Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Πολύ όμορφα όσα γράφεις. Και κατατοπιστικά. Και συμφωνώ σε πολλά. Να τα πάρω ένα-ένα.
Επί 5 μήνες (Ιούλιος-Δεκέμβριος) δεν είχα ιδέα για το πτόβλημά της. Βάζω μέσα και τον Ιούλιο έστω με την μικρή συνομιλίας μας επειδή τότε ανέφερε εκείνη το θέμα με τον πατέρα της. Δεν είχα το "έμπειρο μάτι" που αναφέρεις, προφανώς δεν το είχα και ούτε ήμουν υποχρεωμένος να το έχω για να καταλάβω από το πρώτο μισάωρο συνομιλίας ότι κάτι δεν πάει καλά. Με ξένισε, μου έκανε (κακή ίσως) εντύπωση, αλλά μέχρι εκεί.

---

Σαφώς, δεν είπε κανείς ότι όφειλες να γνωρίζεις. Εδώ και για μένα είναι δυσκολο να αναγνωρίσω κάποιον με του οποιου το πρόβλημα δεν εχω ασχοληθεί γιατί δεν αφορόύσε την δική μου πάθηση.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Επίσης, ακόμα και όταν έμαθα ότι η κοπέλα έπασχε από κάποια ψυχική νόσο, στα μέσα του Δεκέμβρη, είχα απλώς την υπόνοια διπολικής διαταραχής με βάση τα όσα είχα διαβάσει και είχα μάθει γι αυτήν και την εικόνα που η ίδια μου είχε δώσει για την προηγούμενη ζωή και συμπεριφορά της. Δεν είχα γνωμάτευση ειδικού για να ξέρω για τα ψέματά της και τις μυθοπλάσίες της ή την ανάγκη της να τη λυπούνται. Θεωρούσα, μέχρι τα μέσα Φλεβάρη, επί ένα τρίμηνο δηλαδή, πως όσα ψέματα μου εξιστορούσε ήταν στα πλαίσια ψυχωτικών παραληρημάτων και άρα εικόνες και εμπειρίες που τις βίωνε, ως ένα μέρος, ως αληθινές. όχι απαραίτητα όλες, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία. Επομένως, δεν είχα τη λογική να την επαναφέρω σε μια πραγματικότητα [που πίστευα ότι δεν της έλεγε τίποτα αλλά να την παρηγορώ και να της προσφέρω ένα "ώμο να κλάψει", θεωρώντας ότι αυτό δεν το είχε από πουθενά.

---

Σου ξαναλέω. Μόνο οι άνθρωποι που έχουν ψυχωση αντιλαμβάνονται το φαντασιακό ως πραγματικότητα, οι υπόλοιποι βολεύονται σε κατασκευασμένες πραγματικότητες. Σου το είχα ξαναπει, φερτην αντιμέτωπη με την αλήθεια. Να μην εχει τίποτα πια να φοβάται και να της δωθεί χωρος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και την ζωή της. Όλα τα ψέμματα που σου είπε το ήξερε πως είναι ψέμματα, όλα. Αν είχε ιχνος ντροπής σαφως και θα απέφευγε να σε δεί. Έγω απο τον αντρα μου εξαφανίστηκα γιατί δεν αντεχα να του πω πως ο πατέρας μου ηταν ο πρώτος αντρας με τον οποίο συνουσιασθηκα, ήταν βιασμός στην ουσία. Ντρεπόμουν για κάτι που δεν εφταιγα κιόλας, ενοιωθα τρομερό κομπλεξ και επέλεξα να το παίξω σκληρη και να τον απαλλαξω απο την παρουσία μου. Δεν ξέρεις ποια ακριβως αναγκη την βαζει να φτιαχνει πραγματικότητες παράλληλες, αλλα οποια κι αν είναι αυτη η αναγκη, η πραγματικότητα είναι αυτη και δεν αλλάζει. Και τα ψέμματα να ξαναρχιζε, που θα τα ξαναρχιζε μετα απο λίγο, να την επαναφερεις στο πραγματικό επρεπε, αυτη ειναι η λύση, όχι παρηγοριά στον άρρωστο μεχρι να βτγει η ψυχη του. Ρωτα οποιον ψυχίατρο θέλεις. Μόνο όσοι εχουν ψυχωση δεν νοιωθουν τι κάνουν, οι αλλοι ξέρουν ποτε λένε ψεμματα και πότε όχι. Της ειπες ποτέ καθαρά και ξαστερα ξέρω ότι έχεις αυτο το θεμα ότι είσαι κλεισμένη στο σπίτι, ότι το χω συζητησει με γιατρό και εχω ρωτησει και στον κυκλο σου κτλ????

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Όταν, τέλη Φλεβάρη, μαθαίνω την αλήθεια για τα συνειδητά ψέματά της, αλλάζω τακτική (με παρότρυνση και των μελών του φόρουμ), γίνομαι "επιθετικός", την κοντράρω, με διαγράφει 2-3 φορές και τελικά της θέτω τον όρο "θεραπεία ή ξέχνα με". Αν, λέω αν, τα ήξερα όλα αυτά πιο νωρίς (ή έστω αν τα είχα υποπτεφθεί μέσα από μια εμπειρία που προαφανώς δεν είχα), θα είχα αντιμετωπίσει διαφορετικά την κατάστασή της, όπως την αντιμετώπισα όταν, επιτέλους, το έμαθα. Μέχρι τα μέσα του Φλεβάρη μάλιστα, πίστευα ότι ο μόνος λόγος που δεν βγαίνει από το σπίτι είναι επειδή βρίσκεται σε φάση κατάθλιψης. Μετά κατάλαβα ότι το πρόβλημά της ήταν πιο βαθύ και έκρυβε κρίσεις πανικού και ανικανότητα οποιασδήποτε κοινωνικής επαφής, ακόμα και στον χώρο γύρω από το σπίτι της. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν ήξερα το Δεκέμβωρη π.χ., όταν με είχε πιάσει η εμμονή μου με αυτήν και είχα αρχίσει να τρελαίνομαι κι εγώ με τις συμπεριφορές της που, τότε, δεν μπορούσα να εξηγήσω.

---

Και πάλι, δεν ήσουν υποχρεωμένος να γνωρίζεις, απο που κι ως που δηλαδη, ψυχιατρος είσαι; Όμως επιμένω, μια συζητηση ξεβράκωμα θα τα ελυνε όλα. Θα τα έκοβε μαχαίρι. Διαβασε τον μαζοχιστικό χαρακτήρα του Ράιχ. Ευκολο βιβλίο. Την φωτογραφίζει την δικιά σου. Θα καταλάβεις ότι είναι μονοδρομος όχι τα τελεσίγραφα, τυπου ή πας ψυχιατρείο ή χωρίζουμε, για κατι τετοια χέστηκε, να το πω χύμα, αλλά η αναληψη ευθυνης του εαυτού της με κατηγορηματικό τρόπο.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Ποτέ δεν της φέρθηκα σαν θέαμα στο τσίρκο. Δεν υπάρχει ούτε ένας εδώ μέσα που να έχει οποιοδήποτε στοιχείο για την ταυτότητά της, την καταγωγή της, τις σπουδές της, το που μένει, οτιδήποτε τέλος πάντων. Ούτε και για μένα ξέρει κανείς κάτι ώστε να κάνει κάποιες "διασταυρώσεις". Το ότι αναφέρω στοιχεία της ιστορίας, λογικό είναι, μπήκα στοι φέορυμ να ζητήσω συμβουλές και βοήθεια, τι θα έκανα, θα έλεγα "γεια σας, έχω ένα πρόβλημα που δεν σας το λέω, βοηθείστε με"; Έπρεπε να ναφέρω στοιχεία, διαλόγους, συμπεριφορές, οτιδήποτε σχετικό. Το τελευταίο που θα ήθελα για μεκείνη θα ήταν να την εκθέσω ή να την προσβάλλω. Αν ήταν έτσι, θα άρχιζα τα μηνύματα σε όσους μιλάει στο facebook και θα τους έλεγα "μακρυά απ' αυτήν", κάτι που προφανώς δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ.

---

Απλώς το να κάθεσαι να αναλύεις το τι θα κανει μετα και το τι δε θα κάνει και εγραψε αυτο στο fb και θα κάνει το αλλο και τι αλλο ψεμμα θα πει κτλ. Δεν παιζεις κρυφτό με την κοπέλα, η κοπέλα πασχει ψυχικά και το μόνο σιγουρο είναι πως οι ασθένειες αυτες δεν ειναι κολλητικές. Εγώ υποψιάζομαι πως αυτό που σε έκανε να εχεις εμμονη με το να την βοηθησεις, είναι το ότι νοιωθεις πως δεν εχεις καταφερει καποια πράξη που να σε κάνει "ηρωα" ας πουμε στη ζωη σου. Ισςως σε φρόντιζαν παντα, ίσως σε καπέλωναν. Πιστευω πως θελεις να αποδειξεις στον εαυτο σου πως με το να καταφερεις το ανεφικτο θα εξαλειψεις καθε πιθανή υπόνοια ανιικανότητας. Δε σε ξέρω, στατιστικά κάπως ετσι συμβαίνει. Δε σε λέω ανίκανο ή κομπλεξικό, μην το πάρεις στραβά.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Ήδη έχω αναπτύξει πιο πάνω κάποια πράγματα. Μην τα ξαναγράφω πάλι. Πάντως, οϋτε τραλαντώνηδες ούτε ναρκομανείς θεωρώ αυτούς τους ανθρώπους. Και "περίεργους χαρακτήρες" έχουν πολλοί φίλοι μου, ίσως κι εγώ, δεν μου φάνηκε αυτό κάτι που θα έπρεπε να υποψιαστώ εξαρχής.
Στην ερώτηση τι άλλο ήθελα να το καταλάβω. Πολλές φορές, ειδικά σε καταστάσεις που το μυαλό μας έχει κολλήσει, δεν θέλουμε να καταλάβουμε προφανή πράγματα. Το ότι έχουμε την ταμπέλα του "φυσιολογικού", δεν σημαίνει ότι το μυαλό μας δεν παίρνει μυστήριες στροφές κάποιες φορές και δεν ακροβατεί επικίνδυνα στα όρια της παθολογίας. Σε ψυχίατρο πήγα γι αυτό το λόγο, δεν ήμουν και στα εντελώς "καλά" μου εκείνη την περίοδο.

---

Αλλο περίεργος χαρακτήρας, άλλο νοσηρός. Κι εγώ είχα νοσηρό χαρακτήρα και τον θεωρουσα φυσιολογικότατο. Και ερχεσαι στα λόγια μου. Βρες ποια αναγκη σε εκανε να σε παρασείρει η όλη ιστορία και λύσε την. Μπορεί αύριο να μην την γλυτώσεις με μερικούς μήνες κοροϊδίας.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Κutchunie χρονια πολλα!! σε σκεφτομουν το απογευμα... μαλλον σκεφτομουν να φτιαξω ενα θεμα <παιδικη κακοποιηση και ερωτικες σχεσεις ενηλικα-πρωην παιδιου>>...

---

Χρόνια πολλά Μάρα! Φτιάξε, θα το συζητησουμε

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σαφώς, δεν είπε κανείς ότι όφειλες να γνωρίζεις. Εδώ και για μένα είναι δυσκολο να αναγνωρίσω κάποιον με του οποιου το πρόβλημα δεν εχω ασχοληθεί γιατί δεν αφορόύσε την δική μου πάθηση.



Σου ξαναλέω. Μόνο οι άνθρωποι που έχουν ψυχωση αντιλαμβάνονται το φαντασιακό ως πραγματικότητα, οι υπόλοιποι βολεύονται σε κατασκευασμένες πραγματικότητες. Σου το είχα ξαναπει, φερτην αντιμέτωπη με την αλήθεια. Να μην εχει τίποτα πια να φοβάται και να της δωθεί χωρος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και την ζωή της. Όλα τα ψέμματα που σου είπε το ήξερε πως είναι ψέμματα, όλα. Αν είχε ιχνος ντροπής σαφως και θα απέφευγε να σε δεί. Έγω απο τον αντρα μου εξαφανίστηκα γιατί δεν αντεχα να του πω πως ο πατέρας μου ηταν ο πρώτος αντρας με τον οποίο συνουσιασθηκα, ήταν βιασμός στην ουσία. Ντρεπόμουν για κάτι που δεν εφταιγα κιόλας, ενοιωθα τρομερό κομπλεξ και επέλεξα να το παίξω σκληρη και να τον απαλλαξω απο την παρουσία μου. Δεν ξέρεις ποια ακριβως αναγκη την βαζει να φτιαχνει πραγματικότητες παράλληλες, αλλα οποια κι αν είναι αυτη η αναγκη, η πραγματικότητα είναι αυτη και δεν αλλάζει. Και τα ψέμματα να ξαναρχιζε, που θα τα ξαναρχιζε μετα απο λίγο, να την επαναφερεις στο πραγματικό επρεπε, αυτη ειναι η λύση, όχι παρηγοριά στον άρρωστο μεχρι να βτγει η ψυχη του. Ρωτα οποιον ψυχίατρο θέλεις. Μόνο όσοι εχουν ψυχωση δεν νοιωθουν τι κάνουν, οι αλλοι ξέρουν ποτε λένε ψεμματα και πότε όχι. Της ειπες ποτέ καθαρά και ξαστερα ξέρω ότι έχεις αυτο το θεμα ότι είσαι κλεισμένη στο σπίτι, ότι το χω συζητησει με γιατρό και εχω ρωτησει και στον κυκλο σου κτλ????



Και πάλι, δεν ήσουν υποχρεωμένος να γνωρίζεις, απο που κι ως που δηλαδη, ψυχιατρος είσαι; Όμως επιμένω, μια συζητηση ξεβράκωμα θα τα ελυνε όλα. Θα τα έκοβε μαχαίρι. Διαβασε τον μαζοχιστικό χαρακτήρα του Ράιχ. Ευκολο βιβλίο. Την φωτογραφίζει την δικιά σου. Θα καταλάβεις ότι είναι μονοδρομος όχι τα τελεσίγραφα, τυπου ή πας ψυχιατρείο ή χωρίζουμε, για κατι τετοια χέστηκε, να το πω χύμα, αλλά η αναληψη ευθυνης του εαυτού της με κατηγορηματικό τρόπο.



Απλώς το να κάθεσαι να αναλύεις το τι θα κανει μετα και το τι δε θα κάνει και εγραψε αυτο στο fb και θα κάνει το αλλο και τι αλλο ψεμμα θα πει κτλ. Δεν παιζεις κρυφτό με την κοπέλα, η κοπέλα πασχει ψυχικά και το μόνο σιγουρο είναι πως οι ασθένειες αυτες δεν ειναι κολλητικές. Εγώ υποψιάζομαι πως αυτό που σε έκανε να εχεις εμμονη με το να την βοηθησεις, είναι το ότι νοιωθεις πως δεν εχεις καταφερει καποια πράξη που να σε κάνει "ηρωα" ας πουμε στη ζωη σου. Ισςως σε φρόντιζαν παντα, ίσως σε καπέλωναν. Πιστευω πως θελεις να αποδειξεις στον εαυτο σου πως με το να καταφερεις το ανεφικτο θα εξαλειψεις καθε πιθανή υπόνοια ανιικανότητας. Δε σε ξέρω, στατιστικά κάπως ετσι συμβαίνει. Δε σε λέω ανίκανο ή κομπλεξικό, μην το πάρεις στραβά.

---

Οι διπολικοί, ατη φάση της μανίας, σαφώς και έχουν παραληρητικές ιδέες, ουσιαστικά εμφανίζουν ψύχωση. Αντιψυχωσικά φάρμακα παίρνει, ή τουλάχιστον της έχει χορηγήσει η ψυχίατρός της. "Ψυχωτική" την χαρακτήρισε ο ψυχίατρος που πήγα, το ίδιο και η ψυχολόγος μου (όσο κι αν δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες), Εκεί βασίστηκα κι εγώ και θεωρούσα ότι τα περισσότερα που μου έλεγε ήταν φαντασιακά της παραληρήματα, πίστευα μέχρι και το ότι το σεξ με τον πρώην της που μου ανέφερε ήταν ένα "πραγματικό" βίωμά της με στοιχεία παραίσθησης. Το ξαναλέω, μόλις στα μέσα με τέλη Φλεβάρη έμαθα ότι έλεγε συνεχώς ψέματα και είχε ανάγκηνα παρουσιάζεται ως θύμα.
Η συζήτηση-ξεβράκωμα έγινε, με ήπιο βέβαια τρόπο, κάποια στιγμή, όταν της ανέφερα δυο ψέματα που μου είχε πει. Για το ότι τη μέρα που μου έλεγε ότι ήταν στο νοσοκομείο με τον πατέρα της (τη μέρα που είχα πάει να τη δω), είχα περάσει και τον είχα δει στο μαγαζί. Μου είπε ότι σίγουρα είχα κάνει λάθος και ότι στο μαγαζί ήταν κάποιος βοηθός του (το ξέρω ότι το μαγαζί το κρατάει ο πατέρας της και η μάνα της, κανείς άλλος). Γι αυτό είχα πει κάποια στιγμή ότι θα έπρεπε να είχα μπει και να αγόραζα κάτι από το μαγαζί ώστε να έχω την απόδειξη πως είδα τον πατέρα της σ' αυτό. Το δεύτερο ψέμα της ήταν που φιλοξένησε το φίλο της τα Χριστούγεννα, που στην προσωπική του ιστοσελίδα έδειχνε ότι έκανε περιοδεία στο UK. Όταν της το είπα, γέλασε σχεδόν ειρωνικά και μου είπε ότι αυτό το κάνει πάντα όταν είναι να πάει διακοπές, ανεβάζει περιοδείες που κάνει και στέλνει άλλον στη θέση του !!!!!! Κατάλαβα αμέσως ότι και στα δύο έλεγε ψέματα, αλλά ήμουν ακόμα στη φάση που πίστευα ότι ίσως και να αποτελούσαν ψυχωτικά της παραληρήματα (τουλάχιστον το θέμα του φίλου της) και όχι συνειδητές της επιλογές. Είπαμε, μηδέν εμπειρία, μηδέν γνώση, ευπιστία και "αθωότητα". Αν πρέπει να απολογηθώ γι αυτά, να το κάνω, για τίποτα άλλο που να αφορά δεύτερες σκέψεις ή κακή προαίρεση.
Το μόνο που δεν μου έλειψε ποτέ ήταν οι πράξεις αν όχι "ηρωισμού", έστω "μεγάλης ικανότητας". Δεν ξέρω πως πάει στατιστικά, αλλά δεν μου λείπουν οι αποδείξεις για το ποιος είμαι. Λογικό να υποθέτεις όσα υποθέτεις γιατί δεν με ξέρεις, μια απόδειξη ότι πέτυχα εντελώς στο θέμα "ανωνυμία" και "μυστικότητα". Η εμμονή μου προήλθε κατά βάση από κάποιες μικρές λεπτομέρειες που ανέφερες κι εσύ και άλλες που είχα αναφέρει κι εγώ πιο παλιά. Τα "κουλά" της που ανέφερες με είχαν συνεπάρει, την θεωρούσα "αλλιώτικη", "διαφορετική", "πρωτότυπη", "εκκεντρική", "μποέμισσα", σε σχέση και με το τεράστιο καλλιτεχνικό ταλέντο που διέθετε, πίστευα ότι απλώς όλα αυτά αποτελούσαν ιδιαιτερότητες μιας καλλιτεχνικής φύσης (όπως ίσως συμβαίνει κιόλας σε πολλές περιπτώσεις συνύπαρξης καλλιτεχνικού ταλέντου με ψυχικές νόσους). Πρόσθεσε και το ότι όπως είπα, θεωρώ και τον εαυτό μου άτομο με ιδιαίτερο χαρακτήρα, με ιδιαίτερες συμπεριφορές (έστω και στα πλαίσια του απολύτως "φυσιολογικού"), με συμπεριφορές που κάποιες φορές αγγίζουν τα όρια της "υπομανίας" (ειδικά στις κοινωνικές μου επαφές, τις δραστηριότητές και τη διασκέδασή μου), κάτι που σημείωσε και ο ψυχίατρος αλλά και η ψυχολόγος μου (η οποία μάλιστα κάποια στιγμή μου είπε ότι "φλερτάρω με την μανία"). Η κοπέλα αυτή σα να είχε έρθει από το πουθενά κυριολεκτικά να συμπληρώσει κάποιο κενό στη ζωή μου. Έτσι το ένιωθα για μεγάλο διάστημα. Ακόμα κι όταν έμαθα για το πρόβλημά της το Δεκέμβρη και το μυαλό μου πήγε στη διπολική διαταραχή (την οποία μόλις τότε άρχισα να μαθαίνω σε επίπεδο συμπτωματολογίας μέσω Google), ένιωσα γοητευμένος με τη σκέψη ότι ίσως κι εγώ να είχα κάποια "διπολικά"στοιχεία πάνω μου που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν με αυτήν. "Μην προσπαθείς να ταυτιστείς μαζί της", μου έλεγαν για ένα δίμηνο περίπου οι φίλοι μου "εσύ είσαι απολύτως υγιής και ισορροπημένος", αλλά είχα μπει τόσο πολύ μέσα στην εμμονή μου και στα απερίγραπτα αισθήματα έρωτα που ένιωθα γι αυτήν που δεν άκουγα ούτε καν τη λογική μου. Κάπου εκεί, το Φλεβάρη, μαθαίνω την αλήθεια γι αυτήν (μυθοπλασίας, θυματοποίηση κλπ.) και αρχίζουν να χτυπάνε τα πρώτα καμπανάκια της λογικής μου. Προς τα τέλη Φλεβάρη, μπάινω στο φόρουμ και ζητάω συμβουλές.
Σιγά-σιγά, ίσως πρέπει να αρχίσω να γράφω και για μένα. Έχω αφήσει αυτό το κομμάτι σε δεύτερη μοίρα και δικαιολογημένα δεν γίνομαι απόλυτα κατανοητός όσον αφορά τα συναισθήμστα και τις σκέψεις μου.
Πάντως η παράθεση των κινήσεών της κάθε φορά γίνεται στο πλαίσια της ενημέρωσης των νέων δεδομένων της ιστορίας για όσους ίσως ενδιαφέρονται. Όχι "κατινίστικα" αλλά μέσα στη λογική της εξέλιξης κάποιων πραγμάτων στην υπόθεση.

Να ρωτήσω και το άλλο, μια και το ανέφερες. Πως θά ήταν αν κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε, της έστελνα ένα μήνυμα με το ξεβράκωμα που λες; Ένα μήνυμα που θα της έλεγε όλη την αλήθεια που ξέρω και θα τη σόκαρε, προφανώς. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά το έχω απορρίψει ως σενάριο. Το ανέφερες εσύ οπότε το θέτω κι εγώ ως σκέψη (χωρίς να έχω στο μυαλό μου ούτε το πότε, ούτε το πως).

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σαφώς και δεν εννοώ την εγκατάλειψη. Δε θα κρίνω την επιλογή του ανθρώπου να διαχειρίζεται τις σχέσεις του, αλοίμονο. Εννοώ το εντελώς προφανές. Ο ορισμός της τρέλας, όποια ταμπέλα κι αν κουβαλάει αυτή (διπολική διαταραχή, κατάθλιψη, ψυχωση κοκ) είναι η λανθασμένη/εσφαλμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Χωρις πολλές πολλές αναλύσεις, αν όντως αγαπάς έναν άνθρωπο με ψυχική νόσο, το πιο λογικό και απλό που έχεις να κάνεις είναι να τον επαναφέρεις στην πραγματικότητα, να του την δείχνεις. Εφόσον δεν μιλάμε για ψυχωση που η παραίσθηση γινεται αντιληπτή ως πραγματικότητα, όλα τα ψεμματα της κοπέλας είναι συνειδητά. Δηλαδή δεν βλέπει φιγουρες ή νομίζει πως βγαίνει εξω και κάνει σεξ, το ξέρει ότι λέει ψέμματα γιατί υπάρχει συμπλεγμα ενδεχομένως. Κατ'αρχάς ενα εμπειρο μάτι θα το εβλεπε απο την αρχη που στο ξεκάρφωτο πετάει τον ετοιμοθάνατο πατέρα. Η κοπέλα οχι απλά φωναζει είμαι μόνη κ παλεύω, το ουρλιάζει. Άτομα με μαζοχιστικό και ηττοπαθη χαρακτήρα νοιώθουν άξια να αγαπηθουν ή να γινουν αποδεκτά ΜΟΝΟ εφόσον έχουν πονέσει. Η κοπέλα δεν πονούσε στην πραγματικότητρα, δεν υπήρχε κάτι τραγικό και απλώς κατασκευασε τις συνθήκες για να συμβεί.
Το ότι απο το μηδεν την πήγε στο μείον ένα, κολλάει στο ότι αντι να της "τριψει" την πραγματικότητα που γνωριζε ο ίδιος στη μούρη και πολύ απλά να την βαλει να αναλάβει τις ευθύνες της, συνέχιζε το κρυφτό. Δεν ηταν ενας ανθρωπος απατεωνας που ηθελε να τον εκμεταλλευτει οικονομικά η να τον πειράξει και επρεπε να χει κι ο ιδιος στρατηγική ας πουμε, ενα ανθρωπινο πλάσμα χαμένο και πονεμένο ήτανε και λογικά είναι ακόμη, που αν απειχε ενα μετρο απο την πραγματικότητα, η στρευλώτητα αυτη ενισχήθηκε και η αποσταση απο το πραγματικό μεγάλωσε. Και το θέμα είναι πως το ανήθικο είναι πως δεν της είπε ποτέ την αλήθεια γιατί μεχρι και την τελευταια στιγμή πονταρε στο να βρεθεί μαζί της και φοβόταν πως αν της ελεγε το τι ξέρει θα έχανε κάθε πιθανότητα. Η κοπέλα αυτή δε θα φερθεί ποτε καλύτερα αν δεν αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και δεν την αποδεχτεί, νοσεί. Ο ισορροπημένος της υπόθεσης όμως, δεν φερθηκε και ιδιαίτερα τίμια σε σχέση με την κατασταση της ψυχική. Πως να σου πω, ειναι σα να πιέζεις εναν τυφλό ανθρωπο να δει και να τον κατηγορείς απο πανω για τό ποσο άχρηστος είναι που δε μπορεί να κάνει κάτι απλό για εσένα που βλέπεις.
Εγώ εχω κακοποιηθεί ως παιδι με πολύ ασχημο τρόπο. Πιστευα υποσυνειδητα, πως δεν αξιζω τίποτα, οτι καλό είχα το εδιωχνα. Εδιωξα και τον αντρα μου απο κοντά μου. Δεν πονταρε πουθενά ομως, μου είπε την αληθεια, μου εδειξε την πραγματικότητα, έκανα αρκετο καιρο ψυχοθεραπεια τότε και η αποκάλυψη της αυτονόητης για τους υγειής ψυχικά αλήθειας ΄΄ηταν το φως που εψαχνα να βρω. Όταν σκεφτόμουν οσα μου είπε ενοιωθα σαν τον κολόμβο, και όμως για τους ανθρωπους τους υγιείς είναι δεδομενα.
Θέλω να πω πως ο ανθρωπος που νοσεί ψυχικά δεν είοναι το κωλόπαιδο της παρέας, ούτε γουστάρει να φαίρεται ασχημα. Είναι αρρωστος και το λιγότερο που του αξίζει είναι σεβασμός και όχι να του φερονται σαν να ειναι θεαμα στο τσιρκο

---

Σ΄ευχαριστώ για την απάντηση, έχω δει κι άλλα μνμ σου εδώ και πραγματικά με βοηθάς πολύ να καταλάβω την "αντίπερα" πλευρά και ο τρόπος που τα εξηγείς είναι κατανοητός και στον πιο άσχετο.
Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου παράγραφο, το είπα και στον αυγερη σε προηγούμενα μνμ, προσωπικά δεν θεωρώ την κοπέλα κακό άνθρωπο, ούτε πως έκανε κάτι "συνειδητά" με την έννοια του επίτηδες για να τον πονέσει και αντιλαμβάνομαι οτι ο δικός της πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που νιώθουν οι γύρω της.
Εγώ βλέπω μια κοπέλα που φώναζε "βοήθεια" και στην προσπάθεια της να λάβει αυτή την βοήθεια, έπεφτε σε ψέματα, κατάστρωνε σχέδια για να τον κρατήσει...πράγματα που κάνουμε όλοι σε μικρότερο βαθμό για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επικοινωνία ή εγγύτητα. Απλά εκείνη εξαιτίας της ασθένειας της αυτό το έκανε πολύ πιο έντονα.

Από την άλλη καταλαβαίνω και τον θεματοθέτη γιατί έχω βρεθεί στη θέση του. Καταλαβαίνω την ανάγκη του να ψάχνει στις λεπτομέρειες και να ζητάει ακροατές έξω από τον ίδιο σαν αντικειμενικούς κριτές ας πούμε, είμαι σίγουρη πως κατηγορεί τον εαυτό του για πολλά.
Το γιατί το χειρίστηκε έτσι, χωρίς να της πει αυτά που είχε μάθει εννοώ, είναι κάτι που δεν κατάλαβα ούτε εγώ και στην αρχή της ιστορίας οφείλω να πω πως είχα "θυμώσει" κάπως όταν είχε πει πως είχε ψάξει/ ρωτήσει για αυτήν, ίσως αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας απαντήσει ο ίδιος.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Σ΄ευχαριστώ για την απάντηση, έχω δει κι άλλα μνμ σου εδώ και πραγματικά με βοηθάς πολύ να καταλάβω την "αντίπερα" πλευρά και ο τρόπος που τα εξηγείς είναι κατανοητός και στον πιο άσχετο.
Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου παράγραφο, το είπα και στον αυγερη σε προηγούμενα μνμ, προσωπικά δεν θεωρώ την κοπέλα κακό άνθρωπο, ούτε πως έκανε κάτι "συνειδητά" με την έννοια του επίτηδες για να τον πονέσει και αντιλαμβάνομαι οτι ο δικός της πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που νιώθουν οι γύρω της.
Εγώ βλέπω μια κοπέλα που φώναζε "βοήθεια" και στην προσπάθεια της να λάβει αυτή την βοήθεια, έπεφτε σε ψέματα, κατάστρωνε σχέδια για να τον κρατήσει...πράγματα που κάνουμε όλοι σε μικρότερο βαθμό για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επικοινωνία ή εγγύτητα. Απλά εκείνη εξαιτίας της ασθένειας της αυτό το έκανε πολύ πιο έντονα.

Από την άλλη καταλαβαίνω και τον θεματοθέτη γιατί έχω βρεθεί στη θέση του. Καταλαβαίνω την ανάγκη του να ψάχνει στις λεπτομέρειες και να ζητάει ακροατές έξω από τον ίδιο σαν αντικειμενικούς κριτές ας πούμε, είμαι σίγουρη πως κατηγορεί τον εαυτό του για πολλά.
Το γιατί το χειρίστηκε έτσι, χωρίς να της πει αυτά που είχε μάθει εννοώ, είναι κάτι που δεν κατάλαβα ούτε εγώ και στην αρχή της ιστορίας οφείλω να πω πως είχα "θυμώσει" κάπως όταν είχε πει πως είχε ψάξει/ ρωτήσει για αυτήν, ίσως αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας απαντήσει ο ίδιος.

---

Κατηγορώ πλέον τον εαυτό μου σχεδόν για όλα. Μην το αναλύσω. Έφτασα να τον κατηγορώ ακόμα και για το ότι είχα κάνει accept στο αίτημα μιας κοπέλας από άλλη πόλη όχι ιδιαίτερα κοντινή. Ακόμα και για το ότι επί ένα χρόνο δεν της έστελνα ένα μήνυμα να τη γνωρίσω (περίοδος που τουλάχιστον, δεν ήταν κλεισμένη στο σπίτι της και είχε κοινωνική ζωή, έστω και προβληματική). Για πολλά άλλα. Και οι απαντήσεις που ψάχνω θα με βοηθήσουν πρώτα απ' όλα να καταλάβω και κατά πόσο οι ευθύνες που ρίχνω στον εαυτό μου του αντιστοιχούν κανονικά.
Το γιατί δεν της είπα την αλήθεια. Πρώτα απ' όλα, στην αρχή, το Δεκέμβρη, δεν είχα καμια ουσιώδη απόδειξη κάποιας σοβαρής διαταραχής. Είχα μάθει από πρώην της και γνωστούς της κάποια πράγματα που σαφώς "φωτογράφιζαν" διπολική διαταραχή (η ψυχολόγος μου μου το είχε επισημάνει ήδη από τα τέλη Νοέμβρη), είχα μάθει για το κλείσιμό της στο σπίτι που το θεωρούσα όμως εκδήλωση διπολικής κατάθλιψης, "φυσιολογική" δηλαδή εξέλιξη της διαταραχής πιστεύοντας ότι θα παρέλθει γρήγορα και τις ανυπόστατες ιστορίες που μου έλεγε τις έβαζα στο πλαίσιο ψυχωτικών παραληρημάτων. Είχα παρασυρθεί στη λογική να με εμπιστευτεί απόλυτα ώστε να μπορέσω να τη συναντήσω όταν αισθανθεί καλύτερα (όπως πίστευα ότι θα συνέβαινε σύντομα), ήμουν και σε φάση εμμονικής προσκόλλησης μαζί της, όλα αυτά με καθιστούσαν ανίκανο να της πω την αλήθεια κατάμουτρα, μια αλήθεια που υποτίθεται ότι δεν μπορούσα να ξέρω. Ούτε είχε τότε επαφές με άτομα που θα με καθοδηγούσαν, όπως έγινε με τα άτομα του φόρουμ, και δεν ήξερα πως να το χειριστώ.
Το ότι έψαξα και ρώτησα ήταν κάτι που τελικά με κράτησε στην ιστορία. Αλλιώς, θα την είχα παρατήσει με όχι καλό τρόπο. Όπως και πολλοί άλλοι πριν αλλά και μετά. Το έκανα γιατί πραγματικά την ήθελα αυτή την γυναίκα, δεν άντεχα να νιώθω ότι με κορόιδευε τόσο "κατάμουτρα". Που να ήξερα σε τι ιστορία θα έμπλεκα. Είπαμε, μηδέν εμπειρία και γνώση, γεμάτος "αθωότητα" σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Εδώ, τον ζεις τον άλλον, έχεις περάσει μαζί του μήνες, και δεν καταλαβαίνεις ότι πάσχει, εγώ πως θα μπορούσα να το ξέρω; Επειδή μου είχε πει για ένα καρκινοπαθή πατέρα σε μισή ώρα συνομιλίας; ΟΚ, λάθος εκτίμηση από μέρους μου.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Κατηγορώ πλέον τον εαυτό μου σχεδόν για όλα. Μην το αναλύσω. Έφτασα να τον κατηγορώ ακόμα και για το ότι είχα κάνει accept στο αίτημα μιας κοπέλας από άλλη πόλη όχι ιδιαίτερα κοντινή. Ακόμα και για το ότι επί ένα χρόνο δεν της έστελνα ένα μήνυμα να τη γνωρίσω (περίοδος που τουλάχιστον, δεν ήταν κλεισμένη στο σπίτι της και είχε κοινωνική ζωή, έστω και προβληματική). Για πολλά άλλα. Και οι απαντήσεις που ψάχνω θα με βοηθήσουν πρώτα απ' όλα να καταλάβω και κατά πόσο οι ευθύνες που ρίχνω στον εαυτό μου του αντιστοιχούν κανονικά.
Το γιατί δεν της είπα την αλήθεια. Πρώτα απ' όλα, στην αρχή, το Δεκέμβρη, δεν είχα καμια ουσιώδη απόδειξη κάποιας σοβαρής διαταραχής. Είχα μάθει από πρώην της και γνωστούς της κάποια πράγματα που σαφώς "φωτογράφιζαν" διπολική διαταραχή (η ψυχολόγος μου μου το είχε επισημάνει ήδη από τα τέλη Νοέμβρη), είχα μάθει για το κλείσιμό της στο σπίτι που το θεωρούσα όμως εκδήλωση διπολικής κατάθλιψης, "φυσιολογική" δηλαδή εξέλιξη της διαταραχής πιστεύοντας ότι θα παρέλθει γρήγορα και τις ανυπόστατες ιστορίες που μου έλεγε τις έβαζα στο πλαίσιο ψυχωτικών παραληρημάτων. Είχα παρασυρθεί στη λογική να με εμπιστευτεί απόλυτα ώστε να μπορέσω να τη συναντήσω όταν αισθανθεί καλύτερα (όπως πίστευα ότι θα συνέβαινε σύντομα), ήμουν και σε φάση εμμονικής προσκόλλησης μαζί της, όλα αυτά με καθιστούσαν ανίκανο να της πω την αλήθεια κατάμουτρα, μια αλήθεια που υποτίθεται ότι δεν μπορούσα να ξέρω. Ούτε είχε τότε επαφές με άτομα που θα με καθοδηγούσαν, όπως έγινε με τα άτομα του φόρουμ, και δεν ήξερα πως να το χειριστώ.
Το ότι έψαξα και ρώτησα ήταν κάτι που τελικά με κράτησε στην ιστορία. Αλλιώς, θα την είχα παρατήσει με όχι καλό τρόπο. Όπως και πολλοί άλλοι πριν αλλά και μετά. Το έκανα γιατί πραγματικά την ήθελα αυτή την γυναίκα, δεν άντεχα να νιώθω ότι με κορόιδευε τόσο "κατάμουτρα". Που να ήξερα σε τι ιστορία θα έμπλεκα. Είπαμε, μηδέν εμπειρία και γνώση, γεμάτος "αθωότητα" σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Εδώ, τον ζεις τον άλλον, έχεις περάσει μαζί του μήνες, και δεν καταλαβαίνεις ότι πάσχει, εγώ πως θα μπορούσα να το ξέρω; Επειδή μου είχε πει για ένα καρκινοπαθή πατέρα σε μισή ώρα συνομιλίας; ΟΚ, λάθος εκτίμηση από μέρους μου.

---

Είμαι η τελευταία που θα σε κατηγορήσω που δεν κατάλαβες οτι "΄έπασχε", ούτε εγώ το είχα καταλάβει και με κατηγόρησα αρκετά για αυτό. Δεν μπορούσα να διανοηθώ οτι κοιμόμουν μαζί με αυτόν τον άνθρωπο, τον κοίταζα στα μάτια και δεν είχα πάρει χαμπάρι. Έφτασα να αμφισβητήσω την δική μου λογική και σκέψη, αναρωτήθηκα οτι ίσως αφού δεν κατάλαβα να έχω κι εγώ κάποιο παρόμοιο πρόβλημα και για αυτό δεν το είδα. Κι εγώ σε ψυχολόγο έφτασα να ψάχνω εμένα! Ξέρω πως όταν είσαι άσχετος με αυτά δεν πάει το μυαλό σου με τίποτα εκεί!

Νομίζω πως ο λόγος που δεν της μίλησες έχει να κάνει με την "εμμονή" να την συναντήσεις έστω για μια φορά. Μάλλον φοβόσουν οτι θα σου μείνει απωθημένο και ήθελες οπωσδήποτε να το κάνεις. Δεν σε κατηγορώ, είχε τραβήξει τόσο πολύ αυτή η ιστορία χωρίς να έχετε βρεθεί που ο φοβος του απωθημένου θα ήταν μεγάλος. Απλά με ξενίζει κάπως. Και το οτι την έψαξες.

Πάντως, και το λέω και για την koutchounie γιατί μου έκανε εντύπωση η άποψη της σε αυτό, οτι ο δικός μου ψυχολόγος ήταν εντελώς αντίθετος στο να του μιλήσω ευθέως και να του πω την πραγματικότητα χύμα. Θεωρούσε πως αυτό από μένα που ήμασταν ζευγάρι εκείνος θα το εκλάμβανε ως προδοσία. Δεν τον άκουσα. Μου φάνηκε αδιανόητο να μην του πω αυτό που είχα μάθει πια. Ήξερα πως θα με μισήσει μόλις του το πω, αλλά του μίλησα ευθέως, του είπα οτι ρώτησα ψυχολόγο, του είπα οτι χρειάζεται βοήθεια αποφεύγοντας απλώς τις "ταμπέλες" που μου είχε πει ο ψυχολόγος για τις οποίες έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν σίγουρη. Και η αντίδραση του ήταν έκπληξη στην αρχή και μετά θυμός και άρνηση.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Είμαι η τελευταία που θα σε κατηγορήσω που δεν κατάλαβες οτι "΄έπασχε", ούτε εγώ το είχα καταλάβει και με κατηγόρησα αρκετά για αυτό. Δεν μπορούσα να διανοηθώ οτι κοιμόμουν μαζί με αυτόν τον άνθρωπο, τον κοίταζα στα μάτια και δεν είχα πάρει χαμπάρι. Έφτασα να αμφισβητήσω την δική μου λογική και σκέψη, αναρωτήθηκα οτι ίσως αφού δεν κατάλαβα να έχω κι εγώ κάποιο παρόμοιο πρόβλημα και για αυτό δεν το είδα. Κι εγώ σε ψυχολόγο έφτασα να ψάχνω εμένα! Ξέρω πως όταν είσαι άσχετος με αυτά δεν πάει το μυαλό σου με τίποτα εκεί!

Νομίζω πως ο λόγος που δεν της μίλησες έχει να κάνει με την "εμμονή" να την συναντήσεις έστω για μια φορά. Μάλλον φοβόσουν οτι θα σου μείνει απωθημένο και ήθελες οπωσδήποτε να το κάνεις. Δεν σε κατηγορώ, είχε τραβήξει τόσο πολύ αυτή η ιστορία χωρίς να έχετε βρεθεί που ο φοβος του απωθημένου θα ήταν μεγάλος. Απλά με ξενίζει κάπως. Και το οτι την έψαξες.

Πάντως, και το λέω και για την koutchounie γιατί μου έκανε εντύπωση η άποψη της σε αυτό, οτι ο δικός μου ψυχολόγος ήταν εντελώς αντίθετος στο να του μιλήσω ευθέως και να του πω την πραγματικότητα χύμα. Θεωρούσε πως αυτό από μένα που ήμασταν ζευγάρι εκείνος θα το εκλάμβανε ως προδοσία. Δεν τον άκουσα. Μου φάνηκε αδιανόητο να μην του πω αυτό που είχα μάθει πια. Ήξερα πως θα με μισήσει μόλις του το πω, αλλά του μίλησα ευθέως, του είπα οτι ρώτησα ψυχολόγο, του είπα οτι χρειάζεται βοήθεια αποφεύγοντας απλώς τις "ταμπέλες" που μου είχε πει ο ψυχολόγος για τις οποίες έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν σίγουρη. Και η αντίδραση του ήταν έκπληξη στην αρχή και μετά θυμός και άρνηση.

---

Το μόνο που ήθελα από ένα σημείο και μετά (που έπαψε να υπάρχει οτιδήποτε το "ερωτικό" μέσα μου και προαπσθούσα απλώς να τη βάλω σε κάποιο "σωστό" δρόμο θεραπείας) ήταν να τη δω έστω και για ένα "γεια". Δεν ήθελα να κλείσω την ιστορία απομακρυνόμενος, με το φόβο ότι έτσι, όταν σύντομα θα γινόταν "καλά" (που το θεωρούσα δεδομένο, με το μυαλό που είχα τότε) θα με είχε ξεχάσει και δεν θα επιθμούσε να με δει. Αυτό άλλωστε ήταν που ρώτησα την πρώτη φορά που έγραψα στο φόρουμ, κατά πόσο θα με θυμόταν μετα τη θεραπεία της. Ουσιαστικά αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ήθελα και να της εναντιωθώ, να την αγριέψω με οποιαδήποτε αναφορά στην αλήθεια. Είδες άλλωστε κι εσύ το αποτέλεσμα στη δική σου ιστορία. Και με μένα αυτό θα γινόταν, ειδικά από τη στιγμή που αποδείχτηκε ότι η κοπέλα δεν είχε και δεν έχει καμία απολύτως επίγνωση της νοσηρότητας στην οποία έχει περιέλθει η ζωή της. "Αποτοξινώθηκε" προαφανώς ως δια μαγείας όπως μου είπε. Πόσο θα δεχόταν μια αλήθεια που δε τη βόλευε αλλά και που προερχόταν από κάποιον πολλά χιλιόμετρα μακρυά της που δεν ήταν δυνατό να ήξερε τόσα πράγματα. Εδώ ότσν της είπα για το φίλο της που δήθεν φιλοξενούσε, δυο βδομάδες περίπου μετά, εξαγριώθηκε που τη θεωρούσα ψεύτρα και μιλούσα μαζί της τόσο καιρό χωρίς να της έχω εμπιστοσύνη. Που να της έλεγα και μια τόσο συγκλονιστική αλήθεια που θα τάραζε συθέμελα όλη την εικονική της πραγματικότητα.
Επιπλέον, κανείς, ούτε η ψυχολόγος μου ούτε ο ψυχίατρος μου συνέστησαν κάτι τέτοιο. Ο ψυχίατρός μου με ρώτησε αν ποτέ την είχα φέρει φάτσα με τα ψέματά της, του ανέφερα το θέμα με το μαγαζί του πατέρα της και το φίλο που "φιλοξενούσε", τις αντιδράσεις της, και εκείνος κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας σα να περίμενε αυτή ακριβώς την αντίδραση από μέρους της. Δεν μου πρότεινε να το κάνω με κάποιο άλλο ψέμα της.
Το ξαναθέτω προς συζήτηση σε όλους όσους διαβάζουν, αυτό που έγραψα και λίγο πιο πάνω. Πως θά ήταν αν κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε, της έστελνα ένα μήνυμα με την αλήθεια, τουλάχιστον αυτή που ξέρω; Ένα μήνυμα που θα της έλεγε όλα όσα έχω μάθει και θα τη σόκαρε, προφανώς. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά το έχω απορρίψει ως σενάριο. Το θέτω ως σκέψη χωρίς να έχω στο μυαλό μου ούτε το πότε, ούτε το πως. Μου είχε περάσει από το μυαλό φευγαλέα πριν από καιρό, έστω ως απάντηση σε κάποια δική επανεμφάνιση, δεν το είχα θεωρήσει σωστό. Απλώς, μιας και το ανέφερες και εσύ και η koutchounie, το (επ)αναφέρω.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Να ρωτήσω και το άλλο, μια και το ανέφερες. Πως θά ήταν αν κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε, της έστελνα ένα μήνυμα με το ξεβράκωμα που λες; Ένα μήνυμα που θα της έλεγε όλη την αλήθεια που ξέρω και θα τη σόκαρε, προφανώς. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά το έχω απορρίψει ως σενάριο. Το ανέφερες εσύ οπότε το θέτω κι εγώ ως σκέψη (χωρίς να έχω στο μυαλό μου ούτε το πότε, ούτε το πως).

---

γιατι απλα δεν την αγνοεις?
γιατι ψαχνεσαι τοσο να βρεις απαντησεις? γιατι αυτη η κοπελα σε ενδιαφερει τοσο? μια γνωριμια επιφανειακη ηταν μεσω fb. Μπορει αυτη να ηθελε να πλασει μια εικονα της στo fb για να ξεφευγει απο την πραγματικοτητα που ισως την πληγωνει ή την εχει σκυλοβαρεθει.

Ολα αυτα τα ψυχολογικοϊατρικα ποιοι στα ειπαν???

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Πως θά ήταν αν κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε, της έστελνα ένα μήνυμα με την αλήθεια, τουλάχιστον αυτή που ξέρω; Ένα μήνυμα που θα της έλεγε όλα όσα έχω μάθει και θα τη σόκαρε, προφανώς. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά το έχω απορρίψει ως σενάριο.

---

Αν οντως η κοπελα ειναι ψυχικα αρρωστη και δεν τα λεει ολα αυτα για να σε αποφυγει, αν της εστελνες ενα τετοιο μηνυμα, πιστεψε με, θα ειχε τον τροπο να σου απαντησει, να σε βαλει στη θεση σου και να βγει κιολας απο πανω!
Εφοσον βεβαια δεν ειναι ρυθμισμενη με φαρμακα. Αλλα εσυ λες οτι παιρνει φαρμακα και παρακολουθειται απο ψυχιατρο...

Αν θες την δική μου γνώμη θα σου πω το προφανές, αυτό που έκανα κι εγώ. Στη θέση σου θα της είχα μιλήσει αμέσως μόλις είχα μάθει τι συμβαίνει. Έστω και τώρα που έχει τελειώσει πια η ιστορία, θα της μιλούσα. Όχι για να την κατηγορήσεις, ούτε να της βάλεις ταμπέλες αλλά να της δώσεις την ευκαιρία, έστω αν είναι μια στο εκατομμύριο οι πιθανότητες, να βρεθεί προ των ευθυνών της.
Στη θέση σου θα της έγραφα όλα αυτά που έχεις γράψει εδώ για το πώς νιώθεις. Θα της εξηγούσα την "εμμονή" μου, θα της έλεγα οτι εξαιτίας αυτής, έφτασα να την ψάξω και θα της έλεγα αυτά που είχα μάθει. Αν θέλει ή αν μπορεί (εξαιτίας της ασθένειας) να καταλάβει, θα καταλάβει. Αν όχι, θα είσαι ήσυχος οτι έκανες οτι μπορούσες και είπες την αλήθεια σου.

Σου ξαναλέω βέβαια οτι με αυτή μου την κίνηση ο ψυχολόγος διαφωνούσε γιαυτό μου έκανε εντύπωση η άποψη της kutchunie η οποία έχει προσωπική εμπειρία και οφείλω να σου πω οτι σέβομαι περισσότερο την άποψη αυτών που το έχουν ζήσει παρά των ψυχολόγων σε μερικά θέματα. Εγώ δεν το μετάνιωσα παρόλο που είχε το αποτέλεσμα που είχε. Ούτε σκέφτηκα μήπως "εκτεθώ" ξεγυμνώνοτας με και εξηγώντας του το πώς ένιωθα ή αν θα του δώσω θάρρος να πιστέψει οτι μπορεί να συνεχίσει να με χειρίζεται ή αν θα τάιζα τον εγωισμό του. Ήθελα απλά να του πω την δική μου αλήθεια. Και είχα στο νου μου πως αν είναι έτοιμος να ακούσει και να αρπάξει την ευκαιρία ας το κάνει, αλλιώς θα σημαίνει πως δεν είναι έτοιμος ακόμα.

Περίμενε να σου πουν κι άλλοι όμως που έχουν προσωπική εμπειρία, μπορεί εγώ να είμαι τελείως λάθος... σκέφτομαι ότι ίσως παίζει πολύ ρόλο η στιγμή που θα τα ακούσει αυτά ο άλλος. Δηλαδή η kutchunie που λέει οτι την ταρακούνησε ο άντρας της ίσως ήταν η ίδια έτοιμη να ακούσει, δεν ξέρω τι επίδραση μπορεί να έχουν αυτά τα λόγια σε κάποιον που είναι ακόμα μακριά από αυτό το σημείο.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Κατηγορώ πλέον τον εαυτό μου σχεδόν για όλα. Μην το αναλύσω. Έφτασα να τον κατηγορώ ακόμα και για το ότι είχα κάνει accept στο αίτημα μιας κοπέλας από άλλη πόλη όχι ιδιαίτερα κοντινή. Ακόμα και για το ότι επί ένα χρόνο δεν της έστελνα ένα μήνυμα να τη γνωρίσω (περίοδος που τουλάχιστον, δεν ήταν κλεισμένη στο σπίτι της και είχε κοινωνική ζωή, έστω και προβληματική). Για πολλά άλλα. Και οι απαντήσεις που ψάχνω θα με βοηθήσουν πρώτα απ' όλα να καταλάβω και κατά πόσο οι ευθύνες που ρίχνω στον εαυτό μου του αντιστοιχούν κανονικά.
Το γιατί δεν της είπα την αλήθεια. Πρώτα απ' όλα, στην αρχή, το Δεκέμβρη, δεν είχα καμια ουσιώδη απόδειξη κάποιας σοβαρής διαταραχής. Είχα μάθει από πρώην της και γνωστούς της κάποια πράγματα που σαφώς "φωτογράφιζαν" διπολική διαταραχή (η ψυχολόγος μου μου το είχε επισημάνει ήδη από τα τέλη Νοέμβρη), είχα μάθει για το κλείσιμό της στο σπίτι που το θεωρούσα όμως εκδήλωση διπολικής κατάθλιψης, "φυσιολογική" δηλαδή εξέλιξη της διαταραχής πιστεύοντας ότι θα παρέλθει γρήγορα και τις ανυπόστατες ιστορίες που μου έλεγε τις έβαζα στο πλαίσιο ψυχωτικών παραληρημάτων. Είχα παρασυρθεί στη λογική να με εμπιστευτεί απόλυτα ώστε να μπορέσω να τη συναντήσω όταν αισθανθεί καλύτερα (όπως πίστευα ότι θα συνέβαινε σύντομα), ήμουν και σε φάση εμμονικής προσκόλλησης μαζί της, όλα αυτά με καθιστούσαν ανίκανο να της πω την αλήθεια κατάμουτρα, μια αλήθεια που υποτίθεται ότι δεν μπορούσα να ξέρω. Ούτε είχε τότε επαφές με άτομα που θα με καθοδηγούσαν, όπως έγινε με τα άτομα του φόρουμ, και δεν ήξερα πως να το χειριστώ.
Το ότι έψαξα και ρώτησα ήταν κάτι που τελικά με κράτησε στην ιστορία. Αλλιώς, θα την είχα παρατήσει με όχι καλό τρόπο. Όπως και πολλοί άλλοι πριν αλλά και μετά. Το έκανα γιατί πραγματικά την ήθελα αυτή την γυναίκα, δεν άντεχα να νιώθω ότι με κορόιδευε τόσο "κατάμουτρα". Που να ήξερα σε τι ιστορία θα έμπλεκα. Είπαμε, μηδέν εμπειρία και γνώση, γεμάτος "αθωότητα" σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Εδώ, τον ζεις τον άλλον, έχεις περάσει μαζί του μήνες, και δεν καταλαβαίνεις ότι πάσχει, εγώ πως θα μπορούσα να το ξέρω; Επειδή μου είχε πει για ένα καρκινοπαθή πατέρα σε μισή ώρα συνομιλίας; ΟΚ, λάθος εκτίμηση από μέρους μου.

---

Αυτό ακριβώς που σου λέω παραπάνω. Πονταρες πως η εμπιστοσυνη θα σε έκανε να εκπληρώσεις την "εμμονή" σου.
Οσον αφορά την φάση της, που λες για παραληριμα και ψυχωτική κατάσταση κτλ, δεν το χω βιώσει. Πχ όταν επέλεγα να εξαφανίζομαι απο παρέες ελεγα διαφορα ψεμματα για να τις αποφύγω, αλλά ηξερα ότι ηταν ψέμματα, δε παραμυθιαζόμουν. Οταν εξαφανίστηκα όμως απο τον αντρα μου, δεν το έκανα για κάποιο λόγο λογικό, όμως υπήρχε αλήθεια, ντρεπομουν για το "παρελθόν" μου και μου βγηκε κομπλεξ. Δεν υπήρχε λογική αιτία να ντρέπομαι, δεν έκανα κάτι κακό που το μετάνοιωσα και ως συνεπεια να υπάρχει ενα λογικό αίσθημα ντροπής. Καταλαβαίνεις; Η απο μικρή μιλούσα νοερά σε κάποιον, είτε στην προσευχή μου ας πουμε, είτε στη μαμα την ιδανική που κατασκεύασε το μυαλό μου, και ζζουσα το όνειρο, πως να στο πω. Ομως υπάρχει συναίσθηση της πραγματικότητας. Να στο πω εντελώς ομά μπορεί εσυ να φαντασιώνεσαι την ζιζέλ και να αυνανίζεσαι, η επιθυμία για συνουσία είναι υπαρκτή, όμως ξέρεις ότι το σημείο τριβής με το μόριο σου δεν είναι σιγουρα κάποιο σημείο του σωματος της εκάστοτε φανταστικής ερωμένης. Είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Επίσης, το ότι αφήνεται να κάνει ανοησίες που την προδίδουν, μην νομίζεις πως είναι τυχαίο. Θέλει χαλαρή αντιμετώπιση και άφεση αμαρτιών, νοοτροπια της αποφυγής της συνέπειας δηλαδή, πραγμα που αποπνέει απο πολλά πραγματα που έχεις επισημάνει για την κοπέλα, και για να το δικαιολογήσει σου πετάει τον αλκοολισμό για να μην ρωτησεις και πολλά και να μην αντιδράσεις. Δεν είναι κουτοι οι προβληματικοί ανθρωποι, αντιθέτως ε'ιναι ευστροφοι, απλώς αδυνατουν να διαχειριστουν την πραγματικότητα γιατι δε την αντιλαμβάνονται σωστα. Σα να σου λέω κλείσε τα μάτια και ζωγραφισε την μόνα λίζα.
Δε θα μπορουσες να ξέρεις. Ενδειξεις και να υποψιαστεις ναι, αλλά εδω οι γιατροι κάνουν καιρο να βαλουν διαγνωση, εσυ τι είσαι; και όχι μόνο εσύ...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

γιατι απλα δεν την αγνοεις?
γιατι ψαχνεσαι τοσο να βρεις απαντησεις? γιατι αυτη η κοπελα σε ενδιαφερει τοσο? μια γνωριμια επιφανειακη ηταν μεσω fb. Μπορει αυτη να ηθελε να πλασει μια εικονα της στo fb για να ξεφευγει απο την πραγματικοτητα που ισως την πληγωνει ή την εχει σκυλοβαρεθει.

Ολα αυτα τα ψυχολογικοϊατρικα ποιοι στα ειπαν???

---

Αν δεις λίγα ποστ πιο πάνω και πιο κάτω, δύο μέλη του φόρουμ μου πρότειναν ότι έπρεπε να το είχα κάνει. Πάνω σε αυτό έθεσα την ερώτηση. Το λέω άλλωστε ότι αυτό αυτό το σενάριο το είχα απορρίψει.
Στις υπόλοιπες ερωτήσεις σου. Την αγνοώ. πόσο πιο πολύ να το κάνω αυτό εμφανές. Δυο μηνύματα, δυο προτάσεις φιλίας και ένα Like χωρίς καμία απολύτως ανταπόκριση από μένα, μέχρι που άρχισε να δημοσιεύει τα περί θλιβερών εξελίξεων όταν κάποιοι ξαναγίνονται άγνωστοι.
Το γιατί ψάχνω για απαντήσεις το είπα ήδη πιο πάνω. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να καταλάβω τι έγινε κυρίως με μένα, να αποκτήσω την όποια ικανότητα να αναγνωρίζω ανάλογες περιπτώσεις αλλά και να φτάσω σε μια προσωπική "λύτρωση".

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Το γιατί ψάχνω για απαντήσεις το είπα ήδη πιο πάνω. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να καταλάβω τι έγινε κυρίως με μένα, να αποκτήσω την όποια ικανότητα να αναγνωρίζω ανάλογες περιπτώσεις αλλά και να φτάσω σε μια προσωπική "λύτρωση".

---

Μηπως φαντασιωθηκες οτι διπλα σε αυτη την κοπελα σε περιμενει ο μεγαλος ερωτας επειδη θα της παραστησεις το σωτηρα και θα τη σωσεις απο οσα την βασανιζουν??

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Μηπως φαντασιωθηκες οτι διπλα σε αυτη την κοπελα σε περιμενει ο μεγαλος ερωτας επειδη θα της παραστησεις το σωτηρα και θα τη σωσεις απο οσα την βασανιζουν??

---

Τον μεγάλο έρωτα τον είχα φαντασιωθεί δίπλα της πολύ πριν μάθω για τη διαταραχή της. Λάθος μου βέβαια, όπως αποδείχτηκε αλλά και όπως θα έπρεπε να είχα καταλάβει από κάποια "σημάδια". Το θέμα "σωτηρίας", ακόμα κι αν το είχα πετύχει, δεν θα της το έθιγα ποτέ.