Ψτ, να σου πω...
είδα πώς απλώνουν τα παιδιά εδώ την ψυχή τους, στα λευκότατά σου φύλλα, κι έχω νιώσει έντονα την επιθυμία να στην απλώσω κι εγώ... είναι πολλά αυτά που θέλω να βγάλω, αλλά οι σκέψεις δεν μπαίνουν σε μια γραμμή... το μυαλό και η καρδιά πλακώνονται ζωηρά μεταξύ τους. Τη μια καταφέρνω να τα εκλογικεύσω όλα, και νιώθω μια ηρεμία και μια ικανοποίηση, την άλλη με κατακλύζουν τα συναισθήματα που παραμένουν δυνατά τα άτιμα.
Κάποιες φορές καταφέρνω και τα βάζω όλα στη θέση τους. Αλλά αυτά δεν κάθονται φρόνιμα. Δε μ\' ακούν. Σηκώνονται και τρέχουν πέρα δώθε και με κάνουν άνω κάτω κι άντε να τα συμμαζέψω πάλι από την αρχή και να ξαναβρώ πώς τα είχα βάλει να κάτσουν...Μήπως τα αλλάξω θέση και κάτσουν πιο καλά αυτή τη φορά...
Με τη μια ή την άλλη, δεν έχω καταφέρει και πολλά τελικά... Όταν ανάβουν πάλι τα αίματα, κατεβάζω πλέον το διακόπτη. Γιατί άκρη δε βγάζω και έχω πλέον κουραστεί. Κρατάω όμως με το ένα πόδι τη λογική κάτω και με το άλλο την καρδιά, και δεν έχω πόδι να κάνω βήμα μπροστά... Κι έχω και σένα να μου λες: \"Μη νομίζεις παρελθόν ό,τι άφησες στη μέση...\"
Κατάλαβες τώρα γιατί όσο και να με καλείς δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να καταλήξω;...