Printable View
Νεκρωσουν ειναι η λεξη που χρησιμοποιησα γιατι δεν θα υπαρχει καμμια πλεον κινηση...αλλα μπορεις να χρησιμοποιησεις την εκφραση γαληνη?
Τι να σου πω εγω θελω να γινω 20 χρονων και να κυνηγω κοριτσοπουλα Κνουλπ (με τα μυαλα τα τωρα ε...οχι να τα χασουμε οτι κερδισαμε)...και να μη σκεφτομαι τετοια πραγματα....γαμω το χρονο οντως.
Ισως μια λυση ειναι να ζησεις μεσω των αλλων...δηλαδη αυτη η συνεχεια...να πεις κατι αφησα πισω?
Ξερω γω...τι να πω.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Νεκρωσουν ειναι η λεξη που χρησιμοποιησα γιατι δεν θα υπαρχει καμμια πλεον κινηση...αλλα μπορεις να χρησιμοποιησεις την εκφραση γαληνη?
Τι να σου πω εγω θελω να γινω 20 χρονων και να κυνηγω κοριτσοπουλα Κνουλπ (με τα μυαλα τα τωρα ε...οχι να τα χασουμε οτι κερδισαμε)...και να μη σκεφτομαι τετοια πραγματα....γαμω το χρονο οντως.
Ισως μια λυση ειναι να ζησεις μεσω των αλλων...δηλαδη αυτη η συνεχεια...να πεις κατι αφησα πισω?
Ξερω γω...τι να πω.
Τον παππού μου τον θυμάμαι.
Τα παιδιά μου θα τον δουν σε φωτογραφίες.
Τα παιδία τους ούτε αυτές δεν θα δουν.
Τρεις τέσσερις γενιές το πολύ.
Μετά σβήνουμε στην θύμηση των γύρω μας.
Κάποιοι γίνανε εικόνες και αγάλματα, άλλα με τον καιρό και αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν.
Μόνο γενετικά μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η συνέχειά μας στο κόσμο ετούτο.
Τα παιδιά μας που θα γεννήσουνε παιδιά τους και αυτά τα δικά τους και θα κουβαλάνε κάτι από εμάς μέσα τους. Όπως και εμείς από τους προγόνους μας.
Και πάει λέγοντας.
Ναι γιατι ο απαντησεις δεν ειναι μονο κοσμικες...αλλα περισσοτερο ανθρωπινες.
Τι ειναι αυτο που μας κανει αυτο που ειμαστε?
Γιατι σωνει και καλα πρεπει να αναπαραχθουμε...οκ ειναι γραμμενο πανω μας αλλιως δεν θα υπηρχε ο ανθρωπος, αλλα εντελει ειμαστε κατι παραπανω απο μια αλλυσιδα dna?
Τι σκατα ουσιαστικα τιποτα δεν ξερουμε ουτε για μας ουτε για τους αλλους ουτε για τον κοσμο ΤΙΠΟΤΑ.
Aλ, έψαχνα καιρό αυτή τη διαφήμιση χωρίς αποτέλεσμα... Τι καλά που τη βρήκες!Quote:
Originally posted by Alobar
... νομίζω πως αν είμαι σε θέση να σκεφτώ κάτι πριν πεθάνω, και το εύχομαι για όλους, θα διαλέξω αυτή τη σκέψη... ότι κατάφερα έστω και για μια μέρα στη ζωή μου να νιώσω ευτυχισμένη... θα φέρω στο μυαλό μου την υπέροχη γαλαζοπράσινη λιβελλούλα που την έχω συνδέσει με παιδικές ευχάριστες εικόνες... ζει μόνο για μια μέρα!... :) ...
http://www.youtube.com/watch?v=VvC_KHU4AqE
:)
Την έχω συνδέσει με τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής μου. Κάθε φορά που παρακολουθούσα τη λιβελούλα συγκινιόμουν τόσο πολύ, που βυθίζόμουν στον πόνο και την επιθυμία του θανάτου που άφηνα μία ακόμα μέρα να περάσει...
Εκτός όμως από συγκίνηση, μου προκαλούσε και μια γλυκύτητα, μια νότα αισιοδοξίας...
Quote:
Originally posted by knoulp
Ανέκαθεν μου ήταν αδύνατο να εναρμονιστώ με το περιβάλλον μου.
Πάντα πίστευα ότι υπάρχει μία υπέρτατη αλήθεια.
Υπάρχει σίγουρα κάτι που μας ενώνει και μας καθορίζει.
Σε αυτά που βλέπω και σε αυτά που σκέφτομαι.
Προσπάθησα να βρω την άκρη μέσα από βιβλία και μέσα από την αναζήτηση.
Ατέρμον αγώνας. Φιλοσοφία, ψυχολογία, θρησκεία, επιστήμη.
Όλα έχουν ένα όριο.
Όλα κάπου καταλήγουν.
Και αυτή η υπέρτατη αλήθεια δεν βρίσκετε πουθενά στον ορατό ορίζοντα.
Η υπέρτατη αυτή αλήθεια μπορεί και ήδη να είναι γνωστή μπορεί και όχι, μπορεί και να γίνει γνωστή αφού εμείς πια δε θα υπάρχουμε πια...
Κνουλπ μου, καλή η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η θρησκεία ενίοτε, η επιστήμη, όταν ο άνθρωπος ψάχνεται, ψάχνει απαντήσεις. Κι εγώ διάβαζα μανιωδώς, ήθελα Απαντήσεις...Και πάλι αν το νιώσω μπορεί να ξαναδιαβάσω κάτι ανάλογο. Με βοήθησαν και μένα πολύ αυτά τα βιβλία. Ήταν σαν να συνομιλούσα μαζί τους, γιατί κανείς δε θα άντεχε να συνομιλέι τότε μαζί μου σχετικά με το θάνατο 24/7 :) :(
Αλλά όσο και να διαβάσουμε και να κυνηγούμε αυτή τη χίμαιρα, την υπέρτατη αλήθεια, μπορεί και να μην τη βρούμε ποτέ.
Σημασία έχει η δική μας αλήθεια-το πιστεύω που θα χτίσουμε μέσα μας. Αυτό το πιστεύω μας θα γνωρίζουμε ότι αντικειμενικά το πιο πιθανό είναι να μη στέκει, αφού τίποτα δεν έχει επιστημονικά αποδειχτεί, μέχρι σήμερα.
Αυτό το πιστεύω θα μας πάει μπροστά μόνο αν δεν μας καθηλώνει σε απόλυτότητες, θα είναι ευμετάβλητο αν χρειαστεί, και όταν δε μας καθηλώνει σε άρνηση του θανάτου και σε άρνηση της ζωής.
Και θα είναι τόσο ιδιαίτερο όσο ο καθένας μας.
Δεν μπορώ να πω εγώ σε κανέναν ότι αυτό που πιστεύει είναι λάθος. Μπορώ να πω μόνο το τι πιστεύω εγώ (που μάλλον δεν ξέρω πια τι πιστεύω αλλά δεν έχει ιδιαίτερη αξία για μένα πλέον αυτό, μου αρκεί που δεν ξέρω ΤΙΠΟΤΑ για το μετά)
Πάντα έβρισκα πληκτική την καθημερινότητα.
Το όριο αυτό μεταξύ του ταξιδιού και της προσγείωσης ήταν πάντα το πιο δυσάρεστο.
Και τις περισσότερες φορές ήμουν στο έδαφος.
Η καθημερινότητα καλέ μου μπορεί να γίνει όσο πληκτική όσο εμείς την κάνουμε να είναι.
Τις περισσότερες φορές δε χρειάζεται να συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα για να μην είναι πεζή η καθημερινότητα και κατ\'επέκταση η ζωή μας.
Φτάνει να είμαστε στο τώρα και όχι στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσει ίσως η στιγμή του θανάτου ή η πραγματικότητα του θανάτου στη ζωή μας.
Φτάνει να κοιτάμε το τώρα, αυτό που αντικρύζουν αυτή τη στιγμή τα μάτια μας, γύρω μας, πλάι μας, μπροστά μας.
Φτάνει να δίνουμε σημασία σε αυτό που ακούν που ακούν τα αυτιά μας, όσο ασήμαντο και να είναι.
Φτάνει να δίνουμε σημασία σε αυτό που νιώθουμε, όσο ασήμαντο-πεζό κι αν είναι.
Φτάνει να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, ακόμα κι αν κάποιες ή πολλές στιγμές αυτό είναι μια βαρετή μέρα μέσα στο σπίτι:)
Φτάνει να επιδιώκουμε να περάσουμε την καθημερινότητα όπως ακριβώς θα θέλαμε να την περάσουμε.
Ο μόνος χρόνος ο οποίος αποκτούσε την διάσταση της σχετικότητας και ξέφευγε από την αυστηρά ανθρώπινη αντίληψη ήταν ο χρόνο μπροστά σε μια λευκή σελίδα ή μπροστά σε έναν λευκό καμβά.
Πολύ ωραία η σκηνή που περιγράφεις. Να την απολαμβάνεις επομένως, όσο και όποτε μπορείς.
Και αν ψάξεις καλύτερα, μέσα σου και γύρω σου, θα υπάρχουν και άλλες τέτοιες στιγμές, που δεν τις έβλεπες ή δεν τις προσπάθησες μέχρι τώρα...:)
Ακόμη και η ίδια η εντροπία όπως την περιγράφει η αγαπητή βροχούλα αποκτά άλλες ιδιότητες όταν φτάνουμε σε ταχύτητες κοντά σε αυτές του φωτός.
Ας ελπίσουμε ότι το πείραμα του CERN θα καταφέρει να αποκαλύψει κάποιες από τις υπέρτατες αλήθειες και ίσως καταφέρει να ενοποιήσει τις πολλά υποσχόμενες δυνάμεις που καθορίζουν τον ορατό μας κόσμο.
Μακάρι.
Αλλά κανένα CERN, δε θα μας μάθει πως να ζήσουμε. Όση ζωή μας απομένει.
Εμείς πρέπει να δοκιμάσουμε, να σκοντάψουμε και να ξαναδοκιμάσουμε, και ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να κλέισουμε τα μάτια μας...Για να πούμε εκείνη την τελευταία στιγμή, έζησα όπως ήθελα ή τουλάχιστον προσπάθησα να ζήσω όπως ήθελα...
http://www.youtube.com/watch?v=s1AcESk7JBA&feature=related
;)
Quote:
Originally posted by olgaki82
Quote:
Originally posted by Alobar
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...
:)
με τρομαζει αφανταστα το πως θα νιωθω εκεινη την ωρα..θα ποναω?θα μαι τρομαγμενη?θα φοβαμαι?η θα νιωθω αγαλιαση?πως ειναι εκεινη η ωρα που ξερεις οτι αφηνεις τα παντα?οτι θα ναι ο τελευταιος χτυπος της καρδιας και μετα το τιποτα?
σκεφτομαι πολλες φορες αυτα τα πραγματα καθε βραδυ...
Κι εγώ αναρρωτιόμουν για αυτό κάποτε πολύ έντονα Όλγα.
Αυτό που έχω να πω, είναι ότι ο μπαμπάς μου λίγο πριν φύγει εντελώς ξαφνικά, έχυσε ένα δάκρυ, ένας άνθρωπος πολύ σκληρός που ήξερε μέσα από τη σκληρότητα και την απολυτότητά του να κρύβει πολύ καλά τις ευαισθησίες του.
Και τι το φοβερό θα συμβεί αν μετά υπάρχει το τίποτα;Kάνει αυτό τη ζωή μας λιγότερο σημαντική;
Τα ερωτήματα είναι μια χαρά αρκεί να χρησιμεύουν σε κάτι.;)
Θεωρώ πολύ πιο χρήσιμο να μάθω πράγματα που να αφορούν τη ζωή,παρά το θάνατο.Του δίνουμε εξαιρετική σημασία,αφήνοντάς του χώρο να σηματοδοτεί στάσεις και να ροκανίζει μέρες μας.Απομυθοποίηση τώρα.:P
Πιστεύω ότι ο στοχασμός πάνω στην θνητότητα και το θάνατο, μπορούν να προσφέρουν πολλά πάνω στο πώς θα ζήσουμε ουσιαστικότερα και πληρέστερα τη ζωή μας.
Αντίθετα η αποφυγή του θέματος αυτού ωσαν να μην μας αφορούσε, νομίζω οτι δεν βοηθάει.
Ούτε όμως και η διαρκής ενασχόληση μαζί του σε συνδυασμό με τον φόβο για την ίδια την ζωή.
Φυσικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, τηρείται και ανάλογη στάση πάνω στις υπαρξιακές ανησυχίες :)
Εχω αναρωτηθει κι εγω πολυ σχετικα με τον θανατο. Πώς να ειναι, τί ειναι, πώς θα ειμαι, με ποιους, μαζι ή μονη.Αναφορικα με μενα, δεν βρισκω τυχαια την στιγμη που ερχεται να με βρει αυτος ο προβληματισμος ή εγω καταλήγω σ αυτον.
Πιστεύω πώς εχει να κανει αμεσα, με τα θέματα της ζωης μας. Τρεχοντα γεγονοτα ή διαθεσεις. Νομιζω πώς αντανακλα θεματα της ζωης μας, φοβους μας, αγωνιες μας, αγχη μας που περισσοτερο αφορουν το παρον μας, παρα το μελλον μας.
Quote:
Originally posted by weird
Πιστεύω ότι ο στοχασμός πάνω στην θνητότητα και το θάνατο, μπορούν να προσφέρουν πολλά πάνω στο πώς θα ζήσουμε ουσιαστικότερα και πληρέστερα τη ζωή μας.
Αντίθετα η αποφυγή του θέματος αυτού ωσαν να μην μας αφορούσε, νομίζω οτι δεν βοηθάει.
Ούτε όμως και η διαρκής ενασχόληση μαζί του σε συνδυασμό με τον φόβο για την ίδια την ζωή.
Φυσικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, τηρείται και ανάλογη στάση πάνω στις υπαρξιακές ανησυχίες :)
Οι υπαρξιακές ανησυχίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον θάνατο.
Έχουν να κάνουν κυρίως με την ίδια την ζωή και το νόημά της.
Η κατανόηση η μη της ανυπαρξίας είναι αυτή που επιφέρει τα διαφόρων ειδών συμπλέγματα.
Αυτό που απασχολεί περισσότερο εμένα είναι το πάσης φύσεως γιατί.
Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.
Ναι...κι εσύ κουβαλάς τo dna του παππού σου, μέσα από εσένα υπάρχει. Όχι μόνο λόγω του dna. Αλλά κυρίως λόγω των αναμνήσεών σου. Κι αν τον θυμάσαι με αγάπη, αν σου έδωσε αγάπη, αυτό τον κάνει τυχερο γιατί ζει μέσα σου με θετικό τρόπο...Quote:
Originally posted by knoulp
Τον παππού μου τον θυμάμαι.
Τα παιδιά μου θα τον δουν σε φωτογραφίες.
Τα παιδία τους ούτε αυτές δεν θα δουν.
Τρεις τέσσερις γενιές το πολύ.
Μετά σβήνουμε στην θύμηση των γύρω μας.
Κάποιοι γίνανε εικόνες και αγάλματα, άλλα με τον καιρό και αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν.
Μόνο γενετικά μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η συνέχειά μας στο κόσμο ετούτο.
Τα παιδιά μας που θα γεννήσουνε παιδιά τους και αυτά τα δικά τους και θα κουβαλάνε κάτι από εμάς μέσα τους. Όπως και εμείς από τους προγόνους μας.
Και πάει λέγοντας.
Κνουλπ, ξέρω πως ίσως διαβάζοντας τα παραπάνω θα σκεφτείς ότι όλα αυτά είναι μια σκέτη παρηγοριά και τίποτα παραπάνω...
Αλλά για τον παππού σου που έχει φύγει πια τι αξίζει;
Δεν αξίζει γιατί δεν έγινε άγαλμα;
Δεν αξίζει γιατί δεν άφησε κάποια κοσμοϊστορική ανακάλυψη ή κάποιο πνευματικό δημιούργημα που θα τον κάνει αθάνατο στην ιστορία, νικώντας έτσι τον σωματικό του θάνατο;
Δεν αξίζει γιατί τελικα΄δεν νίκησε ούτε αυτός το θάνατο;
Άραγε αν τον ρωτούσαμε τι θα μας έλεγε;
Τολμώ να πω πως ίσως θα έλεγε, πως αξίζει η ζωή και ο θάνατος για τα απλά και τα έντονα συναισθήματα που ένιωσε, για τις στιγμές πραγματικής επαφής με τους άλλους ανθρώπους που βίωσε, και τέλος, το να τον θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία όσοι τον γνώρισαν...
Αλλά δεν είναι το θέμα τι εικάζω εγώ, αλλά εσύ...
:)
Αν δεν πέθαινες, δε θα σε ενδιάφερε και να ζήσεις πράγματα. Όλα θα ήταν δεδομένα, κυκλικά, ο χρόνος άπειρος, αέναος, δίχως τέλος, κουρασμένος.Quote:
Originally posted by knoulp
Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.
Με άλλα λόγια, πεθαίνεις για να είσαι σε εγρήγορση πως θέλεις να ζήσεις...
Στο άλλο ερώτημα...Γιατί να ζεις...
Αυτό εσύ θα το απαντήσεις κνουλπ.
Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή.
Πάντως όλοι θέλουμε να ζούμε στιγμές ευτυχίες.
Το πως, το βρίσκουμε εμείς.
Quote:
Originally posted by anwnimi
Αν δεν πέθαινες, δε θα σε ενδιάφερε και να ζήσεις πράγματα. Όλα θα ήταν δεδομένα, κυκλικά, ο χρόνος άπειρος, αέναος, δίχως τέλος, κουρασμένος.Quote:
Originally posted by knoulp
Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.
Με άλλα λόγια, πεθαίνεις για να είσαι σε εγρήγορση πως θέλεις να ζήσεις...
Στο άλλο ερώτημα...Γιατί να ζεις...
Αυτό εσύ θα το απαντήσεις κνουλπ.
Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή.
Πάντως όλοι θέλουμε να ζούμε στιγμές ευτυχίες.
Το πως, το βρίσκουμε εμείς.
Ψάχνω να βρω κάτι για να με κρατήσει σε όλα αυτά που γράφεις.
Προσπαθώ να απαντήσω στην ερώτηση σου τι λόγο έχω να ζω.
Πέρα από τα παιδιά μου που είναι η δική μου συνέχεια και που σε κάθε τους χάδι και σε κάθε τους φιλί νιώθω να γεμίζω με ενέργεια, δεν έχω κάτι άλλο βρει το οποίο να με κρατάει στην ζωή.
Γενικά αυτό που λέω είναι ότι δεν βρίσκω κάποιο νόημα σε αυτά που ζω και βλέπω να συμβαίνουν και γύρο μου.
Στιγμές ευτυχίας περαστικές.
Και μετά πάλη ματαιότητα.
Ψάχνω να βρω μια λύση μέσα μου και μόνο να με παιδεύω καταφέρνω.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα πολύ πιεστικό από κάθε άποψη πλαίσιο.
Παλαιότερα πίστευα πως η ευτυχία είναι μία συνεσταμένη τριών πραγμάτων.
Υγεία, ελευθερία νεότητα.
Και όχι φυσικά με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων.
Νιώθω ότι τα έχω χάσει και τα τρία.
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.
Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.
Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.
Ίσως με τα \"γιατί\" σου να προσπαθείς να καταλάβεις, ότι δεν μπορείς να νοιώσεις...Quote:
Originally posted by knoulp
....Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.
λοιπον μετα απο 5 ποτα κατεληξα η ζωη ειναι γιουπι...γιουπι για για για...
χεχε, η ζωή εκτός από πολλά άλλα είναι και γιουπι για για, με ή χωρίς ποτά:)
Ίσως κυρίως να είναι γιουπι για για, ένα συνεχές παιχνίδι, με τις χαρές του και τις λύπες του, κι εμείς να καλούμαστε να τη χαρούμε ως παιδιά που θέλουν να τη μάθουν ως την τελευταία της σταγόνα...γιατί περνά...
Παραηπια γαμωτο...ειχα παρα μα παρα πολυ καιρο να το κανω...το μηνυμα το εγραψα απο tablet pc που ειχα μαζι μου ,εχασα και το κινητο μου, τωρα μετα απο 12 ωρες σερυ υπνο και βαλε μαζευω τα αποκαϊδια λολ.
Ωχ, το παιχνίδι έχει συχνά και τις αναποδιές του:Ρ :mad:
Ωστόσο...keep-playing... ;)
Quote:
Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.
Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.
Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.
Πολύ πιθανό να είναι έτσι όπως τα λες.
Να πω μόνο πως τις μεγαλύτερες και τις πιο βαθιές αναζητήσεις μου τις έκανα όταν ήμουν στα καλά μου.
Όταν δεν είμαι καλά αυτό που κάνω είναι να εφαρμόζω τις θεωρίες μου περί ματαιότητας.
Quote:
Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.
Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.
Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.
Πιστεύω ότι είμαστε δέσμιοι του ίδιου μας του εαυτού.
Είμαστε δέσμιοι του ίδιου του θανάτου.
Είμαστε μια ζωντανή κλεψύδρα που αδειάζει κάθε δευτερόλεπτο.
Και πάλι προσπαθώ να δω το φως που περιγράφει την ζωή.
Πηγαίνω στο γραφείο και τρελαίνομαι στην δουλειά.
Ξεχνιέμαι και ξεχνάω και τα υπαρξιακά μου.
Πηγαίνω σπίτι παίζω λίγο με τον μικρό και μετά χαλάρωση και ύπνος.
Ξυπνάω και είμαι ακόμη χαλαρός.
Και χωρίς ακόμη να έχω βγει έξω αρχίζω να αισθάνομαι την πίεση της καθημερινότητας.
Άντε να ξυριστείς να πλύνεις δόντια να ντυθείς να πας τον μικρό στο σχολείο και μετά στο γραφείο για να περάσει άλλη μια μέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.
Knoulp...καθημερινοτητα ναι...παγιδα για ολους.Μαγκανοπηγαδο η ζωη τα ιδια και τα ιδια και τα ιδια....και κυλαει.Quote:
Ξυπνάω και είμαι ακόμη χαλαρός.
Και χωρίς ακόμη να έχω βγει έξω αρχίζω να αισθάνομαι την πίεση της καθημερινότητας.
Άντε να ξυριστείς να πλύνεις δόντια να ντυθείς να πας τον μικρό στο σχολείο και μετά στο γραφείο για να περάσει άλλη μια μέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.
Το νοιωθω και εγω,το νοιωθουν ολοι.
Νομιζω η απαντηση ειναι στα μικρα πραγματα.Δηλαδη κατι παραπανω που θα πεις με τους συναδελφους, μικρα απροσμενα γεγονοτα.
Εχεις δει τα παιδια πως ενθουσιαζονται με το παραμικρο?
Οχι δεν ειναι γιατι το συναντουν πρωτη φορα,απλως κατι αλλαζει αργοτερα.
Ναι να ενθουσιαζεσαι ειναι ωραιο με μικρα πραγματα.
Γιατι αυτα δεν τελειωνουν και ποτε...παντα υπαρχουν πολλα τετοια αρκει να μπορεις να τα \"δεις\".Οσα περισσοτερα βλεπεις τοσο καλυτερο.
Πως θα γινει αυτο?
Ξερω γω πες μου και μενα λολ.
knoulp, τα συναισθηματα ολα σου ειναι γνωστα? ειναι μια απο τα ιδια? νιωθεις οτι εχεις εξαντληθει σε εναν δρομο ανουσιο, χωρις γευση κ διαφορετικο χρωμα?χωρις διαφορετικα τοπία να δεις?
Νιωθεις πώς δεν υπάρχει τίποτα να ψαξεις, να μαθεις, να διερευνησεις, πρωτα πρωτα στην ιδια σου τη ζωη? Στον εαυτο σου?
Κ μιας κ που αρχισα τις ερωτησεις: μηπως το knoulp ερχεται απο το μυθιστορημα του Έσσε:)?
Quote:
Originally posted by Sofia
knoulp, τα συναισθηματα ολα σου ειναι γνωστα? ειναι μια απο τα ιδια? νιωθεις οτι εχεις εξαντληθει σε εναν δρομο ανουσιο, χωρις γευση κ διαφορετικο χρωμα?χωρις διαφορετικα τοπία να δεις?
Νιωθεις πώς δεν υπάρχει τίποτα να ψαξεις, να μαθεις, να διερευνησεις, πρωτα πρωτα στην ιδια σου τη ζωη? Στον εαυτο σου?
Κ μιας κ που αρχισα τις ερωτησεις: μηπως το knoulp ερχεται απο το μυθιστορημα του Έσσε:)?
Το όνομα έρχεται από το μυθιστόρημα όπως πολύ σωστά είπες.
Και θα ήθελα πολύ να μοιάσω στον ήρωα του βιβλίου.
Όπως τα παιδιά ακριβώς...Quote:
Originally posted by keep_walking
παντα υπαρχουν πολλα τετοια αρκει να μπορεις να τα \"δεις\"
Γι\'αυτά η ζωή δεν είναι δεδομένη, δεν είναι μια αέναη επανάληψη της προηγούμενης ημέρας...
Παρόλο που φαινομενικά έτσι μοιάζει, για όλους μας, μικρούς και μεγάλους.
Αρκεί να ξέρεις να παρατηρείς...και να ξέρεις να εκτιμάς αυτό...το ότι έχεις την ευκαιρία να ζήσεις και σήμερα. Για να δεις, να μάθεις, να γελάσεις, να κλάψεις, να γευτείς, να βαρεθείς, να ενθουσιαστείς, να ερωτευτείς, να πονέσεις, να συμβουλέψεις, να συμβουλευτείς.
Διαβάζω όλα αυτά που γράφετε και χαίρομαι πολύ για όλους αυτούς που νιώθουν ευτυχία και χαρά στην ζωή τους.
Πολύ χαίρομαι επίσης που υπάρχουν τόσο λαμπερά παραδείγματα γύρω μου και διαβάζω με μεγάλη ικανοποίηση πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι με το είναι τους.
Για εμένα πάντα ήταν διαφορετικά και πάντα πίστευα ότι αποτελούσα το περιθώριο της σελίδας.
Πάντα πίστευα ότι διέφερα από τους υπολοίπους και όχι με την καλή έννοια.
Κνουλπ,
πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μονίμως ευτυχία και χαρά ή ευτυχισμένοι με το είναι τους;
Και το να διαφέρεις ή να είσαι στο περιθώριο της σελίδας δεν είναι κακό. Αρκεί εσένα να σε γεμίζει αυτό.
Τώρα, νομίζω αυτή η θλίψη και η ματαιότητα που νιώθεις κάτι θέλει να σου πει. Σου λέει να ψάξεις περισσότερο τι σε γεμίζει ή τι δε σου αρέσει στο τώρα...
Αυτό που λες εδώ είναι πολύ σημαντικό.Quote:
Originally posted by knoulp
Quote:
Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.
Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.
Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.
Πολύ πιθανό να είναι έτσι όπως τα λες.
Να πω μόνο πως τις μεγαλύτερες και τις πιο βαθιές αναζητήσεις μου τις έκανα όταν ήμουν στα καλά μου.
Όταν δεν είμαι καλά αυτό που κάνω είναι να εφαρμόζω τις θεωρίες μου περί ματαιότητας.
Όταν δεν είσαι καλά ενεργοποιούνται οι μαύρες σκέψεις οτι όλα είναι μάταια και δεν φαίνεται τίποτα να έχει νόημα.
Μήπως τελικά πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτές τις σκέψεις, σαν ένα είδος συναγερμού για την ίδια την ψυχολογία σου?
Απεναντίας, όταν είσαι στα καλά σου, έχεις πάθος και όρεξη για αναζητήσεις, διερευνήσεις, εμβαθύνσεις....
Καλέ μου εσεεικέ ήρωα;)Quote:
Originally posted by knoulp
Quote:
Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.
Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.
Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.
Πιστεύω ότι είμαστε δέσμιοι του ίδιου μας του εαυτού.
Είμαστε δέσμιοι του ίδιου του θανάτου.
Είμαστε μια ζωντανή κλεψύδρα που αδειάζει κάθε δευτερόλεπτο.
Και πάλι προσπαθώ να δω το φως που περιγράφει την ζωή.
Πηγαίνω στο γραφείο και τρελαίνομαι στην δουλειά.
Ξεχνιέμαι και ξεχνάω και τα υπαρξιακά μου.
Πηγαίνω σπίτι παίζω λίγο με τον μικρό και μετά χαλάρωση και ύπνος.
Ξυπνάω και είμαι ακόμη χαλαρός.
Και χωρίς ακόμη να έχω βγει έξω αρχίζω να αισθάνομαι την πίεση της καθημερινότητας.
Άντε να ξυριστείς να πλύνεις δόντια να ντυθείς να πας τον μικρό στο σχολείο και μετά στο γραφείο για να περάσει άλλη μια μέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.
Τα δικό σου το τραύμα, είναι ένα τραύμα συλλογικό.
Εννοώ ότι η κενότητα νοήματος που νοιώθεις, σαφώς έχει τις ρίζες της σε σενα, αλλά δεν είναι και αδιάφορη με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις.
Και οι δύο αυτοί παράγοντες επηρεάζουν.
Ο σύγχρονος άνθρωπος απορροφιέται σε μια ρουτίνα όπου ο χρόνος μοιάζει να γλυστρά σαν το νερό.
Πνίγεται στην δουλειά και η ψυχολογία του ακροβατεί επικίνδυνα πάνω στις καταστάσεις που τον έχει τοποθετήσει το σύστημα εντός του οποίο εξελίσσεται..
Μέσα σε όλα αυτά, πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς, ή καλύτερα να νοιώσει την ψυχή του...
Να νοιώσεις την ψυχή σου φίλε και τότε νοιώθεις και τη ζωντάνια, και το γέμισμα και την όρεξη...
πότε ήταν η τελευταία φορά, θυμάσαι?
Τότε που βίωσες την αίσθηση της ζωτικότητας και της αφοβίας?
Τότε που όλα ήταν ένα τεράστιο παρόν, μια διεσταλμένη στιγμή που την ζούσες στο έπακρο.
Θυμήσου και ξύπνα μέσα σου την αίσθηση Κνουλπ.
Είμαστε δέσμιοι του εαυτού μας, μέχρι να τον ανακαλύψουμε και να επιλέξουμε την ελευθερία...
Απο κάποια βαριά υπαρξιακά δεδομένα δεν μπορείς να αποδράσεις, ούτε απο το βάρος του θανάτου, είναι αλήθεια, μα μπορείς να αναγεννηθείς ή να καταστραφείς.
Τρομάζει η ελευθερία επιλογής μα υπάρχει, είναι εκεί.
Κι εσύ την κάνεις καθημερινά, είτε σου αρέσει είτε όχι να το βλέπεις.
Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε απο την ελευθερία μας, όπως δεν μπορούμε να δραπευτεύσουμε απο τα δεσμά μας.
Ούτε απο το θάντατο, ούτε... ( ακόμα τρομακτικότερο) απο την ζωή την ίδια...
Σαν να παρασύρθηκα, κάτι στην αληθινότητα των λόγων σου που βγαίνουν απο το μέσα σου με εμπνέει..
Ψάξε λοιπόν φίλε, όλα αυτά που γυρεύεις, είναι μέσα σου, αρκεί να καταφέρεις να σε \"ξυπνήσεις\" απο τον λήθαργο.
:)
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με καταβάλει.
Το μυαλό μου ταξιδεύει σε σκέψεις που δεν έχουν τελειωμό.
Ατελείωτους βρόχους σκέψης μέσα στους οποίους παιδιόθεν είμαι κλεισμένος.
Μέσα μου ψάχνω συνέχεια για να βρω και εγώ δεν ξέρω τι.
Παλαιότερα έψαχνα για την υπέρτατη αλήθεια. Βασικά ερωτήματα που πηγάζουν, πιστεύω, από το μυαλό του κάθε ανθρώπου.
Από που ερχόμαστε. Ποιος ο σκοπός της ύπαρξής μας. Που πηγαίνουμε. Ποιος ο σκοπός του θανάτου. Ποιος ο δημιουργός και ποιος ο λόγος της δημιουργίας.
Ποιος ακόμη ο σκοπός του δημιουργήματος. Πείραμα η τυχαίο αποτέλεσμα. Όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση. Τελικά πέτυχε ή έτυχε.
Είναι δυνατόν να μοιάζω με τα ταπεινά σκουληκάκια σε ποσοστό 90%. Λες γιαυτό να μου αρέσει η χωματίλα- θάνατος.
Πως μπορεί κάποιος να μην απασχολείται έστω και για μια φορά την ημέρα με τέτοιου είδους θέματα.
Κοιτάζω τον ουρανό που τόσο μου αρέσει και αντί να βλέπω χρώματα και να δημιουργώ αρώματα βλέπω μόρια και άτομα. Τα χωρίζω μετά σε υποατομικά σωματίδια και προσπαθώ να φτιάξω θεωρίες με την κίνηση των μορίων μέσα στην ατμόσφαιρα και τον λόγο με τον οποίο το φως του ήλιου πέφτει πάνω στα μόρια της σκόνης και δημιουργεί χρώματα.
Σκέφτομαι τελικά είμαστε χημεία ή πνεύμα.
Πόσο η χημεία επηρεάζει το πνεύμα και το ανάποδο.
Αντιφατικές συγκρούσεις μέσα στο περιορισμένο νοητό μου σύμπαν.
Δεδομένα τα οποία αλλάζουνε κάθε δευτερόλεπτο.
Ξέρω ότι πολλοί θα διαβάσουν τα πιο πάνω και θα γελάνε, στην καλύτερη περίπτωση, μαζί μου. όμως έτσι έχω μάθει να υπάρχω.
Χαμένος στην μετάφραση θα έλεγα με μία μόνο φράση.
Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν αφεθεί στα χέρια του θεού.
Όπως και εάν λέγεται αυτός ο θεός. Πόσο ηρεμία και γαλήνη πρέπει να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν ψάχνουν παραπέρα.
Αρκούνται σε αυτά και βάζοντας μπροστά την φράση έτσι μας δημιούργησε ο θεός ασχολούνται με την καθημερινότητά τους. Προσπαθούν να ζήσουν την ζωή τους στο μέγεθος που τους ορίσθηκε και αφήνονται σε αυτή.
Πιο πολύ από όλους ζηλεύω τους καλλιτέχνες που αφήνονται στην τέχνη τους και όπου τους βγάλει. Δημιουργούν χωρίς αναστολές και όρια.
Πόσο πολύ λυπάμαι όταν επιστρέφω στην δική μου ταπεινή πραγματικότητα που τίποτα δεν έχει να προσφέρει ούτε σε εμένα ούτε και σε κανέναν άλλο.
Πόσο μάταιη μου φαίνεται μια ζωή που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Μια διαρκής τύψη και ενοχή.
Κάποιες στιγμές απολαμβάνω την επικοινωνία με τα παιδιά μου και αφήνω να ζήσω κάποιες στιγμές χαράς. Όμως ξέρω βαθιά μέσα μου πως τα παιδιά δεν μου ανήκουν.
Είναι ξεχωριστές οντότητες που με την σειρά του θα παράγουν τα δικά τους όνειρα και οράματα. Τις δικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς και το μόνο που εύχομαι είναι να ξεφύγουν από το καθιερωμένο της συμβατής ζωής και να ζήσουν μια διαφορετική από την δική μου ζωή.
Δεν ξέρω εάν μπορώ να τους το μεταδώσω αλλά προσπαθώ να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος προκειμένου να μην τα επηρεάσω και πολύ.
Όσο είναι μικρά μαθαίνουν κάποιους βασικούς κανόνες και ελπίζω μεγαλώνοντας να γίνουν κάτι που εγώ δεν είμαι.
Ένας χοντρός βολεμένος μεσοαστός που παλεύει με την ύπαρξή του και το μόνο πρότυπο που μπορεί να προβάλει είναι αυτό του συνετού και νομοταγούς ρομπότ που παράγει.
Λίγο έξω από το γραφείο μου υπάρχει ένα πολύ απλό graffiti στο οποίο αναγράφεται αυτή η φράση. «ΉΣΟΥΝ ΚΑΛΟ ΡΟΜΠΟΤ ΣΗΜΕΡΑ».
Πόσο πολύ με εκφράζει όλο αυτό.
Σε μια παγωμένη ύπαρξη δεν χωράει η χαρά.
Μόνο η θλίψη για την ανυπαρξία που την περιβάλει.
Μια κοσμική μοναξιά που την τυλίγει.
Όρια παντού και δεσμεύσεις.
Μάτια ανέκφραστα και παγερά.
Καρδιά η οποία χτυπά μόνο για να μπορέσει να σπρώξει το αίμα λίγο παραπάνω και να συντηρήσει τις βασικές βιολογικές ανθρώπινες λειτουργίες.
Στηρίζομαι και περιορίζομαι στον κόσμο των αισθήσεων και όχι των παραισθήσεων. Και αυτό είναι πολύ λίγο.
Knoulp,όλο αυτό που περιγράφεις,οι ασταμάτητες σκέψεις,οι σχεδόν καταναγκαστικές,μπορούν να ενταχθούν μέσα στον όρο analysis paralysis.Έμαθες να ζεις μέσα στο μυαλό,αλλά ξέχασες τις αισθήσεις σου.Όλο αυτό το πανηγύρι που στήνουν καθημερινά οι σκέψεις,τα ερωτήματα και οι θεωρίες,δε σε αφήνουν να γυρίσεις στο σώμα σου,μέσω των αισθήσεων.Η υπερδιογκωμένη εγκεφαλική λειτουργία μπλοκάρει τις αισθήσεις,τα ερωτήματα για τον ουρανό δεν είναι η απόλαυση της θέασής του,γιατί η εκλογίκευση καπελώνει την αίσθηση.Το λέω λαικιστί,το μυαλό σου έχει γίνει δυνάστης των αισθήσεων.Καταπιέζει κάτω από την εξουσία του όσα το δέρμα,τα αυτιά,τα χείλη,η μύτη,τα μάτια,η γλώσσα μπορούν να πάρουν από την πολύχρωμη,υπέροχη πραγματικότητα των ηδονών.
Άρχισε να ικανοποιείς τις αισθήσεις σου,πάρε τα μηνύματα που σου δίνονται μέσα από αυτές.Είναι μία αργή διαδικασία να ξαναγυρνάμε στο σώμα,γιατί ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε.
Πήγαινε έξω από την πόλη,άγγιξε κορμούς και άνθη,άκου ρυάκια και πουλιά,βάλε τα πόδια σου μέσα σε ρυάκια,άμμο,γλίστρα πάνω σε βρύα και φύκια,οσμίσου αρμύρα και χώμα,μάθε ξανά να ακούς τη σιωπή και τον θόρυβο,μάθε ξανά να περνάς στα μικρά που σου προσφέρουν τα αισθητήρια όργανα και τα παραγνωρίζεις.
Για μένα το πρόβλημα εντοπίζεται εκεί,χάνεσαι μέσα στους διαύλους της σκέψης,είσαι αποκομμένος από τις αισθήσεις σου,οι γεύσεις,οι οσμές,τα ακούσματα μονώνονται,ενώ το μυαλό θεριεύει και ασκεί τη δική του,παράλογη εξουσία εις βάρος των αισθήσεων.
Αλλά ο άνθρωπος που έμαθε να ξεχνάει τις αισθήσεις του μπορεί να τις ξαναθυμηθεί και να διδαχτεί τρόπους να επιστρέφει σε αυτές.Eίσαι φυλακισμένος μέσα στα ερωτήματα,αλλά η σκέψη είναι μόνο ένα μας κομμάτι,τα άλλα γιατί τα παρατάς;
Η μόνη αίσθηση που μου έχει απομείνει είναι αυτή της γεύσης. Ίσως γιαυτό να είμαι και πολύ καλός στην μαγειρική. Όλες οι άλλες αισθήσεις βρίσκονται και λειτουργούν σε μία λανθάνουσα κατάσταση. Σχεδόν αναγκαστικά.
Προσπάθησα πολλές φορές να κάνω αυτά που λες και δεν το κατάφερα.
Όταν ανακάλυψα ότι δεν μπορώ (δεν έχω την δύναμη και τον τσαμπουκά δηλαδή) να υπηρετήσω αυτό που με μαγεύει (ζωγραφική και συγγραφή) τότε ένοιωσα ότι χάνομαι.
Βυθίζομαι στις σκέψεις και προσπαθώ απλά και με την βοήθεια της χημείας (χάπια), να ξεχαστώ. Να ξεχάσω ότι υπάρχουν και με ορίζουν.
Είναι θλιβερό αυτό που λεω. Έχω δημιουργήσει έναν άλλο εαυτό. Καθόλα αρεστό και αρκούντως επιτυχημένο.
Μέσα μου όμως κλαιω. Συναίσθημα κανένα. Αυθορμητισμός ανύπαρκτος. Όνειρα νεκρά.
Ακούγομαι σαν να κλαίγομαι συνέχεια και ζητώ συγνώμη εάν έτσι βγαίνει προς τα έξω.
Απλά έτσι νοιώθω και αυτό γράφω.
Καλημέρα knoulp,
παρακολουθώ το θέμα σου και αποφάσισα να σου γράψω τις σκέψεις μου..
Αυτα που περιγράφεις για μένα ξεκίνησαν στην προεφηβεία.Θυμάμαι πως αναρωτιόμουν σε μόνιμη βάση ΤΙ ΕΙΜΑΙ?ΤΙ ΝΙΩΘΩ?ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΩ?μεχρι τα 23 οι σκέψεις αυτες ειχαν πάρει χρώμα μαυρο,δεν με \"εφιαχνε\" τίποτα.Δεν ενιωθα την απόλαυση της ζωής.Εγραφα,εγραφα και κατέληγα πάντα στο ιδιο συμπέρασμα \"μια απο τα ιδια και σήμερα\",ειχα και εγω την αίσθηση της \"κακής\" διαφορετικότητας..
Ηξερα πως αυτο που ζω δεν μου αρεσει.Αποφάσισα να δωσω στο μυαλό μου ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ερεθίσματα.
Διάβαζα οτι η φυση θεραπευει..αλλα ποτε δεν αφησα να μου συμβεί..
Πέρασαν 3 χρονια ακόμα και ενα πρωινό καθως περπατούσα σε μια γέφυρα (Σταθμός Λαρίσης),πήρα την απάντησή μου!Θέλω να δω την αλλη πλευρά,σίγουρα θα υπάρχει,που πάνε όλοι αυτοι ,ποια μέρη εχω αφήσει ανεξερεύνητα,με ποιον τρόπο μπορώ να νιώσω το Διαφορετικό?
Την αλλη μερα πήρα το τρένο και πηγα τυχαία στο Ναύπλιο..Ηταν αλλιώς.Μέσα μου.Μια ελπίδα αναζοωγόνησης με γέμισε εστω για λίγο
και εμαθα να εκτιμώ αυτο το ΛΙΓΟ.Σταμάτησα να γυρευω απαντήσεις,μεχρι τοτε μόνο διάβαζα και εγραφα,εψαχνα να βρώ.ακόμα ψάχνω, αλλά με διαφοροποιημένη την ερώτηση..
Και πάλι καλημέρα!!
Δεν γινεται να ξεχνας ετσι. Μονο να κοροιδευεις τον εαυτο σου. Οσο προσπαθεις κι εσυ και ολοι μας να ξεχαστουμε με κατι άλλο (πχ. με χαπια, με φαγητο, με τσιγαρο, με αλκοολ) τοσο αυτο που κρυβεται θα διογκωνεται. Ο πονος, ο θυμος, η απογνωση, η στεναχωρια.Quote:
Originally posted by knoulp
Βυθίζομαι στις σκέψεις και προσπαθώ απλά και με την βοήθεια της χημείας (χάπια), να ξεχαστώ. Να ξεχάσω ότι υπάρχουν και με ορίζουν.
Είναι θλιβερό αυτό που λεω. Έχω δημιουργήσει έναν άλλο εαυτό. Καθόλα αρεστό και αρκούντως επιτυχημένο.
Μέσα μου όμως κλαιω. Συναίσθημα κανένα. Αυθορμητισμός ανύπαρκτος. Όνειρα νεκρά.
Στεναχωριεσαι που δεν βρισκεις το νοημα. Το νοημα δεν το βρισκεις με την λογικη. Ουτε με ολη την γνωση του κοσμου, αν δεν αφησεις την ψυχη σου να μιλησει. Αν δεν αφησεις χωρο στο συναισθημα σου και αν δεν το ακουσεις. Λες πώς κλαις, λες πώς πονας, λες πώς εισαι σε απογνωση. Αυτα ολα ειναι συναισθηματα.Κ αρα κάτι δικο σου λενε.Και άρα εχει νοημα να ασχοληθεις μ αυτα. Κ ειναι πιο δυσκολο να ασχοληθεις με τα δικα σου, παρα με τα του συμπαντος.Οπου δυσκολο, βαλε οδυνηρο.
Αυτα πιστευω εγω...
Δεν ξέρω αν είναι γαλήνιοι όσοι έχουν αφεθεί στα χέρια του θεού, ωστόσο όσοι μπορούν να το κάνουν και το πιστεύουν και νιώθουν καλά με αυτό, καλά κάνουν.Quote:
Originally posted by knoulp
Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν αφεθεί στα χέρια του θεού.
Όπως και εάν λέγεται αυτός ο θεός. Πόσο ηρεμία και γαλήνη πρέπει να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν ψάχνουν παραπέρα.
Αρκούνται σε αυτά και βάζοντας μπροστά την φράση έτσι μας δημιούργησε ο θεός ασχολούνται με την καθημερινότητά τους. Προσπαθούν να ζήσουν την ζωή τους στο μέγεθος που τους ορίσθηκε και αφήνονται σε αυτή.
Πιο πολύ από όλους ζηλεύω τους καλλιτέχνες που αφήνονται στην τέχνη τους και όπου τους βγάλει. Δημιουργούν χωρίς αναστολές και όρια.
Πόσο πολύ λυπάμαι όταν επιστρέφω στην δική μου ταπεινή πραγματικότητα που τίποτα δεν έχει να προσφέρει ούτε σε εμένα ούτε και σε κανέναν άλλο.
Πόσο μάταιη μου φαίνεται μια ζωή που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Μια διαρκής τύψη και ενοχή.
Κάποιες στιγμές απολαμβάνω την επικοινωνία με τα παιδιά μου και αφήνω να ζήσω κάποιες στιγμές χαράς. Όμως ξέρω βαθιά μέσα μου πως τα παιδιά δεν μου ανήκουν.
Είναι ξεχωριστές οντότητες που με την σειρά του θα παράγουν τα δικά τους όνειρα και οράματα. Τις δικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς και το μόνο που εύχομαι είναι να ξεφύγουν από το καθιερωμένο της συμβατής ζωής και να ζήσουν μια διαφορετική από την δική μου ζωή.
Δεν ξέρω εάν μπορώ να τους το μεταδώσω αλλά προσπαθώ να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος προκειμένου να μην τα επηρεάσω και πολύ.
Όσο είναι μικρά μαθαίνουν κάποιους βασικούς κανόνες και ελπίζω μεγαλώνοντας να γίνουν κάτι που εγώ δεν είμαι.
Ένας χοντρός βολεμένος μεσοαστός που παλεύει με την ύπαρξή του και το μόνο πρότυπο που μπορεί να προβάλει είναι αυτό του συνετού και νομοταγούς ρομπότ που παράγει.
Λίγο έξω από το γραφείο μου υπάρχει ένα πολύ απλό graffiti στο οποίο αναγράφεται αυτή η φράση. «ΉΣΟΥΝ ΚΑΛΟ ΡΟΜΠΟΤ ΣΗΜΕΡΑ».
Πόσο πολύ με εκφράζει όλο αυτό.
Δεν ταιριάζουν όλα τα πιστεύω σε όλους.
Κι εγώ από μικρή είχα τέτοιες ανησυχίες, γιατί υπάρχω, ποιο είναι το νόημα που το έβρισκα ανύπαρκτο...
Και υπήρχαν περίοδοι που το ξεχνούσα, είτε με το να πιέζω τον εαυτό μου με το να μη το σκεφτεί είτε γιατί συνέβαινε κάτι στη ζωή μου που το ζούσα έντονα, οπότε το ερώτημα αυτό σταματούσε για λίγο να με βασανίζει.
Όμως, όσο δε δίνει κανείς σε αυτό το ερώτημα μια απάντηση που να εκφράζει μόνο τον ίδιο και ίσως κανέναν άλλο, ακόμα και μια απάντηση τύπου δεν ξέρω και δε με νοιάζει, απολαμβάνω τη ζωή που ακόμα κι αν δεν είναι περιτυλιγμένη με κορδέλα, είναι δώρο (την οποία έχω δώσει κι εγώ και μου αρέσει), τόσο αυτό επιστρέφει βασανιστικό...
Αυτή η μαυρίλα, η ματαιότητα κνουλπ που νιώθεις μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πραγματικά όμορφο... Στο να βρεις πως τελικά νιώθεις καλά, τι πρέπει να κάνεις για αυτό. Αν δεν βασανιζόσουν με αυτό, θα ζούσες ίσως όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, σαν ρομπότ, όπως χαρακτηριστικά έγραψες. Και δε θα έκανες τίποτα για να το αλλάξεις αυτό. Μπορεί και τώρα προς το παρόν να μην κάνεις κάτι ή να μην ξέρεις τι να κάνεις για να το αλλάξεις, αλλά η συνειδητοποίηση της καταστάσης και η θλίψη είναι το πρώτο και βασικό βήμα.
Τι είναι αυτό που διαχωρίζει το ρομπότ ή το σκουλήκι που ανέφερες από τον άνθρωπο που ζει τη ζωή του;
Τα συναισθήματα...οι αισθήσεις...οι σκέψεις...η πρωτοβουλία...η δράση...
Εξέφρασε αυτά που νιώθεις, ακόμα κι εδώ, στους γύρω σου, μέσα από την τέχνη που δε χρειάζεται για να την υπηρετήσεις όπως λες καμία εξωτερική αναγνώριση.
Νιώσε με όλες τις αισθήσεις σου τον κόσμο που σε περιβάλλει. Κλέισε την ομπρέλα σου όταν βρέχει ή χιονίζει... Ξέρεις τι όμορφα ανακουφιστικό, ζωντανό και τρελό είναι; :)
Επικοινώνησε με τους γύρω σου. Εϊναι πολύ όμορφο που επικοινωνείς με τα παιδιά σου... ΕΚτός όμως από πατέρας είσαι και άνθρωπος...Και όλες σου οι πλευρές ΄χρειάζονται τη δική σου φροντίδα.
Quote:
Originally posted by knoulp
Ξέρω ότι πολλοί θα διαβάσουν τα πιο πάνω και θα γελάνε, στην καλύτερη περίπτωση, μαζί μου. όμως έτσι έχω μάθει να υπάρχω.
Χαμένος στην μετάφραση θα έλεγα με μία μόνο φράση.
Μην σε νοιάζει... οι άνθρωποι χλευάζουν ή γενικώς υποβιβάζουν αυτό που δεν κατανοούν ή που δεν αποδέχονται ή που φθονούν.