Κοινωνική ζωή

Ο πολεμος τελειωσε αφηνοντας συντριμια. Οπως συνεβη σε πολλους ανθρωπους ο θανατος και η καταστραφη με απελευθερωσαν απο ολα. Για πρωτη φορα μετα απο χρονια εμεινα χωρις σημειο αναφορας, χωρις υποχρεωσεις.
Μετα απο μερικες μερες ενιωθα να καταπιεζομαι απο την ελευθερια. Δεν ηξερα τι να την κανω. Μπορουσα να ερχομαι και να φευγω οποτε ηθελα, μπορουσα να κανω οτι θελω, και για το λογο αυτο δεν εκανα τιποτα. Αισθανομουν χαμενος αναμεσα στα σπιτια και τους ανθρωπους, η κουραση με καταβροχθιζε.
Συνηθιζα να βγαινω στο δρομο σκοπευοντας να επισκεφτω καποιον γνωστο, αλλα στο δρομο μετανιωνα και αμφισβητουσα τη σημασια και το νοημα της επισκεψης.. Επαιρνα μια κατευθυνση αλλα μετα απο λιγο βρισκομουν απελπισμενος απο ολα, καταπιεσμενος απο την ελευθερια επιλογης που μου δινοτανε. Περναγανε οι μερες και ουτε διαβαζα ουτε επαιζα με το βιολι μου. Ηθελα να επιθυμησω κατι. Κατι να με νοιαζει. Αλλα τιποτα στη ζωη μου δεν ηταν αρκετα αγαπητο ουτε και μισητο.
Μια μερα, σκεφτηκα οτι δεν εχω αλλη εναλλακτικη απο το θανατο, και τοτε αποφασισα να κλειστω στη φυλακη μου. Μεσα σε αυτην η καρδια μου θα εβρισκε ανακουφιση, οπως ειχε συμβει τοσες φορες. Η φυλακη μου βρισκοταν σε εναν κεντρικο δρομο της πολης. Ανοιξα με το κλειδι την κλειδαρια και η πορτα ετριξε. Μπηκα γρηγορα μεσα και εκλεισα την πορτα. Ηρεμια με κυριευσε, και τα αβεβαια βηματα μου εγιναν σιγουρα παλι. ΠΛησιασα τα καγκελα του παραθυρου, και με χερια που ετρεμαν απο ευτυχια αγγιξα τα σιδερα και πεταξα το κλειδι στο δρομο. Μετα καθισα στο τραπεζι. Το μονο που ελειπε απο τη ζωη μου τωρα ηταν ενα ωραριο φυλακης. Το εφτιαξα, το κολλησα στον τοιχο, και οι μερες μου αρχισαν να γεμιζουν με σιγουρια, καθως τηρουσα το ωραριο μου ευλαβεια..
Ωστοσο, μετα απο λιγο καιρο, αρχισε να μου λειπει ο κοσμος εξω.. Αρχισα να τρωω λιγο, και παρατηρησα οτι αρχισα ολοενα και περισσοτερο να ατενιζω εξω και να σκεφτομαι τον κοσμο περα απο τα καγκελα του παραθυρου μου. Δυο μηνες αργοτερα σηκωνομουν νωριτερα μονο και μονο για να κοιταξω εξω απο το παραθυρο μου. Αρχισα να αισθανομαι μια πολυ εντονη αισθηση ξεριζωμου, πολυ πιο εντονη απο πριν. Και συνειδητοποιησα, οτι στον εξω κοσμο, οι ανθρωποι εβραζαν απο ζωη, ενω εγω ημουν στη φυλακη απομονωμενος απο ολους και περικυκλωμενος απο τοιχη, που στο μεγαλυτερο μερος ειχα χτισει εγω με τα ιδια μου τα χερια.
Ποσο δυσκολο μου ηταν τελικα να αντιμετωπισω την αληθεια! Ηθελα να επιστρεψω σε ολα εκεινα που ειχα υποτιμησει: τη ζωη και τους ανθρωπους. Ηθελα να βγω, αλλα θυμηθηκα πως ειχα πεταξει το κλειδι στο δρομο. Ειδα ομως με εκπληξη οτι ηταν ακομα εκει, και διαπιστωσα οτι το μονο που ειχα να κανω ηταν να ζητησω το κλειδι της ελευθεριας μου απο καποιον περαστικο..
Στην αρχη παρακαλεσα με χαμηλη φωνη, μετα με δυνατη, και τελος φωναζοντας, αλλα κανεις δεν εδωσε σημασια στην παρακληση μου. Ο κοσμος περπατουσε βιαστικος, σαν να μην με εβλεπε, σαν να μην ηξερε πως η ελευθερια μου βρισκοταν στα χερια του..
Ποτε δεν ειχα υποφερει τοσο. Η φυλακη μου, ιδανικο καταφυγιο αλλων εποχων, με ειχε απομονωσει απο τη ζωη..
Ξαφνικα, ειδα στο δρομο μια γριουλα που περναγε διπλα απο το κλειδι μου. Αρχισα παλι να φωναζω, αλλα εκεινη δεν ακουγε. Πριν φτασει στο κλειδι, σκονταψε και επεσε στο εδαφος. Αρχισε να καλει σε βοηθεια, αλλα ο δρομος ηταν ερημος. Μονο εγω μπορουσα να τη βοηθησω. Δεν συγκρατηθηκα αλλο, ετρεξα προς την πορτα και, παρολο που ηξερα πως η κλειδαρια μου ηταν απαραβιαστη, ριχτηκα πανω της με ολο μου το βαρος. Πριν καταλαβω τι εγινε, βρεθηκα ξαπλωμενος στο πεζοδρομιο.
Η πορτα ποτε δεν ειχε κλειδωθει! Εγω ημουν που ποτε δεν ειχα προσπαθησει να την ανοιξω. Ειχα περιοριστει να ζηταω βοηθεια απεξω.. Βοηθησα τη γριουλα και εκεινη συγκινημενη μου φιλησε τα χερια και εφυγε. Ο δρομος αρχισε να γεμιζει κοσμο, καποιος μου απλωσε το χερι και τον χαιρετησα.
Αρχισα να περπαταω και θυμηθηκα οτι μου ηταν αδυνατο να κλειδωσω την πορτα της φυλακης μου απο μεσα, κι απο κει και επειτα συνειδητοποιησα πολλα πραγματα. Η πορτα της φυλακης μου ανοιξε μονο οταν φανηκα δαιτεθειμενος να δωσω σε καποιον κατι που χρειαζοταν απο μενα, αλλα παρεμενε κλειστη οταν φωναζα μονο τι χρειαζομουν εγω.. Τη φυλακη την ειχε κλειδωσει το μυαλο μου, οταν περιοριστηκα αποκλειστικα στις δικες μου αναγκες. Η φυλακη ηταν ο εγκλεισμος στον οποιο απομονωνουν οταν πιστευα πως δεν ειχα τιποτα να προσφερω..

Poly oraio carrie. Και νομιζω απανταει σε πολλα εδω.

Δεν μπορώ να ταυτιστώ με την ιστοριούλα carrie , σορρυ. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα όσο η θωρία της προσφοράς και της ζήτησης. Για μένα όμως δεν είναι.
Κανενός επιλογή δεν είναι δυνατόν να είναι επιλογή η φυλάκιση και η απομόνωση....

Σιγουρα δεν ισχυει για ολες τις περιπτωσεις αν και καθε ανθρωπος αν ψαξει ισως βρει κατι δικο του, και φυσικα δεν την εγραψα μονο για σενα.

Βασικα τα αρνητικα συμπτωματα και η καταστολη σιγουρα δε βοηθανε τη διαδικασια της κοινωνικοποιησης. Οσο και να προσπαθησεις μονος σου, σε καποιες περιπτωσεις τετοιες συναντας τοιχο. Κι εγω τον συναντησα. Αλλα οπου δεν υπαρχουν αυτα, ειναι κριμα να λεμε οτι ολοι ειναι κακοι και δεν αξιζουν την παρεα μας, δηλ εμεις ποιοι ειμαστε?

ωραιο οντως carrie..

εγω δεν ειπα κατι τετοιο..

απλα οσες φορες και να προσπαθησα να κανω παρεα με ανθρωπους μαζικα αυτοι εχουν το συνδρομο της αγελης , του οχλου ,οταν ειναι πολλοι μαζι και
βγαζουν ολη την ζηλεια τους και κακια τους σε καποιον που ξεχωριζει και δεν ειναι σαν αυτους.

Οταν κανεις παρεα με λιγους και δεν υπαρχει αγελη ειναι οκ.

Αλλα αλλιως να ξερεις οτι θα εισαι η πρωτη που θα κοροϊδεψουν οταν μαθουν την κατασταση της υγειας σου. Θα σε πατησουν κατω και δε θα σε αφησουν
να προοδευσεις μονο και μονο για την ταμπελα.

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Βασικα τα αρνητικα συμπτωματα και η καταστολη σιγουρα δε βοηθανε τη διαδικασια της κοινωνικοποιησης. Οσο και να προσπαθησεις μονος σου, σε καποιες περιπτωσεις τετοιες συναντας τοιχο. Κι εγω τον συναντησα. Αλλα οπου δεν υπαρχουν αυτα, ειναι κριμα να λεμε οτι ολοι ειναι κακοι και δεν αξιζουν την παρεα μας, δηλ εμεις ποιοι ειμαστε?

---

αυτο που θελω να πω ειναι :
κορακας , κορακου ματι δε βγαζει.

ελπιζω να καταλαβες..

Καταλαβα πολυ καλα, γι αυτο μην μπλεκεις με κορακους. και γτ λες για την ασθενεια σου αριστερα δεξια?

δε το λεω ανοικτα.. ειναι ολοκληρη ιστορια.

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Καταλαβα πολυ καλα, γι αυτο μην μπλεκεις με κορακους. και γτ λες για την ασθενεια σου αριστερα δεξια?

---

Το μαθαινουν μονοι τους??Ωχ ωχ...για πες!

Ας πουμε οτι παντα υπαρχει ενας προθυμος ρουφιανος..

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Το μαθαινουν μονοι τους??Ωχ ωχ...για πες!

---

Καταλαβα, εχεις αντιμετωπισει τη συνηθισμενη κακια, και αν δεν ηταν η ασθενεια θα ηταν κατι αλλο, παντα υπαρχει κατι ξερεις για να βρουν αυτοι οι ανθρωποι...Τι να πω, κουραγιο, αλλα μην απορριπτεις γενικως τους παντες εξαιτιας κακων εμπειριων. Εμενα το ξερουν μονο 2 απο φιλους μου και το πηραν σχετικα καλα, και εκανα προσφατα και γνωριμιες στον χωρο των ψυχικων παθησεων που υπαρχει φανταζομαι κατανοηση. Η αγελη ειναι αγελη παντα, και τα ζωα ειναι ιδια, ακομα και τπτ να μην ειχες. Σε χτυπανε οπου μπορεις να πονεσεις. Αλλα εξακολουθω να πστευω οτι δεν ειναι ολοι ετσι.

Quote:

---

Originally Posted by maus

απλα οσες φορες και να προσπαθησα να κανω παρεα με ανθρωπους μαζικα αυτοι εχουν το συνδρομο της αγελης , του οχλου ,οταν ειναι πολλοι μαζι και
βγαζουν ολη την ζηλεια τους και κακια τους σε καποιον που ξεχωριζει και δεν ειναι σαν αυτους.

Οταν κανεις παρεα με λιγους και δεν υπαρχει αγελη ειναι οκ.

---

Εμένα μου λες...
Σε μένα έχει τύχει να βγω με λίγους κιόλας (δυο) και απλά να κάθομαι να ακούω τι λένε και πολλές φορές να μην καταλαβαίνω κιόλας τι λένε. Άλλες φορές να είμαι με παρέα να μιλάω και να μην ακούει κανένας, σαν να μην υπάρχω η να μην μου δίνουν σημασία.

Ζορικα πραγματα...μηπως εχει να κανει με αυτα που μας ελεγες αρχικα μαλλον?

Μπορεί και να είναι έτσι.
Έχω προσέξει και σε άλλους ανθρωπους που ήταν απομωνωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο να είχαν θέματα επικοινωνίας και να τα δίόρθωσαν κάπως αφού κατάφεραν να βρουν παρέα και να κοινωνικοποιούνται.
Μπορεί να φταίνε και τα φάρμακα. Δεν ξέρω ακόμα. Σε ένα δύο χρόνια αν συνεχίσω χωρίς αυτά θα ξέρω να σας πω.

Μπορει να ειναι και στο πλαισιο των αρνητικων συμπτωματων, αλογια πχ, δεν ξερω αν σε βοηθαει καθολου. Ο ψυχιατρος μου μου ελεγε οτι αυτα τα παλευεις μονος σου, σιγα σιγα τα ξεπερνας, επειδη δεν υπαρχουν φαρμακα γι αυτα. Αρα συμφωνουμε.

Ακριβώς! Το θέμα είναι ότι αυτά τα συμπτώματα δεν είναι μια σταθερή κατάσταση, σε μένα τουλάχιστον. Τα άλλα τα συμπτώματα δεν τα είχα για πολλά χρόνια αλλά δυστυχώς πριν λίγους μήνες μου είχαν ξαναπαρουσιαστεί.
Επίσης έχει τύχει να επηρεαστώ και από διάφορες αλλες καταστάσεις για τις οποίες έχουν γραφτεί εδώ μέσα.
Άρχισαν τα βουιτά τώρα. λολ

Δεν ξερω για τι καταστασεις λες, ειμαι λιγο καιρο εδω, αλλα λογικο το βρισκω. Δεν ριχνεις μια ματια στο νετ τι και ποια ειναι τα αρνητικα συμπτωματα και πως αντιμετωπιζονται, ισως σε βοηθησει. Παντως, ολα σιγα σιγα ξεπερνιουνται, και εγω δυσκολευομουνα με τις παρεες για ενα διαστημα γενικως, και χωρις συμπτωματα νομιζω.

Έχω ψάξει πολλά στο νετ και σταμάτησα να ψάχνω για τέτοια θέματα. Δυστυχώς έχω κολλήσει εδώ μέσα.
Το φορουμ δεν διαφέρει σε κάτι από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι όπως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι έξω έτσι συμποεριφέρονται και εδώ μέσα με την διαφορά ότι το κάνουν από απόσταση και έτσι ίσως να γλιτώνουν τις συνέπεις αν ο άλλος είναι αγριεμένος.
Εδώ μέσα με έχουν πει ψυχάκια, σχιζοφρενή, τεμπέλη, άρρωστο, κλοουν, βλάκα, μαλάκα και πολλά άλλα.

Δεν καταλαβα τι θα ανακαλυψω? Οτι ολοι εχουμε πανω κατω τα ιδια προβληματα? Ενδεχομενως, αν αυτο σε βοηθαει να καταλαβεις καλυτερα τον εαυτο σου.. Εγω παλι προτιμω να τα εξατομικευω σε ο,τι με αφορα, για να εχω υποψη μου που να κοιταξω. Οχι οτι δε μπερδευομαι στην πορεια. Επισης, μην κολλας. Κοιτα και σε κανενα αλλο φορουμ να βοηθηθεις, δες και τπτ αλλο.

Εσύ επειδή είσαι γυναίκα πιθανώς να μην τα ακούσεις αυτά, αν πας κόντρα στους ιδρυτές της ιδέας αυτού του χώρου ίσως στα ψάλει κάποια από τις γνωστές άγνωστες .
Η λίμπα ας πούμε που είναι και αυτή κοπέλα τα είχε ακούσει για τα καλά παρόλο που η κοπέλα δεν έβρισε ποτέ της. Τεσπα, όσο πιο πολύ εκτεθείς τόσο περισσότερο θα ξεγυμνωθείς, θα νιώσεις ευάλωτη και θα τα ακούσεις απο αυτούς που δεν έχουν "κανένα πρόβλημα".

Ωραια συμπεριφορα μου περιγραφεις, αλλα εχω ακουσει για τετοιου ειδους ρατσισμο και απο αλλου. Επισης, αν μεταξυ μας σε δικα μας φορουμ εχουμε προβληματα ρατσισμου με τις ψυχικες παθησεις και τα συμπτωματα τους, ποσο μαλλον απο εξω τι γινεται, και ποση προσοχη απαιτειται εδω για να μη θιχτει κανενας αδικως η να μη δημιουργηθουν θεματα και παρεξηγησεις απο το πουθενα. Εν παση περιπτωσει, ποιος ειναι ο "φυσιολογικος" που θα κρινει αρνητικα εμας τους "ασθενεις" και με βαση ποια λογικη??!

Έτσι όπως το βλέπω φυσιολογικός είναι αυτός που εξελίσεται με πρότυπο τη μάζα, με μαζική συμπεριφορά λολ να σου δώσω να καταλάβεις. Όλοι αυτοί όταν είναι με παρέα νιώθουν παντοδύναμοι και θάβουν, κοροιδεύουν και λοιπά ενώ αν τους πετύχεις μόνους τους είναι τσάμπα μάγκες. Μιλαώ από εμπειρίες μου εκτός φορουμ.

Καταλαβα. Ξερω τι λες, νομιζω. Μπορει επισης αυτοι να θαβουν ακριβως επειδη εχουν συγγενη η οι ιδιοι καποιο προβλημα, συνηθως το κουκουλωνουν με την ειρωνια. Αυτο συζηταγαμε σε μια παρεα τις προαλλες. Μην κρινεις βιαστικα.

Το φόρουμ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, μόνη διαφορά η ανωνυμία και η απόσταση. Ο λόγος του καθενός εδώ είναι ανάλογα με το χαρακτήρα, τις εμπειρίες και τα δικά του βιώματα. Μέσα από αυτόν μπορείς να διακρίνεις, έστω σε κάποιο βαθμό, το χαρακτήρα του. Με κάποιους θα τα βρεις, με άλλους θα ρθεις σε ρήξη. Το βλέπω όμως και από μια άλλη οπτική, μέσα από την ανωνυμία και την απόσταση μαθαίνεις να πειραματίζεσαι, βλέποντας αντιδράσεις όταν επιλέγεις τη ρήξη. Αυτοί που τα βρήσκουν μεταξύ τους εδώ είναι πιο έυκολο να τα βρουν όταν συναντηθούν εκεί έξω, φτάνει να μην υπάρχει επιπολαιότητα και ανειλικρίνεια στην επικοινωνία.

Συμφωνώ μαζί σου incect ότι φυσιολογικός έχει πάρει την έννοια αυτού που εξελίσσεται με πρότυπο τη μάζα, όποιος διαφέρει από τη μάζα καταδικάζεται εμμέσως πλην σαφώς από τη μάζα στην περιθωριοποίηση, ακόμα και στη χλεύη. Και σίγουρα δεν αναφέρομαι σε ακραίες μορφές συμπεριφοράς ή που αποσκοπούν να βλάψουν τους άλλους που αναμφισβήτητα δεν είναι φυσιολογικές.
Elafi, όντως, άμα είναι δικός τους άνθρωπος ξέρουν να τον κουκουλώνουν και να τον δικαιολογούν, ακόμα και αν πρόκειται για ακραία μορφή αποκλίνουσας συμπεριφοράς, απλά επειδή είναι δικός τους, άμα δεν είναι δικός τους, για την ίδια πράξη τον στήνουν στον τοίχο, σαν σε εκτελεστικό. Είναι το να σαι μέλος της κλίκας, μετά όλα δικαιολογούνται και πέφτουν στα μαλακά, ακόμα και ακραίες μορφές συμπεριφοράς.

Στη ζωή είναι να μάθει ο καθένας να ναι ο εαυτός του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να βελτιώνεται. Με κάποιους θα αναπτυξεις φιλία. Τους υπόλοιπους που ναι και οι περισσότεροι απλά μαθαίνεις πως να τους αντιμετωπίζεις και να μην πέφτεις ψυχολογικά.

'Ινσεκτ, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει απίστευτες και μάλλον ανεξερεύνητες ακόμη δυνατότητες πλαστικότητας. Για ό,τι σου λείπει θα έχεις μια υπεραπλήρωση σε άλλα νευρωνικά συστήματα και ικανότητες που σε κάνουν ξεχωριστό σε τομείς. Όμως ζούμε και έχουμε μεγαλώσει σε κοινωνία που επικεντρώνεται στην έλλειψη, στο μειονέκτημα και στην "αναπηρία".
Δηλαδή στο τι σε κάνει να μετράς πόντους στα πλην σου και όχι στα συν. Έτσι μαθαίνουμε πως χρειάζεται να "γίνουμε κάπως", όχι να δεχόμαστε πως "είμαστε κάπως" και από κει και πέρα να εντοπίζουμε τα συν μας και καλλιεργώντας τα να τα αναδεικνύουμε.
Αφού λοιπόν διδαχτήκαμε πως ό,τι κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό πρέπει να διορθωθεί παρεμβατικά και επιθετικά, διαιωνίζουμε και μεις τα πρότυπα και τις συστάσεις της κουλτούρας μας. Αν εξετάσεις το πόσο ακραία αντιμετωπίζεται το ίδιο ζήτημα σε διαφορετικές κουλτούρες όπως και σε διαφορετικές εποχές, τότε διαπιστώνει κανείς ότι το "πρόβλημα" δεν είναι πάντα και παντού πρόβλημα, και δεν έχει η τάδε κοινωνία την ίδια οπτική πάνω στο ίδιο ζήτημα με μία άλλη.

Αν λοιπόν, ας υποθέσουμε τώρα, ότι μπορούμε να πάμε σε μια κοινωνία που δε θα υπερτονίζει ό,τι σε κάνει να μην συνδέεσαι με τους άλλους, αλλά σου τονίζει τους τομείς της εξαιρετικότητάς σου, τότε κι εσύ θα μπορούσες να έχεις τη δυνατότητα να μην αισθάνεσαι ότι είσαι λειψός, αλλά ότι απλά στο φάσμα της ανθρώπινης neurodiversity, έχεις τα δικά σου ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που σε κάνουν όχι κακό ή καλό, ή ελαττωματικό ή ικανό, αλλά μονάχα άλλο κομμάτι του φάσματος αυτού. Όταν λοιπόν λες στον εαυτό σου δε μπορώ να επικοινωνήσω όπως θέλω, σου μετράς τα πλην, όταν θα πεις μπορεί να μην είμαι στο επικοινωνιακό καλός αλλά πού το αναπληρώνω αλήθεια? Σε ό,τι το αναπληρώνεις είναι οι άλλοι πλην, έτσι δεν είναι?

άρα? Μήπως ισχύει αυτό που έλεγε ο Πορτοκάλος στο My big fat greek wedding?
but in the end we are all FRUIT.:D

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

'Ινσεκτ, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει απίστευτες και μάλλον ανεξερεύνητες ακόμη δυνατότητες πλαστικότητας. Για ό,τι σου λείπει θα έχεις μια υπεραπλήρωση σε άλλα νευρωνικά συστήματα και ικανότητες που σε κάνουν ξεχωριστό σε τομείς. Όμως ζούμε και έχουμε μεγαλώσει σε κοινωνία που επικεντρώνεται στην έλλειψη, στο μειονέκτημα και στην "αναπηρία".
Δηλαδή στο τι σε κάνει να μετράς πόντους στα πλην σου και όχι στα συν. Έτσι μαθαίνουμε πως χρειάζεται να "γίνουμε κάπως", όχι να δεχόμαστε πως "είμαστε κάπως" και από κει και πέρα να εντοπίζουμε τα συν μας και καλλιεργώντας τα να τα αναδεικνύουμε.
Αφού λοιπόν διδαχτήκαμε πως ό,τι κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό πρέπει να διορθωθεί παρεμβατικά και επιθετικά, διαιωνίζουμε και μεις τα πρότυπα και τις συστάσεις της κουλτούρας μας. Αν εξετάσεις το πόσο ακραία αντιμετωπίζεται το ίδιο ζήτημα σε διαφορετικές κουλτούρες όπως και σε διαφορετικές εποχές, τότε διαπιστώνει κανείς ότι το "πρόβλημα" δεν είναι πάντα και παντού πρόβλημα, και δεν έχει η τάδε κοινωνία την ίδια οπτική πάνω στο ίδιο ζήτημα με μία άλλη.

Αν λοιπόν, ας υποθέσουμε τώρα, ότι μπορούμε να πάμε σε μια κοινωνία που δε θα υπερτονίζει ό,τι σε κάνει να μην συνδέεσαι με τους άλλους, αλλά σου τονίζει τους τομείς της εξαιρετικότητάς σου, τότε κι εσύ θα μπορούσες να έχεις τη δυνατότητα να μην αισθάνεσαι ότι είσαι λειψός, αλλά ότι απλά στο φάσμα της ανθρώπινης neurodiversity, έχεις τα δικά σου ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που σε κάνουν όχι κακό ή καλό, ή ελαττωματικό ή ικανό, αλλά μονάχα άλλο κομμάτι του φάσματος αυτού. Όταν λοιπόν λες στον εαυτό σου δε μπορώ να επικοινωνήσω όπως θέλω, σου μετράς τα πλην, όταν θα πεις μπορεί να μην είμαι στο επικοινωνιακό καλός αλλά πού το αναπληρώνω αλήθεια? Σε ό,τι το αναπληρώνεις είναι οι άλλοι πλην, έτσι δεν είναι?

άρα? Μήπως ισχύει αυτό που έλεγε ο Πορτοκάλος στο My big fat greek wedding?
but in the end we are all FRUIT.:D

---

Πάρα πολύ ωραίο ποστ!

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Το φόρουμ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, μόνη διαφορά η ανωνυμία και η απόσταση. Ο λόγος του καθενός εδώ είναι ανάλογα με το χαρακτήρα, τις εμπειρίες και τα δικά του βιώματα. Μέσα από αυτόν μπορείς να διακρίνεις, έστω σε κάποιο βαθμό, το χαρακτήρα του. Με κάποιους θα τα βρεις, με άλλους θα ρθεις σε ρήξη. Το βλέπω όμως και από μια άλλη οπτική, μέσα από την ανωνυμία και την απόσταση μαθαίνεις να πειραματίζεσαι, βλέποντας αντιδράσεις όταν επιλέγεις τη ρήξη. Αυτοί που τα βρήσκουν μεταξύ τους εδώ είναι πιο έυκολο να τα βρουν όταν συναντηθούν εκεί έξω, φτάνει να μην υπάρχει επιπολαιότητα και ανειλικρίνεια στην επικοινωνία.

Συμφωνώ μαζί σου incect ότι φυσιολογικός έχει πάρει την έννοια αυτού που εξελίσσεται με πρότυπο τη μάζα, όποιος διαφέρει από τη μάζα καταδικάζεται εμμέσως πλην σαφώς από τη μάζα στην περιθωριοποίηση, ακόμα και στη χλεύη. Και σίγουρα δεν αναφέρομαι σε ακραίες μορφές συμπεριφοράς ή που αποσκοπούν να βλάψουν τους άλλους που αναμφισβήτητα δεν είναι φυσιολογικές.

---

Ναι και μερικές φορές είναι νομίζω τόσο απλά τα πράγματα. Kill or die ένα πράμα, ποιος θα ξεγελάσει ποιόν, ποιός θα γαμήσει περισσότερο, ποιά θα ρίξει τις περισσότερες χυλόπιτες και πάει λέγοντας.
Σε αυτό που είπες πιο κάτω έχω να κάνω μερικές σκέψεις. Πιστεύω ότι για πολλούς από μας δεν θέλει και πολύ να περάσουμε αυτή τη νοητή γραμμή και να ακολουθήσουμε την πολιτική των εντόμων.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

'Ινσεκτ, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει απίστευτες και μάλλον ανεξερεύνητες ακόμη δυνατότητες πλαστικότητας. Για ό,τι σου λείπει θα έχεις μια υπεραπλήρωση σε άλλα νευρωνικά συστήματα και ικανότητες που σε κάνουν ξεχωριστό σε τομείς. Όμως ζούμε και έχουμε μεγαλώσει σε κοινωνία που επικεντρώνεται στην έλλειψη, στο μειονέκτημα και στην "αναπηρία".
Δηλαδή στο τι σε κάνει να μετράς πόντους στα πλην σου και όχι στα συν. Έτσι μαθαίνουμε πως χρειάζεται να "γίνουμε κάπως", όχι να δεχόμαστε πως "είμαστε κάπως" και από κει και πέρα να εντοπίζουμε τα συν μας και καλλιεργώντας τα να τα αναδεικνύουμε.
Αφού λοιπόν διδαχτήκαμε πως ό,τι κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό πρέπει να διορθωθεί παρεμβατικά και επιθετικά, διαιωνίζουμε και μεις τα πρότυπα και τις συστάσεις της κουλτούρας μας. Αν εξετάσεις το πόσο ακραία αντιμετωπίζεται το ίδιο ζήτημα σε διαφορετικές κουλτούρες όπως και σε διαφορετικές εποχές, τότε διαπιστώνει κανείς ότι το "πρόβλημα" δεν είναι πάντα και παντού πρόβλημα, και δεν έχει η τάδε κοινωνία την ίδια οπτική πάνω στο ίδιο ζήτημα με μία άλλη.

Αν λοιπόν, ας υποθέσουμε τώρα, ότι μπορούμε να πάμε σε μια κοινωνία που δε θα υπερτονίζει ό,τι σε κάνει να μην συνδέεσαι με τους άλλους, αλλά σου τονίζει τους τομείς της εξαιρετικότητάς σου, τότε κι εσύ θα μπορούσες να έχεις τη δυνατότητα να μην αισθάνεσαι ότι είσαι λειψός, αλλά ότι απλά στο φάσμα της ανθρώπινης neurodiversity, έχεις τα δικά σου ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που σε κάνουν όχι κακό ή καλό, ή ελαττωματικό ή ικανό, αλλά μονάχα άλλο κομμάτι του φάσματος αυτού. Όταν λοιπόν λες στον εαυτό σου δε μπορώ να επικοινωνήσω όπως θέλω, σου μετράς τα πλην, όταν θα πεις μπορεί να μην είμαι στο επικοινωνιακό καλός αλλά πού το αναπληρώνω αλήθεια? Σε ό,τι το αναπληρώνεις είναι οι άλλοι πλην, έτσι δεν είναι?

άρα? Μήπως ισχύει αυτό που έλεγε ο Πορτοκάλος στο My big fat greek wedding?
but in the end we are all FRUIT.:D

---

Η πιο μεγάλη απάντηση που παίρνω σε αυτό το θέμα!
Λοιπόν ναι σίγουρα έχει δυνατότητες ο ανθρώπινος εγκέφαλλος, έχει το φυσικό κομμάτι (ένστικτο) και το εμπειρικό, καθώς και πλήθος λειτουργιών.
Ανάπηρο δεν θα με έλεγα, ίσως να έχω περάσει διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου, ίσως να το κουράζω το θέμα αλλά έχω δει ανάπηρους σε νοσοκομεία με πραγματικές βλάβες στον εγκέφαλλο και δεν ήταν το ίδιο.
Σήμερα (χθές) θα με έβαζα τιμωρία αν γκρίνιαζα έστω και μια φορά και πράγματι δεν γκρίνιαξα για τίποτα (λολ). Έκανα ένα διάλλειμα όμως από την θετική προσέγγιση...
Πρόβλημα εννοείς ατομικό η κοινωνικό (για το είδος αυτού του προβλήματος)?

Παιδιά τα καλά νέα είναι ότι το πρόβλημα αυτό της καθυστέρησης φαίνεται να έχει βελτιωθεί, τα ξεκάρφωτα λόγια δηλαδή και η ολική αναισθησία από το περιβάλλον. Αν και μπορώ να πω πως μια αφηρημάδα την είχα πάντοτε.
Νομίζω πως είμαι αρκετά καλύτερα γενικά αλλά το παλεύω ολομόναχος.

Quote:

---

Originally Posted by lost body

http://www.mazi.org.gr/%CE%A7%CF%81%...81%CE%B1%CF%82 <-- εδω ειναι τα κεντρα για ατομα με ψυχολογικα ρροβληματα.
Για πεζοποριες που κανει και καλο στην υγεια ειναι εδω ---->> http://www.pezoporia.gr/pez/syllpra.asp?cat=pos&id=att Αλλοι συλλογοι ειναι εδω --> http://www.anthropos.gr/search.asp?Section=3 εχει και αλλους πολλους

---

Μήπως ξέρεις αν υπάρχει κάποιος σύλλογος που να μπορείς να μάθεις να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο δωρεάν?

Σε ενδιαφερουν τα κεντρα ημερας? Εκει κανεις διαφορες δραστηριοτητες, δεν ξερω για μουσικη. Στους δημους, σε καποιους, κανουν και μουσικη, δωρεαν η νομιζω με συμβολικο αντιτιμο. Ψαξε τι εχεις στην περιοχη σου, βοηθαει και το διαδικτυο.

Από την άλλη, έχω ένα πρόβλημα εδώ και λίγο καιρό. Με πιάνει συχνά ένα μούδιασμα στο αριστερό χέρι και πόνοι στην καρδιά.
Ερχεται ο θάνατος, και θα είναι λυτρωτικός για τη ζωή που ζω. Μόνο νεκρός θα βρώ την αξιοπρέπεια μου νιώθω.
Όχι ότι ενδιαφέρει και κανέναν, χεστήκατε παντόκορφα αλλά το γράφω για να έχω την ψευδαίσθηση ότι ενδιαφέρεται κάποιος.

Βγήκα ρε παιδιά μετά από καιρό με παρέα και νιώθω μια απογοήτευση. Ήμουν εκτός κλιματος. Δεν συμετείχα πολύ, όταν ανέβασα στροφές για λιγο και μίλησα ας πούμε μιλούσα με ένα άτομο μόνο. Στην αρχή έκανα καλή εντύπωση αλλά με την πρώτη μαλακία ξενέρωσαν όλοι μαζί μου και δεν μου μιλούσαν. Τελικά την τελευταία ώρα απλά περίμενα να περάσει η ώρα. Ήταν σαν να μιλούσαν μεταξύ τους μόνοι τους και σαν να μην υπάρχω εγώ. Πείτε μου ρε παιδιά είναι άλλος κανείς σε αυτή την κατάσταση, ώρες ώρες αγριέυω με τη κατάσταση άλλες φορές βυθίζομαι απλά στο τίποτα.
Εκτός αυτού αφού έχω πιεί νιώθω σαν νεκρός ένα πράμα δεν μπορώ νασ το εξηγήσω καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

άρα? Μήπως ισχύει αυτό που έλεγε ο Πορτοκάλος στο My big fat greek wedding?
but in the end we are all FRUIT.:D

---

Σορρυ ινσεκτ που βγαινω οφτοπικ αλλα ρειν εγω θα το λεγα ετσι :

but in the end we are all FUIT. ;)

Αν έχει κάποιος να πει κάτι πάνω σε αυτά που λέω πολύ ευχαρίστως να τον ακούσω.
Πείτε κάτι ρε παιδιά, η φάτσα μου δεν το δείχνει αλλά νιώθω σαν κανίβαλος έτοιμος να ορμήξει ώρες ώρες.

Ινσεκτ coolαρε ρε συ τι σε πιασε??

Νιωθεις σαν κανιβαλος εννοεις να κανεις κακο στον εαυτο σου η σε αλλον ανθρωπο??

Επισης τι εχει η φατσα σου?? Βαλε ρε συ να την δουμε να σου πουμε αμα μοιαζεις!! (Πλακιζω, ετσι?? Μην θυμωσεις!!)

Θα σου πω κατι αλλο νομιζω ειχες αναφερει οτι εκοψες μονος σου τα χαπια, μηπως αρχισες να υποτροπιαζεις κ θα πρεπε σιγα σιγα εστω κ με χαμηλη δοση να τα ξαναρχισεις??

Επισης αμα κανεις μπαφους, ναρκωτικα κ δεν ξερω γω τι αλλες καταχρησεις προσπαθησε να τα περιορισεις..

Στα λεω φιλικα αυτα μιας κ προσφατα εκανα κ εγω τη γνωστη μαλακια πλεον να κοψω μονη μου τα χαπια κ υποτροπιασα ασχημα κ κοντεψα να βρεθω ψυχιατρειο.. αμα ειχες διαβασει το θεμα μου θα καταλαβεις.... εντομακι μου ειναι δυσκολο για ολους το ξερω, αλλα πρεπει καποια στιγμη να το παρουμε αποφαση..(εγω δεν τα χω καταφερει παντως ακομη αλλα το παλευω...:(

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Ινσεκτ coolαρε ρε συ τι σε πιασε??

Νιωθεις σαν κανιβαλος εννοεις να κανεις κακο στον εαυτο σου η σε αλλον ανθρωπο??

Επισης τι εχει η φατσα σου?? Βαλε ρε συ να την δουμε να σου πουμε αμα μοιαζεις!! (Πλακιζω, ετσι?? Μην θυμωσεις!!)

Θα σου πω κατι αλλο νομιζω ειχες αναφερει οτι εκοψες μονος σου τα χαπια, μηπως αρχισες να υποτροπιαζεις κ θα πρεπε σιγα σιγα εστω κ με χαμηλη δοση να τα ξαναρχισεις??

Επισης αμα κανεις μπαφους, ναρκωτικα κ δεν ξερω γω τι αλλες καταχρησεις προσπαθησε να τα περιορισεις..

Στα λεω φιλικα αυτα μιας κ προσφατα εκανα κ εγω τη γνωστη μαλακια πλεον να κοψω μονη μου τα χαπια κ υποτροπιασα ασχημα κ κοντεψα να βρεθω ψυχιατρειο.. αμα ειχες διαβασει το θεμα μου θα καταλαβεις.... εντομακι μου ειναι δυσκολο για ολους το ξερω, αλλα πρεπει καποια στιγμη να το παρουμε αποφαση..(εγω δεν τα χω καταφερει παντως ακομη αλλα το παλευω...:(

---

Ο εαυτός μου δεν φταίει σε κάτι για τη ζωή που ζω. Αν νιώσω ότι απειλούμαι θα πάρω στον τάφο μαζί μου όσο περισσότερο κόσμο μπορώ.
Προσπάθειες κάνω να αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο αλλά εκείνη δεν με αφήνει.
Το να νιώθει κάποιος απειλή, εκτός της βίαιας απειλής από ένα άλλο άγριο ζώο, μπορεί να σημαίνει και αυτό ακριβως που λεω πιο πάνω, το να σε διώχνουν, να νιώθεις οτι σου στερούν την ύπαρξη.

Quote:

---

Originally Posted by insect

Έχω σαλτάρει. Αυτή τη στιγμή έχω πάρει ένα πιρούνι και τσιμπάω με μανία τα χέρια μου, χαρακώνω το κορμί μου και βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, βλέπω οράματα μπροστά μου, βλέπω δαίμονες με τρομακτικά πρόσωπα, τους πιάνω όμως και δεν υπάρχει τίποτα εκεί άραγε το έχει κάνει κανείς άλλος αυτό; Να δοκιμάσει να επιβεβαιώσει τις παραισθήσεις του με την όραση η την αφή; Γιατί αν μπορείς να βλάψεις κάποιον δεν είσαι άρρωστος αυτό να το βάλεις καλά στο φτωχό σου μυαλό.

---

Αυτα εσυ δεν τα γραφες πριν σχεδον μια μερα??

Ειπα εγω η κανεις αλλος οτι φταει ο εαυτος σου για τη ζωη που ζεις?? Πιστευεις εσυ οτι κατι τετοιο ισχυει?? Αμα το πιστευεις κανεις τεραστιο λαθος..

Αλλα γιατι οπως λες αμα νιωσεις οτι απειλεισαι θα παρεις στον ταφο οσους περισσοτερους μπορεις??

Ινσεκτ περα απ αυτα που σου γραφω, σε κατανοω απολυτα πως νιωθεις κ δεν παρεξηγω κατι η να το εκλαβω καπως... καταλαβαινω οτι βγαζεις γι αυτο το λογο απογοητευση κ μαυριλα κ νιωθεις οτι σου στερουν την υπαρξη κ ειναι ασχημο πραγματικα να νιωθεις ετσι... αν κ κοινοτοπο πλεον θα σου πω να συνεχισεις ρε συ να προσπαθεις ξερω δεν ειναι ευκολο για κανεναν κ σου στελνω κ μια διαδυκτιακη αγκαλιτσα!!! :)