Κάπου έχω χαθεί........

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους!!!!
Αυτές οι μέρες ήταν δύσκολες, αρκετά ωστε να με προσγειώσουν απότομα... οι πολιτικές καταστάσεις οι οικονομικές κατστάσεις, οι συναισθηματικές καταστάσεις... ....καταστάσεις... καταστάσεις... τελειωμό δεν έχουν.... Ένα βράδυ ξάπλωσα ακούγοντας μουσική αποφασισμένος να αφεθώ ολοκληρωτικά σε ότι θα ελάμβανα από τις μουσικές του κόσμου. Σκοτάδι, με μόνα τα φώτα του δρόμου να σπάνε την πίσσα, αφήνοντας περιθώριο να ξεχωρίσω τον χώρο. Στην αρχή το θεώρησα στείρο και κοινότυπο βγαλμένο από χιλιοπαιγμένη ταινία, αλλά δεν είναι έτσι. Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκε αυτό που πίστευα και ο περισότερος κόσμος πιστεύει: η μουσική ταξιδεύει... δεν ήξερα από που να αρχίσω... ένα ταξίδι στο Μαρόκο, στην Σομαλία, στην Ιουδαία, στον Καύκασο, στις ερήμους της Περσίας, στα ομιχλώδη βουνά των βαλκανίων, στον γκρίζο ουρανό των κάτω χωρών, να ονειρευτώ κέλτικους σταυρούς, να ταιριάξω το βαθύ μπλέ με το γκρί στον βορά??? πραγματικά χάθηκα.... τα Πάθη αρχίζουν σκέφτηκα..... κάτι που να θυμίζει Ιουδαία να έχει αγωνία και πόνο και αν υπόσχεται ηρεμία.... μετά να πάω δυτικά χωρίς να αλλάξω παράλληλο, να ακούσω τύμπανα και μουεζίνηδες, μετά ένα πέρασμα από τη Μικρά Ασία και μετά στον Καύκασο, βιολί και τουμπερλέκι, μετά στα βαλκάνια σε σκοπούς σχεδόν πένθιμους με φωνές γλυκές, να ανέβω πιο ψηλά μέχρι να ακούσω στο τέλος ένα βιολί και μια γκάιντα να κλαίνε....
Τελικά αυτό που κατάφερα είναι να μην κοιμηθώ ούτε λεπτό..... δεν άντεξα άλλο βγήκα στο μπαλκόνι και προσπάθησα να αδειάσω λίγο το μυαλό μου να συνέλθω αλλα...... μάταια.... όλη τη νύχτα σκεφτόμουν όλες τις μουσικές..... η καρδιά μου δεν είχε δικό της ρυθμό... βαρούσε αλλόκοτα σαν μεθυσμένη και το κεφάλι μου γύριζε και αυτό....... τελικά αποφάσισα να προσπαθήσω πάλι με άλλον τρόπο..... μάλλον με άλλη μουσική.... όχι ένα αλλά πολλά βιολιά....
Υπάρχει τελικά κάποιος που να ζηλεύει την βροχή??????

Καλημέρα σε όλους...
Σήμερα η τελευταία μέρα της άνοιξης και σήμερα η τελευταία μέρα που θεωρητικά ανοίγουν και τα τελευταία μπουμπούκια.... Άνοιξη δε....
Νομίζω όμως ότι δεν είναι έτσι. Μετά από μια περίοδο εναλλαγών μεταξύ ζενίθ και ναδίρ όπου όλα ήταν μαύρα και περιδινιζόμενα σε χαοτικές καταστάσεις προσφέροντας ιλίγγους, κούραση και... τη μάσκα του ζορό... (από τις αϋπνίες) και μετά μια διάθεση χουζουρέματος νιώθοντας το κρεβάτι να λειτουργεί αφαιρετικά προσφέροντας την αίσθηση του μεταξιού από τα σκεπάσματα του Μορφέα. Τόσο που η ανάγκη των καιρών απαιτεί το ξύπνημα για τις προς των ζην ανάγκες, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για μερικές γουλιές ενός καφέ και της πικρής γεύσης του πρώτου τσιγάρου, βλέποντας πάνω από την μεγαλούπολη μας, φαντασιωνόμενοι ότι οι κεραίες είναι δέντρα και το τσιμέντο χώμα....
Θα πρέπει όμως να φύγω από εδώ, να μπω στην κοιλιά του θηρίου που υπόσχεται ότι προσφέρει τα πάντα αλλά μου παίρνει κάτι σημαντικό: την ησυχία, και να με πάει στο κολαστήριο των αξιών, όπου εκεί θα μου απομυζήσουν κάθε ρανίδα ελπίδας, ψυχής. Θα κλέψουν κάθε ίχνος εκείνης της μυρωδιάς και της αφής, όπως είναι το κορμί μας όταν το ψηλαφίζουμε. Αλλά όχι το αρνούμαι και συνεχίζω να ονειρεύομαι ότι θα μπορέσω να αποδράσω έστω και για λίγο. Ίδρωσα τόσο που οι σταγόνες έπεφταν από την άκρη της μύτης μου και εγώ φυσώντας έπαιζα σαν παιδί... Τα δηλητήρια σκέφτηκα, και γέλασα χαιρέκακα με ικανοποίηση γιατί μπορώ και εγώ να αποβάλω τα άσχημα από το σώμα και κάποιες φορές και από τα βάθητά μου.
Ένιωσα δυνατός και ικανός να γκρεμίσω και να ξαναχτίσω μια πόλη. Και θα το κάνω αν όχι με κομπρεσέρ με το μυαλό μου, αλλάζοντας τους τρόπους μου την προσέγγισή μου και το κυριότερο: τον τρόπο που εγώ δεν θα απομυζήσω την δύναμη του αέρα που αναπνέω αλλά που θα νιώσω την υπεροχή του να προσφέρω δροσερή πνοή σε έναν αέρα τοξικό που καιει κάθε κύτταρο.

Δεν υπάρχει σας λέω... απλά δεν υπάρχει... κόκκινο το χρώμα ενα τεράστιο ρουμπίνι που απλά διαθλά τις νότες και τις κάνει κρυστάλλινες χτυπώντας το μυαλό μου μέχρι το κέντρο του κεφαλιού.... οι στίχοι είναι περιττοί δεν χρειάζονται καν...... τι άλλο να έδινα από μένα για να βρω ένα φλυτζανάκι πικρό καφέ να με ξυπνήσει από τον εφιάλτη μου που δεν έχω αρνηθεί ως τώρα... Αθάνατος είναι και η αθανασία είναι κάτι δυσνόητο, κραυγές που δεν μπορώ να ακούσω πλέον ακόμα και στα χειρότερα όνειρα να ξυπνάω λουσμένος στον ιδρώτα να φοβάμαι να ξανακοιμηθώ για να μην δω ούτε στιγμή από το όνειρο. Παγωμένος από φόβο όπως πάντα....

Δυστυχώς η ανάγκη σε σπρώχνει να φέρεις τον εαυτό σου απέναντι σε καταστάσεις που εύκολα μπορούν να σε βυθίσουν σε καταστάσεις που ίδρωσες να ξαφύγεις.... αλλά δεν ξέχασες τίποτα από αυτήν. Μπορεί να \"κοστίσει\" 5, 6 μήνες για να ανακινηθείς απλά από τα δυσάρεστα και οι περιβάλλοντες σου απλά να μην επιδεικνύουν καμιά διάθεση σεβασμού κυρίως. Πόσο γρήγορα θα μπορούσε να με ξαναρίξει αυτό.... Σκέφτομαι την εποχή που διανύουμε και που τεινει να καλύψει το επόμενο και το μεθεπόμενο έτος. Σκέφτομαι ότι θέλω να ανήκω σε μια παραγωγική κατηγορία ανθρώπων. Θέλω να δημιουργώ στην δουλειά μου αλλά και στον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο μου. Θέλω να συνεχίσω να προσφέρω όταν και όσο μπορώ. Αγωνιώ ακόμα και για το σήμερα που έχει πάψει πλέον να αποτελεί δεδομένο. Έχω χάσει μάλλον την σιγουριά του να ξέρω που στέκομαι. Ξέρω το γιατί αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς τι ελοχεύει στο έδαφος. Δεν μπορώ να γίνω η άμμος κάτω από τα πόδια μου να αποφασίζω εγώ αν θα κινηθώ ή όχι.... Τα φώτα πάντως ανοίγουν και κρίνομαι ασταμάτητα για όλα.... κανείς δεν ακούει, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται.... Η ειρωνία είναι ότι μερικές φορές νιώθω μια αύρα δροσερή και τον χρόνο πολύ κοντά μου που σχεδόν μπορώ να γευτώ την ελευθερία. Να ανοίξω πανιά και μέχρι το πρωί να δείχνουν σαν όνειρο. Με σκοπό να μην γυρίσω να φωνάξω, να τραγουδήσω ή και να μιλήσω και με καμία διάθεση να κάνω κάτι γιαυτό.

Όλες οι εικόνες γύρω μας επιδρούν λίγο ή πολύ στο τι και πως θα σκεφτούμε. Προσωπικά μιλώντας, η από τη θέση του θεατή παρακολούθηση κάποιων γεγονότων μου προκάλεσε μια υποτροπή της μελαγχολίας μου, το θέτω έτσι, και μια εσωστρέφεια που εν δυνάμει ορίζει τα ξεσπάσματά μου σε βαθμό βίαιο ως προς εμένα με συνοδεία εικόνων που κάθε άλλο παρά ευχάριστες θα έβρισκα αν ήμουν σε πιο γαλήνια κατάσταση. Μονομιάς εξαντλήθηκε η όποια δημιουργική διάθεση που είχα. Κάποιες στιγμές όμως σκεπτόμενος τις...... σκέψεις μου, διαπιστώνω σχεδόν έκπληκτος ότι έρχομαι αντιμέτωπος με έναν άλλο εαυτό που σχεδόν ξεχνάω, ή θέλω να ξεχνάω. Πλέον καταπιάνομαι με ένα χαρακτηριστικό μου που εσωκλείει εκείνα τα στοιχεία που απεχθάνομαι σε μένα και μου είναι δύσκολο να εκμηδενίσω.
Ένα πολύ καλό στοιχείο όμως είναι η δυνατότητα να εκφράζω όσο γενικά ή ειδικά θέλω τον χείμαρρο που έχω στο μυαλό μου νιώθοντας ότι δεν χρειάζεται να ξαναζήσω κάτι πολύ ζωντανά, αλλά μόνο σαν ανεβοκατεβάσματα από τα απόνερα της κάθε έξαρσης. Εδώ αυτό το βήμα προσφέρει αυτό ακριβώς χωρίς τίμημα, καθιστώντας το ανεκτίμητο...

Απλά νιώθω την ανάγκη να εκφράσω και αυτό, ότι μου έχει σταθεί πολύ όλους τους μήνες που βρίσκομαι εδώ.

Χρόνια πολλά σε όλους με υγεία πρώτα.... Αλλά πώς το φαντάζεται ο καθένας???? όλοι έχουν να χαμηλώσουν και να κλείσουν τα μάτια τους για μια στιγμή κρύβοντας ένα μεγάλο ή μικρό δάκρυ.... Μήπως τελικά όλα είναι εκείνο το δάκρυ ή εμείς που θέλουμε να τρέξουμε σαν αυτό!!!!!

Με όλη μου την καρδιά

Δημήτρης

H αληθής ζωή είναι πολύ πιο απλή από όλα αυτά. Ευτυχώς.:D

Δυστυχώς η "αληθής ζωή" τείνει να ρευστοποιηθεί με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Πιστεύω ότι η Αληθής Ζωή ξεκινάει από την Αληθή Ζωή του καθενός και η Αληθής Κοινωνική Ζωή είναι απόρροια των προαναφερθούντων. Δεν μπορείς να ξέρεις καμμία αλήθεια κανενός αν δεν τον ξέρεις.... Δεν ξέρω αν αυτό είναι ευτύχημα ή δυστύχημα για σένα.
Θα πρέπει να δεχτείς όμως την αντίληψη περί πραγματικότητας του καθενός όσο και διαφορετική ή αντίθετη και εάν είναι γιατί αυτή ζει....

Φιλικά