Oi μεγαλυτεροι φιλοσοφοι πεθαναν χωρις να μας πουν τις σκεψεις τους γιατι απλα μας ειχαν γραμμενους.
Δεν τους ενοιαζε ουτε το μπραβο ουτε η αναγνωριση:)
Printable View
Oi μεγαλυτεροι φιλοσοφοι πεθαναν χωρις να μας πουν τις σκεψεις τους γιατι απλα μας ειχαν γραμμενους.
Δεν τους ενοιαζε ουτε το μπραβο ουτε η αναγνωριση:)
Να συμπληρωσω μοναχα πανω στην τοποθετηση της Σοφιας πως η αυτοεκτιμηση δεν ειναι απαραιτητως κατι που χτιζεται αλλα και που συχνα υπαρχει ηδη μεσα μας. Τα διαφορα ψυχολογικα εμποδια, εσωτερικευμενα η μη, απλως μας εμποδιζουν να συνδεθουμε αμεσα και χωρις φοβο η ενοχες μαζι του.
Κατα τα αλλα αναρωτιεμαι Φωτεινη αν αναζητας την ικανοποιηση σε πραγματα που αν και εχουν αξια απο μονα τους, δεν εχουν σχεση με καποια αλλα σημαντικα κενα που δεν ειχες ακομη την ευκαιρια να συμπληρωσεις... Θα αναρωτιωμουν τι αλλα πραγματα σου εχουν λειψει μεγαλωνοντας αλλα και απο την ενηλικη ζωη σου (περα απο την επιβραβευση, που κι εγω τη θεωρω σημαντικη, αν και στο παρελθον ενιωθα ανισχυρος απεναντι σε οσους μου ελεγαν μπραβο η καποιο κοπλιμεντο!)
Εχω πολλά να σας πω ,δεν ξέρω απο που να αρχίσω...
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλο ειναι οτι σχεδον ποτέ δεν κατάφερα να εχω ισορροπία της λογικής και του συναισθήματος μου.
Πάντα ή που διάλεγα τη λογική και έθαβα το συναισθημα ή που αγνοούσα το λογικό και θα πηγαινα για τη \"στούκα\".
Βρισκομαι εδω και λίγο καιρό σε μια ΓΕΝΙΚΗ αναζήτηση.Καταλαβαίνω οτι υπάρχουν σημεία που πρέπει να τα\"δω\",αλλα μερικές φορές δεν ξέρω τον τρόπο.
Θα συνεχισω αργότερα πιο αναλυτικά.
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by claire
νομίζω πως συμφωνώ με rainandwind σε αυτό το θέμα. και τι πειράζει να πεις ένα μπράβο ακόμα κι αν αυτό που κατάφερε ο άλλος είναι κάτι κοινότυπο? είναι κάτι ωραίο να ακούς και σίγουρα δεν θα μεγαλοπιαστείς από αυτό, εκτός αν έχεις κάποιο πρόβλημα!
πειραζει και μαλιστα αρκετα,
πες οτι θες αλλα οχι μπραβο.
έρχεται πχ ένας φίλος μου και μου λέει \"ρεεε, επιασα μια γαμάτη δουλεια με καλά λεφτά\"
απάντηση \"στο μπούτσο μου ρεεεε!\"
βασικά εντελώς αυθόρμητα \"μπράβο\" θα πεις. και φυσικά θα χαρείς με τον φίλο σου, ακόμα κι αν αυτό που κατάφερε δεν είναι κάτι τόσο ριζοσπαστικό για την ανθρωπότητα.
ax, δεν είσαι η μόνη....Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Εχω πολλά να σας πω ,δεν ξέρω απο που να αρχίσω...
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλο ειναι οτι σχεδον ποτέ δεν κατάφερα να εχω ισορροπία της λογικής και του συναισθήματος μου.
Πάντα ή που διάλεγα τη λογική και έθαβα το συναισθημα ή που αγνοούσα το λογικό και θα πηγαινα για τη \"στούκα\".
Βρισκομαι εδω και λίγο καιρό σε μια ΓΕΝΙΚΗ αναζήτηση.Καταλαβαίνω οτι υπάρχουν σημεία που πρέπει να τα\"δω\",αλλα μερικές φορές δεν ξέρω τον τρόπο.
Θα συνεχισω αργότερα πιο αναλυτικά.
καλα αυτο πρεπει να το βαλουμε εξωφυλλο στο forum της καταθλιψης. μπας και το καταλαβει κανεις οτι φταιει η αποψη.Quote:
Originally posted by krino
Διαβασε δυο πολυ ενδιαφερον σκεψεις του επικτητου:
\"Δεν είναι τα πράγματα που με κάνουν να πονώ αλλά η άποψη που έχω εγώ για τα πράγματα…\"
Aυτά που θα πω δε σημαίνει ότι τα έχω καταφέρει, απλά θα πω αυτό που σκέφτομαι.
Απ\' ότι καταλαβαίνω και η συμπεριφορά των γονιών ήταν ίδια με τη δική σου τώρα. Από τη μία ζήταγαν την επιτυχία (μέσα από εσένα) αλλά μετά έμεναν ανικανοποίητοι (γι\' αυτό και τελικά τους ήταν αδιάφορο). Βλέπεις την ομοιότητα; Δεν το λέω για να δεις αυτό το πράγμα μόνο σε εσένα και τους γονείς. Το λέω γιατί όλος ο κόσμος (σε διαφορετικό βαθμό) στην ουσία κάνει το ίδιο. Έτσι, στο μυαλό μου δεν πιστεύω ότι έχει σημασία η επιτυχία σαν επιτυχία.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Ποιο μπράβο?Εγω δεν το ξέρω αυτό.Μεγάλωσα βλέποντας την ικανοποιηση στα ματια των γονιών μου,για τα κατορθώματά μου,αλλα χωρίς μπραβο.Το να τα καταφέρω σε κάτι ,ηταν γι αυτούς αδιάφορο,ηταν σαν κάτι δεδομένο.
Αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Βέβαια σχετίζεται. Η σύγκριση είναι η μεγαλύτερη βία που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος. Η σύγκριση δεν μας αφήνει να ζήσουμε ειρηνικά. Η σύγκριση φέρνει την υποτίμηση και την προσβολή που λέει η RainAndWind (αναφέρομαι παρακάτω). Και επίσης η σύγκριση με τις αδελφές σου τις έκανε να αισθάνονται υποτίμηση. Το λάθος τους ήταν ότι αντί να τα βάλουν με αυτόν που τις υποτιμούσε τα έβαζαν με το \"αντικείμενο\" σύγκρισης που είσαι εσύ. Δυστυχώς έχω εισπράξει ανάλογο μίσος. Το μίσος και ο φθόνος στους ανθρώπους ξεκινά από τη \"διαφθορά\" της σύγκρισης. Μερικές λέξεις τις βάζω σε εισαγωγικά: όχι για να υποβαθμίσω τη σημασία τους ούτε για να αλλάξω το νόημά τους, απλά να πω ότι η έννοια αυτή έχει μεγάλη έκταση.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ηταν οτι δεν ελεγα ποτέ τι καταφερα ,ουτε και σήμερα λέω ,γιατι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το να μειώσουν τις αδερφές μου και εκείνες με τη σειρά τους να μισήσουν εμενα.
Συγκρίσεις που κατεστρεψαν τη σχεση μας,γιατι εγω δεν ηξερα τι να κανω ,να χαρώ η να το αποσιωπήσω?Και διαλεγω το δευτερο.
Αν οι αδελφές σου ήταν ειλικρινείς, θα έβλεπαν την υποτίμηση και το τι αισθάνονται. Και θα έβλεπαν από που προέρχεται. Και έτσι δεν θα είχαν μίσος σε εσένα. Όμως, για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την υποτίμηση βρήκαν τον \"εύκολο\" δρόμο. Ο τεμπέλης βρίσκει τον εύκολο δρόμο. Η ειλικρίνεια θέλει αρκετή δουλειά, δεν γίνεται μέσα από την τεμπελιά να ξεκινήσει η ειλικρίνεια. Παλιά πίστευα ότι είμουνα τεμπέλης γιατί δεν μπορούσα να κάνω πράγματα λόγω ψυχολογικής φόρτισης. Τώρα, έχω διαπιστώσει ότι τεμπέλης δεν είμουνα. Τυχαίνει τεμπέληδες να ήταν όσοι με ονόμαζαν τεμπέλη, και οι ίδιοι λόγω τεμπελιάς δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια (ειλικρίνεια).
Και η ουσιαστική σκέψη που έρχεται σαν συμπέρασμα είναι ότι δεν θέλω ανθρώπους να με επιβραβεύουν, θέλω ανθρώπους να με αποδέχονται γι\' αυτά που είμαι και κάνω, να αποδέχονται την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση έχει τεράστια αδυναμία. Αν με αποδέχονται δεν χρειάζομαι την επιβράβευση. Δεν χρειάζομαι στόχους. Δεν χρειάζομαι \"τείχη\".
Εγώ σνομπάρω την επιβράβευση (τουλάχιστον στα λόγια, στην πράξη λιγότερο. Προσπαθώ να βλέπω τη ζημιά που κάνει). Και όχι μόνο τη σνομπάρω.Quote:
Originally posted by keep_walking
Ποιος σνομπαρει τη επιβραβευση?
Η επιβραβευση ειναι ωραια...σκοτωνεσαι πχ 4 χρονια παιρνεις ενα πτυχιο, ειναι ωραιο να ακουσεις ενα μπραβο ή να βρεις μια καλη δουλεια που θα σου αρεσει ή να νοιωσεις την αυτοπεποιθηση σου να παιρνει την ανιουσα.
Αν ημασταν μονοι στον πλανητη θα ηταν ασχημα.
Γιατι αν δεν μας ενοιαζε η επιβραβευση δεν θα μας ενοιαζε και η προσβολη, η υποτιμηση κλπ....τα ακρα αντιθετα.
Πας να πεις κάτι ειλικρινές, αλλά το \"χάνεις\" μέσα σε αυτά που έχεις διδαχθεί και όχι αυτά που έχεις μάθει. Γιατί λες: \"αν δεν μας έννοιαζε η επιβράβευση δεν θα μας ένοιαζε και η προσβολή, η υποτίμηση κλπ... τα άκρα αντίθετα\". Για δες το ανάποδα, η υποτίμηση και η προσβολή είναι που μας κάνει να αναζητούμε την επιβράβευση.
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν. Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.
Quote:
Originally posted by claire
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by claire
νομίζω πως συμφωνώ με rainandwind σε αυτό το θέμα. και τι πειράζει να πεις ένα μπράβο ακόμα κι αν αυτό που κατάφερε ο άλλος είναι κάτι κοινότυπο? είναι κάτι ωραίο να ακούς και σίγουρα δεν θα μεγαλοπιαστείς από αυτό, εκτός αν έχεις κάποιο πρόβλημα!
πειραζει και μαλιστα αρκετα,
πες οτι θες αλλα οχι μπραβο.
έρχεται πχ ένας φίλος μου και μου λέει \"ρεεε, επιασα μια γαμάτη δουλεια με καλά λεφτά\"
απάντηση \"στο μπούτσο μου ρεεεε!\"
βασικά εντελώς αυθόρμητα \"μπράβο\" θα πεις. και φυσικά θα χαρείς με τον φίλο σου, ακόμα κι αν αυτό που κατάφερε δεν είναι κάτι τόσο ριζοσπαστικό για την ανθρωπότητα.
με ρωτας αναμεσα σε δυο λαθος απαντησεις,
ποια ειναι η σωστη απαντηση.....
Διαλεξε οποια σε κανει να νιωθεις καλυτερα.
Quote:
Originally posted by John11
Aυτά που θα πω δε σημαίνει ότι τα έχω καταφέρει, απλά θα πω αυτό που σκέφτομαι.
Απ\' ότι καταλαβαίνω και η συμπεριφορά των γονιών ήταν ίδια με τη δική σου τώρα. Από τη μία ζήταγαν την επιτυχία (μέσα από εσένα) αλλά μετά έμεναν ανικανοποίητοι (γι\' αυτό και τελικά τους ήταν αδιάφορο). Βλέπεις την ομοιότητα; Δεν το λέω για να δεις αυτό το πράγμα μόνο σε εσένα και τους γονείς. Το λέω γιατί όλος ο κόσμος (σε διαφορετικό βαθμό) στην ουσία κάνει το ίδιο. Έτσι, στο μυαλό μου δεν πιστεύω ότι έχει σημασία η επιτυχία σαν επιτυχία.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Ποιο μπράβο?Εγω δεν το ξέρω αυτό.Μεγάλωσα βλέποντας την ικανοποιηση στα ματια των γονιών μου,για τα κατορθώματά μου,αλλα χωρίς μπραβο.Το να τα καταφέρω σε κάτι ,ηταν γι αυτούς αδιάφορο,ηταν σαν κάτι δεδομένο.
Αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Βέβαια σχετίζεται. Η σύγκριση είναι η μεγαλύτερη βία που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος. Η σύγκριση δεν μας αφήνει να ζήσουμε ειρηνικά. Η σύγκριση φέρνει την υποτίμηση και την προσβολή που λέει η RainAndWind (αναφέρομαι παρακάτω). Και επίσης η σύγκριση με τις αδελφές σου τις έκανε να αισθάνονται υποτίμηση. Το λάθος τους ήταν ότι αντί να τα βάλουν με αυτόν που τις υποτιμούσε τα έβαζαν με το \"αντικείμενο\" σύγκρισης που είσαι εσύ. Δυστυχώς έχω εισπράξει ανάλογο μίσος. Το μίσος και ο φθόνος στους ανθρώπους ξεκινά από τη \"διαφθορά\" της σύγκρισης. Μερικές λέξεις τις βάζω σε εισαγωγικά: όχι για να υποβαθμίσω τη σημασία τους ούτε για να αλλάξω το νόημά τους, απλά να πω ότι η έννοια αυτή έχει μεγάλη έκταση.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ηταν οτι δεν ελεγα ποτέ τι καταφερα ,ουτε και σήμερα λέω ,γιατι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το να μειώσουν τις αδερφές μου και εκείνες με τη σειρά τους να μισήσουν εμενα.
Συγκρίσεις που κατεστρεψαν τη σχεση μας,γιατι εγω δεν ηξερα τι να κανω ,να χαρώ η να το αποσιωπήσω?Και διαλεγω το δευτερο.
Αν οι αδελφές σου ήταν ειλικρινείς, θα έβλεπαν την υποτίμηση και το τι αισθάνονται. Και θα έβλεπαν από που προέρχεται. Και έτσι δεν θα είχαν μίσος σε εσένα. Όμως, για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την υποτίμηση βρήκαν τον \"εύκολο\" δρόμο. Ο τεμπέλης βρίσκει τον εύκολο δρόμο. Η ειλικρίνεια θέλει αρκετή δουλειά, δεν γίνεται μέσα από την τεμπελιά να ξεκινήσει η ειλικρίνεια. Παλιά πίστευα ότι είμουνα τεμπέλης γιατί δεν μπορούσα να κάνω πράγματα λόγω ψυχολογικής φόρτισης. Τώρα, έχω διαπιστώσει ότι τεμπέλης δεν είμουνα. Τυχαίνει τεμπέληδες να ήταν όσοι με ονόμαζαν τεμπέλη, και οι ίδιοι λόγω τεμπελιάς δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια (ειλικρίνεια).
Και η ουσιαστική σκέψη που έρχεται σαν συμπέρασμα είναι ότι δεν θέλω ανθρώπους να με επιβραβεύουν, θέλω ανθρώπους να με αποδέχονται γι\' αυτά που είμαι και κάνω, να αποδέχονται την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση έχει τεράστια αδυναμία. Αν με αποδέχονται δεν χρειάζομαι την επιβράβευση. Δεν χρειάζομαι στόχους. Δεν χρειάζομαι \"τείχη\".
Εγώ σνομπάρω την επιβράβευση (τουλάχιστον στα λόγια, στην πράξη λιγότερο. Προσπαθώ να βλέπω τη ζημιά που κάνει). Και όχι μόνο τη σνομπάρω.Quote:
Originally posted by keep_walking
Ποιος σνομπαρει τη επιβραβευση?
Η επιβραβευση ειναι ωραια...σκοτωνεσαι πχ 4 χρονια παιρνεις ενα πτυχιο, ειναι ωραιο να ακουσεις ενα μπραβο ή να βρεις μια καλη δουλεια που θα σου αρεσει ή να νοιωσεις την αυτοπεποιθηση σου να παιρνει την ανιουσα.
Αν ημασταν μονοι στον πλανητη θα ηταν ασχημα.
Γιατι αν δεν μας ενοιαζε η επιβραβευση δεν θα μας ενοιαζε και η προσβολη, η υποτιμηση κλπ....τα ακρα αντιθετα.
Πας να πεις κάτι ειλικρινές, αλλά το \"χάνεις\" μέσα σε αυτά που έχεις διδαχθεί και όχι αυτά που έχεις μάθει. Γιατί λες: \"αν δεν μας έννοιαζε η επιβράβευση δεν θα μας ένοιαζε και η προσβολή, η υποτίμηση κλπ... τα άκρα αντίθετα\". Για δες το ανάποδα, η υποτίμηση και η προσβολή είναι που μας κάνει να αναζητούμε την επιβράβευση.
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν. Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.
κανω ολοκληρο το κειμενο σου quote,
γιατι ειναι ολοκληρο σωστο!
Εγραψες σκεψεις πολυ σωστα τοποθετημενες, και με διαυγεια περιεγραψες το θεμα σε βαθος.
Ομολογω οτι δεν θα μπορουσα να τα γραψω καλυτερα....
Τι αν?Quote:
Εγώ σνομπάρω την επιβράβευση (τουλάχιστον στα λόγια, στην πράξη λιγότερο. Προσπαθώ να βλέπω τη ζημιά που κάνει). Και όχι μόνο τη σνομπάρω.
Πας να πεις κάτι ειλικρινές, αλλά το \"χάνεις\" μέσα σε αυτά που έχεις διδαχθεί και όχι αυτά που έχεις μάθει. Γιατί λες: \"αν δεν μας έννοιαζε η επιβράβευση δεν θα μας ένοιαζε και η προσβολή, η υποτίμηση κλπ... τα άκρα αντίθετα\". Για δες το ανάποδα, η υποτίμηση και η προσβολή είναι που μας κάνει να αναζητούμε την επιβράβευση.
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν. Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.
Δηλαδη?
Αν δεν υπηρχε η υποτιμηση , αν δεν υπηρχε η επιβραβευση , αν δεν υπηρχε εκεινο το αλλο.
Αυτα υπαρχουν απο τα γενοφασκια μας και δεν φταιει φυσικα κανεις.
Αν ζουσες σε ερημονησι μαλλον αλλα και τοτε θα επιβραβευες τον εαυτο σου αν πετυχαινε κατι....οπως εκανε στην ταινια ο \"Ναυαγος\" οταν αναψε φωτια ο ηθοποιος (μου ρθε τωρα στο μυαλο).
Θα δει ενα καλιτεχνης το εργο του και δεν θα νοιωσει τιποτα?
Θα κανεις ενα πετυχημενο ελιγμο με το αυτοκινητο και δεν θα νοιωσεις ικανοποιηση?
Θα δεις εναν οδηγο να ειναι ατζαμης και δεν θα τον υποτιμησεις αυτοματα? (δεν χρειαζεται να του πεις κατι).
Θα ανοιξεις ενα θεμα και θα επιχειρηματολογησεις και δεν θα αισθανεις κατι απο τα λογια του συνομιλητη/ων?
Δηλαδη αν ο συνομιλητης/ων συμφωνησει ή διαφωνησει ειναι το ιδιο και το αυτο?
Ή θα σκεφτεις τα λογια του συνομιλητη?
Ειναι ολοι οι συνομιλητες ιδιοι? Δεν τους συγκρινεις μεταξυ τους, οπως πχ αυτος ειναι αιωνια διαφωνουντας ή αυτος δεν εχει ξερω γω καμμια γνωστη στην αστροφυσικη κλπ?
Νοητικα δεν επιβραβευεις,υποτιμας,συγκ ρινεις συνεχεια?
Αυτη η κοπελλα ειναι ομορφη...ή αυτη ειναι demi ή αυτη ειναι ασχημη?
Οταν κοιταξεις την ομορφη και σε δει δεν θα αισθανθει αυτη κατι?
Τι ακριβως περιγραφεις μια μηχανη \'ή ενα κοσμο μηχανων?
Quote:
Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.
Μηπως ο ιδιος αυτοαναιρεισαι με αυτο που γραφεις εδω?
Quote:
Originally posted by keep_walking
Τι αν?
Δηλαδη?
Αν δεν υπηρχε η υποτιμηση , αν δεν υπηρχε η επιβραβευση , αν δεν υπηρχε εκεινο το αλλο.
Αυτα υπαρχουν απο τα γενοφασκια μας και δεν φταιει φυσικα κανεις.
το οτι υπαρχουν δεν σημαινει οτι εισαι υποχρεωμενος να τα υοθετησεις,
αυτο καταλαβα απο το κειμενο του φιλου μας.
Και το βαζει πολυ ορθα, γιατι γυρω μας υπαρχουν χιλιες δυο καταστασεις που συνηθως το αποτελεσμα τους ειναι να μας φορτιζει αρνητικα και αυτο λεει ο φιλος μας να αποφυγουμε.
Ετσι το συμπερασμα ειναι,
οτι οποιος θελει να μην φορτιζεται αρνητικα αποφευγει τετοιες καταστασεις οπως συγκρισεις κλπ.
Οποιος δεν μπορει εχει προβληματα.
Το να πεις κανεις,
οτι ολα αυτα ειναι απο τα γενοφασκια μας (αλλη γενικευση αυτη αλλα οκ) αρα επικτητα, ειναι οτι πρεπει για να μην λυσει ποτε του κανενα προβλημα.
Απο κει και περα ο καθενας οπως βολευεται καλυτερα.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Quote:
Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.
Μηπως ο ιδιος αυτοαναιρεισαι με αυτο που γραφεις εδω?
οχι το βαζει πολυ σωστα.
Οταν μπαινεις στη διαδικασια να αναρωτηθεις τι ειμαι?
τι feedback αφηνω γυρω μου?
Οταν αρχιζεις να ψαχνεις (με αγωνια για θετικο προσημο) τι γνωμη εχουν οι γυρω σου για σενα, στην αρνητικη απαντηση θα φας κολλημα.
Ο μονο που μπορει αντικειμενικα να αναρωτηθει αν ειμαστε εξυπνοι η βλακες ειναι ο εαυτος μας και κανεις αλλος.
Γιατι αλλιως πεφτεις στο λουκι να μετρησεις και να συγκριθεις το τι εισαι με τα μετρα και σταθμα του οποιου αλλου και οχι με τα δικα σου.
Εκει ακριβως αρχιζει η αντιστροφη μετρηση της καταρευσης μας....
Εκει μπαινουν οι αμφιβολιες και ριζωνει η αμφιβολια.
Στον οποιοδηποτε εξυπνακια ερχεται να με κρινει,
εχω ετοιμη την απαντηση:
Παρε την κριση σου και βαλτην εκει που ξερεις,
ποιος σου ειπε οτι με ενδιαφερει η σκεψη σου, η συγκριση σου και η οποιαδηποτε εξυπναδα σου?
Καλημέρα παιδιά σε όλους σας,
δεν θα κάνω ξεχωριστη αναφορά σε όλους σας γιατι θα πρεπει να γραψω γύρω στα 15 ποστ και θα είναι κουραστικό.Θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω..
Εχτες το απόγευμα βρέθηκα σε ενα χώρο φροντίδας για παιδια.Σε περίοπτη θέση ειχαν ενα μεγάλο κολαζ στο οποιο μεταξύ αλλων εγραφε \"Αν σε ενα παιδί δώσεις έπαινο ,θα μάθει να εκτιμά\".
Μιλάμε για την παιδική ηλικία και κατα πόσο κατα τη διάρκειά της διαμορφώνουμε στάσεις.Εστω οτι εγω δεν πήρα αυτό το κομμάτι.Πρέπει να σας πώ οτι δεν είμαι της άποψης οτι για τα αυτονόητα πρέπει ενα παιδι να επαινείται,αλλα οταν πχ ενα 10χρονο παιρνει βραβεία ή ενα 18χρονο περνάει σε μία απο τις πρώτες σχολές της Ελλάδας χωρις να του προσφέρει κανείς ουτε φροντιστήριο,εε ισως σαν γονιός θα επρεπε να πεις κατι παραπάνω απο το \"its ok\".Ακούγεται σαν παράπονο αλλα μεχρι πρόσφατα δεν το είχα και αυτο ειναι η αληθεια μου.Ειχα μάθει πως είναι στο κουτί με τα Αυτονόητα .Οφείλω ομως ,αφου αποφάσισα να προχωρήσω στο δρόμο της Αυτογνωσίας,να περάσω απο αυτο το στάδιο.
Τώρα θα σας γράψω για τα δικά μου ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.Αυτά που εγω θεωρώ αυτονόητα.
Μετά την παιδική και εφηβική ηλικία και κατα τη διάρκεια της πρώτης ενήλικης ζωής μου αυτή η στάση δεν με ενόχλησε ποτέ ....ως τώρα.Είχε παγιωθεί μεσα μου η αποψη του \"κανε οσα πιο πολλα μπορείς γιατι τίποτα δεν θα ειναι ποτε το τελος\", με αυτο πορευόμουν.Τότε ενιωθα ικανοποιηση με την προσωπική μου πρόοδο.Ο,τι εχω καταφέρει το εχω καταφέρει μονη μου.
Εμαθα να δουλευω τα καλοκαίρια για να εχω το χαρζηλίκι μου,αργότερα οταν εφυγα απο το σπιτι γυρω στα 25 εφτασα να κάνω μια πετυχημένη δουλεια και να μην εχω καν οικονομικό πρόβλημα.Αφού αναξάρτητοποιήθηκα οικονομικά πήγα στον επομενο στόχο που ηταν τα παιδιά και η οικογένεια.Με την επιτευξη και αυτου του στόχου αρχισα να ταλανίζομαι και να με πιάνουν τα υπαρξιακά μου..
Αν το αίσθημα του ανικανοποίητου συνδέεται άμεσα με την προσέγγιση της επιβράβευσης, τότε πρέπει κάποιος να βρεί τους τρόπους εκείνους και να αποσυνδέσει τις ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας με την ενήλικη ζωή του.
Εγω σε αυτη την προσπάθεια επικεντρώνομαι.
Αν ολα ειναι θέμα αυτοεκτίμησης ΨΑΧΝΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ να το αντιμετωπίσω.
Το θέμα μου δεν ειναι να πω \"α φταινε οι γονεις μου που δεν έχω αυτοεκτίμηση \".Παρακάτω.Τι να κάνω με αυτο..Για να πω την αληθεια δεν ειμαι και σίγουρη πως δεν εχω αυτοεκτίμηση ή εστω οτι γι αυτο φταινε μόνο εκείνοι.ΨΑΧΝΩΩΩΩ.
Ισως η αποχή απο τη δουλειά ,λογω της ενασχόλησης μετα παιδια (ΟΒΟRO thanks για την παρατήρηση) η απομάκρυνση απο τα πράγματα που αγαπώ,μουσική π.χ και γενικότερα το γεγονός οτι η ζωή αλλαζει πορεία ,να με εχουν κανει να χάσω (για λίγο ελπίζω) το δρόμο μου.
και για τους φιλοσόφους που αγαπώ ειμαι φαν των διαλογικών,με πρώτο και καλυτερο τον Σωκράτη και αμέσως μετά τον Πλάτωνα ,που τον ακολουθησε πιστά και που με εναν παράξενο τροπο ενιωθα πως εκει που πήγα σχολείο(?) ηταν σαν να με συντροφεύει..
Καλημερα John,Quote:
Originally posted by John11
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν.
εννοεις δλδ πώς οταν ενας ανθρωπος ειναι αγραφο χαρτι, στην αρχη της ζωης του, δεν χρειαζεται την επιβράβευση?
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?
Boltseed,Quote:
Originally posted by Boltseed
Η επιβραβευση ναι μεν ειναι σημαντικο οικοδομικο υλικο για να χτισουμε την αυτοπεποιθηση μας , ομως δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να κολαμε στην επιβραβευση απο γονεις σονυ και καλα. Πολλοι ισως πουνε τωρα \"ναι αλλα τα παιδικα βιωματα ειναι πολυ σημαντικα\" , και τοτε καλο θα ηταν να ερθουν αλλοι και να τους απαντησουν \"δε νομιζεις οτι εισαι λιγο μεγαλη πια για να ξαναζεις την παιδικη σου ηλικία?\"
πιστευω πώς ειναι ενα πολυ χρησιμο υλικο για την αυτοπεποιθηση μας, την αυτοεκτιμηση κλπ. Κγια να αναπτυχθει βοηθα το πρωτο περιβαλλον μας.
Πιστευω επισης πώς ειναι επιτυχια το να ανακαλύψει καποιος τί μεταβιβαζει κανεις απο την παιδικη του ηλικια στο σημερα. Τί αναγκες, συναισθηματα κλπ. Γιατι ετσι μπορει κ να παψει να ζει λιγοτερο υπευθυνα κ απολαυσει κ τις χαρες της ενηλικης ζωης.
Αυτο που περιγραφεις, με τσιρκα, φωνες κ τυμπανα εστω σχηματικα, ειναι ο ορισμος της ανασφαλειας προς τον εαυτο μας. Και οχι δειγμα επιβραβευσης. Ενας ανθρωπος με αυτοεκτιμηση, δεν βλεπει τη ζωη ανταγωνιστικα, ουτε χρειαζεται να φωναξει το οποιο επιτευγμα του. Το γνωριζει ο ιδιος κ αυτο αρκει.Quote:
Originally posted by Boltseed
Επιβραβευση μπορεις να παρεις και απο αλλα ατομα περα απο γονεις και τον εαυτο σου. Καλο ειναι να επιβραβευεις τον εαυτο σου , αλλα οχι να φτανεις στο αλλο ακρο και να κανεις παρτυ,καρναβαλια,τσιρκο με αρματα που τα οδηγανε μαιμουδες που παιζουν τυμπανα με ρυθμο μουσικης σαμπα καθε φορα που πετυχαινεις κατι, γιατι τοτε υπαρχει ο κινδυνος να μεινεις στο ιδιο σημειο που ησουνα, στα \"παλια καλα μεγαλεια\" που λεμε μονο που θα γινουν \"παντοτινα στασιμα μεγαλεια\".?\"
Σε οτι αφορα τα \"μπραβο\" στην ενηλικη ζωη απο τριτους, νομιζω οτι εκει παυουν να εχουν την ιδια σημασια με την αντιστοιχη του παρελθοντος. Ως ενηλικες, η πορεια μας προς την αυτοεκτιμηση ειναι εντελως προσωπικη κ κερδιζεται βημα βημα.
Για μένα τελικά Φωτεινή το θέμα πιστεύω πως είναι η επιλογή των ίδιων των στόχων και όχι η επιβράβευσή τους ή όχι.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Γιατι ενω πετυχαίνω τους στοχους που βάζω κατα καιρούς παραμένω ανικανοποίητη?
Τι είδους ικανοποίηση περιμένεις ολοκληρόνοντας έναν στόχο?
Φυσικά εξελισσόμαστε κι έτσι τελειώνοντας έναν στόχο διψάμε για να ικανοποιήσουμε κάτι καινούριο,κάτι ακόμα που θα μας πάει ακόμα παραπέρα.Οπότε και η ικανοποίηση με το πέρας ενός στόχου δεν παραμένει αιώνια....άλλωστε η προσφορά του στόχου είναι το ίδιο το εφόδιο που απέκτησες μέσω αυτού.Κ αυτό το κομμάτι είναι το μοναδικό που θα σε ακολουθεί,το λιθαράκι για την οποιαδήποτε εξέλιξή σου και την ικανοποίηση των αναγκών σου.
Γιατι κάποιος δεν εκτιμά τα αποτελέσματα και ψάχνει περισσότερα?Μοιάζει να είναι μια ανούσια μάχη που δεν θα μου δώσει ποτέ την ηρεμία μου..
Πάντα πιστεύω πως ψάχνουμε για τα \'περισσότερα\',τα καλύτερα,είναι μέσα στην ίδια την εξέλιξή μας.Αυτό μας ευχαριστεί από μόνο του,η ικανοποίηση και η εξέλιξη του εαυτού μας.Εγώ θα ρωτούσα κάτι άλλο.Γιατί είναι τόσο κουραστικό αυτό?Ηρεμία=στασιμότητα?ή κούραση όταν παιδευόμαστε για στόχους που δεν τους θέλουμε πραγματικά?Μήπως να αναθεωρήσεις τους στόχους σου?
Οταν προσπαθώ να το εκλογικευσω σκέφτομαι οτι απο τη μια ειναι κίνητρο για να γίνω καλύτερη αλλα απο την αλλη μου φαίνεται ψυχοφθόρο και μάταιο..
Να γίνεις καλύτερη για να ζήσεις τελικά καλύτερα,άρα καθόλου ψυχοφθόρο και μάταιο.Μάταιοι ίσως είναι οι στόχοι που δε σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και συγχρόνως είναι πολύ κουραστικοί.
Όταν είναι πραγματικά δικοί σου στόχοι από μόνοι τους σε γεμίζουν και αδιαφορείς παντελώς για την οποιαδήποτε ενίσχυση,επιβράβευση ,κατακραυγή κ.λ.π.
Αρσι μου (εισαι και η πρωτη γλυκεια φωνη που ακουσα εκεινο το βραδυ που πρωτομπήκα στο φορουμ και εχω θετικους συνειρμούς), η επιλογή των στόχων ειναι μέσα απο την επιθυμία μου,ειναι \"βουνά\"που θέλω να ανεβώ,αλλα εχω χάσει το κομμάτι της απόλαυσης.Για τα δικά μου κριτήρια ειναι στοχοι σημαντικοί και αυτο εχει την σημασία του.Οπως πολυ σωστα ειπε η Σοφία, οι στόχοι μας δεν πραγματοποιούνται απο μόνοι τους,κάποιος \"τραβάει κουπι\".Quote:
Originally posted by Arsi
Για μένα τελικά Φωτεινή το θέμα πιστεύω πως είναι η επιλογή των ίδιων των στόχων και όχι η επιβράβευσή τους ή όχι.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Γιατι ενω πετυχαίνω τους στοχους που βάζω κατα καιρούς παραμένω ανικανοποίητη?
Τι είδους ικανοποίηση περιμένεις ολοκληρόνοντας έναν στόχο?
....άλλωστε η προσφορά του στόχου είναι το ίδιο το εφόδιο που απέκτησες μέσω αυτού.Κ αυτό το κομμάτι είναι το μοναδικό που θα σε ακολουθεί,το λιθαράκι για την οποιαδήποτε εξέλιξή σου και την ικανοποίηση των αναγκών σου.
Πραγματικά μια απάντηση που μου δινει τροφή για σκέψη..thanks καλη μου Αρσι..
Γιατι κάποιος δεν εκτιμά τα αποτελέσματα και ψάχνει περισσότερα?Μοιάζει να είναι μια ανούσια μάχη που δεν θα μου δώσει ποτέ την ηρεμία μου..
Πάντα πιστεύω πως ψάχνουμε για τα \'περισσότερα\',τα καλύτερα,είναι μέσα στην ίδια την εξέλιξή μας.Αυτό μας ευχαριστεί από μόνο του,η ικανοποίηση και η εξέλιξη του εαυτού μας.Εγώ θα ρωτούσα κάτι άλλο.Γιατί είναι τόσο κουραστικό αυτό?Ηρεμία=στασιμότητα?ή κούραση όταν παιδευόμαστε για στόχους που δεν τους θέλουμε πραγματικά?Μήπως να αναθεωρήσεις τους στόχους σου?
Μάλλον το αντίθετο.Νομίζω οτι αν σταματούσα να θέτω στοχους θα ήμουν σε κώμα..οι στόχοι αυτοι δεν ειναι \"ξένοι προς εμένα\".Το πρόβλημα ειναι πως μου αφ΄ηνουν την αίσθηση της διεκπαιρέωσης κι οχι της ευχαρίστησης..
Οταν προσπαθώ να το εκλογικευσω σκέφτομαι οτι απο τη μια ειναι κίνητρο για να γίνω καλύτερη αλλα απο την αλλη μου φαίνεται ψυχοφθόρο και μάταιο..
Να γίνεις καλύτερη για να ζήσεις τελικά καλύτερα,άρα καθόλου ψυχοφθόρο και μάταιο.Μάταιοι ίσως είναι οι στόχοι που δε σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και συγχρόνως είναι πολύ κουραστικοί.
Όταν είναι πραγματικά δικοί σου στόχοι από μόνοι τους σε γεμίζουν και αδιαφορείς παντελώς για την οποιαδήποτε ενίσχυση,επιβράβευση ,κατακραυγή κ.λ.π.
Επίσης για μένα αυτο που παρατήρησες.\"Η προσφορά του στόχου\" ,μιλάμε έφαγα φλας,φαντάστηκα για λίγο πως θα ηταν αν δεν ειχα ή δεν ήθελα κάτι να κάνω..
Ναι, φαίνεται ότι σαν άγραφο χαρτί δεν θα χρειαζόμασταν την επιβράβευση.Quote:
Originally posted by Sofia
εννοεις δλδ πώς οταν ενας ανθρωπος ειναι αγραφο χαρτι, στην αρχη της ζωης του, δεν χρειαζεται την επιβράβευση?
Η αποδοχή είναι πολύ πιο όμορφη από την επιβράβευση. Σωστά; Και φαίνεται να είναι αρκετά δύσκολο να έχουμε αποδοχή, κοιτώντας το και από τις δύο πλευρές. Δηλαδή και να έχουμε αποδοχή από τους άλλους και να αποδεχόμαστε τους άλλους. Υποστήριξη είναι ανάλογη της αποδοχής. Αναγνώριση είναι το ίδιο με την επιβράβευση.Quote:
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?
Αν τα σκεφτώ αυτά, τότε η ανάγκη μου \"μετατοπίζεται\". Θέλω να έχω 1, 2, 3 ή 10 ανθρώπους από τους οποίους να έχω αποδοχή, και μετά είναι πολύ ευκολότερο να αντιμετωπίσω 1000 ανθρώπους που θα συμπεριφέρονται με όποιο τρόπο έχουν μάθει.
Σημείωση, όπως το είπα αρχικά, αυτά που γράφω είναι οι σκέψεις μου, αλλά όχι η ζωή μου, δηλαδή δεν είναι κεκτημένα στη ζωή μου (δυστυχώς). Βέβαια κάποια από αυτά είναι και η ζωή μου.
Π.χ. αν ζούσαμε σε μια χώρα με πόλεμο ή σε εμφύλιο ή κάτι παρόμοιο, θα ήταν φυσιολογικό να σκοτώνουμε. Οι άνθρωποι σκοτώνουμε από τα γενοφάσκια μας (χρησιμοποιώ την έκφραση του keep_walking προφανώς επίτηδες για να δείξω ότι αυτό που έχουμε μάθει και συνηθίσει δεν σημαίνει ότι είναι και καλό). Και όσο το να σκοτώνουμε είναι φυσιλολογικό, δεν γίνεται να περιμένουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Γίνεται; Μπορεί να είμαστε από τους τυχερούς και να έχουμε μεγαλύτερη δύναμη, επομένως καλύτερη θέση. Αλλά έχει νόημα ακόμα και αυτή η καλύτερη θέση; Χωρίς πόλεμο θα είχαμε 100 φορές καλύτερη θέση!
Με τον ίδιο τρόπο αποζητάμε ψήγματα επιβεβαίωσης για να αντέξουμε τον \"πόλεμο\" που γίνεται γύρω μας με τη σύγκριση. Ψήγματα επιβεβαίωσης για να βρεθούμε λίιιιιιιγο καλύτερα από τους άλλους...
Και πάμε στο κυρίως θέμα. Γίνεται αυτά να τα ζήσουμε έστω σε κάποιο βαθμό; Αυτή είναι η αναζήτησή μου. Αυτό με κάνει να αναζητώ ανθρώπους που να σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο. Και είναι ένας από τους λόγους που γράφω σε αυτό το forum.Quote:
Originally posted by krino
Εγραψες σκεψεις πολυ σωστα τοποθετημενες, και με διαυγεια περιεγραψες το θεμα σε βαθος.
Ομολογω οτι δεν θα μπορουσα να τα γραψω καλυτερα....
Μετά απ\' όλα αυτά, μου έρχεται στο μυαλό το έργο του Αριστοφάνη, \"Οι Αχαρνείς\". Σε αυτό, -και ενώ οι Αθηναίοι βρίσκονται στον 30-ετή πόλεμο με τους Σπαρτιάτες-, ο Δικαιόπολης (ένας έξυπνος τύπος από τις Αχαρνές) αποφασίζει να κλείσει μόνος του συμφωνία ειρήνης. Και κλείνει ειρήνη μόνο για το σπίτι του!! Το άκουσα από διασκευή του Σαββόπουλου.
.
Σου απαντώ ναι. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι και το καλό. Προσωπικά προσπαθώ να μειωθεί η σύγκριση.Quote:
Originally posted by keep_walking
Νοητικα δεν επιβραβευεις,υποτιμας,συγκ ρινεις συνεχεια?
Και ρωτώ: αν δεν αισθανθεί και αυτή κάτι; Τότε δεν ανοίγουν οι πύλες της δυστυχίας σου;Quote:
Αυτη η κοπελλα ειναι ομορφη...ή αυτη ειναι demi ή αυτη ειναι ασχημη?
Οταν κοιταξεις την ομορφη και σε δει δεν θα αισθανθει αυτη κατι?
john,
ολοι μας προσπαθούμε να εκτιμήσουμε αν και κατα πόσο αυτά που κουβαλάμε μέσα μας ,(μερικες φορες ασυνείδητα),ειναι οι λογοι που δεν μπορούμε να διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τα όποια προβλήματα.
Μπορεί να γεννιόμαστε \"αγραφο χαρτί\" αλλά στα πρώτα μας χρόνια η διαμόρφωση του χαρακτήρα γίνεται σε συναρτηση αλλων παραγόντων συχνά πολύ καθοριστικών. Τι πιο καθοριστικόαπο την οικογένεια.Και αλλοι παράγοντες παιζουν τον ρόλο τους αλλα νομίζω τον πρώτο λογο τον εχει η οικογένεια.
Στην συνέχεια κι οταν αρχίζουμε να αποκτάμε τη δική μας κρίση καποιοι αμφισβητούμε και αποδεσμευόμαστε απο αυτά που δεν μας βοηθούν.Αναθεωρούμε και υιοθετούμε νεους τρόπους σκέψης και επομένως αντιμετώπισης.
Αυτό ισως ειναι και θέμα ωρίμανσης ισως όμως και οχι. Νομίζεις πως αυτοι που δεν κατάφεραν να απεμπλακούν και να θέσουν νεες βασεις δεν το ηθελαν πραγματικά?Δεν πιστευεις οτι ναι μια ισχυρή προσωπικοτητα που θα μπορούσε να το κάνει αυτό θα επρεπε απο πίσω να εχει και τα κατάλληλα εφόδια?
Εγω φίλε μου δεν τα ειχα ,και οταν επρεπε να αλλαξω ρότα δεν το εκανα.
Οχι πως ρίχνω το φταίξιμο σε άλλους και παραγνωρίζω τις ευθύνες απέναντι στον εαυτό μου.Αλλωστε αν ειναι να γίνει κάτι ,εγω θα το κάνω...
:)
john,
βρισκω τα posts σου πολυ ενδιαφεροντα. Κι εγω νομιζω οτι η συγκριση πολλες φορες ειναι υπευθυνη για πολλα ψυχολογικα προβληματα των ανθρωπων. πχ ο ταδε ειναι πιο πλουσιος, εξυπνος, ομορφος απο εμενα, μπουα μπουα γιατι οχι κι εγω? τοκ τοκ η απογοητευση (το λιγοτερο). Ακομα και η συγκριση με τον ιδιο μας τον εαυτο σε διαφορετικες χρονικες περιοδους θα μπορουσε να ειναι επιζιμια. Μου ρχεται στο μυαλο ο Κακλαμανακης που καποτε ηταν παγκοσμιος πρωταθλητης, αλλα στους τελευταιους ολυμπιακους ειχε γερασει λιγο και επρεπε να βαλει πιο χαμηλο στοχο. Τι επρεπε να κανει δηλαδη? Να παθει καταθλιψη επειδη καποτε ηταν χρυσο μεταλλιο και τωρα οχι? Η το παραδειγμα με καποιες γυναικες που στα νιατα τους ειναι πολυ ομορφες και χτιζουν ισχυρα την προσωπικοτητα τους πανω στην ομορφια και μολις γερασουν λιγο (ας πουμε κατα τα 50) να τες με καταθλιψη στο γραφειο του ψυχιατρου.
Απο την αλλη μερια υπαρχουν και χρησεις της συγκρισης που μπορει να ειναι και ωφελιμες, κατα τη γνωμη μου δεν ειναι παντα κακη η συγκριση. πχ στη φωτογραφικη λεσχη που παω πολλες φορες βαζουμε φωτογραφιες διπλα διπλα και τις συγκρινουμε και λεμε αυτη ειναι ετσι, αυτη ειναι αλλιως, νομιζω βοηθαει αυτο το πραγμα τους ανθρωπους να καταλαβουν ποτε εχουμε καλη φωτογραφια και ποτε δεν εχουμε. Η για παραδειγμα οταν σπουδαζα μπορει να συνεκρινα καποιες φορες τις γνωσεις μου με τις γνωσεις καποιων συμφοιτητων μου, για να εχω και μια αισθηση που βρισκομαι, αν ειμαι επαρκως προετοιμασμενη για μια εξεταση.
αυτο το θεμα που λες οτι σε απασχολει στο παρον σου, τωρα δηλ, γιατι δεν το ψαχνεις στο παρον σου? γιατι να το ψαξεις στο παρελθον σου? το ειχες στο παρελθον σου οταν το παρελθον σου ηταν παρον? αν σου προεκυψε τωρα, γιατι δεν το ψαχνεις στο τωρα? δεν ειναι παραλογο να το ψαχνεις στο παρελθον? (και ματαιο γιατι το παρελθον μας δεν αλλαζει ο,τι κι αν κανουμε)Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
συμφωνώ με οσα λές ,
απλά ξεκιναω συνειδητοποιώντας ενα \"θεματάκι\" μου και ψάχνω να βρω το λόγο που μου συμβαίνει.
Αν βρώ το λόγο θα βρώ και τον τρόπο να το αντιμετωπίσω.Ετσι ξεκινούν οι αναδρομές στην παιδική ηλικία,ψαχνεις αρχίζοντας απο κει και συνεχίζεις..αν δεν ειναι εκει θα ειναι παρακάτω ,που όμως?
Λουσιφερ,νομίζω οτι στο κομμάτι ,το οποίο εχεις κάνει quote,ειμαι σαφής.Quote:
Originally posted by lucifer
αυτο το θεμα που λες οτι σε απασχολει στο παρον σου, τωρα δηλ, γιατι δεν το ψαχνεις στο παρον σου? γιατι να το ψαξεις στο παρελθον σου? το ειχες στο παρελθον σου οταν το παρελθον σου ηταν παρον? αν σου προεκυψε τωρα, γιατι δεν το ψαχνεις στο τωρα? δεν ειναι παραλογο να το ψαχνεις στο παρελθον? (και ματαιο γιατι το παρελθον μας δεν αλλαζει ο,τι κι αν κανουμε)Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
συμφωνώ με οσα λές ,
απλά ξεκιναω συνειδητοποιώντας ενα \"θεματάκι\" μου και ψάχνω να βρω το λόγο που μου συμβαίνει.
Αν βρώ το λόγο θα βρώ και τον τρόπο να το αντιμετωπίσω.Ετσι ξεκινούν οι αναδρομές στην παιδική ηλικία,ψαχνεις αρχίζοντας απο κει και συνεχίζεις..αν δεν ειναι εκει θα ειναι παρακάτω ,που όμως?
Δεν εχω πρόβλημα με το πότε,ειτε ειναι τωρινό ειτε οχι ,η ανάλυσή του με ενδιαφέρει..
Ειμαι της άποψης που παρέθεσα παραπάνω στον Γιάννη.Δεν αμφισβητώ τη δυνατότητά μας να προχωράμε.Αναγνωρίζω ομως το ρολο που παιζουν οι καταβολές μας ως σημαντικό.
Το παρελθόν ειναι κομμάτι του σημερα και καθόλου παράλογο δεν το βρίσκω να ψάχνω ΚΑΙ εκει.Γιατι δεν ψάχνω μόνο εκει.Μια αναζήτηση μπορει να μου προσφέρει χρήσιμες διαπιστώσεις.Δεν την περιορίζω στο παρελθόν.
Ανοιξα το θέμα οχι γιατι ξέρω αλλα γιατι δεν ξέρω.
Συζητώ και υπολογίζω κάθε αποψη ,
σίγουρα δεν αναζητώ επιβεβαίωση απο τρίτους σε οτι αφορα τους στόχους μου,
αλλα ζω με άλλους ανθρώπους και νομίζω οτι η ζωή ειναι αλληλεπιδραση.
Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Αν το αίσθημα του ανικανοποίητου συνδέεται άμεσα με την προσέγγιση της επιβράβευσης,
μπορει να μην ειναι μονο θεμα αυτοεκτιμησης/επιβραβευσης. Μπορει να ειναι και αλλοι λογοι που σε κανουν να αισθανεσαι μονιμως ανικανοποιητη
τότε πρέπει κάποιος να βρεί τους τρόπους εκείνους και να αποσυνδέσει τις ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας με την ενήλικη ζωή του.
δεν αντιλαμβανομαι γιατι πρεπει οι ελλειψεις της παιδικης ηλικιας (και του παρελθοντος γενικοτερα) να συνδεονται και να χαλανε το παρον. Μπορω να καταλαβω οτι μπορει να χαλασανε καπως το παρελθον, αλλα μεχρι εκει. Για να χαλασει το παρον απο το παρελθον, ο μονος τροπος που μπορω να σκεφτω ειναι καποιος να παρατησει τισ δραστηριοτητες του παροντος και να καθεται να αναμασαει, μυρικαζει, διυλιζει κατι που εγινε στο παρελθον. Να σκαλιζει τη μνημη του κλπ κλπ. Αν αφησουμε το παρελθον μας ησυχο, να καθησει εκει που ανηκει, δηλ στο παρελθον, και ειμαστε συγκεντρωμενοι στο παρον, δεν βλεπω το πως μπορει το παρελθον να ενοχλει.
Συνεπως μηπως το προβλημα σου ειναι ενα καθαρο προβλημα της ενηλικης ζωης σου και κοιτας σε λαθος μερη?
Το θέμα μου δεν ειναι να πω \"α φταινε οι γονεις μου που δεν έχω αυτοεκτίμηση \".
σε αυτο το σημειο θα ηθελα να κανω ενα σχολιο. Αυτοεκτιμηση ειναι η εκτιμηση που δινουμε εμεις στον εαυτο μας. εξ ου και \"αυτο-εκτιμηση\". Αν οι γονεις σου δεν σε επιβραβευσανε αρκετα, αυτο λεγεται δεν πηρες αρκετη \"εκτιμηση απο γονεις\". Αλλο το να μην εχεις βιωσει αρκετη εκτιμηση απο γονεις και αλλο το να μην εχεις αρκετη αυτοεκτιμηση. 2 διαφορετικα πραγματα. Εκτος κι αν με αυτη τη φραση σου εννοεις οτι οι γονεις σου δεν σε μαθανε να δινεις αυτοεκτιμηση στον εαυτο σου, και γι αυτο φταινε.
Ισως η αποχή απο τη δουλειά ,λογω της ενασχόλησης μετα παιδια (ΟΒΟRO thanks για την παρατήρηση) η απομάκρυνση απο τα πράγματα που αγαπώ,μουσική π.χ και γενικότερα το γεγονός οτι η ζωή αλλαζει πορεία ,να με εχουν κανει να χάσω (για λίγο ελπίζω) το δρόμο μου.
πιθανοτατα ολα αυτα να ειναι αιτιες ελλειψης ικανοποιησης.
Εν ολίγοις με ενδιαφέρουν προσεγγίσεις του τύπου \"δες το αλλιώς\" ,\"σκέψου εκείνο\" ...Quote:
Originally posted by lucifer
Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Αν το αίσθημα του ανικανοποίητου συνδέεται άμεσα με την προσέγγιση της επιβράβευσης,
μπορει να μην ειναι μονο θεμα αυτοεκτιμησης/επιβραβευσης. Μπορει να ειναι και αλλοι λογοι που σε κανουν να αισθανεσαι μονιμως ανικανοποιητη
Καθόλου δεν το εχω αποκλείσει
τότε πρέπει κάποιος να βρεί τους τρόπους εκείνους και να αποσυνδέσει τις ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας με την ενήλικη ζωή του.
δεν αντιλαμβανομαι γιατι πρεπει οι ελλειψεις της παιδικης ηλικιας (και του παρελθοντος γενικοτερα) να συνδεονται και να χαλανε το παρον. Μπορω να καταλαβω οτι μπορει να χαλασανε καπως το παρελθον, αλλα μεχρι εκει. Για να χαλασει το παρον απο το παρελθον, ο μονος τροπος που μπορω να σκεφτω ειναι καποιος να παρατησει τισ δραστηριοτητες του παροντος και να καθεται να αναμασαει, μυρικαζει, διυλιζει κατι που εγινε στο παρελθον. Να σκαλιζει τη μνημη του κλπ κλπ. Αν αφησουμε το παρελθον μας ησυχο, να καθησει εκει που ανηκει, δηλ στο παρελθον, και ειμαστε συγκεντρωμενοι στο παρον, δεν βλεπω το πως μπορει το παρελθον να ενοχλει.
Συνεπως μηπως το προβλημα σου ειναι ενα καθαρο προβλημα της ενηλικης ζωης σου και κοιτας σε λαθος μερη?
Μμμ... για να τις χαλάσουν μαλλον ηταν αρνητικές για να μη τις χαλασουν μαλλον ηταν φυσιολογικές.Τι λες ? Δεν μπορείς να καταλάβεις πως κάποιος εχει υιοθετήσει ενα λανθασμένο μοντέλο και πηγαίνει με αυτό?Αν απλοποιήσω το γεγονός αυτο δεν σημαίνει οτι το έλυσα.Τουλάχιστον σε μένα δεν δουλευει ,το εχω δοκιμάσει και δεν σου κρύβω πως πολυ θα το ήθελα
Το θέμα μου δεν ειναι να πω \"α φταινε οι γονεις μου που δεν έχω αυτοεκτίμηση \".
σε αυτο το σημειο θα ηθελα να κανω ενα σχολιο. Αυτοεκτιμηση ειναι η εκτιμηση που δινουμε εμεις στον εαυτο μας. εξ ου και \"αυτο-εκτιμηση\". Αν οι γονεις σου δεν σε επιβραβευσανε αρκετα, αυτο λεγεται δεν πηρες αρκετη \"εκτιμηση απο γονεις\". Αλλο το να μην εχεις βιωσει αρκετη εκτιμηση απο γονεις και αλλο το να μην εχεις αρκετη αυτοεκτιμηση. 2 διαφορετικα πραγματα..
Εννοω οτι δεν ξεκινώ εχοντας στο μυαλό μου να βρώ φταίχτες και να εναποθέσω ευθύνες.Δεν με βοηθάει κατι τετοιο.Ψάχνω αλλους τρόπους.
Ισως η αποχή απο τη δουλειά ,λογω της ενασχόλησης μετα παιδια (ΟΒΟRO thanks για την παρατήρηση) η απομάκρυνση απο τα πράγματα που αγαπώ,μουσική π.χ και γενικότερα το γεγονός οτι η ζωή αλλαζει πορεία ,να με εχουν κανει να χάσω (για λίγο ελπίζω) το δρόμο μου.
πιθανοτατα ολα αυτα να ειναι αιτιες ελλειψης ικανοποιησης.
Αυτο κι αν ειναι πιθανον...
Μα ακριβώς αυτό είπα, στην ουσία δεν φταις εσύ για τα προβλήματά σου. Δεν σε κατηγόρησα το αντίθετο μάλιστα. Θα σε κατηγορήσω μόνο αν τυχόν κάνεις εσύ τα ίδια λάθη που έκαναν σε εσένα ;) . Όπως θα δεις σου απάντησα και με u2u.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Νομίζεις πως αυτοι που δεν κατάφεραν να απεμπλακούν και να θέσουν νεες βασεις δεν το ηθελαν πραγματικά?Δεν πιστευεις οτι ναι μια ισχυρή προσωπικοτητα που θα μπορούσε να το κάνει αυτό θα επρεπε απο πίσω να εχει και τα κατάλληλα εφόδια?
Πράγματι, εδώ όμως μιλάμε για ψυχολογική σύγκριση ;)Quote:
Originally posted by lucifer
Απο την αλλη μερια υπαρχουν και χρησεις της συγκρισης που μπορει να ειναι και ωφελιμες, κατα τη γνωμη μου δεν ειναι παντα κακη η συγκριση.
Eγώ καλά τα λέω. Εσύ όμως τα καταλαβαίνεις; Γιατί κάνεις πως τα καταλαβαίνεις ενώ δεν τα καταλαβαίνεις; Π.χ. εδώ http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=5782&page=4Quote:
Originally posted by lucifer
βρισκω τα posts σου πολυ ενδιαφεροντα. Κι εγω νομιζω οτι η συγκριση πολλες φορες ειναι υπευθυνη για πολλα ψυχολογικα προβληματα των ανθρωπων.
είσαι σκληρή.
Λες: \"αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι , και καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν και κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν και περνάνε πολλές φορές και καλά με τους άλλους? δεν νομίζω ότι όλοι κατεβάζουν μπύρες πριν βγουν.
Οι \"άλλοι άνθρωποι\"!
Ωραίος και πλάγιος τρόπος για να κατηγορείς! Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν κατάθλψη! Οι άλλοι ανθρωποι δεν έχουν νοσσοφοβία! Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν αγοραφοβία! Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν το πρόβλημά σου! Αυτό λες. Γιατί απάντηση δεν δίνεις, κάνεις μια \"ερώτηση\" για να πεις αυτό που θες.
Θα ήθελες να σε ρωτήσω γιατί οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν τα προβλήματά σου; Φαντάζομαι όχι. Παρακάτω παράθεση με την συγκεκριμένη απάντησή σου που επέλεξα τυχαία.
Quote:
Originally posted by lucifer
αμελι,
αν πάσχεις από κοινωνική φοβία θα σου πω ένα πράγμα που νομίζω λέει πάρα πολλά. Κι εγώ θα ήθελα να είμαι ο τέλειος άνθρωπος, αλλά βγαίνω από το σπίτι μου, κάνω τις δουλειές μου και συναναστρέφομαι κόσμο όντας απλά η lucifer και τίποτα παραπάνω (όπως και τίποτα λιγότερο) από αυτό. τα πράγματα στην πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετικά και σε πολλές περιπτώσεις πολύ πιο απλά από ό,τι φαντάζεσαι, από όπως τα φαντάζεσαι στο κεφάλι σου. αν περιμένεις από τα φάρμακα να σου λύσουν αυτά τα προβλήματα, εγώ προσωπικά πολύ αμφιβάλλω ότι μπορούν να θεραπεύουν αγοραφοβία κλπ.
σκέψου και αυτά που σου έγραψε ο iberis. επίσης μην περιμένεις από τους άλλους να αλλάξουν για να αισθανθείς καλύτερα. πολύ απλά αυτό έχει μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί. θα πρέπει να μάθεις να μην κατσικώνεσαι ψυχολογικά τα προβλήματα των άλλων.
κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξεις τι κρύβεται κάτω από τη λέξη αγοραφοβία, αν εσύ θέλεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τον εαυτό σου.
η κοινωνία δεν θα γίνει ποτέ αυτή που θα ήθελες να είναι προκειμένου να μπορείς να αισθάνεσαι άνετα να βγεις από το σπίτι σου.
αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι και καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν και κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν και περνάνε πολλές φορές και καλά με τους άλλους? δεν νομίζω ότι όλοι κατεβάζουν μπύρες πριν βγουν.
σου έθεσα μερικά σημεία για προβληματισμό, φιλικά πάντα. (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, άλλωστε στο κανάκεμα δεν είμαι καθόλου καλή)
Aλήθεια, πώς εχεις στο μυαλο σου την επιβράβευση? Στην εφαρμογη της εννοω....Quote:
Originally posted by John11
Ναι, φαίνεται ότι σαν άγραφο χαρτί δεν θα χρειαζόμασταν την επιβράβευση.Quote:
Originally posted by Sofia
εννοεις δλδ πώς οταν ενας ανθρωπος ειναι αγραφο χαρτι, στην αρχη της ζωης του, δεν χρειαζεται την επιβράβευση?
Σε ενα παιδι, που χτιζει τον χαρακτηρα του πώς θα ειχες στο νου σου, να του ενισχυσεις την αυτοπεποιηθηση? Nα το υποστηριξεις ή να το ενθαρρυνεις? Πώς θα του εδειχνες οτι αξιζει για αυτο που κατακτα, που μαθαινει, τον τροπο που αντιμετωπιζει πρωτογνωρες καταστασεις? Θα απεκλειες την επιβραβευση?
Πρεπει να συγκρινεις τί ειναι πιο ομορφο? Η αποδοχή ή η επιβραβευση? Δεν μπορουν να συνυπάρξουν? Πρεπει να διαλεξεις μεταξυ του καλυτερου?Quote:
Originally posted by John11
Η αποδοχή είναι πολύ πιο όμορφη από την επιβράβευση. Σωστά; Και φαίνεται να είναι αρκετά δύσκολο να έχουμε αποδοχή, κοιτώντας το και από τις δύο πλευρές.Quote:
Originally posted by Sofia
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?
Δεν μιλάω για αποδοχη δυο πλευρων: απο τον εαυτο μας κ του οποιου αλλου. Μιλαω για αποδοχη του εαυτου μας, απο εμας. Η αποδοχη που ερχεται απο τριτους, αν δεν συνοδευεται απο την αποδοχη του εαυτου μας απο εμας τους ιδιους ειναι δωρο αδωρο.
Το χειροτερο πραγμα η συγκριση με αλλους πως ομως πεφτουμε κατα καιρους στην παγιδα ανικανοποιητες αναγκες ειναι προφανες και εκει που ηρεμεις ειναι οταν αποδεχεσαι τον εαυτο σου γιαυτα που εχει καταφερει μεχρι τωρα και για αλλα που θα ακολουθησουν.Ειμαι της αποψης οτι η αποδοχη απο τους αλλους γιαυτο που ειμαστε ειναι αυτο που περιμενουμε γιαυτο απογοητευομαστε χωρις να υποτιμαται η αξια της επιβραβευσης οταν ειμαστε παιδια
για ολα τα υπολοιπα δεν εχω να προσθεσω κατι. Νομιζω οτι κανεις πολυ καλα που δεν ψαχνεις φταιχτες αλλα εναλλακτικες οπτικες και λυσεις για τα πραγματα.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
τότε πρέπει κάποιος να βρεί τους τρόπους εκείνους και να αποσυνδέσει τις ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας με την ενήλικη ζωή του.
δεν αντιλαμβανομαι γιατι πρεπει οι ελλειψεις της παιδικης ηλικιας (και του παρελθοντος γενικοτερα) να συνδεονται και να χαλανε το παρον. Μπορω να καταλαβω οτι μπορει να χαλασανε καπως το παρελθον, αλλα μεχρι εκει. Για να χαλασει το παρον απο το παρελθον, ο μονος τροπος που μπορω να σκεφτω ειναι καποιος να παρατησει τισ δραστηριοτητες του παροντος και να καθεται να αναμασαει, μυρικαζει, διυλιζει κατι που εγινε στο παρελθον. Να σκαλιζει τη μνημη του κλπ κλπ. Αν αφησουμε το παρελθον μας ησυχο, να καθησει εκει που ανηκει, δηλ στο παρελθον, και ειμαστε συγκεντρωμενοι στο παρον, δεν βλεπω το πως μπορει το παρελθον να ενοχλει.
Συνεπως μηπως το προβλημα σου ειναι ενα καθαρο προβλημα της ενηλικης ζωης σου και κοιτας σε λαθος μερη?
Μμμ... για να τις χαλάσουν μαλλον ηταν αρνητικές για να μη τις χαλασουν μαλλον ηταν φυσιολογικές.Τι λες ?
σαφως και συμφωνω και μαλιστα αυτο το αρνητικες και το φυσιολογικες ειναι η υποκειμενικη κριση του παιδιου, σωστα? αλλα το υποκειμενικο μας ενδιαφερει, ετσι κι αλλιως.
Δεν μπορείς να καταλάβεις πως κάποιος εχει υιοθετήσει ενα λανθασμένο μοντέλο και πηγαίνει με αυτό?
και αυτο το καταλαβαινω, εχω υπαρξει θυμα λανθασμενων μοντελων πολλακις (και ακομα πιθανοτατα ειμαι) :)
Αν απλοποιήσω το γεγονός αυτο δεν σημαίνει οτι το έλυσα.Τουλάχιστον σε μένα δεν δουλευει ,το εχω δοκιμάσει και δεν σου κρύβω πως πολυ θα το ήθελα
εγω εκανα μια ερωτηση, γιατι το κακο παρελθον να χαλαει το παρον? δεν αμφισβητησα οτι το παρελθον μπορει ηταν κακο.
το παρον χαλαει απο το παρελθον επειδη το παρελθον ηταν κακο, η επειδη στο παρον συνεχιζουμε να εφαρμοζουμε λανθασμενα μοντελα του παρελθοντος?
Αν η απαντηση ειναι η πρωτη δεν μπορουμε να κανουμε και πολλα εκτος ισως απο το να αναθεωρησουμε τον τροπο που βλεπουμε μια εμπειρια που εχουμε ζησει, γιατι το παρελθον δεν αλλαζει, ουτε εχουμε βρει καποιο τροπο να διαγραφουμε τισ αρνητικες μνημες.
Αν η απαντηση ειναι η δευτερη σαφεστατα μπορουμε απο εδω και περα να αλλαξουμε τα προβληματικα μοντελα με πιο λειτουργικα.
[quote]Originally posted by lucifer
για ολα τα υπολοιπα δεν εχω να προσθεσω κατι. Νομιζω οτι κανεις πολυ καλα που δεν ψαχνεις φταιχτες αλλα εναλλακτικες οπτικες και λυσεις για τα πραγματα. [/quoteΗ καλυτερη εναλλακτικη ειναι να ΑΓΑΠΗΣΩ και να μη μαστιγωνω τον εαυτο μουQuote:
Originally posted by Αφωτεινή
τότε πρέπει κάποιος να βρεί τους τρόπους εκείνους και να αποσυνδέσει τις ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας με την ενήλικη ζωή του.
δεν αντιλαμβανομαι γιατι πρεπει οι ελλειψεις της παιδικης ηλικιας (και του παρελθοντος γενικοτερα) να συνδεονται και να χαλανε το παρον. Μπορω να καταλαβω οτι μπορει να χαλασανε καπως το παρελθον, αλλα μεχρι εκει. Για να χαλασει το παρον απο το παρελθον, ο μονος τροπος που μπορω να σκεφτω ειναι καποιος να παρατησει τισ δραστηριοτητες του παροντος και να καθεται να αναμασαει, μυρικαζει, διυλιζει κατι που εγινε στο παρελθον. Να σκαλιζει τη μνημη του κλπ κλπ. Αν αφησουμε το παρελθον μας ησυχο, να καθησει εκει που ανηκει, δηλ στο παρελθον, και ειμαστε συγκεντρωμενοι στο παρον, δεν βλεπω το πως μπορει το παρελθον να ενοχλει.
Συνεπως μηπως το προβλημα σου ειναι ενα καθαρο προβλημα της ενηλικης ζωης σου και κοιτας σε λαθος μερη?
Μμμ... για να τις χαλάσουν μαλλον ηταν αρνητικές για να μη τις χαλασουν μαλλον ηταν φυσιολογικές.Τι λες ?
σαφως και συμφωνω και μαλιστα αυτο το αρνητικες και το φυσιολογικες ειναι η υποκειμενικη κριση του παιδιου, σωστα? αλλα το υποκειμενικο μας ενδιαφερει, ετσι κι αλλιως.
Δεν μπορείς να καταλάβεις πως κάποιος εχει υιοθετήσει ενα λανθασμένο μοντέλο και πηγαίνει με αυτό?
και αυτο το καταλαβαινω, εχω υπαρξει θυμα λανθασμενων μοντελων πολλακις (και ακομα πιθανοτατα ειμαι) :)
Αν απλοποιήσω το γεγονός αυτο δεν σημαίνει οτι το έλυσα.Τουλάχιστον σε μένα δεν δουλευει ,το εχω δοκιμάσει και δεν σου κρύβω πως πολυ θα το ήθελα
εγω εκανα μια ερωτηση, γιατι το κακο παρελθον να χαλαει το παρον? δεν αμφισβητησα οτι το παρελθον μπορει ηταν κακο.
το παρον χαλαει απο το παρελθον επειδη το παρελθον ηταν κακο, η επειδη στο παρον συνεχιζουμε να εφαρμοζουμε λανθασμενα μοντελα του παρελθοντος?
Αν η απαντηση ειναι η πρωτη δεν μπορουμε να κανουμε και πολλα εκτος ισως απο το να αναθεωρησουμε τον τροπο που βλεπουμε μια εμπειρια που εχουμε ζησει, γιατι το παρελθον δεν αλλαζει, ουτε εχουμε βρει καποιο τροπο να διαγραφουμε τισ αρνητικες μνημες.
Αν η απαντηση ειναι η δευτερη σαφεστατα μπορουμε απο εδω και περα να αλλαξουμε τα προβληματικα μοντελα με πιο λειτουργικα.
να σου απαντησω σχετικα με το \"τι κανουν οι αλλοι ανθρωποι\". θεωρω οτι εκτος απο το να κανω τον εφευρετη σε καθε προβλημα που αντιμετωπιζω, μια πηγη πληροφορησης και ιδεων ειναι και οι αλλοι. Το τι κανουν οι αλλοι σε μια αναλογη περισταση με τη δικη μου και το πως την αντιμετωπιζουν μπορει να ειναι πολυ διαφωτιστικο και βοηθητικο, ειδικα οταν εγω εχω μια μεθοδο που φαινεται να μη λειτουργει και πολυ αποτελεσματικα. Με αυτην την εννοια το τι κανουν οι αλλοι ειναι ενας παρα πολυ βοηθητικος οδηγος.Quote:
Originally posted by John11
Eγώ καλά τα λέω. Εσύ όμως τα καταλαβαίνεις; Γιατί κάνεις πως τα καταλαβαίνεις ενώ δεν τα καταλαβαίνεις; Π.χ. εδώ http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=5782&page=4
είσαι σκληρή.
Λες: \"αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι , κλπ, κλπ\". Οι \"άλλοι άνθρωποι\"!
Θα ήθελες να σε ρωτήσω γιατί οι \"άλλοι άνθρωποι\" δεν έχουν τα προβλήματά σου; Φαντάζομαι όχι. Παρακάτω παράθεση με την συγκεκριμένη απάντησή σου που επέλεξα τυχαία.
Οποτε, αν εχω ενα προβλημα και θελω να το λυσω, ναι με ενδιαφερει πολυ να μαθω τι κανουν και πως το λυνουν αλλοι που εχουν παρομοιο προβλημα.
Τα ρωτάς αυτά γιατί ενδιαφέρεσαι πραγματικά γι\' αυτά ή για να κάνουμε μια γενικότερη συζήτηση;Quote:
Originally posted by Sofia
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?
de-lighted (τι περίεργο, \"delight\" στα Αγγλικά είναι η ευχαρίστηση!), πρώτα από όλα προσπάθησε να καταλάβεις αν αυτό που λες όντως ισχύει η αν αποτέλεσμα και συμπέρασμα από τωρινές σου σκέψεις και από φάσεις που περνάς τώρα. Θέλω να πω ότι αν κάποιος είναι σε κακή διάθεση θα τείνει να ερμηνεύει τα πράγματα με αρνητικό τρόπο καθώς και να τα γενικεύει χωρίς όμως να είναι απολύτως 100% αλήθεια, το μυαλό του του \"παίζει παιχνίδια δηλαδή\" χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει. Εσύ σε αυτό που λες-ότι δηλαδή δεν έπαιρνες ποτέ ευχαρίστηση από την εκπλήρωση των στόχων σου- μπορεί να έχεις και δίκιο, μπορεί όμως και να το \"μεγαλοποίησες\" αυτό λόγω ίσως κάποιας τωρινής πιο χαμηλής διάθεσης. Σκέψου λογικά και καθαρά για το αν όντως πάντα και όσες φορές σε θυμάσαι στο παρελθόν δεν ένοιωθες/έπαιρνες ικανοποίηση από πράγματα που πετύχαινες. Όταν παντρέυτηκες ας πούμε δεν ένοιωσες τίποτα? Η όταν γέννησες το πρώτο σου μωράκι? (από ότι κατάλαβα έχεις οικογένεια.) Σκέψου κάθε μεγάλη στιγμή ξεχωριστά και αντικειμενικά χωρίς την τωρινή σου ψυχολογική κατάσταση.
Δεύτερον νομίζω ότι υπάρχει μια σύγχυση με την \"επιβράβευση\". Όπως είχε διευκρινίσει και ο συμπεριφορικός ψυχολόγος Skinner, άλλο η \"πρωτογενής\" \"ανταμοιβή\" που έχει να κάνει με την άμεση ευχαρίστηση από αυτό που κάνω και άλλο η \"δευτερογενής\" \"ανταμοιβή\" που έρχεται \"απ\'έξω\" λόγω αυτών που κάνω (αυτό που λένε επιβράβευση). Δηλαδή εγώ μπορεί να τα γράφω όλα αυτά λόγω \"πρωτογενούς ανταμοιβής\" επειδή μου αρέσει άμεσα να γράφω για αυτά τα πράγματα (παίρνω ευχαρίστηση από την διαδικασία) η λόγω \"δευτερουγενούς ανταμοιβής\", επειδή περιμένω τους συμφορουμίτες να μου πουν \"μπράβο\". (σταθερή δευτερογενής ανταμοιβή προέρχεται από το χρήμα και από την καταξίωση). Αυτά τα δύο αλληλεπιδρούν μεταξύ τους ενώ οι δευτερογενείς ανταμοιβές υπάρχουν γιατί κάποτε \"κόλλησαν\"/\"συσχετίστηκαν\" σε/με βασικές πρωτογενείς ανταμοιβές κατα την ανάπτυξη μας. Π.χ. η σοκολάτα φέρνει απόλαυση (πρωτογενής ανταμοιβή) και το χρήμα αγοράζει την σοκολάτα (δευτερογενής ανταμοιβή). Οι πρωτογενείς ανταμοιγές φέρνουν την ουσιαστική ευτυχία/ευχαρίστηση και όχι τόσο οι δευτερογενείς ανταμοιβές γνωστές και ως επιβραβεύσεις.
Σε κάποιες φάσεις όμως, οι δευτερογενείς μπορεί να ανεξαρτοποιηθούν υπερβολικά από τις πρωτογενείς και το άτομο να \"χάσει\" το νόημα και το λόγο που \"κάνει αυτό που κάνει\". Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο bill gates που σε μια συνέντευξη του πρόσφατα δήλωσε ότι δεν είναι ευτυχισμένος. Προφανώς ο bill σε κάποια φάση, έχοντας βάλει υπερβολικούς δευτερογενείς στόχους \"έχασε την μπάλα\" και ξέχασε τι πραγματικά τον ευχαριστούσε, δηλαδή τους πραγματικούς πρωτογενείς στόχους του. Ίσως ο bill να απολάμβανε να προγραμματίζει, αλλά όταν η εταιρεία του άρχιζε να επεκτείνεται, και ο bill προσέλαβε τον john, ton jack, και τον leeroy και αυτοί με την σειρά τους προσέλαβαν άλλους τόσους και ούτω καθ΄εξής, ο bill αφοσιώθηκε πυρετωδώς στο management και στο χρήμα, με αποτέλεσμα όταν τα απέκτησε όλα (όπου όλα=δευτερογενής ανταμοιβή) να μην ένοιωσε απολύτως τίποτα, αφού αυτά τα πράγματα δεν του έφεραν την άμεση ευχαρίστηση που περίμενε (και που ίσως π.χ. έπαιρνε παλιότερα όταν προγραμμάτιζε μόνος του στο φτωχικό του δωμάτιο!).
Οπότε ίσως να σκεφτόσουνα το κατα πόσο πραγματικά οι στόχοι που είχες θέσει ήταν \"δικοί\" σου και όχι των άλλων. Μερικές φορές και δικοί μας να είναι, πάλι τους δημιουργούμε για χάρη των άλλων και κάπου χάνουμε την μπάλα για το πόσο τελικά εκπληρώσαμε έναν δικό μας (?) στόχο. Ίσως να μην έχεις βρει πραγματικά ακόμα τον πραγματικό σου πρωτογενή στόχο/σκοπό η ίσως να τον είχες βρει κάποτε και αυτός να θάφτηκε κάτω από τα \"πρέπει\" που ίσως-εν μέρη για χάρη των άλλων- δημιούργησες. Γιατι άλλη ικανοποίηση θα πάρεις αν πετύχεις έναν δικό σου-δικό σου στόχο (π.χ.από μικρό παιδί μου άρεσε να ψάχνω για παλιά πράγματα από πάντα ήθελα να γίνω αρχαιολόγος και να μελετώ τα κεφάλια του νησιού του πάσχα και επιτέλους το πέτυχα) και άλλο αν πετύχεις τον δικό σου-άλλου στόχο (π.χ. η μαμά έλεγε η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο και το πέτυχα)Είναι κάποια πράγματα που μάλλον πρέπει να λάβουμε υπ όψιν.
Όσο γι\'αυτό που λες με τους γονείς σου και με τα αδέρφια σου ισχύει. Αν κάποιος σε μικρή ηλικία (και βασικά όχι μόνο σε μικρή) επαναλαμβάνει και συμπεριφέρεται με συγκεκριμένους τρόπους επειδή έτσι πρέπει, ακόμα και να αλλάξει στάση μεγαλύτερος και να ξεχάσει και τις συνειδητές μνήμες του από τότε, μερικές φορές το συναίσθημα παραμένει το ίδιο (αυτό που έλεγε ο freud ως ασυνείδητο). Γιατί από την επανάληψη αυτό \"αυτοματοποιείται\" και ενώ άλλα σκέφτεσαι άλλα αισθάνεσαι και θέλεις να κάνεις (άλλα θέλει η καρδιά και άλλα το μυαλό που λέμε). Έτσι κάποιος μπορεί να κρύβει τον ενθουσιασμό του κοντά στα αδέρφια του γιατί φοβάται τις αρνητικές αντιδράσεις τους, όμως η συχνή επανάληψη να κάνει αυτή την αντίδραση \"αυτόματη\" και μάλιστα όχι μόνο κοντά στα αδέρφια αλλά και σε γενικότερα πλαίσια (αυτοί οι μηχανισμοί μάλλον παίζουν ρόλο γενικότερα στην ανάπτυξη ψυχολογικών προβλημάτων). Έτσι π.χ. να σταματάς την επιβράβευση όταν κάποιο άτομο σου θυμίσει σε ένα επιφανειακό επίπεδο π.χ. την αδερφή σου (π.χ. της μοιάζει εμφανισιακά) η όταν η κατάσταση που βρίσκεσαι θυμίζει σε ένα αφαιρετικό επίπεδο την κατάσταση που βρισκόσουν τότε (π.χ. ο διευθυντής σας έχει μαζέψει 3 εργαζόμενους και σου κάνει παρατηρήσεις). \'Αλλωστε η πρωσοπικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύνολο τέτοιων \"αυτοματισμών\" που αποκτήθηκαν σε μικρή ηλικία κατά την ανάπτυξη του εγκεφάλου (και που φυσικά ανάλογα και με τα γονίδια κάποιοι αυτοματισμοί ήταν εκ φύσεως πιο \"δυνατοί\" από άλλους. Φυσικά και το άτομο δεν έρχεται ως \"άγραφο χαρτί\" όπως πίστευαν κάποτε κάποιοι φιλόσοφοι και οι ακραίοι συμπεριφορικοί ψυχολόγοι αλλά με ένα πλούσιο ρεπερτόριο συμπεριφορών και τάσεων) Αφού εσύ λοιπόν ξέρεις \"τα ερεθίσματα\" που μπορεί να οδήγησαν στην εν μέρη αν-ικανοποίηση σου πρέπει με κάποιο τρόπο να τα επεξεργαστείς και να τα αλλάξεις (αν όντως ισχύει αυτό και δεν εκπληρώνεις πλασματικούς στόχους όπως είπα και πριν).
Εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι ίσως αυτό που βιώνεις να είναι ένα απολύτως φυσικό πράγμα που όμως εσύ το βιώνεις στην αληθινή του φύση ενώ οι άλλοι άνθρωποι σαν ψευδαίσθηση. Δεν νομίζω δηλαδή με το που κάποιος κάνει οικογένεια να λέει \"3ος στόχος εκπληρώθηκε, 80% ευχαρίστηση\", Η ευτυχία δεν προέρχεται από αυτά, προέρχεται από \"πολλές μικρές άμεσες (όπως είπα και πριν) στιγμές\" από εκεί την παίρνουν οι άνθρωποι και νομίζουν ότι προέρχεται από την εκπλήρωση των στόχων. Άλλωστε οι μεγάλοι στόχοι εκπληρώνονται για να υπάρξουν αυτές οι \"πολλές μικρές άμεσες στιγμές\" in the first place ενώ κανένας άνθρωπος δεν σταματάει να βάζει στόχους αφού στόχοι=κίνητρα για ζωή. Οπότε πάμε πάλι στο τι πραγματικά κάνει εσένα χαρούμενη, τι σε ευχαριστεί πραγματικά και πως σχετίζονται ουσιαστικά όλα αυτά με τους στόχους που εκπλήρωσες.
Just my 2 cents :P
Tα two cents μερικές φορές τελικά είναι πολύ σημαντικότερα από τις λίρες.:P
Thanks Petran.
Φωτεινή,όταν ήσουν μικρή,κατά κάποιο τρόπο λειτουργούσες σαν γονέας για τις δύο αδερφές σου.Εξαιτίας των προβληματικών γονεικών συμπεριφορών,εσύ έγινες η υπεύθυνη για την ευημερία ή όχι των αδερφών σου.Oι γονείς σου σας έβλεπαν σαν αντικείμενα εξυπηρέτησης των αναγκών τους,σαν προεκτάσεις του εαυτού τους,χρήσιμες για να γεμίζουν τις τρύπες της ύπαρξής τους,αλλά όχι σαν αυτό που πραγματικά ήσασταν και είστε,ξεχωριστές,μοναδικές οντότητες με τη δική σας υπόσταση,ανά
γκες και λόγο ύπαρξης.
Η Φωτεινή έγινε μία τύποις μητέρα,υπεύθυνη για να μην πληγωθούν οι αδερφές της,μία προστάτιδα των κορμιών και του συναισθήματός τους.Ένας ρόλος που σε άλλη οικογένεια δε θεωρείται υγιής,στη δική σας οικογένεια έγινε το αυτονόητο,καθώς δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι,ένας μονόδρομος αγάπης και ενδιαφέροντος.
Φωτεινούλα,έχουμε αρκετά κοινά.Έτσι αισθάνομαι κι εγώ για τ\'αδέρφια μου,καθώς κι εγώ ήμουν η μαμά,όχι το παιδί.Οι δεσμοί που σμιλεύονται μέσα σε κακοποιητικές οικογένειες ανάμεσα στ\'αδέρφια είναι αρκετά ισχυροί,γιατί δένονται σε ένα πλέγμα επιβίωσης,με κρυφούς κανόνες,που οι έξω δεν κατανοούν εύκολα.Πόσες φορές θυσιάστηκες για να μη θυσιάσουν οι αδερφές σου άλλο ένα τους κομμάτι,εγώ που το έχω βιώσει μπορώ να το καταλάβω και να ταυτιστώ.
Αλλά τώρα πια δεν είσαι υπεύθυνη για την επιβίωσή τους.Παρολαυτά μέσα σου έχει γραφτεί αυτός ο κρυφός κανόνας και δεν μπορείς να τον πετάξεις ανώδυνα.Γιατί κάτι σε αυτόν τον κανόνα είναι δεμένο με τη δική σου αίσθηση του εαυτού.Η εικόνα σου,μέσα σου,είναι ακόμη η εικόνα της Φωτεινής που πάντα προσπαθεί να τις προστατέψει εναντίον ενός δυνατού,γονέα Θεού,ενός γονέα τιμωρού.
Αναγνωρίζεις πως δεν μπορείς πια να τις προστατεύεις από τις καθημερινές εμπειρίες,καθώς είναι ενήλικες και πια η επίδραση και η παρέμβασή σου δεν είναι δυνατή.
Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι αδύναμη,τρωτή,η αίσθηση του εαυτού σου σε μία αλλόκοτη,παιδική παντοδυναμία παρεμβατικής σωτηρίας,δεν υφίσταται πλέον.Μα οι ενοχές της Φωτεινής υφίστανται.Όπως και οι δικές μου.Γιατί δεν σώθηκε ο αδερφός μου και είναι ακόμη δυστυχισμένος;Δεν τον προστάτεψα με ικανό τρόπο.Βλέπεις το ασυνείδητο φορτίο ενοχών πως μακροημερεύει και επηρεάζει το παρόν μας;
Η αίσθηση του ανικανοποίητού σου στο παρόν,προέρχεται από εκείνο το μακρινό φορτίο που η μικρή Φωτεινούλα κουβαλούσε στους λεπτούς της παιδικούς ώμους.Ένα φορτίο που δεν ήταν φτιαγμένη για να το κουβαλά,καθώς ήταν απλά ένα παιδί,όχι μία μητέρα.
Αυτές οι ενοχές πως δεν κατάφερες εκείνο το έργο της σωτηρίας,μετατράπηκε σε θλίψη όταν μεγάλωσες,σε βαθιά λύπη και ενοχές,που έγινε κατάθλιψη.
Η ίδια σου η δύναμη,η δύναμη ενός ενήλικα να πλάθει το παρόν του ξέχωρα από τους παιδικούς του ρόλους,στο μυαλό σου έχει μετατραπεί σε αδυναμία να είσαι πια εκείνο που όριζε την ύπαρξή σου για χρόνια ολόκληρα.
Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να χαίρεται,γιατί σαν παιδί κάθε δική σου χαρά δεν ήταν μία χαρά που δίχως ενοχές βιωνόταν και τη γιόρταζες,γιατί κάθε δικό σου επίτευγμα το χρησιμοποιούσαν άλλοι για να εξυπηρετούν δικές τους ανάγκες.Η χαρά σου μετατρεπόταν σε πόνο από τη σύγκριση και υποτίμηση των δύο σου αδερφών.Και γι αυτό τώρα καμία σου χαρά δεν την αφήνεις να είναι μία απλή χαρά.
Κουβαλάει μέσα της ενοχικό βάρος καθώς στα παιδικά σου χρόνια επίσης το ίδιο βάρος κουβαλούσε.
Quote:
Originally posted by John11
Eγώ καλά τα λέω. Εσύ όμως τα καταλαβαίνεις; Γιατί κάνεις πως τα καταλαβαίνεις ενώ δεν τα καταλαβαίνεις; Π.χ. εδώ http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=5782&page=4
είσαι σκληρή.
Λες: \"αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι , και καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν και κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν και περνάνε πολλές φορές και καλά με τους άλλους? δεν νομίζω ότι όλοι κατεβάζουν μπύρες πριν βγουν.
Οι \"άλλοι άνθρωποι\"!
Ωραίος και πλάγιος τρόπος για να κατηγορείς! Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν κατάθλψη! Οι άλλοι ανθρωποι δεν έχουν νοσσοφοβία! Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν αγοραφοβία! Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν το πρόβλημά σου! Αυτό λες. Γιατί απάντηση δεν δίνεις, κάνεις μια \"ερώτηση\" για να πεις αυτό που θες.
Θα ήθελες να σε ρωτήσω γιατί οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν τα προβλήματά σου; Φαντάζομαι όχι. Παρακάτω παράθεση με την συγκεκριμένη απάντησή σου που επέλεξα τυχαία.
Quote:
Originally posted by lucifer
αμελι,
αν πάσχεις από κοινωνική φοβία θα σου πω ένα πράγμα που νομίζω λέει πάρα πολλά. Κι εγώ θα ήθελα να είμαι ο τέλειος άνθρωπος, αλλά βγαίνω από το σπίτι μου, κάνω τις δουλειές μου και συναναστρέφομαι κόσμο όντας απλά η lucifer και τίποτα παραπάνω (όπως και τίποτα λιγότερο) από αυτό. τα πράγματα στην πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετικά και σε πολλές περιπτώσεις πολύ πιο απλά από ό,τι φαντάζεσαι, από όπως τα φαντάζεσαι στο κεφάλι σου. αν περιμένεις από τα φάρμακα να σου λύσουν αυτά τα προβλήματα, εγώ προσωπικά πολύ αμφιβάλλω ότι μπορούν να θεραπεύουν αγοραφοβία κλπ.
σκέψου και αυτά που σου έγραψε ο iberis. επίσης μην περιμένεις από τους άλλους να αλλάξουν για να αισθανθείς καλύτερα. πολύ απλά αυτό έχει μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί. θα πρέπει να μάθεις να μην κατσικώνεσαι ψυχολογικά τα προβλήματα των άλλων.
κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξεις τι κρύβεται κάτω από τη λέξη αγοραφοβία, αν εσύ θέλεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τον εαυτό σου.
η κοινωνία δεν θα γίνει ποτέ αυτή που θα ήθελες να είναι προκειμένου να μπορείς να αισθάνεσαι άνετα να βγεις από το σπίτι σου.
αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι και καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν και κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν και περνάνε πολλές φορές και καλά με τους άλλους? δεν νομίζω ότι όλοι κατεβάζουν μπύρες πριν βγουν.
σου έθεσα μερικά σημεία για προβληματισμό, φιλικά πάντα. (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, άλλωστε στο κανάκεμα δεν είμαι καθόλου καλή)
john11,
επειδή έκανες edit το αρχικό σου σχόλιο, μην στενοχωριέσαι το έπιασα το υπονοούμενο σου και χωρίς τόση λεπτομέρεια. Νομίζω ότι σου απάντησα στο επόμενο post. Από εκεί και πέρα ο καθένας όταν διαβάζει ένα κείμενο είναι ελεύθερος να το ερμηνεύει όπως τον βολεύει.
Aν δεν με ενδιαφερει ενα θεμα, δεν κανω κουβεντα...ετσι για να περναει η ωρα...Quote:
Originally posted by John11
Τα ρωτάς αυτά γιατί ενδιαφέρεσαι πραγματικά γι\' αυτά ή για να κάνουμε μια γενικότερη συζήτηση;Quote:
Originally posted by Sofia
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?
Quote:
Originally posted by Sofia
Aν δεν με ενδιαφερει ενα θεμα, δεν κανω κουβεντα...ετσι για να περναει η ωρα...Quote:
Originally posted by John11
Τα ρωτάς αυτά γιατί ενδιαφέρεσαι πραγματικά γι\' αυτά ή για να κάνουμε μια γενικότερη συζήτηση;Quote:
Originally posted by Sofia
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?
Σκληρή και άμεση. Δεν ξέρω αλλά ενώ διάβαζα την ατάκα ήταν σαν να το έλεγε ο clint eastwood η ο chuck norris