Τη Δευτέρα θα δω επιτλεους τη γιατρό μου μετά απο 2 μήνες.Ελπίζω να μου προσαρμόσει τη θεραπεία.....Θεέ μου βοήθα...
Printable View
Τη Δευτέρα θα δω επιτλεους τη γιατρό μου μετά απο 2 μήνες.Ελπίζω να μου προσαρμόσει τη θεραπεία.....Θεέ μου βοήθα...
Τελικά βρήκα πως λέγεται αυτό το περίεγο σύμτωμα που νιώθω...λέγεται αποπραγματοποίηση και αποπροσωποποίηση.....Η γιατρός μου άλλαξε τα βραδινά χάπια αντί για ζιπρεξα παίρνω σερπκουέλ....
Το θέμα είναι ότι πάει μια βδομάδα και σήμερα είμαι πολύ χάλια///νιώθω στα χαμένα και το κλάμα ποτάμι και δε μπορώ να σταματήσω...Μου έρχονται συνέχεια άσχημες σκέψεις στο μυαλό και τα μάτια μου τσούζουν από το κλάμα...έχω παρει μισό ηρεμηστικό και ετοιμάζομαι να πάρω α΄λλο μισό..Νιώθω στα χαμένα τελείως...σα φάντασμα απο δωμάτιο σε δωμάτιο...2,5 μήνες με φάρμακα και καμία βελτίωση...νιώθω σαν 90 χρονών το σώμα μου είναι τόσο βαρύ...άτιμο πράγμα η κατάθλιψη...προσπαθώ να κοιμηθώ να μη σκέφτομαι αλλά δε μπορώ....έχω ένταση μέσα μου...τί να κάνω να ηρεμήσω....;όλα μου φένονται μάταια...πότε θα δω μια άσπρη μέρα εγω;
Gingertania, εγώ είχα αρχίσει να αισθάνομαι πανικούς, κτλ..... απο τα 19 μου (με κάποια διαστήματα αναλαμπών με καλή διάθεση στην αρχή μεγαλύτερα και όσο πέρναγε ο καιρός η κατάθλιψη μου έγινε μόνιμη κατάσταση). Είχα έρθει Αθήνα λόγω σπουδών αλλά πήγαινα πολλές φορές σπίτι μου γιατί εκεί ήταν οι γονείς μου και δεν ήμουν μόνη μου. Στους γονείς μου δεν τολμούσα να τους πω τίποτα γιατί φοβόμουν μήπως τα πράγματα γίνουν χειρότερα. Μόνο η αδερφή μου το ήξερε αλλά μου έλεγε άντε βγες καμία βόλτα και θα σου περάσει. Αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η κατάσταση χειροτέρευε.....
Κι εγώ ένοιωθα και κυριολεκτικά ήμουν πίσω απο ένα τζάμι, ξαπλωμένη σε ένα κρεββάτι και παρατηρούσα τις ζωές των άλλων απέναντι σε μια πολυκατοικία (τους έβλεπα να μπαινοβγαίνουν στα μπαλκόνια, να έρχονται φίλοι τους, να γελάνε......κτλ) και φανταζόμουν πως ζούσαν αυτοί. Κι εγώ δεν είχα διάθεση για τίποτα, ούτε να φάω μπορούσα και στο μπάνιο πήγαινα με το ζόρι, δεν είχα διάθεση για τίποτα, απογοήτευση, έκανα κακές σκέψεις.... Οι γονείς νόμιζαν ότι κλεινόμουν στο δωμάτιο για να διαβάσω τα μαθήματα της σχολής. Και που νά' ξεραν....
Ώσπου έφτασα στον πάτο των πάτων μίλησα στους δικούς μου και τελικά πήγα σε γιατρό στα 25 μου!
Πήγα σε αρκετούς γιατρούς και δεν μπορούσα ούτε στη καρέκλα να καθίσω..... Όλοι οι γιατροί μου έλεγαν οτι έπρεπε να πάρω φάρμακα να σταθώ στα πόδια μου. Η διάγνωση ήταν και είναι κατάθλιψη με κρίσεις πανικού και ΙΔΨ.
Μία γιατρός που την ένοιωσα κάπως πιο οικεία και συνέχισα με αυτήν μου έδωσε κι αυτή φαρμακευτική αγωγή:
Πήρα effexor 225mg με πάρα πολλές παρενέργειες στην αρχή και μετά σιγά σιγά συνήλθα.
Πέρασαν 10 χρόνια και συνέχιζα να παίρνω effexor και ήμουν πάρα πολύ καλά! ήμουν ο εαυτός μου!!! Πέρυσι όμως το χειμώνα έπαθα μια υποτροπή...... Πάλι πανικοί, φοβίες, καμία διάθεση για τίποτα.... τάσεις περίεργες..... Πιστεύω ότι αν είχα κάνει ψυχοθεραπεία δε θα την πάθαινα έτσι πάλι (αλλά για λόγους οικονομικούς δεν είχα κάνει). Η γιατρός μου άλλαξε σιγά σιγά το effexor με entact 20mg, xanax και remeron 30mg. Αλλά αυτό πήρε καιρό (τον Δεκέμβρη πρόσθεσα το remeron). Έιμαι καλύτερα απο πέρυσι αλλά όχι και πάρα πολύ καλύτερα. Δεν είμαι ο εαυτός μου όπως ήμουν με το effexor που δεν φοβόμουν τίποτα και ζούσα normal όπως όταν ήμουν 18 χρονών πριν δηλ τις κρίσεις. Για το λόγο αυτό πριν 4 βδομάδες η γιατρός μου έβγαλε το remeron το βράδυ και μου πρόσθεσε το πρωί το cymbalta 30mg (με σκοπό απ ότι κατάλαβα να μου αντικαταστήσει σιγά σιγά το entact). Μου έιπε ότι αυτό θα με πιάσει αλλά θέλει τον χρόνο του. Δηλ. προς το παρόν παίρνω entact 20mg, cymbalta 30mg, xanax (το οποίο κι αυτό σιγά σιγά το αντικαθιστώ με rivotril). Αναμένω κι εγώ τα αποτελέσματα....!
Δούλευα σε μια δουλειά πολλές ώρες και με πολλή ένταση...!!!! Δεν άντεξα την αχαριστία τους, είχα κι όλα αυτά..... και σηκώθηκα κι έφυγα!
Πρέπει να κάνεις υπομονή Gingertania! Το ίδιο λέω και στον εαυτό μου! Αν δεν σου κάνουν αυτά τα χάπια η γιατρός θα σου τα αλλάξει και θα σου δώσει άλλα που θα σου κάνουν! Να μην ντρέπεσαι να παίρνεις τηλέφωνο τον/την γιατρό σου και να λες αυτά που νιώθεις και να μην περιμένεις μετά απο ένα μήνα που θα τον/την δεις πάλι να της πεις πως νιώθεις! Σου το λέω αυτό γιατί εγώ ντρεπόμουν να την πάρω τηλέφωνο στις αρχές για να μην την ενοχλώ συνέχεια! Όμως κάποιες φορές που την πήρα μου έκανε αλλαγή των χαπιών απο το τηλέφωνο ένοιωσα καλύτερα.
Μη φοβάσαι Gingertania όλα θα πάνε καλά! Ξέρω ότι δεν αντέχεται αυτή η κατάσταση αλλά να ξέρεις θεραπεύεται!
Φένια,
εγώ είμαι 26 και περνώ αυτή την κατάσταση από τα 18 μου..φανταζεσαι ποσο κουρασμένη είμαι...Εγώ πέρνω cypralex, trileptal και έχει μια εβδομάδα που μου άλλαξε το zyprexa με το seroquel...Υπάρχουν στιγμές που απορώ ειλικρινά γιατί ζω σαυτόν το κόσμο...Νιώθω πως δε θα ξεπεράσω ποτέ αυτή την κατάσταση...¨εχω 3 χρόνια να νιώσω έστω και λίγο καλά και τον τελευταίο 1,5 είμαι κυριολεκτικά στον πάτο....η γιατρός μου μου λέει πως έχω κατάθλιψη και άγχος...όμως μου λέει συνέχεια πως δεν έχω κάτι σοβαρό και αυτό μου τη δίνει γιατί τόσα χρόνια είμαι έτσι και μόνο εγώ ξέρω τι περνάω.....υπάρχουν στιγμές που λέω στον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά όμως τις πιο πολλές φορές απελπίζομαι και νιώθω πολύ εξαντήμένη...δε μπορώ να συγκεντρωθώ και ξεχνάω συνέχεια...Πώς να κάνουμε κουράγιο...; Πιάνομαι μόνο από το γεγονός ότι ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο...αλλά και πάλι δεν ξέρω αν θα με βοηθήσει τόσο χάλια που είμαι...Πρέπει πρώτα να ορθοποδήσω με τα χάπια...να με πιάσουν και δεν έχει γίνει ως τώρα και έχω δοκιμάσει πάπα πολλά....είναι τόσο δύσκολο....
Gingertania σε καταλαβαίνω! Κι εγώ δεν βρίσκομαι στην καλύτερη κατάσταση αλλά ξέρω επειδή συνήλθα την πρώτη φορά, μπορώ να συνέλθω και τώρα! Ελπίζω σύντομα! Η γιατρός τι σου λέει όταν της λες ότι δεν έχεις δει καμία βελτίωση? Μήπως χρειάζεται κι άλλος χρόνος για να δεις τα πρώτα αποτελέσματα?
'Οταν της το λέω μου λέει πως δεν έχω κάποια ψυχική νόσο και πως θα γίνω καλά.Προφανώς δε με πιάσαν τα χάπια και πρέπει να δοκιμάσω άλλα, από την εμπειρία μου τόσα χρόνια αυτό συμπεραίνω, έτσι δεν είναι; Εσένα σε έχουν πιάσει;Πόσο καιρό πέρνεις τη συγκεκριμένη αγωγή;
Την καινούρια θεραπεία μετά την υποτροπή που είχα την ξεκίνησα πέρυσι τον Μάρτη. Ως τον Σεπτέμβρη έβγαζα το effexor σιγά σιγά αντικαθιστώντας το σιγά σιγά αντίστοιχα με entact και βέβαια xanax. Το Σεπτέμβρη η δοσολογία του entact ολοκληρώθηκε στα 20mg, και xanax (το πρωί 0.5mg, το μεσημέρι 0.25g και το βράδυ 0.25mg). Το remeron 30mg το πρόσθεσα τον Δεκέμβρη. Αλλά με το remeron το βράδυ έπεφτα σε λήθαργο και πρηζόμουν παίρνοντας κιλά και χωρίς να τρώω πολύ. Ήμουν καλύτερα απο πέρυσι αλλά όχι και πάρα πολύ καλύτερα. Για το λόγο αυτό πριν 4 βδομάδες η γιατρός μου έβγαλε το remeron το βράδυ και μου πρόσθεσε το πρωί το cymbalta 30mg (με σκοπό απ ότι κατάλαβα να μου αντικαταστήσει σιγά σιγά το entact). Μου έιπε ότι αυτό θα με πιάσει αλλά θέλει τον χρόνο του. Δηλ. προς το παρόν παίρνω entact 20mg, cymbalta 30mg, xanax (το οποίο κι αυτό σιγά σιγά το αντικαθιστώ με rivotril). Περιμένω και εγώ τα καλύτερα αγαπητή μου Gingertania!
Σου έστειλα μήνυμα στα εισερχόμενα...
Σου απάντησα.
δε μου ήρθε τίποτα :(
γεια σου,να ξερεις οτι συγκινηθηκα πολυ με αυτα που γραφεις και σου στελνω ολη την θετικη μου σκεψη και ευχομαι να τα καταφερεις...
Καλημέρα ρενάκι μου!
Διάβασα κι εγώ όσα έχεις γράψει και θέλω να σου πω ότι σε καταλαβαίνω όσο δε φαντάζεσαι...χθές έκλαιγα όλη μέρα και δε μπορούσα να σταματήσω....Όλα θα πάνε καλά και για τις 2 μας...Μπορείς να μου στέλνεις στα εισερχόμενα όποτε θέλεις να δίνουμε κουράγιο η μία στην άλλη και να μου λες πως τα πας..Να έχουμε μια όμορφη μέρα!!!Και ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟλααα θα πάνε καλα!!!!!!
Σου ξαναέστειλα. Στο hotmail σου. Το έλαβες?
όχι φένια μου,στείλε μου εδώ σε μήνυμα το δικό σου...
Το έστειλα στα προσωπικά σου μηνύματα. Το πήρες?
Μακάρι να πέθαινα!!!!!!!!!!Αλλαξα πάλι χάπια έχει 9 μέρες και νιώθω πως θα τρελαθώ. Νιώθω το σώμα μου βαρύ σαν πέτρα, απίστευτο άγχος και πως δεν επικοινωνω με το περιβάλλον!!ΔΕν αντέχω άλλο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
καλησπερα. μολις διαβασα τα παραπανω...δεν εισαι καλα εεε?
Οχι απλα δεν ειμαι καλα..κοντευω να τρελαθω!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΥΠΟΦΕΡΩ!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο γιατρός σου, τι σου λέει? Περνάς περίοδο προσαρμογής στα νέα χάπια?
Κάνε λίγο κουράγιο και όλα θα πάνε καλά, μην σταματάς να ελπίζεις, δεν είσαι η μόνη που τα έχεις αυτά.
Υπομονή θέλει μέχρι να δράσουν τα νέα χάπια.....Σου εύχομαι να αισθανθεις καλύτερα το συντομοτερο δυνατον!!
Παιδιά έχω αλλάξει πολλά χάπια που δε μέχουν βοηθήσει ως τώρα, ακόμη σέρνομαι. Τί φταίει;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ;;;;;;;;;;;;;;;
Gingertania αυτα που ξεκινησες ουτε αυτα τελικα σε βοηθησαν?? Ποσος καιρος ειναι που τα παιρνεις??
Εχεις σκεφτει το ενδεχομενο να ζητησεις κ μια δευτερη γνωμη??
Γενικοτερα πως νιωθεις??
'Εχει ένα μήνα που παίρνω τοπαμακ πρωι και βράδυ έχω δει μια ελάχιστη μικρή βελτίωση αλλά έχω απίστευτες αυπνίες, κόπωση και πολλά άλλα.Φυσικά παίρνω και πολλά άλλα χάπια. Περιμένω να με ειδοποιήσουν να δω μια επιτροπή σενα νοσοκομείο για τα φάρμακα χωρίς φυσικά να το ξέρει η γιατρός μου αυτή.Πάνε έξι μήνες και ακόμη σέρνομαι στα πατώματα, ούτε να σας γράψω μπορώ παιδια δεν έχω δυνάμεις. Τί θα κάνω;;;έκανα καλα με την επιτροπή δεν ξέρω!Πείτε μου τη γώμη σας!
τανια για το τοπαμακ σου εγραψα στο αλλο το θεμα σου, τι αλλα χαπια παιρνεις?? οταν λες πολλα, δλδ ποσα?? μπορει για αυτο το λογο να αισθανεσαι κοπωση κ αδυναμια...
ισως θα επρεπε να συζητησεις με το γιατρο σου σχετικα με τα φαρμακα κ να του εξηγησεις πως ακριβως αισθανεσαι..
οσο για την επιτροπη που λες, πιστευω δεν χανεις κ τιποτα να πας, ισα ισα μπορει να βοηθηθεις κ δεν ξες ποτε τι γινεται, αλλωστε οι δευτερες γνωμες ποτε δεν εβλαψαν κανεναν...:P
Παίρνω σεροξατ 1 των 20 , 2 τριλεπταλ των 300, 2 τοπαμακ των 0,25, 1,5μγκ ζαναξ και 0,5 ρισπενταλ για τον υπνο.
τανια αδειασε το inbox σου δεν μπορω να σου στειλω pm...
done!περιμενω!ειμαι πιο σκατα κι απο σκατα!
[QUOTE=gingertania1985;219576]Το πρόβλημά μου είναι τόσο σοβαρό που δε μπορώ να βγω από το σπίτι και βλέπω παντού και πάντα σκοτάδι. ΔΕ μπορώ μέσα σε κόσμο ζαλίζομαι και νομίζω πως θα πάθω κρίση πανικού. Περιμένω να ορθοποδήσω λίγο με τα χάπια αλλά ως τώρα δε με έχουν βοηθήσει. Παίρνω ένα cipralex των 20, μισό zypreza, 2 trileptal kai 1 xanaz τη μέρα. Τα cipralex 25 μέρες περίπου. Πότε θα αρχίσουν να λειτουργούν; ΄'Εχει κανείς παρόμοια εμπειρία με cypralex;
QUOTE]
Γεια σου :) Εχω μια κολλητη η οποια εδω και 2 μιση χρονια παθαινει κρισεις πανικου, τους τελευταιους 2 μηνες οι κρισεις και οι λυποθυμιες ειναι καθημερινες. Οταν σου λεω για κρισεις πανικου , φαντασου να βγαινουμε εξω καθε μερα το βραδυ με παρεα και να πεφτει κατω παντα να κοκαλωνει να σφιγγει τ ματια της και να κανει ελαφρους κινισεις με το σωμα της προς τα πανω..Ορθια δεν μπορει να σταθει πρεπει να την ξαπλωνουμε ..!!!! Πηγε σε νευρολογο και της εδωσε τα cipralex επισης της ειπε πως εχει Ολα τα συμπτωματα μιας κανονικης κρισης πανικου!!! η διαγνωση που εβγαλε ητανε ''αγχωδη καταθλιψη''!! Εχουμε παρατηρισει οτι δεν βοηθανε και πολυ τα φαρμακα και οι λυποθιμιες ξεκινησαν απο τοτε που τα αρχισε...Η φιλη μου ειναι τοσο αδυναμη πλεον που δεν μπορει να παθει κριση πανικου και λυποθυμαει..Την πηγαμε σε ψυχιατρο και μας ειπε οτι τα χαπια το κανουν αυτο πολλες φορες..ειναι παρενεργεια!! Η γνωμη μου ειναι πως χρειαζεστε και ψυχοθεραπεια διοτι το ανεξελεγκτο αγχος ειναι στο μυαλο σας , οι σκεψεις που κανετε πρεπει να μαθουν να ειναι ελεγχομενες πλεον.!! Παντως τα φαρμακα απο μονα τους δεν θα κανουν τιποτα απολυτως!! Επιβαρυνετε τν οργανισμο σας χωρις αποτελεσμα...
τανια εχεις pm!!!
καλημερα παιδια....Quote:
Originally Posted by marinaxx
υποφερω χρονια απο κρισεις πανικου,καταθληψη και ολλα τα συνεπακολουθα.....ΑΛΛΑ διαφονω καθετα με την φιλη που λει οτι ''φοβαται'' να παρει φαρμακα.... ολοι που εχουμε περασει απο τα σταδια της καταθληψης ξερουμε πολυ καλα οτι ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βγουμε απο τον ''φαυλο κυκλο'' αυτον χωρις την βοηθεια καποια-ων φαρμακων.....τα φαρμακα βεβαια δεν ειναι το ''μαγικο φιλτρο'' που θα μας θεραπευση η' θα μας κανει να ξεπερασουμε το ''προβλημα'' μας ως δια μαγειας...αλλα ειναι μια εξτρα βοηθεια που με την βοηθεια του ειδικου -γιατρου και την στιριξει του περιβαλοντος μας θα συντομευση και θα κανει ποιο ''ανωδυνη'' την πορεια μας προς την ιαση μας....συνχωριστε με εαν μιλαω με τους ορους ''θεραπεια'',''ιαση'' ''προβλημα'',το κανω για να ειμαι ποιο κατανοητος.... ολοι μας αλλωστε γνωριζουμε οτι δεν ειμαστε ασθενοις,ουτε και υστερουμε πνευματικα εναντη των υπολοιποων ανθρωπων....απλα εχουμε ισως ποιο εντονα συναισθηματα απο τους υπολοιπους η' ποιο σωστα ειμαστε ποιοι ευαισθητα σαν ατομα.(που σε καμια περιπτωση ειδικα στις μερες μας δεν ειναι μειονεκτιμα)....
επειδη πολλοι θα σκεφτουν ''-αυτος μιλαει εκ του ασφαλους''.... θα σας πω οτι εδω και 10 περιπου ημερες νοσηλευωμαι με δικη μου προθεση σε δημοσιο ψυχιατριο..... δεν με νοιαζει πλεον για το τι θα σκεφτουν φιλοι-γνωστοι-συγγενοις.....με νοιαζει να μπορω να βγω απο το γυαλινο αυτο κουτι που ειμαι εδω και χρονια,να απαλαγω απο τις κρισεις πανικου να μην γινω αυτο που καποτε ειμουν αλλα ακομα καλυτερος......οποτε το Α και το Ω ειναι να πουμε εμεις μονοι μας καποια στιγμη ΑΡΚΕΤΑ.....θα προσπαθησω να απαλαγω απο αυτο το ''πραγμα''...
συγνωμη εαν σας καουρασα....
Quote:
Originally Posted by marinaxx
καλημερα παιδια....Quote:
Originally Posted by marinaxx
υποφερω χρονια απο κρισεις πανικου,καταθληψη και ολλα τα συνεπακολουθα.....ΑΛΛΑ διαφονω καθετα με την φιλη που λει οτι ''φοβαται'' να παρει φαρμακα.... ολοι που εχουμε περασει απο τα σταδια της καταθληψης ξερουμε πολυ καλα οτι ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βγουμε απο τον ''φαυλο κυκλο'' αυτον χωρις την βοηθεια καποια-ων φαρμακων.....τα φαρμακα βεβαια δεν ειναι το ''μαγικο φιλτρο'' που θα μας θεραπευση η' θα μας κανει να ξεπερασουμε το ''προβλημα'' μας ως δια μαγειας...αλλα ειναι μια εξτρα βοηθεια που με την βοηθεια του ειδικου -γιατρου και την στιριξει του περιβαλοντος μας θα συντομευση και θα κανει ποιο ''ανωδυνη'' την πορεια μας προς την ιαση μας....συνχωριστε με εαν μιλαω με τους ορους ''θεραπεια'',''ιαση'' ''προβλημα'',το κανω για να ειμαι ποιο κατανοητος.... ολοι μας αλλωστε γνωριζουμε οτι δεν ειμαστε ασθενοις,ουτε και υστερουμε πνευματικα εναντη των υπολοιποων ανθρωπων....απλα εχουμε ισως ποιο εντονα συναισθηματα απο τους υπολοιπους η' ποιο σωστα ειμαστε ποιοι ευαισθητα σαν ατομα.(που σε καμια περιπτωση ειδικα στις μερες μας δεν ειναι μειονεκτιμα)....
επειδη πολλοι θα σκεφτουν ''-αυτος μιλαει εκ του ασφαλους''.... θα σας πω οτι εδω και 10 περιπου ημερες νοσηλευωμαι με δικη μου προθεση σε δημοσιο ψυχιατριο..... δεν με νοιαζει πλεον για το τι θα σκεφτουν φιλοι-γνωστοι-συγγενοις.....με νοιαζει να μπορω να βγω απο το γυαλινο αυτο κουτι που ειμαι εδω και χρονια,να απαλαγω απο τις κρισεις πανικου να μην γινω αυτο που καποτε ειμουν αλλα ακομα καλυτερος......οποτε το Α και το Ω ειναι να πουμε εμεις μονοι μας καποια στιγμη ΑΡΚΕΤΑ.....θα προσπαθησω να απαλαγω απο αυτο το ''πραγμα''...
συγνωμη εαν σας καουρασα....
Καλημέρα Σπύρο!
Κι ε΄γω είχα νοσηλευτεί με δική μου πρωτοβουλία και θα το ξανάκανα αν χρειαζόταν, προς το παρόν παλεύω με τα κύματα!Κι εγω διαφωνώ!μερικές αρρώστιες είναι τόσο σοβαρές...όπως αυτός που έχει καρκίνο πρεπει να γιατρευτεί έστσι κι εμείς!!Πάσχεις κι εσύ από αποπραγματοποίηση-αποπροσωποποίηση;
καλημερα φιλη μου.Συγνωμη που αργησα να απαντησω αλλα μου πηραν το λαπ-τοπ στο ψυχιατρειο για ''ευλογους λογους'' (καλωδια κτλ).Quote:
Originally Posted by gingertania1985
Εχθες μολις βγηκα,ειμαι λιγο καλυτερα με καινουργια φαρμακα (για μια ακομη φορα) αλλα με ενα +,οτι εχω πισμοση να απαλαγω απο ''ολλα αυτα'' (καταθληψη,κρισεις πανικου,αποπραγματοποίηση-αποπροσωποποίηση,τασης αυτοκτονιας,κτλ)..... εχω μιλησει ανοικτα σε φιλους και συγγενοις για το τι μου συμβαινει και ετσι με παροτρυνουν να το ''παλεψω''..
επειδη νοσυλευτικα σε ψυχιατρειο για πρωτη φορα θελω να σας πω κατι......καλυτερα ειναι να ειμαστε καποια στιγμη στο μελλον υγειης και ας εχουμε την ''βουλα'' του ψυχιατρειου,παρα μονιμα ψυχηκα ''ασθενοις''......προσωπικα εμενα με βοηθησε ακομη κατι που νιωθω την υποχρεωση να το πω.. στο ψυχιατρειο αρχησα να διαβαζω ορθοδοξα χριστιανικα βιβλια (λεω ορθοδοξα χριστιανικα γιατι καποιος μπορει να ειναι μουσουλμανος οποτε μπορει να διαβασει ο καθε ενας βιβλια σε σχεση με τα πνευματικα του πιστευω) τα βιβλια αυτα, προσωπικα με βοηθησαν πολυ,παρα πολυ,πηρα ελπιδα και δυναμη που για εμας ειναι αυτο το ''συστατικο'' που λειπει..... τωρα ειμαι σπιτι ,εξακολουθω να ειμαι χαλια αλλα δεν σερνομαι κατω οπως πριν 15 ημερες....οποτε βλεπω φως εστω και στην ακρη του τουνελ....μην απογουτευωμαστε παιδια, ειναι οτι χειροτερο.......θα λεμε οτι θα το παλεψουμε!!! απο εδω,με του φιλους μας μαζι,με του συγγενοις,με την ΕΛΠΙΔΑ ομως να μην χανετε ποτε!!!
μην χανετε την ΕΛΠΙΔΑ παιδια!!!
θα τα ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΜΑΖΙ !!!!
γεια σου σπυρο.. αντιμετωπιζω εδω και 6 μηνες μια αγχωδη διαταραχη με πολλαααα συμπτωματα..εχω παθει τα παντα..κρισεις πανικου,ιδεοληψιες,καταθλι ψη,αποπραγματοποιηση(και μαλιστα εντονη) αγχος κλπ... παντα με προβληματιζε το θεμα τησ νοσηλειας καθως δεν ηξερα ποτε καποιος χρειαζεται και ποτε οχι.. οσες φορες εχω ρωτησει το ψυχολογο μου αν θα χρειαζομουν νοσηλεια γελουσε.. και εγω ελεγα "μα πως??αφου τα βλεπω ολα ψευτικα..ολα ματαια..αναρωτιεμαι συνεχεια για υπαρξιακα,εχω εμμονες ιδεες.. δεν ζω στην πραγματικοτητα.." και ομως παντα με διαβεβαιωνε οτι ολα αυτα ειναι συνηθησ τις αγχωδεις διαταραχες.. θελω λοιπον να μου πεις τι ηταν αυτο που σε εκανε να θες να νοσηλευτεις?? το οτι δεν μπορουσες να το χειριστεις μονος σου?? το οτι φοβοσουν?? ρωταω γιατι εχω μπερδευτει και φοβαμαι.. τελικα χρειαζονται νοσηλεια οι αγχωδεις διαταραχες η οχι?? η εξαρταται απο το ποσο φοβισμενο ειναι το ατομο??
καλα δεν μπορω να σας καταλαβω! εδω κλεινουν ψυχιατρεια σε αλλες χωρες κ η ιδρυματοποιηση των ασθενων οδηγει στη χρονιοτητα κ εσεις αναρωτιεστε αν πρεπει να γινετε εγκλειστοι γιατι? σας προφυλασει ο εγκλεισμος απο την αυτοκτονια? εχουν γινει πολλες αυτοκτονιες μεσα σε ιδρυματα!
Για συνελθετε κ προσπαθειστε να ψυχοθεραπευθειτε!
Συγνωμη βεβαια ειναι επιλογη σας , αλλα ειναι δυνατο να βλεπετε τους ψυχιατρους σα θεους μαγους που θα θεραπευσουν τη ψυχη σας ,οταν οι ιδιοι απορριπτουν την υπαρξη της? κ θεωρουν οτι η ψυχη ειναι η προεκταση του εγκεφαλου ,αρα καποια χημικη ανισοροπια ,κ δεν δινουν δεκαρα για το ποσο ευαισθητοι η ευαλωτοι ειμαστε!
Συμφωνω με την κατερινα,\εγω ειχα νοσηλευτει και με βλεπαν τελειως παθητικα και ελαχιστα εδ μου προσφεραν κατι παραπανω...τωρα αν φτασω στο αμην ισως το ξανακανω αλλα μονο αν δω οτι κινδυνευω σοβαρα.
συμφωνω μαζι σου κατερινα.. θεωρω γενικα οτι οταν το ατομο εχει επιγνωση της καταστασης του και της πραγματικοτητας,ακομα και αν αυτη ειναι αλλοιωμενη λογω καταθλιψης, αγχους κλπ πρεπει να το παλευει μονος του. και οταν λεω μονος του εννοω θεραπεια εκτος ιδρυματος με οποιον τροπο (φαρμακα, συνεδρειες κλπ).. κατι αλλο παραδοξο επισης.. οποιος θελει πραγματικα να αυτοκτονησει πιστευω δεν ζηταει απο κανεναν βοηθεια.. μπορει να κανω και λαθος δεν ξερω.. οταν ζητας βοηθεια απλα φοβασαι.. φοβαμαι μηπως αυτοκτονησω - φοβαμαι μηπως πεθανω - δεν θελω να πεθανω - θελω να ζησω.. αυτο απο μονο του λεει πολλα.. και δεν μιλαω εκ του ασφαλους.. μεσα στην ολη φαση που περναω αυτο το καιρο εχω καποιες ιδεες εκμηδενισμου των παντων.. της χαρας, της ευτυχιας, του να εχεις φιλοδοξιες.. σαν να μου φαινονται ολα ανουσια και αγευστα... και εκει πανω σκεφτομαι "λες να θελω να αυτοκτονησω??λες αυτο να σημαινει οτι εχασα το παραμικρο ενδιαφερον μου για τη ζωη?? " και εκει πανω φοβαμαι και θελω καποιον να με σωσει.. ομως πιστευω πως η χαρα και τα γιατρικα της ψυχης που βρισκονται εκει εξω δεν βρισκονται σε κανενα ψυχιατρειο.. οκ δε λεω, να παρεις καποια αντικαταθλιπτικα αν σε βοηθανε.. αλλα ακομα και σε κατασταση τρελης θλιψης,αγχους και πανικου και δεν ξερω εγω τι αλλου αυτα που μπορεις να εισπραξεις απο ανθρωπους που αγαπας και σε χρειαζονται δεν συγκρινονται με τιποτα.. το ξερω θα μου πειτε δεν ειναι τοσο απλο και θα εχετε δικιο.. πριν λιγο καιρο που παθαινα εντονη αποπραγματοποιηση συνεχεια ελεγα οτι ηθελα να μπορουσα να παω σε ενα νοσοκομειο και να με κανουν καλα οπως με κανουν καλα με μια εγχειρηση για παραδειγμα.. ομως το ξεπερασα σε μεγαλο βαθμο, το συμπτωμα ελαττωθηκε λιγο μετα απο μια πολυ βαθια συζητηση με τον ψυχολγο μου.. μου ερχοταν και δεν την φοβομουν, τα εβλεπα ολα παραξενα και δεν το φοβομουν.. και αυτο με οδηγησε στο να αρχισω σιγα σιγα να το ελαττωνω..φυσικα επειδη ειμαι πολυ επιρρεπης στα συμπτωματα, θεα ξαναερθει, το ξερω αλλα τουλαχιστον ειδα πως μπορει να φυγει για λιγο.. πιστευω πως δεν πρεπει να φοβομαστε τα συμπτωματα μας και αυτα που μας συμβαινουν.. υπαρχουν πολλα ομορφα πραγματα εκει εξω,απλα επειδη ειναι πολυ μικρα και καθημερινα, τα ξεχναμε και δεν τα βλεπουμε..