω την απειροελάχιστη πιθανότητα...
Με τη λογική και εγώ όμως δεν μπορώ να φανταστώ να είμαστε πάλι μαζί. Έχουν γίνει τόσα πολλά και άσχημα που δεν ξεπερνιούνται χωρίς τεράστια προσπάθεια. Και δεν νομίζω ότι θα λυγίσει τον εγωϊσμό της. Αν το κάνει και συνηδητοποιήσει τι έχει συμβεί, θα καταρεύσει...
Οπότε όσο και αν πονάει θα συμφωνήσω μαζί σου...
ασχετο με το τι πιστευει εκεινη
εσυ θελεις να ειστε ξανα μαζι?
πιστευω πως θελει και πως μετανιωσες για τον τροπο που της φερθηκες
γνωμη μου ειναι τουλαχιστον να στειλεις ενα τελευταιο γραμμα η εστω μια τελευταια συνναντηση εκθετοντας της ολα αυτα που αισθανεσαι και αφηνοντας της το δικαιωμα να σκεφτει
ας μη γινει συνηθεια η καινουργια κατασταση του χωρισμου πρωτα
αξιζει πιστευω μια ευκαιρια το ολο σκηνικο
απλα της φαινεται εντελως απιθανο μαλλον να βιωσει καλα πραγματα μαζι σου
αναγνωρισε της το αυτο
και κανε μικρες λεπτες κινησεις
πιστευω πως σας ενωνει αυτη η βαθεια ευασθησια που εχετε και οι δυο
Καλή μου researcher με το συναίσθημα που δεν σβύνει επειδή επικράτησε μια παρανοϊκή κατάσταση θέλω. Με τη λογική όχι.
Φυσικά και μου λείπει, φυσικά και πίστεψα ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου. Για αυτό την παντρεύτηκα άλλωστε.
Όλα αυτά που τόσο καλοπροαίρετα αναφέρεις τα έχω κάνει ήδη. Και της έχω γράψει, και της έχω μιλήσει, μέχρι και τραγούδι της έγραψα (είμαι μουσικός ερασιτεχνικά) και ό,τι μπορείς να φανταστείς... Κάθε φορά η απάντηση ήταν και πιο σκληρή. Συνηδητοποίησα ότι όσο πιο πολύ προσπαθούσα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν. Της ζήτησα και μια τελευταία συνάντηση κυρίως για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα αλλά αρνήθηκε κάθε επαφή. Ένας λόγος που με απέφευγε και σκλήραινε όλο και περισσότερο είναι γιατί πάντα είχα (με την καλή έννοια) τον τρόπο να την ηρεμήσω και να προχωρήσουμε κάθε φορά που τσακωνόμασταν. ΄
Φοβάται μήπως δείξει αδυναμία. Έτσι το βλέπει... Δεν με εμπιστεύεται πια και δεν με θέλει. Το έχει καταστήσει σαφές. Σωστό ή όχι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να σιωπήσω. Να κοιτάξω να βρω τον εαυτό μου και τις ισσοροπίες μου και αν είναι να γίνει κάτι θα γίνει, αλλιώς απλά προχωράμε.
χαιρομαι που εκανες προσπαθειες
πιστευω πως εχεις πολα χαρισματα
αλλα σκεφτομαι πως ειναι εξισου ταπεινωτικο για σενα να αισθανεσαι πως καθε τοσο με τη βιαιη λεκτικη συμπεριφορα σου χυνεις ολη την καρδαρα με το γαλα
πιστευω πως αυτο ηταν και το βασικο προβλημα σε ολες τις σχεσεις σου
και αυτο θα λυθει πρωτιστως απο σενα
ειναι κριμα και για τους δυο
εχω δει περιπτωση που η σχεση φευγει τα συναισθηματα μενουν
και δε θα ηθελα σε καμια περιπτωση να το βιωσω
ειναι αδικο
αλλα μερικα πραγματα στη ζωη μας ειναι αδικα
δεν ειναι ευκολο να σου πει καποιος κανε το ενα και κανε το αλλο
αλλα χαιρομαι που τωρα προσπαθεις να εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου
εστω κι αν η κοπελα δεν παρει πρεφα την αλλαγη σου την πραγματικη
εσυ θα εχεις κανει το βημα για πιο υγιεις σχεσεις
ευχομαι ομως εκεινη να το καταλαβει
οταν εχει συμβει στ αληθεια
η ζωη ειναι καπως μικρη για να χτιζουμε απο την αρχη σχεσεις με κοινες εμπειριες
και οι κοινες εμπειριες ενωνουν βαθεια
οχι οτι ειναι βεβαια ανεφικτο δε λεω αυτο
Αν θέλω να κάνω ένα γενικό απολογισμό του εαυτού μου και της προσωπικότητας μου, τότε θα πω πως είμαι ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος, με πολλά θετικά στοιχεία που δυστυχώς όμως αυτοακυρώνομαι από τις άσχημες συμπεριφορές μου.
Αν έχεις κάνει 10 καλά και ένα μόνο κακό, αυτό είναι αρκετό κάποιες για να ακυρώσει τα 10 καλά σου.
Θα μου πεις ουδείς τέλειος, ουδείς αλάνθαστος. Έχει σημασία όμως το πόσο δραματικό ρόλο μπορεί να παίξει η σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας και το πόσο συχνά βγαίνει στην επιφάνεια.
Στη δική μου περίπτωση έτσι έγινε. Τι να πω... Ο πόνος είναι τεράστιος, ελπίζω μόνο να με οδηγήσει σε καλύτερα μονοπάτια από εδώ και πέρα.
η βιαιη συμπεριφορα
λεκτικα η σωματικα
ειναι κατι σαν ασθενεια
δεν την αντεχει οποιοσδηποτε
και οποιος την αντεχει νιωθει χαζος που το κανει
δεν ειναι ευκολο
εκφρασου στην ψυχοθεραπεια οσο μπορεις βγαλε ο,τι εχεις μαζεψει εκει
και οχι στον ανθρωπο σου
εχουμε πολλες αντοχες αλλα οχι απεριοριστες
δεν μεταβολιζονται ολα
βγαλτε στους ψυχολογους το οξυ και αφηστε για τους ανθρωπους σας το μελι
αξιζει
το λεω και για μενα αυτο φυσικα
απο την αλλη ειναι πολυ θετικο που αναγνωριζεις λιγο λιγο τι σου συμβαινει πιστεψε με
δεν το κανουν ολοι αυτο
ειναι προνομιο
Έτσι είναι. Και δυστυχώς η ψυχοθεραπεία είναι κάτι που έπρεπε να είχα κάνει νωρίτερα.
Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές... Πρώτα γίνεται η ζημιά και μετά βλέπουμε τι πρέπει να είχαμε κάνει.
Κάλλιο αργά...
Το τελευταίο πράγμα που κατάφερα να της πω είναι αυτό:
\"Εύχομαι μόνο (δεν ελπίζω) κάπως, κάπου να τα ξαναπούμε. Αρκεί να είμαστε καλύτεροι.\"
Είναι σπάνιο, πολύ σπάνιο. Θέλει απίστευτη θέληση και αυτογνωσία αλλά όχι αδύνατο.
Απλά δεν έχει κανένα νόημα να ελπίζω. Το δικό της συναίσθημα έχει φύγει ήδη. Όταν θα φύγει και το δικό μου αργά ή γρήγορα αυτή η ευχή δεν θα έχει πια καμία σημασία...
αχ βρε Novel
ετσι ειναι μονο οταν καποια πραγματα ξεπερασουν τα ορια το ψαχνουμε λιγακι αλλιως δεν κουνιεται φυλλο
η αδιαφορια μας για το πως ειμαστε και η τεμπελια μας δεν εχει ορια
παντως σε καθε περιπτωση αξιζει να γινεις καλυτερος
ειτε εκεινη το καταλαβει ειτε οχι
εσυ θα μαθεις πως να εισαι οσο το δυνατον καλα με σενα και τους ανθρωπους που ειναι κοντα σου
για λιγοτερη δυσαρεσκεια και μοναξια στο μελλον
θελει θαρρος και δυναμη
Επανέρχομαι στο πρόβλημα μου, γιατί τελικά διαπιστώνω πως ο χρόνος δεν μοιάζει με γιατρός (πέρα από την αναπόφεκτη προσαρμογή). Το μπέρδεμα, ο θυμός με τον εαυτό μου, οι αναμνήσεις, η απώλεια, η αυτογνωσία μέσω φοβερού πόνου και οι ενοχές που βιώνω, η ζωή που δεν είναι πια η ίδια, οι φίλοι που \"αποχωρούν\" σιγά σιγά και δικαιολογημένα, η οικογένεια που νιώθει απόγνωση...
Πως αντιμετωπίζει κανείς αυτές τις καταστάσεις; Πως μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του για τα λάθη του; Πως μπορεί να λυτρωθεί κάποιος για αυτά που τον βαραίνουν; Πως γίνεται ο χρόνος να μην λειτουργεί υπέρ; Πως μπορείς να επιβιώσεις συναισθηματικά και να προχωρήσεις όταν διαπιστώνεις ότι η ζωή σου είχε τελικά σαθρά θεμέλια;
Δεν είναι ερωτήματα που μπορούν να απαντηθούν από κανέναν στη πραγματικότητα και το γνωρίζω αυτό. Με βοηθάει όμως να μοιράζομαι έστω αυτές τις σκέψεις.
Σας ευχαριστώ.
Novel,καλημέρα.Έχω βιώσει το πένθος.Ο χρόνος είναι μεν γιατρός,αλλά και το ρητό συν Αθηνά και χείρα κίνει,κρύβει μεγάλη αλήθεια.Αφού αναγνωρίζεις πως τα θεμέλια ήταν σαθρά,ίσως να προσπαθήσεις να χτίσεις νέα;Ποτέ δεν είναι αργά για να βελτιώσουμε πράγματα μέσα μας που μας βάζουν εμπόδια και μας βασανίζουν.
Η ματαίωση,η θλίψη,κι αυτά μέρος της ζωής μας είναι,μας δίνουν μαθήματα και ευκαιρίες να μάθουμε να τα προσπερνάμε,άρα κι αυτά-με τον δύσκολο τρόπο-να προσεγγίζουμε τα θέματά μας με διαφορετική ματιά.
Αν ο πόνος δε γίνει αυτοσκοπός,αν πάρει τον κεντρικό ρόλο σε μία περίοδο της ζωής μας και μπορέσουμε να τον ξεπεράσουμε,τότε καταλαβαίνουμε πως έχουμε κάθε στιγμή τη δυνατότητα της αλλαγής.
Κάπου διάβασα κάτι που νομίζω πως είναι σωστό. Ένα διαζύγιο ή ένας χωρισμός σε αρκετές περιπτώσεις έχει σαν απώλεια πιο βαριά επίπτωση ακόμα και από τον ίδιο τον θάνατο. Και αυτή την κατάσταση την ενισχύουν οι ενοχές. Η διαπίστωση των μεγάλων λαθών που δεν μπορούν πια να διορθωθούν. Είναι σα να έχεις σκοτώσει κάτι και να συνηδητοποιείς το κακό που έκανες. Δεν είναι ότι έφταιξα για όλα... Είναι όμως σαν να κοιμόμουν τόσα χρόνια. Σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου να κοιμόταν και να εμπόδιζε το μυαλό να πράξει σωστά. Πονάω πάρα πολύ αλλά \"χαίρομαι\" συγχρόνως για την αυτογνωσία που κερδίζω. Δεν υπάρχει όμως σε κυριαρχία η λογική, υπάρχει ένας κατεστραμένος συναισθηματικός κόσμος. Μια πραγματικότητα που σου φωνάζει ότι κοιμόσουν αλλά ξύπνησες πολύ αργά.
Τι να πω...
Να πεις την κλασική πλέον ατάκα της Σκάρλετ στο Όσα παίρνει ο άνεμος:\"Tomorrow is another day\".
Κι εγώ χωρισμένη είμαι.Ε,πήρα το χρόνο μου,πένθησα για το τέλος,πένθησα για την ανατροπή των ονείρων,πένθησα για το ότι δε θα γεράσουμε μαζί,πένθησα για το ένα,πένθησα για το άλλο.Στην τελική είπα νισάφι,πάμε γι άλλα.Όλα θα περάσουν,είναι λογικό να νιώθεις τόσο μπερδεμένη,τόσο τρομαγμένη ίσως απ\'όλα αυτά που σου βγαίνουν τώρα,κι αυτό είναι ένα εξτρά γλυκάκι σε κάποια προβλήματα που όλοι μας κουβαλάμε ούτως ή άλλως,νιώθουμε στραγγισμένοι,πικραμένοι,μ όνοι.Αλλάζουν σχεδόν όλα γύρω μας.Πράγματα και καταστάσεις που θεωρούσαμε δεδομένα,μέρος της καθημερινότητάς μας,παύουν να υπάρχουν.Καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας,να κάνουμε μια νέα αρχή.Και δεν έχουμε το κέφι,ούτε τη διάθεση,ούτε την ενέργεια.Αλλά δεν υπάρχει το μαγικό ραβδάκι,δεν υπάρχει καμία συνταγή να γλυτώσεις τον πόνο.Παρά η σκέψη πως κανένας πόνος δεν είναι αιώνιος,ούτε αξεπέραστος.Αυτό να θυμάσαι!
Και τις αλλαγίτσες μας θα τις κάνουμε,σε όσα θεωρούμε πως έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της σχέσης μας.Θα συγχωρέσουμε και θα συγχωρεθούμε,θα προχωρήσουμε παρακάτω.
Προς το παρόν,δώσε λίγο χρόνο και χώρο στα συναισθήματα αυτά,γιατί είναι στάδιο απαραίτητο κι αυτό,έτσι να το βλέπεις.:)
Έτσι είναι... Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ο ειδικός που επισκέπτομαι έχει πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω έτσι ως και υγιές. Με την έννοια ότι πονάς για την απώλεια και γιατί καταλαβαίνεις τι δεν έγινε σωστά, οπότε αυτό σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάμαι μην γίνει εμμονή και με ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Και υπάρχει και κάτι άλλο που τρομάζει: Λέω στον εαυτό μου, έφτασες 37 χρονών και έπρεπε να καταρεύσσουν τα πάντα για να μάθεις. Πόσο χρονών να φτάσεις πια για να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια λάθη. Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι είμαι έτσι; Ότι εγώ δεν κάνω για γάμους και παντρειές; Μήπως είναι καλύτερα να περάσω το υπόλοιπο μόνος μου χωρίς να χρειαστεί να πονέσω και να με πονέσει πια κανείς; Ξέρω ότι μοιάζουν με ερωτήματα έφηβου... Μόνο που ο έφηβος έχει πολλά χρόνια μπροστά για να διορθώσει και να μάθει. Είναι απλά η πιο μπερδεμένη και πονεμένη περίοδος της ζωής μου.
Δεν σε πήραν τα χρόνια Novel,σιγά!Έχεις μπόλικο καιρό να τα αξιολογήσεις,μετρήσεις και φτιάξεις όλα στη ζωή σου.Ναι,έφηβη,γιατί;H εφηβεία,εκτός από το μπέρδεμά της,έχει και μία όρεξη για ζωή,μια αισιοδοξία,μία φωτεινότητα.Όλα θα περάσουν,φρόντισε τον εαυτό σου,αγάπα τον.
Αγάπησε τον εαυτό σου... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τον έχω όντως ποτέ αγαπήσει. Γιατί τώρα σίγουρα νιώθω ότι δεν τον αγαπάω. Αγαπάς τον εαυτό σου όταν κάνεις αυτό που θες; Όταν φέρεσαι όπως θες; Όταν απαιτείς πράγματα από τη ζωή και όταν σου γυρνάνε τούμπα συχτιρίζεις; Ποιός τελικά αγαπάει τον εαυτό του πραγματικά. Και τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου. Σημαίνει κάνω ότι γουστάρω αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις; Σημαίνει τον φροντίζω και τον \"ταίζω\" με ό,τι καλύτερο μπορώ; Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του, τόσε ίσως δεν έχει ανάγκη και την παρουσία κανενός. Δεν έχει ανάγκη για το άλλο μισό να τον συμπληρώσει, είναι καλά με το εγώ του.
Δεν ξέρω, απλά σκέψεις...
δεν νομιζω οτι υπαρχει οριο ηλικιας για το λαθος φιλεναδα!Quote:
Originally posted by Novel
Έτσι είναι... Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ο ειδικός που επισκέπτομαι έχει πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω έτσι ως και υγιές. Με την έννοια ότι πονάς για την απώλεια και γιατί καταλαβαίνεις τι δεν έγινε σωστά, οπότε αυτό σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάμαι μην γίνει εμμονή και με ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Και υπάρχει και κάτι άλλο που τρομάζει: Λέω στον εαυτό μου, έφτασες 37 χρονών και έπρεπε να καταρεύσσουν τα πάντα για να μάθεις. Πόσο χρονών να φτάσεις πια για να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια λάθη. Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι είμαι έτσι; Ότι εγώ δεν κάνω για γάμους και παντρειές; Μήπως είναι καλύτερα να περάσω το υπόλοιπο μόνος μου χωρίς να χρειαστεί να πονέσω και να με πονέσει πια κανείς; Ξέρω ότι μοιάζουν με ερωτήματα έφηβου... Μόνο που ο έφηβος έχει πολλά χρόνια μπροστά για να διορθώσει και να μάθει. Είναι απλά η πιο μπερδεμένη και πονεμένη περίοδος της ζωής μου.
μην αγχνωνεσαι για το οτι κανεις το λαθος , αλλα γιατι μεχρι σημερα δεν καταφερες να μαθεις απο αυτο!
Πιο πολλα μαθαινουμε στην ζωη μας βασει λαθων παρα με την μιμηση η την παπαγαλια οπως μας εμαθαν να κανουμε στο σχολειο....
Συμφιλιωσου με τα λαθη σου ,αναλυσε τα ....
Βρες τι σε εκανε να τα κανεις και τι μπορουσες να κανεις για να τα αποφυγεις
κλεισε ταμειο με το μυαλο και την ψυχη σου ....
εχει δικιο ο ψυχολογος σου .....
Αγαπητέ Πάνο σωστά και σεβαστά αυτά που λες εκτός από το \"φιλενάδα\"! :))
Είμαι \"φιλενάδος\"! :))
Προς RainAndWind: Πόσο καιρό σου πήρε για να συνέλθεις;
Nομίζω πώς αγαπώ τον εαυτο μου, οταν σκεφτομαι τον εαυτο μου, προσπαθω και ειμαι σε επαφη μαζι του, ακουω τις αναγκες μου, προσπαθω να τις καταλαβω, να τις αποδεχτω. Αγαπω τον εαυτο μου, οταν τον φροντιζω, οταν τον σεβομαι. Οχι αδιαφορώντας ομως για τον αλλο. Οχι θεωρωντας πώς καμια επιπτωση δεν εχει σημασια.Quote:
Originally posted by Novel
Αγάπησε τον εαυτό σου... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τον έχω όντως ποτέ αγαπήσει. Γιατί τώρα σίγουρα νιώθω ότι δεν τον αγαπάω. Αγαπάς τον εαυτό σου όταν κάνεις αυτό που θες; Όταν φέρεσαι όπως θες; Όταν απαιτείς πράγματα από τη ζωή και όταν σου γυρνάνε τούμπα συχτιρίζεις; Ποιός τελικά αγαπάει τον εαυτό του πραγματικά. Και τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου. Σημαίνει κάνω ότι γουστάρω αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις; Σημαίνει τον φροντίζω και τον \"ταίζω\" με ό,τι καλύτερο μπορώ; Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του, τόσε ίσως δεν έχει ανάγκη και την παρουσία κανενός. Δεν έχει ανάγκη για το άλλο μισό να τον συμπληρώσει, είναι καλά με το εγώ του.
Δεν ξέρω, απλά σκέψεις...
Αγαπω τον εαυτο μου, σημαινει πώς πραγματικα μπορω να αγαπησω κ καποιον αλλο εκτος απο μενα. Μπορω να μοιραζομαι, να αισθανομαι, να πονω κ να χαιρομαι. Χωρις να κατακρινω αυτα που νιωθω.
Αλήθεια, θα θελες να μεινεις στο υπολοιπο της ζωης σου μονος, προστατεύοντας τον εαυτο σου απο εναν ενδεχομενο νεο πονο? Αυτη η μοναξια, αυτος ο αποκλεισμος του εαυτου σου δεν ειναι ενας πονος απο μονος του? Πιστεύεις πώς αξιζει το τιμημα? Ή πιστευεις πώς απο δω κ περα θα εισαι ακριβως οπως πριν το βιωμα που σταθηκε καθοριστικο για σενα?Quote:
Originally posted by Novel
Έτσι είναι... Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ο ειδικός που επισκέπτομαι έχει πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω έτσι ως και υγιές. Με την έννοια ότι πονάς για την απώλεια και γιατί καταλαβαίνεις τι δεν έγινε σωστά, οπότε αυτό σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάμαι μην γίνει εμμονή και με ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Και υπάρχει και κάτι άλλο που τρομάζει: Λέω στον εαυτό μου, έφτασες 37 χρονών και έπρεπε να καταρεύσσουν τα πάντα για να μάθεις. Πόσο χρονών να φτάσεις πια για να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια λάθη. Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι είμαι έτσι; Ότι εγώ δεν κάνω για γάμους και παντρειές; Μήπως είναι καλύτερα να περάσω το υπόλοιπο μόνος μου χωρίς να χρειαστεί να πονέσω και να με πονέσει πια κανείς; Ξέρω ότι μοιάζουν με ερωτήματα έφηβου... Μόνο που ο έφηβος έχει πολλά χρόνια μπροστά για να διορθώσει και να μάθει. Είναι απλά η πιο μπερδεμένη και πονεμένη περίοδος της ζωής μου.
Είμαι τόσο μπερδεμένος συναισθηματικά με τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή που πραγματικά δεν ξέρω τι θα ήθελα. Αυτή τη στιγμή νιώθω φοβισμένος πέρα από το πόνο που βιώνω.
Έχω δει κατά τη διάρκεια της ζωής μου να επαναλαμβάνω λίγο πολύ τα ίδια λάθη γιατί προφανώς τα βιώνω σαν κομμάτι του εαυτού μου. Τη στιγμή που τα κάνω δεν ξέρω πόσο καταστροφικά μπορούν να γίνουν. Φυσικά και δεν θέλω να μείνω μόνος, απλά αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν θέλω να είμαι με κάποια. Μου είναι αδύνατο. Μέσα μου υπάρχει ακόμα πολύ έντονα ο άνθρωπος που πίστεψα ότι θα είμαι για πάντα μαζί του και με εγκατέλειψε για σωστούς ή λάθος λόγους. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και τα χρόνια περνάνε... Δεν έχω περιθώρια για άλλα λάθη.
Novel,
τα λογια σου, μου ειναι πολυ γνωριμα. Τα χω πει κ νιωσει κ εγω κ ειμαι σιγουρη, πολλοι ανθρωποι στη ζωη τους...Αλλα το αποτελεσμα οσο κ αν μετραει, δεν ειναι αποκομμενο απο την υπολοιπη πορεια σου, ουτε τυχαιο. Ειδικα οταν λες κ βλεπεις πώς κανεις τα ιδια λαθη.
Το οτι τώρα δεν θελεις να εισαι με καποια, δεν ειναι κακο. Δεν ειναι κακο, να θελεις να δεις τί εγινε, να μαζεψεις τελος παντων τα κομματια σου κ να ανασυγκροτηθεις. Πιστευω πώς μετα απο εναν μεγαλο πονο, ο φοβος ειναι ενα κοντινο συναισθημα. Φοβος μηπως ξαναπληγωθουμε, μηπως προδοθουμε, μηπως δεν παρουμε αυτα που περιμενουμε, αυτα που ελπιζουμε. Μονο που χρειαζομαστε χρονο, αλλος πολυ, αλλος λιγοτερο για να ξεδιαλυνουμε το τί εγινε κ πώς φτασαμε να πενθουμε την τελευταια μας σχεση.
Είναι γνώριμα συναισθήματα σε πολλούς ανθρώπους αυτά. Η δική μου περίπτωση είναι λίγο πιο τρελλή βέβαια... Από αυτές που δεν ακούει κάποιος συχνά. Και αυτό με κάνει να τη βιώνω πιο έντονα.
Αν μου έλεγε κάποιος αυτή τη στιγμή τι θα ήθελες περισσότερο σε αυτό το κόσμο, θα έλεγα να μπορούσα να είχα τη γυναίκα μου πίσω. Σε καινούργια βάση, μαθημένοι από τα λάθη μας.
Η καρδιά μου αυτό αποζητεί. Δεν ξέρω τι να ακούσω... Τι καρδιά μου ή τη λογική που λέει απλά \"προχώρα\". Δεν θέλω να προχωρήσω, θέλω τη ζωή μου πίσω όσο ανώριμο κι αν ακούγεται αυτό.
Νοvel,
νομιζω πώς για τον καθενα μας, η δικη του περιπτωση ειναι η πιο ξεχωριστη ετσι κ αλλιως. Κ αλοιμονο δλδ, αν δεν ηταν ετσι!
Σε μια σχεση, δεν ειναι μονο εσυ τί λες. Αλλα και η άλλη πλευρα. Ετσι, μπορει εσυ να θες την γυναικα σου πισω, αλλα αυτη τί λεει γι αυτο?
Οσο για το \"μαθημενοι απο τα λαθη\", αλλιως μπορει να τα βλεπεις εσυ τα λαθη, αλλιως η γυναικα σου. Και αυτο ειναι πολυ σημαντικο για μια κοινη πορεια. Ποσο μαλλον το θεμα που βλεπεις εσυ ως λαθος, να το βλεπει η ιδια ως σωστο.
Η δική μου περίπτωση είναι και αντικειμενικά λίγο ασυνήθιστη, αλλά έτσι και αλλιώς ο καθένας στη προσωπική κόλαση ή παράδεισο που ζει βιώνει τη ζωή του ως κάτι μοναδικό. Η διαφορά είναι ότι την κόλαση την ζούμε μόνοι μας (με την έννοια του εσωτερικού πόνου) ενώ τον παράδεισο μπορούμε να τον μοιραστούμε και να μεταδώσουμε λίγο και στους άλλους την ομορφιά που ζούμε.
Κατά τα άλλα είπα το τι θέλει η καρδιά μου. Και το τι θέλει η δική μου καρδιά, δυστυχώς δεν συμβαδίζει με την \"άλλη\" καρδιά με τα τωρινά δεδομένα. Δύο άνθρωποι γίνονται ένα αλλά άμα χωρίσουν είναι πάλι δύο οπότε το πως βιώνει ο καθένας μια κατάσταση και τι θέλει πια από τη ζωή του γίνεται κάτι διαφορετικό.
Οπότε απλά μάλλον δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που μου συμβαίνει. Απόλυτα φυσιολογικό...
Νοvel,
τουλάχιστον απο οσα περιγραφει σε δημοσιο επιπεδο, προσωπικα δεν βρισκω κατι ασυνηθιστο. Αλλα αυτο νομιζω λιγη σημασια εχει. Σημασια εχεις εσυ πώς το βλεπεις, πώς το βιωνεις κ πώς το κουβαλας μεσα σου.
Νομιζω πώς και στην κολαση, μπορεις να δωσεις μια γευση σε ανθρωπους που εμπιστευεσαι κ θελεις να μιλας. Δεν θα παθουν τπτ, αρκει να θελουν να σε φροντισουν κ το επιτρεψεις κ εσυ στον εαυτο σου. Εκτος αν το νιωθεις ως ηττα, το να αφηνεις να σε φροντισουν.
Σου ευχομαι να αποδεκτεις τοσο τα συναισθηματα σου οσο κ τα γεγονοτα που σε πονεσαν. Ειναι ενα βημα παραπανω, στο να απαλυνεις τον πονο!
Σε ευχαριστώ και μόνο που τόση ώρα ασχολείσαι μαζί μου... :)
Να είμαστε όλοι πάντα και μόνο καλά. Όλοι!
Δεν κανει τίποτα Νοvel:)
Οι ασχημες στιγμες, ειναι κ αυτες χρησιμες. Δεν ειναι παρηγορια, ειναι αληθεια!
Να σαι καλα συντομα ευχομαι!
ωχ το ατιμο το διαδικυτο!Quote:
Originally posted by Novel
Αγαπητέ Πάνο σωστά και σεβαστά αυτά που λες εκτός από το \"φιλενάδα\"! :))
Είμαι \"φιλενάδος\"! :))
συγνωμη φιλε λοιπον !
νοβελQuote:
Originally posted by Novel
Η δική μου περίπτωση είναι και αντικειμενικά λίγο ασυνήθιστη, αλλά έτσι και αλλιώς ο καθένας στη προσωπική κόλαση ή παράδεισο που ζει βιώνει τη ζωή του ως κάτι μοναδικό. Η διαφορά είναι ότι την κόλαση την ζούμε μόνοι μας (με την έννοια του εσωτερικού πόνου) ενώ τον παράδεισο μπορούμε να τον μοιραστούμε και να μεταδώσουμε λίγο και στους άλλους την ομορφιά που ζούμε.
Κατά τα άλλα είπα το τι θέλει η καρδιά μου. Και το τι θέλει η δική μου καρδιά, δυστυχώς δεν συμβαδίζει με την \"άλλη\" καρδιά με τα τωρινά δεδομένα. Δύο άνθρωποι γίνονται ένα αλλά άμα χωρίσουν είναι πάλι δύο οπότε το πως βιώνει ο καθένας μια κατάσταση και τι θέλει πια από τη ζωή του γίνεται κάτι διαφορετικό.
Οπότε απλά μάλλον δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που μου συμβαίνει. Απόλυτα φυσιολογικό...
η καρδια ισως ανοιγει την πορτα στον ερωτα , αλλα το μυαλο τον κανει να κατσει ανετα και να περασει καποια χρονια μεσα της !
κλεισε ταμειο
τι εγινε , γιατι εγινε ετσι τι εφταιξε και τι δεν πρεπει
να ξαναγινει !
αυτο φυσικα δεν σημαινει οτι θα πρεπει να καταπιεσεις τα σεξουαλικα σου ενστικτα !
απλα ομορφα και ωραια , θα λες εκει οπου βλεπεις οτι η καρδια αρχιζει να τρεχει χωρις να σε ρωτησει.....
θυμηθηκα να εξηγηθω με το κοριτσι οτι ειμαστε ακομα σε δοκιμαστικη φαση και δεν παμε για κατι μονιμο?
Λεγοντας το θα το ακουσετε και οι δυο σας !
Φίλε Πάνο, καλώς ή κακώς είμαι μια σπάνια περίπτωση μονογαμικού άντρα. Όσες φορές έκανα \"ξεπέτες\" ειδικά μετά από ερωτική απογοήτευση μετά αισθανόμουν χειρότερα.
Προτιμώ να είμαι μόνος τελείως τώρα. Μπορεί η μοναξιά να είναι αφόρητη αλλά είναι και διδακτική. Δεν μπορώ να κάνω σεξ χωρίς συναίσθημα. Σε φαντασιακό επίπεδο σίγουρα, αλλά ξέρω ότι δεν είναι το στυλ μου, και είναι καλό που το ξέρω.
Αυτό που θέλω τώρα είναι να συγχωρέσω τον εαυτό μου για τα λάθη που καταστρέψαν τη ζωή μου όπως την ήξερα μέχρι τώρα και να βρω ένα τρόπο να μην τα επαναλάβω ποτέ, αν η ζωή μου δώσει την ευκαιρία και γνωρίσω κάποια στιγμή κάποιο άλλο άνθρωπο.
Ευχαριστώ πολύ!