δε βλέπω καμιά ιδιαίτερη αλλαγή

Σε καμία περίπτωση tita1977!!!:d Ο λόγος δεν είναι πως ντρέπομαι αλλά πως ξέρω... Είναι αναξιόπιστοι όσο καλοί και αν είναι. Θα κάνουν πως καταλαβαίνουν μπροστά στην ψυχολόγο (βασικά πιστεύω πως πράγματι καταλαβαίνουν εκείνη την στιγμή) σε 1 μέρα, σε 2 μέρες άντε σε 3 μέρες μόλις με δουν να παίρνω λίγο τα πάνω μου θα αρχίσουν πάλι τα ίδια. Αυτό που θέλω λοιπόν είναι να αδιαφορήσω. Θα πω στην ψυχολόγο μου να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Αδιαφορία μπας και ησυχάσω λίγο από το να ακούω όλη μέρα τις τσιρίδες τους. Τι να σας πω τους παρακάλεσα για μια απλή κίνηση που έκαναν κάθε απόγευμα και η οποία μου έκανε χειρότερη την κατάθλιψη (έβαζαν μελαγχολικά τραγούδια) και όταν το λέω γελάνε λες και είμαι τρελός. Υποχρεωτικά αφού λύση δεν υπήρχε άρχισα να βγαίνω από το σπίτι τα απογεύματα. Αυτή είναι η λύση τελικά; Αδιαφορία.

Quote:

---

Originally Posted by Γάτος

Σε καμία περίπτωση tita1977!!!:d Ο λόγος δεν είναι πως ντρέπομαι αλλά πως ξέρω... Είναι αναξιόπιστοι όσο καλοί και αν είναι. Θα κάνουν πως καταλαβαίνουν μπροστά στην ψυχολόγο (βασικά πιστεύω πως πράγματι καταλαβαίνουν εκείνη την στιγμή) σε 1 μέρα, σε 2 μέρες άντε σε 3 μέρες μόλις με δουν να παίρνω λίγο τα πάνω μου θα αρχίσουν πάλι τα ίδια. Αυτό που θέλω λοιπόν είναι να αδιαφορήσω. Θα πω στην ψυχολόγο μου να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Αδιαφορία μπας και ησυχάσω λίγο από το να ακούω όλη μέρα τις τσιρίδες τους. Τι να σας πω τους παρακάλεσα για μια απλή κίνηση που έκαναν κάθε απόγευμα και η οποία μου έκανε χειρότερη την κατάθλιψη (έβαζαν μελαγχολικά τραγούδια) και όταν το λέω γελάνε λες και είμαι τρελός. Υποχρεωτικά αφού λύση δεν υπήρχε άρχισα να βγαίνω από το σπίτι τα απογεύματα. Αυτή είναι η λύση τελικά; Αδιαφορία.

---

Πιστεύω ότι η λύση είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ώστε να μην αμφιβάλλουμε λεπτό για το τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Συνεπώς το ότι έβγαινες έξω τα απογεύματα ήταν η καλύτερη αντιμετώπιση. Δεν είσαι υποχρεωμένος να υφίστασαι κάτι που σου κάνει κακό. Δυστυχώς δε μπορούμε πάντα να αλλάξουμε το εξωτερικό περιβάλλον που μας πλαισιώνει. Έχουμε όμως το δικαίωμα να διαφωνούμε με αυτό, να πράτουμε και να αισθανόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εμάς. Κύριος στόχος της ψυχοθεραπείας λοιπόν πιστεύω ότι είναι να μας μάθει πως θα έχουμε αμυντικούς μηχανισμούς και να παραμένουμε αλώβητοι σε καταστάσεις που δε μπορούμε πάντα να ελέγξουμε γιατί δεν εξαρτώνται από εμάς. Αυτό που έχω καταλάβει για τους περισσότερους από εμάς είναι ότι το πρόβλημά μας στην ουσία έγκειται στην έλλειψη αυτών των μηχανισμών αντιμετώπισης των εξωτερικών παραγόντων που έρχονται σε αντίθεση με τα θέλω και τα πρέπει μας.

Quote:

---

Originally Posted by tita1977

Πιστεύω ότι η λύση είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ώστε να μην αμφιβάλλουμε λεπτό για το τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Συνεπώς το ότι έβγαινες έξω τα απογεύματα ήταν η καλύτερη αντιμετώπιση. Δεν είσαι υποχρεωμένος να υφίστασαι κάτι που σου κάνει κακό. Δυστυχώς δε μπορούμε πάντα να αλλάξουμε το εξωτερικό περιβάλλον που μας πλαισιώνει. Έχουμε όμως το δικαίωμα να διαφωνούμε με αυτό, να πράτουμε και να αισθανόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εμάς. Κύριος στόχος της ψυχοθεραπείας λοιπόν πιστεύω ότι είναι να μας μάθει πως θα έχουμε αμυντικούς μηχανισμούς και να παραμένουμε αλώβητοι σε καταστάσεις που δε μπορούμε πάντα να ελέγξουμε γιατί δεν εξαρτώνται από εμάς. Αυτό που έχω καταλάβει για τους περισσότερους από εμάς είναι ότι το πρόβλημά μας στην ουσία έγκειται στην έλλειψη αυτών των μηχανισμών αντιμετώπισης των εξωτερικών παραγόντων που έρχονται σε αντίθεση με τα θέλω και τα πρέπει μας.

---

Έχεις δίκιο αγαπητή tita1977. Μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα μας κι όταν η οικογένεια είναι και Υπερπροστατευτική τότε δεν έχεις καταφέρει να κάνεις και πολλά πράγματα μόνος σου. Ευτυχώς από μικρός έπαιρνα πρωτοβουλίες και έκανα πράγματα χωρίς να ρωτάω κανέναν όμως σε πράγματα βασικά πάντα υπήρχε γκρίνια.

Μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να συζητάμε για αυτά σαν να είναι παρελθόν και να γελάμε μαζί τους.

Quote:

---

Originally Posted by Boltseed

Καλοκαιρι, μέσα Ιουλίου.

Σε ενα τουριστικο νησι καπου στην Ελλαδα.

Πριν πολλα πολλα χρονια.

Ενα μικρο παιδάκι εχει παει σε ενα απο τα δεκαδες τοπικα ξενοδοχεια με "free open πισινα" , για να παρει απο την καντινα κανα πατατακι να φαει και υστερα να ριξει μια βουτια , στα ρηχα και εκει που παταει ασφαλως. Φοβαται τα βαθια. Δε ξερει να κολυμπαει, αλλα ξερει το πως να κολυμπαει. Απλα φοβαται να το δοκιμασει στην πραξη.

Περπαταει παραλληλα με την γραμμη της πισινας.

Σε καποια φαση και ενω ειναι διπλα στα βαθια, γλιστραει και μπλουμ μεσα.

.
.

Και ναι, ετσι εμαθα να κολυμπαω :)

---

Συμφωνώ με τα όσα γράφεις και χαίρομαι για το ενδιαφέρον με το οποίο απαντάς.
Σωστά αυτά που γράφεις και σε φαντάζομαι ενθουσιώδη και δυναμικό.

Προχωρώ το παράδειγμα σου όπως θα γινόταν σε μένα:

΄Βλέπω την πισίνα και φοβάμαι να μπω.
Μετά όμως από πολλές σκέψεις και φόβο μπαίνω μέσα.
Στο νου μου ξέρω να κολυμπώ καλά. Στην πράξη όμως, ενώ είμαι στην πισίνα, δηλαδή έκανα το βήμα που μου λες, κολυμπώ μέτρια, ίσα που κρατιέμαι στην επιφάνεια κάποιες φορές, κάποτε πιο καλά αλλά δεν κάνω το κολύμπι στο βαθμό που αυτό υπάρχει στο νου μου. Μπλοκάρω, φοβάμαι ή νοιώθω κάτι να με συγκρατά. ΄Κάπως έτσι έχει το πρόβλημα.

Πχ. Κάποιος μου οφείλει αυτή την περίοδο ένα ποσό. Εκεί που έβρισκα δικαιολογίες για να του στείλω επιστολή, την οποία τελικά δεν έστειλα, τον πήρα απευθείας τηλέφωνο. Όμως δεν του απαίτησα τα λεφτά δυναμικά ’όπως δώσε μου τα πίσω βρε μ...α διαφορετικά αλλοίμονο σου! αλλά : σκέψου του, δεν γίνεται, να το δούμε και τέτοια. Βέβαια έχω στο νου μου ακόμα και δικαστικά να τα ζητήσω και το τηλέφωνο το βλέπω σαν αρχικό στάδιο.

Πχ. Προχθές την Παρασκευή, είδα σε κάποιο κλαμπ μια κοπέλα που μου άρεσε. Μετά από αρκετή σκέψη την πλησίασα, της άνοιξα μερικές κουβέντες. Στο τέλος εκεί που θα πρεπε να της έλεγα δυναμικά σε γουστάρω, σε θέλω , δώσε μου το τηλέφωνο σου να τα φτιάξουμε, της έδωσα το τηλέφωνο μου και ότι θα θελα πολύ να τα ξαναπούμε.

Και στα δυο πιο πάνω ναι έγινε το βήμα, απουσίαζε όμως μετά ο δυναμισμός και το να ζητήσω αυτό που πραγματικά έπρεπε.

Μετά από συναντήσεις με ειδικούς, τα τελευταία δυο με τρια χρόνια, διαπιστώνω ότι συνηδητοποίησα το πρόβλημα και τις συνέπειες του και έχω μάθει και τις μεθόδους για να ξεπεραστεί. Είναι σα να κατέχω τη θεωρία. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη. Εκεί θέλω πολλή προσπάθεια και δεν ξέρω τι να κάμω περισσότερο, αφού η βελτίωση είναι πολύ αργή. Και διερωτούμε αν λείπει κάτι μεταξύ θεωρίας και πράξης.

2 γρηγορα σχολια

1) δεν μαθαινει κανεις κολυμπι στη θεωρια, στην πραξη το μαθαινει. οποτε οσο καλο κολυμπι κ να εχεις μαθει στη φαντασια σου, πως περιμενεις με την πρωτη φορα που θα κανεις κατι πραξη να σου βγει κ καλο?

ειναι απολυτως φυσιολογικο την πρωτη φορα που θα μπεις στην πισινα να εισαι μετριος, ανεξαρτητα απο το αν σε φανταζεσαι καλο κολυμβητη στην φαντασια σου. οποτε συνεχιζεις την πραξη, κ αλλο κολυμπι, κ αλλο κολυμπι κ στο τελος θα γινεις κ καλος κολυμβητης.

2) εκει που λες για την κοπελα, εγω νομιζω οτι εκανες πολυ καλα κ της εδωσες τηλ κ της ειπες να τα ξαναπειτε. ο υπερβολικος δυναμισμος δεν ταιριαζει σε ολες τις περιστασεις. καποιος που εχει τον δυναμισμο δεν τον χρησιμοποιει παντα, αλλα μπορει να τον χρησιμοποιησει κατα διακριση σε περιστασεις που ταιριαζουν.

το να της ελεγες χυμα, σε γουσταρω θελω να τα φτιαξουμε εγω το βρισκω λαθος κινηση για περισταση φλερτ. πες το διακριτικα κ αν ενδιαφερεται θα κανει την κινηση. αν δεν ενδιαφερεται, θα την φερεις σε δυσκολη θεση με τον πολυ δυναμισμο σου.

Νοιώθω ότι θέλω να τσακωθώ με όλους στη δουλειά. Νοιώθω ότι δεν είμαι καθόλου ο εαυτός μου εκεί. Νοιώθω ότι δε μου προσφέρεται η δυνατότητα να αξιοποιήσω τις γνώσεις και τις ικανότητες μου και απλά κάνω καθήκοντα που είναι δευτερεύουσας σημασίας. Πιστεύω ότι θα ήταν καλήτερα να έκανα εξ αρχής αυτά που σπούδασα αλλά δεν έχω τις διασυνδέσεις να κάνω την κίνηση ή θα πρέπει να παλέψω πάρα πολύ για να κερδίσω κάτι τέτοιο. Βλέπω να κλείνομαι κάποιες φορές στον εαυτό μου.
Οι γύρω μου στη δουλειά δε μου δίνουν τη δυνατότητα να εκφραστώ εκεί που θέλω. Ιδίως της ηλικίας μου νέοι. Επίσης δε με προσκαλούν σε πάρτι, καφέ και άλλους χώρους που πάνε μαζί όταν είναι της ηλικίας μου. Τις πιο πολλές φορές εγώ τους πλησιάζω και τους μιλώ αντί αυτοί. Πιστεύω επίσης ότι οι συνάδελφοι με θεωρούν κατώτερο τους και νοιώθω ότι με ειρωνεύονται ή ότι με περιθωριοποιούν όταν θα κάνουν κάτι κοινό. Δε μου δίνεται η ευκαιρία ούτε σαν επαγγελματίας ούτε στις διαπροσωπικές σχέσεις να αποδείξω την αξία μου.
Είμαι σε μια κατάσταση ετοιμότητας, να ακούσω κάτι που θεωρώ μειωτικό και να αντιδράσω. Αν δεν αντιδράσω αρχίζω να νοιώθω οίκτο και να θέλω να μου ξαναδοθεί ευκαιρία να ανταποδώσω. Νοιώθω ακόμα ζήλια και μίσος. Το να τσακωθώ με κάνει να πιστεύω ότι θα τους δείξω έτσι αυτό που αξίζω και πολλές φορές είναι σα να περιμένω να μου δοθεί η ευκαιρία.

Επαγγελματικά θα μπορούσα να ήμουν καλήτερα, κάπου αλλού, αν στην ηλικία που έκανα τις επιλογές δεν είχα τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τις εμμονές. Και ίσως να μην είναι και τόσο εύκολο να γίνει τώρα. Το ίδιο καλήτερα θα ήμουν αν από μικρή ηλικία με μάθαιναν πώς να χειρίζομαι καλήτερα τις διαπροσωπικές σχέσεις και να μια πιο δυναμικός.

Αχ ρε Γιάννη, στην ίδια φάση είμαι. Θέλω να πετάξω με τα δικά μου φτερά, τα φτερά που δε μου δόθηκαν. Ίσως όμως να χρειαστεί αυτή η υπέρβαση από μας ,αυτή η απόφαση να ρισκάρουμε την ανασφάλεια. Έζησα ολόκληρη τη ζωή μου όμως μέσα στην ανασφάλεια, τώρα σκέφτομαι μήπως η ασφάλεια που πάλευα να αποκτήσω κρυβόταν τελικά πίσω από ένα προπέτασμα καπνού και ήταν ουσιαστικά η ανασφάλεια αυτή η ίδια η ασφάλεια, καμουφλαρισμένη. Ούτε εμένα μου αρέσει η δουλειά μου και υπάρχουν και άλλα θέματα εκεί. Στην αρχή μου έδινε ικανοποίηση, που πια δε μπορώ να βρω εδώ. Είμαι στην κόψη ενός άλματος στο κενό αλλά ακόμη και τα άλματα πρέπει να τα προετοιμάσει κανείς, ακόμη κι αυτά αν δεν είναι μελετημένα, αν δεν έχεις τα εφόδια, τους πόρους, το σχεδιασμό από πίσω δεν θα είναι παρά ένας παρορμητισμός, άλλη μία ενεσούλα. Αυτή τη φορά θέλω να πάω εκεί που δεν ταξίδεψα, εκεί που εγώ δε με άφησα γιατί δε με άφηναν άλλοι πριν από εμένα. Δεν ξέρεις πώς συναισθάνομαι το παράπονό σου μερικές φορές, τώρα έχω βουρκώσει απ' όσα διάβασα να βγάζεις από μέσα σου...Γιάννη μου, λέω να το κάνουμε μάτια μου το άλμα, λέω να το δοκιμάσουμε, να ψάξουμε κάτι που πραγματικά να μας περιέχει και να μας αγκαλιάζει και αυτό δε γίνεται όταν συνέχεια διστάζουμε, πρέπει κάτι να θυσιάσουμε για να μας πάμε κάπου διαφορετικά. Δε ζηλεύω σχεδόν ποτέ με την έννοια του γιατί το έχει αυτός κι όχι εγώ, να συγκρίνω άλλους με μένα, ζηλεύω με νοσταλγία και πόθο παράξενο, πεθυμώ με έναν καημό και έναν βουβό πόνο, δεν ορέγομαι παρά την ελευθερία να πάω εκεί ξανά που ήταν ο προορισμός μου. Τι σου γράφω πρωινιάτικα αγόρι μου, δε σου φτάνουν τα δικά σου έχεις κι εμένα τη μελαγχολική σήμερα να ψηλαφάει τα δικά της ίχνη.λολ

Πίσω σε σένα λοιπόν!!!Γιάννη, αυτό που γράφεις, το σκανάρισμα να βρεις αποδείξεις πως σε μειώνουν, πρόσεξέ το καλέ μου. Έχω την εντύπωση πως δεν προέρχεται από καμία συνωμοσία του περιβάλλοντός σου του επαγγελματικού, είναι δύσκολο να θεωρήσω πως όλοι εκεί που βρίσκεσαι ζουν για να σε πατάνε, αυτή η αίσθηση της απομόνωσης έρχεται μάλλον από μέσα σου, και είναι η ησυχία που διδάχτηκες, η μοναξιά του διαφορετικού. Ένα κουκούλι είναι, που σε έβαλαν μέσα σ'αυτό οι συνθήκες στις οποίες μεγάλωσες, ένα καλούπι που τώρα πασχίζεις να το σπάσεις ,η θρυαλλίδα της αορατότητας.

Αντί να περιμένεις να σε καλέσουνε κάλεσέ τους εσύ, κάνε εσύ το πρώτο βήμα, μη φοβάσαι την απόρριψη. Πάρε το ρίσκο της. Και αν τυχόν ακούσεις ένα όχι, μην το πάρεις κατάκαρδα, μην το προσωποποιήσεις για να σε τιμωρήσεις ξανά. Ένα όχι μπορεί να σημαίνει πως ο άλλος φοβάται όσο φοβάσαι, μπορεί να σημαίνει πως δεν έχει κέφι ή χρόνο ή χρήματα, μπορεί να σημαίνει χίλια δυο πράγματα που δεν είναι ανάγκη να τα δέσεις κόμπο. Ξέρω τι φοβάσαι, φοβάσαι το όχι αυτό που μπορεί να σε οδηγήσει σε άλλη μία διαδρομή αυτοαμφισβήτησης. Όμως μπορείς πια, αφού έμαθες τόσα, να δουλέψεις κι αυτό, το ρίσκο της απόρριψης. Μέσα στη ζωή είναι, σιγά σιγά θα παίρνεις όλο και περισσότερα ρίσκα, θα γίνεσαι όλο και πιο τολμηρός, θα μάθεις να μην σημαίνει ένα όχι για σένα ακύρωση, να το επεξεργάζεσαι δίχως τάση σκληρής αυτοκριτικής.

Συγχώρα με για την παρεμβολή των δικών μου. Περιμένω νέα σου. Πάντα υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, απλά χρειάζεται να μην περιμένουμε να πέσει από τον ουρανό, αλλά να τη δημιουργήσουμε, να τη γεννήσουμε τη δεύτερη ευκαιρία. Καλημέρα.:)

RainAnd Wind,

Ευχαριστώ για πολλοστή φορά
για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον σου και για τα πολύ καλά σου λόγια μέσα από τα δικά σου βιώματα!!!

Θα προσπαθήσω κάποια στιγμή να σου στείλω προσωπικό μήνυμα να τα πούμε απ εκεί καλήτερα.

Οι ψυχολόγοι μας μαθαίνουν μεθόδους, που βοηθάνε τα μέγιστα, πίστεψε με. Η συνηδητοποίηση που γράφω σε πιο πάνω μήνυμα μου και ότι έμαθα τη μέθοδο για να βγω από το πρόβλημα είναι αποτέλεσμα της συνδρομής των ψυχολόγων. Και μ αυτό τον τρόπο με βοήθησαν.
Όμως σ΄αυτούς δε βρίσκεις το συναίσθημα, μέσα από το ενδιαφέρον του άλλου που πηγάζει από δικά του παρόμοια βιώματα. Δε βρίσκεις τη ζεστασία και την κατανόηση η οποία τουλάχιστον σε κάνει να νοιώθεις καλήτερα ή ακόμα και να τονώνει την αυτοπεποίθηση. Όπως καλη ώρα εσύ και χαίρομαι ιδιαίτερα για την επικοινωνία μαζί σου. Σε ένα ψυχολόγο είχα βρει πολύ παλιά τέτοια κατανόηση που κι αυτός απ ότι καταλαβα είχε παρόμοια βιώματα.

Η δουλειά μου, για κάποιο που βλέπει από μακριά θεωρείται αρκετή καλή, ίσως και προνομιούχα, αφού είμαι σε θέση που προσλαμβάνονται μόνο πτυχιούχοι, γραφιακή, που μπορεί να σου αναθέσουν θέματα που απαιτούν υπευθυνότητα, με καλή αναγνώριση. Αλλά οι κόποι και οι γνώσεις των σπουδών μου είναι κατώτεροι αυτής της θέσης. Άλλοι συμφοιτητές μου, με τον ίδιο και λιγότερο κόπο και γνώσεις, σήμερα βρίσκονται σε πολύ καλήτερες θέσεις αφού εξασκούν αυτό που σπούδασαν. Είμαι σε θέση εργασίας που μπαίνει ο καθένας με δίπλωμα για να βολευτεί, που οι σπουδές του δεν του δίνουν καλή απασχόληση αλλού. Aυτοί για τέτοιους λόγους περίπου μπήκαν.Έχω τις γνώσεις αλλά δεν μπορώ να τις εξασκήσω για όλα αυτά που γράφω στο φόρουμ. Στη δουλειά αυτή με οδήγησε ο φόβος και η χαμηλή αυτοεκτίμηση, αρρωστημένη σκέψη και τίποτε άλλο. Γι αυτό δε νοιώθω πληρότητα. Και δεν είναι εύκολο να πάρω το ρίσκο να φύγω. Συμφωνώ για αυτά που γράφεις για το ρίσκο, είναι σαν μια τεράστια υπέρβαση. Όμως, οι δυνάμεις που απέκτησα σήμερα, μέσα από τα παθήματα και τις μεθόδους, αν τις είχα τότε θα χειριζόμουν σίγουρα τα πράγματα αρκετά καλήτερα.

Από την άλλη, οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ήταν πάντοτε όπως τις περιγράφω στο άλλο ποστ. Και αυτό επίσης με επηρέασε ακόμα και επαγγελματικά. Το να ξέρεις ότι οι συνομίληκοι σου διοργανώνουν κάτι και δε σε προσκαλούν. Είναι από τα χειρότερα συναισθήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Και στο τέλος να νοιώθω μίσος, να θέλω σύγκρουση και να πέφτει και η αυτοπεποίθηση. Το να πάρω την πρωτοβουλία καλό ακούγεται στη θεωρία..... Το μόνο που κάνω είναι να ρίχνω καμιά κουβέντα ότι μου αρέσουν τέτοιοι χώροι επηζητώντας να με προσκαλέσουν, αλλά σπάνια γίνεται αυτό. Έχω φίλους, αλλά λείπει έντονα αυτό το ανήκειν σε παρέα.

Αυτό με τη μοναξιά, πολλές φορές προσεγγίζω τους άλλους, και αυτό γίνεται συνήθως μόνο με τη δική μου πρωτοβουλία διότι διαφορετικά δε γυρίζει κανείς να με δει.

Εύχομαι και συ να σαι καλά στη ζωή σου και να αγωνίζεσαι με αισιοδοξία. Καταλαβαίνω ότι βίωσες πολλά και ως αποτέλεσμα βρίσκεσαι στο σήμερα σε μια κατάσταση που δε σε γεμίζει, νοιώθεις και συ μελαγχολία και πόνο γι αυτά που θα μπορούσες να κανες και δεν έκανες.

Και ευχαριστώ για άλλη μια φορά για την όλο κατανόηση επικοινωνία.

Θα προσπαθήσω να τα ξαναπούμε με προσωπικό μήνυμα.

Χαίρομαι πολύ αν σε βοήθησα έστω και κατά λάθος, λολ.
Σιγά Γιάννη, δεν κάνει τίποτε. Γράψε μου όποτε θες. Η θεωρία για να περάσει στην πράξη θέλει κι αυτή το χρόνο της. Να κάτσουν μέσα μας οι θεωρίες για να γίνουν κομμάτι μας και το πέρασμά τους στην πράξη είναι θέμα χρόνου. Θα καμφθούν κι οι αντιστάσεις με υπομονή. Tα στάδια της αλλαγής μην ξεχνάς είναι διαδοχικά. Περνάμε από την άρνηση του προβλήματος την αρχική στην πρώτη του συνειδητοποίηση, στα πρώτα ψήγματα πως αυτό εδώ αποτελεί πρόβλημα, άρα χρήζει αλλαγής, δίχως όμως να ξέρουμε το πώς ακόμη, μετά στην προετοιμασία για την αλλαγή, την θεληματική απόφαση και το μάζεμα των εφοδίων (στάδια που ήδη έχεις περάσει ), δράση και δοκιμές, μετά διατήρηση των όσων κάναμε. Κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και μία πιθανότητα για relapse, άρα και τα μικροπισωγυρίσματα έχουν κι αυτά το δικό τους χώρο πολλές φορές στο συνολικό σχήμα, μη σε φοβίζουν. Το κεντρικό σημείο είναι να μην εγκαταλείψεις την ελπίδα και να κρατήσεις τα μάτια σου στο στόχο.

ΔΕ ΣΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑΔΙΑ!!! Είσαι στην τελική ευθεία.

Καλημερα Γιαννη
Σημερα ειναι η μερα που γραφω και διαβαζω ασταματητα στο φορουμ.Οι τελευταιες κουβεντες στο τελευταιο Ποστ σου ειναι ολα τα λεφτα<<μελαγχολια και πόνος για αυτο που θα μπορουσες να κανεις και δεν εκανες>>.Αυτο ειναι κατι που με βασανιζει και εμενα και αισθανομαι καμια φορα τοσο κουρασμενος απο όλα αυτα που θελω να να διακτινιστω στον Αρη.Εχω βελαξει πραγματικα προσπαθωντας να κανω αλλαγες στην ζωη μου και εχω καταφερει αρκετα πραγματα αλλα καμια φορα τα ακυρωνω ολα και ξαναγυριζω στα παλια μονο και μονο για να αισθανθω ασφαλεια.Εχει σημασια η αφετηρια που ξεκιναει κανεις την ζωη του και για μενα αυτο τα λεει ολα.Δεν γινεται να τα αλλαξουμε ολα με μιας δεν θα το αντεχαμε κιολας γι αυτο παμε σιγα,σιγα αλλιως δεν γινεται.Η θεραπεια θελει χρονο και εχει να κανει μετην αφετηρια που αναφερθηκα παραπανω.Το οτι κατι μας γινεται γνωστο δεν σημαινει οτι το λυσαμε κιολας χρειαζεται να περασει απο το συνειδητο στο βιωματικο και να γινει κτημα μας δυσκολο οταν αναφερεσαι σε συμπεριφορες που καποτε σε προστατευαν απο τα χειρότερα το ξερω αυτο απο εμενα καλα....Και καπως ετσι περασαν χρονια για να ξεσκαρταρω σχεσεις και κομματια μου που ηταν καθηλωμενες στην παιδικη μου ηλικια και τωρα πλησιαζω αργα τα 40 και ο χρονος κυλα αμειλικτος και αισθάνομαι οτι δεν προλαβαινω γμτ...................

Απλά φίλε δεν τα βάζουμε κάτω, συνεχίζουμε τον αγώνα με πείσμα και θέληση.
Στο βάθος είναι ο φόβος. Αυτόν πρέπει να πολεμίσουμε. Από την άλλη είναι η ως αποτέλεσμα του μελαγχολία. Και να μην τα χάνουμε ή να παύουμε να ελπίζουμε. Η πολλή «προστάσία» στο τέλος φέρνει ζημιά. Όταν κάνεις βήματα μπροστά, αφού υπερβείς το φόβο, αυτό διώχνει τη μελαγχολία.

Δε φτιάχτηκαν γρήγορα οι δρόμοι της επιβίωσης και ίσως να μας πάρει παραπάνω απ' ότι υπολογίζαμε. Δεν πειράζει. Όταν ξέρεις πως μπορεί να σου πάρει περισσότερο χρόνο, όταν το δεχτείς, σαν σκεφτείς πως κάνεις ένα ένα βήμα, αλλά καθένα έχει την ιδιότητα να σε πάει στα επόμενα, κρατάς την ελπίδα και συνεχίζεις. Πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε. Δεν είναι κάθε μέρα ίδια, ούτε εμείς είμαστε κάθε μέρα ίδιοι. Οι καλές μέρες θα δίνουν κουράγιο για να αντιμετωπίζουμε τις λιγότερο καλές.

Σήμερα είμαι σε τρομερά άσχημη διάθεση (άσε που σαν διάλειμμα στη διάθεση μου αυτή άνοιξα θέμα στα Γενικά για ευχές για τα Χριστούγεννα).
Νοιώθω ότι παραγνωρίζομαι στη δουλειά αφού εκτελώ καθήκοντα κατώτερα των προσόντων και των προσδοκιών μου. Νοιώθω οίκτο και τάση για εκδίκηση ατόμων που στο παρελθόν μου έκανα ζημιά στο χαρακτήρα μου με τη συμπεριφορά τους και νομίζω ότι αν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο τώρα θα είμαι απρόβλεπτος στη συμπεριφορά μου. Γεγονότα που αν δε μεσολαβούσαν θα μουν σίγουρα πολύ καλήτερα τώρα. Το ξέρω δυστυχώς πως ότι έγινε τελείωσε και πάει δεν αλλάζει τίποτα, τα αισθήματα όμως και οι συνέπειες μένουν και παλεύεις να τις ξεπεράσεις. Και από την άλλη να μην μπορώ να φτιάξω σχέση με μια από τις τόσες πολλές ωραίες κοπέλες που υπάρχουν γύρω.
Και αυτά μου δημιουργούν μελαγχολία τώρα τις γιορτές. Και αυτά τα Χριστούγεννα χαμένα. Λίγα έγιναν από πέρσι μέχρι φέτος.

κανε αυτά που σου άρεσαν ως τώρα να κάνεις
κι αν πλέον δε σ αρέσουν ή δε βρίσκεις νόημα, κάνε τα με το "ζόρι"
τα χριστούγεννα είναι δύσκολη εποχή για πολλούς "νορμαλ", πόσο μάλλον για μας

Όλο γράφω εδώ για τα δικά μου και όλο προσπαθώ στη ζωή μου να αλλάξω την κατάσταση αλλά δε βλέπω τίποτα το ιδιαίτερο να αλλάζει.

Τα τραύματα μέσα από τα βιώματα επηρεάζουν τη συμπεριφορά μου στο σήμερα, όσο κι αν έχω συνηδητοποιήσει το πρόβλημα και όσο και αν παλεύω να το ξεπεράσω. Και όλα αυτά μου προκάλεσαν να μην μπορώ να ασκήσω το επάγγελμα που σπούδασα, παρά το ότι έχω τις γνώσεις και τα προσόντα αλλά να χάνω τον καιρό σε καθήκοντα χωρίς νόημα για χάρη της εργασιακής ασφάλειας. Και το άλλο. Να μην μπορώ να κάνω μια σχέση, να προχωρήσω και να φτιάξω οικογένεια, γιατί λείπει τελείως από τη ζωή μου η εμπειρία και η γνώση της γυναίκας. Εδώ και τέσσερα χρόνια είμαι σε φάση να γνωρίσω κάποιαν να φτιάξω σχέση, αλλά δεν έχω πετύχει τίποτα μέχρι τώρα. Μόνο μια κράτησε μερικούς μήνες και αυτή για μένα ήταν συμβιβασμός, και εντούτοις πάλευα να την κρατήσω με φόβο μήπως δε θα βρησκα κάτι άλλο, που λόγω της απειρίας δε με ήθελε. Υπάρχουν τόσες ωραίες και καλές κοπέλες γύρω μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο χαρακτήρας μου φαίνεται να είναι τέτοιος που απωθεί, δεν ξέρω ούτε τον τρόπο να τις χειριστώ και λίγο αφού καταλάβουν φεύγουν.

Βλέπω πολλές φορές την απόρριψη από τους άλλους, το περιθώριο, τη μη αποδοχή στις παρέες. Και νοιώθω έντονο οίκτο, δίψα για εκδίκηση πολλές φορές για όσους μου συμπεριφέρθηκαν με άσχημο τρόπο σε πιο μικρές ηλικίες, που στηγμάτισαν το χαρακτήρα μου στο σήμερα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω βήματα στον επαγγελματικό και τον αισθηματικό τομέα.
Να μην μπορώ να κερδίσω χρυσούς ανθρώπους και κοπέλες που βρίσκονται τριγύρω μου.
Κάποιοι θεραπευτές λίγα μου πρόσφεραν, έμαθα κάτι από κοντά τους αλλά σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει στη ζωή μου και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια άλλη μέθοδος που να δουλεύει καλήτερα.

γιαννη, θεωρω, και ειμαι βεβαιος γιαυτο, οτι, και πολυ ικανο ατομο εισαι, αλλα και βαθυτατα εξυπνο, πιστευω ακραδαντα πως μεσα σου κρυβεις το "μαγικο" κουτακι με τις λυσεις των θεματων που σε απασχολουν.. εδω θα χρειαστουν οι παραγοντες: υπομονη, και επιμονη... γιαννη μηπως ηρθε η ωρα να σηκωσεις πανο??

seleios,

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έχεις καταλάβει την ουσία του προβλήματος και μάλιστα εύστοχα. Νοιώθω να υπάρχει κάπου μέσα μου κρυμμένο και καταπιεσμένο αυτό το «μαγικό» κουτάκι.
Το θέμα είναι ότι το σκιάζει πολλή σαβούρα, ένα μεγάλο στρώμα με εμπόδια, μπλοκαρίσματα και φοβίες και είναι ζήτημα να τα προσπεράσει, να παλέψει μαζί τους για να βγει στην επιφάνεια. Θέλει πάρα πολλή υπομονή και επιμονή για να γίνει. Έχει χρόνια που το παλεύω, τα τελευταία δυο χρόνια όμως πιο έντονα, συνηδητοποιημένα και πιο μεθοδικά κυρίως απ ότι πριν. Υπάρχει δρόμος ακόμη. Πρέπει να «σηκώσω πάνο», σιγά σιγά και σταθερά, αφού ήδη η συνηδητοποίηση και η μεθοδικότητα υπάρχουν, τα οποία θα βοηθήσουν να βγει το «μαγικό κουτάκι» στην επιφάνεια.

Γιάννη, τελευταία διάβασα κάτι που νομίζω πως πιάνει ακριβώς την ουσία των ερωτημάτων που σε απασχολούν τόσο έντονα το τελευταίο διάστημα. Δέστο: "από την άλλη μεριά είναι αλήθεια ότι ορισμένοι κοινωνιολόγοι, ιδιαίτερα στην Αμερική, έριξαν τόσο μεγάλο βάρος στα μεθοδολογικά προβλήματα, που έπαψαν να ενδιαφέρονται για την κοινωνία. Σαν αποτέλεσμα, δεν κατάφεραν ν' ανακαλύψουν τίποτε σημαντικό για οποιαδήποτε πλευρά της κοινωνικής ζωής, ακριβώς γιατί στην επιστήμη, όπως και στον έρωτα, η συγκέντρωση στην τεχνική οδηγεί τις περισσότερες φορές σε ανικανότητα."

Δε θέλω να το παρεξηγήσεις αυτό που σου έγραψα, δεν υπονοώ τίποτε παραπάνω από αυτό που η τελευταία πολύ σοφή (για μένα) φρασούλα δηλώνει. Η συγκέντρωση στην τεχνική οδηγεί σε ανικανότητα. Δηλαδή, έχεις την τεχνική και επικεντρώνεσαι μόνο σ' αυτήν, με συνέπεια να χάνεις άλλα σημαντικά πράγματα που εμπεριέχονται στην ανθρώπινη επικοινωνία , που είναι το γέλιο, ο αυθορμητισμός, η διαδραστικότητα και ποικιλία της ανθρώπινης έκφρασης, το παιχνίδι, η ευχαρίστηση του να είσαι ελεύθερος να ακολουθήσεις με κάποιο βαθμό ελευθερίας τη στιγμή.

Σε νιώθω διστακτικό, κουμπωμένο, ακόμη και εδώ, στην επικοινωνία σου μέσα στο φόρουμ. Ξέρεις τι σκεφτόμουνα ρε Γιάννη? Πως θα ήθελα πολύ να σε δω να βάζεις ένα ιμότικον κάπου, ένα χιχι, να δω μία χαλαρότητα από πλευράς σου, που θα αποτύπωνε και μία εσωτερική χαλαρότητα... Ήθελα να σε ρωτήσω αν αυτή σου η σοβαρότητα χαρακτηρίζει και τον τρόπο που επικοινωνείς έξω από το φόρουμ. Αυτό είναι δική μου υποψία, καθώς πιστεύω ότι κατά κάποιον τρόπο ένας παραλληλισμός της επικοινωνίας μας μπορεί να γίνει, αποτυπώνει πράγματα και η εδώ επικοινωνία, πράγματα που μπορεί να υποδεικνύουν γραμμές συμπεριφορών και εκτός φόρουμ.

Να πάρω το ελεύθερο να σου προτείνω κάτι? Γιατί δεν αρχίζεις να προσέχεις και τ' αστεία που διαβάζεις μέσα στα θρεντς και να ανταποκρίνεσαι σ' αυτά? Στα "σοβαρά" τό' χεις, όλοι θα στο πουν αυτό, έχεις μεγάλη ικανότητα να διεισδύεις, να δίνεις τις κατάλληλες κατευθύνσεις, να συμμερίζεσαι, να κατανοείς. Όμως για να ελκύεις τους ανθρώπους ίσως να σου χρειάζεται να καλλιεργήσεις την παιχνιδιάρική σου πλευρά, που η ζωή δε σου δίδαξε, όπως και σε πολλούς από εμάς. Επίσης θα μπορούσες να συμμετάσχεις στο Γενικά περισσότερο, καθώς σε αυτό το subforum θα έχεις την ευκαιρία να πειραματιστείς με πράγματα που θέλεις να αναδείξεις από τον νέο εαυτό που προσπαθείς να πλάσεις, έναν εαυτό που δε θα είναι παρά ο ίδιος ο Γιάννης, αλλά με μεγαλύτερη ελευθερία να δείξει όλες του τις πλευρές. Να συζητήσεις για ταινίες, για μουσική, για βιβλία, να αστειευτείς αλλά και να γελάσεις με αστεία άλλων, να χαλαρώσεις, να παίξεις Γιάννη, που πιστεύω ότι το έχεις ανάγκη...

Θα πάρω το θάρρος να το κάνω εγώ λοιπόν εδώ, στο δικό σου νήμα, θέλω να μιλήσουμε όχι πια για τεχνικές αλλά για ΖΩΗ και όσα άλλα αυτή μπορεί να περιέχει. Λοιπόν, χτες είδαμε μία ταινία σε ντιβιντί, το Transsiberian, ο Υπερσιβηρικός. Καταπληκτικές ερμηνείες από γνωστούς ηθοποιούς, για παράδειγμα ο Μπεν Κίνγκσλευ που έδωσε ρέστα, ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, τοπία χιονισμένα σε αντίθεση με τα εσωτερικά τοπία με τις σκιές τους, ταινία που τη βλέπεις μονοκοπανιά. Τώρα κάθομαι να γράψω λιγάκι στο φόρουμ, μετά θα πάω να κάνω κάνα δυο δουλίτσες που έχω, να δω τι θα φτιάξω το βράδυ, θα αλλάξουμε τη χρονιά στο σπίτι, να στολίσω το τραπέζι, να μας βάλω λίγη ομορφιά να ξεκουράζονται πάνω της τα ματάκια μας, λουλούδια, κεράκια, ό,τι λίγα μπορώ κι εγώ για να νιώσουμε διαφορετικά. Εσύ τι θα κάνεις σήμερα? Θα βγεις, θα πας κάπου έξω, θα την περάσεις οικογενειακά? Ό,τι και να κάνεις σου εύχομαι η νέα χρονιά να σου φέρει όσα επιθυμείς, γέλιο, τρυφερότητα, συντροφικότητα, παιχνίδι, τη δυνατότητα να περάσεις στον άλλον Γιάννη, αυτόν που έχεις σχεδιάσει να δεις και που μπορείς να τον φέρεις πια σε άλλους δρόμους!

Χρόνια σου πολλά. Πονάει και το δόντι μου, χτες είχα επίσκεψη στον οδοντίατρο για απονεύρωση, πανάθεμα την ανάγκη, λολ. Γέλα Γιάννη, αφέσου να χαρείς, δεν είναι μόνο περίσκεψη η ζωή μας, θέλει και να μπορέσεις να ξεκουμπώσεις τα καλούπια που μάθαμε, αυτές τις αλλόκοτες δυναστείες των πρέπει, κάνε ό,τι σου γουστάρει δίχως να έχεις σε προτεραιότητα πώς θα φανείς στους άλλους, νομίζω πως εκεί εντοπίζεται πια το όλο θέμα, γιατί τις γνώσεις τις έχεις.

#Ερώτηση, γιατί η φύση μας έδωσε τα δόντια και παιδευόμαστε έτσι? Κι εν πάσει περιπτώσει, μας τά' δωσε, δεν μας έδινε τρεις σειρές σαν του καρχαρία ό,τι χαλάει να μπορεί να αντικατασταθεί με τη μία δίχως τροχό και βελόνες, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ θα ουρλιάξω, πάω για ντεπόν.:D

RainAndWind, ο τρόπος που γράφεις είναι καταπληκτικός. Διαβάζω με ενδιαφέρον τα μηνύματα σου :)

Σ' ευχαριστώ πολύ ίνσεκτ.:) Kι εγώ μαθαίνω απ' όλους σας, κι εσύ τόσες φορές γράφεις πράγματα έξω από τα καθιερωμένα, που μου ανοίγουν άλλες πλευρές, πριν αθέατες για μένα. Να είσαι πάντα καλά, χρόνια σου πολλά, χρόνια πολλά σε όλους μας!

Χρόνια πολλά και σένα!

Θα έλεγα μερικές φορές απλά προσπαθώ να μην γίνομαι κουραστικός και να μην ξεχνάω πως ο καθένας μπορεί, αν θέλει να προσφέρει.

Με έπιασες από πολύ κοντά σ΄αυτό το τελευταίο σου μήνυμα. Κάπου με συγκλόνισες μ αυτά που μου γράφεις. Μου γράφεις κουβέντες που άκουσα και που ακούω ακόμα από ανθρώπους που με γνώρισαν ή με γνωρίζουν από κοντά, που μου μιλούν με τα ίδια λόγια με το ίδιο ενδιαφέρον και ύφος όπως τώρα εσύ. Νομίζω πως αυτή τη στιγμή κάθεσαι απέναντι μου και μου τα λες. Είναι σα να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τόσο πολύ καλά με πιάνεις. Ίσως και να μην εκφράζομαι με ακρίβεια, να μη λέω αυτό που ακριβώς υπάρχει στο νου μου αφού έχω και λίγο πρόβλημα στο να εκφραστώ, πιστεύω εντούτοις βγάεις το νόημα των όσων θέλω να πω.

Από που να αρχίσω να σου απαντώ....

Η μεθοδικότητα ναι βοηθά αλλά συμφωνώ και μαζί σου (δεν το χα σκεφτεί αυτό) ότι στερεί τη μαγεία της στιγμής και τον αυθορμητισμό. Τη χρησιμοποιώ γιατί δε μπορώ να κάνω διαφορετικά και με τη σκέψη ότι με τον καιρό θα οδηγήσει με στο αυθόρμητο, αφού αυτά που τώρα γίνονται μηχανικά κάποια στιγμή θα βγαίνουν από μόνα τους.

Συμφωνώ με τα όσα γράφεις για το διστακτικό, κουμπωμενο ύφος καθώς και με την παρατήρηση ότι δε συμμετέχω στο «Γενικά» με τα πειράγματα, τη μουσική, τα αστεία. Ναι έτσι είναι και στην πραγματικότητα. Ο «κακός» μου εαυτός με τον τρόπο πού τόσες πολλές φορές έχω περιγράψει με κρατά στο να είμαι τέτοιος, να μου λείπει και έντονα το «παιχνίδι». Ο τρόπος με τον οποίο γράφει κανείς εδώ αντανακλούν το ύφος και το χαρακτήρα της καθημερινής του ζωής. Ναι υπάρχουν τόσοι και τόσα γύρω μου που θα μπορούσα να κάνω και όμως να μην κάνω τίποτα. Η σοβαρότητα ναι σε υπερβολικό βαθμό κατευθύνει τη συμπεριφορά μου εκτός του φόρουμ. Κι αυτό γιατί αρκετες φορές που ξανοίχτηκα με αστειότητα και παιχνιδιάρικο ύφος είδα αρνητική ανταπόκριση και σχόλια και αυτό με έκανε κουμπομένο. Όμως κάποιες φορές που κάνω ή λέω κάτι αυθόρμητα, χωρίς να περάσει από την έντονη σκέψη, αυτό το ευχαριστιέμαι και είναι και επιτυχία. Και εκτός αυτού κλείνομαι πολλές φορές μακριά από τους άλλους παρά το ότι υπάρχουν τόσοι αξιόλογοι γύρω μου.

Απόψε μάλλον θα μείνω σπίτι οικογενειακά. Έχω και μια πρόταση από ένα φίλο να πάω σπίτι του και μετά να βγούμε για ποτό (και μη νομίσεις΄ότι εκεί εκδηλώνομαι πολύ).

Πάντως ευχαριστώ ιδιαίτερα και σου εύχομαι ολόψυχα καλή πρωτοχρονιά με ότι επιθυμείς.

RainandWind,

Σου έστειλα το πιο πάνω μήνυμα απάντηση.
ΆΛλη φορά θα τα πούμε πιο αναλυτικά.

Προς το παρόν καλές γιορτές!!!

Quote:

---

Originally Posted by insect

RainAndWind, ο τρόπος που γράφεις είναι καταπληκτικός. Διαβάζω με ενδιαφέρον τα μηνύματα σου :)

---

Ναι, αλλά διακόπτεις την αλληλουχία ανάμεσα σε δυο που συζητούν και έχουν κάτι πολύ σοβαρό να πουν μεταξύ τους. Δεν μπαίνεις σφήνα με τέτοια μηνύματα. Απλά διαβάζεις τα μηνύματα/κείμενα που ανταλλάζουν μεταξύ τους και δεν διακόπτεις αν δεν έχεις να πεις κάτι το αξιόλογο.

Quote:

---

Originally Posted by insect

Χρόνια πολλά και σένα!

Θα έλεγα μερικές φορές απλά προσπαθώ να μην γίνομαι κουραστικός και να μην ξεχνάω πως ο καθένας μπορεί, αν θέλει να προσφέρει.

---

Γίνεσαι ιδαίτερα κουραστικός όταν διακόπτεις. Φιλικά!!