Originally Posted by
niah
και σε ξαναρωταω Θεοφανια πως εισαι σιγουρη οτι και σε σενα δεν εγινε παθολογικο?
Είμαι σίγουρη γιατί έδωσα χρόνο στον εαυτό μου να το βιώσει χωρίς να πιέζομαι ντε και καλά να το ξεπεράσω. Σκάλωσα λίγο στην άρνηση, αλλά τον βρήκα το δρόμο μου.
Το χεις ψαξει?
Τι να έχω ψάξει?
Επηρεαζει αυτο εκτος απ τη δικη σου ζωη και των γυρω σου?
Την επηρέασε όσο ήθελαν να την επηρεάσει και όσο άντεχε ο καθένας.
Ανεφερα σε τοσα πολλα ποστ οτι δεν αναφερομαι στην θλιψη της απωλειας αλλα στην τεραστια ενταση που περιγραφεται στο αρχικο ποστ....ποσες ακομα φορες να το πω?
Όχι, μίλησες για πένθος. Αν είχες πει από την αρχή πως μιλάς για στάδιο, τότε δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα. Άσε που δεν κολλάει καν με το θέμα της άντζελας, καθώς ο άντρας της δεν περνάει θρήνο, αλλά απαξιώνει την ίδια του τη ζωή.
Ολα αυτα τα συναισθηματα ναι,κρατανε χρονια,το πιθανοτερο για παντα,αλλα αυτη η ενταση που εχει στη ζωη και τη λειτουργικοτητα σου ελλατωνεται,αναγκαστικα,γι α να μπορεσεις να προχωρησεις.Αλλιως πρεπει να ψαξεις τον τροπο για να μπεις στη διαδικασια να απαλλαχτεις απο αυτην,γιατι μπορει να σε οδηγησει καπου χειροτερα.
Γι αυτό επιμένω πως δεν έχεις περάσει πένθος. Όλη αυτή η διαδικασία έχει στάδια μέχρι να ολοκληρωθεί. Όταν περάσεις και το τελευταίο, μπορείς να προχωρήσεις με καθαρό βήμα, αλλιώς συνεχώς υπολειτουργείς.
Δεν μιλαμε για συγκεκριμενα χρονικα διαστηματα(δλδ σε ενα μηνα θα νιωθει αυτο,σε 2 μηνες εκεινο,σε 8 θα ειναι σ αυτη τη φαση)συζηταμε οτι εχει περασει ενας χρονος και ο ανθρωπος αδυνατει να εχει την αισθηση καποιων βασικων ευθυνων του.Πως μπορει να το αφησει ετσι?
Εγώ πάλι το θεωρώ "φυσιολογικό" να μην ξέρει ακόμη τι του γίνεται και να κάνει ή να μη κάνει αυτά που μας περιγράφει η αντζελα.
Εδώ μπαίνει και το θέμα του κατά πόσο ήταν σημαντικός ο άνθρωπος που χάσαμε. Προφανώς για εκείνον και για μένα ήταν, γιατί τον πρώτο χρόνο δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη τι έγινε.
