ΕΙΜΑΙ Χ Α Λ Ι Α ...

Τι σε κρατάει από το να σηκωθείς ένα βράδυ, να κάνεις ένα ζεστό αφρόλουτρο, να φτιάξεις τα μαλλάκια σου, να βάλεις δυο σταγόνες chanel no5 και να ρίξεις ένα "γειααα, τα λέμε σε τρεις τέσσερις ώρες" την ώρα που θα είσαι στην πόρτα και δε θα κοιτάς καν προς τον καναπέ που κάθεται εκείνος?
Σε κρατάει το καθήκον. Το ίδιο το καθήκον που σου φορτώνει εκείνος, το τώρα είσαι μάνα, δεν έχεις δικαιώματα, ένας είναι ο ρόλος ο καλός.
Μάνα ξεμάνα, έχεις πάθει κατάθλιψη και ούτε εσύ ούτε το παιδί σου θα είναι ευτυχισμένο έτσι που το πας. Γιατί μη μου πεις πως μπορεί μια μητέρα που θέλει να κρύβεται στον ύπνο, να αποσύρεται, να μεγαλώσει υγιές παιδί. Για να είναι το παιδί σου χαρούμενο και ισορροπημένο, πρέπει πρώτα να είσαι εσύ.
Αφού λοιπόν όπως κατάλαβα δυσκολεύεσαι να απαιτήσεις από το ταίρι σου ό,τι έχεις ανάγκη, τότε κάντο για το παιδί σου.
Όταν σε ρωτήσει ο κυρ Μέντιος "τι μάνα είσαι συ που αφήνεις το παιδί σου για να βγαίνεις και να διασκεδάζεις" απάντησε
"αυτή η ίδια που για να μπορέσει να λειτουργεί θέλει καύσιμα. Αφού κυρ αποτέτοιε δε λες να σηκώσεις την αντλία να το γεμίσεις το ρεζερβουάρ, αναλαμβάνω να το γεμίζω εγώ"
Μην αφήνεις ηλίθιες ενοχές να σε βασανίζουν.

Και Γιώργο από πάνου, λολ, τι σημαίνει δεν πρέπει να βαριέσαι? άμα βαριέσαι βαριέσαι, και τα πρέπει είναι ψεύτικα. Όσο για το σωστή κι αγαπημένη οικογένεια, θέλει δύο γονείς που να μοιράζονται υποχρεώσεις, όχι έναν που να θυσιάζεται και ας πάει για ψυχίατρο.

το θέμα είναι ότι η μιααλλαγή θέλει να βγαίνει βράδυ και δεν νομίζω ότι την ικανοποιεί το να βγαίνει πρωί/μεσημέρι/απόγευμα για καφέ/βόλτα στον παιδότοπο/με φίλες κλπ. αυτό που θέλεις από ο,τι κατάλαβα είναι νυχτερινή ζωή. εγώ δεν αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει να πηγαίνεις στα μπουζούκια, να παραγγέλνεις ποτό και να φλερτάρεις αθώα. είσαι παντρεμένη και μάνα ενός 3χρονου παιδιού. είσαι επίσης 30 ετών. στα λογικά πλαίσια θεωρώ ότι είναι όταν βγαίνεις να βγαίνεις με τον άντρα σου (και να μην φλερτάρεις με άλλους αθώα ή μη). υπάρχουν άλλοι τρόποι για να ανέβεις ψυχολογικά, όσο και αν τους σνομπάρεις ή θεωρείς ότι δεν ταιριάζουν με τη ζωή που ονειρεύεσαι να ζήσεις, και αυτοί δεν περιλαμβάνουν αλκοόλ, μπουζούκια και φλερτ.
κοίτα το παιδί σου, δεν είναι ένα αντικείμενο που το γέννησες για να συμπληρώσεις την εικόνα της παντρεμένης 30χρονης, είναι μια ψυχούλα που σας έχει ανάγκη. εσύ η ίδια που θέλεις να "φλερτάρεις" τα βράδια στα μπουζούκια είσαι η μάνα του παιδιού που κοιμάται την ίδια ώρα στο σπίτι σου, όπως κοιμάται και ο σύζυγός σου που εργάζεται για να μπορείτε να ζείτε αξιοπρεπώς. σκέψου να μεγαλώσει το παιδί σου και να έχει αντίληψη του τρόπου διασκέδασης που σε γεμίζει. το θέλεις αυτό;
το πρόβλημα φυσικά και έγκειται στην έλλειψη επικοινωνίας με τον άντρα σου, που δεν θέλει να συμμετάσχει σε όλο αυτό που περνάς. όχι ότι πιστεύω ότι θυσιάζεσαι όπως ειπώθηκε, γιατί και αυτός δουλεύει για να σας συντηρεί.
βάλε λίγο νερό στο κρασί σου, γιατί αν λες στον άντρα σου "θέλω να βγω όπως παλιά, να πάω στα μπουζούκια να το κάψω" μάλλον και αυτός θα σου βάλει εμπόδια, γιατί θα φοβάται μήπως σε χάσει. για αυτόν είναι πιο ασφαλές το να μένεις μέσα, γιατί ίσως δεν έχει και κουράγια (δουλεύοντας σίγουρα θα κουράζεται) να σε κυνηγάει.
άσε τα μπουζούκια, κάνε έναν χρονικό και οικονομικό προγραμματισμό για να βγαίνεις όπως σου πρότειναν και οι άλλοι με φίλες για καφέ, βόλτες με το παιδί, αλλά και με τον άντρα σου κάποια βράδια για φαγητό/ποτό/άντε μια στο τόσο και κανα μπουζούκιο (μπλιαχ). Άσε που και ο άντρας σου αποκλείεται να είναι απόλυτα ικανοποιημένος με όλα αυτά, ίσως θεωρεί άδικο να πιέζεται αυτός για να τα βγάλει πέρα, ενώ εσύ να θέλεις και τις πολυτέλειες του παρελθόντος σου. Γιατί εσύ τα θέλεις λίγο όλα όπως σε βολεύουν.
Αν θες να περνάς και χρόνο μόνη σου κάνε μια άλλη δραστηριότητα, που (εκτός και αν πρόκειται για...ψάρεμα) θα γίνεται μέρα.

Ότι και να λέμε,είναι φανερό ότι η κοπέλα δεν ήταν για οικογένειες και παιδιά,τουλάχιστον σ'αυτή τη φάση.Εφόσον ζούσε μια έντονη ζωή όπως λέει,το κλείσιμο τώρα μέσα είναι λογικό να φαίνεται βουνό.Αφού δεν χόρτασε από μπουζούκια,φλερτ και αυτοεπιβεβαίωση τί τον ήθελε τον γάμο;Δεν ξέρω αν παρασύρθηκε από συγγενείς ή από κάτι άλλο (ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ίσως) να παντρευτεί,αλλά αφού το έκανε θα πρέπει να ακολουθήσει και τους κανόνες.Όταν προτιμάει τις νυχτερινές εξόδους από το να πηγαίνει σε κάποιο παιδότοπο με άλλες μάνες όπως είναι και το σωστό,τί να πεις;

Οι γυναίκες θα πρέπει να καταλάβουν ότι απαξ και κάνουν παιδί,πρώτα είναι μάνες και μετά γυναίκες.

εμένα μου φαίνεται πως αν είχει λίγη περισσότερη κατανόηση από την σύζυγο και έβγαινε μια στο τόσο δεν θα το έκανε τόσο μεγάλο θέμα.

ρε παιδια δεν καταλαβαινω κ δεν ειναι σωστο να με κρινουν καποιοι με ασχημο τροπο.το παιδι το θελαμε,το γαμο τον θελαμε!αγαπηθηκαμε.ηξερα τι εκανα.μεχρι κ εγκυος εβγαινα κ μαζι με τον αντρα μου βραδι αλλα κ χωριστα με φιλες μου.εκανα κατι κακο??κ οταν γεννησα ολα κοπηκαν μαχαιρι εξαιτιας της πεθερας που μας κρεμασε.γιατι αν δεν εφευγε κ δουλεια θα εβρισκα,κ θα εβγαινα λιγο.ειμαι απλα λιγο ατυχη γιατι δεν εχω γονεις,αδελφια,συγγενεις,φ� �λους μια βοηθεια!το ξερετε οτι περυσι ειχα τενοντιτιδα κ ημουν με ναρθηκα στο ποδι κ σερνομουνα σαν φιδι να φροντισω το παιδι?το ξερετε οτι δεν εχω το δικαιωμα να αρρωστησω?αν παθω κατι καηκα.ολα αυτα με εχουν τρελλανει το μονο που θελω ειναι να ζουσα καπως πιο φυσιολογικα κ σε καμια περιπτωση δεν θελω να ξενυχταω καθε βραδι εξω.μια φορα η δυο το μηνα θα ταν καλα.κ το θεμα που θεσατε για το πως παω στο γυναικολογο κ στον οδοντιατρο ειναι μαζι με το παιδι.παντα κ μαζι!να το παρω κ στον ψυχολογο μαζι?δε νομιζω να δεχτει..κ επισης οι γυναικες που ειναι καθε αυτου μανες τις εχετε δει πως ειναι...80κιλα,λαδι το μαλλι,απερποιητες τελειως.αναρρωτηθηκατε αν γουσταρουν που καταντησαν ετσι?ενω μια υγιης μανα πρεπει να εχει κ χρονο για το παιδι της,κ για τον αντρα της κ για τον εαυτο της.

*,φ� �λους φιλους

δεν εισαι ατυχη γιατι εχεις παιδι και αντρα, οικογενεια που σε αγαπα. υπαρχουν γυναικες που δυσκολευονται να κανουν παιδι και αλλες που ο αντρας τους τις κακοποιει και τραβανε τα μυρια οσα. οποτε καθολου ατυχη δεν εισαι. δεν σε κρινουμε ασχημα, τουλαχιστον δεν το επιδιωκουμε. αλλα μηπως πρεπει να διερωτηθεις και εσυ λιγακι για ποιο λογο τα ζητας ολα αυτα; και αν ειναι δικαιο για τον αντρα σου και το παιδι σου να απαιτεις κατι συγκεκριμενο και να μην προσαρμοζεσαι στις καταστασεις; σου ειπαμε ολοι να προσπαθησεις να συζητησεις με τον αντρα σου και να συμφωνησετε να βγαινετε μαζι. απο κει και περα με τις φιλες ειναι καλυτερο να βγαινεις για καφεδες κλπ παρα για μπουζουκοποτοφλερτ. ειναι κακη κριτικη αυτο; το λεμε για το καλο της οικογενειας σου. πριν που αναρωτιοσουν αν πρεπει να χωρισεις με τον αντρα σου για αυτο το λογο καραφλιασα. ετσι διαλυονται οι οικογενειες; επειδη η μανα δεν μπορει να κανει συμβιβασμους με εναν πατερα που δουλευει και ισως δικαιουται να κανει και λιγο το δικο του; οσο για αυτο που λες οτι θα ειχες χρονο αν σου κρατουσε αλλη το παιδι να βρεις δουλεια, εγω πιστευω οτι παει αντιστροφα. πιεζεσαι λιγο, προσπαθεις να βρεις δουλεια και επειτα βρισκεις μια γυναικα να σου κραταει το παιδι και την πληρωνετε μισα μισα με τον αντρα σου. ή βαζεις το παιδακι σε παιδικο σταθμο και δουλευεις κανονικα. τι αλλο να σου πω τωρα περα απο την ειλικρινη γνωμη μου..

Διάβασα πολύ προσεχτικά όλα αυτά που είπες... Είμαι κι εγώ μητέρα 2 παιδιών και θέλω να σε πληροφορήσω πως και εμείς δεν βγαίνουμε πολύ συχνά... Δεν είσαι καθόλου άτυχη έχεις ένα παιδί και το μεγάλωμα του είναι το σημαντικότερο δώρο που θα μπορούσες να έχεις.. Να είσαι εκεί δίπλα του σε όλα... Είχα μητέρα η οποία εργαζόταν και μου έλειπε πολύ.. Δυστυχώς και εγώ εργάζομαι για να τα βγάλουμε πέρα... Μήπως όντως δεν ήσουν έτοιμη να γίνεις μητέρα??? Το να αποκτάς ένα παιδί είναι μεγάλη ευθύνη και χρειάζονται αυτοθυσίες... Και δεν λέω φυσικά να χάσεις τον εαυτό σου αλλά θα έπρεπε να σε γεμίζει το ότι μπορείς να πάρεις το παιδί μαζί σου και να βγεις οπουδήποτε... Εάν πια θέλεις τόσο πολύ να πας στα μπουζούκια πάνε... Η ζωή δεν κρύβεται εκεί... Σκέψου πόσο κακό μπορεί να κάνεις στο παιδί σου με αυτή σου την συμπεριφορά... Ελπίζω να μην γίνει έτσι όμως γιατί ξέρεις τι θα λες??? Καλά για μια βλακεία ( π.χ. να πάω στα μπουζούκια ) με έβλεπε το παιδί μου να συμπεριφέρομαι έτσι??? Συζήτα με τον άντρα σου για την ανάγκη σου και βρείτε μια λύση... Πάντως υπάρχουν χιλιάδες τρόποι διασκέδασης όπου θα μπορεί να συμπεριληφθεί και το παιδί σε αυτούς.

φοβαμαι γιατι η ζωη κυλα κ δεν περιμενει..ειχαμε βαλει ενα προγραμμα αλλα μας τα χαλασε η πεθερα.εχω κ αυτην την κουνιαδα σ αλλο κοσμο ζει!οποτε ερχεται αθηνα (επαρχια μενει)ερχεται να δει το παιδι,ντυμενη,στολισμενη .μιση ωρα κ μετα παει για τα ποτα της ουτε μια φορα δεν ειπε να σας κρατησω το παιδι να βγειτε.κ γω μια φορα που της το πα φρικαρε!!!κ ειναι 42 ετων!βραστα!!πληρης γκαντεμια...

Quote:

---

Originally Posted by miaallagi

φοβαμαι γιατι η ζωη κυλα κ δεν περιμενει..ειχαμε βαλει ενα προγραμμα αλλα μας τα χαλασε η πεθερα.εχω κ αυτην την κουνιαδα σ αλλο κοσμο ζει!οποτε ερχεται αθηνα (επαρχια μενει)ερχεται να δει το παιδι,ντυμενη,στολισμενη .μιση ωρα κ μετα παει για τα ποτα της ουτε μια φορα δεν ειπε να σας κρατησω το παιδι να βγειτε.κ γω μια φορα που της το πα φρικαρε!!!κ ειναι 42 ετων!βραστα!!πληρης γκαντεμια...

---

Δε σου έχει μείνει καμία φίλη από τα παλιά;Δηλαδή όλη η παρέα σου ήταν κοπέλες ό,τι να ναι,μπουζούκια,μπαράκια κλπ και αφού εσύ παντρεύτηκες σε ξεκόψαν γιατί δε θα μπορούσες πλεόν να τις ακολουθείς σε τέτοια έξαλλη ζωή;Άρα προφανώς για να έκανες παρέα με τέτοιες κι εσύ θα ήσουν έτσι.Ε λογικό είναι να μην μπορείς να μπεις σε καλούπια.

Έτσι όπως περιγράφεις την κουνιάδα σου φαίνεται να την ζηλεύεις κιόλας που αυτή στολίζεται και βγαίνει κι εσύ όχι.(By the way,απελευθερωμένο σόι σας βλέπω,η άλλη 42 χρονών και βγαίνει για ποτάκια,εσύ με μωρό θέλεις μπουζούκια και φλερτάκια,μπράβο!)

Μικροαστική ελληνική κοινωνία σε όλο της το μεγαλείο!
Η γυναίκα σαν γίνει μάνα και παντρευτεί πρέπει να ξεχάσει πως είναι άνθρωπος! Θα πρέπει να την ενδιαφέρει μόνο το παιδί της και το σπίτι της. Αυτά της είναι αρκετά για να είναι ευτυχισμένη και θα πρέπει να δοξάζει τον Θεό για την τύχη της.
Αυτές πάλι που φτάσαν στα 42 και βγαίνουν έξω για ποτάκια είναι πολύ απελευθερωμένες! Κανονικά, θα έπρεπε να κάθονται σπίτι τους, μπροστά στην τηλεόραση, με μια κουβέρτα στα πόδια, να αναπολούν τα νιάτα τους και να κλαίνε που δεν είχαν την τύχη της από πάνω που παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια.
Περαστικά σας!

Quote:

---

Originally Posted by miaallagi

φοβαμαι γιατι η ζωη κυλα κ δεν περιμενει..ειχαμε βαλει ενα προγραμμα αλλα μας τα χαλασε η πεθερα.εχω κ αυτην την κουνιαδα σ αλλο κοσμο ζει!οποτε ερχεται αθηνα (επαρχια μενει)ερχεται να δει το παιδι,ντυμενη,στολισμενη .μιση ωρα κ μετα παει για τα ποτα της ουτε μια φορα δεν ειπε να σας κρατησω το παιδι να βγειτε.κ γω μια φορα που της το πα φρικαρε!!!κ ειναι 42 ετων!βραστα!!πληρης γκαντεμια...

---

Γεια σου miaallagi! Από τη στιγμή που ζητάς βοήθεια, είσαι διατεθειμένη να σκεφτείς λίγο πάνω σε αυτά που θα σου πει κάποιος και δεν περιμένεις να ακούσεις ό,τι σε βολεύει, σωστά;
Λοιπόν... για διάβασε λίγο ξανά αυτά που έγραψες και παραθέτω εδώ.
Να τα δούμε ένα-ένα:
Φοβάσαι γιατί η ζωή κυλά και δεν περιμένει... Προφανώς η ''ζωή'' για σένα είναι το γλέντι; Το παιδί σου, η οικογένειά σου δεν είναι ζωή; Αφού αυτά ήθελες και λαχταρούσες τόσο καιρό, να έχεις μια οικογένεια. Ποια ζωή κυλά λοιπόν; Με το να έχεις την οικογένειά σου και να την φροντίζεις δεν ζεις τη ζωή σου κατά τη γνώμη σου;
Το πρόγραμμα που είχατε βάλει είναι από ό,τι κατάλαβα να σας κρατάει κάποιες ώρες το παιδί η πεθερά. Κάποιες ώρες, ή να το μεγαλώνει κυρίως εκείνη; Αν κάποιες ώρες, τότε δεν είναι τόσο τραγική η εξέλιξη, μπορείς εύκολα σχετικά να βρεις κάποιον να σου κρατάει πού και πού το παιδί για λίγο, σου είπαν διάφορους τρόπους μέχρι τώρα. (και σίγουρα πρέπει να μοιραστείς την ευθύνη του ως ένα βαθμό με τον άντρα σου.) Αν εννοείς ότι θέλατε να σας μεγαλώσει το παιδί η πεθερά, έπρεπε παρ'όλ'αυτά να σκεφτείς ότι το παιδί είναι δικό σου και του άντρα σου και την ευθύνη την έχετε εσείς και όχι η πεθερά. Επομένως, η πεθερά , ή όποιος άλλος, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει ανά πάσα στιγμή, ενώ εσείς έχετε να φροντίσετε μια ψυχούλα.
Όσο για την κουνιάδα, τι να πω: είναι δυνατόν να θεωρείς ότι ''ζει σε άλλο κόσμο'' γιατί όταν έρχεται Αθήνα να ξεσκάσει και να βγει δεν έχει σαν προτεραιότητα να προσφερθεί να σας προσέχει το παιδί; Εσύ στη θέση της θα προσφερόσουν να μείνεις μέσα για να προσέχεις το παιδί κάποιου άλλου;

Quote:

---

Originally Posted by miaallagi

φοβαμαι γιατι η ζωη κυλα κ δεν περιμενει..ειχαμε βαλει ενα προγραμμα αλλα μας τα χαλασε η πεθερα.εχω κ αυτην την κουνιαδα σ αλλο κοσμο ζει!οποτε ερχεται αθηνα (επαρχια μενει)ερχεται να δει το παιδι,ντυμενη,στολισμενη .μιση ωρα κ μετα παει για τα ποτα της ουτε μια φορα δεν ειπε να σας κρατησω το παιδι να βγειτε.κ γω μια φορα που της το πα φρικαρε!!!κ ειναι 42 ετων!βραστα!!πληρης γκαντεμια...

---

Sorry αλλά κάπου σε έχασα... Η κουνιάδα σου ζει στον κόσμο της επειδή κάνει ότι ακριβώς θέλεις κι εσύ??? Και σταμάτα να λες για την πεθερά και οποιαδήποτε άλλη... Δεν είναι δικό τους το παιδί άρα ούτε και η υποχρέωση να το κρατήσουν έστω και για ένα λεπτό. Όσο διαβάζω αυτά που γράφεις τόσο πείθομαι πως βιάστηκες να κάνεις παιδί... Είπαμε πως το παιδί δεν πρέπει να μονοπωλεί όλη την ζωή μας αλλά ούτε να φτάσουμε και στο άλλο άκρο όπως επιθυμείς εσύ... Είτε σ' αρέσει είτε όχι, ήταν και δική σου απόφαση να φέρεις αυτό το μωρό στον κόσμο κι αν μη τι άλλο θεωρώ μικρότητες και ανωριμότητες όλα αυτά που λες και όχι επειδή τα θες αλλά επειδή απασχολούν τόσο μεγάλο μέρος από την ζωή σου... Wake up.... Αλλού είναι το νόημα της ζωής.... Και όχι στα ''φτιασιδώματα'' και στα μπουζούκια...

Πάντως κι αυτή είναι άλλη μια αδικία της ζωής.Άλλοι θέλουν διακαώς να κάνουν παιδί,ξοδεύουν ένα κάρο λεφτά σε εξωσωματικές και δεν μπορούν και άλλοι που μπορούν το κάνουν για την 'κοινωνία',γιατί 'έτσι πρέπει' και για να το μεγαλώνουν τα πεθερικά,χωρίς στην πραγματικότητα να τους ήταν απαραίτητο στη μεγάλη ζωή που θελουν να ζουν.

miaallagi, κατανοώ την ανάγκη σου να έχεις και κάποιο χρόνο για τον εαυτό σου καθώς και να ασχολείσαι πότε πότε με πράγματα που σε ευχαριστούσαν πριν την γέννηση του παιδιού, καθώς φαίνεται ότι βίωσες πολύ απότομα τη μετάβαση στο ρόλο της full-time μαμάς. Είναι αναμενόμενο ένας άνθρωπος που είναι 24 ώρες στο σπίτι με ένα παιδί και νιώθει ότι δεν έχει καμία απολύτως διέξοδο, να νιώθει εγκλωβισμένος και απελπισμένος.

Όμως, νομίζω πως πάνω απ' όλα είσαι εγκλωβισμένη στην πικρία σου για τους άλλους που δεν σε καταλαβαίνουν (πεθερά, κουνιάδα, σύζυγος), στην αναπόληση μιας παρελθοντικής ζωής (που δεν μπορεί και σε αρκετά σημεία δεν είναι λογικό να επανέλθει εδώ και τώρα ή ως προτεραιότητα), καθώς και στις δικές σου προκαταλήψεις (π.χ. σχετικά με το τι κάνουν και τι θα έπρεπε να κάνουν άνθρωποι 40 & 50 χρονών), που επέτρεψέ μου, αλλά μοιάζουν εξίσου παράλογες με την άποψη ότι μια μαμά χρειάζεται να σκέφτεται μόνο το παιδί της και να είναι κι ευχαριστημένη. Με αποτέλεσμα αφενός να τα βλέπεις όλα μαύρα, αφετέρου να μην βλέπεις τις δυνατότητες και τις προοπτικές που υπάρχουν.

Χρειάζεται να κάτσεις και να σκεφτείς όλες τις ιδέες που σου έδωσαν τα υπόλοιπα μέλη και να κινητοποιηθείς για να αλλάξεις σιγά-σιγά κάποια πράγματα και να νιώσεις καλύτερα.

miaallagi, μπορεις επισης να επισκευτεις ενα κεντρο ψυχικης υγειας. ψαξε στο google να βρεις που υπαρχει κοντα στην περιοχη που μενεις. πιθανον εκει να μπορεις να μιλησεις με ψυχολογο κ να κανεις μια αρχη να βαλεις το κουβαρι σε ταξη.

συμφωνω κ εγω οτι ειναι παραλογο να περιμενεις απο τα πεθερικα σου να σου μεγαλωσουν το παιδι. κ μετα, φυσικα απογοητευτηκες που δεν εγινε, ετσι, ομως ενα παιδι ειναι πρωτιστως δικη σας ευθυνη του ζευγαριου, οχι της πεθερας η της κουνιαδας σου.

καλο θα ηταν να βρεις καποιο χρονο για τον εαυτο σου να κανεις καποια πραγματα που σου αρεσουν για να μην πηζεις ετσι. συζητησε το με τον αντρα σου, αν εσυ κρατας το νοικοκυριο κ το παιδι κ για τους δυο σας, κ δουλευει μονο αυτος, ειναι πολυ τιμιο να σου δινει ενα χαρτζηλικι. κ το νοικοκυριο οπως κ το baby sitting δουλειες ειναι, αν εσυ δεν υπηρχες, ο αντρας σου θα πληρωνε αλλον ανθρωπο να του τις κανει.

+ συμφωνω με αυτα που σου ειπαν αλλα ατομα, μαρινα, ρεμεντυ, στρειδι κα

miaallagi,
σε καταλαβαίνω εν μέρει, όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί τον πρώτο χρόνο είχα κουραστεί πάρα πολύ, η αλλαγή στη ζωή της γυναίκας είναι τεράστια. Προφανώς δεν ήσουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Το ότι δεν εργάζεσαι και δεν έχεις φίλες/φίλους στην ίδια με σένα κατάσταση είναι πολύ επιβαρυντικό για την ψυχολογία σου. Θα σου πρότεινα απο κεί να ξεκινήσεις- βρες μια δουλειά ώστε να συγχρωτίζεσαι με άλλους ενηλικους και να μην είναι όλη σου η ζωή κουβέντες τύπου "λόλα, να ένα μήλο" που είναι φυσικό να σε κουράζουν κάποια στιγμή. Επιπλέον το παιδί σου δεν είναι βρέφος- μπορείς να το βάλεις σε έναν παιδικό σταθμό. Θα κάνει καλό και σ' αυτό και σε σένα- θα κοινωνικοποιηθείτε και οι δυό.

Όσο για τα μπουζούκια, αφού τα γουστάρεις τόσο πολύ, προσπάθησε να δώσεις στον άντρα σου να καταλάβει αυτήν την ανάγκη. Άμα δλδ το παιδί φάει και κοιμηθεί, τι πρόβλημα έχει ο ίδιος να την κοπανήσεις για ένα ποτό με φίλες?

btw, έχω κλείσει τα 40, συνομίληκη της κουνιάδας περίπου -μεσήλιξ!! λολ- και δν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε η διασκέδασή μου να περιορίζεται στο χαμαίμηλο στο σπίτι και στο μπειμπισίτιγκ... ήμαρτον κοπελιά!!!

δεν λεω να μη βγει η κουνιαδα μου!ελευθερη κοπελα ειναι.αλλα ουτε μια φορα να κρατησει το παιδι?ουτε μια?τεσπα θα δω τι θα κανω.απλα φοβαμαι μηπως εχω καταθλιψη κ πρεπει να το ψαξω

Απο ο,τι φαινεται επεσες σε σοι βορειοευρωπαικων προδιαγραφων, οπου πεθερικα και κουνιαδοθειοι δε θεωρουν υποχρεωση τους να συνεισφερουν με καποιο τροπο στο μεγαλωμα των εγγονιων/ανηψιων. Το θεμα που μου κανει αντυπωση ειναι πως απο τοσο κοινωνικη που ησουνα δεν εχεις ουτε μια φιλη τωρα. Δε μπορω να διανοηθω να παντρευομαι και να κανω παιδι και να χανω τις φιλες φιλους και κουμπαρους, εκτος και αν εγω τους εγραφα πρωτη. Αλλιως δεν ήταν φιλοι ολοι αυτοι, ηταν απλα μπουζουκοπαρεα. Η κολλητη μου για παραδειγμα οταν τη γνωρισα ηταν πολυ κοινωνικο κοριτσι, με χιλια ατομα επαφες στο κινητο και 2000 φιλους στο φβ, εβγαινε συνεχεια και με μεγαλες και διαφορετικες παρεες αλλα και με συγκεκριμενα ατομα σε κλαμπ μπουζουκια κτλ, βαφοταν και φταιχνοταν, και εφτασε σε σημειο να παραδεχτει πριν λιγα χρονια, οτι δεν ειχε καμια φιλη/φιλο, εναν αντρα εψαχνε να κρεμαστει πανω του. Τωρα αλλαξε και εγινε ανθρωπος, και ακομα βγαινει, και ψαχνει αρσενικα, αλλα εχει κανει φιλες, και δεν ειναι αυτοσκοπος της το κλαμπινγκ και ο γκομενος πια.. Επισης δε μπορω να διανοηθω οτι θα εκανα παιδι επειδη θα βασιζομουν οτι θα το κραταγανε και τα πεθερικα, χωρις να το εχω συζητησει με αυτα απο ο,τι φανηκε και χωρις να εχω παρει την ενθερμη δαιβεβαιωση τους οτι μπορουν να βοηθησουν και θα ειναι εκει. Δε μπορω να διανοηθω να δινω προτεραιοτητα στο οτι μου λειπουν τα μπουζουκια, το κλαμπινγκ, τα φτιασιδωματα και το φλερτ, και οχι οι φιλες και οι φιλοι, οι κουβεντες τους, η στηριξη τους, η παρεα τους, οι βολτες μας. Για αυτους τους παραπανω λογους να το ψαξεις, και καταθλιψη ακομα μπορει να εχεις ναι. Αλλα δε φταιει που δεν υπαρχει καποιος να κραταει το παιδι, το θεμα ειναι βαθυτερο, παλαιοτερο, και περιπλοκοτερο.

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Δε μπορω να διανοηθω να παντρευομαι και να κανω παιδι και να χανω τις φιλες φιλους και κουμπαρους, εκτος και αν εγω τους εγραφα πρωτη. Αλλιως δεν ήταν φιλοι ολοι αυτοι, ηταν απλα μπουζουκοπαρεα. Επισης δε μπορω να διανοηθω οτι θα εκανα παιδι επειδη θα βασιζομουν οτι θα το κραταγανε και τα πεθερικα, χωρις να το εχω συζητησει με αυτα απο ο,τι φανηκε και χωρις να εχω παρει την ενθερμη δαιβεβαιωση τους οτι μπορουν να βοηθησουν και θα ειναι εκει.

---

Το έχεις πιάσει το νόημα. Έτσι γίνεται στη ζωή.

Quote:

---

Originally Posted by miaallagi

δεν λεω να μη βγει η κουνιαδα μου!ελευθερη κοπελα ειναι.αλλα ουτε μια φορα να κρατησει το παιδι?ουτε μια?τεσπα θα δω τι θα κανω.απλα φοβαμαι μηπως εχω καταθλιψη κ πρεπει να το ψαξω

---

Το ότι πρέπει να το ψάξεις είναι σίγουρο... τόσο για εσένα όσο και για να βρείτε τρόπους επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης με τον άντρα σου. Αλλά χρειάζεται και μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα. Καθώς και αποδοχή κάποιων πραγμάτων που δεν αλλάζουν.

Και να το κρατούσε μια φορά το παιδί η κουνιάδα, το πρόβλημα δεν θα λυνόταν στο ελάχιστο. Εξάλλου νομίζω πως χρειάζεται να καταλάβεις ότι έχει κάθε δικαίωμα να μη θέλει να το κάνει ούτε για μία φορά, ούτε βέβαια την απειροελάχιστη υποχρέωση.

εγω δεν εχω καταλαβει κατι!κ ο αντρας μου συνεχεια εξω ητανε!πουκαμισακια,αρωματα κια κ φυγαμε!κ μαζι κ μονος του!πως συμβιβαστηκε τοσο μπαμ στην κλεισουρα?αυτος δεν εχει αναγκη να βγει με φιλους του να ξεσκασει?ρε παιδια κ η πεθερα πολυ αναισθητη!της ειπαμε τοτε οτι εχω το ποδι στο ναρθηκα,ο γιατρος ειπε ακινησια κ αυτη ειπε ''περαστικα κ υπομονη'' αντι να ερθει.σε εναν απο σας που δε σας ξερω να το ελεγα πιστευω θα ερχοτανε να μας βοηθησει.ημουν ξαπλα στο πατωμα κ σερνομουνα να φροντισω το παιδι.ο αντρας μου δουλεια.αν μου συναιβενε τωρα κ σας το ελεγα δε θα ερχοσασταν?εσεις που στε αγνωστοι κ η πεθερα που ξερει πως δεν εχω ουτε γονεις ουτε κανεναν με μισο ποδι κ στ αρ....α της!εγω το λεω αναισθησια!εσεις?

Κοίτα, ξέρω αρκετούς ανθρώπους που περνούν τη ζωή τους αναμασώντας την πικρία τους για ανθρώπους που κατά τη γνώμη τους φέρθηκαν με αχαριστία, αναισθησία, σκληρότητα και άλλα πολλά. Το αποτέλεσμα είναι άγχος, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά, αδράνεια και μιζέρια. Ναι, καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο να χωνέψεις ότι άλλα περίμενες και άλλα σου ήρθαν. Αλλά έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που η πεθερά κι η κουνιάδα σου έδειξαν πόσα θέλουν και πόσα μπορούν να κάνουν. Όχι δεν είναι αναίσθητες... είναι απλά ο εαυτός τους, είναι αυτό που είναι κι εσύ περνάς τις μέρες σου παραπονούμενη που δεν είναι κάτι άλλο. Καλά κάνεις και βγάζεις το παράπονο, αλλά από ένα σημείο και μετά, χρειάζεται να δεις τι μπορείς να κάνεις.

Τώρα, επειδή λες ότι οι άγνωστοι θα έρχονταν να σε βοηθήσουν αν το ζήταγες... Ε, ζήτα το! Και ανάλογα με το αποτέλεσμα, να δεις κι αν καλώς το πιστεύεις.

Βρε κούκλα μου, κοντεύεις να σαλτάρεις από την κλεισούρα, δν είναι δυνατόν όλη μέρα να λες "πι πι το παπί", έχεις ανάγκη από φίλους ενηλίκους γύρω σου. Σήκω πήγαινε να δουλέψεις και βάλε το παιδί στον παιδικό σταθμό-καλό θα του κάνει πίστεψέ με.. τουλάχιστον δοκίμασε!! Όπως πολύ σωστά σου είπαν κ παραπάνω, κ να βγείς 1 φορά το μήνα νομίζεις ότι θα αλλάξει η διάθεσή σου??? Έχεις ανάγκη από αλλαγή στην καθημερινή ρουτίνα, βρες κάποιο ενδιαφέρον, αν δν είναι δουλειά ένα χόμπι τουλάχιστον. και σε ξαναρωτώ, αν κοιμήσεις το παιδί και πεις μετά στο σύζυγο "παω για ποτάκι με τις φίλες μου" δε θα σ αφήσει??? τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Κοίτα, ξέρω αρκετούς ανθρώπους που περνούν τη ζωή τους αναμασώντας την πικρία τους για ανθρώπους που κατά τη γνώμη τους φέρθηκαν με αχαριστία, αναισθησία, σκληρότητα και άλλα πολλά.

---

Πολλές φορές υπάρχουν και πράγματα που δεν λέγονται εύκολα από τις πρώτες κουβέντες. Δεν είμαι σίγουρος ότι η miaallagi έχει κάνει πλήρη περιγραφή. Και έτσι να μην υπάρχει πλήρης κατανόηση του θέματος. Είναι καλύτερα να καθοδηγήσουμε κάποιον για το να είναι ειλικρινής παρά για το τι να κάνει. Η ειλικρίνεια που φέρνει την κατανόηση μιας κατάστασης, συνήθως δείχνει και προς τις λύσεις αν υπάρχουν.

miaallagi, από τα λεγόμενά σου, πιστεύω ότι θα χρειαστεί να περάσεις δυσάρεστα για σχετικά αρκετό καιρό ακόμα. Καλύτερα να δεις ποιά είναι η πραγματική κατάσταση, και -χωρίς απαραίτητα να έρθεις σε συγκρούσεις- να βρεις άλλες λύσεις για το δικό σου πρόβλημα. Γιατί μερικές φορές είμαστε εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις, πιέσεις και εκβιασμούς που δεν είναι εμφανείς, και είναι αρκετά δύσκολο να απεγκλωβιστούμε από αυτά. Κάποιοι προτιμούν να ρίχνουν "μπουνιά στο μαχαίρι", άλλοι σιγά-σιγά. Προσωπική μου προτίμηση είναι το σιγά-σιγά.

Δε γίνεται να είσαι ευτυχισμένος όταν δεν είσαι λεύτερος. Χωρίς να θέλω να δεχτεί οποιοσδήποτε τις ερμηνείες μου, θα πω αυτά που αισθάνομαι εγώ. Οι άνθρωποι κάνουμε επιλογές βασισμένοι πάνω σε κάποια δεδομένα. Όταν τα δεδομένα αυτά αλλάξουν, μπορεί να αισθανθείς προδομένος. Η mia αυτή τη στιγμή νιώθει έτσι. Το θέμα είναι πως ο κόσμος της δεν ανοίγει, ο κόσμος της κλείνει γύρω της. Οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο οι ρόλοι μας, είμαστε πολύ περισσότερα απ΄αυτούς. Ακόμη περισσότερο όταν εξ ανάγκης ο ένας ρόλος που σου έχει ανατεθεί ρουφάει όλη την ύπαρξή σου μέσα του. Είναι φυσικό το "ρούφηγμα" το συγκεκριμένο να συνεπάγεται την αίσθηση πως είσαι φυλακισμένος στο ρόλο αυτό. Και δεν πιστεύω ούτε ότι ζητάει κάτι παράλογο, το να τη βοηθήσει ο σύντροφός της να πάρει μια ανάσα για να μπορεί να συνεχίσει. Αν το μπορούσε εκείνος δε θα έγραφε εδώ, θα είχε ήδη δεχτεί τη βοήθεια, χωρίς να την απαιτήσει, αφού κι εκείνος θα μπορούσε να είναι εναρμονισμένος με τα σήματα που του στέλνει ο άνθρωπός του. Σήματα που του λένε "δε μπορώ, νιώθω μόνη μου, νιώθω χαμένη, νιώθω πως έκανα λάθος, πως η ζωή που έχω δεν είναι η ζωή που θέλησα"

Τι σημαίνει συντροφικότητα αν όχι να μπορούμε σε αυτά που περνάει ο άνθρωπός μας, τα ζόρικα, να του πούμε ένα μην ανησυχείς, τα καταφέρνεις μια χαρά, μη φοβάσαι, έχεις εμένα, δεν είσαι μόνος σου. Όμως συμφωνώ και με τη Μαρίνα38, πως για να μην απογοητεύεται από τους πιο απέξω της σχέσης, την ευρύτερη οικογένεια, ίσως να χρειαστεί να πει στον εαυτό της πως δεν θα πάρει τελικά τη βοήθεια από εκείνους, απλά να το αποδεχτεί πως είναι απέξω, και ο δικός της κόσμος δεν τους αφορά. Όμως το να μην αφορά και το σύντροφό σου ο κόσμος σου, αυτό σε καίει συνήθως πολύυ περισσότερο.

Οπότε για μένα mia, ξέχνα πεθερές και κουνιάδες, επικεντρώσου στο να μπορέσεις να ανοίξεις τον κόσμο σου στα μάτια του συντρόφου σου. Αυτή τη στιγμή είναι ο μόνος που μπορεί, εάν έχει τη θέληση, να σε στηρίξει.