Προσπαθεια για ψυχολογικη ανοδο, μακρια απο καταθλιψη

Θα συμφωνήσω με την claire που διαφωνεί.

Σε ότι αφορά τον εαυτό μας χρειάζεται αντικειμενικότητα πράγμα το οποίο όταν με τους τρίτους (γκόμενους, γονείς, φίλους κλπ) υπάρχει κάποιο συναισθημα δεν είναι εφικτή η αντικειμενική κρίση.

Κάποια στιγμή είπα στην ψυχοθεραπεύτρια μου ότι ίσως και ο σύντροφός μου χρειάζεται ειδικό γιατί δεν τον βλέπω καλά τον τελευταιο καιρό και μου είπε : \"Aν το θέλει και ο ίδιος φυσικά να το κάνει αλλά όχι εδώ μαζί μου γιατί απαγορεύεται!!!!\"
Θα μπορούσε κάλλιστα να μου πει ναι θα τον ξεκινήσω και αυτόν να έρθει απο δω κτλ κτλ και να τα αρπάξω και απο κει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση.

Και επίσης κάπου στο συγκεκριμένο φόρουμ διάβασα ότι όλοι αυτοί οι ειδικοί χρησημοποιούν μοτίβα και μεθοδολογίες. Λογικό δεν είναι? ποιός στη δουλειά του και τη ζωή του δε χρησημοποιει μέθοδολογία?

Quote:

---

Originally posted by eimaiok
Κάποια στιγμή είπα στην ψυχοθεραπεύτρια μου ότι ίσως και ο σύντροφός μου χρειάζεται ειδικό γιατί δεν τον βλέπω καλά τον τελευταιο καιρό και μου είπε : \"Aν το θέλει και ο ίδιος φυσικά να το κάνει αλλά όχι εδώ μαζί μου γιατί απαγορεύεται!!!!\"
Θα μπορούσε κάλλιστα να μου πει ναι θα τον ξεκινήσω και αυτόν να έρθει απο δω κτλ κτλ και να τα αρπάξω και απο κει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση.

---

να μην σου κανει,
ειναι κλασικη απαντηση που θα στην εδινε ο καθενας.
Δεν μπορει να δουλευει και τους δυο σας ταυτοχρονα.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1



Εγώ την γνώμη μου για τους ψυχολόγους την έχω πει και σε άλλα forum.Αυτά που λέει κάποιος στον ψυχολόγο του μπορεί κάλλιστα να τα πει και σε κάποιον κολλητό του(αν έχει),γλυτώνοντας έτσι και κάποια λεφτά.


σε αυτο εχεις ενα δικαιο,
το προβλημα ομως ειναι το τι θα σου πει ο κολλητος σου.
Θα σου πει αληθειες? και αν στις πει και πλακωθειτε? (οχι παραξενο να γινει)
Θα σου πει ψεμματα για να τα εχει καλα μαζι σου?

Ασχετως τι θα σου πει, εσυ ποσα θελεις να αποκαλυψεις για αυτα που κρατας μεσα σου για να παρεις μια δευτερη γνωμη?


Τελος, το προβλημα σου ειναι να γλυτωσεις λεφτα?
η να ξεμπερδεψεις ενα κουβαρι?



Το ότι απευθύνεται κάποιος σε ψυχολόγο δεν είναι και σίγουρο ότι θα βοηθηθεί.



ετσι.
ο ψυχολογος δεν ειναι οδοντογιατρος.




Μπορεί και να αποβεί μια χρονοβόρα διαδικασία η οποία εκτός του ότι δεν έχει σίγουρα αποτελέσματα,μπορεί και να γονατίσει κάποιον οικονομικά.



δεν αμφιβαλλω.
Παντως απο καπου δεν πρεπει να αρχισεις?
Προτιμας δηλαδη να σερνεις κατι μια ζωη?




Εξάλλου υπάρχουν αρκετοί(και εδώ μέσα)που λένε ότι δεν έχουν δει και μεγάλη βελτίωση μετά από επίσκεψη σε ψυχολόγο ή ψυχαναλυτή.



υπαρχουν ολων των ειδων οι αποψεις.
Ακομα και η δικη σου.




Κι εγώ που δεν είμαι στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση δεν έχω σκεφτεί ούτε μια φορά να παω σε τέτοιο γιατρό.



αν νομιζεις οτι η ζωη σου ειναι διαχειρισιμη, θα ελεγα ουτε και να πατησεις.
Τι απαντας ομως σε αυτη την ερωτηση?




Επειδή εγώ ο ίδιος ΞΕΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ για να σωθώ και δεν είναι απαραίτητο να πληρώσω για να το ακούσω από κάποιον άλλο.



και αφου το ξερεις, γιατι δεν το παιρνεις?
αμαρτια δεν ειναι να ταλαιπωριεσαι ετσι ασκοπα?

η μηπως δεν το ξερεις τελικα και νομιζεις οτι το ξερεις?
Ειναι σαν να μου λες,
- ποναει το στομαχι μου....
- απο ποτε εχεις να φας?
- απο προχθες.
- αρα αμα βαλεις μια μπουκια στο στομα σου θα σου περασει.
- ναι το ξερω αλλα δεν θα φαω.

Η διαδικασια του πειναω και ξερω οτι αμα φαω θα μου περασει ειναι σχετικη.
Μπορει και να φας και να εχεις ακομα προβλημα, μπορει και οχι.

---

Ξερεις ενας φιλος μου ειχε (και εχει) παρομοια προβληματα οπως εσυ.
Εχω κανει απειρες συζητησεις χωρις να βρουμε ακρη.
(αυτο που λες να μιλησεις σε ενα φιλο)
Απο εξω απο εξω του ειπα να παει σε ενα ειδικο.
Φυσικα αρνειται.....

Και οπως καταλαβαινεις, επαψα να ασχολουμε,
κομμενες και οι συζητησεις και ολα.
Σιγα μην τρωω την ωρα μου για να συζηταω ασκοπα τα επομενα χρονια της ζωης μου.

Το μονο που του ειπα,
ειναι αυτο που λεω και σε εσενα.
Ειναι κριμα να ταλαιπωριεσαι ετσι, αν ποτε το παρεις αποφαση στα σοβαρα να δεις τι θα κανεις ευχης εργον.
Εγω δεν λεω να παει κανεις σε ψυχολογο, ουτε εχω την ατακα ετοιμη.
Τραβα και σε βουδιστες, γινε οπαδος του ταο, κανε γιογκα, κανε κατι ομως για να λυσεις το προβλημα σου.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

O φιλος μπορει να βοηθησει. Ο ψυχολογος επισης. Αλλα ο φιλος δεν ειναι θεραπευτης και ο θεραπευτης δεν ειναι φιλος.

Τη δουλεια του ενος δεν μπορει να την κανει ο αλλος.

Και σιγουρα τον εαυτο μας κ τη γνωση για τον εαυτο μας, δεν τα \"εχουμε\" ευκολα. Η διαδικασια ειναι ταξιδι μιας ζωης. Α! κ φυσικα κανενας ψυχολογος - σοβαρος- δεν θα σου πει αυτο που εισαι.

---

Sofia εδω περα μου δημιουργηθηκε μια σημαντικη απορια...τι εννοεις οταν κανενας ψυχολογος δεν θα σου πει αυτο που εισαι??? Εννοεις πως δεν θα μιλησει στα ισια??? Αν μετα απο καποιες συνεδριες βγαλει καποιο συμπερασμα, γιατι να μην στο πει στο χυμα (αν του εχεις ζητησει να στο λεει ετσι)....

@ Paolo_1
στους φιλους και γενικοτερα στα ατομα που εμπιστευεσαι, ειναι καλο να λες τα προβληματα σου...αλλα....ακομα και εκει πιστευω οτι υπαρχει καποιο οριο...οταν σε καποια πραγματα ζητας λυσεις, οι οποιες ξεφευγουν απο το πνευματικο, διανοητικο και ψυχικο πεδιο του φιλου σου, τοτε δεν θα βγαλεις ακρη, οχι γιατι δεν θα θελει, αλλα γιατι δεν θα μπορει να σε βοηθησει...ειναι θεμα του τι δυναται να απορροφησει ο καθενας και πως θα το προσλαβει. Εκει λοιπον ερχονται οι ψυχολογοι. Προφανως ειναι αυτοι που βουτανε πιο βαθια...το οτι εσυ ξερεις τι θελεις, (πραγμα που χαιρομαι που βλεπω)...και ξερεις τι ειναι αυτο που σε παει πισω, αλλα κυριως αντιμετωπιζεται ευκολα, δεν σε κανει να χρειαζεσαι ψυχολογο....(και παλι καλα)....παρολα αυτα σε ευχαριστω παρα πολυ που ερχεσαι και γραφεις εδω, μοιραζεσαι τη γνωμη σου, και δινεις οικιοθελως τη βοηθεια σου.

@eimaiok
α)στην ουσια, δεν ξερω ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ μου προκαλεσε σταδιακα αυτη την καταθλιψη, αλλα αρχισε απο τοτε που αρχισα να τρωω τις φολες του πανεπιστημιου και να τις χωνευω κιολας...(απαραιτητη η παρουσια σοδας)....βεβαια μετα απο εναν ομηρικο καυγα σημερα με τη μητερα μου, θυμηθηκα και αλλον εναν λογο, και εχει σχεση να κανει με τις οικογενειακες ισορροπιες και συζητησεις....(αυτο παει σε αλλη ενοτητα αλλα συγχεεται με αυτη οποτε δεν ξερω αν πρεπει να το βαλω και εδω...παρολα αυτα θα κανω μια μικρη νηξη)...Εχω παει αρκετα πισω και για αυτο...το να μου πει η μανα μου 5000000 φορες σκεψου θετικα, και κανε κατι (οπως ζωγραφισε, κανε το διαβασμα σου και τετοια), οχι μονο δεν νιωθω να με βοηθουν, αλλα το πολυ το κυριε ελεησον το βαριεται και ο θεος...στο τελος λεει \"δεν θα σου ξαναπω τιποτα αν δε με αφησεις εσυ...\" και εκει που λεω οτι ενταξει θα ηρεμησω, καποια στιγμη, προσπαθει με χιλιους δυο τροπους να μου το πει και της θυμιζω οτι ΟΧΙ...δεν θελω να μου πεις τιποτα...στο τελος εκνευριζεται και γινομαστε μπιλιες...ο πατερας μου απο την αλλη, εχει φαγωθει να τελειωσω γρηγορα και με ρωταει ποσα μαθηματα χρωσταω, για να με χωσει στο δημοσιο...ελπιζω να ερθει η αρση της μονιμοτητας συντομα για να σταματησουν να μου σπανε τα νευρα και οι δυο πανω στο θεμα....κατι αλλο που πραγματικα με εξοργιζει σε σημειο να χωσω χαστουκι ειναι οταν δεν με αφηνουν να ολοκληρωσω μια φραση....οταν με διακοπτουν εκεινοι \"και τι εγινε???\" οταν τους διακοπτω εγω, γινεται σεισμος...και για αυτο το λογο σημερα το μεσημερι ο καυγας...

β)ξαναρχισα να το αισθανομαι εντονα, προφανως γιατι δεν ειδα τα αποτελεσματα που ηθελα μετα απο ενα χρονο...εχεις απολυτο δικιο σε αυτο που λες οτι δεν μπορουν να καταλαβουν οι γονεις τι αισθανομαστε....βρισκω ομως πολυ χειροτερο, να νομιζουν οτι ξερουν τι αισθανομαι, και να μου κανουν τους εξυπνους....οσο περναει ο καιρος, ολο και περισσοτερο πιστευω οτι η αντικειμενικοτητα ειναι κατι πολυ σχετικο....σχεδον υποκειμενικοποιειται στην προσπαθεια να βρεθει ενα γενικο συμπερασμα...(ας μην το φιλοσοφησω θα τα κανω χειροτερα)...

γ)ευτυχως δεν νιωθω μονη στο θεμα δουλειας...οπως λες ο καθε ενας παλευει...απλα ειμαι ακομα σε αυτην την αθλια φαση που δεν μπορω να δω περα απο τη μυτη μου και κανω υπερανθρωπες προσπαθειες, να φανταστω λιγο πως θα ημουν στη θεση καποιου...ετσι ωστε να σταματησω να κλαψουριζω για πραγματα που εν τελει δεν ειναι τιποτα...κατι αλλο που ανακαλυψα μολις χτες, ειναι οτι ειμαι ΠΟΛΥ αγχωδης τυπος...κατι που δεν ειχα ποτε...αν κατι νιωθω οτι παει στραβα, σκεφτομαι μονιμως τα χειροτερα σεναρια...δηλαδη ελεος...και κωλυσιεργω και απο πανω...κατι που δεν εκανα ποτε... και αυτη η κωλυσιεργια μου εχει στοιχισει και σε οικονομικα και σε θεματα συνεργασιων και δουλειας...παρολα αυτα συνεκιζω να το κανω και ας καταλαβαινω οτι επειτα υπαρχει προβλημα...


So far Λοιπον, με βαση την συζητηση μας, κανω μια συνοψη για το προβλημα που λεγεται καταθλιψη:....

Ξεκινησε πριν 3 χρονια και τα πιθανα αιτια ειναι τα εξης:

α) πιθανος λογος η αποτυχια στις πανελληνιες της πρωτης μου επιλογης
β) απορριψη απο το πανεπιστημιο στην ειδικοτητα που ηθελα να κανω εξειδικευση (ευτυχως βρεθηκε αλλη)
γ) προσπαθεια επι 3 συναπτα ετη να με βγαλουν αχρηστη στο αστεροσκοπειο που δουλευα ΧΩΡΙΣ να πληρωνομαι, και εκανα τρελα ωραρια...
δ) η κατα καιρους τεραστια ασυννενοησια με τους δικους μου που με φερνει στα ορια μου, και υπαρχουν φορες που λεω οτι δεν θελω να ξαναπιασω σοβαρη συζητηση μαζι τους (καταληγω ομως να το κανω...)
ε) το γεγονος οτι ακομα δεν εχω τελειωσει το πανεπιστημιο και δεν εχω βρει μια δουλεια (οπως ολοι περιμενουν και με ρωτανε συνεχεια ποτε θα το τελειωσω)...


Τα αποτελεσματα:
α) οπως ανεφερα πιο πανω κωλυσιεργεια(αργοπορια)...τ� �ν τελευταια στιγμη ολα και τρελαινομαι
β) συνεχης νευρικοτητα
γ) αγχος για οτιδηποτε αντιμετωπιζω
δ) ταση να παρεξηγω και να φοβαμαι μηπως εχω κανει λαθος ακομα και στο καλημερα σας
ε) ξεσπασμα νευρων σε τραγικο σημειο ειδικα τις ημερες της περιοδου (μην το γελατε, οι ορμονες κανον ρεηβ παρτυ και ταλαιπωρουν ολες τις γυναικες)
στ) ταση για να κανω τσιγαρο (ευτυχως μεχρι τωρα δεν το εχω βαλει στο στομα μου)...
ζ) αδυναμια να συνεννοηθω με τους ανθρωπους που εμπιστευομαι περισσοτερο (και αποτελουν ενα ξεχωριστο κεφαλαιο στο θεμα καταθλιψη)...
η) παρατησα το πιανο και το σχεδιο πραγματα τα οποια αγαπουσα, γιατι δεν εχω ορεξη ουτε εμπνευση να βγαλω κατι πανω στο χαρτι, η στην παρτιτουρα...κοινως χομπυ γιοκ
θ) αδυναμια αυτοσυγκεντρωσης σε οτιδηποτε για πανω απο μιση με μια ωρα
ι) εμφανιση κυκλοθυμικοτητας η οποια με φθειρει παραπανω...
κ) ταση να πιστευω κυριως τα αρνητικα και να επηρεαζομαι απο αυτα και οχι απο τα θετικα. Δεν πεισμωνω με την καλη εννοια για να παω παραπερα...παραμενω στασιμη...(το οποιο ειναι το χειριστο)...
λ) απωλεια στοχου, κινητρου, θελησης για οτιδηποτε παρολο το οτι εχει βρεθει ενας πολυ γλυκος ανθρωπος στο πλαι μου και κανουμε ονειρα...καποια στιγμη σκεφτομουν να στηριχτω λιγο σε αυτα για να βρω εναν νεο στοχο....ακομα δεν εχω βρει τιποτα...
μ) γενικη ταση που δεν ξερω απο ποτε δημιουργηθηκε να μπορω να βοηθαω αλλους στα προβληματα τους, αλλα στα δικα μου να τα κανω....ΜΑΝΤΑΡΑ....

Και ερχομαστε στο θεμα: πως αντιμετωπιζονται ολα αυτα...???


Θελω να πω καλες οι συμβουλες φιλων και συγγενων, αλλα πλεον εχω ακουσει τοσες πολλες ευλογίες και καλα λογια που τα θεωρω ψευτικα και ειναι ο μπενακης και ο βγενακης...
αναζητω πιο απτες λυσεις και κατι το οποιο θα με ξυπνησει...εναν στοχο, κατι το οποιο θα με παρακινησει να κανω κατι παραπανω...κοινως....ζητω μια σειρα λυσεων οι οποιες θα με οδηγησουν σε εναν στοχο που θα θεωρησω οτι αξιζει και θα μου ανοιξει η ορεξη ξανα να συγκεντρωθω και να καταφερω πραγματα...

και εδω δεν μπορει να με βοηθησει φιλος η συγγενης...γιατι τους προσπαθησα και δεν εμεινα ικανοποιημενη...δεν μπορουν να βοηθησουν, γιατι δεν εχουν τη δυνατοτητα....χρειαζομαι κατι παραπανω...

Σας ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον σας σε αυτο το τοπικ. Μεχρι στιγμης καταφερα και εβαλα σε μια ταξη τις σκεψεις μου, θα ηθελα ομως λιγη βοηθεια ακομα πριν παω τελικα σε ψυχολογο. Περιμενω απαντησεις σας.

Quote:

---

Originally posted by Triella

Quote:

---

Originally posted by Sofia

O φιλος μπορει να βοηθησει. Ο ψυχολογος επισης. Αλλα ο φιλος δεν ειναι θεραπευτης και ο θεραπευτης δεν ειναι φιλος.

Τη δουλεια του ενος δεν μπορει να την κανει ο αλλος.

Και σιγουρα τον εαυτο μας κ τη γνωση για τον εαυτο μας, δεν τα \"εχουμε\" ευκολα. Η διαδικασια ειναι ταξιδι μιας ζωης. Α! κ φυσικα κανενας ψυχολογος - σοβαρος- δεν θα σου πει αυτο που εισαι.

---

Sofia εδω περα μου δημιουργηθηκε μια σημαντικη απορια...τι εννοεις οταν κανενας ψυχολογος δεν θα σου πει αυτο που εισαι??? Εννοεις πως δεν θα μιλησει στα ισια??? Αν μετα απο καποιες συνεδριες βγαλει καποιο συμπερασμα, γιατι να μην στο πει στο χυμα (αν του εχεις ζητησει να στο λεει ετσι)....

---

Φυσικα και θα σου πει, θα σου απαντησει αυτο που ρωτας. Οταν ειχα ξεκινησει κι εγω, μ αυτη την αγωνια (μαλλον ΚΑΙ με αυτη) ημουν: \"τί εχω\". Ομως αυτο που \"εχω\" δεν ειναι αυτο που \"ειμαι\". Ναι, σαφως επηρεαζομαι απο αυτο. Αλλα δεν ειμαι ολη αυτο. Αν παρουμε 10 ανθρωπους με καταθλιψη εχουν πολλες κοινες αντιδρασεις, συναισθηματα, αρνησεις ή σε καποια θεματα κοινο τροπο σκεψης σε καποια ζητηματα, ομως θα δουμε πως προκειται για διαφορετικους ανθρωπους. Τουλαχιστον, εγω αυτο εχω δει.

Καποιος θεραπευτης ελεγε: δεν εχω τίποτα να σου δωσω, περα απο αυτο που γνωριζεις.Το μονο που μπορω να σου προσφερω ειναι ενα σημειο απο οπου θα μαθεις να προχωρας μονος σου, βοηθωντας τον εαυτο σου. Πιστευω πώς μια καλη θεραπευτικη δουλεια αυτο εχει σαν βαση.

Και ερχομαστε στο θεμα: πως αντιμετωπιζονται ολα αυτα...???



να πω την αληθεια,
εχεις θεματα ανοικτα και μαλιστα μπολικα.
Η καταγραφη που κανεις, ειναι μια πολυ καλη αρχη.
Μπραβο που το επιχειρεις, γιατι αυτο ειναι η αρχη του \"ξετυλιγω το κουβαρι μου\".


Τωρα,
στο πως αντιμετωπιζονται ολα αυτα.
Με πολυ γερη αντιπεπιθεση θα ελεγα και αρκετη υπομονη.


Σε πρωτο επιπεδο θα ελεγα,
οτι μια καλη αρχη ειναι οτι εχεις αμεση αναγκη απο το να εχεις μια επιτυχια (μεσα στις φολες που σκασανε)
Πρεπει να βαλεις ενα απλο στοχο και να τον πραγματοποιησεις (δεν ξερω ποιος θα ειναι αυτος)
Στην συνεχεια να πολλαπλασιαζεις τους στοχους, πιο διευρυμένους.


Σε δευτερο επιπεδο,
θα πρεπει να συνεχισεις την καταγραφη που κανεις, κρατας ετσι ενα μπουσουλα.
Επισης πρεπει να σκεφτεις και να μετρησεις τις δυναμεις σου, να κανεις ενα οργανογραμα.
Ποτε μπορεις να τελειωσεις το πανεπιστημιο? σε ενα χρονο η σε τρια?
οσα ειναι, να αφοσιωθεις στο στοχο που θα αποφασισεις.
Πρεπει να πιασεις μια δουλεια ισως?
αφιερωσε μια μερα της εβδομαδας που θα ασχολησε με αυτο.
το ιδιο κανε και με τα υπολοιπα που σε απασχολουν.


Σε τριτο επιπεδο, το πιο δυσκολο ισως.
Οι σχεσεις σου με τους γυρω σου.
Θα πρεπει να τις επαναπροσδιορισεις.
Το πως δεν το γνωριζω, μιας και εχεις πει ελαχιστα.
Κανε καταγραφη και σε αυτο.

Quote:

---

Originally posted by claire

να πω την αλήθεια διαφωνώ λίγο με αυτό. οκ θα πεις αυτά που σε βασανίζουν μια, δύο τρεις, αλλά πρέπει να βάλεις ένα όριο. όπως και στο συντροφό σου. δεν μπορείς πχ να έχεις ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα και να φορτώνεις διαρκώς με αυτό τους δικούς σου ανθρώπους. γι αυτό υπάρχουν οι ειδικοί, που ούτε φορτίζονται συναισθηματικά και πολλές φορές σου απαντάνε καλύτερα και πιο αντικειμενικά από τους φίλους-γκόμενους κτλ κτλ

---

Ξέρεις,αυτό που για μένα είναι το σημαντικότερο δεν είναι σε ποιον θα τα λες αλλά ΝΑ ΤΑ ΛΕΣ ΚΑΠΟΥ.Να βγάζεις δηλαδή από μέσα σου αυτά που πρέπει να βγαίνουν για να μην σε πνίγουν.Εγώ δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση αυτούς που αναζητούν βοήθεια σε ειδικό,ίσα ίσα αυτό δείχνει ότι είναι διατεθειμένοι να παλέψουν και ότι δεν έχουν παραιτηθεί.Εννοείται βέβαια ότι για να τα λες αυτά σε κάποιον κολλητό σου θα πρέπει κι αυτός να έχει το κατάλληλο επίπεδο και να μην σε βλέπει απλώς σαν κάτι για να περνάει την ώρα του.Αν δεν έχεις κάποιον τέτοιον άνθρωπο τότε μάλλον είσαι αναγκασμένος να πας σε ειδικό.Τώρα το αν θα σε βοηθήσει αυτός είναι μια άλλη ιστορία.

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Παολο,
γιατι δε εχεις σχεση?Δεν θέλω να ειμαι αδιάκριτη,αν θες να το συζητησουμε.

---

Ο βασικότερος λόγος είναι ότι δεν έχω ελεύθερες κοπέλες στο περιβάλλον μου και δεν έχω φίλους που να μου γνωρίσουν φίλες τους.Με λίγα λόγια,δεν έχω κάποιον να μου κάνει κονέ.Κι επειδή όλες οι σχέσεις γίνονται με κονέ,έχω μείνει στην απ\'έξω.

οκ ,παει το κονέ..
οταν βγαίνεις ,πλησιάζεις κορίτσια?

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή
οκ ,παει το κονέ..
οταν βγαίνεις ,πλησιάζεις κορίτσια?

---

Δεν βγαίνω και πολύ συχνά(λόγω έλλειψης παρέας αλλά και διάθεσης)αλλά και όταν βγαίνω βλέπω πόσο απλησίαστες είναι οι κοπέλες.Γενικά δεν είναι ανοιχτές στο φλερτ και αυτό μου κόβει την φόρα.Άσε που στην ηλικία μου σπάνια θα πέσω σε ελεύθερη κοπέλα,όλες έχουν τους δεσμούς τους.Τί να πεις...

εμμμ.... κοννε δεν εχεις, να βγεις εξω δεν βγαινεις (συχνα), οι κοπελες ειναι απλησιαστες....
το τυρι τρυπιο, το κρασι παλιο, το χαβιαρι μαυρο....

Κανε προξενιο,
αλλη προκοπη δεν βλεπω, ετσι οπως τα γραφεις.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Νομίζω ότι κάνεις λάθος.Αν ξέρουμε καλά τον εαυτό μας,ξέρουμε πάντα τί είναι αυτό που μας χρειάζεται.Κι εμένα αυτό που μου χρειάζεται τώρα είναι ένας άνθρωπος στη ζωή μου.Αλλά είναι εύκολο να βρεθεί,ειδικά αν δεν έχεις και πολλές κοινωνικές επαφές;Οπότε για μένα αυτό το κενό που νιώθω είναι και ο λόγος που δεν τα καταφέρνω στη ζωή,δεν χρειάζεται να πληρώνω κανέναν ψυχολόγο για να μου το πει.

---

Paolo σε άλλο θέμα έχεις αναφέρει το ίδιο πράγμα. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι κάποιος άλλος θα σε \"σώσει\" και θα κάνει τη ζωή σου τέλεια με αποτέλεσμα να βελτιωθεί και στους άλλους τομείς. Κάνεις σχέση με σωστές βάσεις, όταν και οι δυο πλευρές είναι ολοκληρωμένες. Όταν η μια ξεκινάει στη βάση ότι η ζωή μου θα φτιάξει όταν γνωρίσω κάποιον τότε εκ των πραγμάτων όταν κάνει σχέση αυτή αργά ή γρήγορα θα αποτύχει είτε λόγω εξάρτησης είτε λόγω υπερβολικών προσδοκιών που δεν επιτεύχθηκαν.

Επιπλέον, θεωρώ ότι όταν δεν είσαι καλά εσύ με τη ζωή σου τότε δεν μπορείς να κάνεις νέες γνωριμίες που θα εξελιχθούν σε σχέση. Για να στο πω και απλά αν εσύ δε σε αντέχεις γιατί να σε αντέξει κάποια; Με αυτό θέλω να πω ότι κοίτα να είσαι ευχαριστημένος έστω και στοιχειωδώς με τη ζωή σου και μετά περίμενε να κάνεις το βήμα για μια σχέση. Διαφορετικά ακόμη κι αν προσεγγίζεις κοπέλες αυτές ακόμη κι αν δεν το λες με λέξεις θα νιώθουν την ψυχολογική σου κατάσταση που βγαίνει μέσα από βλέμματα, κινήσεις, στάση του σώματος.

Τώρα αν αυτή την καλυτέρευση θα την έχεις (όχι εσύ, ο κάθε εσύ) με τη βοήθεια κάποιου ειδικού ή με τη βοήθεια κάποιου φίλου είναι μια υποκειμενική επιλογή που την κάνει ο καθένας με βάση τα δικά του κριτήρια. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο φίλος θα σε βοηθήσει στα δύσκολα δίνοντάς σου μια γνώμη που θα είναι όμως η δικιά του υποκειμενική άποψη. Ένας ψυχολόγος από την άλλη θα προσπαθήσει να σου δώσει τις βάσεις ώστε να διαμορφώσεις τη δική σου άποψη για την κατάσταση της ζωής σου και πώς θα την αλλάξεις.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή
οκ ,παει το κονέ..
οταν βγαίνεις ,πλησιάζεις κορίτσια?

---

Δεν βγαίνω και πολύ συχνά(λόγω έλλειψης παρέας αλλά και διάθεσης)αλλά και όταν βγαίνω βλέπω πόσο απλησίαστες είναι οι κοπέλες.Γενικά δεν είναι ανοιχτές στο φλερτ και αυτό μου κόβει την φόρα.Άσε που στην ηλικία μου σπάνια θα πέσω σε ελεύθερη κοπέλα,όλες έχουν τους δεσμούς τους.Τί να πεις...

---

Παολο ,
εισαι απρόθυμος και αρνητικός ή εχεις απογοητευτει απο τις αποτυχημενες προσπάθειες ?
Αυτο που θελεις ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κόσμο.Αλλα δεν ειναι το πιο ευκολο.
Τα κορίτσια ΔΕΝ ειναι απλησίαστα.Μην απογοητευεσαι και κακιώνεις με ολες..
Να ξεκινήσεις να βγαίνεις εξω.Μη βάζεις σκοπο να βρεις γκόμενα σωνει και ντε,φλέρταρε και χαλάρωσε.
Ειμαι γυναικα και σου λέω να εισαι ο εαυτός σου.Εισαι ικανοποιημένος?και βγήκα τις προάλλες με δυο φιλες που θέλουν οτι και εσυ..
Μην τα παρατας.

Quote:

---

Originally posted by Triella

υ.

@eimaiok
α)στην ουσια, δεν ξερω ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ μου προκαλεσε σταδιακα αυτη την καταθλιψη, αλλα αρχισε απο τοτε που αρχισα να τρωω τις φολες του πανεπιστημιου και να τις χωνευω κιολας...(απαραιτητη η παρουσια σοδας)....βεβαια μετα απο εναν ομηρικο καυγα σημερα με τη μητερα μου, θυμηθηκα και αλλον εναν λογο, και εχει σχεση να κανει με τις οικογενειακες ισορροπιες και συζητησεις....(αυτο παει σε αλλη ενοτητα αλλα συγχεεται με αυτη οποτε δεν ξερω αν πρεπει να το βαλω και εδω...παρολα αυτα θα κανω μια μικρη νηξη)...Εχω παει αρκετα πισω και για αυτο...το να μου πει η μανα μου 5000000 φορες σκεψου θετικα, και κανε κατι (οπως ζωγραφισε, κανε το διαβασμα σου και τετοια), οχι μονο δεν νιωθω να με βοηθουν, αλλα το πολυ το κυριε ελεησον το βαριεται και ο θεος...στο τελος λεει \"δεν θα σου ξαναπω τιποτα αν δε με αφησεις εσυ...\" και εκει που λεω οτι ενταξει θα ηρεμησω, καποια στιγμη, προσπαθει με χιλιους δυο τροπους να μου το πει και της θυμιζω οτι ΟΧΙ...δεν θελω να μου πεις τιποτα...στο τελος εκνευριζεται και γινομαστε μπιλιες...ο πατερας μου απο την αλλη, εχει φαγωθει να τελειωσω γρηγορα και με ρωταει ποσα μαθηματα χρωσταω, για να με χωσει στο δημοσιο...ελπιζω να ερθει η αρση της μονιμοτητας συντομα για να σταματησουν να μου σπανε τα νευρα και οι δυο πανω στο θεμα....κατι αλλο που πραγματικα με εξοργιζει σε σημειο να χωσω χαστουκι ειναι οταν δεν με αφηνουν να ολοκληρωσω μια φραση....οταν με διακοπτουν εκεινοι \"και τι εγινε???\" οταν τους διακοπτω εγω, γινεται σεισμος...και για αυτο το λογο σημερα το μεσημερι ο καυγας...

---

εμένα όλο αυτό μου θυμίζει μια κατάσταση παρατεταμένης εφηβείας.

πάντως η μάνα σου είναι πιθανό να μην αλλάξει. με αυτό τον τρόπο δείχνει το ενδιαφέρον της, κι ας σου φαίνεται εσένα ότι είναι απίστευτα σπαστικό. οι περισσότεροι γονείς σπάνε αρχίδια σε κάποια θέματα!

Quote:

---

Originally posted by Triella




Τα αποτελεσματα:
α) οπως ανεφερα πιο πανω κωλυσιεργεια(αργοπορια)...τ� �ν τελευταια στιγμη ολα και τρελαινομαι
β) συνεχης νευρικοτητα
γ) αγχος για οτιδηποτε αντιμετωπιζω
δ) ταση να παρεξηγω και να φοβαμαι μηπως εχω κανει λαθος ακομα και στο καλημερα σας
ε) ξεσπασμα νευρων σε τραγικο σημειο ειδικα τις ημερες της περιοδου (μην το γελατε, οι ορμονες κανον ρεηβ παρτυ και ταλαιπωρουν ολες τις γυναικες)
στ) ταση για να κανω τσιγαρο (ευτυχως μεχρι τωρα δεν το εχω βαλει στο στομα μου)...
ζ) αδυναμια να συνεννοηθω με τους ανθρωπους που εμπιστευομαι περισσοτερο (και αποτελουν ενα ξεχωριστο κεφαλαιο στο θεμα καταθλιψη)...
η) παρατησα το πιανο και το σχεδιο πραγματα τα οποια αγαπουσα, γιατι δεν εχω ορεξη ουτε εμπνευση να βγαλω κατι πανω στο χαρτι, η στην παρτιτουρα...κοινως χομπυ γιοκ
θ) αδυναμια αυτοσυγκεντρωσης σε οτιδηποτε για πανω απο μιση με μια ωρα
ι) εμφανιση κυκλοθυμικοτητας η οποια με φθειρει παραπανω...
κ) ταση να πιστευω κυριως τα αρνητικα και να επηρεαζομαι απο αυτα και οχι απο τα θετικα. Δεν πεισμωνω με την καλη εννοια για να παω παραπερα...παραμενω στασιμη...(το οποιο ειναι το χειριστο)...
λ) απωλεια στοχου, κινητρου, θελησης για οτιδηποτε παρολο το οτι εχει βρεθει ενας πολυ γλυκος ανθρωπος στο πλαι μου και κανουμε ονειρα...καποια στιγμη σκεφτομουν να στηριχτω λιγο σε αυτα για να βρω εναν νεο στοχο....ακομα δεν εχω βρει τιποτα...
μ) γενικη ταση που δεν ξερω απο ποτε δημιουργηθηκε να μπορω να βοηθαω αλλους στα προβληματα τους, αλλα στα δικα μου να τα κανω....ΜΑΝΤΑΡΑ....

Και ερχομαστε στο θεμα: πως αντιμετωπιζονται ολα αυτα...???


Θελω να πω καλες οι συμβουλες φιλων και συγγενων, αλλα πλεον εχω ακουσει τοσες πολλες ευλογίες και καλα λογια που τα θεωρω ψευτικα και ειναι ο μπενακης και ο βγενακης...
αναζητω πιο απτες λυσεις και κατι το οποιο θα με ξυπνησει...εναν στοχο, κατι το οποιο θα με παρακινησει να κανω κατι παραπανω...κοινως....ζητω μια σειρα λυσεων οι οποιες θα με οδηγησουν σε εναν στοχο που θα θεωρησω οτι αξιζει και θα μου ανοιξει η ορεξη ξανα να συγκεντρωθω και να καταφερω πραγματα...

---

για αρχή να κάνεις μικρά βήματα. ένα πράγμα τη φορά, αν προσπαθήσεις να τα αντιμετωπίσεις όλα μαζί θα πελαγώσεις. για τα νεύρα-το άγχος, την κυκλοθυμίακαι τα προβλήματα στην περίοδο. σου λέω να αρχίσεις γυμναστική. δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη διαφορά θα δεις. θα γεμίσεις ενέργεια και θα θες να κάνεις πράγματα μετά! συν ότι είναι ένα χόμπυ που δεν απαιτεί δημιουργικότητα όπως το πιάνο ή το σχέδιο, άρα θα μπορείς να το ακολουθήσεις εύκολα.
παράλληλα, προσπάθησε να τελειώνεις με τη σχολή. λες δεν έχεις κίνητρο να το κάνεις. το να ξεμπερδέυεις όμως και να φύγει αυτός ο βραχνάς από πάνω σου δεν είναι κι αυτό κίνητρο? συν ότι μετά δεν θα χρειάζεται να δίνεις λογαριασμό στον μπαμπά σου για τα μαθήματα.
εγώ πιστεύω ότι σε πρήζουν γιατί αγχώνονται και οι ίδιοι, για σένα για το μέλλον σου. από αυτά που γράφεις οι γονείς σου δεν δείχνουν κακοί άνθρωποι, απλά ίσως δεν έχουν τον τρόπο να σε αγγίξουν όπως θα ήθελες. μην τους κάνεις εχθρούς σου.

όπως είπε κάποτε ένας σοφός (ας τον πούμε joss whedon)\" the hardest thing in this world is to live in it\". δεν είναι εύκολη η ζωή! θέλει προσπάθεια και πείσμα :)

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1

---

Ξέρεις,αυτό που για μένα είναι το σημαντικότερο δεν είναι σε ποιον θα τα λες αλλά ΝΑ ΤΑ ΛΕΣ ΚΑΠΟΥ.Να βγάζεις δηλαδή από μέσα σου αυτά που πρέπει να βγαίνουν για να μην σε πνίγουν.Εγώ δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση αυτούς που αναζητούν βοήθεια σε ειδικό,ίσα ίσα αυτό δείχνει ότι είναι διατεθειμένοι να παλέψουν και ότι δεν έχουν παραιτηθεί.Εννοείται βέβαια ότι για να τα λες αυτά σε κάποιον κολλητό σου θα πρέπει κι αυτός να έχει το κατάλληλο επίπεδο και να μην σε βλέπει απλώς σαν κάτι για να περνάει την ώρα του.Αν δεν έχεις κάποιον τέτοιον άνθρωπο τότε μάλλον είσαι αναγκασμένος να πας σε ειδικό.Τώρα το αν θα σε βοηθήσει αυτός είναι μια άλλη ιστορία. [/quote]

για μένα δεν έχει να κάνει μόνο με το αν ο φίλος έχει το υπόβαθρο να σε στηρίξει, αλλά και το ότι εγώ η ίδια δεν θέλω διαρκώς να πρήζω τους φίλους μου με προβλήματα, δεν θέλω να τους φορτίζω βρε παιδί μου πως το λένε. και άλλο φυσικά είναι να έχεις χωρίσει και να στενοχωριέσαι και να κλαίγεσαι στους φίλους, άλλο να έχεις κάποιο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα και να τους μιλάς διαρκώς γι αυτό. εκεί νομίζω καλύτερα να ξεφορτώνεις στον ειδικό...

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Παολο ,
εισαι απρόθυμος και αρνητικός ή εχεις απογοητευτει απο τις αποτυχημενες προσπάθειες ?
Αυτο που θελεις ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κόσμο.Αλλα δεν ειναι το πιο ευκολο.
Τα κορίτσια ΔΕΝ ειναι απλησίαστα.Μην απογοητευεσαι και κακιώνεις με ολες..
Να ξεκινήσεις να βγαίνεις εξω.Μη βάζεις σκοπο να βρεις γκόμενα σωνει και ντε,φλέρταρε και χαλάρωσε.
Ειμαι γυναικα και σου λέω να εισαι ο εαυτός σου.Εισαι ικανοποιημένος?και βγήκα τις προάλλες με δυο φιλες που θέλουν οτι και εσυ..
Μην τα παρατας.

---

Σεβαστές οι απόψεις σου αλλά διαφωνώ.Μη με συγκρίνεις με τις φίλες σου γιατί αν μια γυναίκα βγει έξω με σκοπό να βρει άντρα,ΘΑ ΒΡΕΙ.Δεν είναι το ίδιο. Το ότι οι κοπέλες είναι απλησίαστες και απαιτητικές δεν το λεω μόνο εγώ,αλλά σχεδόν όλοι οι άντρες που είναι μόνοι.Επιπλέον αν βγεις με τις φίλες σου και σας φλερτάρουν κάποιοι άγνωστοι δεν θα τους απορρίψετε αμέσως;Μ\'αυτό θέλω να πω ότι και το να βγαίνει κάποιος συχνά δεν του εξασφαλίζει και περισσότερες γνωριμίες.

Πιστεύω ότι είμαι σε μια ηλικία που είναι πολύ άσχημο να είσαι μόνος.Είναι η ηλικία που οι φίλοι και οι γνωστοί σιγά σιγά αραιώνουν,δουλεύουν και τον ελεύθερο χρόνο που τους περισσεύει τον αφιερώνουν στις σχέσεις τους(και καλά κάνουν,δεν τους κατηγορώ γι\'αυτό) με αποτέλεσμα κάποιες φορές να μην έχεις παρέα ούτε για έναν καφέ.Άσε που νιώθεις και μειονεκτικά όταν βγαίνεις μαζί τους γιατί νιώθεις ότι τους είσαι και βάρος,ειδικά αν είναι μες στην τρελή χαρά του έρωτά τους.Πώς να καταλάβουν την μοναξιά που νιώθεις όταν αυτοί δεν είναι μόνοι;

Quote:

---

Originally posted by melissa

Paolo σε άλλο θέμα έχεις αναφέρει το ίδιο πράγμα. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι κάποιος άλλος θα σε \"σώσει\" και θα κάνει τη ζωή σου τέλεια με αποτέλεσμα να βελτιωθεί και στους άλλους τομείς. Κάνεις σχέση με σωστές βάσεις, όταν και οι δυο πλευρές είναι ολοκληρωμένες. Όταν η μια ξεκινάει στη βάση ότι η ζωή μου θα φτιάξει όταν γνωρίσω κάποιον τότε εκ των πραγμάτων όταν κάνει σχέση αυτή αργά ή γρήγορα θα αποτύχει είτε λόγω εξάρτησης είτε λόγω υπερβολικών προσδοκιών που δεν επιτεύχθηκαν.

Επιπλέον, θεωρώ ότι όταν δεν είσαι καλά εσύ με τη ζωή σου τότε δεν μπορείς να κάνεις νέες γνωριμίες που θα εξελιχθούν σε σχέση. Για να στο πω και απλά αν εσύ δε σε αντέχεις γιατί να σε αντέξει κάποια; Με αυτό θέλω να πω ότι κοίτα να είσαι ευχαριστημένος έστω και στοιχειωδώς με τη ζωή σου και μετά περίμενε να κάνεις το βήμα για μια σχέση. Διαφορετικά ακόμη κι αν προσεγγίζεις κοπέλες αυτές ακόμη κι αν δεν το λες με λέξεις θα νιώθουν την ψυχολογική σου κατάσταση που βγαίνει μέσα από βλέμματα, κινήσεις, στάση του σώματος.

---

Αν όμως έχεις δοκιμάσει όλα τα άλλα(εργασιοθεραπεία,γυμνα στική,ταξίδια μόνος)αλλά δεν έχεις δει βελτίωση στην ψυχολογία σου τότε γιατί να μην είναι η σχέση αυτό που ψάχνεις;Μ\'αυτά που γράφεις είναι σα να μου λες ότι επειδή είμαι πεσμένος ψυχολογικά δεν δικαιούμαι να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου.Νομίζω ότι κάνεις μεγάλο λάθος.Εγώ σαφώς και πιστεύω ότι η ζωή μου θα βελτιωθεί τρομακτικά(τουλάχιστον για κάποιο διάστημα)αν μπει ένας νέος άνθρωπος στη ζωή μου.Τώρα αν δεν βελτιωθεί ούτε έτσι,τότε θα βγω και θα πω ότι όλα όσα έγραφα ήταν μλκίες

Paolo καλά κάνεις και θες σχέση. Και ναι, κατα πασα πιθανότητα η διάθεση σου θα βελτιωθεί μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης. Όμως από τα ποστ που έχω δει, πιστεύω ότι κάνεις το λάθος και ορίζεις σχεδόν όλη την ύπαρξη σου γύρω από αυτό το πράγμα. Όταν λοιπόν αφιερώνεις ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου γύρω από ένα πράγμα και αυτό για το χ,ψ,ζ λόγο δεν πραγματοποιείται άμεσα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πέσεις και θα χτυπήσεις και μάλλον αρκετά άσχημα. Γιατί δεν έχεις άλλες εναλακτικές να κρατηθείς, αυτό που σου λέω είναι διαπιστωμένο σε ψυχοπαθολογικές διεργασίες. Τι γίνεται μετά? Γίνεται ένας φαύλος κύκλος. Πεφτεις, απογοητεύεσαι, προσπαθείς να αποδώσεις τα αίτια αυτού του ανεκπλήρωτου ονείρου η αποτυχίας ίσως στους άλλους ίσως και σε σένα. Ίσως να αρχίσεις να δημιουργείς στερεότυπα και αρνητικές στάσεις για το άλλο φύλο η για έννοιες όπως για ιδεατές σχέσεις. \'Ισως να δημιουργούνται \"άκαμπτες απόψεις\", στάσεις και πιστεύω που διακατέχονται από ένα πέπλο αρνητισμού και που για τους άλλους γύρω σου ίσως να είναι αφόρητες. Το εχω βιώσει και εγώ μέσα από τα γραπτά σου και ναι είναι πολύ δύσκολο για τους άλλους να το δεχθούν, πόσο μάλλον να το (σε) \"κυνηγήσουν\".

Φτάνεις στο τέλος σε ένα σημείο που ίσως φέρνεις μπροστά σου σκέψεις-που ίσως να μην ισχύουν καθόλου η στον βαθμό έστω που εσύ τα σκέφτεσαι- σχετικές με αυτή την ανρητική κατάσταση η την αντιλαμβανόμενη σου αποτυχία σε αυτόν τον κατα εσένα μέγιστο τομέα. Ξαφνικά, οι γυναίκες είναι έτσι η γιουβέτσι, η θα έπρεπε να είναι έτσι, εσύ είσαι ανεπιθύμητος σε στιγμές που άλλα ζευγάρια ζουν δήθεν τον απόλυτο έρωτα και άλλα τέτοια που διολου δεν βοηθάνε να ορθοποδήσεις ψυχολογικά, πόσο μάλλον να αποκτήσεις και το δήθεν- μήλον της έριδος.


Και τι γίνεται μετά? Γίνεται ένας φαύλος κύκλος. Αυτά σου τα συμπεράσματα σε ρίχνουν περισσότερο και αυτό με την σειρά του πδηγεί σε περισσότερα αρνητικά, συμπεράσματα, νέες προβληματικές άκαμπτες στάσεις και απόψεις, υπερβολικές προκαταλήψεις και γενικεύσεις και ούτο καθ εξής. Και αυτό με την σειρά του ίσως να σε κάνει απωθητικό στο άλλο φύλο αλλά και στους άλλους γενικότερα (όπως σου είπα και πριν και με όλη την ψυχρή ειλικρίνεια το έχω πάρει και εγώ από τα γραπτά σου), τις στιγμές που θα έπρεπε να είσαι αλλιώς. Γιατί κακά τα ψέματα κανείς δεν θα ήθελε έναν τύπο που να εκπέμπει μια \"αρνητίλα\" η μιζέρια δίπλα του, ούτε για φίλο, ούτε για σχέση. Και αυτό θα επιδεινώσει ακόμα χειρότερα την διάθεση σου και μετά εσύ πάλι θα σκέφτεσαι για το πόσο απέτυχες σε αυτό το δήθεν απόλυτα σημαντικό πράγμα/στόχο/τομέα.


Για μένα δεν θα καταφέρεις τίποτα σε συναισθηματικές εξάρσεις η εκβιάζοντας καταστάσεις. Είναι δύσκολο να βρεις κοπέλα \"με το ζόρι\" αν με καταλαβαίνεις, εκτός και αν είσαι κάποιος τρομερά σημαντικός και διάσημος και τελευταία φορά που τσέκαρα οι πιο πολλοί δεν είναι. (Αλλά και διάσημος να ήσουνα πάλι πιστεύω δεν θα κρατούσε η σχέση με τέτοια ψυχολογία στον αέρα).

Πιστεύω ότι αν όντως θέλεις να κάνεις κάτι πρέπει να σπάσεις τον κύκλο. Να σπάσεις καποιο από τα μέρη που σου είπα πριν. Μην ορίζεις την ύπαρξη σου με βάση ένα πράγμα. Ούτε σε κάθε δυσκολία στη ζωή σου θα πρέπει να εξαρτιέσαι από κανέναν. Ούτε θα πρέπει να παθιαζεσαι. Βρες διάφορα όνειρα, πράγματα, στόχους που ορίζουν την ύπαρξη του \"paolo\" (και που ίσως να έχεις ήση η να είχες και τα έχεις αμελήσει τώρα). Ο paolo δεν είναι μόνο ο τύπος που ορίζεται με βάση του γεγονότος ότι δεν έχει γκόμενα, που ψάχνει να βρει και που επειδή δεν βρίσκει είναι μίζερος. Ο paolo είναι μια πολυσύνθετη οντότητα που του αρέσουν διάφορα πράγματα, που ορίζεται από διάφορες ποιότητες. Το θέμα είναι να βρεις αυτό η μάλλον καλύτερα αυτά που θα σε εκφράζουν και θα σε γεμίζουν στην ζωή σου ανεξάρτητα από σχέσεις. Και να τα αναπτύξεις. Όταν το κάνεις, ίσως να βρεθείς με πολλούς στόχους και νεες ιδέες και εμπειρίες. Ίσως να αποκτήσεις μια μεγάλη αυτοπεποίθηση που τώρα μάλλον είναι πεσμένη, φυλακισμένη μέσα σε αυτό τον κύκλο. Τότε θα δεις ότι όλα θα έρθουν από μόνα τους και οι γκόμενες και και. Χωρίς να χρειαστεί να κάνεις προσκύνημα στην μέκκα η στην τήνο για να βρεις μια κοπέλα η ακόμα και ένα-δύο καλούς φύλους παραπάνω.


just my 2 cents

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Παολο ,
εισαι απρόθυμος και αρνητικός ή εχεις απογοητευτει απο τις αποτυχημενες προσπάθειες ?
Αυτο που θελεις ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κόσμο.Αλλα δεν ειναι το πιο ευκολο.
Τα κορίτσια ΔΕΝ ειναι απλησίαστα.Μην απογοητευεσαι και κακιώνεις με ολες..
Να ξεκινήσεις να βγαίνεις εξω.Μη βάζεις σκοπο να βρεις γκόμενα σωνει και ντε,φλέρταρε και χαλάρωσε.
Ειμαι γυναικα και σου λέω να εισαι ο εαυτός σου.Εισαι ικανοποιημένος?και βγήκα τις προάλλες με δυο φιλες που θέλουν οτι και εσυ..
Μην τα παρατας.

---

Σεβαστές οι απόψεις σου αλλά διαφωνώ.Μη με συγκρίνεις με τις φίλες σου γιατί αν μια γυναίκα βγει έξω με σκοπό να βρει άντρα,ΘΑ ΒΡΕΙ.Δεν είναι το ίδιο. Το ότι οι κοπέλες είναι απλησίαστες και απαιτητικές δεν το λεω μόνο εγώ,αλλά σχεδόν όλοι οι άντρες που είναι μόνοι.Επιπλέον αν βγεις με τις φίλες σου και σας φλερτάρουν κάποιοι άγνωστοι δεν θα τους απορρίψετε αμέσως;Μ\'αυτό θέλω να πω ότι και το να βγαίνει κάποιος συχνά δεν του εξασφαλίζει και περισσότερες γνωριμίες.

Πιστεύω ότι είμαι σε μια ηλικία που είναι πολύ άσχημο να είσαι μόνος.Είναι η ηλικία που οι φίλοι και οι γνωστοί σιγά σιγά αραιώνουν,δουλεύουν και τον ελεύθερο χρόνο που τους περισσεύει τον αφιερώνουν στις σχέσεις τους(και καλά κάνουν,δεν τους κατηγορώ γι\'αυτό) με αποτέλεσμα κάποιες φορές να μην έχεις παρέα ούτε για έναν καφέ.Άσε που νιώθεις και μειονεκτικά όταν βγαίνεις μαζί τους γιατί νιώθεις ότι τους είσαι και βάρος,ειδικά αν είναι μες στην τρελή χαρά του έρωτά τους.Πώς να καταλάβουν την μοναξιά που νιώθεις όταν αυτοί δεν είναι μόνοι;

---

Triella sorry,
Ρε συ Παολο ,
γαμώ το κερατο μου.
Εγω αλλο σου λεω και εσυ αλλο καταλαβαίνεις..
Οχι ρε παιδί,αν μου αρεσει ο αλλος και γουσταρω,θα ανταποκριθώ,πως το εβγαλες το συμπερασμα οτι θα τον απορρίψω(εγω βεβαια ειμαι αλλου αλλα που και που φλερτάρω,εχω παρει άδεια).
Το ιδιο ισχυει και για τα κορίτσια που σου λέω..\"Κοιτα ποσο ξενερωτα ειναι τα αγόρια,με κοιτάει και ακομα να ερθει να μου μιλησει\",μου ελεγε η φίλη μου.Οταν της ειπα \"πηγαινε εσυ\" δεν ήθελε,προτιμαει το κορίτσι να κανει ο αντρας την πρωτη κίνηση,και εγω ετσι ειμαι,δεν την αδικώ.Σου λέω,μην κανεις αλλες τετοιες σκέψεις.Παρτο πανω σου,ξεχνα ολη αυτη τη θεωρία και φτιάξε αλλη.
Α, και μην αρχίζεις τις μουτζουφλιές και τα νευρα.
Που ειναι ο καλος σου εαυτός βρες τον γιατι αυτός ΕΛΚΥΕΙ ,ο αλλος ΑΠΩΘΕΙ.
Οι φίλοι δεν χαλιούνται αμα εισαι μαζί τους.Αν ειναι φίλοι λεμε.
Μη το δραματοποιείς ,ο καιρος περνάει ,ολοι εχουν κάποιον,μπλα μπλα μπλα ,θα αρρωστήσεις ετσι που πας.

Υ.Γ
Επειδη μπορει να μη καταλαβαίνεις τη διαθεσή μου ,σου το λέω: Ειμαι μαζί σου ,θέλω να σε ακούσω εξω απο αυτή τη σκέψη γιατι πιστευω πραγματικά πως δεν προχωράς με αυτη.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by eimaiok
Κάποια στιγμή είπα στην ψυχοθεραπεύτρια μου ότι ίσως και ο σύντροφός μου χρειάζεται ειδικό γιατί δεν τον βλέπω καλά τον τελευταιο καιρό και μου είπε : \"Aν το θέλει και ο ίδιος φυσικά να το κάνει αλλά όχι εδώ μαζί μου γιατί απαγορεύεται!!!!\"
Θα μπορούσε κάλλιστα να μου πει ναι θα τον ξεκινήσω και αυτόν να έρθει απο δω κτλ κτλ και να τα αρπάξω και απο κει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση.

---

να μην σου κανει,
ειναι κλασικη απαντηση που θα στην εδινε ο καθενας.
Δεν μπορει να δουλευει και τους δυο σας ταυτοχρονα.

---

Krino

Δεν εννοούσα ταυτόχρονα την ίδια χρονική στιγμή να είμαστε και οι δύο μαζί...αν αυτό κατάλαβες. Εννοούσα να κάνει άλλες ώρες μόνος του με την ίδια ψυχοθεραπεύτρια. Πάνω σε αυτό μου απάντησε οτι απαγορεύεται.

[quote]Originally posted by Triella
@eimaiok
α)στην ουσια, δεν ξερω ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ μου προκαλεσε σταδιακα αυτη την καταθλιψη, αλλα αρχισε απο τοτε που αρχισα να τρωω τις φολες του πανεπιστημιου και να τις χωνευω κιολας...(απαραιτητη η παρουσια σοδας)....βεβαια μετα απο εναν ομηρικο καυγα σημερα με τη μητερα μου, θυμηθηκα και αλλον εναν λογο, και εχει σχεση να κανει με τις οικογενειακες ισορροπιες και συζητησεις....(αυτο παει σε αλλη ενοτητα αλλα συγχεεται με αυτη οποτε δεν ξερω αν πρεπει να το βαλω και εδω...παρολα αυτα θα κανω μια μικρη νηξη)...Εχω παει αρκετα πισω και για αυτο...το να μου πει η μανα μου 5000000 φορες σκεψου θετικα, και κανε κατι (οπως ζωγραφισε, κανε το διαβασμα σου και τετοια), οχι μονο δεν νιωθω να με βοηθουν, αλλα το πολυ το κυριε ελεησον το βαριεται και ο θεος...στο τελος λεει \"δεν θα σου ξαναπω τιποτα αν δε με αφησεις εσυ...\" και εκει που λεω οτι ενταξει θα ηρεμησω, καποια στιγμη, προσπαθει με χιλιους δυο τροπους να μου το πει και της θυμιζω οτι ΟΧΙ...δεν θελω να μου πεις τιποτα...στο τελος εκνευριζεται και γινομαστε μπιλιες...ο πατερας μου απο την αλλη, εχει φαγωθει να τελειωσω γρηγορα και με ρωταει ποσα μαθηματα χρωσταω, για να με χωσει στο δημοσιο...ελπιζω να ερθει η αρση της μονιμοτητας συντομα για να σταματησουν να μου σπανε τα νευρα και οι δυο πανω στο θεμα....κατι αλλο που πραγματικα με εξοργιζει σε σημειο να χωσω χαστουκι ειναι οταν δεν με αφηνουν να ολοκληρωσω μια φραση....οταν με διακοπτουν εκεινοι \"και τι εγινε???\" οταν τους διακοπτω εγω, γινεται σεισμος...και για αυτο το λογο σημερα το μεσημερι ο καυγας...

β)ξαναρχισα να το αισθανομαι εντονα, προφανως γιατι δεν ειδα τα αποτελεσματα που ηθελα μετα απο ενα χρονο...εχεις απολυτο δικιο σε αυτο που λες οτι δεν μπορουν να καταλαβουν οι γονεις τι αισθανομαστε....βρισκω ομως πολυ χειροτερο, να νομιζουν οτι ξερουν τι αισθανομαι, και να μου κανουν τους εξυπνους....οσο περναει ο καιρος, ολο και περισσοτερο πιστευω οτι η αντικειμενικοτητα ειναι κατι πολυ σχετικο....σχεδον υποκειμενικοποιειται στην προσπαθεια να βρεθει ενα γενικο συμπερασμα...(ας μην το φιλοσοφησω θα τα κανω χειροτερα)...


Τα αποτελεσματα:
α) οπως ανεφερα πιο πανω κωλυσιεργεια(αργοπορια)...τ� �ν τελευταια στιγμη ολα και τρελαινομαι
β) συνεχης νευρικοτητα
γ) αγχος για οτιδηποτε αντιμετωπιζω
δ) ταση να παρεξηγω και να φοβαμαι μηπως εχω κανει λαθος ακομα και στο καλημερα σας
ε) ξεσπασμα νευρων σε τραγικο σημειο ειδικα τις ημερες της περιοδου (μην το γελατε, οι ορμονες κανον ρεηβ παρτυ και ταλαιπωρουν ολες τις γυναικες)
στ) ταση για να κανω τσιγαρο (ευτυχως μεχρι τωρα δεν το εχω βαλει στο στομα μου)...
ζ) αδυναμια να συνεννοηθω με τους ανθρωπους που εμπιστευομαι περισσοτερο (και αποτελουν ενα ξεχωριστο κεφαλαιο στο θεμα καταθλιψη)...
η) παρατησα το πιανο και το σχεδιο πραγματα τα οποια αγαπουσα, γιατι δεν εχω ορεξη ουτε εμπνευση να βγαλω κατι πανω στο χαρτι, η στην παρτιτουρα...κοινως χομπυ γιοκ
θ) αδυναμια αυτοσυγκεντρωσης σε οτιδηποτε για πανω απο μιση με μια ωρα
ι) εμφανιση κυκλοθυμικοτητας η οποια με φθειρει παραπανω...
κ) ταση να πιστευω κυριως τα αρνητικα και να επηρεαζομαι απο αυτα και οχι απο τα θετικα. Δεν πεισμωνω με την καλη εννοια για να παω παραπερα...παραμενω στασιμη...(το οποιο ειναι το χειριστο)...
λ) απωλεια στοχου, κινητρου, θελησης για οτιδηποτε παρολο το οτι εχει βρεθει ενας πολυ γλυκος ανθρωπος στο πλαι μου και κανουμε ονειρα...καποια στιγμη σκεφτομουν να στηριχτω λιγο σε αυτα για να βρω εναν νεο στοχο....ακομα δεν εχω βρει τιποτα...
μ) γενικη ταση που δεν ξερω απο ποτε δημιουργηθηκε να μπορω να βοηθαω αλλους στα προβληματα τους, αλλα στα δικα μου να τα κανω....ΜΑΝΤΑΡΑ....

Και ερχομαστε στο θεμα: πως αντιμετωπιζονται ολα αυτα...???


Triella

Όταν μιλάς- τσακωνεσαι με τους γονείς σου πχ όταν η μάνα σου σου λέει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια και εκεί που σταματάει και μετά ξανα αρχίζει ή ο πατέρας σου που σου λέει συνεχώς να τελειώσεις τα μαθήματα,εσύ πως ακριβώς αισθάνεσαι? οχι τι σκεφτεσαι για τους γονείς σου αλλά ΕΣΥ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ? πχ θυμό, λύπη, οργή, καταπίεση κτλ?

Όσο για τη λίστα των αποτελεσμάτων είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε μερικά πράγματα...αλλά γέλασα με το τσιγάρο γιατί εγώ καπνίζω χρόνια και όταν είμαι σε κατάσταση φρίκης θέλω κάτι πιο σκληρό δε μου κάνει τίποτε το τσιγαρο εκείνη την ώρα...οπότε όπωσ καταλαβαίνεις το τσιγάρο είναι απλά ένας μύθος, αλλού είναι η λύση και αυτή θα τη βρεις όταν καταλάβεις ποιό είναι το πρόβλημα. Δε πρόκειτε κανείς, ούτε εδώ μέσα ούτε ειδικός να σου πει τι να κάνεις. Απλά σκέψου τι εσύ τι θέλεις να κάνεις για να ικανοποιιήσεις τα θέλω σου πχ οτι θέλεις να είσαι ήρεμη, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Έκείνη την ώρα που είσαι θυμωμένη για το χ,ψ λόγο τι θα ήταν εκείνο που θα σε ηρεμούσε?

Triella θα ήθελα να σου πω την δική μου γνώμη για τα φάρμακα και την ψυχοθεραπεία. Εγώ το παλεύω εδώ και 3 χρόνια περίπου. Στην αρχή με ψυχολόγο και ύστερα με φάρμακα. Ισως ήμουν λίγο αδύναμη και χρειάζόμουν τα φάρμακα για να το αντιμετωπίσω. Να ξέρεις όμως σε καμιά περίπτωση τα αντικαταθλιπτικά δεν εθίζουν. Μόνο τα ηρεμιστικά και τα αγχωλυτικά οδηγούν στον εθισμό. Το μόνο που κάνουν τα αντικαταθλιπτικά είναι να βελτιώνουν το συναίσθημα και έχοντας καλή διάθεση μπορείς να σκεφτείς κάποια πράγματα. Πάντως συμφωνώ με την άποψη σου να μην θες φάρμακα αφού μπορείς και μόνη σου. Οσο για την ψυχολόγο που πήγες με λίγες μόνο επισκέψεις δεν κάνεις τίποτα. Η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο ανάλογα με το πρόβλημα. Στην αρχή σε αφήνει να μιλάς για να δει τους προβληματισμούς σου και τις σκέψεις σου. Να εντωπήσει τι είναι αυτό που επαναλαμβάνεις για να το καταγράψει ώς πρόβλημα και τι είναι αυτά που σε προβληματίζουν. Υστερα απο αυτο ξεκινάει να θεραπεύει ένα ένα τα πραγματικά προβλήματα. Επίσης δεν είναι λύση το να σου λέει τι να κάνεις. Ο ρόλος της είναι να σε βοηθήσει να βρεις μόνη σου τη λύση και αν δυσκολεύεσαι να σου προτείνει κάποιους τρόπους. Μην το κατακρίνεις λοιπόν πως σου κάνει μόνο ερωτήσεις με αυτό το τρόπο σε κατευθήνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξεκίνα πάλι με ψυχοθεραπεία σύντομα. Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ πιστεψε με.

Quote:

---

Originally posted by eimaiok

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by eimaiok
Κάποια στιγμή είπα στην ψυχοθεραπεύτρια μου ότι ίσως και ο σύντροφός μου χρειάζεται ειδικό γιατί δεν τον βλέπω καλά τον τελευταιο καιρό και μου είπε : \"Aν το θέλει και ο ίδιος φυσικά να το κάνει αλλά όχι εδώ μαζί μου γιατί απαγορεύεται!!!!\"
Θα μπορούσε κάλλιστα να μου πει ναι θα τον ξεκινήσω και αυτόν να έρθει απο δω κτλ κτλ και να τα αρπάξω και απο κει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση.

---

να μην σου κανει,
ειναι κλασικη απαντηση που θα στην εδινε ο καθενας.
Δεν μπορει να δουλευει και τους δυο σας ταυτοχρονα.

---

Krino

Δεν εννοούσα ταυτόχρονα την ίδια χρονική στιγμή να είμαστε και οι δύο μαζί...αν αυτό κατάλαβες. Εννοούσα να κάνει άλλες ώρες μόνος του με την ίδια ψυχοθεραπεύτρια. Πάνω σε αυτό μου απάντησε οτι απαγορεύεται.

---

Αυτό εννοούσε και ο Krino. Είναι λογικό αυτό που σου είπε γιατί η ψυχοθεραπεία βασίζεται στο να μην γνωρίζεις τον ασθενή, γι\'αυτό και ένας ψυχολόγος δεν μπορεί να αναλάβει κάποιον από το φιλικό του περιβάλλον. Στη δική σου περίπτωση τον γνώριζε μέσα από σένα. Δεν θα ήταν δυνατόν να σας αναλάβει ταυτόχρονα (όχι στην ίδια συνεδρία αλλά την ίδια περίοδο).

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Triella sorry,
Ρε συ Παολο ,
γαμώ το κερατο μου.
Εγω αλλο σου λεω και εσυ αλλο καταλαβαίνεις..
Οχι ρε παιδί,αν μου αρεσει ο αλλος και γουσταρω,θα ανταποκριθώ,πως το εβγαλες το συμπερασμα οτι θα τον απορρίψω(εγω βεβαια ειμαι αλλου αλλα που και που φλερτάρω,εχω παρει άδεια).
Το ιδιο ισχυει και για τα κορίτσια που σου λέω..\"Κοιτα ποσο ξενερωτα ειναι τα αγόρια,με κοιτάει και ακομα να ερθει να μου μιλησει\",μου ελεγε η φίλη μου.Οταν της ειπα \"πηγαινε εσυ\" δεν ήθελε,προτιμαει το κορίτσι να κανει ο αντρας την πρωτη κίνηση,και εγω ετσι ειμαι,δεν την αδικώ.Σου λέω,μην κανεις αλλες τετοιες σκέψεις.Παρτο πανω σου,ξεχνα ολη αυτη τη θεωρία και φτιάξε αλλη.
Α, και μην αρχίζεις τις μουτζουφλιές και τα νευρα.
Που ειναι ο καλος σου εαυτός βρες τον γιατι αυτός ΕΛΚΥΕΙ ,ο αλλος ΑΠΩΘΕΙ.
Οι φίλοι δεν χαλιούνται αμα εισαι μαζί τους.Αν ειναι φίλοι λεμε.
Μη το δραματοποιείς ,ο καιρος περνάει ,ολοι εχουν κάποιον,μπλα μπλα μπλα ,θα αρρωστήσεις ετσι που πας.

---

Από τη μια λες ότι είσαι αλλού και από την άλλη δέχεσαι να σε φλερτάρουν.Και κάποιον άτυχο που θα σε φλερτάρει για ποιον λόγο να του καλλιεργήσεις ψεύτικες προσδοκίες δηλαδή;Για να ανεβάσεις την αυτοπεποίθησή σου;Για να του πεις μετά \'συγγνώμη αλλά εγώ ανήκω αλλού;\'Μου έτυχε κι εμένα αυτό πριν κάτι μήνες σ\'ένα κλαμπ,πήγα και μίλησα σε κάποια η οποία νόμιζα ότι ήταν διαθέσιμη και μετά από αρκετή ώρα κουβέντας είδα ότι είχε τη φωτογραφία του γκόμενού της στο κινητό.Φυσικά ξενέρωσα κι έφυγα αμέσως.

Μπορεί πολλές γυναίκες να παραπονιούνται ότι οι άντρες δεν τις πλησιάζουν αλλά έχω διαπιστώσει ότι μόνο όταν η γυναίκα κάνει την πρώτη κίνηση δεν κινδυνεύει ο άντρας να φάει χυλόπιτα και έχει μεγάλες πιθανότητες για σχέση.Βλέπεις αν κάποιος άντρας φάει μια-δυο-τρεις απορρίψεις είναι φυσικό μετά να παίζει άμυνα.

Παολο ,
ειμαι παντρεμένη ,εχω δυο παιδιά και αγαπώ τον αντρα μου.Το φλέρτ ειναι αθώο για μένα.Δεν ξέρεις πως φλερτ ειναι ενα χαμόγελο,μια ματιά ενας γλυκός λόγος χωρίς ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να υπάρχει συνέχεια?
Αυτός ο άτυχος που με φλερταρε και ανταποκρίθηκα ,πιστεψέ με δεν πέθανε οταν ειδε τη βέρα μου!Ανεβασε και αυτός την αυτοπεποιθησή του,χαρηκε το φλερτάκι..... και συνέχισε γι αλλού.
Μονο ενας αντρας αν φαει 2-3 απορρίψεις παιζει αμυνα?Εγω πάντως εχω φάει περισσότερες απο 3 και υποτίθεται οτι δεν ειμαι χάλι.
Ναι εκεινη τη στιγμή χαλαστηκα αλλα συνέχισα...
Τελοσπάντων παραιτούμαι της προσπάθειας να σε πεισω να δεις τη φάση αλλιώς.Νομίζω οτι δεν σε βοηθάω και πολύ.

Νομιζω οτι ο Paolo_1 εχοντας βιωσει καποιες αποτυχιες στο παρελθον εχει πειστει οτι θα ειναι μοναχα η ετσι η αλλιως. Οποτε δεν δινει περιθωριο σε καποια αλλη πιθανη λυση...ακομα και να συνεβαινε κατι διαφορετικο απο αυτο που εχει βιωσει μεχρι τωρα, πιθανον να μην το καταλαβαινε. Paolo_1 μην αφηνεις μερικες φορες μοναχα να επηρεασουν το τελικο αποτελεσμα της αναζητησης σου. Υπαρχουν πολλοι τροποι να βρεις μια κοπελα που να σου αξιζει...απλα συνεχισε να ψαχνεις. Ολοι αυτο κανουμε...και καποιες φορες αν το κυνηγας πολυ σε αποφευγει...ειναι καλυτερα να περιμενεις να ερθει μονο του γιατι θα σου ερθει απο εκει που δεν το περιμενεις.



Οσον αφορα τωρα την περιβοητη καταθλιψη...μαλλον τελικα θα χρειαστει μεγαλυτερη δουλεια απο οτι νομιζα και με ειδικο...εχω προβλημα με τους δικους μου... γιατι ενω ειναι καλοι ανθρωποι, νιωθω οτι με πολεμανε παρα πολυ οσον αφορα τις σπουδες μου και τη δουλεια μου και την επικοινωνια μεταξυ μας. Δεν ειναι δυνατον ρε παιδια να μιλαω με τη μανα μου και να με αθωωνει τη μια στιγμη για κατι, και την αλλη να με κατηγορει και να μου ριχνει μομφη οτι δεν ακουω....συν το οτι πρεπει με το ζορι να ακουσω αυτο που θελει να μου πει...μια φορα της ειπα οτι αυτο που κανει με επηρεαζει ψυχολογικα και το μονο που μου ειπε ηταν οτι εγω φταιω που με επηρεαζει (παλι)...
ο πατερας μου δεν δεχεται οτι η δουλεια παρτ ταιμ που εχω πιασει ειναι δουλεια και μου πεταει συνεχεια να τελειωσω τις σπουδες και να βρω μια \"σωστη\" δουλεια...συγνωμη αλλα με τετοια συνεννοηση οχι απλα δεν μπορω να παρω ελαφρα καποια πραγματα και να τελειωσω, δεν μπορω να προχωρησω γενικοτερα...εχω προσπαθησει να τους το εξηγησω αλλα εις ματειν....δεν εχω αποδεχτει ακομα οτι δεν προκειται να με βοηθησουν.... και το χειροτερο, οταν τους λεω οτι απλα δεν μπορουμε να κανουμε συζητηση και δεν εχει νοημα, μου βαζουν λογια στο στομα, οτι τους θεωρω χαζους...επειτα εχω την εντυπωση οτι μονιμως κανουν μιας μορφης \"κομμα\" και με στηνουν στον τοιχο...εκανα και μια συζητηση πριν λιγο με τον πατερα μου για δυσκολες εποχες...
Triella \"οτι και να γινει θα σταθω μονη μου στα ποδια μου\"...
πατερας \"καλα θα δουμε\"....μου εδωσε την εντυπωση οτι αμφεβαλλε για το αν θα καταφερω...και του απαντησα
\"αν τυχον αμφιβαλλεις για το αν το παιδι σου θα μπορεσει να σταθει στα ποδια του και να παλεψει τοτε εισαι πολυ κακος\"....και εκει επιτεθηκε και η μητερα και μου ειπε οτι βαζω λογια στο στομα του..και γιναμε μυλος παλι....
δεν ξερω τι να πιστεψω, δεν ξερω πως να συμπεριφερθω, κοντευει να μου στριψει μερικες φορες...εχω φτασει σε σημειο να θελω να τους μισησω...επουδενη λογο δεν θελω να συμβει αυτο....και δεν τολμω να τους πω οτι εχω ακομα προβλημα...δεν προκειται να μου πουν τιποτα αλλο απο το να παρω τη ζωη στα χερια μου, να διεκδικησω και μπλα μπλα μπλα μπλα....απο ευλογιες εχω παρει τοσες πολλες που τις εχω σιχαθει....και δυστυχως εχω μαθει να ακουω απο μικρη τους δικους μου και να με επηρεαζουν οσα μου λενε....και τωρα που θελω να ξεφυγω το βρισκω τρομερα δυσκολο...οσοι εχουν αντιμετωπισει παρομοια προβληματα πως εχουν αντιδρασει????

Quote:

---

Originally posted by claire


για αρχή να κάνεις μικρά βήματα. ένα πράγμα τη φορά, αν προσπαθήσεις να τα αντιμετωπίσεις όλα μαζί θα πελαγώσεις. για τα νεύρα-το άγχος, την κυκλοθυμίακαι τα προβλήματα στην περίοδο. σου λέω να αρχίσεις γυμναστική. δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη διαφορά θα δεις. θα γεμίσεις ενέργεια και θα θες να κάνεις πράγματα μετά! συν ότι είναι ένα χόμπυ που δεν απαιτεί δημιουργικότητα όπως το πιάνο ή το σχέδιο, άρα θα μπορείς να το ακολουθήσεις εύκολα.
παράλληλα, προσπάθησε να τελειώνεις με τη σχολή. λες δεν έχεις κίνητρο να το κάνεις. το να ξεμπερδέυεις όμως και να φύγει αυτός ο βραχνάς από πάνω σου δεν είναι κι αυτό κίνητρο? συν ότι μετά δεν θα χρειάζεται να δίνεις λογαριασμό στον μπαμπά σου για τα μαθήματα.
εγώ πιστεύω ότι σε πρήζουν γιατί αγχώνονται και οι ίδιοι, για σένα για το μέλλον σου. από αυτά που γράφεις οι γονείς σου δεν δείχνουν κακοί άνθρωποι, απλά ίσως δεν έχουν τον τρόπο να σε αγγίξουν όπως θα ήθελες. μην τους κάνεις εχθρούς σου.

όπως είπε κάποτε ένας σοφός (ας τον πούμε joss whedon)\" the hardest thing in this world is to live in it\". δεν είναι εύκολη η ζωή! θέλει προσπάθεια και πείσμα :)

---

Αγαπητη claire εχω χασει το πεισμα μου και δεν βρισκω νοημα....αυτο προσπαθω να ξαναβρω...και εναν στοχο...τιποτα αλλο..κατι που θα με βγαλει απο αυτο το βουρκο...

Triella,έχεις δίκιο πως ο πατέρας σου με την απάντηση που σου έδωσε,αυτό το\"καλά,θα δούμε\",ήταν σα να σε διαβεβαίωνε πως δεν θα τα καταφέρεις,αφού εσύ χρειαζόσουν ένα\"ναι παιδί μου κι εμείς εδώ είμαστε,να σε στηρίξουμε όπως μπορούμε,σε ό,τι μας χρειάζεσαι\".Δεν το έχεις λοιπόν αυτό το γονεικό πιστεύω σε σένα.Τότε θα πρέπει να ξεφύγεις από το τι πιστεύουν για σένα και να πιστεύεις εσύ,ανεξάρτητα από τα λόγια τους,τις κινήσεις και ακόμη ακόμη και τα υποσυνείδητα μηνύματα που μπορεί να σου περνάνε,αυτά τα εντέχνως καλυμμένα\"μμ,δεν είσαι αρκετή\".Αφού δεν το έχεις από τους γονείς σου,μήπως το βρίσκεις στο σύντροφό σου αυτό που ζητάς,το συντροφικό,το αντάμα πάμε,είμαι εδώ για σένα;Μήπως υπάρχει ένα φιλικό σου πρόσωπο,κάποιο συγγενικό σου μήπως,που μπορεί αυτό που έχεις ανάγκη αυτή την εποχή να στο καλύψει;
Aυτό που προτείνω,είναι να αναζητήσεις την κάλυψη της ανάγκης σου προσωρινά με άλλα άτομα,μέχρι μέσω της δουλίτσας με τον εαυτό σου βρεις τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση.Αν λοιπόν οι γονείς σου δεν αλλάξουν ποτέ(πιθανότατο,ούτε οι δικοί μου άλλαξαν ή θ\'αλλάξουν,το γνωρίζω αυτό,όπως τόσα άλλα άτομα γύρω μας εξάλλου),τι θα κάνεις;Θα αναζητάς πάντα αυτό που δεν γίνεται για διάφορους λόγους να πάρεις από εκείνους;

Σωστο ερωτημα....ουσιαστικα απο την μια μου λενε και οι δυο οτι θα με βοηθησουν σε οτι και να κανω και απο την αλλη, πετουνται αυτα τα υπονοουμενα που με σκοτωνουν...ξερω οτι ειναι και οι δυο πολυ εγωιστες απο τη μερια τους και μου εχουν μεταφερει αυτον τον εγωισμο και το χειροτερο δεν το παραδεχονται...αυτο το μια κρυο μια ζεστη εξαπανεκαθεν με προβληματιζε... δυστυχως οπως ειπα, εχω μαθει να στηριζομαι και να ακουω τους γονεις μου σε σημειο μαλλον αηδιας...προσφατα ξεκινησα να αντιτιθεμαι σε αυτα που μου λενε και ριχνουμε ομηρικους καυγαδες...

η αληθεια ειναι οτι αυτο το συντροφικο, το θα ειμαι εδω για σενα, το βρισκω στον συντροφο μου σε βαθμο που οχι μονο δεν περιμενα, αλλα θεωρω τον εαυτο μου ευλογημενο που βρεθηκε ενας τετοιος ανθρωπος. Μολις τωρα με αυτο που ειπες, συνειδητοποιησα, οτι οταν ειναι να προχωρησω καπου, χρειαζομαι την επιβεβαιωση των δικων μου...Αν ειναι αντιθετοι, παλαιοτερα, δεν το εκανα, και τωρα απλα προσπαθω να το κανω με τον δικο τους ψυχολογικο-λεκτικο πολεμο...με λιγα λογια, ειμαι δεσμια της δικης τους εκτιμησης και αυτο δεν μπορω να το βγαλω ακομα απο τον εαυτο μου....η περαιτερω λοιπον εσωτερικη δουλεια θα πρεπει να γινει με σκοπο να αποδεσμευτω απο τους γονεις μου ψυχολογικα...

Quote:

---

Originally posted by Triella

Quote:

---

Originally posted by claire


για αρχή να κάνεις μικρά βήματα. ένα πράγμα τη φορά, αν προσπαθήσεις να τα αντιμετωπίσεις όλα μαζί θα πελαγώσεις. για τα νεύρα-το άγχος, την κυκλοθυμίακαι τα προβλήματα στην περίοδο. σου λέω να αρχίσεις γυμναστική. δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη διαφορά θα δεις. θα γεμίσεις ενέργεια και θα θες να κάνεις πράγματα μετά! συν ότι είναι ένα χόμπυ που δεν απαιτεί δημιουργικότητα όπως το πιάνο ή το σχέδιο, άρα θα μπορείς να το ακολουθήσεις εύκολα.
παράλληλα, προσπάθησε να τελειώνεις με τη σχολή. λες δεν έχεις κίνητρο να το κάνεις. το να ξεμπερδέυεις όμως και να φύγει αυτός ο βραχνάς από πάνω σου δεν είναι κι αυτό κίνητρο? συν ότι μετά δεν θα χρειάζεται να δίνεις λογαριασμό στον μπαμπά σου για τα μαθήματα.
εγώ πιστεύω ότι σε πρήζουν γιατί αγχώνονται και οι ίδιοι, για σένα για το μέλλον σου. από αυτά που γράφεις οι γονείς σου δεν δείχνουν κακοί άνθρωποι, απλά ίσως δεν έχουν τον τρόπο να σε αγγίξουν όπως θα ήθελες. μην τους κάνεις εχθρούς σου.

όπως είπε κάποτε ένας σοφός (ας τον πούμε joss whedon)\" the hardest thing in this world is to live in it\". δεν είναι εύκολη η ζωή! θέλει προσπάθεια και πείσμα :)

---

Αγαπητη claire εχω χασει το πεισμα μου και δεν βρισκω νοημα....αυτο προσπαθω να ξαναβρω...και εναν στοχο...τιποτα αλλο..κατι που θα με βγαλει απο αυτο το βουρκο...

---

μα το να τελειώσεις τη σχολή είναι ένας στόχος. γιατί να την τελειώσεις? για να μη σε πρήζουν, για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου που τα κατάφερες, για να γίνει η ζωή σου καλύτερη! αυτά δεν είναι κίνητρα? ααα, μην περιμένεις κάτι μεγάλο και πομπώδες, γιατί έτσι δεν θα ξεκολήσεις ποτέ.

Oι ομηρικοί καβγάδες,είναι η πρώτη σου ένδειξη πως ενηλικιώνεσαι και δεν έχεις διάθεση να παραμείνεις κολλημένη σε όσα σου επιβάλλουν οι γονείς.Θυμάσαι πότε το κάνουν αυτό τα παιδιά;Στην εφηβεία.Γιατί;Γιατί αρχίζουν και κάνουν τα πρώτα τους εσωτερικά βήματα μακριά από την εξουσία των γονέων,κάτι που έναν ανασφαλή γονέα μπορεί να τον τρομοκρατήσει.Ίσως να είναι λοιπόν κι οι δικοί σου γονείς ανασφαλείς,άρα άργησες να κάνεις την επανάστασή σου,ίσως από αυτή την εξάρτηση που δημιουργήθηκε και βγαίνει τώρα μία ετεροχρονισμένη,αλλά απαραίτητη,διαδικασία που προσπαθείς να αντισταθείς πλέον σε όσα πριν ήσουν-σαν παιδί-ανίκανη να χειριστείς για σένα.Τα δικά σου θέλω και τι επιτρέπεις και τι όχι να σου κάνουν.
Μην το βλέπεις λοιπόν τραγικά όλο αυτό το ξεκαθάρισμα,αλλά προσπάθησε όσο δυνατόν,ανάλογα τις συνθήκες-ήρεμο,ψύχραιμο,σταθερό τρόπο να βρεις την Triella που θες.:)

Quote:

---

Originally posted by claire


μα το να τελειώσεις τη σχολή είναι ένας στόχος. γιατί να την τελειώσεις? για να μη σε πρήζουν, για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου που τα κατάφερες, για να γίνει η ζωή σου καλύτερη! αυτά δεν είναι κίνητρα? ααα, μην περιμένεις κάτι μεγάλο και πομπώδες, γιατί έτσι δεν θα ξεκολήσεις ποτέ.

---

αγαπητη claire, φαινεται πραγματι περιεργο αλλα δεν βρισκω λογο να τελειωσω αυτη τη σχολου του κ****υ...και σιγουρα δεν περιμενω κανενα κινητρο μεγαλο και πομπωδες...απλα κατι διαφορετικο που να το θεωρησω πιο ισχυρο απο αυτα που ανεφερες...αυτο που ειπες ειναι η κλασσικη ατακα που ακουω οταν μου λενε να τελειωσω τη σχολη...το κυριοτερο να μη με πρηζουν....αλλα γιατι δεν το βρισκω ισχυρο κινητρο? Γενικοτερα εχω παραιτηθει απο πολλες προσπαθειες αλλα το θεμα ειναι γιατι? Γιατι αρνουμαι, γιατι παραιτουμαι...οταν βρω ενα διοτι (ελπιζω συντομα) πιστευω οτι θα μπορεσω να προχωρησω...

@rainandwind: μαλλον σε αυτο εχεις δικιο..γιατι απλουστατα την εφηβεια την περασα με καυγαδες που μονο κατα τη διαρκεια των πανελληνιων εξετασεων λογω αγχους...αλλα γενικοτερα θεωρουμουν ενα παιδι, ησυχο και υπακουο...αργησα να κανω την \"εφηβικη\" επανασταση...και μαλλον δεν ειναι καλο...ξεσπαω πολυ παραπανω απο οτι αν συνεβαινε τη σωστη περιοδο...

Τα υπάκουα και καλά παιδιά πάντα κρύβουν θέματα.Απορώ με τους γονείς που ζητάνε καλά και υπάκουα παιδιά.Αν ήξεραν,δε θα το έκαναν.Αλλά ακριβώς επειδή έχουν θέματα δικά τους,γίνονται τα παιδιά τους καλά και υπάκουα,χάνουν τα δικαιώματά τους,καταπατούν το εγώ τους για να γίνονται αποδεκτά από τους γονείς.

Οι δικοι μου δεν ειναι οτι ζητουσαν καλο και υπακουο παιδι....ετσι με εμαθαν να ειμαι με διαφορους τροπους...επισης οτι εκανα στην παιδικη και εφηβικη ηλικια, απο ζωγραφικη, πιανο, διαβασμα ακομα και πολεμικες τεχνες, ηταν στα πλαισια που ηξεραν οι δικοι μου επομενως δεν υπηρχε θεμα αντιρρησης...οταν διαβαζα επαιρνα λεκτικους επαινους...οπως και οταν εκανα οτιδηποτε \"καλο\" το οποιο μου εδινε μια διακριση...ακομα δεν μπορω να καταλαβω τι ηταν αυτο που μου εδινε την ωθηση να διαβασω τοτε...αν ηταν μοναχα για τους επαινους, τοτε δεν μου φαινεται περιεργο που δεν μπορω να ανοιξω βιβλιο τωρα....το βλεπω και μου ερχεται να το πεταξω στον τοιχο...
χωρις στοχους χωρις τιποτα...αλλα οπως ειπα δεν ειναι μοναχα τα οικογενειακα...ειναι και των σπουδων οι φολες τις οποιες τις εφαγα αποτομα και μου εκατσε στο λαιμο....βγαινοντας απο εναν τροπο επιβεβαιωσης του κοπου μου, και μπαινοντας αποτομα σε εναν αλλον, μαλλον αυτο ξεκινησε και την πτωση μου...
καμμια αποψη περι του θεματος?

Ίσως δεν ήθελες να σπουδάσεις επίσης,Τριέλλα.Το έχεις σκεφτεί αυτό καθόλου;Ίσως ήταν άλλη μία επιλογή μη συνειδητή για να ευχαριστήσει το υπάκουο εκείνο παιδί τους γονείς του.Να γιατί δεν τελειώνεις ποτέ,δεν ήταν δική σου πραγματικά επιθυμία.Σκέψου το κι έτσι.

Αυτο δεν ισχυει...γιατι πραγματι ηθελα να σπουδασω...αλλα η σχολη μου δεν ηταν η πρωτη μου επιλογη...ηταν η δευτερη...ειχα παθος με το σχεδιο και ηθελα αρχιτεκτονικη...περασα ομως στη δευτερη επιλογη...καθως συνεχισα να σπουδαζω, καταλαβα οτι και η επιστημη που κανω τωρα, ειναι πολυ ομορφη και με καναλωνει για δουλεια πολυ καλυτερα απο οτι η προηγουμενη...εχει περισσοτερους τομεις για εξειδικευση και πραγματικα αρχισα να την αγαπαω καθως την εξερευνουσα ολο και πιο πολυ...πανω που επαιρνα τα πανω μου και ειπα οτι ναι θα την τελειωσω (και θα την τελειωσω το θεμα ειναι πότε)....δεχτηκα σταδιακα χτυπηματα τα οποια με εκαναν να πιστεψω οτι δεν αξιζω για αυτη τη δουλεια-επιστημη...επιπλεον, ειχαμε και εναμιση χρονο τις περιβοητες καταληψεις...και επειδη ακριβως καθησα και ενα μισηχρονο χωρις να κανω τιποτα....μετα ηταν υπερβολικα δυσκολο να συγκεντρωθω να διαβασω...και ακομα ειναι...αλλα τουλαχιστον τωρα την παλευω καλυτερα...