Είναι λογικό να χαρακωθεί κάποιος?

Quote:

---

Originally posted by kgana
δε ξέρω αν είναι η σωστή κατηγορία για αυτή την ερώτηση αλλά έχω μια απορία.
Όταν κάποιος χαρακώνεται, εννοώ με ξυράφι κ τέτοια στο χέρι, και παράλληλα του αρέσει μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική πράξη?

Δεν εννοώ να κοπεί σε τέτοιο βαθμό που να τον οδηγήσει ατην αυτοκτονία.

Δε λέω οτι είναι και φυσιολογικό αλλά που μπορεί να οφείλεται μια τέτοια πράξη?
θέλω να πώ θεωρείται κάτι ανησυχητικό ή κάτι παροδικό -που θα ξεπεραστεί με τον καιρό?

---

εμένα αυτό δεν μου ακούγεται και πολύ φυσιολογικό

John,ναι,καπνίζω.Καταλαβαίνω τη σύγκριση που έθεσες,και συμφωνώ.Είναι κι αυτό αυτοτραυματισμός,σίγουρα.Μ ε τη διαφορά πως μπορώ να πάω στην παραλία με τα τσιγάρα μου,δηλαδή το outing γίνεται με απλό τρόπο γιατί κάποιες μας εθιστικές συμπεριφορές έχουν γίνει αποδεκτές από τον κοινωνικό περίγυρο.Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά εδώ,σε ποιον βαθμό η εθιστική συνήθεια έχει \"ενσωματωμένη\"την σιωπή της,αυτή η σιωπή τραυματίζει εξίσου αν το σκεφτείς.Σε κάνει αυτόματα η σιωπή γύρω από αυτό που σε προβληματίζει να αισθάνεσαι το βάρος των επιλογών σου,σε κατατάσσει σε μία διαφορετικότητα που αν μιλήσεις γι αυτό,παύει να υφίσταται.Η σιωπή ενισχύει την αίσθηση της απομόνωσης και η ίδια η απομόνωση το self cutting.

Θα ήθελα να σκεφτείς γιατί άραγε οι self cutters είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες.Επίσης γιατί είναι πιο σπάνιο μετά την ηλικία των τριάντα.Και τα δύο ερωτήματα έχουν να κάνουν με το θυμό,τους τρόπους που η κοινωνία μαθαίνει διαφορετικά το τι \"επιτρέπεται\"στον άντρα ως προς την έκφραση του θυμού.Επίσης με τον καιρό και με την πείρα,βρίσκονται άλλοι δρόμοι να διαχειρίζεσαι το θυμό,οπότε και το self cutting μειώνεται μετά την ηλικία των τριάντα,ενώ παρουσιάζει την κορύφωσή του στην εφηβεία και στην αμέσως επόμενη μετεφηβική περίοδο.

υπαρχει μια ουσιαστικη διαφορα μεταξυ του \"αυτοτραυματισμου\"μεσω ουσιων (ναρκωτικων, καπνισματος κλπ) και του αμεσου αυτοτραυματισμου οπως ειναι το κοψιμο, καψιμο, κλπ.
οι ουσιες ειναι επιθυμητες για την ικανοποιηση που προσφερουν ως ευχαριστη αισθηση και οχι για το κακο που μας κανουν....
δηλαδη, εαν το τσιγαρο εκανε καλο αντι κακο, οπως νομισαν οτι εκανε πριν γινουν οι απαραιτητες ερευνες, δεν θα το εκοβαν οι καπνιστες, αντιθετως θα αυξανονταν.δεν καπνιζει κανεις γιατι κατα βαθος θελει να παθει καρκινο των πνευμονων. καπνιζει ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ κινδυνευει να το παθει. ειναι δηλαδη μια πιθανη, ανεπιθυμητη, παραπλευρη απωλεια...

ενω ο αυτοτραυματιμος γινεται ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΚΟ.εαν δεν πονουσε,δεν μας εφθειρε, δεν μας κατεστρεφε, δεν θα το εκανε καποιος...

Για μένα θα έπρεπε να επισκεφτείς κάποιον ειδικό. Να σε ρωτήσω, σκέφτεσαι ότι σου αξίζει την ώρα που το κάνεις? Και επίσης, πώς οδηγείσαι σε αυτό? Σε άσχετες στιγμές το κάνεις ή συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο πριν?

Από ό,τι καταλαβαίνω έχεις πάθει κάποιου είδους εξάρτηση από αυτό, νιώθεις ότι λυτρώνεσαι, έτσι δεν είναι? Πήγαινε σε κάποιον ειδικό, ό,τι και να \'ναι δεν παύει να είναι τραυματισμός..

kgana γεια ξανα δεν ξερω αν με θυμασαι.μη το κανεις αυτο στον ευατο σου προσπαθησε να ξεφυγεις απο ολα αυτα πρεπει να ξεφυγεις μπορεις.

ολες οι απαντησεις ειναι μεσα μας kgana ψαξε εκει και θα βρεις το δρομο.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
John,ναι,καπνίζω.Καταλαβαίνω τη σύγκριση που έθεσες,και συμφωνώ.Είναι κι αυτό αυτοτραυματισμός,σίγουρα.

---

Ως εδώ καλά τα λες. Επειδή διάβασα τα επόμενα θα σε ρωτήσω: σκέφτηκες πώς κατάλαβα ότι μάλλον καπνίζεις;

Quote:

---

Με τη διαφορά πως μπορώ να πάω στην παραλία με τα τσιγάρα μου,δηλαδή το outing γίνεται με απλό τρόπο γιατί κάποιες μας εθιστικές συμπεριφορές έχουν γίνει αποδεκτές από τον κοινωνικό περίγυρο.Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά εδώ,σε ποιον βαθμό η εθιστική συνήθεια έχει \"ενσωματωμένη\"την σιωπή της,αυτή η σιωπή τραυματίζει εξίσου αν το σκεφτείς.Σε κάνει αυτόματα η σιωπή γύρω από αυτό που σε προβληματίζει να αισθάνεσαι το βάρος των επιλογών σου, (κλπ, κλπ)

---

Kαι εδώ αρχίζουν οι δικαιολογίες. Λέει ο ένας στον άλλο. Εγώ δεν είμαι \"τάδε\", εσύ είσαι \"τάδε\". Έχει νόημα; Και βρίσκει και τις λογικές δικαιολογίες. Δεν έχει νόημα.

Quote:

---

Θα ήθελα να σκεφτείς γιατί άραγε οι self cutters είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες.Επίσης γιατί είναι πιο σπάνιο μετά την ηλικία των τριάντα.Και τα δύο ερωτήματα έχουν να κάνουν με το θυμό,τους τρόπους που η κοινωνία μαθαίνει διαφορετικά το τι \"επιτρέπεται\"στον άντρα ως προς την έκφραση του θυμού.Επίσης με τον καιρό και με την πείρα,βρίσκονται άλλοι δρόμοι να διαχειρίζεσαι το θυμό,οπότε και το self cutting μειώνεται μετά την ηλικία των τριάντα,ενώ παρουσιάζει την κορύφωσή του στην εφηβεία και στην αμέσως επόμενη μετεφηβική περίοδο.

---

Και βρίσκουμε κάποια στατιστικά στοιχεία για το θέμα, και τα παρουσιάζουμε. Αποτελεί γνώση αυτό; Απαντώ: όχι. Αν ποτέ καταφέρεις να δώσεις τη δική σου εξήγηση για τον \"αυτοτραυματισμό\" θα έχεις μάθει χιλιάδες πράγματα που δεν έχεις μάθει διαβάζοντας χρόνια, μελετώντας για χρόνια. Μην δώσεις την εξήγηση με τη λογική. Μόνο με το συναίσθημα, και με όλη σου την ύπαρξη μπορείς να δώσεις εξήγηση σε ένα τέτοιο θέμα.
Γνωρίζεις γιατί το κάπνισμα μειώνεται στην ηλικία μετά τα 50-60;
Και μάθε να ακούς. Δεν άκουσα πουθενά θυμό. Μην βάζεις λόγια και σκέψεις σε κάποιον, κάνει κακό. Και το ίδιο κακό που κάνει στον άλλον, μετά \"γυρίζει\" και κάνει κακό σε εσένα τον ίδιο. Συγνώμη, δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά, αλλά στο υπογράφω ότι έτσι είναι. Δώσε προσοχή.

Quote:

---

Originally posted by Remedyοι ουσιες ειναι επιθυμητες για την ικανοποιηση που προσφερουν ως ευχαριστη αισθηση και οχι για το κακο που μας κανουν....
ενω ο αυτοτραυματιμος γινεται ειδικά γιατί μας κάνει κακό, για να προκαλέσουμε στον εαυτό μας κακό..

---

Μπορώ να σου πω ότι κάνεις λάθος. Απ\' ότι καταλαβαίνω και ο αυτοτραυματισμός γίνεται για την ευχάριστη αίσθηση. (Μ\' αρέσει που τονίζεις τη δεύτερη πρόταση με κεφαλαία ;-) ).
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι όποιος καπνίζει το κάνει για να κάνει κακό στον εαυτό του... Αν βλέπεις ομοιότητα, σταμάτησε και σκέψου.

John,πιστεύεις πως με το να υποστηρίζω πως είναι αυτοτραυματισμός και όχι να το ωραιοποιώ,το κάνω για να νιώσω εγώ καλύτερα για το κάπνισμα;
Αν μιλάω στη Kgana ωμά,το κάνω γιατί γνωρίζω πως πρέπει να μην ευλογήσω τον τρόπο εκτόνωσης,αφήνοντας έστω και μία υπόνοια νομιμοποίησής του.Το ερώτημά της,ήδη από το θέμα δείχνει πως αυτό παλεύει να κάνει,να τον απομυθοποιήσει.Εσύ προτιμάς να ασχολείσαι με μένα.Οκ,κάντο,αλλά δεν είμαι εγώ το θέμα ξέρεις.:P
Για δική σου γνώση,μάθε πως μιλάω από μέσα,το έχω κάνει,άρα ξέρω ποια συναισθήματα οδηγούσαν εμένα να το κάνω.Ήταν αυτοτιμωρητικά τριπάκια και αισθήματα απελπισίας.Και στη δική μου εμπειρία βασίζομαι για να αντλήσω συμπεράσματα,καθώς και σε πηγές πληροφόρησης όπου μπορώ να αντλήσω υλικό.Δυστυχώς στη χώρα μας δε γνωρίζω να υπάρχει κάποιος φορέας για παροχή εξειδικευμένης βοήθειας σε self harmers.Aντίθετα,σε κάποιες χώρες του εξωτερικού,παρατηρώντας την ανοδική,αυξητική πορεία του φαινομένου,το έκαναν.
Κgana,τι πρωτοβουλίες θα μπορούσες να πάρεις για να σπάσεις αυτή την αίσθηση της απομόνωσης;Kάποια συμμετοχή σε ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα,κάποιο ψάξιμο πάνω σε τι αγαπάς και θα ήθελες να εξερευνήσεις μέσω της συμμετοχής σου σε κάποιο πρόγραμμα δήμου,το έχεις σκεφτεί καθόλου;

καλημέρα, διάβασα τα πιο πολλά από το θέμα, κυρίως τα δικά σου για να μπορέσω να σε καταλάβω. Να σε ρωτήσω , πόσο χρονών είσαι? Απλά για να κατατοπιστώ. Κοίτα, με τον πατέρα μου έχω και εγώ πρόβλημα. Αν διαβάσεις το θέμα μου (κατάθλιψη και κρίσεις πανικού) θα καταλάβεις. Να φανταστείς όταν πρωτοέπαθα τις κρίσεις πανικού -πάντα κορυφώνονται πριν την εξεταστική μου με αποτέλεσμα να μη δώσω κάποια μαθήματα- ο πατέρας μου έλεγε ότι το κάνω επίτηδες για να μην πάω να δώσω και η μητέρα μου με κοίταζε λες και έβλεπε καμιά τρελή. Μόνο όταν τους μίλησε ο γιατρός ότι έπαιζε και να νοσηλευτώ σε κλινική γιατί είχα τάσεις αυτοκτονίας η μάνα μου συνήλθε κάπως. Ο πατέρας μου, λες και δεν το άκουσε!!Για καιρό αρνιόμουν να βοηθηθώ για να μην τους στενοχωρήσω, όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν και να πού βρίσκομαι τώρα.. Εξάλλου, υπάρχει και το ιατρικό απόρρητο.

Αυτό το μπλοκάρισμα του ανοίγματός σου kgana,πάει παρέα με κάποιες σου σκέψεις όμοιες με αυτές που κάνεις για τους γονείς σου;Κι εκεί αισθάνεσαι πως δεν έχει νόημα;

Είχες αναφέρει την πιθανή για σένα έκβαση του να μιλήσεις γι αυτό στους γονείς σου.Είχες γράψει πως ο πατέρας σου πιθανότατα θα θεωρούσε πως σάλεψες και η μητέρα σου θα πάθαινε κατάθλιψη.Ήθελα να σε ρωτήσω εάν αυτή η πρόβλεψη οφείλεται σε κάποιες προηγούμενες εμπειρίες σου σε συζητήσεις που έκανες μαζί τους.Πώς γνωρίζεις τις αντιδράσεις τους εάν δεν βασίζονται σε προηγούμενες συμπεριφορές;

Άρα η μητέρα σου,αφού αυτός έχει το πάνω χέρι όπως γράφεις,δεν βρίσκεται σε μία ισότιμη σχέση.O ένας ισχυρός,απόλυτος,ο άλλος πιο κάτω.Αυτό πως πιστεύεις πώς επηρέασε εσένα;To σύνδεσες ποτέ με δικές σου συμπεριφορές το οικογενειακό μοντέλο;

kgana,καλημέρα.:)
Διάβασα τα περισσότερα από τα παλιότερα posts σου,για να μπορώ να έχω καθαρότερη εικόνα για ό,τι αντιμετωπίζεις.Αυτό που πιστεύω είναι πως-παρόλο που το αρνήθηκες παραπάνω-είσαι κακοποιημένο παιδί.Κακοποίηση δε συνιστά μόνο η σωματική βία.Η κακοποίηση μπορεί να εκδηλωθεί με ποικίλους τρόπους.Η απειλή για αποκλήρωση που ο πατέρας σου χρησιμοποίησε ως μέσο πίεσής σου,αποτελεί συναισθηματικό εκβιασμό για υποταγή στις δικές του αρχές,άρα και συναισθηματική κακοποίηση.Ίσως αν μελετήσεις τους τρόπους που εκδηλώνεται η κακοποίηση,να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους δε μιλάς στον πατέρα σου.Παρατήρησα πως ιδιαίτερα τον πατέρα σου αναφέρεις και στα παλιότερα ποστς σου,εκείνο το \"μισώ\"που είχες βάλει ως τίτλο ήταν ενδεικτικό του πόσο θυμό κρύβεις,που κατέστειλες επί χρόνια απέναντι σε μία εξουσιαστική πατριαρχική μορφή.
Επίσης οι περιορισμοί για να μη σε κακολογήσει η κλειστή κοινωνία,σε καταπιέζουν,το είχες γράψει.Όμως αν ο πατέρας σου πιστεύει κάτι,πως θα σου πιάνουν τον κώλο πχ όπως είχες πει αν πιάσεις κάπου δουλειά,τότε αυτό σημαίνει πως οι δικές του αξίες και αρχές,κοντράρονται με τα δικά σου θέλω,σου επιβάλλονται από μία αρχή έξω από σένα.

Θα ήθελες να τα συζητήσουμε κι αυτά;

Quote:

---

Originally posted by kgana
Αλλά δε γινόταν αλλιώς ξέχασα τα θέλω μου για να συμβιβαστώ στις συνθήκες που υπήρχαν κ υπάρχουν.

Αλλά εγώ ένα ξέρω.Θα έρθει η ώρα μου που θα πάρω το αίμα μου πίσω κ θα \"χτυπήσω\" τόσο άσχημα που μπορεί να πεθάνει κ απ\'τη στενοχόρια του!

---

Βλέπεις την αντιφαση? Απο την μια τρεχεις να ικανοποιησεις τις προσδοκιες και τις επιθυμιες του πατερα σου. Απο την άλλη θελεις να τον στεναχωρησεις, αυτοτιμωρωντας εσενα.

Τί θα κερδισεις ομως, προσφέροντας πραγματα, κανοντας \"χαρες\" στον πατέρα σου? Ή τουλάχιστον τί περιμενεις σημερα? Περιμενεις την αποδοχη, την επιβραβευση, το μπραβο που δεν πηρες ενδεχομενως παλιοτερα? Και αν εστω ερθουν ολα αυτα, θεωρεις πώς θα καλυψουν τα κενα του παρελθοντος? Θα σου δωσουν πισω την ασφαλεια που χρειαζοσουν ωστε να προχωρησεις με εμπιστοσυνη ως νεα γυναικα πλεον?

Καταλαβαινω οτι θες να του προκαλεσεις πονο, να του γυρισεις πισω τον θυμο που σου προκάλεσε με την σταση του. Αλλα αυτα, εχεις νιωσει οτι μπορει να σε γεμισουν ή να σε κανουν να νιωσεις ομορφα?

Quote:

---

Originally posted by kgana
Αλλά δεν τον αντέχω καθόλου ..γελοίος είναι.. νομίζει οτι έχει την καλύτερη οικογένεια οτι έχει τα καλύτερα παιδιά.. κ δε ξέρω τα σκέφτομαι κ δε ξέρω τι να κάνω να κλάψω ή να γελάσω!
Αν κ αυτό συμβαίνει λογικά σε πολλές οικογένειες..δε λέω κ τπτ το καινούριο..

---

Το \"νομίζει ότι έχει την καλύτερη οικογένεια\" μου θυμίζει πολλά. Έχω περάσει περίπου ανάλογα. Για να καταλάβεις, υπήρχε διάστημα που στο τέλος πίστευα και αυτά που άκουγα! Δηλαδή ναι, η οικογένειά μου ήταν η καλύτερη ;-)
Γι\' αυτό, δεν μ\' αρέσει το ψέμα. Ψέμα είναι. Μερικοί άνθρωποι (όλοι μας ίσως, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό), ακολουθάμε τα ψέματα που λέμε και πιστεύουμε. Φτιάχνουμε ένα ψέμα, ζούμε σ\' αυτό γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Είναι οικτρό το ψέμα.
Κάποια στιγμή στη ζωή μου αποφάσισα να βλέπω την πραγματικότητα (αναρρωτιέμαι αν πράγματι την βλέπω).

Ο πατέρας σου βλέπω ότι έχει ναρκισιστική διαταρραχή προσωπικότητας. Ψάξε λίγο γι\' αυτό, και δες αν είναι έτσι. Αν ναι, μάθε γι\' αυτό.

Quote:

---

Αλλά εγώ ένα ξέρω.Θα έρθει η ώρα μου που θα πάρω το αίμα μου πίσω κ θα \"χτυπήσω\" τόσο άσχημα που μπορεί να πεθάνει κ απ\'τη στενοχόρια του!

---

Δυστυχώς θα σε δυσαρεστήσω. Το ίδιο αισθανόμουνα και εγώ. Αλλά όταν ήρθε η στιγμή για να μπορώ να το κάνω, δεν είχε πια νόημα...
Τώρα είναι που χρειάζεσαι σωστές σχέσεις (σχέσεις εννοώ τα πάντα, οικογενειακές, φιλικές, με οποιονδήποτε άνθρωπο θα γινόταν). Η σωστή \"σχέση\" (όποια κι αν είναι όπως ειπα) είναι το σημαντικότερο πράγμα. Τώρα γίνεται η \"ζημιά\" σε εσένα. Αν γίνει η \"ζημιά\", δεν έχει νόημα αύριο να εκδικηθείς. (Με το \"ζημιά\" δεν εννοώ κάτι ανεπανόρθωτο. Βέβαια θα μπορούσε να είναι και ανεπανόρθωτο). Για να γίνουμε ευτυχισμένοι, ισορροπημένοι, (δεν βρίσκω την κατάλληλη λέξη, άνθρωποι θα μπορούσε να είναι), χρειαζόμαστε σωστούς ανθρώπους γύρω μας. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί. Γιατί και εμείς δεν είμαστε σωστοί, έτσι δεν είναι; Μπορεί σε μικρότερο βαθμό αλλά σωστά τα λέω;
Αν εγώ πάθω κάτι τώρα, τι νόημα θα έχει να εκδικηθώ αύριο;
Να ρωτήσω, πήρες ένα μήνυμα που σου έστειλα; Δεν χρειάζεται να απαντήσεις, απλά ρωτώ αν το έλαβες.

Σε ένα περιβάλλον που η γνώμη,η θέληση και η προτίμησή μου μειώνονται και χειραγωγούνται διαρκώς,μαθαίνω πως δεν έχω αξία,κανένας δε λαμβάνει στα σοβαρά τις εσωτερικές μου εμπειρίες,τα δικά μου δεδομένα παραποιούνται συνεχώς για να ταιριάξουν με τα δεδομένα της γνώμης,της θέλησης και των αναγκών ενός άλλου(του πατέρα μου).Ο πατέρας μου μπορεί να μην έχει κακή προαίρεση και ό,τι κάνει να πιστεύει πως είναι απλά πατρική αγάπη,αλλά να μην αναγνωρίζει τον δικό μου τρόπο αγάπης,τις δικές μου ανάγκες,που αισθάνομαι πως δεν τις σέβεται και δεν τις εκτιμά.Δεν με ακούει κανείς,αλλά εγώ φωνάζω με κάθε τρόπο,ΔΕ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ!Δεν ακούς μητέρα τι θέλω να σου πω όταν γίνομαι εχθρική μαζί σου,δε με ακούς αδερφή όταν δε σε κάνω παρέα,δε με ακούς πατέρα όταν διαλέγεις για μένα αυτά που δε θέλω εγώ,αλλά εσύ.
Κgana,μήπως το να κόβεσαι το έχεις γιατί μέσω αυτού υπάρχεις,όταν το περιβάλλον σου υποκρίνεται πώς δεν είσαι εκεί;
Θα σε βοηθούσε να σκεφτείς με ποιους τρόπους άλλους θα ακούγονταν οι ανάγκες σου,οι δικές σου,επιτακτικές και πραγματικές ανάγκες,γιατί το πλήγωμα του πατέρα σου,πάλι δεν είναι το άκουσμα των αναγκών έτσι όπως θα ήταν για σένα ουσιαστικό.Γιατί δεν πας να μείνεις στην πόλη της σχολής σου,χρειάζεται να δουλέψεις πάνω στην κάλυψη των δικών σου αναγκών που σου αρνείται το περιβάλλον αυτή τη στιγμή.Αν δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο των άλλων,γιατί να μην ψάξω τρόπους διεξόδου απ\'ό,τι με καταπιέζει;

Κgana,καλησπέρα.:)
Κοίτα,το θέμα με έναν ελεγκτικό γονιό,είναι πως το παιδί του μαθαίνει συχνά να\"προσαρμόζεται\"στα θέλω του γονέα,για να αποφύγει τις δυσάρεστες συνέπειες της σύγκρουσης.Όλα αυτά που περιγράφεις για τον πατέρα σου δείχνουν ένα άτομο χειριστικό.Αποσύρει την εύνοιά του όταν το παιδί του(εσύ)αντιστέκεται στα θέλω του,απειλεί(θα σε αποκληρώσω),μειώνει τα δικά σου θέλω ή τα τροποποιεί για να προσαρμοστούν με τον προσωπικό τρόπο σκέψης/φόβων/αναγκών,δείχνει να έχει βάλει ένα πέπλο πάνω στην πραγματική διάσταση των θεμάτων ώστε με την κάλυψη των υλικών αναγκών να μην ασχολείται με την κάλυψη των συναισθηματικών,που ίσως εκεί,σε αυτόν τον τομέα δεν αισθάνεται ικανός.Την εξουσιαστική μορφή σχέσης,άρα τόνωση του εγώ του μέσω άσκησης ελέγχου,μπορείς εξάλλου να τη δεις και στη σχέση των δύο σου γονέων μεταξύ τους,που δεν είναι ισότιμη επίσης.Έτσι έμαθε,έτσι είναι ο πατέρας σου.Δεν είναι θέμα εκδίκησης,είναι θέμα του πώς εσύ θα μάθεις να βγεις από το καλούπι αυτό,να μην αισθάνεσαι υποχρεωμένη να βάζεις σιγαστήρα στις επιθυμίες σου για να μην διαταράσσονται τα οικογενειακά ύδατα.
Φυσικά και έχεις δικαίωμα να διεκδικήσεις ό,τι επιθυμείς,είτε είναι να πας εκεί που είναι η σχολή σου,είτε να συνεχίσεις το μπαλέτο,είτε να δουλέψεις.Δεν είσαι πια παιδί,οπότε οι αποφάσεις σου θα πρέπει κάποια στιγμή να παίρνονται με γνώμονα τις δικές σου,ξέχωρες επιθυμίες.Δίχως φωνές και δίχως καβγάδες,με ήρεμο και σταθερό τρόπο μίλησε για το τι πραγματικά θες εσύ να κάνεις.Δεν είσαι αντικείμενο,είσαι άνθρωπος και τα δικά σου όνειρα είναι που σε κάνουν ξεχωριστή και μοναδική,όχι των γονιών σου.;)

Κgana,φοβάσαι και το καταλαβαίνω μανάρι μου,κι εγώ η ίδια για να πατήσω πόδι και να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου,πέρασα τα πάνδεινα,αλλά τις περισσότερες φορές είναι κάτι απαραίτητο να γίνει,κανένας δε μπορεί να το κάνει για μας,εμείς είμαστε που πρέπει να το παλέψουμε αυτό,για να θέσουμε πάλι τα όρια μας,που χάθηκαν μέσα σε οικογένειες που δεν είχαν τρόπους υγιούς επικοινωνίας και θέσπισης ορίων.Η συγχώνευση με τον ελεγκτικό γονέα,δηλαδή το άτομο που δεν αφήνει σε σένα επιλογές,άρα τον πατέρα σου,γίνεται και με το θυμό.Όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνον,τι θέλει και τι διαλέγει για σένα,βλέπω πως το αναγνωρίζεις.Προσωπική μου άποψη είναι πως για να αρχίσεις να διεκδικείς,θα πρέπει να μάθεις τους τρόπους,μπορεί να σου πάρει και καιρό,θα σε βοηθούσε όμως αρχικά μία απόσταση,να ανασάνεις από την καταπίεση,να βρεις λίγο χώρο για σένα.Θα μπορούσε η μητέρα σου να σε υποστηρίξει στην επιθυμία σου να πας στην πόλη της σχολής σου;Kαλό θα ήταν να μπορέσεις να έχεις έναν σύμμαχο αρχικά,κάποιον που θα σε στηρίξει,έχει αυτή τη δυνατότητα η μητέρα σου;

Δε μπορώ να σου πω τι να κάνεις,αυτό πρέπει να προέλθει από σένα,μην αντικαθιστάς με κανέναν τη θέση τη δική σου.Μην αφήνεις κανέναν να μεσολαβεί ανάμεσα στις επιθυμίες σου και στη διεκδίκησή τους,ανάλαβε το ρόλο του πρωταγωνιστή σ\'αυτές.Αν λοιπόν η μητέρα σου όπως ισχυρίζεσαι δεν υπάρχει ουσιαστικά,κάνε εσύ την αρχή,δήλωσε αυτό που επιθυμείς.Ήρεμα,καθαρά,με σαφήνεια,χωρίς-κατά το δυνατόν-οργή,κάνε την επιθυμία σου λόγο,μίλα για ό,τι σε αφορά.Από κάπου χρειάζεται ν\'αρχίσεις.Αν φοβάσαι,ξεκίνα από κάτι πιο απλό,πιο \"μικρό\",τι άλλο μπορείς να διεκδικήσεις,ώστε ν\'αρχίσεις να αποφορτίζεσαι,να βρεις κάποια διέξοδο,κάτι δικό σου,που θα σε διαχωρίσει από το εγώ του πατέρα σου,θα σου δώσει ταυτότητα ξεχωριστή,να αρχίσεις ξανά να έχεις εμπιστοσύνη σε σένα.

Επι του θεματος συμφωνω απολυτα με την προσεγγιση της RainAndWind. Πιο μικρη συνηθιζα κι εγω να κοβω τον εαυτο μου. Για αρκετο καιρο το ειχα κοψει εντελως, μεχρι που περυσι καποια στιγμη συνεβει ξανα και σε ασχημο βαθμο.
Οταν το εκανα εγω, η αισθηση που επικρατουσε ηταν το απολυτο κενο, ενιωθα να μην νιωθω τιποτα, μουδιασμενη, μπλοκαρισμενη, ειχα βεβαια παρα πολυ ενταση για διαφορους λογους, κι αυτη η ενταση εφτανε σε σημειο να με παραλυει με καποιον τροπο. Πληξη και κενο (και καταβαθος, παρολο που δεν ηταν αισθητο εκεινη την ωρα καταθλιψη). Με εκοβα για να νιωσω επιτελους κατι. Να κανω αισθητο τον εαυτο μου στον ιδιο μου τον εαυτο. Ο πονος με μουδιαζε ευχαριστα και μαλιστα μου αρεσε να \"παιζω\'\' με το αιμα, αλλα ας μην μπω σε λεπτομερειες. Καταλαβαινω και το γεγονος οτι σου αρεσουν τα σημαδια, ειναι σα να σου κανουν παρεα. Δειχνουν τη μοναξια στην οποια αναφερεσε. Νομιζω πως αυτην η συμπεριφορα υποκινειται απο μια διαθεση αυτοτιμωριας και κενου. Μερικοι ανθρωποι επισης αντιδρουν διαφορετικα στα ερεθισματα του πονου κι αυτο οφειλεται σε μεγαλο και στην βιοχημεια του εγκεφαλου τους. Δηλαδη μπορει αν δεν ενιωθαν \"ετσι\" κατα την πραξη αυτοτραυματισμου να μην το εκαναν.
Οποιοι κι αν ειναι οι λογοι, η συμπεριφορα αυτη σου κανει κακο, μακροπροθεσμα θα σε κανει να νιωθεις τυψεις γι αυτο που εκανες στον εαυτο σου και καλο θα ηταν να απευθυνθει οποιος εχει αυτο το προβλημα σε καποιον ειδικο.

Τωρα οχι, δεν το κανω πια. Το εκανα για 2-3 χρονια πιο παλια, μετα για πολλα χρονια τιποτα και περυσι το ξαναεκανα μια φορα. Αν και μου περναει απο το μυαλο μερικες φορες. Εγω ειχα καταθλιψη και σε ενα βαθμο ευθυνοταν κι αυτην γι αυτο που εκανα. Πηγα σε γιατρο και με τα φαρμακα και τις συνεδριες εγινα καπως καλυτερα, το αραιωσα και καποια στιγμη το εκοψα. Τα φαρμακα δεν τα παιρνω συνεχεια, για μικρα χρονικα διαστηματα κι οταν αρχιζω να παρατηρω τασεις υποτροπης. Πιστευω πως ειναι πιθανον ο αυτοτραυματισμος στην περιπτωση σου να υποδηλωνει υποβοσκουσα καταθλιψη.
Οποτε θα ηταν καλυτερα να απευθυνθεις σε καποιον πριν χειροτερεψουν (πιθανα) τα πραγματα. Καλυτερα να πας μονη σου, συνειδητα και τωρα, παρα να σε πανε οταν τα πραγματα θα εχουν γινει πολυ χειροτερα αλλοι.
Ναι τα σημαδια κρυβονται αν και στην δικη μου περιπτωση το να φοραω διαρκως μεγαλες κορδελες στους καρπους ηταν κατι που καποια στιγμη προβληματισε τους δικους μου. Μια φορα καταλαθος τα ειδαν. Το συζητασαμε. Αν δεν υπαρχει επικοινωνια με τον πατερα σου, προσπαθησε να μιλησεις λιγο στην μητερα σου.
Δεν χρειαζεται να της πεις οτι αυτοτραυματιζεσαι αν το φοβασαι, πες της οτι δεν νιωθεις καλα αυτην την περιοδο νιωθεις απομονωμενη κτλ κι οτι πιστευεις πως θα σου εκανε καλο να μιλησεις σε καποιον.
Διοχετευεις την ενταση με αυτον τον τροπο, το κατανοω.
Κι εγω οταν το εκανα αδιαφορουσα για τα σημαδια κι οπως ανεφερα και πριν μου αρεσαν, οπως αρεσουν και σε εσενα.
Αργοτερα ομως κοιτουσα τα χερια μου και λυπομουν. Δεν το αξιζα ολο αυτο.
Για το ενδεχομενο της καταθλιψης για την δικη σου περιπτωση μιλαω εντελως υποθετικα, δεν ειμαι ειδικος για να γνωριζω.
Αλλα μην το αφησεις :)

Quote:

---

Originally posted by Gothly
δε ξέρω αν είναι η σωστή κατηγορία για αυτή την ερώτηση αλλά έχω μια απορία.
Όταν κάποιος χαρακώνεται, εννοώ με ξυράφι κ τέτοια στο χέρι, και παράλληλα του αρέσει μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική πράξη?

Δεν εννοώ να κοπεί σε τέτοιο βαθμό που να τον οδηγήσει ατην αυτοκτονία.

Δε λέω οτι είναι και φυσιολογικό αλλά που μπορεί να οφείλεται μια τέτοια πράξη?
θέλω να πώ θεωρείται κάτι ανησυχητικό ή κάτι παροδικό -που θα ξεπεραστεί με τον καιρό?

---

δεν είναι απλά ανησυχητικό.
επιβάλλεται να επισκεφτείς ειδικό.

Ποσο συχνα περιπου το κανεις Gothly ?