Originally posted by Antisocial
Quote:
Originally posted by raphsssodos
Καλώς μας ήρθες και ειλικρινά να σου πω ότι χαίρομαι γι\' αυτό που λες πως το φόρουμ αυτό προσφέρει ψυχική και ηθική συμπαράσταση γιατί έτσι είναι.
Κατά δεύτερο λόγο θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δημιουργό και τον εμπνευστή αυτού του χώρου, τον dodoni που νομίζω στα πρώτα βήματα σχεδιασμού αυτού του ιστοχώρου δεν περίμενε και ο ίδιος τέτοια συμμετοχή και ανταπόκριση και μάλιστα με τον τρόπο που γίνεται. Η επιτυχία που συνεχίζει να έχει αυτό το σάιτ που αποκτά νέα μέλη καθημερινά είναι πραγματικά άξια θαυμασμού και προσοχής. Δείχνει πόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει για ένα τέτοιο φόρουμ. Δίνεται η δυνατότητα σε ανθρώπους που μένουν πολλές φορές σε διαφορετικές πόλεις να βοηθήσουν αλλά και να βοηθηθούν καταθέτοντας απλά την ιστορία τους....Το διαδίκτυο έχει καταργήσει κάθε απόσταση και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα ήμουνα σήμερα αν δεν υπήρχε αυτό το φόρουμ και αν δεν είχα γνωρίσει τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει εδώ μέσα...Τους ευχαριστώ με όλη την καρδιά μου...
Αντρέα αυτήν την επεξεργασία της πληροφορίας που λες μπορείς να την αρχίσεις εδώ...θα έχεις ήδη ετοιμάσει υλικό για την πρώτη συνεδρία σου όποτε αυτή γίνει...αν δεν ξέρεις από που να αρχίσεις άρχισε από οπουδήποτε...εμείς έχουμε κάθε διάθεση να σε ακούσουμε...
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα κι εύχομαι κι εγώ ειλικρινά τα καλύτερα για το φόρουμ και φυσικά για όλα τα μέλη του.
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, είμαι ακόμη στο στάδιο της προσωπικής έρευνας, όχι τόσο για να καταλήξω στην ακριβή διάγνωση, όσο για να αποκτήσω μια οικιότητα με το πρόβλημά μου, να το κατανοήσω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται και να έχω υλικό όπως ανέφερες κι εσύ, μόνο και μόνο για να βοηθήσω τον υποψήφιο ψυχίατρο μου να μου κάνει πραγματικά αληθινή & σωστή διάγνωση με την αντίστοιχη-κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, για καλό δικό μου φυσικά. Δεν θα ήθελα να μπλέξω σε καταστάσεις που ήρθαν αρκετοί εδώ μέσα με λάθος γιατρούς που τους αλλάζανε σαν τα πουκάμισα και λάθος φάρμακα! Εξάλλου, δε νομίζω να το αντέξω και οικονομικά μιας και η κατάστασή μου είναι άθλια.
Από που να ξεκινήσω δεν ξέρω.., η ιστορία ξεκινάει πριν 2,5-3 χρόνια περίπου όταν άρχισαν να συσσωρεύονται πάρα πολλά προβλήματα διαφόρων φύσεων, προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά κλπ, συν κάποια μαζεμένα περιστατικά υγείας με πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα (θάνατος κολλητού θείου, μόνιμη αναπηρία κολλητού ξάδερφου, 2 φορές πολύ δύσκολες και μακροχρόνιες εισαγωγές της μάνας μου σε νοσοκομείο, δικοί μου μικροτραυματισμοί κλπ).
Το αποκορύφωμα ήταν η απώλεια της εργασίας μου, οπότε από εκεί και πέρα όλα γύρισαν ανάποδα για μένα. Σιγά-σιγά άρχισε να με τρώει το άγχος και το στρές, πολλά νεύρα, πολλά προβλήματα, ώσπου κάποια στιγμή άνοιξε η γη και με κατάπιε! \"Κρέμασε\" ο οργανισμός και άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης και άλλων ψυχωτικών διαταραχών. Ακριβώς και συγκεκριμένα δεν γνωρίζω, πάντως μπορώ να πω πως με έναν απλό έλεγχο που έκανα στα διάφορα sites, ικανοποιώ τα περισσότερα συμπτώματα όλων σχεδόν των νόσων!
Πχ, για το πρόβλημα της επεξεργασίας της πληροφορίας, αισθάνομαι ακριβώς σχεδόν το ίδιο που αισθάνεται και ο keep_walking: όταν μου μιλάει κάποιος, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να κατανοήσω τα λόγια του! Χρειάζεται πολύς κόπος για να εμπεδώσω την πληροφορία του λόγου του. Και δεν μιλάμε για την θεωρία της σχετικότητας, μιλάμε για ένα απλό κους-κους όπως ακριβώς αναφέρει ο keep_walking.
Το πρόβλημα είναι πάρα πολυ έντονο με ξένους ανθρώπους κυρίως. Εκεί χάνεται η μπάλλα μιας και παρουσιάζονται και οι κρίσεις πανικού με όλα τα συμπτώματά τους ταυτόχρονα: ιδρώτας, ρίγος, αστάθεια, ανισορροπία, τρέμουν τα πόδια και τα χέρια μου, δεν έχω σάλιο να μιλήσω, μερικές φορές δυσλεξία ή ακόμη και ασυναρτησίες!). Όταν είμαι με \"οικεία\" πρόσωπα (γονείς, αδερφό, κολλητούς φίλους κλπ), τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, αλλά και πάλι ή δεν κατανοώ πλήρως όλες τις πληροφορίες οπότε και αφήνω μερικές \"by-pass\", ή καταβάλλω τεράστια προσπάθεια ζητώντας φυσικά μερικές φορές να είναι πιο αργοί και πιο συγκεκριμένοι. Και μιλάμε πάντα για απλές νορμάλ συζητήσεις. Σε γενικές γραμμές, αισθάνομαι εντελώς καθυστερημένος στην κυριολεξία και όταν μου ζητείται η συμμετοχή μου στην συζήτηση, πετάω ασυναρτησίες!
Συν φυσικά και την απώλεια μνήμης, όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό που ανέφερε πριν ο keep_walking, αλλά σε σημαντικό βαθμό.
Η φάση είναι οτι ποτέ δεν υπήρχε τέτοιο πρόβλημα του στυλ της \"διανοητικής καθυστέρησης\" μιας και πριν όλα κυλούσαν φυσιολογικά και τουλάχιστον ξέρω οτι εφόσον σπούδασα και 1-2 πράγματα στην ζωή μου, σίγουρα δεν είμαι διανοητικά καθυστερημένος!
Η διαταραχή πανικού και η αγοραφοβία, ίσως είναι το ελάχιστο απέναντι σε άλλα συμπτώματα και προσωρινά έδωσα λύση με το να μην βγαίνω σχεδόν καθόλου έξω από το σπίτι! Το πολύ-πολύ σε σπίτια φίλων μόνο.
Πίστευα όμως πώς μέσα στο σπίτι θα ένιωθα απόλυτα ασφαλής και υγειής, αλλά βγήκα λάθος. Ακόμη και μόνος στο σπίτι, με τρώνε οι σκέψεις, οι φοβίες και η ανασφάλεια και το πιο σημαντικό απ\'όλα.., παραμιλάω! Ή μάλλον, δεν παραμιλάω με την έννοια του οτι μιλάω στον εαυτό μου κανονικά και δυνατά και αυτοαπαντιέμαι (έχω δει τέτοιες συμπεριφορές από άλλους ανθρώπους με τέτοιο πρόβλημα), αλλά κάνω σκέψεις στο μυαλό μου και απαντώ στις σκέψεις μου. Μιλάει δηλαδή το μυαλό μου με μένα κι εγώ του απαντώ. Για οτιδήποτε και συνέχεια. Ακούω 1 γεγονός στις ειδήσεις πχ και σηκώνομαι για παράδειγμα να πάω στην κουζίνα να πιω νερό. Μέχρι να γυρίσω πίσω και να δω κι ακούσω κάτι άλλο στην TV, το μυαλό μου κατεβάζει τα στόρια, με απομονώνει από το σώμα μου και το τριγύρω περιβάλλον και συνεχίζει τον σχολιασμό και την συζήτηση του γεγονότος! Και γι\'αυτό πολλές φορές κάνω και μικροζημιές στις κινήσεις μου γιατί δεν προσέχω αφού το μυαλό μου είναι απασχολημένο και απομονωμένο με κάτι άλλο.
Ίσως είναι και αυτός ο λόγος που έχω πρόβλημα στην επεξεργασία της πληροφορίας, γιατί το μυαλό μου απασχολείται με κάτι άλλο άσχετο και δεν δίνει σημασία στο τι έρχεται από \"έξω\" προς τα \"μέσα\". Συνήθως σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις όμως, όταν η συζήτηση έχει σχέση αποκλειστικά με κάποιο από τα ελάχιστα πλέον ενδιαφέροντα στην ζωή μου, τότε συμπεριφέρομαι φυσιολογικά και συμμετέχω κανονικά (πάντα όμως με οικεία πρόσωπα μόνο)
Κατάθλιψη και λοιπά, δεν μ\'ενδιαφέρει τίποτα πλέον. Δεν έχω κανένα σχεδόν ενδιαφέρον και κανένα σχεδόν συναίσθημα. Τα μόνα συναισθήματα που έχω είναι άγχος και φόβος. Δεν γελάω με τίποτα, ούτε με ανέκδοτα, ούτε με κωμωδίες, ούτε με τίποτα. Το πολύ-πολύ, όταν πιω πολύ, ίσως να απελευθερώσω μερικά συναισθήματα παραπάνω. Επίσης το αλκοοόλ, μου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση μου και συμπεριφέρομαι λίγο καλύτερα.
Υπάρχουν και άλλα πολλά και σημαντικά που έχω για να ειπωθούν, όπως για παράδειγμα τις ακουστικές ψευδαισθήσεις, αλλά δεν θα ήθελα να σας κουράσω άλλο και ίσως το αναφέρω σε κάποιο άλλο πόστ.
Το μόνο που ήθελα ήταν να βγάλω το πρόβλημά μου προς τα έξω για να ξεδώσω λιγάκι και να σας ευχαριστήσω που μου δώσατε αυτή την ευκαιρία.
Φιλικά,
Αντρέας
