Printable View
Δυστυχως νομιζα πως το ελεγχω αλλα το χανω..
Δεν ξερω αν εχω καταθλιψη ή κατι αλλο , αλλά ξεφευγω συνέχεια ..
Παρα πολλά νεύρα , πολλές σκέψεις , βυθίζομαι στην μοναξιά μου .
Όλα έχουν αλλάξει , νιώθω αδύναμος..
Όσο περνάει ο καιρός νιώθω την απουσία του και πιο πολύ ..
Έχω πολλά άτομα δίπλα μου αλλά νιώθω μόνος.
Τελικά αυτό είναι ? Καταλήγουμε στο ΤΙΠΟΤΑ ?
Όλα είναι μάταια ? Ποιο το νόημα ? Να είμαστε καλοί σε έναν σκατένιο κόσμο ? Για ποιό λόγο ? Για το τίποτα ?
Γιατί να το περνάνε αυτό ?
Επειδή το πέρασα αυτό με τη μαμά μου και βρίσκομαι στο στάδιο της συνηδειτοποίησης πλέον, θα σου πω κάτι πολύ απλό. Ξέσπασε, κλάψε, δώσε χρόνο. Είναι μακρύς ο δρόμος αλλά δυστυχώς δεν έχεις καμία μα καμία επιλογή.
Πρόσεχε τους ανθρώπους που έμειναν πίσω και μαζί με αυτούς τον εαυτό σου.
Ναι, ένα τίποτα είμαστε γι αυτό πρέπει να ζούμε κάθε μέρα της ζωής μας και να μην αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα. (δεν εννοώ φυσικά το πένθος σου).
Δεν πιστευω στον θανατο,δεν υπαρχει θανατος για εμενα.
Τα ατομα που εχουν φυγει απο κοντα μου,πιστευω οτι ειναι διπλα μου και με προσεχουν,αληθεια το πιστευω.
Θα σου πω μια ιστορια.
Πριν 14 χρονια περιπου ,εχασα τον αδερφο μου ,με γονατησε ο θανατος του,ηθελα να ειμαι στην θεση του και ειχα τυψεις ,πολλες τυψεις.Δεν του ειχα πει ποτε οτι τον αγαπαω,δεν ηξερα αν το ηξερε και εφυγε ξαφνικα ,με βαραινε και καθε μερα σχεδον πηγαινα στονεκροταφειο και τον ρωτουσα αν το ξερει.
Πιστευα οτι με καποιο τροπο μπορουσε να μου απαντησει,οτι ειναι καπου και μπορουσε να βρει τροπο να μου μιλησει.
Δεν περασαν 3 μερες και ειδα ενα ονειρο,ημουν λεει σε ενα δωματιο,γεματο φως,ολα τα αδερφια μου ,οι γονεις μου κοιτουσαν στην εισοδο ενος αλλου δωματιου,που ηταν σκοτεινο,λες και το φως του δωματιου που καθομασταν να μην το επιρρεαζε καθολου.
Οι δικοι μου καθοντουσαν σιωπηλοι και περιμεναν και ρωτησα τι κανουν ?γιατι κοιταζουν το δωματιο που δεν ειχε φως σαν αγαλματα και η μητερα μου ,μου εκανε νοημα ,να μην μιλαω δυνατα,μου εξηγησε οτι περιμενουν τον Γιαννη χαμηλοφωνα.
Καθησα και εγω και περιμενα μαζι τους και μετα απο λιγο βγηκε απο το σκοτεινο δωματιο,ηρθε μπροστα μου,με αγκαλιασε και μου ειπε ,και εγω σε αγαπαω.
Οσο ζω ,δεν θα ξεχασω αυτο το ονειρο,δεν ξερω αν ηταν καποια ψυχολογικη υποσυνειδητη διεργασια που δεν μπορω να καταλαβω.
Για εμενα ηταν η απαντηση του αδερφου μου σε αυτο που ρωτησα.
Αργοτερα ασχοληθηκα και με θεωριες για τον θανατο,για την ζωη κ.λπ
Δεν ξερω αν με εκαναν πιο σοφη,σιγουρα ομως με εκαναν πιο σιγουρη και πιο δυνατη.
Εισαι καλος ,γιατι ειναι ελευθερια να κοιτας το παρελθον σου χωρις να ντρεπεσαι,να κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη ,χωρις να τον απεχθανεσαι...ειναι πολυ μεγαλη αμοιβη,αν δεν στο ειχε πει ποτε ο πατερας σου λεκτικα,ειμαι σιγουρη οτι στο εδειξε.
δεν ξέρω αν φταιει το οτι πρόσφατα μπήκα σε νέα δεκαετια ή οι συνθηκες-οικονομικες συνθηκες που εξαθλιωνουν την χωρα , ..κτλ..
η η προσφατη απωλεια του πατερα , αλλά εάν αυτα που νιωθω τα νιωθει και αλλος , ας το πει γιατι νιωθω λιγο απομωνομενος..
Νιώθω μίσος για ολα εκεινα τα επαγγελματα που επιτελουν υποτιθεται κοινωνικο λειτουργημα.. Γιατρους , πολιτικους , παπαδες , αστυνομια..
Νιώθω πως στην δουλεια μου με εκμεταλεύονται.. Νιώθω τις διαπροσωπικες σχεσεις με φιλους να αλλιωνονται.. Νιωθω στην καθημερινοτητα μου να προσπαθουν να με εξαπατησουν.. Συνεργεια , τεχνιτες... Νιώθω το σοι μου ασυνδετο-απομακρο σαν να κοιταει ο καθενας την παρτη του...
Η ειρωνεια ειναι πως μεχρι πριν 5 χρονια ολοι λεγαν πως ειμαι το καλυτερο παιδι και μεσα στην καρδια μου δεν υπηρχε μισος για κανεναν , παρα μονο η κατανοηση για ολους και για ολα
Αυτά :)))
Αυτα που αισθανεσαι για τους γυρω σου ειναι κατα την γνωμη μου ενα μιγμα πραγματικοτητας και εντυπωσεων. Απ την μια σιγουρα βλεπεις με πιο καχυποπτη ματια τον κοσμο μετα απο οσα περασες, ομως σε αυτο που βλεπεις υπαρχει μεγαλη δοση αληθειας. Δυστυχως ο κοσμος ειναι πολυ σκληρος και ακομη πιο σκληρη η στιγμη που φτανουμε στην συνειδητοποιηση οτι ολα οσα πιστευαμε ηταν μια αυταπατη και τοτε ξαφνικα ολος ο κοσμος μας καταρρεει. Δεν εχω χασει καποιον δικο μου ανθρωπο ευτυχως, αλλα νιωθω πολυ μονη τον τελευταιο καιρο... Νιωθω οτι αλλαζω και χανω τον παλιο ανεμελο εαυτο μου, πλεον δεν μπορω να μοιραστω συναισθηματα με φιλους μου, βρισκω ανουσια τα παντα, δεν βρισκω νοημα στο να μπω σε βαθυτερη συζητηση με καποιον ή για να μιλησω για σοβαρα θεματα, δεν βρισκω νοημα να δεθω συναισθηματικα, νιωθω ενα πληρες κενο, οσο οξυμορο και αν ακουγεται... Αν απεικονιζα τον εσωτερικο μου κοσμο θα ζωγραφιζα μια ευθεια γραμμη, μια ανιαρη, ανουσια ευθεια γραμμη. Δεν βρισκω ενδιαφερον σε τιποτα πια, δεν βρισκω κατι να με συγκινει, δεν εχω χομπι, ολα τα βαριεμαι...
Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε 2 λόγια σε αυτούς που έφυγαν και δεν είναι πια μαζι μας...
Αν ειχα 5 λεπτά μαζι του θα του έλεγα μπαμπά σ'αγαπω με ολη την καρδια μου ,
συγχωρεσε με για ολες τις φορες που σε στενοχωρησα ,
μου λείπεις πάρα πολύ ,
μην φοβάσε θα την προστατεύω εγω την οικογένεια ..
Πέρασαν 7 χρόνια λοιπόν.. Έγινα και εγώ πατέρας. Η θλίψη και ο πόνος έγιναν τα θεμέλια και πάνω σε αυτά έχτισα την νέα μου ζωή. Πλέον είμαι σίγουρος πως όσο μεγαλώνω γίνομαι εσύ...
Και ετσι ο πατερας σου συνεχιζει να ζει μεσα απο σενα. :)
Δεν ξεχνάμε πότε τους αγαπημένους μας ..Με οποιον τροπο και σε οποια ηλικια και αν εφυγαν...έτσι είναι καλέ μου...
Να μη λες οτι πανω σε πονο και θλιψη εχτισες τη νεα σου ζωη, γιατι δεν κανεις καλο στην οικογενεια σου ετσι. Για να γινεις εσυ καλος πατερας πρεπει να ξεχασεις την θλιψη για τον πατερα σου και να κοιταξεις την οικογενεια σου, και φυσικα μην λες οτι γινεσαι ο πατερας σου........να εχεις ξεχωριστη προσωπικοτητα.......μη δενεσαι τοσο πολυ με το παρελθον γιατι καταστρεφεις το μελλον ετσι........ναι πονεσες αλλα καιρος να πας παρακατω............Quote:
Originally Posted by gios_new