Αντάρα,
δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει, αλλά έπεσα τυχαία στο ίντερνετ στο ακόλουθο λινκ:
http://users.uoi.gr/tyfantis/PUBLICATIONS.htm
Μιλάει για την ψυχανάλυση και μου άρεσε πολύ...
Παραθέτω μερικά κομμάτια που μου άρεσαν...
Μια όµορφη µέρα –θάπρεπε να σκεφτούν- µπορεί να ακουστεί κάθε λογής τραγούδι, και η φύση, από την οποία αυτό προέρχεται, το δέχεται και πάλι
«χρειάζεται να προσέξεις και να ακούσεις, να µάθεις και να ενστερνισθείς τα πάντα».
H ψυχανάλυση ως ………. .«µέθοδος του ελεύθερου συνειρµού» φαίνεται να υποκρύπτει εντός του έναν πλούτο απρόσµενο,
Ένας χώρος που παίζονται τα πάντα, και που µε τον καιρό ο χώρος αυτός γίνεται όλο και πιο ευρύχωρος … αφήνοντας όλο και περισσότερο αίθριο …… πρόσφορο για ό,τι τύχει να εγκατασταθεί, να ζήσει και να πεθάνει εντός του
Κοιτάζεις, κοιτάζεις – κι ακόµη και τα πιο ασήµαντα πράγµατα λές και δεν έχουν τέλος. Και όσο πιο πολύ φτωχαίνεις, τόσο πλουσιότερος γίνεσαι».
Πάνω απ’ όλα, όµως, η ουσία της εκφοράς των «όσων έρχονται στο νού», «Είναι». Τίποτα άλλο. «Είναι», ακραίο, «ακατανόητο», «µη συµβατικό», ίσως «σκανδαλώδες», αλλά πάνω απ’ όλα, «Είναι».
«Χωρίς να µπορεί να κάνει αλλιώς».
Όµως, στην ουσία του, «ο ποιητικός λόγος θεσπίζει. Το ότι τα πράγµατα «είναι», δεν ήταν ποτέ επιστηµονική υπόθεση, αλλά ποίηση, που θα πεί, ελληνικά, µουσική»5. Ένα ποίηµα, «είναι». Τίποτα άλλο. «Είναι», ακραίο, «ακατανόητο», ίσως «σκανδαλώδες», «µη συµβατικό», αλλά πάνω απ’ όλα, «Είναι». «Χωρίς να µπορεί να κάνει αλλιώς».
Το παρελθόν έρχεται στην θεραπευτική συνοµιλία αποζητώντας να γαληνέψει, έρχεται σαν αποστολή και µέληµα, έρχεται ως µέλλον που µας µέλλεται», τόνισε ήδη προηγουµένως ο κ. Γεµενετζής. Και είναι το «ποίηµα» που «γεννιέται» (που ανα-φύεται – έφυν, από την φύση από όπου προέρχεται) στο αίθριο του βασικού κανόνα, αυτό που καθιστά µπορετή αυτή τη «συµφιλίωση», αυτή τη «Γιορτή Ειρήνης», το «όλα είναι φίλια» του Holderlin: «Παρελθόν και µέλλον, το Αυτό!».
Η ΜΟΥΣΙΚΗ του βασικού κανόνα καλεί τον άνθρωπο να κατοικήσει πάνω στη γή και κάτω από τον ουρανό «ποιητικά», όπως ο Holderlin µας φέρνει: «ποιητικά (δηλαδή µουσικά) κατοικεί ο άνθρωπος επάνω σ’-αυτή-τη- γή».
Ψυχανάλυση δεν είναι άλλο από την εξοικείωση µε τον βασικό κανόνα, µε την εξοικείωση δηλαδή σε µια κατοίκηση πάνω στη γη και κάτω από τον ουρανό χωρίς διχασµούς, χωρίς τα πράγµατα να χωρίζουν και να αντιµάχονται, αλλά να χαιρετίζουν το ένα το άλλο, αµοιβαία χαρίζοντας την παρουσία τους στον κοινό κόσµο4.
Μια εξοικείωση σε έναν δρόµο που αναζήτηση και ζητούµενο γίνονται ένα, το Αυτό –
Αστέρια και Νύχτα: το Αυτό –
Ο Ελεύθερος Συνειρµός του Αναλυόµενου και η Ελεύθερα Μετέωρη Προσοχή του Αναλυτή: το Αυτό –
Μίληµα και άκουσµα: το Αυτό –
Λέει ο ποιητής8 : Ο. Ελύτης, Ωδή στον Πικάσσο, από τα «Ετεροθαλή», Ίκαρος, Αθήνα, 1996.
……. Η ζωή δεν είναι ερηµητήριο
Η ζωή δεν αντέχει τη σιωπή
Με θερµοπίδακες και µε χιονοστιβάδες πάει ψηλά ή
κυλιέται χαµηλά και ψιθυρίζει λόγια αγάπης
Λόγια που ό,τι κι αν πούν δε λέν ποτέ τους ψέµατα
Λόγια που ξεκινούν πουλιά και φτάνουν «πύρ αιθόµενον»
Γιατί δεν έχει δυό στοιχεία ο κόσµος – δεν µοιράζεται
κι η χαρά µε τη λύπη στο µέτωπο του ανθρώπου µοιάζουν ….
Σµίγουν ….
- εκεί που ζωγραφίζεις τον Θάνατο ή τον Έρωτα …
…. Γιατί έ τ σ ι µ ό ν ο υπάρχεις.
Έτσι που να µην µάχεται πιά κανείς τον άλλον …..
Έτσι που να µην µάχεται πιά κανένα το άλλο …..
Κι η ζωή ….
Να κατρακυλάει µε καθαρό νερό και µε χρυσάφι
Χιλιάδες λεύγες µέσ’ στα όνειρά της
Χιλιάδες λεύγες µέσ’ στα όνειρά µας ….
