Originally Posted by
PETRAN
Πολύ ωραίο θέμα αν και δραματικό ταυτόχρονα
Είναι σίγουρο ότι ψυχή είναι η λειτουργία του εγκεφάλου δεν χωράει αμφιβολία γι αυτό. Κάθε διαφορετική βλάβη η εκφυλισμός "εξαφανίζει" επιλεκτικά και ένα "μέρος της ψυχής"-αισθήσεις-αντιλήψεις (π.χ. η αγνωσία-η αδυναμία αναγνώρισης ενώς αντικειμένου/ανθρώπου), μνήμες (π.χ. η αμνησία στο alzheimer κλπ.), συναισθήματα (π.χ. η έλλειψη φόβου μετά την καταστροφή μιας δομής του εγκεφάλου) ακόμα και την ίδια την συνείδηση (στην επιληψία η στο κώμα. Ρωτάς κάποιον «που ήσουν?»¨μετά από μια επιληπτική κρίση/αφού ξυπνήσει από κώμα/αφού ξυπνήσει από βαθύ ύπνο/αφού ξυπνήσει από ολική αναισθησία κλπ. Και σου απαντάει «πουθενά» "ήταν σαν να μην πέρασε ούτε δευτερόλεπτο από το περιστατικό"). Αν η βλάβη είναι στον προμετωπιαίο φλοιό μάλιστα η προσωπικότητα η ίδια του ατόμου αλλάζει και γίνεται στην κυριολεξία ένας άλλος άνθρωπος (π.χ. μετωποκροταφική άνοια).
Όμως αυτό δεν πρέπει να πτοεί κάποιον από καμία άποψη. Ο πατέρας σου ζει μέσα σε σένα, έχει τις εικόνες του και τις αναμνήσεις του και κάθε φορά που τον θυμάσαι θα σε γεμίζει χαρά και ελπίδα. Σίγουρα ίσως και κάποια πικρία γιατί ταυτόχρονα δεν είναι πλέον μαζί σου, αλλά το γεγονός και μόνο ότι μπορείς να τον "αισθανθείς" έστω και έτσι είναι μεγάλη ανακούφιση. Κουβαλάς ένα μέρος του πατέρα σου μέσα σου, μέσα από τις αναμνήσεις σου και την ίδια την συμπεριφορά σου. Έτσι είναι τα πράγματα και η ζωή. Όλα ζουν και πεθαίνουν. Κάποτε θα φύγουμε και εμείς και κάποιοι άλλοι ίσως να κουβαλάνε κάτι από εμάς μέσα τους.
Άλλωστε καμία από τις μεγάλες θρησκείες δεν λέει ότι επιβιώνει "κάποια ψυχή" μετά από το σώμα σαν κάτι το αιθέριο και άυλο. Οι 3 μεγάλες μονοθειστικές θρησκείες (χριστιανισμός-ιουδαϊσμός-μουσουλμανισμός που ιστορικά έχουν την ίδια πηγή- τον αρχαίο ιουδαϊσμό) λένε ότι πεθαίνεις και μετά αυτό που συμβαίνει είναι ότι στο "τέλος του κόσμου" (όταν έρθει το "πλήρωμα του χρόνου") θα ξαναγεννηθείς (η "ανάσταση") με ένα νέο άφθαρτο σώμα, θα κριθείς και αν κριθείς ότι είσαι καλό παιδί θα παραμείνεις με το νέο σουπερ-σώμα σε μια νέα σουπερ-γη (ο παράδεισος). Αν όχι θα πας σε μια "κακή" ρέπλικα της γης (κόλαση) Πολλοί συγχέουν τον πλατωνισμό (που λέει ότι κάποια αιθέρια "ψυχή" φεύγει και γυρνάει στον "τέλειο" κόσμο των ιδεών) με την χριστιανική θρησκεία αλλά αυτό είναι λάθος.
Τι συμβαίνει στην "ψυχή" μεταξύ του θανάτου και της μελλοντικής αναγέννησης? Ο καθολικισμός λέει ότι πάει στο "καθαρτήριο" (μια κατάσταση περεταίρω εξαγνισμού) η ορθοδοξία λέει ότι μένει σε μια στάσιμη κατάσταση (αν και είναι αδιευκρίνιστο αν υπάρχει κάποιου είδους εμπειρίας η ταυτότητας κατά την διάρκεια αυτής) και ο προτεσταντισμός λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ αυτών των δύο σημείων (θανάτου-ανάστασης) κάτι το αρκετά ρεαλιστικό αν λάβουμε υπόψη όλες τις νευρολογικές καταστάσεις που επηρεάζουν την "ψυχή" (δηλαδή την λειτουργία του εγκεφάλου). 'Ότι και αν γίνεται, ο χριστιανισμός υποστηρίζει ότι δεν γίνονται πολλά μετά τον θάνατο (μέχρι να αναστηθείς) πράγμα που κατά κάποιο τρόπο είναι πιο ρεαλιστικό και πιο κοντά στην σύγχρονη επιστήμη (που θεωρεί απαραίτητο για την εμπειρία ένα νευρικό σύστημα μέσα σε εάν σώμα για να επεξεργάζεται τις πληροφορίες του περιβάλλοντος και τις πληροφορίες που δημιουργεί το ίδιο το νευρικό σύστημα).
Προσωπικά νομίζω ότι αυτό το σενάριο είναι καθαρά ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που δημιουργήθηκε σε μια εποχή που η "επιστημονική φαντασία" ήταν ταυτόχρονα και η πραγματικότητα. Μεσσίες και θαυματοποιοί γεννιόντουσαν καθημερινά, οι φήμες γινόντουσαν θρύλοι και μύθοι, ενώ οι θεοί περπατούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Σε μια εποχή που η επιστήμη και η κριτική φιλοσοφία δεν ήταν σε καμία περίπτωση το "στάνταρ", το μεταφυσικό αποτελούσε μέρος της ζωής των ανθρώπων (κάτι που αποδεικνύει και νεότερες έρευνες που θέλει την "μεταφυσική εμπειρία" και τον "πνευματισμό" να είναι έμφυτα γονιδιακά στον άνθρωπο). Κάτι που δημιουργούσε γονιμότατο έδαφος για την εξάπλωση θρησκειών. Σήμερα που η σαιντελογία αποτελεί αίρεση που κηρύττει ένα σωρό αντι-επιστημονικές μπούρδες τότε ήταν πιθανό να εξαπλωθεί σε full-blown θρησκεία.
Πάντα υπάρχει μια πιθανότητα βέβαια κάτι από αυτά περί αναγέννησης να είναι αλήθεια ε? Είτε είναι είτε δεν είναι, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι σε καμία περίπτωση ο θάνατος του πατέρα σου να σου γίνει εμμονή και να ρίξει κάτω. Η ματαιότητα είναι μια ιδέα. Ακόμα και αν δεν υπάρχει τίποτα, αυτό δεν δικαιολογεί την ύπαρξη της. Μάταιο είναι κάτι όσο το θέλεις εσύ να είναι. Από την στιγμή που ζεις, αισθάνεσαι, έχεις πλούσιες εμπειρίες, πονάς, χαίρεσαι, θυμάσαι, τρέχεις είναι μοναδικό και καθόλου μάταιο. Γιατί δεν καταπιάνεσαι με το να δημιουργήσεις κάτι? Ας γίνει αυτός ο θάνατος αιτία αναγέννησης και όχι τέλους. Και ίσως κάποτε να ξαναβρεθούμε όλοι στο τέλος (αλλά ίσως και όχι :p) δεν έχει σημασία τώρα εδώ :)
