Πείτε τις φοβίες σας!!

danay
είναι μεγάλο θέμα....ο θάνατος και η ζωή μετά θάνατον....

η προσωπική μου άποψη είναι ότι μετά θάνατον είναι ακριβώς όπως και προ της γεννήσεως του ανθρώπου..αυτό λέει η λογική...η δική μου. Δηλάδή όπως δεν ένιωθε κάποιος ...δεν υπήρχε πριν γεννηθεί έτσι θα είναι και αφού πεθάνει.
πιστεύω ότι επιχείρημα σ αυτό αποτελεί το ότι η ψυχή, το συναίσθημα, η αίσθηση της οντότητας αλλά ακόμα και του ονείρου ή της παραίσθησης, συνυπάρχει μόνο με τη λειτουργία των αισθητήριων φυσικών μας οργάνων και κυρίως των νευρώνων του εγκεφάλου. Έτσι πχ άνθρωποι που επέστρεψαν από πραγματικό χρόνιο κώμα επειδή ακριβώς τα όργανά τους σ αυτή την περίοδο είχαν νεκρωθεί, δηλώνουν ότι δεν ένιωθαν την οποιαδήποτε οντότητα ούτε σαν σώμα ούτε σαν πνεύμα ή ψυχή κλπ...

Για μένα η μετά θάνατον ζωή και η αθανασία της ψυχής υπάρχει αλλά πρόκειται για μεταφορική έννοια...δεν υφίσταται ως συνέχεια με κάποια άλλη άυλη μορφή...αλλά υφίσταται και συνεχίζει να ζει ανάμεσα στους λοιπούς ζώντες ....

Εννοώ ότι η μεταθανάτια ψυχή κάποιου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάμνησή της ζωής και των πράξεων του στους υπόλοιπους ζώντες....η οποία μπορεί πχ να παραδειγματίσει....να συμβουλέψει.....να δώσει έναυσμα για συνέχεια κάποιου επιτεύγματος...ονείρου κλπ...ή πχ αν ήταν κακή (ψυχή) να κάνει πάλι όλα τα παραπάνω αλλά με την αρνητική τους έννοια.
Και πραγματικά πρόκειται για μία μεταφορική έννοια συνέχισης της ζωής αν σκεφτείς ότι πάνω στις ψυχές (δηλ. το βίο, τα θέλω, τα όνειρα, τα επιτεύγματα κλπ κλπ) των αποθανόντων συνεχίζει να υπάρχει η ανθρωπότητα...αλλά πρόκειται για συνέχεια ζωής της ανθρωπότητας και όχι του ανθρώπου που φεύγει.
Έτσι πιστεύω ότι μεταφορικά οι θρησκείες προτρέπουν στον έντιμο βίο και στην παράδοση μίας αγνής ψυχής όχι για να συνεχίσει να ζεί κάπου άυλα η ψυχή αυτού που φεύγει, αλλά για να συνεχίσει να πορεύεται και να ζει η ανθρωπότητα με ορθά πρότυπα.

ʼσχετα όμως με τα παραπάνω έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες ότι όποιος σκέφτεται συνέχεια το θάνατο χάνει τη ζωή.

ΜΕ ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ? Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΟΒΟΣ

..καποιες φωρες οταν ημουν πολυ πολυ μικρουλα και ξυπνουσα το βραδυ οταν τυχαινε να ειμαι μονη στο σπιτι... κοιταζα το ταβανι μεσα στο αχνο σκοταδι... καπου καπου περνουσαν καπου εξω μακρια αυτοκινητα..και εφερναν σκιες στο ταβανι.. με τα φωτα τους... ..εκλεγα... καθε σκια ..καθε παλτο.. ρουχο ακουμπισμενο στα επιπλα ..ηταν για μενα κι ενας επιπλεον φοβος... ..αποκοιμιωμουν κλαμενη... κι ερχοταν το λυτροτικο πρωι.. με το φως του...

Χεχε και εγώ θυμάμαι όταν ήμουν μικρός έβλεπα τα ρούχα που ήταν κρεμασμένα στον τοίχο και νόμιζα ότι κάποιος τύπος ήταν στην γωνία και παρακολουθούσε. Έλεγα στους γονείς μου να ανοίγουν το φως, έβλεπα ότι δεν ήταν τίποτα αλλά μόλις ξανάκλειναν πάλι τα ίδια :P Αλλά και μέχρι το λύκειο κοιμόμουν με ανοιχτή την πόρτα και ένα μικρό φως αναμμένο. Και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να μένω μόνος το βράδυ όταν γίνω φοιτητής. Ε και μετά ως φοιτητής είχα μια μικρή λαμπίτσα αλλά μετά με ενοχλούσε και την έβγαζα. Και τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν έχει απόλυτο σκοτάδι ( εκτός αν νυστάζω παααάρα πολύ).

Ο φόβος για το ύψος είναι τόσο συνηθισμένος που νομίζω δεν αξίζει να τον αναφέρουμε καν :P Εκτός αν είναι σε υπερβολικό βαθμό...

...να πω .. να πω...??:P ..εφταιγε ο τιτανικος και ο ατιμος ο Di caprio...:P

τι παράξενο!
όταν είμουνα μικρή, κι ο αδελφός μου, δυο χρόνια μεγαλύτερος, φοβόταν το σκοτάδι ή να μείνει μόνος του, εγώ παρίστανα τον καμπόσο (δηλαδή την καμπόσα) και διεκδικούσα να μένω μόνη μου.
όταν έμενα μόνη μου, σήκωνα βαριά πράματα, ώστε σε περίπτωση που ερχόταν κλέφτης, να μπορώ να του πετάξω τίποτα στο κεφάλι!:P:P
άρα μάλλον φοβόμουνα, μα το ξεπερνούσα.
πριν μερικά χρόνια αρρώστησα ξαφνικά και μάλλον βαριά (τελικά τη γλύτωσα) και φοβήθηκα το θάνατο. τότε ήθελα να μου βαστά κάποιος το χέρι, όποιος κι αν ήταν αυτός...
γενικά, είναι σαν (ΣΑΝ) να μη φοβάμαι.
μ\' αρέσει να βλέπω. να βαστάς τα μάτια ανοιχτά είναι ένας τρόπος να εξορκίζεις το φόβο.
...

Η δικη μου φοβια..δε ξερω ακομη και τωρα πως ξεκινησε,αλλα με βασανιζει καιρο τωρα και δε εχω καταφερει να την αντιμετωπισω.Με βασανιζει καθημερινα..
Εχω φοβια για την οδηγηση με το αυτοκινητο που πηρα εδω και αρκετους μηνες.
Αν δεν εχω καποιον διπλα μου,δε νιωθω ασφαλης νιωθω οτι θα σκοτωθω,οτι θα κανω ζημια σε αλλον ανθρωπο ή αμαξι.
Αποτελεσμα να εχω αμαξι και για τις μετακινησεις μου να παιρνω ταξι..λεωφορειο.
Οι δικοι μου δειχνουν κατανοηση αλλα καπου αναρωτιουνται τι συμβαινει.
Το διπλωμα δεν το πηρα ευκολα και το εχω εδω και 4 χρονια,αμαξι στην οικογενεια δεν υπηρχε ποτε και κανεις δε ξερει να οδηγει.
Οταν συναντω στο δρομο τον δασκαλο οδηγησης και με ρωταει για το αμαξι,ντρεπομαι και του λεω οτι ειναι ολα καλα.
Και απο μεσα μου κατηγορω τον εαυτο μου,νιωθω αχρηστη και αβοηθητη.Μου ελεγαν να το παιρνω το αμαξι μονη μου σε κοντινες αποστασεις σε ωρες ησυχιας κτλ.ομως δε τολμω να το κανω.Δε ξερω πως να το αντιμετωπισω πια..και δε το αντεχω πλεον.Στηριζομαι πολυ στους αλλους..:(
Εχω επισης φοβια με το σκοταδι,τις κατσαριδες και με το θανατο και τις αρρωστιες.Τα 2 πρωτα δεν ειναι σε υπερβολικο βαθμο σε σχεση με τα υπολοιπα.
Θα ηθελα να μην υπηρχαν..ολες αυτες..αλλα πως? :(

Σας ανέφερα ήδη τί με φοβίζει, αλλά μάλλον ήρθε η στιγμή να σας αναφέρω και ποιοί με φοβούνται...

Με φοβούνται ..οι κατσαρόλες της κουζίνας μου!!!!!!!! Μόλις με βλέπουν κυριολεκτικά εξαφανίζονται.....

Υπονοούν μήπως κάτι για τη μαγειρική μου ικανότητα και δεν το έχω καταλάβει???


lol

Ifigeneia24 δεν μπορώ να σου πώ κάτι άλλο πέρα από τα τετριμμένα! Να πάρεις το αυτοκίνητο για μικρές αποστάσεις και σιγά σιγά να το συνηθήσεις.. Αλλά αυτό στο έχουν ήδη πεί και δεν έλυσε το πρόβλημα!! Ξέρεις τι πιστεύω; Οτι μπορούμε να να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας όταν μας τύχει κάτι πιο σημαντικό και σοβαρό! Για παράδειγμα αν χρειαστεί να μεταφέρεις κάποιον στο νοσοκομείο ας πούμε για κάτι σοβαρό, να δεις που δεν θα σκεφθείς καθόλου τη φοβία σου με το αυτοκίνητο. Για αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην πιέζεσαι. Συνέχισε να κάνεις οτι σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα και ίσως κάποτε να φτιάξουν όλα! Έτσι και αλλιώς ένα αυτοκίνητο λιγότερο στην Αθήνα, δεν είναι κάτι τόσο άσχημο!! ;)

Αγαπητε a_friend,σ\'ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου..
Εχεις δικιο σε ο,τι ειπες και εγω το εχω σκεφτει αυτο.Και μου εχει τυχει κατι παρομοιο οχι τοσο σοβαρο βεβαια,και ειδικα σε μια δυσκολη κατασταση ειναι που δεν μπορω με τιποτα να το πιασω το αμαξι..γιατι αυτη η πιεση που μου δημιουργειται λογω της επειγουσας καταστασης,το αγχος διπλασιαζεται και γινομαι απροσεκτη στην οδηγηση και οδηγουμαι σε πανικο.Οποτε σε εκεινη την περιπτωση απλα καλεσα ταξι και \"ελυσα\" το προβλημα! :(
Ντρεπομαι να ζητω διαρκως απο φιλους να ερχονται μαζι μου,για να νιωθω καλα.Δε θα τους εχω παντα κοντα μου.
Και ενας λογος που απερριψα μια δουλεια ηταν γιατι ηταν μακρια και δεν ειχε αλλη συγκοινωνια και επρεπε να πηγαινω με το αμαξι μου,χωρις να εχω εναλλακτικη λυση.
Αυτο με τρομαξε λιγο..γιατι μαλλον σοβαρευει η κατασταση.
Ξερω πως ολα ειναι μες το μυαλο μου..
Νιωθω πως αν ειμαι μονη μου και μου τυχει κατι απροσμενο δε θα τα βγαλω περα στην οδηγηση.
Δε μενω στην Αθηνα..σε ενα μεγαλο νησι μενω οπου η συγκοινωνια ειναι πολυ χαλια..δυστυχως.
:(

Μήπως σου έχει τύχει ποτέ κάποια ατύχημα με το αυτοκίνητο ή σε κάποιο δικό σου πρόσωπο; Ήταν έκανες μαθήματα οδήγησης δεν φοβόσουν;

a_friend,οταν ημουν 10 χρονων εχασα ενα ξαδελφακι μου στα 13 του χρονια οταν επεσε απο ενα φορτηγο που η πισω καροτσα δεν ειχε προστατευτικα γυρω γυρω..και ζαλιστηκε και επεσε στο δρομο και το βρηκαν ωρες μετα νεκρο.
Δε ξερω αν αυτο φταιει..δε το σκεφτηκα ποτε αυτο..μεχρι τωρα που με ρωτησες.Τιποτα αλλο δε μου ετυχε.
Καλη μου Danay,εχω παει σε ψυχολογο ομως με αντιμετωπισε τελειως χαλαρα λεγοντας μου οτι αυτη η φοβια ειναι φυσιολογικη και πως θα το ξεπερασω σιγα σιγα..ειναι ο φοβος του πρωταρη με λιγα λογια μου ειπε.Μαλιστα μου ειπε οτι και εκεινη σαν νεα οδηγος ενιωθε ετσι αλλα το παλευει.
Δε με βοηθησε ιδιαιτερα αυτο..:(
Πιο εποικοδομητικη θα εβρισκα τη κουβεντα με ενα καλο φιλο,παρα ετσι.Πηγα για να με βοηθησει..οχι απλα να μου πει πραγματα που ξερω και εχω ακουσει ηδη.
Για να παω σε αλλον ειδικο δε θελω γιατι βαρεθηκα να λεω παλι απο την αρχη τα ιδια και τα ιδια και δεν εχω ουτε χρονο ουτε χρηματα για χασιμο σε περιπτωση που απογοητευτω παλι απο καποιον ειδικο.
Ολα μου φαινονται φαυλος κυκλος..θελω να κανω κατι για να βοηθησω τον εαυτο μου,και απο την αλλη ιδρωνω και μονο στην ιδεα να πιασω το αμαξι μονη μου και νιωθω ενοχες μετα και κατηγορω τον εαυτο μου που δε το κανω.:(

..λογο του οτι η πρωτη πρωτη μου φωρα ηταν καταπιεστικη.... ανεπτυξα κι εναν αλλο φοβο που ευτυχως ποτε δεν εγινε μανια ..αλλα ισα ισα παντα θα μου βγαινει σε καλο... ...φοβομουν ..και φοβαμαι.. η μαλλον ανησυχω το να χασω τον ελεγχο του εαυτου μου.. του κορμιου μου δηλαδη...
...γι αυτο και ποτε δεν δοκιμασα και ουτε καν ειχα την περιεργεια να δοκιμασω καμια περιεργη ουσια... δεν πινω καν.. μονο οταν βγαινω μια φωρα στουσ 2-3 μηνες... χριστουγεννα.. πρωτοχρονια.... φοβομουν πως ωντασ κατω απο την επηρεια θα μπορουσε καποιοσ να μου επιτεθει και πως δεν θα μπορουσα.. δεν θα ειχα την δυναμη.. και τον ελεγχο να τον αποτρεψω.. ή να φυγω... :)

Δεν ξέρω έχει σχέση ο θάνατος του ξαδέρφου σου με τη φοβία σου, αλλά πάντως ίσως να είναι και αυτό ένα ενδεχόμενο. Σε είχε συγκλονίσει αυτό; Το σκεφτόσουν για καιρό μετα;

Λες πως όταν δεν έχεις κάποιον δίπλα σου, φοβάσαι πως θα σκοτωθείς ή θα κάνεις ζημιά σε άλλους. Μα δηλαδή αν είναι κάποιος δίπλα σου, πως θα μπορεί να το αποτρέψει αυτό; Προς θεού μην σκεφτείς οτι κρίνω τώρα τις σκέψεις σου, απλά αν θες να μου πείς πάνω-κάτω τι φοβάσαι..

Όσο για τον ψυχολόγο δεν νομίζω οτι ειναι απαραίτητο με την πρώτη δυσκολία να πηγαίνουμε κατευθείαν εκεί. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει καλύτερα από τον εαυτό σου και σε τέτοιες περιπτώσεις δύσκολα θα σε βοηθήσεις ένας ξένος..

Ευχαριστω που δειξατε ενδιαφερον για το προβλημα μου..
A_friend,το ξερω οτι οι σκεψεις μου ακουγονται παραλογες..και ειναι οντως.Απλα οταν ειναι καποιος διπλα μου και κανω πχ ενα λαθος θα προσπαθησω να το διορθωσω εκεινη τη στιγμη,ενω αν ειμαι μονη και κανω κατι..ειμαι ικανη να αφησω το αμαξι στη μεση του πουθενα απο το πανικο μου.
Μου εχει τυχει κατι παρομοιο..:(
Το παλευα καιρο μεσα μου πριν παω σε ψυχολογο,και οπως ειπα και σε αλλο μηνυμα πηγα αλλα δε βοηθηθηκα ιδιαιτερα..Δε ξερω τι φταιει.
Αυτη την εποχη εχω και αλλα θεματα να αντιμετωπισω,οπως το να βρω δουλεια κτλ.οποτε δεν εχω χρηματα ουτε μυαλο για ψυχολογους κτλ.
Αν και οπως ξαναειπα,δε ξερω αν παρω καποια ουσιαστικη βοηθεια παλι,ή αν απογοητευτω παλι.
Δεν υπαρχουν και παρα πολλοι ψυχολογοι εδω..γυρω στους 5-6 ειναι.
Επισης εχω παρα πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση και αυτοπεποιθηση και νομιζω πως παιζει ρολο στο προβλημα μου.
Και το ειχα συζητησει και με τον ψυχολογο τοτε..και του ζητησα και σε αυτο βοηθεια,αλλα δε με κατευθυνε καπου εστω απλα με αντιμετωπισε σαν κατι που θα περασει με το χρονο..απλα ακουγε κυριως.

Σιγουρα δεν ριχνω ολο το φταιξιμο πανω στο ψυχολογο..ισως και εγω κατι να μην κανω σωστα..η ισως να μην της εδωσα να καταλαβει.
Πχ οταν της ειπα οτι και παλια ειχα προβλημα καταθλιψης(εχω και θυρεοειδη) και οτι κατα καιρους πεφτω ξανα στα ιδια μου λεει οχι εισαι καλα.
Και οταν μου προτεινε ενα βιβλιο να διαβασω σχετικα με αυτο,ειχε καποια τεστ που οταν τα εκανα ελεγαν οτι εχω ξεπερασει τη μετρια καταθλιψη.Μπορω να πω οτι πιο πολυ βοηθηθηκα με το βιβλιο που αναφερεται στην γνωστικη θεραπεια,παρα απο το ψυχολογο.
Αλλα δεν εχει καποιο θεμα για τις φοβια μου αυτο το βιβλιο..και ετσι δεν μπορω να βοηθηθω ουτε απο αυτο..

Danay σ\'ευχαριστω καλη μου..Ομως δε ξερω γιατι και ακομη και αν νιωσω ξανα ετοιμη αν θα μπορω οικονομικα να πηγαινω ξανα σε ψυχολογο γιατι εχω πολλα εξοδα να τακτοποιησω αυτο τον καιρο..:(
Οσο ειχα σχεση..παλιοτερα ημουν καλυτερα γιατι με τον τοτε συντροφο μου..ειχα πιο πολυ θαρρος και ειμασταν συνεχεια μαζι και στην οδηγηση ηταν παντα διπλα μου..και ειχα αρχισει να νιωθω πιο εμπειρη στην οδηγηση..μετα οταν χωρισα..το παρατησα και το αμαξι και ολα..
Anyway..αυτα..

Stamatiste na fovaste...otidipote ki an einai afto pou fovaste...egw eixa xronia fovia seismwn...kai to mono pou katafera itan aplws na spatalaw wres tis zwis mou skeptomenos arnitika pragmata...Afierwnw mia ataka apo to theos gia mia evdomada...O Theos leei ston Bruce (Jim Carrey) \"People ask me to do things for them...what they don\'t realize is that they have the power...You want to see a miracle,Bruce?Be the miracle :) \"

Λοιπόν Ifigeneia24 ξέρεις τι πιστεύω; Όσο πιο πολύ σκέφτεσαι κάποιο πράγμα τόσο πιο βουνό σου φαίνεται!! Και εγώ πολύ συχνά κάθομαι και σκέφτομαι αρνητικά πράγματα, τα οποία απλώς αν άφηνα να μου συμβούν θα ήταν πολύ πιο εύκολο! Ξέρω πως αυτά σίγουρα θα τα έχεις ξανακούσει.. Θα ρωτάς τώρα: \"ΟΚ και πως να σταματήσω να το σκέφτομαι;\" Εγώ λέω να το αφήσεις το θέμα, ούτε ψυχολόγοι ούτε τίποτα! Κάνε οτι σε ευχαριστεί περισσότερο και μην το σκέφτεσαι καθόλου! Και αν είναι να το ξεπεράσεις, θα το ξεπεράσεις! Αλλιώς.. δεν χάλασε ο κόσμος! Έχεις πιο σοβαρά πράγματα τα σκέφτεσαι! Έτσι δεν είναι; ;)

Γενικά επειδή έχω περάσει και φοβία(πριν τη καταθλιψή μου)βοηθήθηκα απο το να λεω \'\'μηπως θα παθω τίποτα απο αυτό που φοβάμαι?\'\'και που το ξέρω?Αρα αφηνα μέσα μου να γίνετε ο..πανικός όμως....με τη σκεψη του ότι \'\'μπορει να με πατησει κι αυτοκινητο που ξέρω αλλωστε μόνο ο Θεος ξερει τι θα γινει εγω γιατι να βασανιζομαι??Σιγα σιγα με ηρεμια(δυσκολο μεν εφικτο δε)το ξεπερασα.Επισης βοηθαει η απασχοληση με καποιο χομπυ,ωστε να ξεχαστει η φοβικη σκεψη.

Καλησπερα παιδια..δυστυχως μεσα σε ολα τα αλλα προστεθηκε και πενθος τωρα..μολις χθες εχασα το θειο μου,τον αδελφο της μαμας μου απο καρκινο.
:( Η μητερα μου ειναι σε κακη ψυχολογικη κατασταση και εγω τωρα πρεπει να ειμαι δυνατη για της δινω κουραγιο..
Ποσο δυναμη να εχω ομως κι εγω με ολα αυτα?
Ευχαριστω και παλι μεσα απο την καρδια μου ολους σας..για το ενδιαφερον σας!

Συλλυπητήρια σε σένα και την οικογένεια σου. Κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να θυμάμαι πόσο γελοίο είναι να ασχολούμαι με τα μικροπροβλήματα μου και μάλιστα να τα θεωρώ και σοβαρά..

Ιφιγένειά μου ειλικρινά λυπάμαι...Ξέρω τί σημαίνει θάνατος στο χώρο του σπιτιού, αλλά και στο συγγενικό περιβάλλον μιας και το πέρασα 3 φορές μέχρι τώρα στα 33 μου...Σου εύχομαι καλό κουράγιο σε όποια σενάρια ή καθήκοντα καλείς τον εαυτό σου να στηρίξεις..
Η δύναμη που σε προβληματίζει μάλλον υπάρχει μέσα σου οπότε μην φοβάσαι.Εάν δεν ένιωθες ότι κατά βάθος δεν είσαι δυνατή δεν θα γνωστοποιούσες την απόφασή σου να σταθείς σαν βράχος στην μητέρα σου, αλλά θα είχες ήδη αποτραβηχτεί σε μια γωνιά..Πιστεύω σε εσένα...πίστεψε και εσύ τον εαυτό σου!!!!!!!!!!!!;)

Συλλυπητηρια Ifigeneia24 και κουραγιο.

ιφιγένεια24, κράτα από το θείο σου τα πιο ωραία ενθύμια. ακόμη ψάξε και βρές ακόμα κι αν δεν ήταν εμφανή. πάνω σ\' αυτά χτίσε ένα χαμόγελο. το χαμόγελο θα είναι χαραγμένο στο μυαλό και στην καρδιά σου, για ό,τι καλό είχε κάνει εκείνος ο άνθρωπος. αυτό θα σε βοηθήσει να στηρίξεις και να στηριχτείς στη θετική σκέψη. αυτό θα είναι και σα μια προσευχή να είναι καλοτάξιδος κι αυτός εκεί που έφυγε. στη μητέρα σου να θυμίσεις ότι ζει και ότι είναι μάνα σου.
κι εσύ να ζεις και να πορεύεσαι με γαλήνη.
καλημέρα σ\' όλους!

Ευχαριστω ολους σας..
Μονο ΖΩΗ απο δω και περα..Κανεις πια να μη ζησει κατι παρομοιο..Δε το ευχομαι ουτε στον εχθρο μου..
ΖΩΗ και ΣΕ ΣΑΣ!!! ΜΟΝΟ ΖΩΗ!!
Θελω να πιστευω οτι ειναι καλα εκει ψηλα..οτι δε θα ποναει αλλο πια!
Χαιρομαι μονο αυτες τι λιγες στιγμες που εζησα μαζι του..εστω και στο κρυο χωρο του νοσοκομειου..του χαιδευα το χερακι του..και εκλαιγε απο συγκινηση..
Αυτες οι στιγμες θα μεινουν χαραγμενες..για παντα μεσα μου.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΛΑ!!

Και λυπαμαι αν εδωσα μια στεναχωρη γευση στο forum...

Οταν ρωτηθηκε ο στρατηγος Πατον πως ενιωθε κατα τις μαχες του 2ου Παγκοσμιου πολεμου οταν εβλεπε τους στρατιωτες του να σκοτωνονται,ειπε \"Δε στενοχωριεμαι ουτε λεπτο για την απωλεια αυτων των ανθρωπων...αντιθετως ειμαι υπερηφανος που τετοιοι ανθρωποι εζησαν κοντα μου\" Αυτο να θυμασαι,Ιφιγενεια ;)

Cyberian,πολυ σοφο και ωραιο αυτο που εγραψες..Να \'σαι καλα..
Danay μου και εσεις εδω ειστε ολοι με καλη διαθεση και γλυκητατοι ανθρωποι απο οσα ειδα απο τα γραφομενα με πολλες ευαισθησιες..
Μονο οι αναισθητοι ανθρωποι δεν υποφερουν απο τιποτα..
Να ειστε και να ειμαστε ολοι καλα..

Quote:

---

Originally posted by Ifigeneia24
Θελω να πιστευω οτι ειναι καλα εκει ψηλα..οτι δε θα ποναει αλλο πια!
Χαιρομαι μονο αυτες τι λιγες στιγμες που εζησα μαζι του..εστω και στο κρυο χωρο του νοσοκομειου..του χαιδευα το χερακι του..και εκλαιγε απο συγκινηση..
Αυτες οι στιγμες θα μεινουν χαραγμενες..για παντα μεσα μου.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΛΑ!!

Και λυπαμαι αν εδωσα μια στεναχωρη γευση στο forum...

---

γλυκό κορίτσι, να ξέρεις πως κι αυτός αυτές τις στιγμές τις πήρε σαν φτερά μαζί του...
όταν κάποιος κινδυνεύει, του βαστάς το χέρι και νιώθει ότι τον κρατάς στη ζωή! ότι τον βοηθάς να σηκώσει το σταυρό του!
ξέρω κάποιον που όταν κινδύνευε να βρεθεί στον αλλον κόσμο, ζητούσε από οποιονδήποτε να του πιάνει το χέρι, κι ένιωθε ετσι πως δεν ήταν μόνος...

να ζεις, να χαίρεσαι, να δίνεις χαρά και ζεστασιά στους γύρω σου!

Όχι ρε συ Ιφιγένεια..μη σκέφτεσαι καν ότι σκοτείνιασες το forum... Γιατί τα υπόλοιπα γεγονότα που δημοσιεύουμε συχνά σε post εδώ είδες να είναι πάντα ευχάριστα? Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με χοντρά λούκια που περνάμε..ʼμα είναι να ζητάμε συγνώμη και εδώ που μπήκαμε για να μοιραστούμε τον πόνο και τις ανησυχίες μας..ας το κλείσουμε το μαγαζί!!!
Να σαι καλά βρε.
Φιλιά!

Ερχονται στιγμες που λεω ειμαι καλυτερα..προσπαθω να παρηγορησω τον εαυτο μου..με το να σκεφτομαι οτι εκει που ειναι επαψε πια να ποναει..οτι ειναι καλυτερα εκει ψηλα..εστω και μακρια μας..
Ομως ερχονται παλι στιγμες που μελαγχολω ετσι ξαφνικα..και με πιανουν τα κλαματα..Ειναι πολυ σκληρος ο θανατος..το ειχα ξεχασει αυτο..
Η μαμα μου η οποια ειναι κωφαλαλη οπως και ο θειος μου που εφυγε και αλλα 4 αδελφια,ειναι σε κακη ψυχολογικη κατασταση..το μυαλο της ταξιδευει συνεχεια..επαθε ασθμα,(μαλλον ψυχοσωματικο) φοβαμαι μη μου παθει τιποτα..
Και εκτος απο αυτα..δε μπορεσαμε ουτε στην κηδεια του να παμε..ελπιζω να μας συγχωρεσει..απο εκει ψηλα.:(
Δεν ειμαι καλα..δε θελω να πεσω ξανα σε καταθλιψη..

Ifigeneia, είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεσαι άσχημα, τόσο εσύ όσο και η μαμά σου και οι υπόλοιποι συγγενείς. Αυτό φανερώνει άλλωστε ότι έχασες κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αλλιώς δε θα σε πείραζε καθόλου.

Ζήσε τον πόνο αυτό, πένθησε και κλάψε γιατί μόνο έτσι θα έρθει κάποια μέρα που ο πόνος θα γίνει μια γλυκιά μελαγχολία, θύμηση και νοσταλγία του θείου σου που θα αγαπάς για πάντα και θα θυμάσαι για πάντα.

Να έχεις στο μυαλό σου όμως ότι έτσι είναι η ζωή και ο θάνατος είναι μια πτυχή της. Γι\' αυτό και εμείς οι υπόλοιποι που συνεχίζουμε να έχουμε ακόμα αυτό το θείο δώρο θα πρέπει να τη ζήσουμε, προχωρώντας μπροστά και θυμούμενοι πάντα με αγάπη τα
αγαπημένα μας πρόσωπα που μας βλέπουν από κάποια γωνιά και χαίρονται όταν είμαστε κι εμείς χαρούμενοι.
Η αγάπη και η μνήμη είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε ζωντανά στην καρδιά μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Να\'σαι καλά.

..τα συλλυπυτηρια μασ...

Συλλυπητηρια Ιφιγενεια μου και κουραγιο

κουραγιο....

Ευχαριστω παιδια ολους σας..

Ιφιγένεια μικρό μου..μήν ξεχνάς ότι όποτε νιώθεις πεσμένη...έχεις εμάς...μια τρελή αλλά δημιουργική παρέα να μιλήσεις ανά πάσα στιγμή...

ʼλλοι τώρα που μιλάμε είναι πραγματικά μόνοι και δεν έχουν κάποιον ούτε να ανταλλάξουν μια δημιουργική καλημέρα!!!

Μάλλον πρέπει να νιώθουμε τυχεροί και ευγνόμωνες...


Για όλους εμάς.....για όλους εσάς...που είμαστε το ξεχωριστό ΕΜΕΙΣ του forum.........
ΦΙΛΙΑ:)

kalhspera paidia...
eniwsa tin anagh na milisw se esas mpas kai lusw tin fovia mou....eimai molis 15 xronwn kai ola arxisane apo ena kalokairi..nomiza oti ena paidi ithele na me dhrei kai klhstika sto spiti mou olo to kalokairi afosiomenos sto pc mou...eftasa se shmeio na fovamai ton kosmo na mi thelo na vgw oute na petaksw \'\'ta skoupidia\'\'...kata kapoion tropo to kseperasa alla mia mera pou phgame sto theatro me to sxoleio otan teleiose irthe enas apo to allo sxoleio pou einai geitoniko xwrio kai mou leei mi ksanakoitakseis tous filous mou tha se thapso...pao ekso kai ton vrhskw kai tou leo ekana kati?kai mou apantaei oxi oxi..leo signwmh an koitaksa tous filous sou kai efyga..meta apo 5 mhnes sxedon kapioi \'\'filoi\'\' mou phgane sto xwrio tous gia enan kafe kai tous vrikane oi alloi(pou irthan kai mou eipan)oti enas filos sas poulhse magia se kapious allous..erxontai oi filoi mou kai mou to lene...exw aganaktisei pragmatika den kserw ti na kanw thelo na apoktisw ksana tin parea mou na vgainw me anesh..oi filoi mou exoun xasei pasa idea gia mena kai emena me pligwnei giati eimai ena atomo me aisthimata....
Sas parakalw an ginete apantiste mou me mia lush mpas kai niwsw oti den eimai monos....signomi an evala tin dimosieush mou se lathos meros...

Καταρχήν μικρέ μου φίλε καλωσόρισες στο forum. Θα σε παρακαλούσα να γράφεις με ελληνικούς χαραχτήρες για να είναι πιο εύκολη η επικοινωνία.
Τι φοβάσαι ακριβώς; Μήπως κάποιος συγκεριμένος σε χτυπήσει;
Μήπως έχεις γενικά πρόβλημα με τον κόσμο και φοβάσαι να βγείς από το σπίτι;
Τι σε αγχώνει; Γίνε πιο συγκεκριμένος.
Μίλησέ μας για τον εαυτό σου.Εδώ δεν θα σε παρεξηγήσει κανένας.
Να είσαι σίγουρος πως θα βρείς μεγάλη συμπαράσταση.
Φιλικά
Μιχάλης

Καλησπέρα και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον...Καταρχήν φοβάμαι να μήν με βρούν αφτοί που με έψαχναν....να γίνω πιο σαφής φοβάμε το \'\'ξύλο\'\'...και δεν θέλω ποτέ να βρεθώ σε αφτήν την στιγμή...και επισής με αγχώνει οταν βγαίνω έξω να μήν μαλώσω με κανέναν η κάτι ανάλογο...

Inside, έχεις συζητήσει αυτά τα συναισθήματα σου αλλά και τα περιστατικά που αναφέρεις με τους γονείς σου?