Printable View
..."και κάθε φορά που ψαχνόμουν έβρισκα έναν άλλον μες το παλτό μου, αλλά μήπως κι η καημένη η Γλυκερία: λένε πως εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ενώ βρισκόταν ολομόναχη στην κάμαρα, χωρίς να ξέρουν πόσο εύκολα ραγίζει μια καρδιά ή πόσο λίγο βρίσκεται κανείς μες στη ζωή του..." Τ. Λειβαδίτης
Και αυτό broken μου, για σένα, για τον ΚΕΝΟ και για όλα τα παιδιά εδώ μέσα. Γιατί....όλα είναι δρόμος
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα θα αντέξω
να τρικλίζω εκεί έξω
ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά,η γιορτή,η απώλεια,ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος...
Δὲν τραγουδῶ παρὰ γιατί μ’ ἀγάπησες
στὰ περασμένα χρόνια.
Καὶ σὲ ἥλιο, σὲ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καὶ σὲ βροχή, σὲ χιόνια,
δὲν τραγουδῶ παρὰ γιατί μ’ ἀγάπησες.
Μόνο γιατί μὲ κράτησες στὰ χέρια σου
μία νύχτα καὶ μὲ φίλησες στὸ στόμα,
μόνο γι’ αὐτὸ εἶμαι ὡραῖα σὰν κρίνο ὁλάνοιχτο
κ’ ἔχω ἕνα ρίγος στὴν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μὲ κράτησες στὰ χέρια σου.
Μόνο γιατί τὰ μάτια σου μὲ κύτταξαν
μὲ τὴν ψυχὴ στὸ βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τὸ ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τὰ μάτια σου μὲ κύτταξαν.
Μόνο γιατί ὅπως πέρναα μὲ καμάρωσες
καὶ στὴ ματιά σου νὰ περνάη
εἶδα τὴ λυγερὴ σκιά μου, ὡς ὄνειρο
νὰ παίζει, νὰ πονάη,
μόνο γιατί ὅπως πέρναα μὲ καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικὰ σὰ νὰ μὲ φώναξες
καὶ μοῦ ἅπλωσες τὰ χέρια
κ’ εἶχες μέσα στὰ μάτια σου τὸ θάμπωμα
- μία ἀγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικὰ σὰ νὰ μὲ φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σὲ σέναν ἄρεσε
γι’ αὐτὸ ἔμεινεν ὡραῖο τὸ πέρασμά μου.
Σὰ νὰ μ’ ἀκολουθοῦσες ὅπου πήγαινα,
σὰ νὰ περνοῦσες κάπου ἐκεῖ σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σὲ σέναν ἄρεσε.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αὐτὸ ἡ ζωή μου ἐδόθη.
Στὴν ἄχαρη ζωὴ τὴν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωὴ πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιὰ τὴ διαλεχτὴν ἀγάπη σου
μοῦ χάρισε ἡ αὐγὴ ρόδα στὰ χέρια.
Γιὰ νὰ φωτίσω μία στιγμὴ τὸ δρόμο σου
μοῦ γέμισε τὰ μάτια ἡ νύχτα ἀστέρια,
μονάχα γιὰ τὴ διαλεχτὴν ἀγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες
ἔζησα, νὰ πληθαίνω
τὰ ὀνείρατά σου, ὡραῖε ποὺ βασίλεψες
κ’ ἔτσι γλυκὰ πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες.
Ούτε μια στιγμή δε μ’ άφησες να παίξω
Ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω
Άρχισα κι εγώ να σου γυρναώ τις πλάτες
και να συναντώ αγγέλους υπνοβάτες
Άρχισες μετά να στέλνεις ποιηματάκια
Με τα κινητά ατάκες και στιχάκια
Έλεγε η καρδιά, αν βρεις αγάπη χτύπα
Στο ‘πα μια βραδιά που είχα γίνει σκνίπα
Πόσο σ’ αγαπώ
Δωσ’ μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να ‘ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα ‘χω φυλαγμένα
Πόσο σ’ αγαπώ
Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο
Έρωτας μπορεί ν’ αντέξει αυτή τη γύμνια
Που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια
Πόσο σ’ αγαπώ
Δωσ’ μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να ‘ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα ‘χω φυλαγμένα
Πόσο σ’ αγαπώ
…τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
…να φτάσω ως εσένα
…φίλα με δίπλα σού τα ‘χω φυλαγμένα
Πόσο σ’ αγαπώ…
Και μ' άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω,
ένας θαμπός παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια,
της βελουδένιας σάρκας σου με μέθυσε το μύρο,
και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια.
Παλάτια που γκρεμίστηκαν. Να, σήμερα πεθαίνεις!
Τα χλωμιασμένα χείλια σου μου δίνεις να φιλήσω
και μου λαλούν τα μάτια σου στη γλώσσα της χαμένης
αγάπης μας: «Πηγαίνω κει, πέρα από τον ήλιο πίσω».
Γονάτισα, σε φίλησα. Ω, το στερνό φιλί μου!
Σαν έσμιξαν τα χείλη μας, η θεϊκή ψυχή σου
πετάχτηκε απ' το στόμα σου κι εχύθη στο κορμί μου
και σου 'πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου...»
Δεν ξέρω πόσο σ'αγαπώ,
μέτρο δεν έχει η αγάπη,
κι είν'απ'τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν την φτάνει μάτι...
Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα,
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα...
Ενα αεράκι γλυκό να σε δροσίζει και ενα φεγγάρι
στο κορμί σου να γυαλίζει.
κλείσε τα μάτια σουνα έρθω στα ονειρά σου,
όπου και να είσαι θα είμαι πάντα κοντά σου.
Τα μάτια σου όταν κοίταξα
είδα την άνοιξή μου
είδα το άλλο μου μισό
και την καταστροφή μου
Το ξέρω πως δεν έπρεπε
να μπω μεσ΄τη ζωή σου
μα νιώθω πως γεννήθηκα
ξανά απ΄το φιλί σου
Αγάπη μου η αγάπη μας αρχίζει και τελειώνει
αυτή η νύχτα δάκρυα ξημερώνει
πεθαίνω που σε χάνω ξαφνικά
Αγάπη μου η αγάπη μας φοβάται εμάς τους δύο
που δώσαμε υποσχέσεις σαν αστείο
με φλόγα στο κορμί μα στην καρδιά το αντίο
Τα μάτια σου όταν κοίταξα
έχασα το μυαλό μου
και στο κορμί σου έγινε αλήθεια τ΄όνειρό μου
Το ξέρω πως δεν έπρεπε
να μπω μεσ΄τη ζωή σου
μα νιώθω πως γεννήθηκα
ξανά απ΄το φιλί σου
Τι να σου ράψω εγώ καλέ
Πού ’σαι σαν το φεγγάρι
Τι λόγια τι παράπονα
Τι άσπρο μαξιλάρι
Ολόκληρο τη μια βραδιά
Σ’ έχω στην αγκαλιά μου
Την άλλη φέγγεις μια σταλιά
Μπρος στα παράθυρά μου
Τι δώρο να σου κάνω εγώ
Και ποια μεγάλη χάρη
Ο κύκλος της αγάπης σου
Μοιάζει με το φεγγάρι
Οχυρωμένος με ρυτίδες και γραβάτες
χαμογελάς χωρίς να χαίρεσαι από χρόνια
γριά τσατσά που περιμένει τους πελάτες
πολεμοκάπηλος με πέτσινα γαλόνια.
Τα όνειρα σου έχουν σφηνώσει στο ταβάνι
και το μικρόκοσμο σου έκανες θρησκεία
τα ξέρεις όλα μα όλα λάθος τα έχεις κάνει
ένας Θεός με νευρική ανορεξία.
Γυρνάς πίσω και γερνάς
ζάλη και ψυχώ
πώς είναι να πέφτεις στο κενό
κι όμως να χρωστάς;…
Τρέμεις και ξυπνάς
με τις Ερινύες…
Τα κροκοδείλια σου δάκρυα προτάσσεις
για όλα αυτά που έχουν πεθάνει στην πλατεία
με ύφος φτιαχτό κάνεις ανήθικες προτάσεις
σε όποια μικρή έχει πιστέψει την κηδεία.
Δίχως σκοπό με μόνη αλήθεια σου το χρήμα
άλλη μια μέρα μες του χρόνου το τσουβάλι
κοντεύει η ώρα που θα μας πεις ότι είσαι θύμα
ότι δεν έζησες ποτέ και φταίνε οι άλλοι...
Γυρνάς πίσω και γερνάς
ζάλη και ψυχώ
πώς είναι να πέφτεις στο κενό
κι όμως να χρωστάς;…
Τρέμεις και ξυπνάς
με τις Ερινύες…
Γυρνάς πίσω και γερνάς - ( Τίποτα δεν έχει μείνει )
ζάλη και ψυχώ - ( χρόνια μέσα σε μορφίνη )
πώς είναι να - ( το χρυσό κλουβί είναι σάπιο )
πέφτεις στο κενό
κι όμως να χρωστάς;… -( Τίποτα δεν έχει αλλάξει )
Τρέμεις και ξυπνάς - ( Μένει η τελευταία πράξη, μένεις μόνος )
με τις Ερινύες…
Thank you live in my dreams
Τις ώρες της μοναξιάς σου
θα ρθω να κλέψω.
Τα λόγια σου θα πάρω
με φιλιά να στα δέσω..
Κι όταν τα μάτια μας
ενωθούν στο βλέμμα.
Τότε τα κορμιά μας
θα γίνουν ένα..
Οι καρδιές θα χτυπούν
σ έξτρα ρυθμούς.
Εσύ μόνο θα το ζεις
και θα μ ακούς..
Από σήμερα βράδυ
δε θα σαι πια μόνος.
Συντροφιά σου θα έχεις
εμένα και μόνο..
Τη μοναξιά σου έκλεψα
μαζί με το φεγγάρι.
Μην έρθει το ξημέρωμα
και η αυγή σε πάρει..
"Η ζωή μας είναι ένας μαγικός κήπος
γεμάτος αναμνήσεις όνειρα κι ελπίδες.
Όταν χάσουμε κάτι από αυτά τότε η ζωή
χάνει την ομορφιά της κι εμείς χάνουμε
την αίσθηση της διαφορετικότητας της.
Μπορούμε όμως να κοιτάξουμε ψηλά
γι ακόμη μια μέρα και να αφήσουμε
τ' όνειρα να μας παρασύρουν
για άλλη μια φορά!
Σ' ευχαριστώ που δέχτηκες
Να ζεις στα όνειρά μου.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ
http://www.youtube.com/watch?v=N6yU32PfrjE
Αλλιώς το είχα φανταστεί
Κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει
Το σχέδιο δεν με καλύπτει
Μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
Αλλιώς το είχα φανταστεί...
Ένας καφές την Κυριακή
Ότι απαιτώ απ' τη ζωή σου
Περνάω φάση τραγική
Να μπαίνει βάση η λογική
Στις συναντήσεις μου μαζί σου
βρηκα μπροστα μου το θεμα κ χωρις δευτερη σκεψη εγραψα,ηθελα μονο να το μοιραστω τουτη τη περιεργη στιγμη!
σορι
Έχω πάψει να πιστεύω πια
τα ίδια παραμύθια
που κάποτε ορκίστηκα
πως λένε την αλήθεια
Τώρα δε βρίσκω τίποτα
και τίποτα δε χάνω
κι από τούτη τη ζωή
αξίζω παραπάνω
Έχω πάψει να φοβάμαι πια
τον αυστηρό σου νόμο
μου είχε κόψει τα φτερά
μου έκλεινε το δρόμο
Τώρα πάω πια παντού
μα πουθενά δε φτάνω
κι όσο χρωστάω πιο πολλά
ξοδεύω παραπάνω
σκεφτηκα να δοκιμασω κι εγω να γραψω κατι..
καποτε μπορει να βρεις
αυτο που εχεις χασει
καποτε μπορει να νιωσεις
αυτο που η καρδια σου εχει ξεχασει
Σε καποιο αδιεξοδο τρεχεις
ψαχνωντας,ισως τον δικο σου εαυτο
και μια ζωη αγαπημενη..
καποτε μπορει να χαμογελασεις αληθινα
μεσα σε μια ζεστη αγκαλια
ενα χερι να χαιδευει το προσωπακι σου
και δεν θα θες μακρια να ταξιδευεις..
σε καποιον ουρανο,κοιτα να μη ξεχνας
οτι εδω στη γη καποιος σε περιμενει
τη δικη σου τη ζωη λατρευει..
καρδουλα μου,σε περιμενει..
Ακομη κατι που εγραψα αν και δεν νομιζω να τα λες ποιηση..
Δακρυα που κυλανε στην καρδια
λενε της ψυχης τα μυστικα,
για λογια που δεν εχω πει,
και πηγη δυναμης θα γινουν..
Δεν υπαρχει κατι για να πουμε,
υπαρχουνε πολλα
που την καρδια εχουν γεμισει.
Αθορυβα δακρυα..
ella2 εχεις ταλεντοοοο εσυυυ!!!!!! ;)
και οχι μονο ειναι και καλη σεναριογραφοςQuote:
Originally Posted by Broken_DoLL
να'στε καλα,που ειναι το ταλεντο καλε;χα..
μα ποια σεναριογραφος; για τα σεναρια που κανουν οι φοβοι μου λες;αυτο θα'πρεπε να λεγεται σεναριοφοβια!! :pQuote:
Originally Posted by thomas98
οχι δεν μιλω για τους φοβους σου αλλα για την φαντασια σου και τα σεναρια που κανεις (οπως με το θεμα που ηθελες να διαγραψεις).Quote:
Originally Posted by ella2
ε το θεμα ηθελα να το διαγραψω γιατι εκανα σεναρια λογω φοβου..γι'αυτο σου λεω,σεναριοφοβια,τα σεναρια που κανει ο φοβος μας!λες να υπαρχει στο λεξικο;χεχε
ενταξει τοτε να κανεις σεναρια για θριλερ.Quote:
Originally Posted by ella2
μπα,δεν θελω σεναρια που δεν μ'αρεσουν.αλλα και συ σε σκεψη μ'εβαλες,ακους εκει να γραφω σεναρια..λες;θελω να βρω κατι ενδιαφερον γενικα.
καντο εισαι ο θυληκος σπιλμπεργκQuote:
Originally Posted by ella2
χεχεχε ευτυχως που βρηκα αυτο το φορουμ και χαμογελαμε λιγο
γι'αυτο ειμαστε εμεις εδω για να βοηθαμε ο ενας τον αλλοQuote:
Originally Posted by ella2
της νυχτας τα ονειρα χαθηκαν στο φως μιας ημερας..
ανθρωπε μην ζεις με αυταπατες..
πατα στην γη σου,εκεινη που υπαρχει κατω απ'τα ποδια σου
την στιγμη που ονειρευτηκες την ζωη σου σε αλλον πλανητη
ισως εκει να ονειρευονταν την δικη σου ζωη..
Στο μυαλο σου σκεψεις τριγυρνανε
κουραστηκες πια
θες δυναμη,μια ευκαιρια..
Μα ποιος της καρδιας σκεψεις ν'ακουει;
Αυτο που θελω να πω
δεν θα το πω
και απ'τον εαυτο
μου ζητω να παψει,
να παψει να πονα..
Δεν θες τα ιδια λογια ν'ακους
δεν θες δικαιολογιες
θες φωνη στη σιωπη
να φωναξει,αυτα που εσυ δεν μπορεις..
Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...
Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.
Όλα βουλιάξανε στη δόξα
σα μυθικά ουράνια τόξα
όμως εγώ θα βγαίνω μόνη
στης νύχτα τ’ άχαρο μπαλκόνι
να δω μακριά στους γαλαξίες
ανυπεράσπιστες αξίες
ν’ ακούσω πάλι μια βραδιά
τραγούδια για νεκρά παιδιά
και κάτω απ’ τ’ ουρανού τ’ ασήμι
κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη.
Λευκό κρεβάτι, παγερό,
μοναχικό στο ήσυχο δείλι
και το στολίζει το ιερό
που ‘χει φυτρώσει ασφοδίλι.
Κράζει η γραφή αναπαμό
στο μαρμαρένιο προσκεφάλι,
με νανουριστικό ρυθμό
ένα πουλί πάνω του ψάλλει.
Κι είναι το σκέπασμα στυφή,
σκληρή μια χωματένια στρώση,
με δάκρυα μια οικεία μορφή
ποτίζει αυτό να μαλακώσει
Κι αν κλαίει δεν είναι που η γη
σκέπασ’ ένα άψυχο κουφάρι,
μα είναι της μάνας η στοργή
στο που κοιμάται παλικάρι.
“Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους”.
Έρικ Εμανουέλ Σμιτ, “Αγαπητέ Θεέ”, εκδ. Opera, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.
(Μια υπέροχη επιστολογραφία προς τον Θεό ενός παιδιού που έπασχε από ανίατη ασθένεια και πέθανε στο Νοσοκομείο).
Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί,
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα,
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί,
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.
Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον,
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.
Γενέθλια και φτύνω τις ευχές,
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα,
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές,
να ξεχαστώ και ‘γω και το σημείωμα.
Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.
κι από μια πόρτα χαμηλή, κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς
ο χάρος βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά....
κι έγινε μαύρος ο ούρανος κι ανεμοζάλη και καπνός
κι από μια πόρτα χαμηλή κι από μια σκοτεινή αυλή
Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Μονγκ-Κάο-Γιεν & Βανγκ-Βέι
Ο ήλιος γέρνει πίσω απ' τα βουνά.
Ξεχύνεται το δειλινό στους κάμπους κάτω όλους,
ο ίσκιος του τυλίγοντας το καθετί στην ψύχρα.
Ω δες! Σαν ασημένια βάρκα το φεγγάρι
τη βαθυγάλαζη διαπλέει λίμνη τ' ουρανού.
Ανάλαφρη του ανέμου νιώθω μια πνοή,
καθώς σηκώνεται στο σκιερό πευκώνα!
Του ρυακιού κελαριστό αντηχεί στη σκοτεινιά τραγούδι.
Τ' άνθη χλομιάζουν στο φως του εσπερινού.
Με ύπνο και γαλήνη τα πνευμόνια της η γη γεμίζει.
Κάθε πόθος τώρα αφήνεται στο όνειρο.
Οι άνθρωποι απ' τον κάματο στο σπίτι τους γυρνάνε
την ευτυχία που ξέχασαν, τη νιότη
στον ύπνο θέλουνε ξανά να διδαχθούν!
Στων δέντρων τα κλαδιά κουρνιάζουν τα πουλιά.
Τον κόσμο παίρνει ο ύπνος!
Ψυχρό τ' απόγειο αναδεύεται στον ίσκιο των πεύκων μου.
Κι εγώ εδώ, τον φίλο ν' απαντέχω,
τον καρτερώ για να του πω το ύστατο «έχε γεια».
Ποθώ, ω φίλε, στο πλευρό σου
την ομορφιά του δειλινού ετούτου να χαρώ.
Πού έχεις χαθεί; Μονάχο τόσον καιρό μ' έχεις αφήσει!
Με το λαούτο μου πλανήθηκα παντού,
σε μονοπάτια πού 'πνιγε το τρυφερό χορτάρι.
Αχ ομορφιά! Ω μεθυσμένε αιώνια κόσμε
απ' αγάπη και ζωή!
Ξεπέζεψε από τ' άλογο και το ποτό του πρόσφερε
του αποχαιρετισμού. Να μάθει ζήτησε για πού
πηγαίνει, κι ακόμη, αν δεν γινότανε αλλιώς.
Εκείνος μίλησε με πέπλο στη φωνή του:
Αχ, φίλε μου εσύ,
στον κόσμο αυτό δεν μου 'λαχε της τύχης ένα χάδι!
Για πού πηγαίνω; Ψηλά στα όρη φεύγω.
Γαλήνη αποζητώ για τη μοναχική καρδιά μου.
Στον τόπο μου πηγαίνω, στην πατρίδα.
Στα ξένα πια δεν θα γυρνώ.
Την ώρα της προσμένει η καρδιά μου σιωπηλή!
Η αγαπημένη γη παντού τριγύρω ανθίζει
την άνοιξη και πρασινίζει πάλι!
Παντού και πάντα μες στο φως ο γαλανός ορίζων!
Παντοτινά... για πάντα...
Ειδικά αυτό το:
Να μάθει ζήτησε για πού
πηγαίνει, κι ακόμη, αν δεν γινότανε αλλιώς.
Ρισπέκτ !!
Το όνειρο που φύτρωσε στο στήθος του ουρανού
Παιδεύεται και σπαρταράει στα κάτεργα του νου
Παίρνουν φωτιά τα φύλλα του κι απόκεινται ξερά
Τα μήλα του, τα μήλα του, ας βγουν αυτά γερά
Το όνειρο που στάθηκε κορμός στη μάνα γη
Στην πολιτεία χάθηκε, δεν ξέρει πού να βγει
Στριμώχτηκε, το στράγγισαν στη μαύρη αγορά
Τα χέρια του, τα χέρια του βαστάτε καθαρά
(γράφουμε μόνο σοβαρά ή ας πούμε κ.......κάτι τέτοιο?
Καλέ τι είναι αυτό
μέρος για ποιηματάκιά
όταν σκεφτώ πιο καλά
θα γράψω λογιών στιχάκια
Από το φόρουμ έρχομαι
κ στην κορφή κανέλα
αν μου έρθει η έμπνευσή
θα γράψω κ νουβέλα
.................................................. .................................................. .
έχεις ταλέντο!!!!!!!καλημέρα κ εντος της ημέρας ένα ποιήμα ακόμα για τους θαυμαστάς πλιζ πλιζ πλιζ χιχιχιQuote:
Originally Posted by nflu