Ψυχολόγος ή Ψυχίατρος; Από που ξεκινάμε;

Quote:

---

Originally Posted by Arsi

Ωραίο ποστ Μαρίνα μου :))

Γιατί ένας ψυχολόγος δεν έχει το δικαίωμα να συνταγογραφήσει? Κ εφόσον δεν το έχει κατά πόσο μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την παραπομπή σε ψυχίατρο?

---

Γιατί δεν είναι γιατρός, γι'αυτό δεν μπορεί/επιτρέπεται να συνταγογραφήσει ο ψυχολόγος.Όπως ένας μαθηματικός δεν μπορεί να σου γράψει φάρμακα το ίδιο κι ένας ψυχολόγος. Από την φιλοσοφική σχολή δεν αποφοιτούν κι οι ψυχολόγοι; big difference από την Ιατρική Σχολή, δεν λέω καλύτερη ή χειρότερη, απλά τελείως διαφορετική σχολή. Προσεγγίζουν το ίδιο θέμα από 2 διαφορετικές σκοπιές. Φαντάζομαι ότι όταν δει ότι αυτά που μπορεί να θεραπεύσει/ασχοληθεί δεν φτάνουν για την περίπτωση του ασθενή του, είναι σαν να του λέει, εγώ ως εδώ φτάνω, για τα δικά σου τα συμπτώματα πρέπει να δεις και κάποιον άλλο.
Φαντάζομαι όσο σίγουρος μπορεί να είναι κι ένας ομοιοπαθητικός γιατρός ότι με φυτικά φάρμακα μπορεί να θεραπεύσει κάποια αρρώστια.Κι εκεί έχεις το ρίσκο να περνάει ο χρόνος χωρίς να βλέπεις αποτέλεσμα γιατί πολύ απλά η αρρώστια σου μπορεί να μην αντιμετωπίζεται με βότανα και να χρειάζεσαι φάρμακα(φαρμάκια...)

Αγαπητε μασ Whoami.. αυτο που περιγραφεισ ειναι μαλλον δυσθημια.. δηλαδη χρονια ηπιασ μορφησ καταθλιψη.. ενα μονιμο δεν ειμαι σκ**α αλλα ουτε καλα.. το μονο που ξερω εινια πωσ δεν ειμια ευτυχισμενοσ..

η κυκλοθημια ειναι επισεισ ενα συμπτωμα.. ερευνες εχουν διξει πως τα αντικαταθλιπτικα εχουν καλα αποτελεσματα στην δυσθημια.

για δεσ και αυτο το βιντεακι για να το δεισ πωσ γινεται και απο μεσα..χεχεχε

http://www.dailymotion.com/video/x16...ts-work_school

μου αρεσει πολυ που κανεισ χιουμορ...και καταλαβαινω απολυτα πωσ ειναι μα μην σε πιστευουν οι αλλοι πωσ δεν εισαι καλα..να φανταστεισ εγω σχεδιαζα την αυτοκτονια μου και οταν ακουγε η μανα ου πωσ δεν ειμαι καλα..μου ελεγε να παω εξω να παρω λιγο αερα και θα μου περασει.. ημουν τυχερη που δεν πεθανα τελικα.. και ειμαι μια χαρα τωρα μετα απο πολυυυ δουλεια..

στο βιβλιο του ΜΑΥΟ CLINIC για την καταθλιψη καπου εξηγει πωσ προκαλειται η καταθλιψη... ο ανθρωποσ οταν νιωσει η του συμβει κατι δυσαρεστο που θα τον στεναχωρισει.. φυσιολογικα εχει αυτοματα μειωση σεροτονινησ στον εγκεφαλο.. και σιγα σιγα καθε λεπτο ωρα και μερα.. νιωθει ολο και καλητερα μεχρι που επανερχεται στο νορμαλ επιπεδο οπου δεν νιωθει δυστυχια.. αλλα ουτε χαρα νιωθει ''καλα''.

το προβλημα εμφανιζεται οταν κατι σε στεναχωρησει.. και πριν προλαβεισ να νιωσεισ καλητερα... να επανελθεισ απο αυτο.. σου ξανασυμβαινει κατι που σε πληγωνει.. και μετα στο καπακι κατι αλλο..και κατι αλλο...
και πανω που πασ να τα ξεπερασεισ ερχονται κι αλλα..κι εσυ που εισαι ειδη πληγωμενος νιωθεις μεγαλητερο τον πονο που σου προκαλουν οι νεες στεναχωριες..
κι εκει... ξαφνικα ολο αυτο το συστημα.. τσουπ κολλαει... και η σεροτονινη που παλευε τοσο καιρο να επανελθει στα φυσιολογικα της επιπεδα... ξαφνικα (αυτο παιρνει συνηθωσ αρκετο καιρο.. απο 3 μηνες και περισσοτερο)...σκαλωνει.. και παραμενει σε χαληλη περιεκτικοτητα στο σωμα μασ..

κι εκει ερχονται τα αντικαταθλιπτικα με τον τροπο που δειχνει το βιντεο... να την κανουν να αυξηθει φυσικα...

επισεισ ριξε μια ματια εδω... εχει να κανει με αρθρα σχετικα με την διατροφη και την καταθλιψη... βοηθαει πολυ!!! εγω προσωπικα οπωσ αυτον τον καιρο.. οταν ξεφιγω λιγο.. και κανω χαζεσ παρασπονδιεσ..τυπου πατατακια.. κλπ :P εχω μια αισθηση χρονιασ κοπωσης... μετα τισ 4 το απογευμα ειμαι ειδη κουρασμενη χεχε...

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...ιατροφή

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...ιατροφη!!

Quote:

---

Originally Posted by Adzik

επισεισ ριξε μια ματια εδω... εχει να κανει με αρθρα σχετικα με την διατροφη και την καταθλιψη... βοηθαει πολυ!!! εγω προσωπικα οπωσ αυτον τον καιρο.. οταν ξεφιγω λιγο.. και κανω χαζεσ παρασπονδιεσ..τυπου πατατακια.. κλπ :P εχω μια αισθηση χρονιασ κοπωσης... μετα τισ 4 το απογευμα ειμαι ειδη κουρασμενη χεχε...

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...ιατροφή

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...ιατροφη!!

---

Καλημέρα,
αν εσύ μένεις μόνο στα πατατάκια έχει καλώς, η περίπτωση σου είναι απλή!!! :p
Αν συνεχίζεις στις σοκολάτες, στους χαλβάδες(λόγω ημερών), στα γαριδάκια, κι ότι άλλο υπάρχει στα ράφια του σπιτιού ή του σούπερ μάρκετ τότε η περίπτωση (μου) είναι βαριά!!! :))

Θα τα διαβάσω τα άρθρα μόλις μπορώ να κάνω ένα διάλλειμμα απ'τη δουλειά, μάλλον έχει να κάνει με το θέμα των κορεσμένων λιπαρών. Επιβαρύνουν τον οργανισμό.

Α! μην ξεχάσω να προσθέσω τα ποπ-κορν, τα παστέλια, τις χαλβαδόπιτες κλπ κλπ.
Χτύπησες σε αδύνατο σημείο με αυτό που είπες!!!

Quote:

---

Originally Posted by Arsi

τελικά πόσοι ψυχίατροι προτείνουν ψυχοθεραπεία και πόσοι ψυχολόγοι φαρμακοθεραπεία ?

---

ηθελα να σου απαντησω στο ερωτημα σου που εθεσες πως μπορει να κρινει με σιγουρια ο ψυχοθεραπευτης αν χρειαζομαι φαρμακο. Στην δικη μου περιπτωση, δεν μου μιλησε για σιγουρια. Μου ειπε χαρακτηριστικα με την παραμικρη υποψια οτι χρειαζεσαι θα σε παραπεμψω σε ψυχιατρο. Νομιζω οτι αυτο ειναι το νοημα: της συμπληρωματικης θεραπειας. Κ της συνεργασιας των ειδικων, οποτε χρειαζεται.

Επισης στο θεμα της διαγνωσης, μου εχει γινει απο την ψυχοθεραπευτρια μου. Δλδ νομιζω οτι δεν παιζει να μην γινονται διαγνωσεις απο ψυχοθεραπευτες. Του τυπου εχεις καταθλιψη ή δεν εχεις ή εχεις διπολικη κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by Adzik

κι εκει ερχονται τα αντικαταθλιπτικα με τον τροπο που δειχνει το βιντεο... να την κανουν να αυξηθει φυσικα...

---

δεν ειναι μονο το αντικαταθλιπτικα που το κανουν αυτο κ πολλες φορες δεν αρκουν μονο αυτα. Αν δεις παραπανω Adzik εχουν γραφτει καποια ωραια πραγματακια...αν θες τα διαβαζεις.

Quote:

---

Originally Posted by Arsi

Ωραίο ποστ Μαρίνα μου :))


Επί ευκαιρίας θα ήθελα να θίξω ένα θέμα με ερέθισμα το ερώτημα αν ένας ψυχολόγος θα παραπέμψει για φαρμακοθεραπεία όταν υπάρχει ανάγκη.
Βασικά μου δημιουργήθηκε η απορία απαντώντας στο προηγούμενο μήνυμα...
Γιατί ένας ψυχολόγος δεν έχει το δικαίωμα να συνταγογραφήσει? Κ εφόσον δεν το έχει κατά πόσο μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την παραπομπή σε ψυχίατρο?

---

Arsi μου, επειδή σε προηγούμενο μήνυμα διάβασα ότι οι ψυχολόγοι δεν κάνουν διάγνωση και...μου έπεσαν τα μαλλιά :), να ξεκινήσω από αυτό: βεβαίως και κάνουν διάγνωση (όσοι έχουν την κατάλληλη ειδικότητα σε εφαρμοσμένους τομείς-κλινική εκπαίδευση). Πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία για την κατάθλιψη, αν δεν μπορεί να ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι όντως κατάθλιψη? Ένα από τα πολύ βασικά προβλήματα είναι αυτό ακριβώς: η έλλειψη σωστής αξιολόγησης με επιστημονικά τεκμηριωμένους τρόπους (π.χ. κλινική παρατήρηση, ψυχομετρικά τεστ, δομημένη συνέντευξη).

Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει ξέχωρη ειδικότητα 'ψυχοθεραπευτή'. Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι στο οποίο (πρέπει να) εκπαιδεύονται μόνο συγκεκριμένοι επαγγελματίες υγείας που έχουν το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο (κυρίως ψυχίατροι και ψυχολόγοι). Δυστυχώς, στη χώρα μας η ψυχοθεραπεία είναι μια δραστηριότητα που δεν ελέγχεται από κανέναν φορέα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσο αξιόλογοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι που την ασκούν, όσο και κάθε είδους περιπτωσάρες χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση που απλά πάνε και κάνουν μια έναρξη στην εφορία (αν το κάνουν κι αυτό).

Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι είναι νομικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα. Οι ψυχίατροι, ξεκινούν από μια γενική εκπαίδευση στην ιατρική. Αποκτούν εξειδίκευση στην ψυχιατρική, που τους δίνει τη δυνατότητα της διάγνωσης και της φαρμακοθεραπείας (συνταγογράφησης), μαζί με μια ευαισθητοποίηση στις ψυχοθεραπείες. Τίποτα άλλο. Κατά συνέπεια, ένας ψυχίατρος χρειάζεται επιπρόσθετη εκπαίδευση σε ψυχοθεραπευτικά μοντέλα, αν επιθυμεί να εφαρμόσει και ψυχοθεραπείες. Είναι μια ιατρική ειδικότητα, όπως ο γαστρεντερολόγος, ο δερματολόγος, που αντίστοιχα είναι αρμόδιοι να διαγνώσουν και να παρέχουν αγωγή σε πεπτικά ή δερματικά προβλήματα.

Ο ψυχολόγος, είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί εξειδίκευση, σε επίπεδο μεταπτυχιακών ή άλλης μετεκπαίδευσης. Όπως δεν νοείται γενικός γιατρός να κάνει διάγνωση-θεραπεία σε π.χ. γυναικολογικά θέματα, έτσι δεν νοείται και γενικός ψυχολόγος που να κάνει π.χ. διάγνωση και θεραπεία της διαταραχής πανικού. Γι' αυτό πάντα τονίζω στους υποψήφιους επισκέπτες ενός ψυχολόγου, να ελέγχουν την εκπαίδευση που έχει λάβει και την εμπειρία του. Ο ψυχολόγος αξιολογεί και παρεμβαίνει στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά. Ο ψυχολόγος με το κατάλληλο υπόβαθρο βεβαίως και κάνει πρωτίστως διάγνωση και στη συνέχεια ψυχοθεραπεία. Η φαρμακοθεραπεία απαιτεί άλλου είδους γνώσεις για να καταλήξει στη δυνατότητα συνταγογράφησης, όμως ένας ψυχολόγος (ξαναλέω: με την κατάλληλη εξειδίκευση) έχει εκπαιδευτεί στην ψυχοφαρμακολογία και γι' αυτό σε συνδυασμό με τη γνώση της ψυχοπαθολογίας, μπορεί να αναγνωρίσει την ανάγκη για χορήγηση αγωγής. Και ο φαρμακοποιός επίσης έχει πολλές γνώσεις για τα φάρμακα, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα συνταγογράφησης.

Κάτι τελευταίο για τη διάγνωση: η δυνατότητα να κάνεις διάγνωση είναι αναμφισβήτητα απαραίτητη για έναν ψυχολόγο που εργάζεται ιδωτικά ή σε εφαρμοσμένα-κλινικά πλαίσια. Αλλά ο τρόπος που θα μοιραστείς αυτή τη διάγνωση με τον θεραπευόμενο, είναι μέρος της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας και της προσέγγισης του καθενός.

Quote:

---

Originally Posted by whoami

Γιατί δεν είναι γιατρός, γι'αυτό δεν μπορεί/επιτρέπεται να συνταγογραφήσει ο ψυχολόγος.Όπως ένας μαθηματικός δεν μπορεί να σου γράψει φάρμακα το ίδιο κι ένας ψυχολόγος. Από την φιλοσοφική σχολή δεν αποφοιτούν κι οι ψυχολόγοι; big difference από την Ιατρική Σχολή, δεν λέω καλύτερη ή χειρότερη, απλά τελείως διαφορετική σχολή. Προσεγγίζουν το ίδιο θέμα από 2 διαφορετικές σκοπιές. Φαντάζομαι ότι όταν δει ότι αυτά που μπορεί να θεραπεύσει/ασχοληθεί δεν φτάνουν για την περίπτωση του ασθενή του, είναι σαν να του λέει, εγώ ως εδώ φτάνω, για τα δικά σου τα συμπτώματα πρέπει να δεις και κάποιον άλλο.
Φαντάζομαι όσο σίγουρος μπορεί να είναι κι ένας ομοιοπαθητικός γιατρός ότι με φυτικά φάρμακα μπορεί να θεραπεύσει κάποια αρρώστια.Κι εκεί έχεις το ρίσκο να περνάει ο χρόνος χωρίς να βλέπεις αποτέλεσμα γιατί πολύ απλά η αρρώστια σου μπορεί να μην αντιμετωπίζεται με βότανα και να χρειάζεσαι φάρμακα(φαρμάκια...)

---

Ο ψυχολόγος είναι ένας επαγγελματίας υγείας. Απ' όπου κι αν έχει αποφοιτήσει σε πρώτο πτυχίο, από τη στιγμή που μπορεί να ασκεί το επάγγελμα, υπάγεται σε διευθύνσεις και υπουργεία υγείας.

Επίσης, ο (σωστός) ομοιοπαθητικός είναι πρωτίστως γιατρός. Κι αυτό είναι κάτι που επίσης χρειάζεται να ελέγχουμε :). Αλλιώς δεν θα έχει τη δυνατότητα να κρίνει ποια θεραπεία και με τι ουσίες είναι κατάλληλη για τον συγκεκριμένο ασθενή.

Quote:

---

Originally Posted by Arsi

Πιστεύω κι εγώ πως η ψυχοθεραπεία είναι υπερεκτιμημένη παρόλο που την υπερασπίζομαι αρκετά.
Πάνω απ'όλα νομίζω πως ρόλο παίζει η θέληση του ατόμου να θεραπευτεί.
Μπορεί κάποιος να πάρει μια εσωτερική απόφαση και να αλλάξει ακόμα και τον τρόπο σκέψης του χωρίς καν ψυχοθεραπεία και μπορεί κάποιος άλλος να κάνει 10 χρόνια ψυχοθεραπείας και να είναι στην ουσία στάσιμος.
Και με τα φάρμακα .. ανάλογα (ειδικά με τα αντικαταθλιπτικά)
Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως κάποιος με ένα πρόβλημα θα ποντάρει στις δικές του δυνάμεις και δε θα απευθυνθεί σε ειδικό αλλά θεωρώ ότι ούτε τα φάρμακα ούτε η ψυχοθεραπεία δεν βοηθάνε ουσιαστικά αν καταρχήν δεν υπάρχει πραγματικά θέληση.
Ε ναι τελευταία ακούω γενικώς μια τάση για ψυχοθεραπεία του στυλ όμως, πως θα πάει κάποιος κ είναι ντεφάκτο πως θα λυθούν τα προβλήματά του ή σίγουρα θα βοηθηθεί, κάτι σαν θαύμα και επιτυχημένη επιλογή 100% (κ δε μιλάω μόνο για το φόρουμ, κυρίως εκτός)

Και κάτι άλλο. Πριν πάω πρώτη φορά σε νευρολόγο (λόγω πόνων που είχα) κανείς ψυχολόγος (παρόλο που είχα επισκεφτεί 3-4 για κάποιες συνεδρίες κ έναν για κανένα 6μηνο) δε με παρέπεμψε στα φάρμακα (το αντίθετο θα έλεγα) κι όμως εκείνο το διάστημα για μένα ήταν ανακουφιστικά και στην ουσία μετά τα φάρμακα μπόρεσα να κάνω ουσιαστικά βήματα έστω κι αν το όφελος θεωρώ ότι το είδα απ'την ψυχοθεραπεία. Ανέβασαν τη διάθεσή μου ώστε να είμαι πιο δεκτική σε κάτι τέτοιο.

Κατά πόσο ένας ψυχολόγος λοιπόν παραπέμπει σε φάρμακα κ κατά πόσο ένας ψυχίατρος που δεν κάνει ψυχοθεραπεία σε αυτήν?

Δεν ξέρω είναι και στην κρίση του καθενός.. Πως νιώθει, πως θέλει να το αντιμετωπίσει.. πχ εγώ πριν κάποιους μήνες που σκέφτηκα για αντικαταθλιπτικά και ρώτησα την ψυχολόγο μου, μου είπε 'αν νομίζεις ότι τα έχεις ανάγκη..' ε είπα να το προσπαθήσω λίγο ακόμα και οκ μια κρίση ήταν που πέρασε ευτυχώς. Και γενικά για το αν χρειαστώ στο μέλλον είμαι σίγουρη πως μόνη μου θα το αποφασίσω.
Αλλά πλέον έχω και μια α εμπειρία στο θέμα. Τώρα για κάποιον που ξεκινάει 1η φορά και είναι ανοιχτός και στη φαρμακοθεραπεία (δυστυχώς θέμα ταμπού ακόμα) θα πρότεινα έναν ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή.

---

Συμφωνώ απόλυτα. Όταν πριν κάποια χρόνια ένιωσα ότι δεν είμαι καλά, απευθύνθηκα σε κάποιον ψυχίατρο-ψυχαναλυτικό ψυχοθεραπευτή, που μου σύστησε κάποιος φίλος. Δεν με υποχρέωσε να πάρω τίποτα (η διάγνωση ήταν αγχώδης διαταραχή), μου είπε ότι είναι δική μου απόφαση, έτσι κι αλλιώς η δουλειά θα γινόταν με την ψυχοθεραπεία. Απλά, θα με βοηθούσε στην αρχή, μια μικρή δόση αντικαταθλιπτικού, για να αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα, την οποία θα ελαττώναμε σταδιακά. Ήμουνα κι εγώ προκατειλημένη, οπότε στο πρώτο ραντεβού αρνήθηκα, όμως επειδή είδα ότι δυσκολεύομαι, τελικά αποφάσισα να πάρω τα χάπια. Είδα αμέσως διαφορά, οπότε τους πρώτους μήνες της ψυχοθεραπείας ακολούθησα την αγωγή, την οποία σταματήσαμε, ελαττώνοντας σταδιακά τη δόση. Από κει και πέρα, και αφού είχε ξεπερστεί το πρόβλημα, επειδή είδα ότι η ψυχοθεραπεία με βοηθάει γενικότερα και ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, συνέχισα για τρία χρόνια με τον ίδιο ψυχοθεραπευτή. Υπήρξαν άτομα στα οποία τον σύστησα, που δεν πήραν κανένα φάρμακο, είτε γιατί δε χρειαζόταν είτε γιατί δεν ήθελαν και κάνανε απλά ψυχοθεραπεία.
Το ίδιο διάστημα, κάποια φίλη, που ήταν πολύ χειρότερα από μένα -προφανώς κατάθλιψη με τάσεις αυτοκτονίας- επισκεπτόταν μια ψυχολόγο, γιατί ήθελε να αποφύγει τους ψυχιάτρους και τα φάρμακα. Έβλεπα ότι ζοριζόταν πολύ για μήνες, δεν την παρέπεμψε όμως σε κανένα γιατρό η ψυχολόγος της. Βεβαίως δεν μπορώ να κρίνω αν η συγκεκριμένη έκανε σωστά τη δουλειά της ή όχι, αυτό πάντως που έλβεπα είναι να περνάει πολύ δύσκολα, για μεγάλο διάστημα. Μετά χαθήκαμε, οπότε δεν ξέρω την εξέλιξή της.
Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και με βάση αυτή θεωρώ ότι ένας καλός ψυχίατρος ειδικευμένος στην ψυχοθεραπεία, μπορεί να μας γλιτώσει χρόνο και χρήμα.

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

Εχοντας περασει μεσα απο καταθλιψη κ εχοντας νιωσει την ανασα της να επιστρεφει καποιες φορες, εχω να πω κατι για την δικη μου εμπειρια. Δεν νομιζω οτι μαθαινοντας γι αυτην ιατρικα με πηγε ή με βοηθησε καπως. Κ διαβαζοντας γι αυτην, κ 300 βιβλια γυρω απο αυτην παλι στο πουθενα με πηγε. Μπορω να πω οτι καποτε με μπερδευε με πληροφοριες που δεν με αφορουσαν. Ουτε γιατρος, ουτε ψυχολογος ειμαι.Το δυσκολο δεν ηταν για μενα να μαθω γι αυτην. Για την παθηση. Το δυσκολο κ το πιο οδυνηρο ηταν κ ειναι να μαθω για μενα. Η καταθλιψη ειναι απλα το αποτελεσμα των προβληματων μου. Δεν ειναι το προβλημα τελικα αυτη.

Θα πω και κατι ακομα, για την εμπειρια που αποκομισα ως κορη της καταθλιπτικης μητερας μου. Η ιδια βιωσε την καταθλιψη σε μια εποχη που η καταθλιψη αντιμετωπιζονταν μονο μεσω ιατρικης παρακολουθησης. Μονο μεσω δλδ συνταγογραφησης. Η καταθλιψη ερχονταν κ εφευγε. Γιατι δεν αντιμετωπιζονταν ολιστικα, σε σχεση με τον ανθρωπο, αλλα σαν συμπτωμα. Παρε το χαπι σου κ φυγε. Σχεδον παντα αυτο δεν αρκει κ δεν βοηθα για πιο μονιμα αποτελεσματα. Γιατι οι δυσκολιες στη ζωη μας, αλλα κ οι δυσκολιες στη συμπεριφορα μας ειναι ακομα εκει, αδουλευτες.Αν δεν δουλευτουν και αυτα μας τα στοιχεια, τα χαπια δεν θα ναι ποτε αρκετα.

---

Οσοι γραφουν συνηθως εχουν και καποια εμπειρια υποψην , ειτε ατομικα ειτε απο καποιο αλλο προσωπο.. Δεν ειπα ποτε οτι τα χαπια λυνουν το προβλημα, απλα σε βαζουν στο δρομο για να το λυσεις, κατι που ειναι απαραιτητο για μερικα ατομα. Υπαρχουν περιπτωσεις που τα αντικαταθλιπτικα σου σωζουν τη ζωη και δεν εννοω οτι πρεπει να φτασεις σε σημειο να θες να πηδηξεις απο καπου για να θεωρηθει οτι τα χρειαζεσαι. Το νιωθεις και μονος σου το αν τα χρειαζεσαι. Εσυ για να αφεθηκες στη διαθεση του ψυχολογου να σου πει αν τα χρειαζεσαι , σημαινει εξαρχης οτι ησουν ακομα λειτουργικη στη ζωη σου, οτι αντεχες να αφεθεις, υπηρχε περιθωριο..

Οσα ειπα ειχαν να κανουν με το χρονιο αισθημα που αναφερθηκε. Αν ελεγε οτι πχ η καταθλιψη του/της χτυπησε την πορτα εξαιτιας του ταδε γεγονοτος , θα ηταν καπως διαφοροποιημενη η απαντηση.

Οσο για το ερωτημα περι παραπομπης. Ενας ψυχολογος ΔΥΣΚΟΛΑ παραπεμπει σε ψυχιατρο. Μπορει να εχεις αυτοκαταστροφικες τασεις/σκεψεις αυτοκτονιας και να μη σε παραπεμψει πουθενα ουτε να κανει λογο για χαπια. Ενας ψυχιατρος που δεν κανει ψυχοθεραπεια επισης ΔΥΣΚΟΛΑ παραπεμπει αλλου. Ενας ψυχιατρος που κανει ψυχοθεραπεια δε συνταγογραφει με τη μια, αλλωστε απο τη στιγμη που κανει και ψυχοθεραπεια, ειναι πιο θετικος σε κατι τετοιο. Αλλα και παλι αυτα ειναι αποψεις του καθενος και διαφερουν απο ατομο σε ατομο. Για να μην πω επισης οτι η συνταγογραφηση δεν εχει να κανει απαραιτητα με το αν ειναι ψυχιατρος αυτος που εχεις απεναντι σου αλλα απλα με το πως σκεφτεται και ο ιδιος πανω στο θεμα.

Τελος να πω οτι ολες οι κατηγοριες, πρωτα θα κοιταξουν τον εαυτο τους και μετα εσενα. Αν εσυ σαν ατομο δεν εισαι αποφασισμενος να κανεις την αλλαγη, θα 'σαι απλα ενα ακομα ατομο που τους πληρωνει και ειναι κριμα. Δεν ξερω τι ηλικια εχεις whoami ουτε περισσοτερα στοιχεια, ουτε ποσο λειτουργικος/η εισαι στη ζωη σου, ουτε με τι μορφη ακριβως βιωνεις αυτη την πιθανη καταθλιψη, ουτε τι τασεις εχεις, αλλα αφου αποφασισες να αντιμετωπισεις το προβλημα μην κανεις πισω για κανενα λογο, ειναι πολυ πιθανο να το μετανιωνεις αργοτερα.

αχαχαχαχααχαχχαχ.... θα ριξω οπωσ διποτε αμεσωσ τωρα μια ματια...αστα αυτα τα γλυκα... ειναι ωρεσ ωρεσ βρε παιδι μου καλητερα απο ενα καλο σεξ...(οχι το πολυ καλο..το καλο σκετο)χεχεχεε

....αχχχχχχ.... και ερχονται τα παγωτα... κπλ..και να φανταστεισ πωσ εγω δεν κανει να τροω γαλακτοκομικα γιατι εχω προβληματα υγειας.. και το τελευταιο 6 μηνο οι αμυνεσ μου εχουν κατεβει.. και εχω κανει απιιιιιιιιστευτεσ παρασπονδιεσ.. και ωραια παχακια...στα ποδαρακια ... αλλα που θα παει.. το εχω.. σιγα σιγα.. μονο ψητο μηλο με ρυζι.. μαυρη σοκολατα.. φυτικη μους.. ζελε.. και τετοια θα ξανατρωω.. που θα μου παει θα το καταφερω παλι..

Σοφακι μου ολα τα διαβασα... βεβαια και οχι μονο τα χαπια.. απλωσ το εθεσα συμπληρωματικα βεαιωσ βεβαιωσ :):)

sorry για τα ορθογραφικα.. αλλα θα με συνηθησεις.. παει πακετο με εμενα..χεχεχεχ

Μαρίνα μου σ'ευχαριτώ για την απάντηση :)
Ήταν αρκετά διαφωτιστική.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Arsi μου, επειδή σε προηγούμενο μήνυμα διάβασα ότι οι ψυχολόγοι δεν κάνουν διάγνωση και...μου έπεσαν τα μαλλιά :), να ξεκινήσω από αυτό: βεβαίως και κάνουν διάγνωση (όσοι έχουν την κατάλληλη ειδικότητα σε εφαρμοσμένους τομείς-κλινική εκπαίδευση). Πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία για την κατάθλιψη, αν δεν μπορεί να ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι όντως κατάθλιψη? Ένα από τα πολύ βασικά προβλήματα είναι αυτό ακριβώς: η έλλειψη σωστής αξιολόγησης με επιστημονικά τεκμηριωμένους τρόπους (π.χ. κλινική παρατήρηση, ψυχομετρικά τεστ, δομημένη συνέντευξη).

Ήταν και δική μου απορία αυτό. Άλλωστε εκεί το πήγαινα, πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μια διαταραχή ή να συστήσουν φαρμακοθεραπεία απ'τη στιγμή που δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν καν διάγνωση, πως θα αναγνωρίσουν τη διαταραχή με σιγουριά? Ήμουν τόσο σίγουρη γι'αυτό! (πάλι καλά που σε ρώτησα :)).
Από ότι καταλαβαίνω τώρα είναι θέμα εξειδίκευσης, κάτι που δυστυχώς δεν ελέγχεται στην Ελλάδα όπως είπες.
Είναι λίγο μπέρδεμα αυτό με την εκπαίδευση των ψυχολόγων και μέχρι που μπορούν να επέμβουν.. Η ψυχολόγος που μου ανέφερε πως μόνο οι ψυχίατροι έχουν το δικαίωμα διάγνωσης ξέρω ότι έχει μετεκπαιδευτεί (έχει διάφορα πτυχία) και είναι συγχρόνως και επόπτρια. Πέρα απ'τα προηγούμενα όμως ίσως να μην έχει κλινική εκπαίδευση αλλά μου το ανέφερε σαν βασικό κανόνα για όλους. Έχω θέμα στην επόμενη συνεδρία! Πάντως προσωπικά πρέπει να έχω συναντήσει τουλάχιστον 7-8 ψυχολόγους και διάγνωση δεν πήρα ποτέ !.. κάποιες αόριστες απαντήσεις στην επίμονη ερώτησή μου.. ''αν υποθέσουμε ότι είχες ΚΑΤΙ αυτό πέρασε και σημασία έχει να βρεις τον εαυτό σου'' από κλινική ψυχολόγο του κψυ ενώ ταυτόχρονα έπαιρνα φαρμακοθεραπεία από ψυχίατρο εκτός ! ή ''τι οφελεί η ταμπέλα'' ή κάτι μεταφορές που περιέγραφαν την κατάστασή μου αλλά διαταραχή ποτέ ! Την μόνη εξήγηση που δίνω είναι πως είναι έτσι η ψυχοσύνθεσή μου που θα ήταν ανασταλτικός παράγοντας η ταμπελοποίηση.
Ενώ απ'την άλλη επίσης διάφορες εμπειρίες με τους ψυχίατρους έπαιρνα άνετα διαγνώσεις (κατάθλιψη, άτυπη κατάθλιψη, χρόνια κατάθλιψη, συναισθηματική διαταραχή ως και μανιοκατάθλιψη - εντάξει η κατάθλιψη είχε μεγαλύτερο ποσοστό στη σφυγμομέτρηση λολ ), συνταγογραφούσαν και με ξεπετούσαν σε 5 λεπτά.
Πόσο σημαντικό είναι τελικά να βρεθεί ένας καλός ειδικός ! είτε ψυχίατρος είτε ψυχολόγος....

Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει ξέχωρη ειδικότητα 'ψυχοθεραπευτή'. Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι στο οποίο (πρέπει να) εκπαιδεύονται μόνο συγκεκριμένοι επαγγελματίες υγείας που έχουν το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο (κυρίως ψυχίατροι και ψυχολόγοι). Δυστυχώς, στη χώρα μας η ψυχοθεραπεία είναι μια δραστηριότητα που δεν ελέγχεται από κανέναν φορέα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσο αξιόλογοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι που την ασκούν, όσο και κάθε είδους περιπτωσάρες χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση που απλά πάνε και κάνουν μια έναρξη στην εφορία (αν το κάνουν κι αυτό).

Δυστυχώς, όπως τα λες. Σε τόσο ευαίσθητο τομέα να μην υπάρχουν οι κατάλληλοι έλεγχοι!

Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι είναι νομικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα. Οι ψυχίατροι, ξεκινούν από μια γενική εκπαίδευση στην ιατρική. Αποκτούν εξειδίκευση στην ψυχιατρική, που τους δίνει τη δυνατότητα της διάγνωσης και της φαρμακοθεραπείας (συνταγογράφησης), μαζί με μια ευαισθητοποίηση στις ψυχοθεραπείες. Τίποτα άλλο. Κατά συνέπεια, ένας ψυχίατρος χρειάζεται επιπρόσθετη εκπαίδευση σε ψυχοθεραπευτικά μοντέλα, αν επιθυμεί να εφαρμόσει και ψυχοθεραπείες. Είναι μια ιατρική ειδικότητα, όπως ο γαστρεντερολόγος, ο δερματολόγος, που αντίστοιχα είναι αρμόδιοι να διαγνώσουν και να παρέχουν αγωγή σε πεπτικά ή δερματικά προβλήματα.

Ο ψυχολόγος, είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί εξειδίκευση, σε επίπεδο μεταπτυχιακών ή άλλης μετεκπαίδευσης. Όπως δεν νοείται γενικός γιατρός να κάνει διάγνωση-θεραπεία σε π.χ. γυναικολογικά θέματα, έτσι δεν νοείται και γενικός ψυχολόγος που να κάνει π.χ. διάγνωση και θεραπεία της διαταραχής πανικού. Γι' αυτό πάντα τονίζω στους υποψήφιους επισκέπτες ενός ψυχολόγου, να ελέγχουν την εκπαίδευση που έχει λάβει και την εμπειρία του. Ο ψυχολόγος αξιολογεί και παρεμβαίνει στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά. Ο ψυχολόγος με το κατάλληλο υπόβαθρο βεβαίως και κάνει πρωτίστως διάγνωση και στη συνέχεια ψυχοθεραπεία. Η φαρμακοθεραπεία απαιτεί άλλου είδους γνώσεις για να καταλήξει στη δυνατότητα συνταγογράφησης, όμως ένας ψυχολόγος (ξαναλέω: με την κατάλληλη εξειδίκευση) έχει εκπαιδευτεί στην ψυχοφαρμακολογία και γι' αυτό σε συνδυασμό με τη γνώση της ψυχοπαθολογίας, μπορεί να αναγνωρίσει την ανάγκη για χορήγηση αγωγής. Και ο φαρμακοποιός επίσης έχει πολλές γνώσεις για τα φάρμακα, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα συνταγογράφησης.

Από ότι καταλαβαίνω δλδ είναι θέμα κατάρτισης η αναγνώριση της ανάγκης φαρμακοθεραπείας. Και η συνταγογράφηση απ'ότι καταλαβαίνω προυποθέτει την αποφοίτηση της ιατρικής σχολής με το σκεπτικό ότι ένας γιατρός γνωρίζει πιο καλά τον ανθρώπινο οργανισμό και τα φάρμακα είναι χημείες που μπαίνουν στον οργανισμό μας με απλά λόγια. Κάπως τα ξεδιάλυνα :)
Αλλά πέρα από τα παραπάνω ειλικρινά πιστεύω πως ένας ψυχολόγος που δεν είναι ευσυνείδητος και καλός επαγγελματίας δύσκολα θα παροτρύνει για φαρμακοθεραπεία ειδικά σε διαταραχές που αντιμετωπίζονται ψυχοθεραπευτικά όπως η κατάθλιψη για παράδειγμα.

Και κάτι άλλο θεωρώ πως ίσως έπρεπε οι ψυχολόγοι να έχουν το δικαίωμα να συνταγογραφούν έστω κάποια ήπια φάρμακα. Δε μπορώ να καταλάβω δλδ τα αντικαταθλιπτικά πουλιούνται χωρίς καν συνταγή και να μη μπορεί ένας ψυχολόγος να τα προτείνει σε έναν ασθενή?

Κάτι τελευταίο για τη διάγνωση: η δυνατότητα να κάνεις διάγνωση είναι αναμφισβήτητα απαραίτητη για έναν ψυχολόγο που εργάζεται ιδωτικά ή σε εφαρμοσμένα-κλινικά πλαίσια. Αλλά ο τρόπος που θα μοιραστείς αυτή τη διάγνωση με τον θεραπευόμενο, είναι μέρος της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας και της προσέγγισης του καθενός.

---

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

ηθελα να σου απαντησω στο ερωτημα σου που εθεσες πως μπορει να κρινει με σιγουρια ο ψυχοθεραπευτης αν χρειαζομαι φαρμακο. Στην δικη μου περιπτωση, δεν μου μιλησε για σιγουρια. Μου ειπε χαρακτηριστικα με την παραμικρη υποψια οτι χρειαζεσαι θα σε παραπεμψω σε ψυχιατρο. Νομιζω οτι αυτο ειναι το νοημα: της συμπληρωματικης θεραπειας. Κ της συνεργασιας των ειδικων, οποτε χρειαζεται.

Επισης στο θεμα της διαγνωσης, μου εχει γινει απο την ψυχοθεραπευτρια μου. Δλδ νομιζω οτι δεν παιζει να μην γινονται διαγνωσεις απο ψυχοθεραπευτες. Του τυπου εχεις καταθλιψη ή δεν εχεις ή εχεις διπολικη κλπ.

---

Ας πάρουμε σα δεδομένο πως η ψυχολόγος σου με την παραμικρή υποψία ότι χρειάζεσαι φαρμακοθεραπεία θα σου το έλεγε. Δημιουργούνται ερωτήματα όπως κατά πόσο θα σου το πρότεινε για κατάθλιψη ? Ποιο είναι το όριό της σ'αυτό?
Κατάθλιψη που είναι απόλυτα αντιμετωπίσιμη με ψυχοθεραπεία αλλά χρειάζεται για παράδειγμα πιο μεγάλο 'ζόρι' να το πω έτσι και κυρίως χρόνο.
Σίγουρα σε 'χτυπητές' περιπτώσεις θα γίνει η παραπομπή αλλά σε πιο ήπιες ?
Τότε, ας πούμε που πρωτοεπισκέφτηκες την ψυχοθεραπεύτριά σου εαν πήγαινες σε κάποιον ψυχίατρο το πιο πιθανό δε θα ήταν να σου δώσει φαρμακοθεραπεία?

Συνδυασμός και των 2 ναι αλλά πόσοι το κάνουν? Κ σε ποιες περιπτώσεις? με τι κριτήριο?

Από κει και πέρα είναι και στην ελεύθερη επιλογή του καθενός τι εργαλεία θα θελήσει να χρησιμοποιήσει για τη θεραπεία του. Αν θελήσει να το αντιμετωπίσει φαρμακευτικά, ψυχοθεραπευτικά, συνδυαστικά αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση που κάποιος ζητάει βοήθεια για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης χωρίς να έχει εντοπίσει πως θέλει να προσεγγίσει το πρόβλημά του. Σε αυτήν την περίπτωση πρότεινα ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή.

Για το θέμα διαγνώσεων το ανέλυσα σε προηγούμενο μνμ. Ναι κι εγώ έχω ακούσει για διαγνώσεις ψυχολόγων κατά καιρούς.

Συμφωνώ σε αρκετά με τα όσα έχει αναφέρει η Arsi…

Εάν έπρεπε να επιλέξω αυτή τη στιγμή, θα εστίαζα σε ένα ψυχίατρο, φειδωλό στη χορήγηση φαρμάκων, ο οποίος δεν θα υποτιμούσε το ρόλο της φύσης (διατροφή, βιταμίνες, φυτικά σκευάσματα κ.λπ.) αλλά θα είχε ως οδηγό την ψυχοθεραπεία. Τα υπόλοιπα θα ήταν συμπληρωματικά για τις στιγμές της μεγάλης ανάγκης… Πολλά ζητάω ε; :) Το έχω αντιληφθεί γι’ αυτό και συμβιβάζομαι με ένα συνδυασμό, που δεν ξέρω όμως αν προσεγγίζει το παραπάνω έτσι όπως το περιγράφω…

Τον ψυχίατρο θα τον επέλεγα μιας και θεωρώ σημαντική τη επιστημονική γνώση πάνω στη σχέση: διαμόρφωση σκέψης και χημική ισορροπία εγκεφάλου (και αντίστροφα). Να σημειώσω ότι δεν με ενδιαφέρει να γνωρίζω εγώ το πώς «δουλεύει» η παραπάνω σχέση. Δεν με αφορά, δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου και δεν είναι στις άμεσες προθέσεις μου να μπω στη διαδικασία να το μάθω. Θέλω όμως να το γνωρίζει ο γιατρός μου, ώστε να είναι σε θέση να παρέμβει όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις… όποτε η κατάσταση φτάνει σε επικίνδυνα σημεία και χρειάζεται ανακούφιση…

Έχω την εντύπωση (με βάση τη δική μου εμπειρία) ότι η ψυχοθεραπεία βοηθά… βοηθά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και το ενθαρρυντικό είναι ότι είναι δυνατόν να προκαλέσει μόνιμες και σημαντικές αλλαγές, στη καθημερινότητα του θεραπευόμενου. Βέβαια, όλο αυτό απαιτεί ένα κόπο και το σημαντικότερο ένα βάθος χρόνου με ότι αυτό συνεπάγεται…. Τι γίνεται όμως με τις περιπτώσεις όπου το άτομο νιώθει να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του; (ακόμη και μέσα στη θεραπεία).

Ο καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιάζουσα προσωπικότητα, με διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα, με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με διαφορετικές δεξιότητες όσον αφορά την επικοινωνία και την ικανότητα να εξωτερικεύει τα εσώτερα του. Διαφορετικές είναι και οι αντοχές του καθενός στον ψυχικό «πόνο»… και ο πόνος παίζει περίεργα παιχνίδια. Όταν είναι αρκετά έντονος, θεωρώ ότι δεν έχεις την πολυτέλεια να περιμένεις το χρονικό σημείο όπου θα έρθουν τα καλά της θεραπείας. Άσε που αν δεν αντέξεις είναι δυνατόν να προκληθούν σημαντικότερα ή και άλλα προβλήματα. Όσον αφορά την περίπτωση μου, είναι η δεύτερη φορά στα δυόμισι χρόνια της θεραπείας όπου δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι. Αναγνωρίζω ότι είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο, σε ένα στάδιο αλλαγών… αλλά πονάω υπερβολικά και αν και αναγνωρίζω ότι σε βάθος χρόνου θα είμαι καλύτερα, αυτή τη στιγμή δυσλειτουργώ. Δεν αντέχω τον πόνο. Από την άλλη είμαι ένας δύσκολος στην επικοινωνία άνθρωπος. Δεν βγάζω προς τα έξω το συναίσθημα με αποτέλεσμα, όταν «κλειδώνω» να μην δίνω σαφείς εικόνες για το τι συμβαίνουν μέσα μου… πρόβλημα…η θεραπεύτρια, μου έχει αναφέρει ότι την προηγούμενη φορά δεν είχα λάβει τα μηνύματα… έτσι η θεραπεία αυτή την στιγμή δεν με ανακουφίζει, ο πόνος εξακολουθεί να υπάρχει και πριν από κάποιο καιρό όλη αυτή η πίεση με οδήγησε στα επείγοντα εφημερεύοντος νοσοκομείου με σχετικά σοβαρό (πραγματικό) πρόβλημα υγείας, το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πιο επικίνδυνο. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Αν η θεραπευτική σχέση δεν δίνει ανακούφιση τι κάνεις; Όπως πολύ σωστά αναφέρει η Arsi θεωρώ ότι σε αυτή την περίπτωση, η ανακούφιση (μέσω φαρμακευτικής αγωγής) θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο, ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος, για μια πιο αποτελεσματική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, μιας και μέσα σε όλη αυτή την τρικυμία αδυνατείς να συγκεντρωθείς, να σε ακούσεις και να εστιάσεις στη ρίζα του προβλήματος…

Κάτι άλλο… έχω καταλήξει στο ότι δεν πρέπει να λαμβάνω σοβαρά υπόψη προηγούμενες «επιτυχίες» του ενός ή του άλλου θεραπευτή (ακόμη και σε περιπτώσεις που μοιάζουν αρκετά). Και αυτό πάλι λόγω της διαφορετικότητας του κάθε θεραπευόμενου (διαφορετικές αντιστάσεις, διάθεση για δουλειά κ.λπ.). Αν δούλεψε για κάποιον η συγκεκριμένη ψυχοθεραπεία δεν είναι απαραίτητο ότι θα δουλέψει και για εμένα ή εσένα. Και εδώ, πέρα από το κομμάτι που μας αναλογεί, υπάρχει και το κομμάτι του θεραπευτή, μιας και είναι πιθανόν να έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέρχεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Σε περιπτώσεις που είναι μέσα στο πεδίο των ικανοτήτων του…

Καταφεύγω και σε άλλους γιατρούς ακολουθώντας το ένστικτό μου και κρίνοντας από την ένταση του πόνου. «Χημικά» σκευάσματα δεν πήρα ακόμη (αν και το σκέφτομαι τελευταία) αλλά συνεχίζω να ψάχνομαι για μια δεύτερη γνώμη, για μια βοήθεια, για μια ανακούφιση…

Σχετικά με το πώς επιλέγουμε το θεραπευτή, έχω αντιληφθεί πια ότι είμαι μια καθαρά προσωπική υπόθεση…
Συμφωνώ με τη marina ότι μια καλή αφετηρία είναι οι τυπικές σπουδές του θεραπευτή, με σημαντική την ύπαρξη μιας μεταπτυχιακής ειδίκευσης. Από εκεί και πέρα δοκιμάζουμε και βλέπουμε….

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και με βάση αυτή θεωρώ ότι ένας καλός ψυχίατρος ειδικευμένος στην ψυχοθεραπεία, μπορεί να μας γλιτώσει χρόνο και χρήμα.

---

φυσικα! αν αντιμετωπιζουμε τον εαυτο μας, κανοντας πανω του οικονομια χρονου κ χρηματος...ας παμε στο πιο γρηγορο κ πιο φθηνο

Γνωρίζω ότι ψυχίατρος με ειιδίκευση στην ψυχοθερπαέια δεν είναι αναγκαστικά το πιο φτηνό. Μπορούν να κάνουν λεπτομερέστατη ανάλυση και εάν χρειαστεί φάρμακα. Σίγουρα υπάρχουν και φθηνοί αλλά μπορούν να αναλάβουν πλήρως ψυχοθεραπεία διαρκείας και με τιμές διόλου ευκαταφρόνητες.
Φαντάζομαι ότι υπέρογκα ποσά χρεώσεων είναι μάλλον ύποπτα όπως ενδεχομένως και μικρά ποσά.


Να κάνω και 'γω μια ερώτηση: υπάρχει νομίζετε κάποια ειδοποιός διαφορά για το εάν κάποιος/α θα διαλέξει ειδικό του ιδίου ή αντίθετου φύλου;

Επίσης σαν τους οδοντίατρους νομίζω ισχύει και με τους... ειδικούς: υπάρχει ένα πρόβλημα: ο καθένας θα προσπαθήσει να το λύσει πρωτίστως βασιζόμενος στην ειδίκευση του... ο περιοδοντολόγος αλλιώς, ο προσθετικός αλλιώς κτλ : )

Ξέρετε, σέβομαι απόλυτα τις προσωπικές εμπειρίες. Ο καθένας μας έχει αρκετές, μέσα από τη συναναστροφή με διάφορες κατηγορίες επαγγελματιών. Αλλά είμαι πέρα για πέρα αντίθετη στη μετάφραση των προσωπικών εμπειριών ως γενικά συμπεράσματα σχετικά με το ρόλο, τις αρμοδιότητες, τα χαρακτηριστικά κλπ μιας ομάδας επαγγελματιών.

Η δική μου πάντως προσωπική εμπειρία από τη συνεργασία με άλλες ειδικότητες, είναι συνολικά θετική. Έχω θεραπευόμενους που μου παρέπεμψαν νευρολόγοι, ψυχίατροι, άλλοι γιατροί, άλλοι ψυχολόγοι/ψυχίατροι-ψυχοθεραπευτές, καθώς και θεραπευόμενους που έχω είτε ενθαρρύνει είτε παραπέμψει σε άλλες ειδικότητες. Νομίζω πως είναι αρνητικό αν κάποιος βλέπει ανταγωνιστικά ή με προκατάληψη το ρόλο άλλων επαγγελματιών, γιατί και ενημερώνεται επιλεκτικά-ελλιπώς και όλο αυτό είναι εις βάρος του θεραπευόμενου.

Τώρα ως προς τα δεδομένα, να πω ότι άσχετα με το τι λέει ο κάθε ειδικός σχετικά με τις αρμοδιότητές του, υπάρχουν και έγκυρες πηγές πληροφόρησης. Για παράδειγμα, δείτε μια σύντομη περιγραφή του American Psychological Association για το τι μπορεί να κάνει ο ψυχολόγος, από τον κώδικα δεοντολογίας τους: http://www.apa.org/ethics/code/index.aspx. Από εκεί και πέρα είναι θέμα εκπαίδευσης και νομικού πλαισίου-ελεγκτικών μηχανισμών της κάθε χώρας.

Θα επανέλθω γιατί πρέπει να φύγω :)

Το νομικό πλαίσιο ενδεχομένως να είναι το πρόβλημα μαρίνα... όντως.

Quote:

---

Originally Posted by Arsi

Ας πάρουμε σα δεδομένο πως η ψυχολόγος σου με την παραμικρή υποψία ότι χρειάζεσαι φαρμακοθεραπεία θα σου το έλεγε. Δημιουργούνται ερωτήματα όπως κατά πόσο θα σου το πρότεινε για κατάθλιψη ? Ποιο είναι το όριό της σ'αυτό?

---

Μα για καταθλιψη μιλαω, για κατι που εζησα κ με απασχολησε.
Το οριο ειναι η παραμικρη αμφιβολια ή υποψια της οτι μπορει και να τα χρειαζομαι. Αυτο μου ειπε, και δεν ειχα λογο να την αμφισβητησω καθως ημουν πολυ ευχαριστημενη απο την δουλεια της. Οπως ξερω κ περιπτωσεις οπου ο ψυχοθεραπευτης δεν ξεκιναει ή δεν συνεχιζει ψυχοθεραπεια με τον πελατη του αν δεν παρει κ φαρμακευτικη αγωγη,εφοσον κριθει απαραιτητο.

Quote:

---

Originally Posted by Arsi

Σίγουρα σε 'χτυπητές' περιπτώσεις θα γίνει η παραπομπή αλλά σε πιο ήπιες ?
Τότε, ας πούμε που πρωτοεπισκέφτηκες την ψυχοθεραπεύτριά σου εαν πήγαινες σε κάποιον ψυχίατρο το πιο πιθανό δε θα ήταν να σου δώσει φαρμακοθεραπεία?

Συνδυασμός και των 2 ναι αλλά πόσοι το κάνουν? Κ σε ποιες περιπτώσεις? με τι κριτήριο?Από κει και πέρα είναι και στην ελεύθερη επιλογή του καθενός τι εργαλεία θα θελήσει να χρησιμοποιήσει για τη θεραπεία του. Αν θελήσει να το αντιμετωπίσει φαρμακευτικά, ψυχοθεραπευτικά, συνδυαστικά αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση που κάποιος ζητάει βοήθεια για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης χωρίς να έχει εντοπίσει πως θέλει να προσεγγίσει το πρόβλημά του. Σε αυτήν την περίπτωση πρότεινα ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή.

---

Απο τη στιγμη που υπάρχει μια μικρη πιθανοτητα, και αυτη δεν αντιμετωπιζεται ως ηπια, αλλα ως σοβαρη πιθανοτητα, εστω κι αν μιλαμε για το ελαχιστο ποσοστο,εγω προσωπικα καλυπτομαι. Δλδ αισθανομαι καλα κ ασφαλης στην ψυχοθεραπευτικη διαδικασια. Κ αν χρειαστω ενισχυσεις εμπιστευομαι τον θεραπευτη μου οτι θα ειναι εκει να το δει κ εμενα οτι μπορω να αναγνωρισω οτι δεν παω καλα. Θα μου πεις ειναι ρισκο....ολα εχουν ρισκο, καθε κινηση μας κ οτι κ αν κανουμε ποτε δεν μπορουμε να εχουμε τον απολυτο ελεγχο οποιασδηποτε κινησης μας. Μπορουμε ομως καθε φορα να προσπαθουμε να νιωσουμε εμας, χωρις πολλες παρεμβολες κ εκλογικευσεις κ θεωριες κ επιστημονικες αναλυσεις. Μονοι μπλεκομαστε τις περισσοτερες φορες με 300 ειδικοτητες, 500 επιστημονες, 240 διαγνωσεις. Κι αλλες πληροφοριες, κι αλλες γνωμες κ αλλες νεες αποψεις κ δεν συμμαζευεται...φαυλος κυκλος. Ενω οι απαντησεις ειναι απλα μεσα μας. Λιγη εμπιστοσυνη χρειαζεται να δειξουμε σ αυτο που νιωθουμε...κ πιστη οτι μπορουμε να τα καταφερουμε.

Σε οτι αφορα εμενα, πηγα χωρις πολλα πολλα με την λογικη του "βλεποντας κ κανοντας" αλλα ταυτοχρονα δεν ηθελα να ξεκινησω με φαρμακα εχοντας ενα κακο ιστορικο/προηγουμενο με την μητερα μου.Δεν απεκλεισα ομως ποτε το ενδεχομενο οτι μπορει κ να τα χρειαστω σε καποια φαση της θεραπειας μου κ δεν το αποκλειω ουτε για το μελλον μου. Φυσικα ειναι ζητημα επιλογων πολλα πραγματα σ αυτη τη ζωη...οπως κ ο τροπος που θελουμε να θεραπευτουμε ή αν θελουμε να θεραπευτουμε- περα απο το αν μπορουμε.

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Να κάνω και 'γω μια ερώτηση: υπάρχει νομίζετε κάποια ειδοποιός διαφορά για το εάν κάποιος/α θα διαλέξει ειδικό του ιδίου ή αντίθετου φύλου;

---

marina,

εκτός από τα πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά που έγραψες πιο πάνω, όπως και άλλα μέλη, να 'σαι καλά και για το λινκ που άφησες.
Θα ήθελα αν μπορείς να πεις τη γνώμη σου σχετικά με την ερώτηση που έκανε ο αλέξανδρος η οποία με έχει απασχολήσει και εμένα. Αν έχει δηλαδή κάποια σημασία, μεταξύ άλλων, όταν και το φύλο του θεραπευτή μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την επιλογή του, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα.

καλησπερα. πρωτη φορα γραφω στο forum εγινα μελος πριν απο δεκα λεπτα. δεν εχω παρακολουθησει το θεμα απο την αρχη αλλα οσον αφορα το φυλο του ψυχοθεραπευτη που θα επιλεξουμε, παιζει ρολο σε πολλες περιπτωσεις αλλα νομιζω οτι μονο ο ιδιος ο ψυχοθεραπευτης το γνωριζει ή μαλλον το καταλαβαινει μετα απο καποιο ευλογο διαστημα και σε παραπεμπει σε συναδελφο αντιθετου φυλου. πιστευω οι πιο ψυχαναλυτικοι το θεωρουν θεμα.

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

Γνωρίζω ότι ψυχίατρος με ειιδίκευση στην ψυχοθερπαέια δεν είναι αναγκαστικά το πιο φτηνό. Μπορούν να κάνουν λεπτομερέστατη ανάλυση και εάν χρειαστεί φάρμακα. Σίγουρα υπάρχουν και φθηνοί αλλά μπορούν να αναλάβουν πλήρως ψυχοθεραπεία διαρκείας και με τιμές διόλου ευκαταφρόνητες.
Φαντάζομαι ότι υπέρογκα ποσά χρεώσεων είναι μάλλον ύποπτα όπως ενδεχομένως και μικρά ποσά.


Να κάνω και 'γω μια ερώτηση: υπάρχει νομίζετε κάποια ειδοποιός διαφορά για το εάν κάποιος/α θα διαλέξει ειδικό του ιδίου ή αντίθετου φύλου;

Επίσης σαν τους οδοντίατρους νομίζω ισχύει και με τους... ειδικούς: υπάρχει ένα πρόβλημα: ο καθένας θα προσπαθήσει να το λύσει πρωτίστως βασιζόμενος στην ειδίκευση του... ο περιοδοντολόγος αλλιώς, ο προσθετικός αλλιώς κτλ : )

---

Ξέρεις το μπέρδεμα που υπάρχει ανάμεσα σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους(τουλάχιστον σε μένα υπάρχει ακόμα), υπάρχει και σε άλλες ειδικότητες.π.χ. αυτό που λες για την οδοντιατρική, ο οδοντίατρος μου και αρκετά ψαγμένο άτομο μου έχει πει ότι ο περιοδοντολόγος δεν υπάρχει σαν ειδικότητα αναγνωρισμένη στην Ελλάδα. Υπάρχει οδοντίατρος και υπάρχουν και παιδοδοντίατροι αναγνωρισμένοι, περιοδοντολόγος είναι έννοια σε κολλέγια του εξωτερικού όχι όμως αναγνωρισμένη στην Ελλάδα(ελπίζω να μην κάνω λάθος στον όρο και τον μπερδεύω με κάποιον άλλο όρο).

Τώρα όσον αφορά το ίδιο φύλο ή όχι, γνώμη μου είναι ότι μπορείς να απαντήσεις σ'αυτό ρωτώντας τον εαυτό σου κάτι άλλο: μπορείς να έχεις σαν πραγματικό φίλο ένα άτομο του άλλου φύλου ή όχι, παρά μόνο σαν ερωτικό στόχο; Η εμπειρία η δική μου είναι ότι πολύ πιο εύκολα και ουσιαστικά έχω ανοιχτεί σε γυναίκες-φίλες παρά σε άντρες όπου κάποια θέματα είναι 'ταμπού' να συζητιούνται ανάμεσά τους και γενικά κάποιες 'αδυναμίες' προτιμάμε να μην τις δείχνουμε
ανάμεσά μας. Προσωπική μου γνώμη και εμπειρία αυτή,έτσι? Δεν σημαίνει ότι εφαρμόζεται σε όλους αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by stella@karv

καλησπερα. πρωτη φορα γραφω στο forum εγινα μελος πριν απο δεκα λεπτα. δεν εχω παρακολουθησει το θεμα απο την αρχη αλλα οσον αφορα το φυλο του ψυχοθεραπευτη που θα επιλεξουμε, παιζει ρολο σε πολλες περιπτωσεις αλλα νομιζω οτι μονο ο ιδιος ο ψυχοθεραπευτης το γνωριζει ή μαλλον το καταλαβαινει μετα απο καποιο ευλογο διαστημα και σε παραπεμπει σε συναδελφο αντιθετου φυλου. πιστευω οι πιο ψυχαναλυτικοι το θεωρουν θεμα.

---

καλως ηρθες:)

ναι υποθετω κι εγω πώς για τους πιο ψυχαναλυτικους, ειναι θεμα. το ειχα κι εγω καθως ειχα μια προτιμηση στο γυναικειο φυλο. Νομιζω επισης οτι για τον καθενα ενα τετοιο ζητημα, απανταται στα πλαισια της θεραπειας του κ εκει βρισκει την απαντηση εφοσον τον απασχολει.

Quote:

---

Originally Posted by whoami

Η εμπειρία η δική μου είναι ότι πολύ πιο εύκολα και ουσιαστικά έχω ανοιχτεί σε γυναίκες-φίλες παρά σε άντρες όπου κάποια θέματα είναι 'ταμπού' να συζητιούνται ανάμεσά τους και γενικά κάποιες 'αδυναμίες' προτιμάμε να μην τις δείχνουμε ανάμεσά μας.

---

Αυτο whoami το εχω ακουσει απο πολλους αντρες γνωστους μου που μπηκαν στη διαδικασια της ψυχοθεραπειας.

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

Αυτο whoami το εχω ακουσει απο πολλους αντρες γνωστους μου που μπηκαν στη διαδικασια της ψυχοθεραπειας.

---

Άρα, όπως λένε, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και κάτι σημαίνει αυτό...

τι να σου πω...δεν ξερω...αυτο ομως δεν σημαινει οτι κ για τον καθε αντρα σημαινει απαραιτητα κατι ιδιο...

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

τι να σου πω...δεν ξερω...αυτο ομως δεν σημαινει οτι κ για τον καθε αντρα σημαινει απαραιτητα κατι ιδιο...

---

<< Αυτο whoami το εχω ακουσει απο πολλους αντρες γνωστους μου που μπηκαν στη διαδικασια της ψυχοθεραπειας.>>

Υ.Γ. παρακαλώ να γραφτεί στα πρακτικά, ότι εγώ το είπα πριν αρχίσω την διαδικασία της ψυχοθεραπείας ;) :))
Είναι μωρέ το πως μεγάλωναν/μεγαλώνουν? οι γονείς τα αγόρια τους, από το εσύ είσαι ο ΑΝΤΡΑΣ, μέχρι το οι ΑΝΤΡΕΣ δεν κλαίνε και λοιπές παπ...ριές.Από εκεί ξεκινάει το όλο θέμα στο πως βλέπουν οι άντρες και το αντίθετο φύλο και το πως συμπεριφέρονται μεταξύ τους στις αντροπαρέες. Εξαιρέσεις φυσικά και θα υπάρχουν, αλλά ο κανόνας πιστεύω είναι αυτός.

[QUOTE=Adzik;233591]Αγαπητε μασ Whoami.. αυτο που περιγραφεισ ειναι μαλλον δυσθημια.. δηλαδη χρονια ηπιασ μορφησ καταθλιψη.. ενα μονιμο δεν ειμαι σκ**α αλλα ουτε καλα.. το μονο που ξερω εινια πωσ δεν ειμια ευτυχισμενοσ..

Αλήθεια, τι διαφορά έχει η δυσθυμία με την ανηδονία? Η' δεν σχετίζονται η μία με την άλλη έννοια?

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

Μπορουμε ομως καθε φορα να προσπαθουμε να νιωσουμε εμας, χωρις πολλες παρεμβολες κ εκλογικευσεις κ θεωριες κ επιστημονικες αναλυσεις. Μονοι μπλεκομαστε τις περισσοτερες φορες με 300 ειδικοτητες, 500 επιστημονες, 240 διαγνωσεις. Κι αλλες πληροφοριες, κι αλλες γνωμες κ αλλες νεες αποψεις κ δεν συμμαζευεται...φαυλος κυκλος. Ενω οι απαντησεις ειναι απλα μεσα μας. Λιγη εμπιστοσυνη χρειαζεται να δειξουμε σ αυτο που νιωθουμε...κ πιστη οτι μπορουμε να τα καταφερουμε.

---

Ναι συμφωνώ κατά κύριο λόγο παίζει ρόλο η θέληση και η πίστη στη θεραπεία μας ( με αυτό ξεκίνησα άλλωστε την κουβέντα..). Όμως θεωρώ σημαντική και την ενημέρωσή μας και για τις ειδικότητες, τις προσεγγίσεις κοκ
Ένας συνδυασμός δεδομένων και εσωτερικού ενστίκτου για τα επόμενα βήματά μας :)

Προσωπικά μου αρέσει να ενημερώνομαι και χαίρομαι για κάποια συν πράγματα που έμαθα από τη Μαρίνα σήμερα. Το θεωρώ απαραίτητο και αυτό.
Γιατί ξέρεις, καμιά φορά το συναίσθημά μας λειτουργεί με κριτήριο μιας υπάρχουσας κατάστασης, δε σημαίνει πως πάντα είναι αντικειμενικό.
Θέλει νομίζω έναν συνδυασμό λογικής και συναισθήματος.

Για παράδειγμα αν κάποιος έχει στο μυαλό του ότι ψυχοθεραπεία σημαίνει '' συζητάω με κάποιον και με συμβουλεύει '' (εντελώς άτοπο πέρα για πέρα αλλά το έχω ακούσει από πολλούς) φυσικά το συναίσθημά του θα δημιουργεί αποστροφή ίσως στη διαδικασία.
Κ πάει λέγοντας για οτιδήποτε και οποιαδήποτε διαδικασία θεραπείας.

Ακόμα μια φορά θα το πω (αν κ δεν το τηρώ δυστυχώς συστηματικά αλλά επιλεκτικά όπου υπάρχει ανάγκη - είμαι κ τεμπέλα τι να κάνουμε λολ) η γνώση και η ενημέρωση είναι δύναμη. Μέσα απ'αυτήν μπορούμε να εμπλουτίσουμε και να κάνουμε πιο δυνατό
και το ένστικτό μας, πιο κοντινό στην αλήθεια .

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

φυσικα! αν αντιμετωπιζουμε τον εαυτο μας, κανοντας πανω του οικονομια χρονου κ χρηματος...ας παμε στο πιο γρηγορο κ πιο φθηνο

---

Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει η οικονομία χρόνου κατάθλιψης και χρήματος δεν το συζητάμε ! με την προυπόθεση ενός καλού αποτελέσματος πάντα.
Πιστεύω πως τους περισσότερους θα ενδιέφερε ένα καλό αποτέλεσμα σε όσο το δυνατό συντομότερο διάστημα.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

marina,

εκτός από τα πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά που έγραψες πιο πάνω, όπως και άλλα μέλη, να 'σαι καλά και για το λινκ που άφησες.
Θα ήθελα αν μπορείς να πεις τη γνώμη σου σχετικά με την ερώτηση που έκανε ο αλέξανδρος η οποία με έχει απασχολήσει και εμένα. Αν έχει δηλαδή κάποια σημασία, μεταξύ άλλων, όταν και το φύλο του θεραπευτή μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την επιλογή του, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα.

---

Ναι, ήθελα να απαντήσω και χθες αλλά δεν πρόφτασα :)

Από την άποψη της αποτελεσματικότητας μιας ψυχοθεραπείας, γενικά μιλώντας, δεν παίζει ρόλο το φύλο του θεραπευτή. Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, όπως π.χ. σε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, μπορεί να έχει σημασία. Επίσης, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, π.χ. θεραπεία ζεύγους, είναι μερικές φορές σκόπιμο να υπάρχουν δύο συν-θεραπευτές (τις περισσότερες φορές όχι). Και τέλος, σωστά αναφέρθηκε κάπου ότι σε κάποιες προσεγγίσεις (π.χ. ψυχαναλυτική) μπορεί να έχει σημασία - εγώ θα έλεγα ότι δεν έχει ακριβώς σημασία, αλλά ότι λόγω των θεωρητικών αρχών της προσέγγισης μπορεί να αξιοποιηθεί στη διάρκεια της θεραπείας (συζητώντας π.χ. θέματα 'μεταβίβασης').

Από την πλευρά του θεραπευόμενου, καλό είναι να ξεκινά κανείς θεραπεία με κάποιον που νιώθει άνετα να επικοινωνήσει και να εμπιστευτεί. Έτσι, πιθανώς για κάποιον να παίζει ρόλο και το φύλο στην επιλογή του θεραπευτή. Αυτό δεν είναι κακό, αντιθέτως. Αν λοιπόν κάποιος νιώθει ξεκάθαρα ότι προτιμά άντρα ή γυναίκα θεραπευτή στην πρώτη του απόπειρα για ψυχοθεραπεία, καλό είναι να ακούσει τον εαυτό του, δεν υπάρχει λόγος σε αυτή τη φάση να αντιμετωπίσει μια επιπρόσθετη δυσκολία.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Από την πλευρά του θεραπευόμενου, καλό είναι να ξεκινά κανείς θεραπεία με κάποιον που νιώθει άνετα να επικοινωνήσει και να εμπιστευτεί

---

Ναι, κι εγώ αυτό πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη σημασία.

Σ' ευχαριστώ που απάντησες :)

Πάντως να πω (γενικά για όσα γράφτηκαν) ότι σαν κουλτούρα, έχουμε μια τάση στη χώρα μας να καταφεύγουμε στο 'γιατρό' και το 'φάρμακο'. Δεν αμφισβητώ την ανάγκη για 'διάγνωση' και 'θεραπεία', αλλά βρε παιδιά, πάρα πολλές φορές, οι θεραπευόμενοι δεν εμπίπτουν σε κάποια επίσημη διαγνωστική κατηγορία! Επίσης, η διάγνωση σίγουρα δεν γίνεται μέσα σε 5-10 λεπτά, ούτε καν μέσα σε μια πρώτη συνεδρία. Και τέλος, κάτι που εντοπίστηκε μεταγενέστερα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι προϋπήρχε και απλά ο προηγούμενος 'ειδικός' δεν το αναγνώρισε ή έκανε 'λάθος'.

Μερικά συμπτώματα κάνουν μπαμ και είναι φανερή, όχι η ακριβής διάγνωση, αλλά η ανάγκη για περαιτέρω διερεύνηση. Πολλές φορές έχω φτύσει αίμα προσπαθώντας να πείσω ανθρώπους που ξεκάθαρα έχουν ανάγκη, να απευθυνθούν σε νευρολόγο, ψυχίατρο ή και κλινική. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να ονομάσουν 'διαταραχή' καταστάσεις που κινούνται στο (μεγάλο) εύρος της φυσιολογικότητας.

Στην πρόταση που θα γίνει για μια ανησυχία, ένα σύμπτωμα, παίζουν ρόλο πολλά, σε ένα φόρουμ αναγκαστικά βασίζεται κανείς σε όσα γράφονται, με τον τρόπο που γράφονται. Οπότε, αν και κατανοώ την ανάγκη για οικονομία χρόνου και χρήμάτων, ή την ανάγκη να νιώσω ασφάλεια με τον καλύτερο ειδικό, καλό είναι να πηγαίνουμε βήμα-βήμα και ξεκινώντας με την (ανάλογα με την περίπτωση) πιο ήπια παρέμβαση. Συχνά, οι περιττές παρεμβάσεις, έχουν μεγαλύτερο κόστος και οργανικά και ψυχολογικά απ' όσο φανταζόμαστε.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Οπότε, αν και κατανοώ την ανάγκη για οικονομία χρόνου και χρήμάτων, ή την ανάγκη να νιώσω ασφάλεια με τον καλύτερο ειδικό, καλό είναι να πηγαίνουμε βήμα-βήμα και ξεκινώντας με την (ανάλογα με την περίπτωση) πιο ήπια παρέμβαση. Συχνά, οι περιττές παρεμβάσεις, έχουν μεγαλύτερο κόστος και οργανικά και ψυχολογικά απ' όσο φανταζόμαστε.

---

Συμφωνώ απόλυτα Μαρίνα μου.
Μου άρεσε η επισήμανση πως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές θεραπείας που φαινομενικά μπορεί να δείχνουν εξοικονομιτικές από άποψη χρόνου, χρήματος αλλά στην ουσία κάτω απ'το περιτύλιγμα να υπάρχει χάσιμο.
Και συμφωνώ επίσης ότι πρέπει να ξεκινάμε βήμα βήμα και ήπια.
Υπάρχει μια τάση γενικά θα μιλήσω ' fast food' για πολλούς με αποτέλεσμα για παράδειγμα η εξοικονόμηση χρήματος ή χρόνου πείνας (ας μιλήσω μεταφορικά μιας κ είπα για φαστ φουντ) μακροχρόνια επιφέρει μεγαλύτερο κόστος από ότι κέρδος.

Προσωπικά, όταν μίλησα για οικονομία χρόνου- χρήματος εννοούσα με την προυπόθεση ενός καλού αποτελέσματος.
Λαμβάνοντας υπόψιν και τον τρόπο που θεωρώ πιο επικερδή για τον εαυτό μου συνδυάζοντας πολλές παραμέτρους.
Αν γυρνούσα κάποια χρόνια πίσω στη φάση που ήμουν εντελώς δυσλειτουργική θα επέλεγα σίγουρα συνδυασμό φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας, χωρίς 2η σκέψη. Η κακή εμπειρία που είχα από τότε ήταν η μη αναγνώριση από ειδικούς της ανάγκης μου με αποτέλεσμα να περάσω μεγάλο ψυχοφθόρο διάστημα που ούτε κατά διάνοια δε θα ήθελα να ξαναζήσω. Νομίζω πως τότε έχασα πολύτιμο χρόνο.
Τώρα επιλέγω ψυχοθεραπεία ασυζητητή.

Αλλά ακόμα και για την ψυχοθεραπεία ο χρόνος είναι πολύτιμος. Και στον κερδισμένο χρόνο έγκειται να βρεθεί ο κατάλληλος ειδικός, με την κατάλληλη κατάρτιση, τη χημεία, η κατάλληλη προσέγγιση, η αναγνώριση του αποτελέσματος στη ζωή μας κ άλλα που δε μου έρχονται πρόχειρα τώρα.
Αυτά, για να διευκρινίσω τι εννοούσα εγώ λέγοντας οικονομία χρόνου, χρήματος :)

Αλλά δε θα μπορούσα να πω ποτέ ότι οι παράγοντες χρόνος χρήμα είναι αμελητέοι ή μη σημαντικοί για τη ζωή μου.

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

φυσικα! αν αντιμετωπιζουμε τον εαυτο μας, κανοντας πανω του οικονομια χρονου κ χρηματος...ας παμε στο πιο γρηγορο κ πιο φθηνο

---

Δεν αντιμετωπίζω σε καμιά περίπτωση τον εαυτό μου με αυτό τον τρόπο. Αντιθέτως μάλιστα. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχα κανένα λόγο να συνεχίσω την ψυχοθεραπεία για μερικά χρόνια ακόμη, αφότου ξεπέρασα το πρόβλημα. Από τη στιγμή που είχα την τύχη να βρω έναν σωστό επαγγελματία, που συνδύαζε και τα δύο, δε βλέπω γιατί θα έπρεπε να προτιμώ να πληρώνω δύο επαγγελματίες.

Μιλώντας για ψυχολόγο ή ψυχίατρο ή ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή μου προέκυψε ένα ερώτημα που δεν ξέρω, ίσως πρέπει να ανοίξω νέο τόπικ γι'αυτό.
Δηλαδή, αναρωτιέμαι,οκ πες υποθετικά ότι πάω σε ψυχίατρο και ο ψυχίατρος μου γράφει φάρμακα. Κι εγώ δουλεύω παράλληλα. Πόσο λειτουργικός θα είμαι στην δουλειά μου το διάστημα τουλάχιστον της προσαρμογής του οργανισμού στα φάρμακα??? Θα μπορώ να εργαστώ ή θα είναι τόσες οι παρενέργειες(π.χ. απ'ότι διαβάζω υπνηλία, ναυτίες κλπ) που δεν θα μπορώ να λειτουργήσω και ίσως να έχω πρόβλημα με τον εργοδότη μου?
Με αυτό το σκεπτικό ίσως να είναι πιο σωστή η ψυχοθεραπεία, είμαι λάθος? δεν ξέρω...

Κοίτα εμένα μετά απο καιρό συνεδριών χωρίς καθόλου φάρμακα σε μία φάση που αλλάξανε πολλά στη ζωή μου (γράψε όλα), μου έγραψε. Τα πήρα για λίγο επηρέαζαν τη δουλεια μου, του το ειπα, τα σταματησαμε και οκ.
Πήγαινε όμως σε ένα "σοβαρό". Αυτό απλά θα έλεγα. Και ψάξε λίγο από προηγούμενους που είχαν πάει τι λένε κτλ.
Επίσης αν στη μέση της συνεδρίας σηκώνει τηλέφωνα, μιλάει κτλ, μάλλον όχι...
Χμ... ψάξε και τους τοίχους για κανά πτυχίο αναγνωρισμένο... : )

Whoami.. καλητερα για ενα δυο μηνεσ να επηρεαστει η αποδοτικοτητα σου την δουλεια.. παρα να χειροτερευσει η καταθλιψη και να μην μπορειν να λειτουργησεισ καθολου..να χασεισ την μνημη σου.την συγκεντρωση μου.. αργοτερα..δεσ το δαν επενδυση..

εμενα τον πρωτο μηνα με ψηλο καλυπταν.. οι συναδελφοι τουσ ειχα πει πως επερνα φαρμακα για το αγχοσ.. και ειχαν παρενεργειες... και καλα.. αν μπορεισ την 1 τη εβδομαδα να παρεις αδεια..εστω 2-3 μερεσ καλα θα ηταν.. να δεισ κι εσυ πωσ θα εισαι .. χωρισ να ανυσηχεις..:):) αξιζει!!!