Printable View
Γειά σου φίλε, ενδιαφέρον τα όσα γράφεις. Νομίζω πως πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε υπερφυσικά φαινόμενα, χωρίς πάντως να πέφτουν όλοι θύματα σε εξτραιμιστικά κινήματα η σε τσαρλατάνους. Προσωπικά δεν πιστεύω σε αγγέλους και δαιμόνους αλλά σε ανθρώπινες πράξεις και μη ανθρώπινες.
Πολύ ενδιαφέρον post PETRAN.Να θυμίσω τις αμέτρητες σκηνές στον κινηματογράφο,όπου ο πρωταγωνιστής/στρια πλένονται με μανία μετά από μία σεξουαλική πράξη ή ένα βίαιο γεγονός,που τους προξένησε αυτή την αίσθηση βρωμιάς,ντροπής ή απέχθειας όπως κι εσύ ανέφερες.Το ντα-κακά των μανάδων στα παιδιά τους που το επαναλαμβάνουν κι αυτά μετά όταν κάνουν ή δουν κάτι και το συνδέσουν με αυτό το ντα-κακά της μητέρας τους,το θάψιμο των κοπράνων σε κάποια είδη ζώων θα μπορούσε εκτός από μέθοδος εξασφάλισης υγιεινής να είναι ένα είδος cleansing ritual,το φτύσιμο στον κόρφο,το χτύπημα ξύλου,το \"φτου σου\"για κάποιο άτομο που θαύμασε την ομορφιά άλλου θα μπορούσε να υποδηλώνει ένα είδος ασπίδας νοητικής για ξόρκισμα ανεπιθύμητων σκέψεων στο βάθος ή ενός νοητού κινδύνου,τόσα άλλα φαντάζομαι τελετουργικά.
Κι εγω αγνωστικιστης ειμαι, αλλα δεν εξισωσα ποτε τη θρησκευτικη πιστη με την τελετουργικη συμπεριφορα. Μαλλον εχει κανα δυο διαστασεις ακομη τουλαχιστον, wouldn\'t you say?
Ο κάθε άνθρωπος έχει μια τάση, άλλοτε να υιοθετεί κάποια πρότυπα, άλλοτε να κατακρίνει τα πρότυπα που ακολουθούν τις δικές του \"ηθικές\", \"συναισθηματικές\" ή \"ορθολογικές\" κτλ. οδηγίες. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν άνθρωποι, τους βλέπουμε και καθημερινά έξω στο δρόμο που θα σε σφάζανε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, στιγμιαία ή σταδιακά (ηθικά καταρχάς για να σε αφοπλίσουν) για να το τίποτα η απλώς για να σώσουν το τομάρι τους η αυτά που εκπροσωπούν.
Πόσο κουτοί είναι μερικοί άνθρωποι. Άλλοι για το τίποτα, άλλοι για λίγα,. άλλοι για πολλά, όλοι κοιτάν να σε προσπεράσουν, να φανούν καλύτεροι, εξυπνότεροι, ένα βήμα πιο μπροστά απο σένα. Κι όμως το jealoysy project έχει βαθυές ρίζες στον αγώνα για τον πιο ισχυρό, στους αρχηγούς που ποτέ τους δεν πολέμησαν, στους στρατιώτες που ποτέ τους δεν νίκησαν, τους σκλάβους στο ego και τους σκλάβους του ego αλλωνών. Θέλει τέχνη για να περιγράφεις την πραγματικότητα όπως υποκειμενικά την αντιλαμβάνεσαι αλλά σαν κοιτάξεις πίσω και η μόνη ανάγκη που είχες υπήρξε η απλότητα (φιλία, έρωτας και οικογένεια) βλέπεις πως τον δρόμο δεν τον χάραξες εσύ αλλά όσοι βρεθήκαν στον δρόμο σου.