Εκταφη

Quote:

---

Originally posted by melene
χωρις να διαβασω τι ειπαν ολοι οι αλλοι και με πολυ σκεψη για το αν θα ποσταρω η οχι θα σου πω οτι αν μπορεις να το αποφυγεις καντο.
εχω βρεθει σε παρομοια κατασταση,4 χρονια πριν και ακομα χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο.
ξερεις ειναι πολυ σκληρο να βλεπεις τον ανθρωπο σου ετσι,σε επηρεαζει οπως και να το κανεις.βεβαια απο την αλλη εχει και η γιοτα δικιο σχετικα με το οτι κλεινει ενας κυκλος..δεν ξερω τι να σου πω ειλικρινα.εγω παντως σιγουρα δεν θα πηγαινα,σιγουρα..

---

Οι μισοί μου λένε αυτο, οι άλλοι μισοί, μου το απλοποιούν. Φαντάσου πως και εγω το έχω ζήσει αλλά όχι με συγγενή μου και δεν μπορώ να πω, πως με επηρέασε τοσο πολύ.
Απ την άλλη έχω την καλύτερη της φίλη, που με έχει πρήξει και δεν σηκώνει κουβέντα επι του θέματος.
Ούτε να το σκεφτει δεν θέλει.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Αλλά και πάλι,η σύνδεση του αποχαιρετισμού είναι ίδια,σημαίνει προχωρώ,αποδέχομαι μέσω του πένθους την ίδια μου τη θνητότητα,που με φοβίζει και αγκαλιάζω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην μετά εποχή,την άνευ του αγαπημένου.

---

Χτυπησες φλεβα ρειν. Ακριβως έτσι νιώθω. Πιστεύω πως ασεινήδειτα δεν επιτρέπω στον εαυτο μου να ζησει ολοκληρωτικά. Ναι μεν λειτουργική, (δουλεια/σχεση/διασκεδαση), αλλά πάντα κάτι ενοχικό δεν με αφήνει να δοθώ σε τίποτα 100%
Εκεί πιστεύω πως θα με βοηθήσει αυτή η διαδικασία.
Ίσως μου περάσει το μνμ πως πρέπει να πάω παρακάτω.

melene νομίζω είσαι σε νεαρή ηλικία.Εγώ μιλάμε δεν πήγαινα σε κηδεία καν και στα 46 μου ήρθα αντιμέτωπη μόνη με το θέαμα φαντάσου και την μάνα μου συγρόνως στο κρεββάτι απο ατύχημα τις ιδιες μέρες που πέθανε ο πατέρας μου και ήμουν μόνη στην ουσια.Τελικά έχει αντοχές κρυμμένες ο άνθρωπος και δεν τις γνωρίζει.Βεβαίως και δεν πήγα έτσι με ελαφρά την καρδιά.Πρώτον δεν είχα ξαναβρεθεί σε πορόμοιο γεγονός και δεύτερον είχα ακούσει τόσο μακάβριες σκηνές απο την μάνα μου η οποία σε όλα είναι υπερβολική και καταστροφολόγος.μάλιστα μου έλεγε εσύ δεν θα δείς θα ήταν ή ίδια παρούσα 80 χρόνων.Μόνο το γεγονός ότι οι αναμνήσεις απο τους γονείς μου είναι ενας μόνιμος καυγάς αυτό με θυμωνε περισσότερο.Ακόμη και στον τάφο πήγαινα κρυφά δεν την έπαιρνα μαζί μου πάντα γιατί το να κλαίει με εκνεύριζε όταν στην ζωή τους ο ένας έλεγε για τον άλλον βαριές κουβέντες.θεωρούσα λοιπόν ότι πεθαίνοντας ο πατέρας μου η μάνα μου δεν είχε δουλειά και εκεί ήταν θαμμένος ο άνθρωπος απο τον οποίο προήλθα ,άρα ένα κομμάτι μου.Ποτέ όσο δειλή ή φοβισμένη να ήμουν και η σκέψη στο τι μπορεί να αντικρύσω δεν σκέφτηκα να μην παρευρεθώ.Υπήρξαν και λεπτομέρειες που είπα στον άνδρα μου και άλλαζε χρώματα.Οσο το συνεργείο μου έλεγε να απομαρυνθώ τόσο πλησίαζα ήθελα να δω και την τελευταία λεπτομέρεια ήταν ότι απέμεινε απο τον πατέρα μου.,Μπορώ να σου πω ότι η μάνα μου που είχε παρευρεθεί και άλλες φορές μετά έπεσε ψυχολογικά.Εμένα προσωπικά αισθάνομαι ότι με ανακούφισε και το κατάλαβα απο την επόμενη μερα.Ηταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός και πραγματικά΄το κλείσιμο ενός κυκλου.βέβαια ο καθένας πράττει ανάλογα πως αισθάνεται εγώ μιλάω για την προσωπική μου εμπειρία

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Αλλά και πάλι,η σύνδεση του αποχαιρετισμού είναι ίδια,σημαίνει προχωρώ,αποδέχομαι μέσω του πένθους την ίδια μου τη θνητότητα,που με φοβίζει και αγκαλιάζω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην μετά εποχή,την άνευ του αγαπημένου.

---

Χτυπησες φλεβα ρειν. Ακριβως έτσι νιώθω. Πιστεύω πως ασεινήδειτα δεν επιτρέπω στον εαυτο μου να ζησει ολοκληρωτικά. Ναι μεν λειτουργική, (δουλεια/σχεση/διασκεδαση), αλλά πάντα κάτι ενοχικό δεν με αφήνει να δοθώ σε τίποτα 100%
Εκεί πιστεύω πως θα με βοηθήσει αυτή η διαδικασία.
Ίσως μου περάσει το μνμ πως πρέπει να πάω παρακάτω.

---

Αν πιστεύεις ότι η διαδικασία θα κινητοποιήσει κάποιες διαδικασίες σκέψης (που απ\' όσο φαίνεται δεν έχουν ήδη γίνει), στους άξονες που περιέγραψε η RainAndWind, τότε κάντη.

Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα τι έχει γίνει / τι γίνεται στο νεκροταφείο που κάποτε έγινε η κηδεία ενός ανθρώπου που αγαπούσα. Θυμάμαι πως με τις γιαγιάδες-παππούδες ήταν πολύ απλά τα πράγματα. Είδα στο φέρετρο ανθρώπους που ήταν τόσο ξεκάθαρο πως η ζωή τους είχε κάνει έναν πλήρη κύκλο, που ένιωσα τον θάνατο σαν κάτι εντελώς φυσικό. Σημειωτέον πως είχα εξοικειωθεί με την εικόνα και την ιδέα του θανάτου από παιδί. Με τους συγγενείς λοιπόν, δεν ένιωσα την ανάγκη να συμμετέχω σε καμία περαιτέρω διαδικασία μετά την κηδεία.

Με τον άνθρωπο που ανέφερα όμως, ένιωσα πολύ διαφορετικά. Όταν τον είδα, νόμιζα ότι απλά είχε κλειστά τα μάτια, δεν ήταν καν σαν να κοιμόταν. Όλα αυτά που πίστευα και πιστεύω ότι δεν έχουν κανένα νόημα, πχ μαύρα, επισκέψεις σε νεκροταφεία, τελετές κλπ, τότε ήθελα να τα κάνω. Ίσως γιατί ήταν νέος, γιατί ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί ένιωθα μετέωρη, γιατί έμειναν στον αέρα σκέψεις, πλάνα, συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν? Όμως προχώρησα και αρκετά σύντομα, αλλά ολοκληρωτικά μετά τον πρώτο χρόνο δεν ξανασχολήθηκα.

Οι διαδικασίες λοιπόν ίσως και να βοηθούν, αλλά μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από αυτές. Το πολύ-πολύ να δώσουν ένα έναυσμα να ασχοληθείς με το μέσα σου και το τωρινό γύρω σου. Κι εκεί είναι που γίνεται η ουσιαστική δουλειά.

Quote:

---

Originally posted by marina38


Με τον άνθρωπο που ανέφερα όμως, ένιωσα πολύ διαφορετικά. Όταν τον είδα, νόμιζα ότι απλά είχε κλειστά τα μάτια, δεν ήταν καν σαν να κοιμόταν. Όλα αυτά που πίστευα και πιστεύω ότι δεν έχουν κανένα νόημα, πχ μαύρα, επισκέψεις σε νεκροταφεία, τελετές κλπ, τότε ήθελα να τα κάνω. Ίσως γιατί ήταν νέος, γιατί ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί ένιωθα μετέωρη, γιατί έμειναν στον αέρα σκέψεις, πλάνα, συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν? Όμως προχώρησα και αρκετά σύντομα, αλλά ολοκληρωτικά μετά τον πρώτο χρόνο δεν ξανασχολήθηκα.




Ακριβως έτσι. Το μονο που θυμαμαι απ την κηδεια είναι πως αγκάλιαζα ορθια το φέρετρο, που ακόμη μετανιώνω που δεν ζητησα να το ανοίξω. Και μετα τη σκηνή που επίσης νομιζα πως έχει κλειστα τα μάτια. Καμια επαφη, με την πραγματικότητα.
Απο κει και πέρα ξεκίνησαν οι υπερπαραγωγές.
Ακριβά μάρμαρα, ινοξ λεπτομέριες, πέτρινες επιγραφες με αποφθέγματα δικά μου, λουλο΄δια, γλαστρες, δέντρα, μαύρα, μαύρα, μαύρα και μετά τατουάζ και μετά εταρία στο όνομα της και και και....
Ουτε που θα περίμενα ποτέ να φτάσω να νιώθω καλύτερα με όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που γίνονται μόνο και μόνο για να βγαζουν κάποιοι λεφτά.
Και όμως.



Οι διαδικασίες λοιπόν ίσως και να βοηθούν, αλλά μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από αυτές. Το πολύ-πολύ να δώσουν ένα έναυσμα να ασχοληθείς με το μέσα σου και το τωρινό γύρω σου. Κι εκεί είναι που γίνεται η ουσιαστική δουλειά.


Ναι, γι αυτό πιστεύω πως κάπως θα με βοηθήσει αυτό να νιώσω πως κάτι τελείωσε. Όχι να ξεχάσω τη μαμά μου, αλλά να κάνω μια νέα αρχή χωρίς ενοχές που δεν την έχω μαζί μου.

---

Λοιπόν...πήγα.
Και δυστυχώς πάλι δεν τελείωσε.
Άλλο έργο τώρα. Άλλο ένα χρονο σε άλλο μέρος.
Με την αίσθηση πως γράφω στο ημερολόγιο μου, (καθώς πιστεύω πως αυτές οι πληροφορίες δεν είναι χρήσιμες για κανένα), νιώθω κάπως ανακουφισμένη. Σα να έφυγε ένα βάρος, αφού το σκεφτόμουν συνέχεια και το είχα αναγάγει στη μεγάλη μέρα που συμβολικά θα άλλαζε κάτι μέσα μου. Μπερδεμένα πράγματα, αλλα λυτρωτικά, που ελπίζω να μην ειναι της στιγμής και όταν καταλαγιάσουν μέσα μου γίνουν εφιάλτης.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με στηρίξατε, είτε στο θέμα είτε με προσωπικά μνμ.
Να είστε πάντα καλά.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Σα να έφυγε ένα βάρος, αφού το σκεφτόμουν συνέχεια και το είχα αναγάγει στη μεγάλη μέρα που συμβολικά θα άλλαζε κάτι μέσα μου. Μπερδεμένα πράγματα, αλλα λυτρωτικά, που ελπίζω να μην ειναι της στιγμής και όταν καταλαγιάσουν μέσα μου γίνουν εφιάλτης.

---

Και μόνο που έφυγαν οι σκέψεις Θεοφανία μου σχετικά με το τι θα γινόταν είναι μεγάλο ξελάφρωμα.
Όσο για το αν προκύψει εφιάλτης προσωπικά δύσκολο το κόβω.
Ο εφιάλτης φαίνεται απ\'την αρχή.Το πολύ να έχει ερεθιστεί ένα κομμάτι σου το οποίο θα βγει στην επιφάνεια για να το επεξεργαστείς αλλά θα είναι για καλό σου.
Χαίρομαι που πήγε καλά το θέμα και προπάντως που τελείωσε,τουλάχιστον το ένα κομμάτι.

Προσωπικά αυτό που τσακίζει την ψυχολογία μου αλλά το έχω δει κ σε άλλους είναι τα διλλήματα.
Οι εσωτερικές συγκρούσεις για μια απόφαση κ απ\'ότι φαίνεται είχες καιρό που παιδευόσουν σχετικά με το τι θα κάνεις.

Φιλιά,να\'σαι καλά.

Οπότε μάλλον εσύ του είχες προσδώσει μία σημασία-ορόσημο που δεν είχε στην πραγματικότητα.Χαίρομαι πάντως,έστω και αν ακόμη κάποια θέματα που σε προβληματίζουν παραμένουν,πέρασες άλλο ένα φράγμα(κι αυτό έχει τη σημασία του),προς έναν πιο \"ανάλαφρο\"εαυτό.:)

Eλα θεοφανία ελπίζω να είσαι πιο ανακουφισμένη αν και δεν τελείωσες αλλά το δυσκολο πέρασε.θα δείς πως σε μερες μέρες θα ανακουφιστείς και θα μπορέσεις να αντιμετωπίζεις το πρόβλημα διαφορετικά δίχως την άρνηση που σε ταλαιπωρούσαι

μπραβο κοπελια!!
το οτι δεν εληξε,θεωρω οτι ειναι πλεον μαλλον πρακτικο θεμα και τπτ αλλο, μιας και ολα αυτα που σκεφτοσουν,που φοβοσουν,που ηθελες και δεν ηθελες, ειχαν να κανουν με την σημερινη εμπειρια,και ο,τι ισως ακολουθησει καθως απομακρυνεσαι απο αυτην,εφοσον την εχεις εσυ αναγαγει σε καποιου ειδους σταθμο/κομβικο σημειο στην πορεια σου....

ομολογω οτι αν και πολυ ταλαιπωρημενη απο την δουλεια σημερα, σ ειχα μια εγνοια τωρα που γυρισα σπιτι ..

φιλακια

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Οπότε μάλλον εσύ του είχες προσδώσει μία σημασία-ορόσημο που δεν είχε στην πραγματικότητα.Χαίρομαι πάντως,έστω και αν ακόμη κάποια θέματα που σε προβληματίζουν παραμένουν,πέρασες άλλο ένα φράγμα(κι αυτό έχει τη σημασία του),προς έναν πιο \"ανάλαφρο\"εαυτό.:)

---

Ναι ρειν. Ήταν \"οροσημο\" αλλά μόνο μέσα μου, γιατι η διαδικασία σαν διαδικασία δεν είχε τελικά κανένα διθυραμβικό εφιάλτη ή μη.
Και όντως, νιωθω ανάλαφρη, χωρίς να ξέρω πραγματικά το λόγο.
Ίσως γιατί επιβεβαίωσα αυτο που πίστευα τεσσερα χρόνια τώρα: πως σίγουρα δεν ήταν εκει η μαμά μου.

Quote:

---

Originally posted by Remedy
μπραβο κοπελια!!
το οτι δεν ελειξε,θεωρω οτι ειναι πλεον μαλλον πρακτικο θεμα και τπτ αλλο, μιας και ολα αυτα που σκεφτοσουν,που φοβοσουν,που ηθελες και δεν ηθελες, ειχαν να κανουν με την σημερινη εμπειρια,και ο,τι ισως ακολουθησει καθως απομακρυνεσαι απο αυτην,εφοσον την εχεις εσυ αναγαγει σε καποιου ειδους σταθμο/κομβικο σημειο στην πορεια σου....

ομολογω οτι αν και πολυ ταλαιπωρημενη απο την δουλεια σημερα, σ ειχα μια εγνοια τωρα που γυρισα σπιτι ..

φιλακια

---

ρεμ....δεν θα το πιστέψεις, αλλά όλα αυτά που εξομολογήθηκα εδώ , (και όλα αυτά που μου δώσατε η κάθε μια με τα λόγια της πριν πάω σήμερα), δεν θα τολμούσα/άντεχα να τα πω ούτε να τα ακούσω απ τους δικούς μου ανθρώπους.
Ήταν πολύ σημαντικά και με δυνάμωσαν.
Σε ευχαριστώ για την έγνοια σου....αλήθεια.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ίσως γιατί επιβεβαίωσα αυτο που πίστευα τεσσερα χρόνια τώρα: πως σίγουρα δεν ήταν εκει η μαμά μου.

---

Aχ Θεοφανία μου...Μπράβο σου, σε θαυμάζω, είσαι πολύ δυνατή...
Ναι, η μαμά σου θα είναι για πάντα μέσα σου, στις αναμνήσεις των όσων ζήσατε, των όσων σου έμαθε, των όσων σου έχει περάσει, καλών και άσχημων, γιατί πάνω από όλα είναι και θα είναι η δική σου μαμά...

Μετά από αυτό το \"τέλος\", σου εύχομαι μία νέα αρχή... Με τη μαμά σου στην καρδια σου, εκεί που είναι η θέση της.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ίσως γιατί επιβεβαίωσα αυτο που πίστευα τεσσερα χρόνια τώρα: πως σίγουρα δεν ήταν εκει η μαμά μου.

---

Aχ Θεοφανία μου...Μπράβο σου, σε θαυμάζω, είσαι πολύ δυνατή...
Ναι, η μαμά σου θα είναι για πάντα μέσα σου, στις αναμνήσεις των όσων ζήσατε, των όσων σου έμαθε, των όσων σου έχει περάσει, καλών και άσχημων, γιατί πάνω από όλα είναι και θα είναι η δική σου μαμά...

Μετά από αυτό το \"τέλος\", σου εύχομαι μία νέα αρχή... Με τη μαμά σου στην καρδια σου, εκεί που είναι η θέση της.

---

Σ ευχαριστω καλή μου. Σου εύχομαι δύναμη και σε σένα. Δύναμη να προχωρήσουμε οσο και αν νιώθουμε πως λείπει ένα κομματι απο πάνω μας, αλλά όχι από μέσα μας.