Solitudine

Η βροχή που πέφτει επάνω σου είναι αναπόφεκτο να μην βαρήνει τα ρούχα σου , να μην σε κρυώσει αργότερα
Και οι ιδιες αδιέξοδες σκέψεις είναι αναπόφεφκτο να μην σε οδηγήσουν στα ίδια αδιέξοδα




Με μιας πετάχτηκε επάνω η μοναξιά και άρχησε να λέει




-Απο νερό οι σκέψεις γίνονται
πότε βροχή πότε πηγή
και μένουνε σε λίμνη




ποτάμια στο πρώσοπο βαθιά
στην θάλασσά της σταματά
που κολυμπώ
για εκείνη




- Αβάντι μοναξιά μου εναν καλαμαρτινό ερε γλέντια , αδικήσε μοναξιά τέτοιο ταλέντο για να μου φτιάξεις την διάθεση ? είσαι κορυφή


-Η θλίψη είναι ένας κατηφορικός δρόμος, δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να περπατήσεις , απλά σε παρασέρνει και στο τέλος τις διαδρομής οδηγεί στο πηγάδι τις κατάθλιψης , αν είσαι τυχερός και πιαστείς από κάπου και δεν πέσεις μέσα δεν σημαίνει πως σώθηκες , είναι σαν να λέμε πως το λιγότερο χειρότερο, είναι καλύτερο
Άμα πέσεις μέσα στο πηγάδι τις κατάθλιψης και δεν έχεις τσακιστεί μέχρι να πέσεις στο παγωμένο νερό της, στην αρχή θα λες την γλίτωσα αλλά μετά αν σταματήσεις την προσπάθεια πρώτα να κρατηθείς ζεστός , μετά να βρεις την δύναμη και τον τρόπο να σκαρφαλώσεις και που με κραυγές αγωνίας παράλληλα πιστεύεις πως κάποιος θα σε ακούσει , και που να σε ακούσει θα πρέπει να κατέβει στο σημείο που είσαι να σε πιάσει γερά και να σε ανεβάσει επάνω , αν έχει χώρο , αλλιώς ρίχνει σχοινί να τυλιχτείς επάνω του , αλλά δεν είναι σίγουρο πως θα σε τραβήξει με την πρώτη προσπάθεια , πέρα τον πόνο που σου προκαλεί όταν σφίγγει το ήδη ταλαιπωρημένο σώμα σου

Κάπου δεν πρόσεχα αυτά που μου έλεγε –περπατούσα αβίαστα είχε πέσει ομίχλη δεν ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα μέσα σε αυτήν άλλωστε δεν πήγαινα κάπου συγκεκριμένα, και πάντα η βόλτα με την μοναξιά ήταν ένα ταξίδι χωρίς προορισμό απλά προσπαθώ έστω να το απολαμβάνω

Θυμήθηκα μια φωτογραφία που είχα δει σε ένα περιοδικό που έδειχνε έναν άνθρωπο πάνω σε ένα παγόβουνο, στο κομμάτι που ήταν έξω από το νερό έγραφε συνειδητό και στο υπόλοιπο υποθαλάσσιο κομμάτι έγραφε υποσυνείδητο, μου είχε κάνει τόσο πολύ εντύπωση που εκείνο το βράδυ είχα ονειρευτεί πως οι άνθρωποι γεννιόντουσαν στους πόλους είτε στον βόριο είτε στον νότιο πάνω σε μια κατάλευκη επιφάνεια που με τον καιρό προχωρούν προς την θάλασσα και από την στιγμή που αποκολλιούνται από το μέχρι τότε κυρίως σώμα να ξεκινάει το ταξίδι αφήνοντας να το παρασέρνονταν τα ρεύματα, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή
Στην πορεία συναντιόντουσαν, συγκρουόντουσαν, άλλα προσπέρναγαν με μεγαλύτερη ταχύτητα, αυτό που μου είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ήταν όσα προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να κρατηθούν ανα μεταξύ τους, πρώτα με νοήματα, μετά πετώντας σχοινιά ο ένας στον άλλον όσα περισσότερα μπορούσαν
Επέλεγε ο καθένας το σημείο που θεωρούσαν ως το ποιο ιδανικό και έφτιαχναν μια η και περισσότερες γέφυρες

Ξύπνησα με την σκέψη πως ανάμεσα μας πάντα μας χωρίζει μια θάλασσα η ένα ποτάμι αλλά αυτό δεν είναι εμπόδιο αν κατασκευάσουμε γέφυρες, γέφυρες επικοινωνίας, όσο απλό δείχνει στο μάτι θέλει να έχεις όραμα γνώσεις, εμπειρία, θέληση, επιμονή, και όταν θα σου γκρεμίζετε μία εσύ να σηκώνεσαι και να φτιάχνεις δύο, αρκεί να μαθαίνεις από τα λάθη σου

Με μια λέξη θέλει ΜΑΣΤΟΡΙΑ΄

Αφέθηκα και το περπάτημα έγινε τρέξιμο χωρίς προσπάθεια αβίαστα μόνο που δεν μπορούσα να σταματήσω έτρεχα σε έναν κατηφορικό δρόμο και σαν κάποιος να μιλούσε ,,,,,,,,,την απέναντι ,,,,,λαλιά
- Όσο μια προσπάθεια δεν θέλει κόπο, τι συγκίνηση θα σου προσφέρει ο τερματισμός ?
Με ευχολόγια δεν βγάζεις άκρη, ταμπέλες στα μονοπάτια τις σκέψης είναι που σε οδηγούν εκεί που λένε, προς ευτυχία, προς δυστυχία, προς πάνω ραχούλα και προς κάτω ραχούλα

Οσο άκουγα τις ,,,φωνές που μπερδεύονταν η μία με την άλλη σαν κάποιος κακόγουστος DJ ανοιγοκλείνοντας την ένταση τις φωνής, κάποιες ξεχώριζαν ξαφνικά και απότομα σαν σε αφύλακτη διάβαση τρένου να βλέπεις ξαφνικά την ορμή από τον ανατριχιαστικό ήχο τις προειδοποίησης μέσα στα δέκατα του δευτερολέπτου πριν την σύγκρουση ,,,,ποτέ ένα τέτοιο ΟΧΙ δεν έχει ακουστεί τόσο δυνατά και πόσο πολύ περισσότερο αν είχε ακουστεί λίγο πιο πριν

Έπεσα στο έδαφος με τα χέρια τυλιγμένα στο κεφάλι πιστοί υπηρέτες με αυτοθυσία που όσο και αν μια ζωή είναι αντίθετα τόσο μαζί εργάζονται συνεργάζονται ακόμα και το ίδιο στο το χέρι τα δάχτυλα αν δεν είχαν τον ισχυρό αντίχειρα να στέκεται απέναντι σε άλλα τέσσερα

Πόσο με συγκινεί αυτή η σύγκληση των αντιθέτων που βρίσκουν πάντα τρόπους να συνεργάζονται

Άνοιξα δειλά δειλά τα μάτια μου και προσπαθούσα να καταλάβω που βρισκόμουν, πονούσα παντού, σαν σκιά τα χέρια μου ταξίδευαν στον χώρο, έμπειροι ιχνηλάτες ακολουθούσαν τα σημάδια απ όλο το σώμα μέχρι να καταλήξουν στο πρόσωπο
---Όλα καλά όλα καλά --- μια από τις σκέψεις μέσα μου έλεγε μονότονα, το ίδιο και το ίδιο, έπρεπε να κάνω κάτι γρήγορα, λένε πως η μυρουδιά του φόβου τραβά από χιλιόμετρα μακριά αιμοβόρα αρπακτικά & που καθόλου δεν θα θελα να διαπιστώσω αν είναι μύθος η πραγματικότητα.
Αναρωτιόμουν τι και πώς βρέθηκα μέσα σε ένα,,,,,,,,,,,, πηγάδι ??? μα δεν μπορεί να συνέβη σε εμένα, δεν γίνεται, δεν το πιστεύω, μα πως,,,,,,,,,
Οσο περνούσε ο χρόνος τόσο το νερό πότιζε τα ρούχα με πάγωνε και έκανε το σώμα ποιο δυσκίνητο, βούλιαζα κάθε φορά που σταματούσα να κινούμε αλλά καθώς μια εσωτερική δύναμη έδινε εντολές στο σώμα να με κρατήσει στην επιφάνεια
Δεν δίνουν λύση
τα πως,
τα πότε,
τα γιατί,
ούτε και οι σπασμωδικές κινήσεις, και κυρίως οι φωνές από το καφενείο του μυαλού μου
Ωρα να κάνω πράξεις τα λόγια από τις σκέψεις που δίνουν λύσεις, πάτησα γερά με τα ποδιά μου στις μικρές πέτρες από τα τοιχώματα και εντυπωσιασμένος από τις αντοχές και την δύναμη που έχει το σώμα όταν συνεργάζεται αρμονικά, σφύριζα μελωδικά το τραγούδι τις μοναξιάς
---μοναξιά μου όλα
μην μ αφήνεις τωρα
που είναι όλα ποιο δύσκολα ---

πάνω στον ενθουσιασμό μου αφού έβλεπα πως τα κατάφερνα να ανεβαίνω, εκεί που νόμιζα πως τα σημεία στήριγμα που έβλεπα νόμιζα πως ήταν σαν και τα προηγούμενα, ποιο γρήγορα και από την ταχύτητα τις σκέψης, βρισκόμουν ξανά και ξανά στην αγκαλιά ,,,,,τις,,,
μέσα κάποιες φορές προσπαθούσα να το διασκεδάζω φωνάζοντας----- βουτάωωωω---- όμως ο καιρός περνούσε και όταν σε ένα μέρος δεν υπάρχει η εναλλαγή μέρας νύχτας ο χρόνος δεν σου δίνει την ίδια αίσθηση και η κόπωση από τις προσπάθειες δεν είναι καθόλου αμελητέα
Ούτε που θυμάμε πόσες φορές είχα προσπαθήσει και πάνω που αισθανόμουν τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν η φωνή τις μοναξιά μου υπενθύμιζε πως

-Να πέφτεις μια και να σηκώνεσαι δύο

Μέχρι την στιγμή που είπα τέρμα τα αστεία, συγκεντρώσου, σε αυτό που κάνεις, με αργά και σταθερά βήματα, χωρίς τίποτε να σε παρασύρει, έχεις μια ψυχή που κατευθύνει το σώμα, & το σώμα δεν είναι ούτε σκλάβος καμιάς σκέψης ούτε δούλος των παθών του. Υπηρέτης που είναι υπερήφανος

ένοιωθα κάποια τσιμπήματα στα πόδια και κάποιες παιδικές φωνές που έλεγαν
- Όχι ρε αυτό θα πονέσει να τον γαργαλίσουμε καλύτερα
-Εγώ λέω να τον τρομάξουμε
-Να του ρίξουμε νερό?
- Να του φωνάξουμε δυνατά ΞΥΠΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Προσπαθούσα μέσα στη θαμπή εικόνα να διακρίνω τις κινούμενες μορφές, χελιδόνια στον ουρανό χαρά θα φέρουν σκέφτηκα, μέχρι που σαν μέσα από τα σύννεφα που κοιτούσα είδα την μορφή της να μου λέει

-Ξύπνα υπναρά μου, αν και με τα παραμιλητά και τα τινάγματα σου τα παιδιά μας έχουν ξεκαρδιστεί, ποιος ξέρει τι έβλεπες
Σου έχω ποτέ πει πόσο γλυκός είσαι όταν κοιμάσαι ? αλλά πές μου ήμουν και εγώ μέσα στο όνειρο σου ?

Μα αγάπη μου είσαι μέσα στην ζωή μου που είναι ήδη ένα όνειρο

ΤΕΛΟΣ