ωχ..τα πηρε η Αγγελικη! :)
Printable View
ωχ..τα πηρε η Αγγελικη! :)
Τελικά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό το εξαιρετικό επίτευμα των δικών μου...
Κατάφεραν να μου μάθουν ένα σωρό κανόνες καλής συμπεριφοράς (από το πώς να τρώω, πώς να βαδίζω, πώς να δίνω το χέρι μου για χειραψία), αλλά δεν μου έμαθαν τα άλλα, τα \"καλά\" τα γαλλικά...
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ζόρικο είναι το να μην \"επιτρέπεις στον εαυτό σου να παρεκτραπεί\"... Πριν από κάμποσο καιρό όρμησε η Δανάη στο chat κι άρχισε να κατεβάζει Χριστοπαναγίες... Έμεινα από το απρόοπτο της υποθέσεως, αλλά, Δανάη, να ομολογήσω ότι ζήλεψα...
Είναι πολύ σημαντικό να βρει ο καθένας μας κάποιον τρόπο να εκτονώνεται...Και στην περίπτωσή μου τουλάχιστον να μπορώ να εκφράζομαι πιο... μονοκόμματα. Εντάξει, το να φτάσω να βρίζω, δεν το περιμένω, αλλά τουλάχιστον να αρχίσω να μπορώ να \"στέλνω\" άτομα.
Είναι πάμπολλες οι φορές που έχω μπλέξει σε διάφορες γελοίες καταστάσεις, γιατί δεν κατορθώνω να γίνω κατανοητή με λόγια κομψά στους υπολοίπους. Στο μυαλό μου γυρίζει συνέχεια η εικόνα του αδερφού μου να ξεκαρδίζεται στα γέλια και να μου επαναλαμβάνει πώς \"τα ζώα δεν παίρνουν από ευγένειες\".
Μεγάλο μέρος της κατάστασής μου πιστεύω ότι οφείλεται ακριβώς σ\'αυτό. Το καλό είναι, όπως είπα, ότι και με τα φάρμακα που τώρα αρχίζουν κάπως να δείχνουν ότι ενεργούν, αρχίζω να αισθάνομαι ικανή για να γίνω πιο επιθετική.Λέτε να ξαναβρώ τα χαμένα μου νεύρα? Για να δούμε...
Συγνωμη τωρα, αλλα δεν εχω καταλαβει ποιος δουλευει ποιον!?
Τάσο... σε ικετεύω πια... άσε με ήσυχη.
Μπορείς να μου μιλάς όπως στα υπόλοιπα μέλη εδώ?
Αν όχι, ενημέρωσέ με για να προβώ και στις ανάλογες ενέργειες.
Βαρέθηκα, κουράστηκα κι αυτό το θέμα απλά δεν μπορώ πλέον να το διαχειριστώ.
Μπες στον κόπο να διαβάσεις λίγο το συγκεκριμένο thread.
Σου φαίνομαι να είμαι καλά?
Να σε ενημερώσω πως κινδυνεύει συνέχεια και η σωματική κι η ψυχική μου υγεία...
Τι άλλο να σου πω πια?
Λυπήσου με...
(Από το u2u που έλαβα με τα \"γαλλικά\" σου, θεωρώ το θέμα λήξαν. Ευχαριστώ.)
Ποτε δεν θα καταλαβεις τι ενιωσα για σενα.
Ρε Τάσο χαζός είσαι; Δεν αξίζει να χαλιέσαι έτσι για μια γκόμενα! Ποτέ μην τρέχεις πίσω από γυναίκα και λεωφορείο. Θα περάσει κι άλλο...
Τάσο ή αλλιώς krokus κάπου πρέπει να σταματήσει το όλο θέμα.......δεν νομίζεις? Ήδη τράβηξες αρνητικά την προσοχή πολλών μελλών εδώ μέχρι τώρα.......δεν σου ήταν αρκετό?????? Ειλικρινά αναρωτιέμαι......
\'Αλλαξε ύφος και συμβάδισε με τους άλλους εδώ......κάνε τη σωστή κίνηση!
Φιλικά
Έκανα 100 απόπειρες να γράψω κάτι, αλλά σήμερα απλά ... δεν μου βγαίνει τίποτα...
Σκέφτομαι πάλι να κόψω τις συνεδρίες... Με βλέπω να αρχίζω πάλι να πηγαίνω και να μιλάω περί ανέμων και υδάτων στο γιατρό μου... ή να μην αρθρώνω λέξη...
Υπάρχει κανένα \"χάπι\" που να σε κάνει να έχεις όρεξη να μιλήσεις?
Εγώ τις έκοψα...
Είσαι σίγουρη πως έχεις να πεις κάτι;
Φαντάζομαι πως έχω, γιατί... δε το βλέπω να πηγαίνει καλά το πράγμα.
Τεσπά... μου τη δίνω όταν πάω να γκρινιάξω.
Όλα υπό έλεγχο.
Δεν την αλλάζεις με τίποτα τη συνήθεια του \"όλα καλά\" ε;
Δεν μπορείς να γίνεις ποτέ καλά όταν είσαι συνεχώς \"καλά\"...
Στα αλήθεια πως νοιώθεις όταν [σου] γκρινιάζουν οι άλλοι;
όταν οι άλλοι χάνουν τον έλεγχο;
πως αντιδράς;
Τέλος γιατί δεν πάει καλά το πράγμα αφού όλα είναι υπό έλεγχο;
Γιατί να θέλεις να γίνεις καλά αφού είσαι;
Raphs, έχεις απόλυτο δίκιο.
Ο.κ. Είμαι μια χαρά. Όλα είναι υπό έλεγχο.
Δεν χρειάζεται να αλλαχτεί κάτι.
Όλα καλά λοιπόν... όπως πάντα...
καλη μου αγγελικη παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα όσα καταγράφεις απο τη ζωή σου.
το να νιώθεις δυσκολία στο να ανοιχτείς στην ψυχοθεραπεία σου είναι κατι που το έχω βιώσει πολλές φορές. Μάλιστα μια φορά που ήμουν πραγματικά άσχημα ακύρωσα τη συνεδρία διότι ένιωθα πως δεν είχα τίποτα να πω..
Είναι η δική σου ώρα και μπορέις να πείς η να κάνεις αυτό που θέλεις.
Μπορώ πιστεύω να σε νιώσω έστω και λίγο. Μην κλέινεσαι.Είναι δύσκολο αλλά δεν χρειάζεται να το περνάς μόνη αυτό..
πολλές φορές θέλω να εκφράσω τον βαθύτερο εαυτό μου και σπασμωδικά αντιδρώ, κρύβομαι πίσω απο σφιγμένα χαμόγελα, ψεύτικες δηλώσεις, ανούσια επίθετικότητα και ταμπέλες όπως \"ολα είναι καλά\". είναι πολύ λυτρωτικό όταν ξευφεύγω απο όλο αυτό και έρχομαι πραγματικά σε επαφή με τα πιο αληθινά κομμάτια του εαυτού μου.
Αν θεωρείς οτι η σχέση σου με τον θεραπευτή σου σε καλύπτει, μαλλον αξίζει να το προχωρήσεις..
Όσο για την πρόοδο της θεραπείας πιστέυω οτι δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά. Αυτο το \"ταξίδι\" είναι μοναδικό για τον καθένα μας.
Φιλικά
Επιστροφή από διακοπές και μετά από μια συνεδρία...
Αρχίζω πραγματικά να πιστεύω ότι το μόνο που κάνω είναι να πετάω τα χρήματά μου...
Ο γιατρός με κατηγόρησε πως έχω τρομερό πείσμα και θέληση για να μην είμαι καλά.
Δεκτό, αλλά τι να κάνω????
Και την αγωγή την ακολουθώ, και ό,τι μου λέει προσπαθώ να το κάνω και ένα σωρο βιβλιαράκια περί \"θετικής σκέψης\" διαβάζω....
Απλά όλα τα βρίσκω ανούσια και κατά κάποιο τρόπο \"αγγαρεία\"...
Λες κι εγω δεν θα ήθελα να \"ζω\" όπως οι υπόλοιποι και κυρίως να \"χαίρομαι τη ζωή μου\" όπως οι υπόλοιποι...
Συγνώμη, αλλά δεν τα καταφέρνω! Ποτέ δεν τα κατάφερνα.
Κάνω ό,τι οι άλλοι για να διασκεδάσουν και \"σκυλοβαριέμαι\".
Ωραία, θέλει αλλαγή νοοτροπίας...
Πώς στο καλό γίνεται αυτό?
Πριν σε κατηγορήσει ο γιατρός σου, εσύ η ίδια κατηγόρησες τον εαυτό σου που τόλμησε να βρεθεί σε αυτή τη θέση...
Ξέρεις θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορείς να καταλάβεις πως έγινε, που δεν θα το πιστεύεις πόσο εύκολο ήταν τελικά να γίνει αλλά θα λες πως είσαι καλά όχι για να το λες αλλά επειδή θα είσαι...τόσο απλά- τόσο ακαταλαβίστικα...
Τι να κάνεις; απλά μη βαρεθείς να πιστεύεις πως αυτή τη ζωή θέλεις να τη ζεις κάπως αλλιώς αν αυτό είναι που πραγματικά θέλεις...άλλωστε ποτέ δεν σου έρχεται μια επιθυμία, χωρίς να σου δίνεται ταυτόχρονα η δύναμη να την πραγματοποιήσεις [R.Bach]
Τις απαντήσεις σε αυτά που ρωτάς τις ξέρεις εσύ η ίδια... το θεωρείς αναγκαίο συστατικό για να είσαι καλά το να ζεις όπως όλοι οι άλλοι η να κάνεις ότι κάνουν κι όλοι οι άλλοι αν και το βρίσκεις βαρετό?
Κι αν όντως όπως λέει ο γιατρός σου έχεις πείσμα στο να μη γίνεις καλά ποιος είναι ο λόγος?
Δεν πιστεύω οτι είσαι παράλογη, μπορει όμως να κάνω και λάθος..
Οι απαντήσεις έρχονται σιγά σιγά. Αρκει υπομονη να έχουμε.
Φιλια πολλά
Νομίζω ότι είμαι πιο ήρεμη κι έτσι μπορώ να κρίνω λίγο καθαρότερα τα πράγματα...
Weird, παράλογη δεν είμαι και το ξέρω... Ναι, είμαι περίεργη ως άνθρωπος, αλλά στο βαθμό που αυτό με διαφοροποιεί από τους υπολοίπους και μου προσδίδει δική μου προσωπικότητα. Απλά, σαν άνθρωπος που είμαι, ενίοτε παραλογίζομαι...
Εξηγώ... Τελικά δεν είναι παράλογο, ενώ αναγνωρίζω πως είχα φτάσει στο πάτο, να απαιτώ άμεσα την κορυφή?
Θυμίθηκα κάποιες καταστάσεις του παρελθόντος που ηθελημένα τις είχα εκτοπίσει από τη μνήμη μου... Το συμπέρασμα μου είναι πως τελικά ακόμα δεν είμαι ευχαριστημένη από τα πάντα, όμως θα ήμουν αγνώμων να μην αναγνωρίζω τη βελτίωση στην ποιότητα της ζωής μου...
Μετά από τα παιδικά μου χρόνια είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ ότι είμαι -οργανικά- στην καλύτερη μου κατάσταση. Έχω ένα φυσιολογικό βάρος και καλές εξετάσεις αίματος. Έχω πολλά ανοιχτά ζητήματα στη ζωή μου, όμως είναι η πρώτη φορά που ξυπνάω το πρωί και δε χρειάζεται να καταβάλλω υπερπροσπάθεια για να σηκωθώ από το κρεβάτι...
Μπορεί αυτά να σας φαίνονται ακατάληπτα, όμως , αληθινά, το μυαλό μου αρχίζει να καθαρίζει... Τελικά το να κάνεις ένα βήμα είναι κάτι, αλλά το να το συνειδητοποιήσεις είναι κάτι πιο σημαντικό.
Δανάη μου, να \'σαι καλά, βρε...
Έχεις απόλυτο δίκιο και το βλέπω πια καθαρά!
Μάκια
Αύριο έχω συνεδρία πάλι...
Ξέρω για ποια πράγματα θα τα ακούσω πάλι, αλλά ξέρω και που θα του πάω κόντρα...
ΕΓΩ ΑΥΡΙΟ ΔΕ ΖΥΓΙΖΟΜΑΙ!!!
Τρώω \"καλά\" (μέχρι και πρωινό!) και έχω μια ιδέα ότι έχω βαρύνει λίγο... Να αδυνάτισα πάντως δε νομίζω...
Υποτίθεται πως με ζυγίζει κάθε φορά για να δει μήπως χάνω ανεξέλεγκτα βάρος και αν χρειαστεί να αλλάξω φαρμακευτική αγωγή...
Κάτι τέτοιο σίγουρα δε συμβαίνει.
Αν όμως δω κανένα νούμερο που δεν μου πολυαρέσει... φοβάμαι ότι θα φρικάρω και θα \"κλειδώσω\" πάλι το στόμα μου.
Έκανα όλοκληρο αγώνα για να απαλλαγώ από τη μανία μου με τα γραμμάρια της ζυγαριάς και δεν ξαναμπαίνω στο ίδιο λούκι. Όλοι μου λένε ότι δείχνω καλύτερα από ποτέ, νιώθω καλύτερα από ποτέ κι ένας δείκτης δεν θα με τρελάνει πάλι!
(Ναι, ξέρω πως ακόμα είμαι λίγο ευαίσθητη με το θέμα, γι\' αυτό και δε το ρισκάρω...
Τι στο καλό... λογικά θα καταλάβει...)
[Τελικά είναι περίεργο πράγμα η σχέση που δημιουργείται μεταξύ θεράποντος και θεραπευομένου... Αυτή η μεταβίβαση ή όπως λέγεται τέλοσπάντων... Από σήμερα σκέφτομαι την αυριανή συνάντηση... Πάντως αυτά που λέγονται περί ερωτικού στοιχείου και τέτοια είναι μπούρδες.]
Aggelika μου χαιρομαι που πας καλυτερα,ειναι σημαντικο που αρχισες να συνειδητοποιεις καποια πραγματα και ειναι στο χερι σου να βοηθησεις τον ευατο σου ακομα περισσοτερο.
Ευχομαι ο,τι καλυτερο
Φιλακια
Τελικά, Νίκη μου, αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ειδικά στις διατροφικές διαταραχές (κι ακόμα πιο ειδικά σε μένα) η δυσκολία δεν είναι τόσο στο να ακολουθηθεί μια κλασική συνταγή για καταθλιψη, ψυχαναγκασμούς ή ό,τι άλλο...
Αυτό που δεν μπορούσα ουσιαστικά να πιστέψω ήταν ότι γίνεται να είμαι καλά οργανικά... Μέσα στα δέκα χρόνια που δε σιτίζομαι σωστά έμαθα σε μια \"φυσιολογική κατάσταση\" αρρώστιας... Ότι θα ζαλίζομαι, θα τρέμω, θα λιποθυμάω κι όλα τα σχετικά...
Συγνώμη, αλλά το θέμα μου ήταν γιατί δεν είχα θέληση για ζωή, τη στιγμή που ποιότητα της ζωής μου ήταν υπό του μηδενός; Το να αισθάνομαι χάλια ψυχολογικά ήταν ευκόλως εννοούμενο από τη στιγμή που ήμουν ερείπιο σωματικά...
Ξαναλέω πως δε λύθηκαν όλα μου τα προβλήματα δια μαγείας, αλλά είμαι \"χαρούμενη\" που συνειδητοποιώ πως μπορώ να κάνω πράγματα, έχω τις σωματικές αντοχές. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα αυτό...
Αγγελική ΄φαίνεται οτι έχεις ξεκαθαρίσει αρκετά πράγματα στο μυαλό σου. Χαίρομαι για αυτά που βιώνεις την περίοδο αυτή και σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι. Μου άρεσε πολύ αυτό που είπες, οτι πιο σημαντικό απο το να κάνεις ένα βήμα είναι να το συνειδητοποιείς.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Να είσαι καλά!και να το μοιράζεσαι μαζί μας (ακόμα και όταν δεν είσαι)
Φιλακια πολλά
Όσο για το θέμα της μεταβίβασης και γενικά της ψυχοθεραπευτικής σχέσης προσωπικά τα κατανόησα διαβάζοντας βιβλία του Yalom και ειδικά τον Δήμιο του ερωτα.
Φιλια
Κι εγώ το Yalom σκεφτόμουν...
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
«Φαίνεται πια πως τίποτα τίποτα δεν μας σώζει »
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.
Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.
Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.
Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.
Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από πεζό χωμάτινο ένα μνήμα,
δε θα ναι ποιητικώτερο και πι όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.
Πάνω σε 1 θέμα που με απασχολεί χρόνια τώρα βρήκα τόσες γνώμες..τόσα άτομα ν\' ασχολουνται....
Να σας πω κι\' εγώ την εμπειρία μου, ως βοήθημα σ\'εσάς και σε μένα.
Είμαι 28 ετών 1,65 και ζυγίζω 46 κιλά. ʼλλες φορές 48...και ποτέ δεν είμαι σταθερή στα κιλά μου. Αυτό γιατί \"ξεφεύγω\" μερικές φορές.
Δεν είμαι ανορεκτική όπως παλαιότερα, αντίθετα μου αρέσει το φαγητό. Βέβαια χορταίνω πιο εύκολα από τις φίλες μου.
Καποτε, μικρή αδυνατούλα καθώς ήμουν, άκουγα στην παραλία κοπλιμέντα όπως \"αυτό αν μεγαλώσει πως θα γίνει\". Δε ξέρω, ίσως η κατασκευή μου, το μπαλέτο με έκαναν να έχω ιδιαίετερο σώμα. Έτσι κι\' εγώ καλλιεργούσα στο μυαλό μου όλο και παραπάνω το ιδανικό. Μετά την εφηβία, διαπίστωσα πως τα κιλά ανέβαιναν πιο εύκολα και το γυναικίο μου σώμα έκανε κυτταρίτιδα όταν έτρωγα γλυκά \'η σάλτσες. Γι\' αυτό σταμάτησα να τρώω από αυτά τα είδη. Σιγά σιγά άρχισα να μη τρώω μαγειρευτά φαγητά και έτρωγα μόνο βραστές σαλάτες και σπάνια κρέας.
Σήμερα η διατροφή μου είναι σαλάτες. Πάντα πιστεύω πως έχω κιλά να χάσω. Νιώθω πως το τέλειο σώμα μου προδίδει όλους αυτούς που ως τώρα με επαινούσαν. Δεν είμαι πια η ίδια. Όσο κι\' αν ακούω κοπλιμέντα, για μένα είμαι πάντα λίγο λιγότερη απ\' ότι θέλω.
Όταν έχω τα μαλλιά μου ξανθά μου αρέσουν οι μελαχρινές, όταν σκουραίνω τα μαλλιά μου το μετανιώνω. Νιώθω πως έχω κατακτήσεις, το βλέπω καθημερινά. Περισσότερες από τις φίλες μου. Στέκομαι στον καθρέφτη πολλές φορές και καμαρώνω τον εαυτό μου, κι\' αλλες φορές αναρωτιέμαι πως κατάντησα έτσι.
Είμαι λεπτή, το ξέρω, όμως νομίζω ότι όταν παχαίνω 1-2 κιλά παχαίνει το πρόσωπό μου και δεν είμαι όμορφη. Αφού αισθάνομαι να αρέσω πιο πολύ πιο λεπτή....Μήπως βγάζω τότε την αύρα μου;
Δε ξέρω αν θέλω να το καταπολεμήσω...φοβάμαι πως αν ηρεμήσω από αυτό το άγχος θα παχύνω...
Μου αρέσω, αλλά ταυτόχρονα νιώθω πως έχω ατέλειες...
Είχα γράψει ένα μεγάλο κείμενο... αλλά το έχασα... :(
Η ουσία πάντως ήταν ότι καταλαβαίνω lilina ακριβώς τι εννοείς...
Αντικειμενικά γνωρίζω ότι έχω ένα ενδιαφέρον \"πακετο μορφής\" και προσωπικότητας.
ʼλλες μέρες όμως με βρίσκω αψεγάδιαστη (χρώμα, δέρμα, διαστάσεις) κι άλλοτε δεν μπορώ να βρω κάτι που να μου αρέσει πάνω μου. Κι αυτό εννοείται ακόμα κι όταν ξέρω ότι δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό από τη μια μέρα στην άλλη...
Πάντως σε ευχαριστώ, γιατί μου ξύπνησες άθελα σου μνήμες που είχα απωθήσει κι όμως εξηγούν την όλη ιστορία... Αυτά έγραφα πριν... θα τα γράψω σε κάποια φάση.
¨Εχω να καταθέσω κάτι αν και δε νομίζω να έχει καμία σχέση με ανορεξία..
¨Εριξα μια ματιά στο παρελθον και νομίζω μπόρεσα να δω κάποια πράγματα. Συχνά όταν πέρναγα μάυρίλες με έπιανε μια μανία να αδυνατήσω. Ακόμα κι αν ήμουν καταβεβλημένη επειδή δεν έφαγα ένα γεύμα, θεωρούσα οτι η θολή κουρασμένη εξωτερική μου εικόνα τάιριαζε με αυτό που ένιωθα μέσα. Μου άρεζε με έναν περίεργο τρόπο να δείχνω οχι μόνο αδυνατη αλλα και αδύναμη. Ετσι αισθανόμουν κι όλας οτι κάτι μαχομαι- την αδυναμία μου? ποιος ξέρει. Ο ήχος της κοιλιάς μου που γουργούριζε ταίριαζε υπέροχα με τον εσωτερικό θυμό και τη θλίψη μου. Τον άκουγα κι έλεγα θα σε ξεπεράσω.
Ποτέ δεν έφτασα σε ακρότητες. Στη χειρότερη φάση μου ήμουν 53 54 κιλά με ύψος 1.77.
Απο την άλλη όταν είμαι καλά ψυχολογικά μου αρέσει το σώμα μου να έχει τη θυληκότητά του και αγαπώ κάθε του καμπύλη αντι να παω να την εξαφανίσω...Θέλω να ικανοποιώ τις ορέξεις μου, να με ταίζω, νε με φροντίζω.
όπως καταλαβαίνετε το ναμεινω σταθερή σε ένα βάρος είναι δύσκολο.
ʼπο μικρή με θεωρούσα χοντρη. Ήξερα οτι αντικειμενικά δεν έιμαι, απλά προσωπικά δεν με ικανοποιούσε αυτό που οι άλλοι έβρισκαν κανονικο.
Στο παρόν γυμνάζομαι, είμαι 57-58κιλά, δεν ασχολούμαι τόσο αν και με έχει πιάσει μια μανια με την υγειινη διατροφή. Εδω και 2 μήνες τρωω καλο πρωινο ,σαλατα και φρουτο το βραδυ. Τα σαββατο που τρωω με γονεις εξαιρειται. Βασικά σκέφτομαι να πάω σε διατροφολόγο για να βάλω υγειινή ποικιλία στα γεύματά μου.
Απλά ήθελα να το μοιραστώ εντελώς φιλικά.
Χωρίς να θέλω να το παίξω ειδική ή τίποτα σχετικό (μάλλον κουρασμένη είμαι από την όλη διαδικασία με το φαγητό), Δανάη μου, μόνο εσύ μου ακούγεσαι τελείως καλά στη σχέση σου με το φαγητό, κι αν φυσικά τα πράγματα είναι έτσι όπως τα αναφέρεις...
Να μου συγχωρέσεις την καχυποψία, δεν είναι κάτι το προσωπικό, απλά όσες έχουν πρόβλημα με το βάρος και το φαγητό δε βγάζουν έκτακτο παράρτημα. Συνήθως είναι είτε αυτές \"που χορταίνουν εύκολα\" είτε αυτές \"που τρώνε και δεν παχαίνουν\". (Μετά μπορείτε να συνεχίσετε να πιστεύετε και στον ʼγιο Βασίλη!)
lilina, αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι να ακροβατείς σε λεπτές ισορροπίες. Μόνη σου λες... \"δεν είμαι ανορεξική όπως παλαιότερα\". Weird μου, πιστεύω ότι κι εσύ έχεις αυτογνωσία γι\' αυτό και σκέφτεσαι να πας σε διατροφολόγο (ένα γεύμα μαγειρεμένο φαγητό την εβδομάδα δεν είναι φυσιολογικό!).
Και να σας πω κι ένα μυστικό για το πώς φαίνονται τα άτομα με -σοβαρές- διατροφικές διαταραχές (εξαιρείται η νευρική βουλιμία που προσδίδεται από άλλα χαρακτηριστικά)? Το χρησιμοποιώ και σαν κριτήριο για να δω πού περίπου βρίσκομαι...
Βγείτε έξω για φαγητό! Είναι λυπηρό το πώς μια έξοδος για φαγητό μπορεί να γίνει Γολγοθάς. Από τη μια να ψάχνεις μια ώρα στον κατάλογο τι θα μπορούσες να φας, μετά να τρελαίνεσαι πως γίνεται αντιληπτό ότι δεν τρως και στο τέλος να χρειάζεται να πεις ιστορίες για αγρίους για να δικαιολογήσεις το ότι το μεγαλύτερο μέρος της μερίδας σου βρίσκεται στο πιάτο σου, αν και ο σεφ είναι καταπληκτικός....
Τη μια φορά θεωρείται δικαιολογημένο, από ένα σημείο και μετά γίνεται αντιληπτό. Δεν είναι τυχαίο ότι στο τέλος η κατανάλωση φαγητού με παρέα αποτελεί σπάνια δραστηριότητα...
Δεν αισθάνομαι πολύ καλά και δεν έχει γίνει και κάτι...
Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να αισθάνομαι έντονη πείνα (φαντάζομαι ότι φταίει κι φαρμακευτική αγωγή) αλλά... έχω αγχωθεί...
Σε γενικές γραμμές δεν πολυασχολούμαι με το βάρος μου. Αποφεύγω να ζυγιστώ ακόμα και να κοιταχτω στον καθρέφτη ή να βγω φωτογραφία. Οργανικά είμαι καλά, αλλά φοβάμαι ότι ... θα δω πως είμαι \"θεόχοντρη\".
Όλοι μου λένε πως δείχνω καλύτερα από ποτέ. Νιώθω καλύτερα από ποτέ... το έχω ξαναπεί, αλλά φοβάμαι πως ακόμα δεν είμαι εξοικειωμένη με την εικόνα μου και τρέμω πως δεν πρόκειται να γίνω ποτέ...
Σκέφτομαι πάλι να αρχίσω δίαιτα... και φοβάμαι... Φοβάμαι ότι θα με πάρει από κάτω και θα χάσω πάλι την αίσθηση του μέτρου... Θέλω να πάω να πάρω καινούρια ρούχα και φοβάμαι τους καθρέφτες!
Το ίδιο νούμερο φοράω, το ξέρω. Ναι, το μικρότερο είναι ... όμως φέτος επανέρχεται το layering (το ένα ρούχο πάνω από το άλλο) και τα skinny jeans. Φοβάμαι να πάω για να αγοράσω ρούχα!
Με έχει πιάσει το ανάποδο πάλι...
-Και ντρέπομαι... που ασχολούμαι με κάτι τόσο... επιφανειακό κι όμως μου κάνει τη ζωή μου δύσκολη...-
Ευτυχώς, σήμερα είμαι αρκετά καλύτερα...
Αυτές τις μεταπτώσεις να μην είχα, αλλά ... πού θα πάει; θα στρώσουν κι αυτές...
Να μη τα θέλω όλα \"εδώ και τώρα\"...
Δανάη μου, δίκιο έχεις. Απλά η αλλαγή τρόπου σκέψης δεν είναι κι εύκολο πράγμα... Θέλει αρκετή προσπάθεια... Αλλά, αξίζει τον κόπο...
Ελπίζω σήμερα να σας βρίσκω όλους καλά και να σκέφτεστε όσο πιο αισιόδοξα μπορείτε!
( Μερικές φορές... αργεί πολύ να ξημερώσει, αλλά πάντα τελικά ξημερώνει! )
H αλλαγή τρόπου σκέψης είναι σαν να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα Αγγελική. Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο αλλά όταν ο τρόπος σκέψης που ακολουθούμε μας οδηγεί σε αδιέξοδα, εσωτερικές εντάσεις και συγκρούσεις αλλά και σε εξωτερικές τριβές με άλλους ανθρώπους τότε δεν είναι καλό να κάνουμε μια αλλαγή μικρή ή μεγάλη στον τρόπο που σκεφτόμαστε και κατά συνέπεια συμπεριφερόμαστε;Quote:
Originally posted by Aggelika
Ευτυχώς, σήμερα είμαι αρκετά καλύτερα...
Αυτές τις μεταπτώσεις να μην είχα, αλλά ... πού θα πάει; θα στρώσουν κι αυτές...
Να μη τα θέλω όλα \"εδώ και τώρα\"...
Δανάη μου, δίκιο έχεις. Απλά η αλλαγή τρόπου σκέψης δεν είναι κι εύκολο πράγμα... Θέλει αρκετή προσπάθεια... Αλλά, αξίζει τον κόπο...
Ελπίζω σήμερα να σας βρίσκω όλους καλά και να σκέφτεστε όσο πιο αισιόδοξα μπορείτε!
( Μερικές φορές... αργεί πολύ να ξημερώσει, αλλά πάντα τελικά ξημερώνει! )
Φιλικά
Αλέξης
Η Βούληση Aggelika είναι ένα πολύτιμο εργαλείο.
Γιατί δεν δίνεις έμφαση στο πόσο όμορφα νιώθεις όταν αυτή επιβεβαιώνετε?
Επέτρεψε στον εαυτό σου να νιώθει οπως νιώθει. Χωρίς αξιολογήσεις. Ετσι απλά. Ετσι ανθρώπινα.
Μερικές φορές, ξέρεις, χρησιμοποιούμε την τροφή για να σπρώξουμε προς τα κάτω (να καταπιούμε, αν θέλεις) συναισθήματα που θεωρούμε ανεπιθύμητα.
Να είσαι καλά
Γιώργος
Αλέξη, έχεις απόλυτο δίκιο... Ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης και τα προβλήματα με το φαγητό (είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δε το έχει βιώσει) με έφεραν πολλές φορές σε απόγνωση. Με τους άλλους δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά οι εσωτερικές συγκρούσεις με είχαν εξουθενώσει... Το ξέρω ότι αξίζει την προσπάθεια, απλά μερικές φορές αισθάνομαι κάποια κούραση.
Psychologist, το αίσθημα πείνας στο οποίο αναφέρθηκα, όσο κι αν δε μου αρέσει, αναγνωρίζω ότι είναι στοιχείο \"υγείας\". Μάλλον ο οργανισμός μου αρχίζει να μαθαίνει να εκφράζει τις ανάγκες του ή καλύτερα, εγώ μαθαίνω να τις ακούω. Για χρόνια, δεν μου επέτρεπα να πεινάσω. Είτε θα έτρωγα κάτι γιατί θυμόμουν ότι είχα να φάω ακόμα και μέρες, είτε καθαρά για κοινωνικούς λόγους...
Θέλει προσπάθεια η αλλαγή της όλης σχέσης που υπάρχει με το φαγητό όταν αυτή είναι επιζήμια..
Ηθελα να σου πω απλα να μην κατηγορείς τον ευατό σου ως ανουσιο η επιφανειακο όταν έχεις ανησυχίες του ειδους. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν έχεις βάθος ως άνθρωπος...
Απλά δες τες και κάνε ότι θα σε κρατάει πιο πολύ σε ισορροπία για να τις διαχειριστείς. Τουλάχιστον έτσι έχω αρχίσει να κάνω εγώ.
Φιλάκια πολλά
Είμαστε δίπλα σου
Aggelika,
Ξέρω ότι η σχέση με την τροφή είναι τόσο διαφορετική για τον καθένα μας. Για άλλους είναι απόλαυση, για άλλους ανάγκη για επιβίωση, για άλλους υγεία και για άλλους ανάλογα την περίσταση.
Ανάλογα σε ποια φάση είμαστε, έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση.
Όταν κάποτε πληγώθηκα πολύ, έχασα τόσα κιλά ώστε να υποψιαστεί ο \"κόσμος\" ότι έπαθα κάτι άσχημο στην υγεία μου...ποιος ξέρει τι σκεφτόντουσαν...καρκίνο; Ψηθίριζαν μεταξύ τους διάφορα. Στην πραγματικότητα τα 42 κιλά μου δε μου άρεσαν, όμως τα αγαπούσα.
Τελικά επανήλθα. Έγινα 46 κιλά και έφτασα ως τα 50. Δε μου άρεσαν και μπήκα σε δίαιτα. Έφτασα πάλι 46-48. Εκεί νιώθω όμορφα.
Δε στερούμαι πια το φαγητό. Δε μένω νηστική. Τρώω φρούτα, πίνω χυμούς, τρώω τις Κυριακές έξω. Αλλά πάντα έχω το άγχος...το φόβο...μη χάσω το σώμα που όλοι σχολιάζουν.
Όταν βλέπω μπροστά μου ένα υπέροχο γεύμα...λέω στον εαυτό μου \"Αν το φας, δε θα είσαι όμορφη το Σάββατο στη βόλτα που θα πας, και δε θα φορέσεις εκείνο το εφαρμοστό φόρεμα\". Σαν από θαύμα πάντα νικάω το γεύμα.... ʼλλες φορές όχι...και τότε την άλλη μέρα ξυπνώ δυστυχισμένη.
Αν πάλι δω στον ύπνο μου να τρώω γλυκά, πολλά γλυκα...ξυπνώ ευτυχισμένη που τα γεύτηκα στον ύπνο μου...αλλά δεν πήρα ούτε γραμμάριο....Τι απίστευτο...ξυπνώ χορτασμένη.
Η σχέση μου με το φαγητό είναι ζωντανή. Ο αρραβωνιαστικός μου λέει \"πάντα θα είσαι ένα υπέροχο κορμάκι...γιατί είσαι τόσο δυνατή\". Οι άντρες λένε \"οι γυναίκες παρατάνε το σώμα τους μετά από κάποια ηλικία, εσύ όμως ποτέ\"....
Και σας ρωτώ, ποιος αγαπάει τελικά το σώμα του; Αυτός που τρώει ανεξέλεγκτα; Εκείνος που τρώει προσεκτικά;
\"φάε και μπάμιες, λέει η μητέρα μου\"...
-θα τις φάω βρε μαμά, αρκεί να μην είναι μαγειρεμένες μέσα σε λάδι. Θα τις φάω νερόβραστες και θα ρίξω ωμό ελαιόλαδο από πάνω.
-Μα πρέπει να τρως απ\' όλα τα φαγητά (λέει η μαμα)
-Ξέρω τι κάνω....Τα τρώω διαφορετικά μαγειρεμένα.
Αυτός είναι ένας συνηθισμένος διάλογος με τη μητέρα μου...
Δε ξέρω γιατί δε με καταλαβαίνει κανείς. Νιώθω πως τρώω τα πάντα διαφορετικά μαγειρεμένα. Απλά προσπαθώ να κρατάω τα κιλά μου από 45-47. Είναι κακό να είμαι τόσο ευαίσθητη με τα κιλά μου;
1.62-1,65 εκεί περίπου.
Εντάξει, έχω εμμονές...αλλά ...τα ελέγχω...(νομίζω)
lilina τα όσα λες τα καταλαβάινω απόλυτα. Κι εγώ όταν δεν ήμουν καλά παλιοτερα ήθελα οι άλλοι να με βλέπουν μαραμένη και τουλάχιστον οι πιο κοντινοί μου να ασχοληθούν μαζί μου, να καταλάβουν οτι κάτι τρέχει με μενα, οτι δεν αστειέυομαι , δεν είμαι καλα. Κάποτε μάλιστα στα 14 έκανα και \"απεργία πείνας\" με συγκεκριμένο στόχο:την προσοχή μιας καθηγήτριάς μου.
Δεν με τιμάν όλα αυτά αλλά κάποτε έπρεπε να τα παραδεχτώ και είστε οι μόνοι που τα έχω πει..
Όλες αυτες οι ανησυχίες για το να μην βάλεις κιλά δεν είναι παράλογες στην εποχή που ζούμε, αρκει κατα την ταπεινή μου γνώμη να βρεις τη χρυσή τομή να είσαι στα κιλά που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα, να έχεις μια ελαστικότητα σε αυτό το θέμα, πχ μου φτάνει να έχω ένα βάρος 57 με 59.(για μένα)
κι εγώ όταν βλέπω κάτι λιπαρό σκέφτομαι οτι μετά θα αδυνατώ να έχω τη φινέτσα και τη χάρη μου, τους άλλους να με χαρακτηρίζουν μπιμπελό και πριν το΄φαω το φαντάζομαι σαν λίπος πάνω μου.
Τηγανητα λάδια, πατατακια γαριδακια φαγητά απο έξω σπορια κτλ προσπαθώ να αποφεύγω.
Βέβαια θα ξεφύγω κιολας καμια φορά αλλά ακολουθει έντονη γυμναστικη.
Να στο πω αλλιως με καποια κιλά παραπανω η αυτοπεποιθησή μου βλάπτεται σοβαρά. Για μενα αυτό είναι μέιζων θεμα. Βέβαια το παλεύω να γίνω πιο ελαστική και τσατίζομαι να βλέπω ανθρώπους με γοητεία που αποδέχονται τον εαυτό τους και με τα παραπάνω κιλά τους και είναι όμορφοι και σίγουροι, ενω εγώ αδυνατώ να το κανω αυτο.
ΠΙστευω πάντως lilina ως οσο κρατας καποιες ισορροπιες και εισαι καλά με ένα λογικό βάρος, δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι.
φιλια
Ας μη φτάσουμε σε άκρα...
Το να ενδιαφέρεται κάποιος για την εμφάνισή του είναι απολύτως κατανοητό και θεμιτό, αρκεί να μη δημιουργούνται ακραίες διαταρραχές του συναισθήματος...Το να πει κάποιος... \"πάχυνα, να βάλω λίγο φρένο\" είναι φυσιολογικό. Το να καταστροφολογεί κάποιος για τα 1-2 κιλά αποτελεί πρόβλημα.
Στο παρελθόν με έχω συλλάβει να αντιδρώ χειρότερα από ό,τι θα ήταν αναμενόμενο σε απώλεια αγαπημένου προσώπου καθώς και το αντίστροφο, σε περιπτώσεις που θα έπρεπε να είμαι χάλια για αντικειμενικούς λόγους, εγώ να είμαι \"καλά\" γιατί η ζυγαριά με είχε πάρει με το καλό...
Σίγουρα δε νιώθω περήφανη γι\' αυτά... αλλά ξέρω από πρώτο χέρι τι θα πει η ζωή σου να φτάσει να καθορίζεται από το φαγητό και από έναν ηλεκτρονικό ζυγό. Κόρη ορθορεξικής... μεγάλωσα με \"άσχημα\" πρότυπα και τα πήγα κι ένα βήμα πιο πέρα...
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ!
...\"λιμοκτονούμε την ευτυχία μας για να θρέψουμε τη ματαιοδοξία μας\"...