Μου αρεσουν μονο οι αρρωστες

θα αναλυσω το εξής.... δεν το βρισκω κακο που είχα ιστορίες με αγόρια με λιγο antisocial στοιχεια... συναρπαστικες σχέσεις με τα καλα και τα κακα τους.
Για την ακρίβεια δεν θεωρώ γενικά κακο (εφόσον δεν επηρεάζει αρνητικά κάποιον) να έχει στον χαρακτήρα του ορισμένα "traits του dsm". Πρόσφατα διάβαζα κάτι και μου έκανε πολύ εντύπωση!... Κάποια επαγγέλματα όπως πιλότοι, αστυνομικοί, περνάνε από τεστ προσωπικότητας μαζί με τις εξετάσεις. Έχει φανεί λοιπόν πως στους πιλότους, προτιμάν να διαλέξουν άτομα που έχουν ορισμένα ψυχοπαθητικά και ψυχαναγκαστικά στοιχεία. Γιατί? Για να ανταπεξέλθουν καλύτερα από τους άλλους στο επάγγελμα (πχ. πολλές φορές έλεγχο τα μηχανήματα, μη αίσθημα φόβου στις πτήσεις)

Για τους μπατσους δεν ειπες τπτ ομως, παω στοιχημα πως ειναι κομπλεξικα χωριανοπουλα που θελουν εξουσια...

δεν θεωρώ ότι αυτό που περιγράφεις πως ψάχνεις, είναι ένδειξη ανωμαλίας. πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι που σκεφτόμαστε αρκετά παραπάνω απ' το κανονικό, που καμιά φορά πνιγόμαστε στις ίδιες μας τις σκέψεις, που από την υπερ-ανάλυση του εαυτού μας και του κόσμου γύρω μας στο τέλος μας στρίβει ολίγον:p:p, έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας με κάποιον που μας μοιάζει. Και ποιοι είναι οι άνθρωποι που μας μοιάζουν;; Αυτοί που έχουν τα προβληματάκια τους, όπως και εμείς. Πρόβλημα όμως, δε σημαίνει ανωμαλία. Το να παθαίνει κάποιος κρίσεις πανικού όπως εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, το να αντιλαμβάνεται καμιά φορά το περιβάλλον του με έναν παράδοξο τρόπο σαν να μην είναι πραγματικό, το να αγχώνεται ως τα άκρα με πράγματα που οι περισσότεροι θα έβρισκαν γελοία, τον κάνει να αναζητά άτομα που τρώνε κι αυτά τις φρίκες τους. Τι πιο φυσιολογικό???? Εγώ προσωπικά για παράδειγμα, που τρώω τις φρίκες της ζωής μου, που το άγχος χτυπάει κόκκινο, που έχω ψυχοσωματικά, βλέπω εφιάλτες, πού και πού τραβάω τα ηρεμιστικά μου, που συχνά καταφεύγω στο αλκοόλ σαν καμιά γριά μπεκροκανάτα που γίνεται σκνίπα από το δεύτερο ποτήρι, δεν μπορώ με τίποτα να βρω καταφύγιο και να νιώσω άνετα με άτομα που θα μιλάνε μόνο για τη Μενεγάκη, τι φάγανε το μεσημέρι, ποιος πηδήχτηκε με ποιον, τι καφέ να πάρουμε και που το σημαντικότερο πρόβλημα και άγχος τους είναι οι βαθμοί της εξεταστικής. Είμαι αλλού πώς να το κάνουμε. Δεν το λέω με περηφάνια, αλλά τους βαθμούς και τα πτυχία τα γράφω στα παπούτσια που φορούσα στα 5 μου και που έχουν λιώσει τώρα κάπου στον πλανήτη. έχω τόσα θέματα με την πάρτη μου, δύσκολα έως και άλυτα, που τα "φυσιολογικά" προβληματάκια των άλλων, τα ακούω βερεσέ. Χρειάζομαι ανθρώπους που είναι σαλεμένοι (με την καλή έννοια πάντα). Μόνο αυτοί μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι τυχαίο φαντάζομαι λοιπόν, που έχω πέσει τώρα πάνω σε έναν τύπο που η ζωή του παίζει να είναι χειρότερη και από τη δική μου και που κάθε μέρα πνίγεται στους μπάφους. Δεν μ'αρέσει που το κάνει, δεν το θεωρώ δικαιολογημένο. Ίσα-ίσα με ενοχλεί αρκετά. Όμως αναγνωρίζω πως στο πρόσωπό του βρήκα ένα άτομο που ήξερα ότι τουλάχιστον θα καταλάβει τι εννοώ ΑΚΡΙΒΩΣ όταν λέω "σκέφτομαι συνέχεια", "χτυπάει η καρδιά μου στο άσχετο", "έχω άγχος". Λέω τις προάλλες σε μια φίλη μου, ζαλίζομαι. "Γιατί?". "Έχω έντονο άγχος, στο έχω πει ένα εκατομμύριο φορές". "μα γιατί, ρε φίλε? η εξεταστική τελείωσε, δεν έχουμε τίποτα τώρα". ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ. Μου έρχεται να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, τα μισά άτομα που ξέρω δεν έχουν ιδέα για το τι τραβάω εγώ και ένα κάποιο ποσοστό του πληθυσμού. Γιατί λοιπόν να μη θες εσύ, εγώ και η γιαγιά μου η Μαριγώ να βρούμε ανθρώπους "άρρωστους" σε άπειρα και ατελείωτα εισαγωγικά το "άρρωστους", πόσο μάλλον έναν ερωτικό σύντροφο. Ζητάμε κάτι εντελώς και άκρως φυσιολογικό μέσα στην ανωμαλία μας:p::cool:

KΕΝΟ, μήπως αισθάνεσαι την εσωτερική ανάγκη να νιώσεις εσύ ιδιαίτερος??? (Η ερώτηση είναι ειλικρινής και καθόλου ειρωνική)

παιδια αυτο το θεμα ειναι παλιο και συνεχεια απο αλλο, το εγραψα και παραπανω αλλα προφανως δε το ειδατε, και συνεχιζετε να απαντατε. αφηστε το να θαφτει, ειχα παρακαλεσει τη διαχειριση να μου τα διαγραψει ολα, αλλα δε το εκανε και τωρα αναγκαζομαι να απανταω στον καθενα που τα ξεθαβει. δε προκειται να ασχοληθω, μην κουραζεστε κι εσεις κι απαντατε αδικα σε περσυνα και προπερσυνα θεματα που δεν ισχυουν πλεον. ευχαριστω.

Ουπς, τώρα κατάλαβα κι εγώ πως το θέμα ήταν παλιό! ΚΕΝΟ, μην απαντάς!:):) Πάντως, κλείνοντας, θα ήθελα να πω πώς πράγματι είναι εκνευριστικό να συναντάμε ανρώπους που δεν μας καταλαβαίνουν, που μας θεωρούν υπερβολικούς. Στόχος όμως του ανθρώπου, νομίζω πως πρέπει να είναι η αυτοβελτίωση. Κατανοούμε το πρόβλημά μας. το αποδεχόμαστε αλλά προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε. Να διαχειριστούμε το άγχος μας, να ξεπεράσουμε τη θλίψη μας. Καμιά φορά οι άλλοι μας κρούουν τον ''κώδωνα του κινδύνου''. Δεν χάνουμε τίποτα να τους ακούσουμε.

φανταζομαι ψυχαναγκαστικο πιλοτο,να ρωταει τον ασυρματο για συμπτωματα εν ωρα αερομαχιας