Αλλαγη Θεραπευτη

Ξέρεις κι οι θεραπευτές επιλέγουν τη θεωρητική τους προσέγγιση με βάση πρώτα απ' όλα τη δική τους προσωπικότητα, εμπειρίες, ανάγκες. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό... :) :)
Βέβαια η εμπειρία ζωής δεν σταματά ποτέ κι ανάλογα μπορεί να εμπλουτίσει ή να αποδυναμώσει - κατά περίπτωση - τη θεραπευτική επάρκεια. Επίσης ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!... (δεν θέλω να κάνω υποθέσεις για τον συγκεκριμένο θεραπευτή, αλλά ίσως εξηγεί εν μέρει τη σύγκρουση μεταξύ πραγματικότητας και 'διδαχής').

Μα δεν γίνεται τα πάντα να εξαρτώνται από το μυαλό μας. Πράγματι πολλές φορές, το πώς νιώθουμε και τι πετυχαίνουμε, εξαρτάται από το πώς σκεφτόμαστε και πώς κινούμαστε. Αλλά επίσης, το κόστος ενός νέου τρόπου σκέψης δεν μπορεί να είναι η μοναξιά, η απομόνωση, οι ενοχές - ειδικά όταν η δική μας ανάγκη είναι για επαφή. Όμως να σου πω κάτι? Το να μην συναντήσεις τον πατέρα σου, γιατί είναι έλλειψη θάρρους?

Τώρα είδα κι αυτό που συμπλήρωσες ότι σε έβλεπε σαν γιο του...αμάν!! Φάουλ (ειδικά για την...ψυχαναλυτικού τύπου θεραπεία!) Ε μα όχι, φυσικά και δεν είναι σωστό να προβάλλουμε στο θεραπευόμενο προσδοκίες που έχουμε από σημαντικά (υπαρκτά ή φαντασιακά) πρόσωπα της ζωής μας ή από τον εαυτό μας. Τώρα για την επαγγελματική αλλαγή, εφόσον δεν θες να πεις περισσότερα δεν μπορώ να πω κάτι... όμως ίσως για την οργή φταίει και το ότι ένιωσες πως δεν αρκούσε η ενδοσκόπηση κι η ανάλυση για τη στήριξη που χρειαζόσουν.

Γιατί είναι έλλειψη θάρρους... καλή ερώτηση.
Γιατί είναι κάτι που θέλω... γιατί κάτι γίνεται και νοιώθω πλήρης. Γιατί η αυτοπεποίθηση μου εκτινάσσεται στα ουράνια. Γιατί δεν χρειάζεται να είμαι τέλειος όταν τον συναντάω... γιατί κατάλαβα ότι έχει πονέσει πάρα πολύ. Γιατί είναι άνθρωπος κι αυτός... γιατί είναι το άλλο μου μισό... Γιατί να στερώ τον εαυτό μου από αυτή τη σχέση; Ποιός είναι ο συγκεκριμένος λόγος;
Γιατί δεν θέλω να έχω αχίλειο φτέρνα :) Δεν θέλω να γυρνάω σ' αυτή την έλλειψη όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Να εξαλείψω την έλλειψη, όσος χρόνος μένει...

Το ήξερα ότι ήταν φάουλ αυτό με το γιό που είπε.
Σ' ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες :)

Βέβαια τώρα ταξιδεύει κάπου στη γουατεμάλα αλλά σε δύο μήνες έρχεται.
Όταν έγινε αυτή η σύραξη μεταξύ μας, μπάρκαρε ξανά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Και δεν έχει πατήσει πόδι στην Ελλάδα για δύο χρόνια. Αλλά θα γυρίσει.
Όταν ξεμπάρκαραν σε κάποιο λιμάνι, όλοι θέλανε να πάνε στις πουτ... ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που πήγαινε θέατρο. χα..
Μάλλον θέλω να τον δω γιατί κατάλαβα ότι με αγαπάει.
Γιατί έχω κουραστεί να ψάχνω πατρικά πρότυπα σε κάθε μαλάκα.
Γιατί έχω πατέρα.

Να εξαλείψεις την έλλειψη δεν γίνεται. Να μην υπάρχει έλλειψη - στο εδώ και τώρα - ναι γίνεται. Μα δεν υπάρχει λόγος να στερείς τον εαυτό σου από αυτή τη σχέση. Αλλά αχίλλειο φτέρνα...ε, όλοι έχουμε! (ακόμα και οι ήρωες ως γνωστόν...τώρα για τους υπερήρωες θα σε γελάσω, αλλά κι αυτοί υπάρχουν only in movies :)) Ξέρεις, νομίζω ότι το 'θέλω' και 'κατάλαβα' που λες είναι πολύ σημαντικά. Κάποτε τσακωνόμουν με τον πατέρα μου και μου πέρασε ο θυμός όταν είδα ότι στενοχωρήθηκε και μου είπε 'εμένα ξέρεις πως μου φερόταν ο παππούς σου?' Δεν ξέρω, αλλά εκείνη τη στιγμή τον κατάλαβα, και μου φάνηκε πως η κατανόηση γεμίζει περισσότερο την όποια 'έλλειψη', απ' ότι ο θυμός και η απόσταση.

Όμως εγώ Μαρίνα, δεν είχα την πολυτέλεια της καθημερινής τριβής.
Τέλος πάντων. Εγώ ξέρεις πως το κατάλαβα ότι μ' αγαπάει; Είναι ανόητο αλλά αυτό είναι. Στις ελάχιστες φορές που τον είχα δει, είχαμε πάει για ψάρεμα (εγώ σαν παιδί της πόλης ξέρασα τα σωθικά μου λολ αλλά οκ υπάρχει και η σχετική φωτογραφία). Ήταν ένας ψαράς, σκληροτράχυλος (κι ο πατέρας μου είναι, αλλά μπορεί να σου απαγγείλει τα περισσότερα ποιήματα που υπάρχουν στις βιβλιοθήκες του πειραιά) και ο ψαράς έκανε ένα κόλπο.
Ρούφηξε θαλασσινό νερό από τη μύτη του και το έβγαλε από το στόμα του.
Αυτό πρέπει να ήταν πολύ επώδυνο.
Εγώ ήμουν μπροστά.
Ο πατέρας μου, για να μην νοιώσει ο γιός του ότι δεν μπορεί, έκανε το ίδιο, για πρώτη φορά στη ζωή του. Τα μάγουλα του άναψαν. Του είπα ότι δεν χρειαζόταν να το κάνει αυτό για να μου δείξει ότι με αγαπάει. Το έκανε όμως.
Η αδυναμία είναι ανθρώπινη.

Όμως ο θυμός μου είναι αλλού. Εντάξει να μην μπορεί να διαχειριστεί πράγματα. Και να με αφήσει εμένα να κάνω τον προστάτη στη μάνα μου και σε όλη την οικογένεια μου.
Α βέβαια δεν έχω απογοητεύσει ποτέ κανέναν.
Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω ότι ξαναπαντρεύτηκε ότι έκανε τέσσερα παιδιά. Αυτά είχαν πατέρα;
Ή ήταν απών και 'κει.
Συνάντησα την ετεροθαλή μου αδερφή μετά από 25 χρόνια. (πάντα κρύβεται μια γυναίκα πίσω από κάθε ουσιαστική μου κίνηση).
Μου είπε: δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματική αγάπη, μ' αυτά που έζησα στο σπίτι.
Της είπα: πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να μένει μόνος του.

Τι κρίμα να υπάρχει κάτι τόσο σκοτεινό να μας ενώνει.

Ναι, σε καταλαβαίνω, είναι διαφορετικό χωρίς την καθημερινή τριβή.

Α, να προσθέσω και κάτι που θυμήθηκα για τα 'οικογενειακά προβλήματα' που ανέφερες παραπάνω ότι είχε ο θεραπευτής. Όλοι έχουν προβλήματα κάθε τύπου υγείας, αισθηματικά, οικονομικά κλπ σε διάφορες φάσεις της ζωής τους. Αλλά ναι, νομίζω ότι οι αποτυχίες μιας θεραπευτικής σχέσης δεν πρέπει (συνήθως) να αποδίδονται σε αυτά. Τουλάχιστον όχι όταν ο θεραπευτής έχει λάβει σωστή εκπαίδευση κι έχει μια κάποια εμπειρία.

Αλλά υπάρχουν και τα πολιτισμικά, κοινωνικοοικονομικά δεδομένα, ο τρόπος ζωής του καθενός, η οικογένεια, άλλα βιώματα. Και κάποιες φορές αυτά του θεραπευτή δεν ταιριάζουν με αυτά του θεραπευόμενου, τόσο πολύ που να μην μπορεί να γεφυρωθεί η διαφορά. Υπεραπλουστευμένο βέβαια, αλλά μιας και ανέφερες πειραιά, πες ότι έχω έναν θεραπευόμενο από συγκεκριμένες περιοχές του πειραιά, στις οποίες μπορεί να μην έχω κάνει ούτε βόλτα, πόσο μάλλον να προσπαθήσω να μάθω και να καταλάβω την καθημερινότητα και τα βιώματα του ίδιου ή της οικογένειας του, της κουλτούρας όπου μεγάλωσε (που δεν είναι ενιαία για όλο το λεκανοπέδιο). Τότε λοιπόν, χάνω την επαφή με την πραγματικότητα κι έτσι χάνεται κι ένα μέρος των δυνατοτήτων της θεραπείας.

Είμαι παράξενο φρούτο. Μεγάλωσα ακαδημαϊκά πολύ πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας μου. Απλώς έτυχε γιατί έχω μια πολύ δυναμική μάνα που έχει πάθος με την εκπαίδευση.
Η Ευρώπη είναι σπίτι μου από τα ταξίδια. Και η δουλειά μου έτυχε να έχει τεράστιο κοινωνικό status. Λολ... δεν ήταν αυτή η ουσία όμως, η ουσία ήταν ότι μου άρεσε.

Δεν ξέρω πως την είδε ο ψυχοθεραπευτής. Ήταν του σαλονιού, του λιμανιού όμως? λολ. όχι.

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Όμως ο θυμός μου είναι αλλού. Εντάξει να μην μπορεί να διαχειριστεί πράγματα. Και να με αφήσει εμένα να κάνω τον προστάτη στη μάνα μου και σε όλη την οικογένεια μου.
Α βέβαια δεν έχω απογοητεύσει ποτέ κανέναν.
Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω ότι ξαναπαντρεύτηκε ότι έκανε τέσσερα παιδιά. Αυτά είχαν πατέρα;
Ή ήταν απών και 'κει.
Συνάντησα την ετεροθαλή μου αδερφή μετά από 25 χρόνια. (πάντα κρύβεται μια γυναίκα πίσω από κάθε ουσιαστική μου κίνηση).
Μου είπε: δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματική αγάπη, μ' αυτά που έζησα στο σπίτι.
Της είπα: πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να μένει μόνος του.

Τι κρίμα να υπάρχει κάτι τόσο σκοτεινό να μας ενώνει.

---

Αυτό έχει συμβεί με έναν θείο μου... εγώ γνώρισα τα ξαδέρφια από τη δεύτερη σύζυγο. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τον πρώτο του γιο, που ζούσε μόνος με τη μητέρα του, σε άλλη πόλη. Δεν έχει μιλήσει ποτέ κανένας μας μαζί τους, τα ξαδέρφια μου δεν γνωρίζουν καν τον αδερφό τους. Που ίσως νιώθει ότι δεν πήρε αγάπη, δεν ξέρω. Πάντως τα ξαδέρφια μου θεωρούν επίσης ότι δεν είχαν πατέρα, κι ας ήταν (κατά το δυνατόν, λόγω επαγγέλματος) παρών.

να μπω και εγω ρε παιδια?

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Είμαι παράξενο φρούτο. Μεγάλωσα ακαδημαϊκά πολύ πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας μου. Απλώς έτυχε γιατί έχω μια πολύ δυναμική μάνα που έχει πάθος με την εκπαίδευση.
Η Ευρώπη είναι σπίτι μου από τα ταξίδια. Και η δουλειά μου έτυχε να έχει τεράστιο κοινωνικό status. Λολ... δεν ήταν αυτή η ουσία όμως, η ουσία ήταν ότι μου άρεσε.

Δεν ξέρω πως την είδε ο ψυχοθεραπευτής. Ήταν του σαλονιού, του λιμανιού όμως? λολ. όχι.

---

χαχα, πιθανώς όχι όπως λες. Αυτό που ξέρω πάντως είναι πως είτε το 'σαλόνι', είτε το 'λιμάνι' είναι κι αυτό μέρος του εαυτού μας (ακόμα κι αν είναι απλά μέρος της οικογενειακής ιστορίας κι όχι απαραίτητα της δικής μας ζωής), όποια άλλη πορεία κι αν έχουμε ακολουθήσει μετέπειτα, όσα πράγματα κι αν αλλάξει / προσθέσει η εκπαίδευση.

Quote:

---

Originally Posted by ανεμος

να μπω και εγω ρε παιδια?

---

εμ, σόρι άνεμε, είναι και το θέμα που ξεκίνησες :) welcome back! :)

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Αυτό έχει συμβεί με έναν θείο μου... εγώ γνώρισα τα ξαδέρφια από τη δεύτερη σύζυγο. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τον πρώτο του γιο, που ζούσε μόνος με τη μητέρα του, σε άλλη πόλη. Δεν έχει μιλήσει ποτέ κανένας μας μαζί τους, τα ξαδέρφια μου δεν γνωρίζουν καν τον αδερφό τους. Που ίσως νιώθει ότι δεν πήρε αγάπη, δεν ξέρω. Πάντως τα ξαδέρφια μου θεωρούν επίσης ότι δεν είχαν πατέρα, κι ας ήταν (κατά το δυνατόν, λόγω επαγγέλματος) παρών.

---

Νομίζω ότι κάπως έτσι ήταν. Δεν μπορώ... να το ρυθμίσω ακόμα αυτό.
Η Ευρώπη έχει τόσες ελευθερίες, να με σκοτώσουν τρομοκράτες ρε πούστη μου, από τη θέση μου θα κάνω τα πάντα η Ελλάδα να πάει προς τη δύση.
Οι χωρισμένοι, δεν ήταν τίποτα εκεί. 100% αφομοιωμένοι.
Η αδερφή μου (με την οποία κάπως μοιάζουμε) μου είπε το δικό της παράπονο ήταν η φτώχεια. Τόση πολύ φτώχεια...
Το δικό μου παράπονο ήταν η απουσία.
Δεν βαριέσαι, ο καθένας θα ζήσει τη ζωή του.

καλως σας βρηκα again and again.
Πρωτον αγαπητε Αλεξανδρε χαιρομαι που κανεις ενα σαφες ανοιγμα και χαιρομαι που το εκανες στο δικο μου ποστ...λολ(για την συγνωμη που εγραψες)...
Δεν τα διαβασα ολα που εγραψες αλλα σταθηκα στον πατερα σου...Ο δικος μου ηταν Πλοιαρχος Α και μια ζωη ταξιδευε ακομα και εδω παλι ταξιδευε ηταν σχεδον παντα απων απο την ζωη μου....αυτο ξερεις και εσυ καταλαβαινεις οτι αυτο ειναι βομβα για την μετεπειτα εξελιξη ενος αγοριου η μανα δεν μπορει να αντικαταστησει το κενο αυτο με τιποτε,εχω ψαξει τον πατερα μου σεκαθε ανδρα μεγαλυτερο απο μενα και παντα εκανα προβολες και διεστρεβλωνα σχεσεις ακομα το δουλευω και προσπαθω...
Μαρινα εισαι καταλυτης αν ξερεις απο χημεια και χαιρομαι παλι μια φορα που εισαι εδω..................

άνεμε, συγνώμη που έκανα threadjack το thread σου!
Αλλά μια και η κουβέντα έχει ανάψει, όχι ο πατέρας μου δεν ήταν πλοίαρχος. Ένας απλός ηλεκτρολόγος ήτανε που έβγαζε ποιητικές συλλογές, σαγηνεύονταν από δωτικές, μορφωμένες γυναίκες και τα φόρτωνε όλα σ' αυτές. Υπήρχε και βία. Αυτά τα έμαθα μετά.
Για το πατρικό μοντέλο ναι, κάπως έτσι και 'γω. Βέβαια μέσα μου πάντα έλεγα πούστη δεν είσαι ο πατέρας μου και χαιρόμουνα όταν εύκολα απέσυρα τον όποιο απόλυτο θαυμασμό θεωρούσαν ότι τους έχω. Απλώς τους χρησιμοποιούσα. Προτιμώ κάτι βρώμικο και αληθινό και δικό μου ή τίποτα.

Η ειδικοτητα δεν εχει σημασια μονο εξαλλου μονο η δοξα του απεμεινε και οι αναμνησεις...........Συμφωνω κατι βρωμικο και αληθινο αλλα δικο σου,δικο μου............Δικο μας φιλε μου γιατι τελικα εμεις εχουμε την δικια μας ζωη και πορεια και εμεις δεν ειμαστε πολιτικοι δεν κρινομαστε εκ του αποτελεσματος αλλα μονο απο το ποσο απολαμβανουμε αυτο το δικο μας βρωμικο η καθαρο......
Τον τελευταιο καιρο σκεφτομαι ολα τα κουσουρια τα οποια με κληροδοτησαν και ποσο βαρια ειναι και ποσο κουραστηκα να τα κουβαλω μεσα μου.Στην πραγματικοτητα δεν φταιμε εμεις για τα λαθη τους και ας τα φορτωθηκαμε.Δεν θελω να πληρωνω αλλες εγκαταλειψεις,απωλειες και προστασιες,αρκετα.........Μου αξιζει,μας αξιζει να ζησουμε..........

Όντως άνεμε. Δεν φταίμε εμείς. Εμείς τα πληρώνουμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Αυτό που με βοηθάει μερικές φορές είναι να σκέφτομαι ότι οι γονείς μου ήταν μικρά παιδιά. Μια καλόκαρδη αλλά φιλόδοξη κι ανεξάρτητη μάνα (είναι τυχαίο που δεν συγχωρώ την ανεργία; ) κι ένας μόρτης του περαία που εξελίχθηκε σε ανασφαλή μπεκρή αλλά με μία κατανόηση κι ενσυναίσθηση που σπάει κόκκαλα όταν είναι στα καλά του.
Φίλε μου θα σου πω κάτι. Η μόνη πραγματική ουσιαστική σχέση που έχω κάνει μέχρι τώρα ήταν με μια κοπελιά με την ίδια... πατρική ιστορία. "Προστάτης" κι αυτή και γνώριζε το πόνο καλά. Μερικές φορές λέω, ωραία, τουλάχιστον υπάρχει μία που καταλαβαίνει.
Η μόνη περίοδος που δεν μ'ενοιαζε αν έχω πατέρα.

Θα το επεκτείνω λίγο. Γι' αυτό ενεπλάκην τόσο σφοδρά με την rain που ασχολείται με το θέμα της συγχώρεσης (να είναι καλά, δίνει οπτικές γωνίες και νομίζω ότι καταλαβαίνω το 80% από αυτά που λέει).
Θα το γυρίσω και σε κάτι που είπε η Μαρίνα. Melange και των δύο. Αυτή είναι η ιστορία μας, δεν αλλάζει. Και κανείς, πίστεψε το, δεν νοιάζεται. Το πολύ να βρεις κάτι κακομοίρες που θα θέλουν να το παίξουν μανούλες (έχει κι αυτό τη γλύκα του), ή σούπεργκόμενες που θα ρίξεις όταν θα είσαι στα ψεύτικα high σου, στη μεριά του λιμανιού (για τη καύλα). Οι πραγματικές είναι πολύ πολύ λίγες σε αριθμό.
Δες την πραγματικότητα σου. Δες τη δουλειά που κάνεις. Την αυτονομία σου. Την αντοχή σου.
Μερικές φορές όμως νοιώθω ότι δεν μπορώ χωρίς το ψεύτικο του πατέρα μου. Χωρίς αυτή την υπέρβαση.
Όμως το άμεσο έχει πολύ περισσότερη σημασία. Να αξίζεις, από αυτό που είσαι. Να κάνεις αυτό που θες. Να μη φοβάσαι. Να προσπαθείς. Κι επουδενί να μη θέτεις εαυτό σε αδιέξοδο. Δεν χρειάζονται απολυτότητες.
Ξέρεις γιατί άλλαξα δουλειά; Γιατί μου το απαγόρευσε ο πατέρας μου. Κι έκανε ότι περνάει από το χέρι του να με σταματήσει. Δεν έχω αισθανθεί τέτοιο μεγάλο καταράκτη ενοχών και δολοφονικής οργής (από την πλευρά μου).
Τελικά το πέτυχα. Μπράβο μου. Δεν ήταν αυτό που ήθελα. Σαν το Δον Κιχώτη που κυνηγούσε ανεμόμυλους.
Κάποια στιγμή η Μαρίνα είχε πει κάτι. Η τελευταία ευθεία για την ισορροπία έπεται μιας μεγάλης ανατροπής. Μάλλον έτσι είναι.
Όχι. Δεν θα δεχτώ το αποστειρωμένο βλέμα του ειδικού. Δεν θα ζήσω χωρίς φαντασία, χωρίς αυτό που ξέρω να κάνω. Ήρθε ο καιρός να αυτοπροσδιορίζομαι. Όποιο κόστος και να έχει. Μα όποιο.
Και γι' αυτό τον χρεώνω. Θα έπρεπε να ξέρει.

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Βέβαια τώρα ταξιδεύει κάπου στη γουατεμάλα αλλά σε δύο μήνες έρχεται.
Όταν έγινε αυτή η σύραξη μεταξύ μας, μπάρκαρε ξανά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Και δεν έχει πατήσει πόδι στην Ελλάδα για δύο χρόνια. Αλλά θα γυρίσει.
Όταν ξεμπάρκαραν σε κάποιο λιμάνι, όλοι θέλανε να πάνε στις πουτ... ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που πήγαινε θέατρο. χα..
Μάλλον θέλω να τον δω γιατί κατάλαβα ότι με αγαπάει.
Γιατί έχω κουραστεί να ψάχνω πατρικά πρότυπα σε κάθε μαλάκα.
Γιατί έχω πατέρα.

---

Eχεις πατερα. Και οσο τον εχεις να τον χαιρεσαι. Οπως κι αν ειναι. Δεν φταιει αυτος που ηταν οπως ηταν, σε αγαπαει αλλα δεν εχει τροπο να στο δειξει.. Εμενα μου λειπει ο δικος μου κι ας μην περασαμε καλα παρεα. Αρρωστησε μετα, γλυκανα κι εγω, και τα τελευταια 3-4 χρονια δεν τσακωθηκαμε, εμεις που τσακωνομασταν 3 φορες τη μερα καθε μερα. Και τωρα μου λειπει. Μονο τα καλα θυμαμαι. Και μπορει να ειναι λιγες οι στιγμες οι καλες, αλλα αυτο τις κανει να εχουν μεγαλυτερη αξια.

Οταν πεθανε παραφρασα δυο στιχακια και τα ειχα συνεχεια μες στο μυαλο μου. Μπαμπα..
Μου το χες πει πολλες φορες οτι με αγαπουσες, συγνωμη δεν καταλαβα οτι το εννοουσες....

φιλε επρεπε να φυγω ομως θελω να σου πω το δικο μου.....αυριο,ισως στην χιονισμενη Αθηνα

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Eχεις πατερα. Και οσο τον εχεις να τον χαιρεσαι. Οπως κι αν ειναι. Δεν φταιει αυτος που ηταν οπως ηταν, σε αγαπαει αλλα δεν εχει τροπο να στο δειξει.. Εμενα μου λειπει ο δικος μου κι ας μην περασαμε καλα παρεα. Αρρωστησε μετα, γλυκανα κι εγω, και τα τελευταια 3-4 χρονια δεν τσακωθηκαμε, εμεις που τσακωνομασταν 3 φορες τη μερα καθε μερα. Και τωρα μου λειπει. Μονο τα καλα θυμαμαι. Και μπορει να ειναι λιγες οι στιγμες οι καλες, αλλα αυτο τις κανει να εχουν μεγαλυτερη αξια.

Οταν πεθανε παραφρασα δυο στιχακια και τα ειχα συνεχεια μες στο μυαλο μου. Μπαμπα..
Μου το χες πει πολλες φορες οτι με αγαπουσες, συγνωμη δεν καταλαβα οτι το εννοουσες....

---

Μια φορά όταν τελείωσε αυτή η σχέση που έλεγα πιο πάνω, πήγα να τον δω. Πάντα όταν τελειώνει κάτι το μυαλό επιστρέφει εκεί. (Να τελειώσει μέσα μου εννοώ γιατί για την σχέση μου μπορεί να έχει τελειώσει πιο πριν λολ). Εκείνη τη φορά δεν πήγε μόνο το μυαλό πήγε και το σώμα.
Έχει τυρανιστεί πολύ στο γάμο του. Και βέβαια δεν τελείωσε η χειροδικία. Η μάνα μου, τη δεύτερη φορά που έγινε κάτι τέτοιο. Άντε γειά.
Η άλλη κάθισε (και το θεωρεί προς τιμήν της ο πατέρας μου).
Όμως να βγάλουμε όλα αυτά από το μυαλό μας. Πάντα ο πατέρας μου προσπαθούσε να εντυπωσιάσει. Και σχεδόν πάντα τον έτρεφαν άλλοι. Αυτό δεν μπορώ εγώ να το δεχτώ για τον εαυτό μου. Ποτέ.
Άντεξα σ' εκείνη την επίσκεψη, όσο άντεξα.
Του είπα θα πάω κάπου και τον άφησα να προχωράει μπροστά. Είδα έναν άνθρωπο τσακισμένο. Εκεί τσάκισε και κάτι από την οργή μέσα μου...

Μια άλλη φορά περπατάγαμε και μου λέει: αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια μαζί σου. Εκεί κουφάθηκα. Εγώ θα έπρεπε να το αισθάνομαι αυτό. Η γυναίκα του (δεν νομίζω ότι είναι πλέον μαζί) έχει γίνει από ότι έμαθα υστερικιά. Κι εκεί που δουλεύει την έχουν σε μία γωνιά. Νομίζω ο γάμος αυτός έχει διαλυθεί. Το τελευταίο καρφί ήταν όταν πήγα να του ζητήσω τα χρωστούμενα για την εγκατάλειψη.
Δεν τον άφησα να δικαιολογήσει τίποτα. Έσκισα τη καρδιά μου και τον έλουσα με το αίμα μου.
Μετά έγιναν οι μετασεισμοί και για τους δύο. Νόμιζα ότι μόνο εγώ υπέφερα αλλά ξέρω ότι κι εκείνος πονάει. Να συγχωρέσω; Έχει πια νόημα;
Τώρα είμαι καλά. Αλλά την επόμενη φορά που κάτι θα συμβεί ο εαυτός μου θα αρχίσει πάλι να μου μιλάει για εκκρεμείς υποθέσεις.


Μερικές φορές σκέφτομαι ότι και οι δύο μου γονείς είναι τρομερά ναρκισιστές, ανυποχώρητοι, εγωιστές ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Αλλά δεν μπορείς, ότι και να γίνει να χτυπήσεις μία γυναίκα. Δηλαδή έχεις πρόβλημα.
Μερικές φορές γελάω και λέω κοίτα τους μαλάκες αλλά μετά βλέπω μια τρομερή συνέπεια από τη μάνα μου. Και στεναχωριέμαι, λίγο, που δεν ξαναπαντρεύτηκε. Μερικές φορές έλεγα ότι φταίω κι εγώ ρε γαμώτο. Η ύπαρξη μου.
Είναι πολύ δύσκολο να σπάσει αυτός ο δεσμός προστασίας που έχω με τη μάνα μου.
Βέβαια σε όλους τα έχω πει όλα.

Η αδερφή μου γύρισε σπίτι και είπε στον πατέρα μου, ότι έχω δίκιο σε όλα. (και είπε σε μένα ότι έχει κουφαθεί από το πόσο του μοιάζω στα λόγια αλλά και στην εμφάνιση).
Τι κρίμα ρε γαμώτο να έχω δει περισσότερες φορές τον περιπτερά από τα αδέρφια μου.
Αλλά αυτό που μας ενώνει είναι κάτι που από μένα τουλάχιστον, θέλω να ξεχάσω.

Πως μπορεί να καταλάβει τι είναι να κρύβεσαι, για να μην έχεις την κατακραυγή της κοινωνίας όταν έγινε η επιστροφή στην Ελλάδα. Να μην πρέπει να σπάσεις ποτέ. Να αναλαμβάνεις ευθύνες που δεν σου αναλογούν. Να αναλαμβάνεις ρόλους που δεν σου αρμόζουν. Να μην έχεις την προστασία, την προστασία, με πείραξες θα σε σπάσω στο ξύλο (που λέει ο λόγος). Εγώ έπρεπε να το έχω αυτό.

Να έχεις γίνει για ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου το διαφιλονικούμενο τρόπαιο της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Να πρέπει να είσαι σωστός γιατί έτσι θα δικαιώσεις προηγούμενες επιλογές. Να μην μπορείς ποτέ να αφεθείς. Αυτά κανείς δεν θα μου τα ξεπληρώσει.

Ένα άλλο πράγμα που είχε πλάκα. Ο πατέρας μου πρέπει να έχει χάσει τελείως τον έλεγχο. Η γυναίκα του πρέπει να τον κάνει ότι θέλει. Κι έχει χάσει και τον έλεγχο των παιδιών του. (τον είχε ποτέ με ΚΑΝΕΝΑ??).
Μου λέει λοιπόν να προσέχω τις αδερφές μου γιατί βγαίνουν πολύ. Οι αδερφές μου είναι όντως όμορφες, όλοι είμαστε όμορφοι σ' αυτό το σοϊ λολ.
Τι να προσέξω; λολ Πρώτα απ'όλα ποιές αδερφές μου; Και δεύτερον να προσέξω τι; Εϊμαι ο μεγάλος αδερφός; λολ Πότε, ξαφνικά μετά από 30 χρόνια;
Κι άλλοι ρόλοι να μου φορεθούν καπέλο;
Εντάξει είχε πλάκα γιατί η μία είναι ροκού σαν και 'μένα. Αλλά πραγματικά, τον αισθάνθηκα μέσα σ' αυτή την οικογένεια σα ξένο σώμα. Σαν να τον έχουν όλοι στο φτύσιμο.
Όμως οι αδερφούλες μου κάνουν τη ζωή τους μια χαρά. Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσέξουν μη σπάσει το βάζο.
Η φτώχεια.
Ο μόνος λόγος που δεν είχαμε φτώχεια είναι ότι η μάνα μου έφτυνε αίμα στη δουλειά.
Ποιά φτώχεια να σεβαστώ.
Μπορείς να σεβαστείς να έχεις τη μισή σου καρδιά κενή; Τότε θα σεβαστώ τη φτώχεια.


Και τι με έκανε να τρέξω;
Απλό. Κάποια στιγμή ένοιωθα να πνίγομαι από αυτό το δήθεν.
Πήγαμε σε ένα μέρος εκεί ήταν κάτι δεύτερα ξαδέρφια μου. Που εννοείται δεν είχα ποτέ ξαναδεί. Ήταν η μία ξαδερφούλα λοιπόν, είχε πολύ πλάκα, έξυπνο παιδί. Μου είπε κάτι, ρε συ μικρό τώρα, δεν είσαι ο μόνος. Και πριν λίγό καιρό είχαμε ένα ξάδερφο μας μεγάλο που δεν τον είχαμε δει ποτέ. Α ωραία. Είναι ενδεμικό λοιπόν.
Κι ένας μόρτης σγουρομάλλης ξάδερφος πιτσιρικάς. Καθόμουνα εκεί με τον πατέρα μου. Κι ο πιτσιρικάς έπαιζε στην αγκαλιά του μπαμπά του. Δεν το άντεξα. Δεν το είχα ποτέ. Έφυγα λοιπόν.
Κάπως λυτρωμένος ίσως, ευχαρίστησα για τη φιλοξενία.

Αλεξανδρε,
καλημερα :)
Αυτο που θελω να σου πω ειναι κατι που ηδη ξερεις..
Ειναι υπεροχο που τα βγαζεις απο μεσα σου,που εκφραζεις τις σκεψεις σου.
Θα ηθελα να ξερεις οτι αυτο το βαρος του "προστατη" ΔΕΝ μπορει κανεις να στο φορτωσει ΠΙΑΑΑΑΑ.
Την στιγμη που διαβασα αυτο το να προσεχεις τις αδερφες σου,θυμωσα.
Απο τη μια καταλαβα οτι ο πατερας σου το ειπε για να σου δειξει οτι σε θεωρει δυνατο και παραπανω,απο την αλλη ξερω καλα οτι κατι τετοιο ειναι υπουλο και αβασταχτο φορτιο για σενα..
Σε φιλω :)

Πολυ ζουμι φιλε μου.....Προστασια χαχαχα.....Τι προστατευεις ουσιαστικα?Τι εχω προστατεψει εγω στο παρελθον?Ανασφαλεις γονεις παντελως ανωριμοι συναισθηματικα που αποφασισαν οτι μπορουν να μεγαλωσουν οικογενειες.Η μανα μου συναισθηματικα ειναι 20 χρονων ο πατερας μου το ιδιο...Τι περιμενα σαν παιδι και τι περιμενω σημερα?Σημερα τα πραγματα ειναι διαφορετικα για μενα νομιζω....νομιζω παντα,γιατι οταν περναω την πορτα του πατρικου μου αισθανομαι οτι ειμαι παλι 12 χρονων και καμια φορα νομιζω οτι ο χρονος σταματησε καπου εκει.......
Εχθες αισθανθηκα την αναγκη να περασω με την οικογενεια μου,αισθανθηκα μονος οτι δεν εχω κανενα στον κοσμο η οτι δεν ανηκω σε καποια οικογενεια,ετσι πηρα την κοπελα μου ανεβηκαμε στην μηχανη με αυτο το κρυο και γκαζωμενοι φτασαμε στο πατρικο μου.....Ο πατερας μου επινε απο τις 11 οταν φτασαμε στις 3 ηταν ηδη μεθυσμενος ως που να φυγουμε ηταν στουπι και δεν μπορουσε να μιλησει....ο αδερφος μου αισθανθηκε ντροπη μαλλον και αμηχανια και προσπαθουσε να δικαιολογησει τον πατερα μου στην κοπελα μου....του ειπα οτι ειναι ενημερωμενη...τωρα θα μου πεις γιατι πηγες?πηγα γιατι καμια φορα αισθανομαι οτι εχω αναγκη να βρεθω με την οικογενεια μου να νιωσω κομματι της και ισως και ασφαλης......ισως γιατι κοροιδευω τον εαυτο μου οτι κατι θα εχει αλλαξει ισως αισθανθω ασφαλεια και στηριξη....ποτε δεν συμβαινει αυτο....
Η πραγματικοτητα ειναι οτι δεν εχω νιωσει σχεδον ποτε την ασφαλεια και την ζεστασια της οικογενειας αφου η οικογενεια μου ηταν παντα λειψη.Η ελειψη αυτη δεν ξερω αν αναπληρωνεται αν θα γεμισει ποτε το κενο αυτο.Αυτο το κενο παντα με συνοδευε στην ζωη μου εδω,εκει και παραπερα...
Σκεφτομαι οταν ο πυρηνας ειναι πληγωμενος η ισορροπια μοιαζει σχεδον ανεφικτη,καποια πραγματα δεν αλλαζουν δεν μπορω να γυρισω τον χρονο πισω και δεν ξερω αν μπορω να συγχωρησω.....
Μπορω να καταλαβω τον πατερα μου σαν καποιος εξω απο την οικογενεια του αλλα σαν μερος αυτης οχι....ενας ανθρωπος που εχει ρισκαρει στην ζωη του τοσο πολυ που σημερα ειναι εδω και αυριο οχι πως μπορει να κανει οικογενεια?Ασταθεια,τασεις φυγης αλαζονεια και επαρση.......αυτο του καταλογιζω γαι την ζημια που εγινε σε μενα και τον αδερφο μου
Αυτο ομως που με εξοργιζει ειναι το διπλο μηνυμα <<σ αγαπαω αλλα.......>>,αυτο με τρελαινει....οχι οτι εχει πει ποτε την λεξη αυτη,αλλα λεμε τωρα....
Διαλεξα να παρω αποσταση γιατι θεωρησα οτι ηταν το καλυτερο για μενα.....ισως καποια στιγμη να κανω την δικια μου οικογενεια ισως λεω γιατι δεν ξερω αν μπορω αν ειμαι ετοιμος να αναλαβω την ευθυνη να ειμαι γονιος κυριως ομως γιατι πολλες φορες βλεπω εμενα σε εκεινον και φοβαμαι.......

Κλάμματα... δεν μ' αρέσουν

Καταλαβα καλα, δεν εχεις ξεπερασει καποια απο τα 15 σου??

Lol... όχι. Στα 15 έγινε κάτι πολύ άγριο με τον πατέρα μου. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Με την κοπελία, πόσο έχει περάσει...2 χρόνια.
Στα 15 πήγα να τον συναντήσω στη θεσσαλονίκη. Εκεί με έβρισε μπροστά στη νέα του γυναίκα. Νομίζω ότι δεν έτρωγα το φαί μου. Χρειάστηκαν άλλα 15 χρόνια για να του γαμήσω τη παναγία.

χχχχχχχχχχχχχ

θες να το κανεις λιανα?

Oχι, ειπα κατι χιουμοριστικο, ακυρο ηταν παλι?

χιουμοριστικο?πιστευεις οτι κολαει στην περιπτωση αυτη?εγω παλι οχι..............................το παλι που αναφερεται?παντως οχι σ εμενα πιστευω.........

Οχι σε μενα αναφερομαι, μαλλον εχω την ταση να πεταω ακυρα χιουμορακια. Σβηστο απο το κουοτ, θα το σβησω κι εγω αφου ενοχλει.

διαταξτε!!!!!!!

τα ιδια κανω κι εγω..
Ψαχνω με στα γκρεμιδια μηπως βρω αυτο που θα μου δωσει λιγη γαληνη..
Ηταν εδω και εγινα αλλος ανθρωπος...ειχα νευρα,ηθελα να μεινουν αλλα να μην ειναι εδω..
Ηθελα να παρω τη ρετσινα και να την πεταξω απο το παραθυρο,να βγαλω τα κοκκαλακια απο τα μαλλια της μπουλας-μανας και να φυγω..κι ομως τους εχω ακομα αναγκη γιατι οταν εφυγαν,λυπηθηκα..
Ανεμε,δεν εισαι μονος,υπαρχουν κι αλλοι με παρομοια συναισθηματα,αν σε παρηγορει αυτο...

Τι έγινε ρε παιδιά;
Δεν το πρόλαβα :)

Πάντως να πω, σόρι για το ξέσπασμα. Είχα μεγάλη πίεση. Έγινε και κάτι και πάντα γυρνάω σ' αυτό το θέμα όταν κάτι γίνεται.
Μπορεί και να γίνομαι άδικος.
Απλώς αυτό το καιρό αισθάνομαι τρομαχτικά μόνος και μάλλον επειδή έχω σηκώσει κι άμυνες ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.
Θα χαλαρώσω (ελπίζω). Αύριο ξεκινάει και η δουλειά και θα μπω σε ένα πρόγραμμα πάλι.
Και μ'έχει στήσει λίγο στον τοίχο και ένα θέμα οικογενειακό κι ένα αισθηματικό που τελείωσε ξεκάθαρα λίγο πριν.

εμενα μου αρεσες πολυ σε ολο αυτο Αλεξανδρε

πολυ ανθρωπινος πολυ συναισθηματικος πολυ ανδρικος πολυ ερωτικος πολυ αληθινος

ηθελα απλα να σου το πω

σε χαρηκα :)

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Κλάμματα... δεν μ' αρέσουν

---

θελεις να το εξηγησεις αυτο?που αναφερεσαι?

Τώρα το είδα άνεμε. Είναι ακριβώς κάτω από το μήνυμα σου.
Δεν αναφερόταν σε σένα ρε! Σ' αυτά που έγραψα εγώ σ' εκείνο το μήνυμα που έσβησα.


Γι' αυτό που είπες ότι φοβάσε μη γίνεις σαν κι αυτόν, δεν νομίζω...
Δεν είμαστε ίδιοι και πως εξάλλου αφού έτσι κι αλλίως δεν ήταν πραγματικό τμήμα της ζωής μας ο πατέρας μας. Ίσως κάτι που είχαμε φιάξει στο κεφάλι μας ότι θα ήταν.
Υπάρχουν πολύ μεγάλα προβλήματα φίλε. Ίσως αυτά να μην είναι τόσο σημαντικά όσο φαίνονται.
Θα προτιμούσες να ήταν συνέχεια στο σπίτι και συνέχεια μεθυσμένος για παράδειγμα...;

researcher, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια : )
Το τελευταίο το έσβησα όμως γιατί.... δεν ... αξίζει... να κλαις... πάνω... από χυμένο.. γάλα (αν το πω πολλές φορές θα το πιστέψω. Αν και τι είμαστε αν όχι οι αναμνήσεις μας, μερικές φορές δλδ μόνο αυτές υπάρχουν)

ρε συ αναρωτηθηκα σε καποια φαση για αυτο σε ρωτησα...
ο αλκοολικος ειναι εδω εκει και παντου,νομιζω οτι μιλαω για εναν πατερα ιδανικο σε αυτον αναφερομαι και εχεις δικιο σ αυτο που λες.Σαφως δεν ειμαστε οι ιδιοι φοβος ειναι και ο φοβος σχεδον παντα λεει ψεματα.
Ναι και υπαρχουν μεγαλα προβληματα τα βλεπω σε μενα καθε μερα και ειναι σημαντικα για μενα γιατι καθοριζουν μια παθολογια και η παθολογια καθοριζει την ζωη μου με ενα τροπο παρα την δουλεια που πιστευω οτι κανω με μενα.....νταξει ειναι αυτο το πραγμα που δυσκολευομαι να εμπιστευτω εναν ανθρωπο φοβαμαι οτι οταν θα τον αγαπησω απλα θα σηκωθει και θα φυγει ξερεις ειναι και η ενοχη εγραψα πιο πανω εφευγε για εμας ,αρχηδια, θα εφευγε ετσι και αλλιως απλως εκει πληρωνοταν καλα και εκανε και τα κολπα του...
νομιζω οτι γραφω τα ιδια και τα ιδια αλλα καποια πραγματα οσες φορες και να τα γραψω ποτε δεν θα ειναι αρκετες............ισως γιατι ποναω ακομα απλα πολυ απλα χωρις πολλα πολλα.....

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Θα το επεκτείνω λίγο. Γι' αυτό ενεπλάκην τόσο σφοδρά με την rain που ασχολείται με το θέμα της συγχώρεσης (να είναι καλά, δίνει οπτικές γωνίες και νομίζω ότι καταλαβαίνω το 80% από αυτά που λέει).
Θα το γυρίσω και σε κάτι που είπε η Μαρίνα. Melange και των δύο. Αυτή είναι η ιστορία μας, δεν αλλάζει. Και κανείς, πίστεψε το, δεν νοιάζεται. Το πολύ να βρεις κάτι κακομοίρες που θα θέλουν να το παίξουν μανούλες (έχει κι αυτό τη γλύκα του), ή σούπεργκόμενες που θα ρίξεις όταν θα είσαι στα ψεύτικα high σου, στη μεριά του λιμανιού (για τη καύλα). Οι πραγματικές είναι πολύ πολύ λίγες σε αριθμό.
Δες την πραγματικότητα σου. Δες τη δουλειά που κάνεις. Την αυτονομία σου. Την αντοχή σου.
Μερικές φορές όμως νοιώθω ότι δεν μπορώ χωρίς το ψεύτικο του πατέρα μου. Χωρίς αυτή την υπέρβαση.
Όμως το άμεσο έχει πολύ περισσότερη σημασία. Να αξίζεις, από αυτό που είσαι. Να κάνεις αυτό που θες. Να μη φοβάσαι. Να προσπαθείς. Κι επουδενί να μη θέτεις εαυτό σε αδιέξοδο. Δεν χρειάζονται απολυτότητες.
Ξέρεις γιατί άλλαξα δουλειά; Γιατί μου το απαγόρευσε ο πατέρας μου. Κι έκανε ότι περνάει από το χέρι του να με σταματήσει. Δεν έχω αισθανθεί τέτοιο μεγάλο καταράκτη ενοχών και δολοφονικής οργής (από την πλευρά μου).
Τελικά το πέτυχα. Μπράβο μου. Δεν ήταν αυτό που ήθελα. Σαν το Δον Κιχώτη που κυνηγούσε ανεμόμυλους.
Κάποια στιγμή η Μαρίνα είχε πει κάτι. Η τελευταία ευθεία για την ισορροπία έπεται μιας μεγάλης ανατροπής. Μάλλον έτσι είναι.
Όχι. Δεν θα δεχτώ το αποστειρωμένο βλέμα του ειδικού. Δεν θα ζήσω χωρίς φαντασία, χωρίς αυτό που ξέρω να κάνω. Ήρθε ο καιρός να αυτοπροσδιορίζομαι. Όποιο κόστος και να έχει. Μα όποιο.
Και γι' αυτό τον χρεώνω. Θα έπρεπε να ξέρει.

---

Δεν θυμάμαι αν διάβασα τα περί 'συγχώρεσης'...αλλά δεν ξέρω, εμένα δεν μου κάνει σαν λέξη. Ίσως και σαν έννοια. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με δικά μου θέματα :) Όχι σε σχέση με πατέρα-μητέρα, όσο για άλλα άτομα από το 'σόι'.

Όμως είμαι σε ρομαντική διάθεση τελευταία. Και θέλω να πιστεύω πως ναι κάποιοι νοιάζονται, όχι μόνο καταλαβαίνουν τις προσωπικές ιστορίες. Νομίζω κι εσύ κάπου ανέφερες ότι υπήρχε μια κοπέλα που - τουλάχιστον - καταλάβαινε. Αλλά δεν είναι κι αυτό αρκετό. Εμένα ήταν μάλλον παράπονο πάντως, ότι πολύ λίγοι μπορούσαν να αντιληφθούν το συνδυασμό πολλών στοιχείων, ίσως και δυο άκρων μέσα μου. Μάλλον έχει να κάνει με το τι υπερισχύει κάθε φορά κι αν όντως υπάρχει melange ή πάλη.

Αλήθεια, τι είναι η αυτονομία? Προφανώς όχι η αντίδραση. Αλλά ναι, οι ανατροπές συχνά χρειάζονται πριν την ισορροπία, πριν τον ουσιαστικό αυτοπροσδιορισμό.

Ξέρεις αναρωτήθηκα...ποιος θα έπρεπε να ξέρει? Ο πατέρας σου ή ο ψυχοθεραπευτής (πολύ μοιάζουν...στον τρόπο με τον οποίο προκάλεσαν ανατροπές)