Printable View
Με λιγα λογια με παιρναν βασανιστηρια αλλα εγω δεν ξερω τιποτα γτ οπωσ εχω πει χιλιεσ φορεσ δεν ασχολουμαι με κανενα κ δεν ξερω τι κανει κανενασ αυτα που ηξερα τα ειπα ο τσιπρασ ειδε τη ζωη μου κι αποφασισε αυτο ο προηγουμενοσ στρατηγοσ που με παρακολουθουσε απο οταν γεννηθηκα ηξερε γτ αυτοσ κανονιζε τα παντα αυτοι ειναι σκατοφλωροι για στρατηγοι δεν κανουν ασε τι λεει ο τσιπρασ και ρωτα ενα μπατσο ολη μου η ζωη ηταν κανονισμενη απο τον παλιο στρατηγο αυτοι τσοφλια κ αχρηστοι
Ο τσιπρασ ειναι αδερφη γτ το ηξερε οπωσ το ηξερα κι εγω οτι με παρακολουθουν απο οταν γεννηθηκα
Ο προηγουμενοσ στρατηγοσ ηταν τοσο μαγκασ που με εδερνε κι εγω τραγουδουσα με αυτεσ τισ λουγκρεσ ειμαι καλυτερα
Οταν σου δινουν ουσιεσ κορουλα μου να βλεπεισ μερα δεκα μερεσ κ νυχτα την εντεκατη ουδεμια ευθυνη φερεισ για οτι γινεται η δε γινεται
Πάντως εγώ τα παιδια μου δεν θα τα χτυπήσω ποτέ.
Ετσι λεσ αμα κανεισ θα λεσ αλλα
Όχι elis. Πως γίνεται άνθρωπος που πέρασε όλα αυτά τα άσχημα να τα κάνει σε άλλον. Και πόσο μάλλον στα παιδιά του.Quote:
Originally Posted by elis
Συμφωνώ με τον Αργύρη δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ αυτό.Μάλλον θα είμαι από την άλλη πλευρά δηλαδή των υπερπροστατευτικών γονιών.
Αργυρη φευγω απο το σπιτι για να μην τα κανω η καθομαι κ σασ μιλαω δε θελω να τα κανω ο ανιψιοσ μου εχει κανει γυμναστικη επιτηδεσ για να μη μασαει και στο μυαλο μαλλον με περναει τον καναμε τουρμπο ηδη μερικα πραγματα που κανει δε γινονται γι αυτο σασ μιλαω και δε σταματαω
Σαν παιδί έφαγα ξύλο από τη μαμά μου, όχι βέβαια βάρβαρο ή συνεχές. Όποτε έφτανε στο αμήν μου έδινα μια δυο. Ο πατέρας μου ποτέ δε μου έχει σηκώσει χέρι. Εγώ στο δικό μου παιδί ποτέ δε το έχω χτυπήσει και ούτε μου έχει βγει το συναίσθημα να το κάνω αν και με φέρνει στα όρια με τις αταξίες όμως το μαλώνω, και όταν η κατάσταση ξεφεύγει του φωνάζω και αμέσως μαζεύεται. Λένε πως η φωνή είναι το νέο ξύλο...δε μου αρέσει και η φωνή αλλά με την κουβέντα δε πετυχαίνεις πάντα σε όλους τους χαρακτήρες...Η νύφη μου τα παιδιά της δε τα έχει αγγίξει ποτέ ούτε φωνή μόνο κουβέντα ενώ ο αδελφός μου τα μαλώνει και ενίοτε και δυο τρεις στον κώλο και πάλι ειναι ανεξέλεκτα. Δεν τον ακούνε ούτε τη μαμα τους. Βλεπω πχ σε πολυκαταστήματα παιδάκια να χτυπιούνται κάτω από τα νεύρα τους με κλάμματα και φωνές και οι γονείς αδιάφοροι να συνεχίσουν τα ψωνια...δε ξέρω πως το κάνουν αυτό. Ευτυχώς δε μου έχει τύχει τέτοιο παιδί αλλιώς η αντίδραση μου θα ήταν μάλλον να το πάρω και να φύγω.
Μικρος βαραγα την μικροτερη μου αδελφη , η μανα μου εδερνε και τους δυο μας , ερχοταν κι ο πατερας μου και μας βαραγε και τους τρεις , οι απο πανω μας βαραγαν ολους , οι γειτονες διλπλα μας βαραγαν ολους μαζι , και η της διπλα γειτονιας μας βαραγαν ολους αυτης της γειτονιας ......χαος .....
Και εγώ τα ίδια τράβηξα, λεκτική κακοποίηση και ξύλο, η μάνα μου δέχτηκε τα ίδια και χειρότερα και τα πέρασε σε εμενα... με κατέστρεψε... ενοχές , φοβος ανασφαλεια, οργή θυμός, τωρα παλευω να κρατηθώ στη ζωη... ευτυχώς γνώρισα καλη σύντροφο, αλλα δεν μπορω να της δώσω αυτά που θελω, ολο παρατάω δουλειές , αλλάζω μέρη φευγω, παντού νιωθω εγκλωβισμένος και μειονεκτικά...ειχα μια καριέρα στο ναυτικο, τα παράτησα, μετα με τη μαγειρική το πάλεψα ημουν καλός αλλα ολο παραιτήσεις, τη γυναικα μου τη παράτησα μετα ξαναγύρισα, σαν να μην ξερω ποιος ειμαι και τι θελω, μια ζωη παραιτήσεις αποτυχίες στεναχώρια ανγος φοβος μειονεκτικά αισθήματα νευρώσεις. Απτο σπιτι ξεκινάνε ολα... αν δεν υπαρχει αγάπη διάλογος κατανόηση δημιουργία θετικά λογια σωστή διαπαιδαγώγηση, αυτά. Αν θες μπορουμε να κουβεντιάσουμε πάνω σαυτο, και εγω το δουλευω με ψυχολόγο φαρμακα έπαιρνα αλλα τα σταμάτησα γιατι δεν ειδα διαφορά , ίσα ίσα μου δημιούργησαν αλλα θέματα. Ελπίζω να ξεδιάλύνω το χάος μέσα μου, να συγχωρήσω να αποδεκτώ να αγαπήσω να προχωρήσω...
Γενικά έχω βίωση κάθε μορφής βία κυρίως λεκτική τα τελευταία χρόνια...έχω ξεκόψει επαφές σχεδόν μ όλη την οικογένεια μόνο τώρα το καλοκαίρι πρέπει να ζω μαζί τους και λόγω όλης αυτής της κατάστασης έφυγα από το σπίτι για σπουδές και δεν έχω σκοπό να γυρίσω...Γενικά πιστεύω πως πρέπει σ αυτές τις καταστάσεις να βάλουμε σιγαση αν είναι λεκτική βία και αν είναι σωματική βία να καλέσουμε μέχρι και αστυνομία το γεγονός ότι είναι οικογένεια δεν σημαίνει οτι πρέπει να τα δεχόμαστε αυτά...προτιμώ να είμαι μόνη μου πάρα σ τέτοιες καταστάσεις
Εστάλη από SM-A605FN στο E-Psychology.gr Mobile App
Φτάσανε σε μια ηλικία, γύρω στα 25 ας πούμε και επειδή απλά έπρεπε να κάνουν οικογένεια κάνανε 2-3 παιδιά. Επηρεασμένοι και από απόψεις του τύπου "δεν πειράζει που δεν έχεις να φας, μόλις κάνεις παιδιά όλα θα στρώσουν" ή "κάνε οικογένεια να γίνεις άνθρωπος" και άλλες τέτοιες μαλακίες που εύκολα τις βγάζει από το στόμα του ο κάθε καραγκιόζης. Και αργότερα που το πράγμα δεν πάει όπως το φαντάζονταν, που θα βγάλουν την πίεση, την κακία και το κόμπλεξ τους; Στα παιδιά φυσικά. Γιατί είναι ανίκανοι να διαχειριστούν καταστάσεις που οι ίδιοι τις προκάλεσαν. Γιατί δεν θέλανε αυτό, τουλάχιστον από τόσο νωρίς στην ζωή τους.
Είναι ένας λόγος που υπάρχει αυτό το φαινόμενο της συνεχής κακοποίησης των παιδιών; Δεν μιλάω για περιπτώσεις που ένας γονιός μπορεί να ξεφύγει και να χτυπήσει το παιδί 1-2 φορές στην ζωή του αλλά για σχεδόν καθημερινή κακοποίηση. Αλλά και για φωνές και γενικά για συμπεριφορά που μειώνει το παιδί.
Εγώ μεγάλωσα με πολύ ένταση στο σπίτι,φωνές σε καθημερινή βάση πάντα η μητέρα μου με μείωνε και με σύγκρινε με αλλους πάντα ήμουν το μαύρο πρόβατο.. Αρκετές φορές θυμαμε ξεσπουσανε επάνω μου , εντάξε δεν ήμουνα και το ποιο ήσυχο παιδί..
Η μανα μου είναι διπολική και ο πατέρας μου είχε τα δικά του + την μούρλα της μάνας μου,
έχω φάει πολύ ξύλο , το είχα συνηθισει βασικά.. αλλά θυμάμαι κατι αγρια περιστατικα ,ειχα φάει μια καλή στην αγκώνα με ένα μπουκάλι chivas που μου ειχε πρηστει το χερι και κάτι μπουκετα στη πλατη, χτυπήματα με δερμάτινη ζώνη, τσοκαρο στα μούτρα κ.α αλλά δε βαριέσαι.. περασμένα ναι ξεχασμένα Όχι..
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου ομως είναι όταν στα 11 μου άνοιξα την πόρτα του μπανιου μια μέρα μετά από καβγα και είδα την μάνα μου να αυτοστραγγαλιζετε και να φτύνει αίμα και να φωνάζει θέλω να πεθάνω..
Παρόλο που στην ζωή μου πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει αρκετά , καποια πράγματα θα τα κουβαλάω για πάντα μέσα μου, δεν είναι ότι δεν ήταν καλοί γονείς δεν τους κρατάω κακία αλλά δεν θελω να πάω στο πατρικό μου, και όταν τύχει φεύγω όσο ποιο γρήγορα μπορώ και επίσης δεν μπορώ να τους πω πόσο τους αγαπώ.. δεν μου βγαίνει δυστυχώς!
Στάλθηκε από το SM-G955F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk