Printable View
Quote:
Originally Posted by giorgos panou
γιώργο, δεν μπορουμε να ξέρουμε τον κανόνα, γιατί πολύ απλά δε γίνεται να είμαστε μέσα σε όλα τα σπίτια για να ξέρουμε τι συμβαίνει.
Από την πείρα μου, τόσο στον έξω κόσμο όσο και στο φόρουμ, βλέπω πως υπάρχουν πάρα πολλες οικογένειες που απ' έξω φαίνονται υγειείς και ευτυχισμένες και μέσα δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αγάπης για τα παιδιά τους.
Δεν μιλούσαμε όμως για τους γονείς ανά την Υφήλιο, αλλά για τη Χριστίνα που βιάστηκες να κρίνεις.
Η αποψη μου είναι πως όποιοι παντρεύονται ή..........τέλος πάντων....... τους παντρεουν δεν σημαίνει ότι είναι ικανοί να κάνουν οικογένεια και να ανατρέψουν παιδια .
Η οικογένεια της Χριστίνας είναι ένα παράδειγμα μέσα στα αμέτρητα.
Τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν τη βαθιά ρίζα τους μέσα στο σπίτι. Και συμβαίνουν στην παιδική ηλικία, όπου τα βιώματα αποτυπώνονται έντονα στη μνήμη και συμβάλλουν στο σχηματισμό του χαρακτήρα. Σε μια ηλικία δλδ που το παιδί δεν έχει τη δική του βούληση, απλά είναι παθητικός δέκτης. Η συνηδητοποίηση έρχεται στην εφηβεία. Και εκεί ξεκινά ο αγώνας, να ξεπεράσεις προβλήματα που άλλοι σου τα ξεκίνησαν, που είσαι αθώος γι αυτά, αμαρτίες άλλων.
Δυστυχώς πολλοί από τους γονείς μας κουβαλούσαν μαζί τους ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία ποτέ δεν συνηδητοποίησαν ως τέτοια αλλά αποτελούσαν γι αυτούς μέρος της ζωής και της συμπεριφοράς τους, επειδή η ψυχοθεραπεία ήταν κάτι άγνωστο ή για όσους γνώριζαν ήταν ταμπού. Και αφού ήταν μερος της ζωής τους χρωμάτιζαν με αυτά την ανατροφή που έδιναν στα παιδιά τους και την όλη συμπεριφορά απέναντι τους, όπως εξευτελισμοί, βία, κοινωνική απομώνωση. Και αυτά στηγματίζουν στη συνέχεια την κοινωνική ζωή του ατόμου, τον τρόπο σκέψης και τις επιλογές του. Τέτοιους γονείς τους καταδικάζεις, τους βοηθάς να πάρουν το δρόμο του ο καθένας άμα δεν ταιριάζουν ή τους αφαιρείς τα παιδιά στη χειρότερη περίπτωση. Έχω γνωρίσει παιδιά που ανατράφηκαν μέσα σε οικογένειες όπου υπήρχε αληθινή αγάπη μεταξύ των γονιών και απέναντι στα παιδιά και σωστή ανατροφή, και αυτοί είναι σήμερα χαρούμενοι άνθρωποι και επιτυχημένοι στη ζωή τους.
Ο καθένας τα δικά του ψυχολογικά τα κρατά για τον εαυτό του, δεν τα μεταφέρει σε άλλους, ιδίως άμα είναι παιδιά. Και για να το πετύχει αυτό καταπιέζει ακόμα και τον εαυτό θάβωντας τα βαθιά μέσα του, κι αν χρειαστεί παίζει και θέταρο μέσα στο σπίτι για να μην πάνε τα δικά του παρακάτω. Θέλουμε από το σπίτι να βγαίνουν υγιείς ψυχικά άνθρωποι. Μέσα από τα δικά μας βιώματα ας προσέξουμε όταν θα κάνουμε τις δικές μας οικογένειες.
Χριστινα,υπάρχει αγάπη στον κοσμο. Και'γω πέρασα δυσκολα παιδικά χρόνια.Πατέρα δεν είχα.Μάνα...ευχόμουν να έχω ΜΑΝΑ.
Αυτος που με έμαθε την αγάπη,ήταν ο άντρας μου.Υπέροχο πλάσμα,σπάνια ψυχή.Μου τον ε'δωσε ο θεός,μου τον πήρε ο θεός.
Αλλά με έμαθε πολλα.Ηταν ο τι καλύτερο μου έχει συμβει στη ζωή.Εκέινος και τα παιδιά μας.Αυτό αξίζει και μόνο,θα το θυμάσε,μόνο η οικογένια,τίποτα άλλο δεν αξίζει στη ζωή,ούτε λεφτά,ουτε καριέρα,ούτε δόξα,τίποτα δεν κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο αν δεν έιναι σε αρμονία με τον εαυτό του,αν δεν υπάρχει αγάπη στη ζωή του.
Προσπάθησε,λιπον,να βρείς αυτη την αγάπη-αλλα για να πάρεις πρέπει να ξέρεις και να δίνεις-και να σου περάσουν ολλα.Θα δεις...
Ευχαριστώ όλους σας!
Γιώργο δεν είμαι αχάριστη γτ εγώ πέρναγα πολλά άσχημα πράγματα στη ζωή μου και δεν είχα συμπαράσταση.Παρεπιπτόντω� � ο πατέρας μου έχει πεθάνει όταν ήμουν 10 και δεν τον έβλεπα από τα 4 μου.Μου λείπει πολύ η πατρική στοργή αλλά τελικά και η μητρική.Ήθελα την αγκαλιά της μητέρα μου όταν την είχα ανάγκη και δεν την είχα. Μπορείς σε παρακαλώ να ανακαλύψεις που υπάρχει αγάπη με τα παρακάτω που θα γράψω?Όταν είχα πέσει σε κατάθλιψη και ήμουν στο τσακ να δώσω τέλος στη ζωή μου και θρηνούσα και πόναγα δεν είχα κανέναν να μιλήσω..ακόμα και στην μητέρα μου γτ δεν την ένιωθα κοντά μου. Έτσι μίλησα στον τότε συντροφο της μητέρας μου με τον οποίο ένιωθα άνετα και είχαμε βρεθεί κάπου έξω με δική του πρωτοβουλία γτ του είχα στείλει ένα μνμ οτί φοβάμαι τον εαυτό μου και οτί κάτι με σπρώχνει να κάνω κακό σε μένα,έτσι βρεθήκαμε.Την επόμενη μέρα έγινε χαμός με την μητέρα μου.Για ποιον λόγο?εδώ θα κλάψετε ή θα γελάσετε. Επειδή έστειλα μνμ στον φίλο της και έλεγε να διαγράψω το κιν του και τι δουλειά είχα με αυτόν και οτί δεν το περίμενε ποτέ αυτό από εμένα.Είχε δει το μνμ μου, το είχε διαβάσει και γύρισα και της είπα οτί αντί να επικεντρωθεί στο τι έγραφα και οτί έχω πρόβλημα και χρειάζομαι βοήθεια κοιτάζει εγωιστικά το θέμα. Αυτό με άλλαξε και σταμάτησα να σκέφτομαι τον θάνατο..δεν ξέρω τι έγινε! Τι έχεις να πεις τώρα γι αυτό? έχω και άλλα παραδείγματα να αναφέρω..Θέλετε να πω?
Την αγάπη σαφώς μπορείς να την πάρεις και από ξένα άτομα και αυτό περιμένω γτ δεν πήρα αγάπη και εγώ έχω τόση πολύ να δώσω γτ έμαθα πως είναι να ζητάω αγάπη και να μην παίρνω.Εγώ θέλω να δίνω όμως!Θα είμαι διαφορετική..
Χριστίνα απ' ότι καταλαβαίνω η ψυχοθεραπεία δεν σ' έχει βοηθήσει και τόσο. Πόσο καιρό την κάνεις; Μήπως θα ήταν καλό να μιλήσει και στην μητέρα σου; Σε οικογένειες που προκύπτουν τέτοιου είδους προβλήματα, όλοι πρέπει να παρακολουθούνται γιατί οι αλληλεπιδράσεις είναι πολύ έντονες. Όταν είπες πως η μητέρα σου μιλούσε άσχημα για σένα, τι έλεγε ακριβώς. Διαισθάνομαι ότι ίσως να σε βλέπει ανταγωνιστικά. Μακάρι να κάνω λάθος. Ο μπαμπάς σου πως συμμετέχει σε όλο αυτό;
Το παραπάνω κείμενο που έγραψα προφανώς κάποιο πρόβλημα πρέπει να υπήρχε και δεν διαβαζόταν...Gypsy Cello διάβασε αυτό που έγραψα!
Χριστινάκι, τι εννοείς; Ότι δεν το κατάλαβα; Να το ξαναδιαβάσω άμα είναι :). Υπάρχει και κάποιο ποστ σου το οποίο διακόπτεται απότομα. Αυτό εννοείς;
Λοιπόν επειδή παρουσιάζεται πρόβλημα με το κείμενο που έχω γράψει,θα το κάνω σε μικρότερα κομμάτια...
Ευχαριστώ όλους σας!
Γιώργο δεν είμαι αχάριστη γτ εγώ πέρναγα πολλά άσχημα πράγματα στη ζωή μου και δεν είχα συμπαράσταση.Ενημερωτικά ο πατέρας μου έχει πεθάνει όταν ήμουν 10 και δεν τον έβλεπα από τα 4 μου.Μου λείπει πολύ η πατρική στοργή αλλά τελικά και η μητρική.Ήθελα την αγκαλιά της μητέρα μου όταν την είχα ανάγκη και δεν την είχα. Μπορείς σε παρακαλώ να ανακαλύψεις που υπάρχει αγάπη με τα παρακάτω που θα γράψω?
Όταν είχα πέσει σε κατάθλιψη και ήμουν στο τσακ να δώσω τέλος στη ζωή μου και θρηνούσα και πόναγα δεν είχα κανέναν να μιλήσω..ακόμα και στην μητέρα μου γτ δεν την ένιωθα κοντά μου. Έτσι μίλησα στον τότε συντροφο της μητέρας μου με τον οποίο ένιωθα άνετα και είχαμε βρεθεί κάπου έξω με δική του πρωτοβουλία γτ του είχα στείλει ένα μνμ οτί φοβάμαι τον εαυτό μου και οτί κάτι με σπρώχνει να κάνω κακό σε μένα,έτσι βρεθήκαμε.
Την επόμενη μέρα έγινε χαμός με την μητέρα μου.Για ποιον λόγο?εδώ θα κλάψετε ή θα γελάσετε. Επειδή έστειλα μνμ στον φίλο της και έλεγε να διαγράψω το κιν του και τι δουλειά είχα με αυτόν και οτί δεν το περίμενε ποτέ αυτό από εμένα.Είχε δει το μνμ μου, το είχε διαβάσει και γύρισα και της είπα οτί αντί να επικεντρωθεί στο τι έγραφα και οτί έχω πρόβλημα και χρειάζομαι βοήθεια κοιτάζει εγωιστικά το θέμα. Αυτό με άλλαξε και σταμάτησα να σκέφτομαι τον θάνατο..δεν ξέρω τι έγινε! Τι έχεις να πεις τώρα γι αυτό? έχω και άλλα παραδείγματα να αναφέρω..Θέλετε να πω?
Την αγάπη σαφώς μπορείς να την πάρεις και από ξένα άτομα και αυτό περιμένω γτ δεν πήρα αγάπη και εγώ έχω τόση πολύ να δώσω γτ έμαθα πως είναι να ζητάω αγάπη και να μην παίρνω.Εγώ θέλω να δίνω όμως!Θα είμαι διαφορετική..
Όπως το υπέθεσα...Ανταγωνισμός. Σε σημείο που δεν δίνει καμιά σημασία στο τι αισθάνεσαι εσύ. Και εμένα με ανταγωνίζεται η μητέρα μου αλλά αυτό ξεπερνάει τα όρια..Αδέρφια έχεις; Κάποιον πολύ στενό φίλο στον οποίο να μπορείς να λες αυτό που σε προβληματίζει; Γλυκιά μου, ειλικρινά λυπάμαι...Έχω περάσει και γω συγκρούσεις στην οικογένεια μου που μου άφησαν σημάδια. Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Xριστίνα τους γονείς μας ΔΕΝ τους επιλέγουμε. Αν κάτι, λίγα ή πολλά, πήγαν ή πάνε στραβά σε αυτή τη σχέση, κάνε ότι μπορείς για να την βελτιώσεις, έχεις το δικό σου καθήκον ως κόρη, αλλά εστίασε στις επιλογές σου.
Καταλαβαίνω ότι πληγώνει, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τον χρόνο να γυρίσει πίσω. Μπροστά είναι τα όνειρα σου, μπροστά και τα θέλω σου, άρα η κατεύθυνση σου είναι μόνο μία. ΜΠΡΟΣΤΑ.
Να θυμάσαι: "Αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς"
:( είναι τραγικό όμως! Σε ευχαριστώ που με νιώθεις...άσε και να ήταν μόνο αυτό?! Έχω έναν αδερφό με τον οποίο έχω καλές σχέσεις και τον νιώθω πιο κοντά μου. Δυστυχώς δεν έχω κανέναν που να με νοιάζεται..να θέλει να μάθει αν είμαι καλά κλπ.Πάντα ένιωθα μόνη και πλέον το συνήθησα αν και κάποιες φορές το αισθανομαι και λογικό είναι. Είμαι μοναχική!
Και εγώ ένιωθα πάντα μόνη μου :(. Εγώ είμαι και μοναχοπαίδι..Εσύ που έχεις τουλάχιστον έναν αδερφό προσπάθησε να έρθεις πιο κοντά του, θα τον έχεις για στήριγμα. Πιστεύω πως τ' αδέρφια είναι θησαυρός! Φίλους δεν έχεις ε; Όταν λες πως είσαι μοναχική, εννοείς πως είναι επιλογή σου ή απλά δεν βρήκες τις κατάλληλες παρέες με τις οποίες θα ταίριαζες;
Με τον αδερφό μου έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης ενώ αγαπιόμαστε πολύ και ξέρω οτί θα είναι δίπλα μου,με νοιάζεται! Αλλά επειδή τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα νιώθω οτί δεν μπορεί να με νιώσει.Θέλω κάποιον να αισθανθω οτί με νιώθει και έτσι θα ανακουφιστώ..το έχω ανάγκη!Ακόμα ψάχνω αυτόν τον άνθρωπο είτε φίλος/η θα είναι είτε σύντροφος. "Φίλους" έχω ή νομίζω οτί έχω αλλά δεν με νοιάζονται..πχ να πάρουν ένα τηλέφωνο να νοιαστούν αν είμαι καλά,ακόμα και όταν ξέρουν οτί περνάω κάτι άσχημο δεν ασχολούνται..Εγώ όμως νοιάζομαι γι αυτούς!
Και εγώ τα ίδια πέρασα. Οι φίλες μου μόνο για τον εαυτό τους ενδιαφέρονταν. Με τις παλιές μου φίλες δεν επικοινωνώ πλέον. Από εδώ και πέρα θα θέσω πολύ αυστήρα κριτήρια για το ποιον θ' αφήνω να μπαίνει στην ζωή μου. Σου συστήνω να κάνεις το ίδιο και συ. Έχουμε περάσει πολλά και δεν πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας ν' αναλώνεται κι άλλο με ανοησίες. Θα βρεις την αγάπη και την στήριξη που χρειάζεσαι στον σύντροφο σου, μην ανησυχείς, έχε πίστη. Είναι πολύ όμορφο που μετά απ' όσα έχεις περάσει λες πως έχεις μέσα σου αγάπη να δώσεις. Το ίδιο αισθάνομαι και γω. Είσαι πολύ θετικός άνθρωπος. Μην τα παρατάς! Go on girl! :)
Σε ευχαριστώ πολύ Gypsy μου! Αυτό έχω πλέον σκοπό να κάνω...να θέσω τα κριτήρια μου και όποιος δεν μου κάνει στο καλό! Ποτέ δεν το έιχα αυτό και τώρα σιγα σιγα θέτω και τα όρια μου. Ναι αγάπη έχω μπόλικη και έχω μάθει να αγαπώ μέσα από την αγάπη που δεν είχα ποτέ...
Χριστίνα, μέσα από όλα αυτά που βίωσες, έμαθες πολλά για τη ζωή και έτσι ξέρεις ακριβώς πως θα θελες να φτιάξεις τη δική σου ζωή, που να μην έχει τα ψεγάδια της ζωής που έζησες. Να χεις κάποιον που να νοιώθεις ότι σ αγαπά και σε γνοιάζεται, να σου προσφέρει αυτα που σου στέρησαν και να του προσφέρεις και συ απλόχερα. Σημαντικό είναι το ότι έχεις σκιαγραφήσει μέσα σου αυτόν τον άνθρωπο και αφού το έχεις πετύχει αυτό απομένει να ψάξεις να τον βρεις και άμα έχεις θέληση σίγουρα θα τον βρεις. Μέσα από αυτά που διδάχτηκες από τις εμπειρίες της ζωής σου, έχεις φτιάξει μέσα σου τη συνταγή της δικής σου ευτυχίας στη ζωή και άρχισες ήδη να κινείσαι για να την κάνεις πράξη. Μόνο διώξε την λίγη έστω λύπη και απογοήτευση και όλα θα κυλήσουν καλά. :)
Ναι Γιάννη έτσι είναι όπως τα λες!Μέσα από τα λάθη των ανθρώπων(και τα δικά μου φυσικά) μαθαίνω να γίνομαι καλύτερη και χτίσω μέσα μου μια εικόνα της ζωής που θέλω να έχω και όταν θα δημιουργήσω οικογένεια. Ότι δεν μου έχουν προσφέρει θέλω να το προσφέρω εγώ! Ότι και να μου έχει συμβεί δεν θέλω να με επηρεάζει αρνητικά παρά μόνο θετικά..
και εμενα η μανα μου εβλεπε ανταγωνιστηκα.ειναι τρομερο!!!
εκτως απο αυτο το μισος για τον πατερα μου που ενιωθε παντα το πληρωνα εγω. π.χ. ελεγε *εισαι *******,σαν το πατερα σου*.συνεχεια με προσβαλε..
φυσικα και δεν ειχα που να μιλησω οτι και μου εχει συμβει!
οταν παντρευτηκα και απεκτησα παιδι,ηρθε στο σπιτι μου (μενει 3000χμ.μακρια,ευτυχως),ειδε ποσο καλος ειναι ο αντρας μου,και τι ειπε??
*στριγγλες παντα ειναι τυχερες....*
τωρα που τον εχασα,εκλεγε πολυ,βεβαια.αλλα ως εκει.και που να καταλαβει οτι εγω δεν εχασα απλα τον αντρα μου και τον πατερα των παιδιων μου.εχασα τον μοναδικο ανθρωπο στη ζωη μου,που στο προσωπο του βρηκα αγαπη..Αγαπη που εξαχνα σε ολη τη ζωη μου.Που να το καταλαβει,αφου η ιδια ποτε δεν το ειχε και ποτε δεν ειχε να δωσει!
οχι,η μανα μου δεν με φροντιζε οπως εκεινος. αλλα με εβριζε συνεχως.
καποια στιγμη ειπε,μαλιστα,πως τωρα να καταλαβω πως ειναι να ζεις μονη...περασανε τοτε μολις 2-3 μερες απο τοτε που εχασα την αγαπη μου...
καπου στο βαθος της ψυχης της χαρηκε για αυτο που με βρηκε? η μου φανηκε?
το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ για μια μάνα που λειτουργεί έτσι, είναι πως δεν είναι στα καλά της.Quote:
Originally Posted by ΝΑΤΑΛΙ
Δεν μπορώ να πιστέψω ούτε για ξένο να έχει τέτοια συναισθήματα, πόσο μάλλον για τη γυναίκα που σε γέννησε.
Πολύ συγκινεί αυτό που γράφεις Νάταλυ. Αυτό που μόνο μπορείς να κάνεις είναι να προσκολληθείς στην ανατροφή των παιδιών σου, δλδ τους καρπούς της αγάπης του άντρα που αγάπησες, να βλέπεις στο πρόσωπο τους την μορφή του άντρα σου και να ναι η προσφορά σου σ αυτά σαν αγάπη προς τον ίδιο και έτσι δε θα βιώνεις τόσο έντονα την απουσία του, και να τους προσφέρεις την αγάπη που θα θελες να σου πρόσφερε η μάνα.Quote:
Originally Posted by ΝΑΤΑΛΙ
Κουράγιο, να σαι δυνατός άνθρωπος, βάζε μπροστά στο νου αυτούς που αγαπάς, όχι αυτούς που σου στέρησαν την αγάπη.
NATALI πραγματικά συγκινήθηκα με αυτό που έγραψες! Είσαι πραγματικά τυχερή που βρήκες έναν άνθρωπο να σε αγαπα..Σε αυτό να μένεις και να θυμάσαι! Ξέρεις πλέον πως είναι να σε αγαπουν.Εγώ δεν το έχω νιώσει ακόμα και πολύ φοβάμαι οτί επειδή δεν έχω πάρει αγάπη οτί δεν είμαι ικανή να διακρίνω αν κάποιος με αγαπά.
Με πολλούς ανθρώπους που έχω μιλήσει έχουν αμφιβάλλει και δεν μπορούν να δεχτούν οτί υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν ή έστω δεν συμπεριφέρονται με αγάπη προς τα παιδιά τους και αμφιβάλλουν για την ιστορία μου..Πολλοί λένε οτί δεν υπάρχει μητέρα ή πατέρας που βαθιά μέσα του δεν αγαπά το παιδί του!Ναι,ok!Ίσως σε αυτό να συμφωνήσω δεν ξέρω.Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τον λόγο που δεν το δείχνουν στα παιδιά τους παρά μόνο αρνητικά συναισθήματα..
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΧΡΙΣΤΙΝΝΑ¨)
Θαυμαζω την δυναμη σου , αλλος -αλλη στην θεση σου μπορει να ειχε λυγισει! το οτι εχεις περασει τοσο ασχημα παιδικα χρωνια ,το οτι εχεις βρεθει χωρις να φταις σε ενα τοσο ασχημο οικογενιακο περιβαλλον ειναι μια εμπειρια που εχεις αποκτησει στην ζωη σου , ναι μεν ειναι ασχημη και οδυνηρη η ολη σου φαση , αλλα ολα αυτα σε εκαναν ενα κοριτσι διαμαντι απο οτι φαινεται, γιατι παιδια με τετοιες εμπειριες ειτε γυνονται αρνητικα ατομα επιθετικα ! και με μισος μεσα τους, ειτε γινονται με μεγαλη καρδια, με σεβασμο για τους γυρο τους και με διαθεση να δωσουν αγαπη στους γυρο τους! γυνονται οι καλητεροι γονεις και οι πιο ερωτευσιμοι συντροφοι! Χριστινακι , ζηλευω τους γυρο σου ειναι πολυ τυχεροι που σε εχουν δυπλα τους !
Δεν υπερβαλω καθολα ! ετσι ειναι ,συνηθως! και απο τα γραπτα σου δειχνεις πως με επιβεβαιωνεις! αρα λοιπον σταματα να στεναχωριεσαι και να νιωθεις ασχημα ! καιρος να νιωθεις υπερυφανη και χρησιμη κοπελα!
Αυτα απο εμενα , ευχομαι τα καλυτερα ! τα αξιζεις !
Χριστινα,υπάρχουν γονεις που δεν αγαπούν τα παιδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν κανέναν.Πόσες φορές έχω ακούσει ότι κάποιος (κάποια) παράτησε τα παιδία του για να κάνει τη ζωή του! Ο πατέρας μου,ας πουμε,από τότε που χωρίσανε-χάθηκε.όυτε ενα τηλέφωνο!
Και το πλήρωσα ακριβα...
Οσο για τουν αγαπημένο μου...ναι,είμαι τυχερή που μου τον έστειλε ο θεός. ΄το άξιζα?
αλλά είμαι πολυ άτυχει που μου τον πήρε. τελικά δεν τον άξιζα? ήταν σπάνια ψυχή...η αληθεια είναι πως μόνο όταν έχασα κατάλαβα ότι ήμουν ευτυχισμένη μαζί του.ότι ήταν σπάνιος.ότι χωρις εκείνον δεν την θέλω τη ζωη μου.
αυτή είναι η τιμωρία μου,δεν είναι τύχη.Δεν ξέρω αν μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω αυτο...δεν ξέρω.
Χριστινα,τον άνθρωπο που μπορεί να μας αγαπήσε πραγματικά, μερικές φορές δεν τον βλέπουμε ενώ είναι διπλα μας. πρεπει να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους.να ξερουμε να δίνουμε.
εγω ήμου 28 όταν γνώρισα τον αντρα μου.πόσους και πόσους ειχα γνωρίσει πριν!
Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ για όσα έχεις διακρίνει και πραγματικά ένιωσα πολύ τα λογια σου να με διαπερνουν!Με άγγιξες!Μην ζηλεύεις γτ ουσιαστικά δεν έχω κοντά μου κανέναν που να με έχει "δει" μέσα μου!
Ναταλι λυπάμαι πολύ για τον χαμό σου!Αλλά θα πρέπει να τον θυμάσαι και να τον έχεις πρότυπο και προχώρα μπροστά όσο μπορείς!Το μνμ του Γιάννη λέει όσα θα ήθελα και εγώ να σου πω!Μην κλείνεσαι...τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!Σου εύχομαι να γνωρίσεις ξανά έναν άνθρωπο που να σε αγαπήσει όπως θες.Σου εύχομαι από εδώ και πέρα να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή γτ πέρασες και εσύ πολλά και το αξίζεις!Βρες την ευτυχία!Πάρε δύναμη από την αγάπη που ευτυχώς είχες και ένιωσες στη ζωή σου..Έχεις δίκιο στο ότι όταν χάνουμε κάποιον καταλαβαίνουμε την αξία του. Είμαι από τους ανθρώπους όμως που δεν το κάνω..χάνω ανθρώπους και φεύγω από κοντά τους όταν πρέπει και είναι για καλό.Δεν είμαι αχάριστη! Πολλοί όμως κάνουν το λάθος και διώχνουν ανθρώπους γτ δεν εκτιμούσαν ποτέ και μετά το μετανιώνουν που είναι πλέον αργά για γυρισμο.Έτσι συμβαίνει με μένα που όταν με χάνουν ψάχνουν να με βρουν!Απιστευτο και τραγικό!
Yπάρχουν πραγματικά όμορφοι, ιδιαίτεροι και ευαίσθητοι άνθρωποι στο φόρουμ. Μπράβο
Ευχαριστώ,Χριστινα. Σύγουρα να τον θυμάμαι όσα ζω.
Εγώ μάλλον ημουν λίγο αχάριστη.Έχω ελλατώματα,είμαι δύσκολη -άλλωστε σκορπιός και να'ναι έυκολος...γίνεται? Δεν μετανιώνω για τις πράξεις μου,αλλά για τα λόγια μου. Καμια φορα τα λόγια όμως πονάνε σαν το μαχαίρι.
Ωσα για το ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο-δεν το πιστευω.Στην περιπτωση μου-για ποιο λόγο καταστρέφεται κάτι τόσο ωραίο?
Στη ζωή πρεπει να μάθουμε να συγχωρούμε,όλοι κάνουμε λάθη.Γιατι να μην υπάρχει δέυτερη ευκαιρία για αυτους που μετάνιωσαν? Γιατι να'ναι αργά για γυρισμό? Απο τα λάθη μας μαθαίνουμε.
Quote:
Originally Posted by ΝΑΤΑΛΙ
τωρα τον επομενο θα ξερεις να τον αγαπας και να του το δειχνεις....και να το νοιωθεις
αυτο κερδισες απο ολο αυτο το θεμα,την σοφια να εκτιμας αυτο που εχεις...αλλιως δεν θα το μαθαινες αυτο...
και τον αντρα σου ουτε στον εδωσε ουτε στον πηρε κανενας.
κινηθηκε μεσα στα νηματα της ζωης και καποια στιγμη εφυγε,οπως το ιδιο θα γινει με ολους μας...τουλαχιστον ας μαθουμε να κινουμε αυτα τα νηματα με το σωστο τροπο και να το κανουμε να αξιζει για οσο ειμαστε εδω.
Empneustns,δεν νομίζω ότι είπα πουθενά ότι *εγω δεν ήξερα να αγαπώ*.Ο άντρας μου ήταν ευτυχισμένος μαζί μου. Ολα αυτα τα χρόνια ήμουν μοναδική γυναίκα που ηθελε. Οπως και για εμένα,ηταν ο μαναδικός. Την αγάπη την δείχναμε,δεν τη λέγαμε.Όπως εγω ημουν σύγουρη για εκείνον,θέλω να πιστέυω οτι ηταν και εκείνος για εμένα.
Αυτό το λεει ολα.
Και για τον *επόμενο*..δεν κατάλαβα. Αυτό που με ενδιαφέρει-είναι τα παιδιά μου,και όχι πως να βρω *τον επόμενο*.Αλλωστε άντρες σαν αυτόν που είχα σπανίζουν τοοοοοοοσο,που ούτε καν συζητηση!
NATAΛΙ συγνωμη που παρεμβαίνω αλλά ο Empneusths δεν νομίζω οτί είπε κατι κακό. Είναι φυσιολογικό να προχωράμε στη ζωή μας. Επείδη έγινε κάτι τραγικό στη ζωή μας δεν σημαίνει οτί θα αφιερωθούμε στην λύπη μας..Η ζωή προχωρα και που ξέρεις?Αυτό το σπάνιο να το ξαναβρείς..Ακόμα η ζωή δεν έχει τελειώσει και δεν ξέρουμε το πεπρωμένο μας.Ας είμαστε ανοιχτοί για να μπορούμε να "δούμε" αυτό το καλό που μπορεί να μας χτυπά την πόρτα και να μην το αγνοούμε...Quote:
Originally Posted by ΝΑΤΑΛΙ
Στο λέω αυτό γτ η μητέρα μου που έχασε τον πατέρα μου σε μικρή ηλικία πάντα ήθελα να βρει κάποιον και να ξαναφτιάξει την ζωή της..