..εμεις..

αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα χαχαχαχαααααααααααααααααα αα!


τελειο


θα πιουμε παρεα λοιποοοονννν!

ε?

Μαργαριταρενια μου φεγγαρολουσμενη???

where are you????

εδώ εδώ είμαι..θέλω να πάρω τη σκηνούλα μου και να πάω να στήσω κάπου να μείνω καμια βδομάδα..πφφ..

αληθινή ταινία..αν δεν την έχεις δει..επιβάλεται..;)
http://www.youtube.com/watch?v=taFaFEuwHLQ

να πάνε να @#$%^&* όλοι τους..
κανείς ποτέ τους δεν κατάλαβε..το έζησα όλο μόνη μου και αυτοί έβλεπαν αυτό που ήθελαν να δουν..βγάλαν εύκολα συμπεράσματα που δεν είχαν καμία σχέση με την
πραγματικότητα..πφφ..που είναι το εμείς..???που είναι γαμώτο??
άλλαξα τόσο πολύ...οκ!!αναρωτήθηκες αν το ήθελα??αν το επέλεξα εγώ ή αν μου το επέβαλε αυτή η &^%$# η ζωή??και επειδή άλλαξα με καταδικάζετε?
τόσο ψεύτικα ήταν όλα??πρέπει να φύγω!!!!!!!
γιατί πρέπει να είναι όλα τόσο δύσκολα??γιατί ρε γαμώτο??προσπαθώ τόσο πολύ μόνο και μόνο για να υπάρχω και να φαίνομαι ζωντανή..
οι άνθρωποι είναι ψεύτικοι..είναι μία διαφήμιση του εαυτού τους..τα φαινόμενα απατούν..
ή θα ξαναγεννηθώ ή θα ξαναπεθάνω..έχω κουρααστεί τόσο πολύ να προσπαθώ για το πρώτο..
είναι άδικο ρε γαμώτο είναι τόσο άδικο!τόσο πολύ άδικο..τόσο πολύ άδικο!δεν έχω λόγια..δεν χρειάζονται λόγια..δεν υπάρχουν κιόλας..
τόσο άδικο........τόσο πολύ άδικο

Καταλαβαίνω την πίκρα και το θυμό σου margarita (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω). Η κολλητή μου εμφάνισε και αυτή λύκο πριν από μερικά χρόνια, και οι αντιδράσεις της ήταν παρόμοιες. Στην αρχή το σοκ, μετά θλίψη και θυμός... Κάποια στιγμή όμως την είδα να γίνεται πιο θετική, έδειξε να αποδέχεται και να αγκαλιάζει αυτό που της συμβαίνει. Έφτασε μάλιστα να αστειεύεται λέγοντας "έχω πάντα ένα λύκο μαζί μου!". Ίσως αυτή η αποδοχή -που βέβαια δεν μπορείς να την επιβάλεις στον εαυτό σου, αλλά έρχεται όταν είσαι έτοιμη- ήταν που έφερε πάλι την ισορροπία στη ζωή της. Προσέχει πολύ βέβαια: τακτικές εξετάσεις, σωστή διατροφή, κομμένο το τσιγάρο και το ποτό. Επίσης η άσκηση βοηθάει (π.χ. δημοτικό γυμναστήριο, που είναι και τσάμπα), αλλά και η προσφορά προς τους άλλους. Η συγκεκριμένη φίλη πηγαίνει εθελοντικά κάποια απογεύματα στο Δήμο της περιοχής και βοηθάει παιδάκια, κυρίως ξένα, στο διάβασμα για το σχολείο. Δεν ξέρεις πόσο τη γεμίζει αυτό και πόσο ζεστά συναισθήματα ανταλλάσσει με τα παιδιά. Έτσι, ο λύκος χάνει τη δύναμή του και μπαίνει στο παρασκήνιο... Εκείνη έχει πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει από το να ασχολείται συνέχεια μαζί του!
Τώρα πια κάνουμε και πλάκα με τα αυτοάνοσά μας (εγώ με θυρεοειδή και, πρόσφατα, ψωρίαση): εγώ σε νικάω, της λέω. Έχω δύο αυτοάνοσα, εσύ μόνο ένα!
Αυτό που θέλω να πω, και σόρι αν σε τάραξα με την πολυλογία μου, είναι ότι ψυχολογικά προβλήματα και εσωτερικές συγκρούσεις έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι, και κάποιοι ίσως τα εκδηλώνουν με αυτοάνοσα. Αν όμως δουλέψουμε με τον εαυτό μας και, κυρίως, αν μπορέσουμε να ξεκολλήσουμε λιγάκι από αυτά που μας συμβαίνουν (όχι τυχαία, βέβαια - το βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας!) για να ρίξουμε και μια ματιά γύρω μας, πιστεύω ότι θα ξεμπλοκάρουμε και θα δούμε τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Και πιο αισιόδοξα.