Περί θεραπείας και άλλες συζητήσεις.

Ξέρεις σήμερα πραγματικά έστυψα το μυαλό μου όλη μέρα...
το τι έχω γράψει στη δουλειά δεν λέγεται..
έτρεχα σε ανακρίσεις, έτρεχα σε λογαριασμούς.
Είμαι κομμάτια.
Ισως να μην μπορεσω να ανταποκριθώ όσο λεπτομερώς θα ήθελα, αλλά αποφάσια, αντί να πάω γυμναστήριο, όπως ήταν το πρόγραμμα, να κάτσω να σου απαντήσω :))
Ναι, είμαστε όντως αρκετά διαφορετικοί.

Αυτό όμως που με απασχολεί είναι οτι διακρίνω κάποια στοιχεία εκνευρισμού και έντασης στο γραπτό σου.
Αν είπα κάτι που σε έθιξε έστω και ελαφριά, εκφραζόμενη κάπως απότομα ή απρόσεχτα, σου ζητώ συγνώμη :)

Αλήθεια γιατί προσπαθείς τόσο πολύ?
Αυτρό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ήμουν έτοιμη να εκγαταλείψω τον αγώνα για σήμερα...
Θα σε ξαναρωτήσω το ίδιο στην απάντησή μου.
Κλείνω για τώρα.
Μάκια.

Petran γιατί τόση προσπάθεια? Μερικές φορές η προσπάθεια δεν αλλάζει τον άνθρωπο..

ΠΧ

Μερικοί άνθρωποι με έχουν κερδίσει χωρίς να προσπαθήσουν καν ;) Μπορεί απλά να πουν κάτι τόσο αυθόρμητο και να αισθανθώ δέος εκεί που η προσπάθεια θα με περιόριζε στην απλή ικανοποίηση...

Σου έχει τύχει ποτέ αυτό?

Quote:

Originally posted by weird
Ξέρεις σήμερα πραγματικά έστυψα το μυαλό μου όλη μέρα...
το τι έχω γράψει στη δουλειά δεν λέγεται..
έτρεχα σε ανακρίσεις, έτρεχα σε λογαριασμούς.
Είμαι κομμάτια.
Ισως να μην μπορεσω να ανταποκριθώ όσο λεπτομερώς θα ήθελα, αλλά αποφάσια, αντί να πάω γυμναστήριο, όπως ήταν το πρόγραμμα, να κάτσω να σου απαντήσω :))
Ναι, είμαστε όντως αρκετά διαφορετικοί.

Αυτό όμως που με απασχολεί είναι οτι διακρίνω κάποια στοιχεία εκνευρισμού και έντασης στο γραπτό σου.
Αν είπα κάτι που σε έθιξε έστω και ελαφριά, εκφραζόμενη κάπως απότομα ή απρόσεχτα, σου ζητώ συγνώμη :)

Όχι καμία σχέση! Αν δεις το γραπτό μου είναι γεμάτο φατσούλες και \"λολ\" χαχα που είδες τον εκνευρισμό? Ίσως μόνο στην τελευταία παράγραφο να έγινα λίγο ποιο απότομος γιατί θυμήθηκα αυτό το άτομο αλλά και πάλι δεν νομίζω να έδειχνα εκνευρισμένος. Εγώ σορρυ αν ήμουν ποιο απότομος :):):):)

\"ανακρίσεις\"...ουαου...τι δουλειά κάνεις αν επιτρέπεται? :) (αν θες απαντάς...) :)

Quote:

Originally posted by vince
Petran γιατί τόση προσπάθεια? Μερικές φορές η προσπάθεια δεν αλλάζει τον άνθρωπο..

ΠΧ

Μερικοί άνθρωποι με έχουν κερδίσει χωρίς να προσπαθήσουν καν ;) Μπορεί απλά να πουν κάτι τόσο αυθόρμητο και να αισθανθώ δέος εκεί που η προσπάθεια θα με περιόριζε στην απλή ικανοποίηση...

Σου έχει τύχει ποτέ αυτό?

Ναι το ξέρω vince. Δεν ξέρω γιατί τόση προσπάθεια...μάλλον βαριέμαι πολύ λολ...και όλα τα παιδιά εδώ είστε πολύ έξυπνα δεν ξέρω μ\'αρέσει να κάνω debate εδώ μέσα χαχα

Ναι μου έχει τύχει φυσικά ο άλλος να με \"κερδίσει αμέσως\", αλλά μου φαίνεται πως αυτό γίνεται όταν αυτό που λέει ο άλλος συμπίπτει κάπως με τις \"απόψεις\" μας...δεν νομίζω να γίνεται να σε κερδίσει κάποιος αν οι απόψεις του συγκρούονται με τις δικές σου και χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία το πόσο \"τέλεια\" το λέει.

Quote:

Originally posted by PETRAN
...δεν νομίζω να γίνεται να σε κερδίσει κάποιος αν οι απόψεις του συγκρούονται με τις δικές σου και χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία το πόσο \"τέλεια\" το λέει.

Χμμ, εκτός αν αυτός ο κάποιος είναι πολιτικός και διορίζει θέσεις...:p

Quote:

Originally posted by vince

Quote:

Originally posted by PETRAN
...δεν νομίζω να γίνεται να σε κερδίσει κάποιος αν οι απόψεις του συγκρούονται με τις δικές σου και χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία το πόσο \"τέλεια\" το λέει.

Χμμ, εκτός αν αυτός ο κάποιος είναι πολιτικός και διορίζει θέσεις...:p

Ακριβώς λολ....;):P

Θα καταλάβεις τι εννοώ κάποια μέρα...που θα νιώσεις κουρασμένος μετά από μια κοπιαστική μέρα στην δουλειά.

Quote:

Originally posted by vince
Θα καταλάβεις τι εννοώ κάποια μέρα...που θα νιώσεις κουρασμένος μετά από μια κοπιαστική μέρα στην δουλειά.

Να καταλάβω λες σε σχέση με τι? Για τα debates κλπ.?

Καλά ξέρω πως είναι δεν ήμουν πάντα τοοοσο τεμπέλης λολ...στην Αγγλία ένα διάστημα δούλευα γκαρσόνι σε ξενοδοχείο και κάποιες φορές δούλευα 10ωρα, service, λάτζα τα πάντα...φαντάζομαι τότε ότι δεν θα έγραφα τίποτα λολ...(τότε δεν ασχολούμουν με το ιντερνετ οπότε δεν θυμάμαι χε :P)

Δεν είπα ότι είσαι τεμπέλης. Έχω δουλέψει και εγώ σαν σερβιτόρος (και ΠΣΚ για extra μεροκάματο) και ξέρω από λάντζες. Μια φορά μάλιστα έκανα τον σερβιτόρο σε πλούσιους και celebrities (δεν κάνω πλάκα) και ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Απλά θα έλεγα πως ένας άνθρωπος που αρχίζει από την κορυφή δεν πάει και για ορειβασίες...

Σου παραθέτω την απάντησή μου, δομημένη σε παραγράφους που αντιστοιχούν στις δικές σου...
Την παραθέτω ολόκηρη χωρίς να μπω στην διαδικασία του quote και ζητώντας σου προκαταβολικά την κατανόηση σου!!!
χεχε.

Νομίζω ότι το γνωστικό πεδίο που αναφέρεις, έχει σχέση και με τις διαπροσωπικές επαφές. Η αντίληψη του άλλου είναι κι αυτή η αντίληψη ενός ερεθίσματος, η μνήμη είναι ένα σημαντικό μέγεθος στις διαπροσωπικές σχέσεις, όπως και η σκέψη μας. Γενικά το προσωπικό και το δια – προσωπικό επίπεδο, είναι αλληλένδετα. Κατανοώ αυτό που λες, ότι όταν είσαι έξω, κλείνεις τον διακόπτη της επιστημονικής ανάλυσης και λειτουργείς αυθόρμητα. Αυτό σημαίνει ότι ελέγχεις την σκέψη σου σε ένα μεγάλο βαθμό, δυνατό επίτευγμα.

Γράφεις ότι για ένα ζήτημα εξαιρετικά σοβαρό « θα προτιμήσω τις επιστημονικές γνώσεις από την βιωματική μου κρίση που στην τελική μπορεί να μην λέει τίποτα». Ενδιαφέρουσα φράση. Καταρχήν, μπορείς να μου φέρεις ένα παράδειγμα, μιας τέτοιας πολυυυυυ σοβαρής περίπτωσης? Κατά δεύτερον, γιατί πιστεύεις ότι η δική σου κρίση, η υποκειμενικο – βιωματική μπορεί να μην λέει τίποτα και σε ποιον να «λεεί» στην τελική?

Κοίταξε, αν ορίσουμε την αυθόρμητη ενέργεια σαν μια ενέργεια που γίνεται χωρίς προηγούμενο σχεδιασμό ή υπολογισμό των αποτελεσμάτων της ( δεν το λέω εγώ αλλά το λεξικό χεχε), τότε η επίγνωση του μη σχεδιασμού μπορεί να επιφέρει αμέσως μια αλλοίωση στην ποιότητα του αυθορμητισμού. Αυτό υποστηρίζω. Αν το θέσουμε πιο φιλοσοφικά, τα μικρά παιδιά δρουν πιο παρορμητικά από έναν ενήλικα, διότι δεν είναι συνειδητοποιημένα όντα. Μεγαλώνοντας, ο αυθορμητισμός τείνει να μειώνεται. Αυτή είναι η αίσθηση που έχω.

Ο λόγος σου είναι αρκετά αναλυτικός. Και θεωρώ ότι έχεις αναλύσει αρκετά εδώ μέσα, όπως τον τρόπο σκέψης-γραφής τον δικό μου ή της Ανώνυμης πχ. Άλλη ένδειξη του αναλυτισμού σου είναι και η μακροσκελής και λεπτομερώς καταστρωμένη δομή των κειμένων σου. Χαχα Πάνο νομίζω ότι είσαι αυθόρμητα αναλυτικός :PPP

Είμαι αρκετά της αμφισβήτησης σαν άνθρωπος. Ακόμα κι αυτά που φαίνονται λόγω πρόχειρης διατύπωσης να είναι διατυπωμένα σαν στάνταρ, ουσιαστικά αναφέρονται σε υποκειμενικά μεγέθη. Πάρε για παράδειγμα το αρχικό μου ποστ στο θέμα αυτό. Αν και μιλώ με συντελεστές απολυτότητας ως προς την έκφραση, κλείνοντας προσθέτω μια γενική μεταβλητή υποκειμενικότητας, για να κάνω σαφές ότι εκφράζω κάτι προσωπικό κι όχι γενικά αντικειμενικό. Εσύ τώρα, κολλάς σε ορισμένα στοιχεία της εκφοράς του λόγου μου και βγάζεις ένα συμπέρασμα ότι όταν γράφω κατι το παραθέτω σαν στάνταρ. Και είναι ευεξήγητο που το κάνεις γιατί πιάνεσαι από ορισμένα μόνο σημεία και χάνεις την γενική εικόνα. Και αν και δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω, αυτή η εικόνα είναι γεμάτη αυτοαμφισβήτηση και υποκειμενισμό, πολύ απλά διότι έτσι λειτουργώ και έξω από εδώ και εδώ μέσα.( συχνά μάλιστα είμαι αρκετά αλληλεπιδραστική στα γραπτά μου, θέτοντας ερωτήματα για να δω αν κατανόησα σωστά τον άλλο, ή τσιγκλώντας τον, όπως έκανα μαζί σου τα πρώτα ποστ της γνωριμίας μας!) Εκφράζω κυρίως υποκειμενικές αλήθειες( όποιος του κάνουν ή βρει κάτι χρήσιμο σε αυτές, ας κρατήσει κάτι), σε αντίθεση με εσένα, που εκφράζεις πιο πολύ αντικειμενικές γνώσεις. Αν κι εγώ με την Ανώνυμη σε βάλαμε κάτω κανονικά ! Γενικά ο υποκειμενισμός και ο όρος naïve πώς σε κάνουν να νιώθεις? Σαν να ψάχνεις μια αντικειμενική αλήθεια μου μοιάζεις ώρες ώρες… Πάνο, δεν υπάρχει. Νομίζω πως το ξέρεις ήδη.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επιστήμονα. Όταν βάζω δια του υποκειμενικού μου πρίσματος τον κόσμο σε τάξη, συνθέτω την φιλοσοφία ή την τέχνη μου. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια, που μπορεί να συμπίπτει με αλλωνών, μπορεί όμως και όχι. Προσπαθώ όμως όσο μπορώ, να την κρατώ ανοικτή κι όχι ένα σύστημα κλειστό.

Δεν θα διαφωνήσω στο ότι κι εγώ είμαι αναλυτική. Ούτε στο ότι είμαι αυθόρμητη εξαιρετικά και με διακατέχει ένας συντελεστής γνησιότητας σαν άνθρωπο. Επέτρεψέ μου όμως να σου πω, ότι ο τρόπος σκέψης σου, ασχέτως του αν το συνειδητοποιείς ή όχι, έχει μεγάλη σχέση με την καθημερινή συμπεριφορά σου. Δεν μπορείς να τα βάλεις σε χωριστά κουτάκια αυτά τα δύο.
Επιπλέον, όσο με αφορά, όταν άρχισα να περνάω από την ανάλυση στην σύνθεση, ξεκίνησε ένα νέο είδος ζωής για εμένα.

Εχω ακούσει από πολύ άσχετο κόσμο να λέει ότι η ψυχολογία δεν υφίσταται σαν επιστήμη λόγω του υποκειμενισμού. Για μένα ο υποκειμενισμός δεν αναιρεί την επιστημονικότητα της, αρκεί να γνωρίζει καλά ο επιστημων τα όρια της επιστήμης του. Αυτό, το τόσο απλό. Έρχεται ένα σημείο, όπου τα άδυτα του υποκειμενισμού σε αναγκάζουν να χρησιμοποιήσεις μη επιστημονικές μεθόδους, αν θες να παραμείνεις επιστημονικός…. Χεχε, λέω εγώ τώρα.

Αυτό είναι η αντικειμενική διάσταση της πραγματικότητας. Η κοινή αισθητική πρόσληψη ορισμένων ερεθισμάτων. Όταν μπαίνουμε στα εδάφη της ερμηνείας, τότε αρχίζει να επιδρά ο υποκειμενισμός. Η έλλειψη συμφωνίας οικουμενικής ως προς την νοητική αντίληψη των ερεθισμάτων του κόσμου μας, θα οδηγούσε σε μια χαώδη μη – πραγματικότητα. Αυτό δεν θα ήταν εφικτό βέβαια διότι όλοι έχουμε μάτια, ώστε όλοι βλέπουμε μέσα από τα ίδια βιολογικά όργανα τον κόσμο. Βαθύτερα όμως, αυτόν τον ίδιο κόσμο τον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά ο καθένας. Επομένως είμαστε αιωρούμενοι σε ένα ανάμεσα, σε έναν κοινό παρονομαστή κι έναν διαφορετικό αριθμητή. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε την καλή χημεία μεταξύ δυο υποκειμενικοτήτων και άρα ανθρώπων, το ταίριασμα των αριθμητών τους, όταν δηλαδή δίνουν ομαλά γινόμενα… χεχε.. Πάνο , μου βγάζεις έναν μαθηματικό λυρισμό, θα αρχίσω να ανησυχώ, επιρρεπής ούσα.

Την έκανες την ανάλυση δεν έχασες… ξέρεις Πάνο, δεν έδωσα πολλή σημασία σε αυτό το σημείο, γιατί εδώ είναι που θέτω το δικό μου προσωπικό όριο. Τον χρόνο προτιμώ να τον νιώθω παρά να εξηγώ το γιατί νιώθεται όπως νιώθεται. Δεν έχει για μένα κάποιο νόημα να το κάνω.
Οσο με αφορά, ναι, είμαι όντως σε μια υψηλή εγρήγορση παρατηρητικότητας του κόσμου.Τον χρόνο τον αισθάνομαι έτσι γενικώς… Μα την εποχή που είχα κοινωνική φοβία ( πάει καιρός, όπως σου έχω αναφέρει πριβέ) δεν ήμουν τόσο στραμμένη στον κόσμο γύρω μου και τα ερεθίσματα με τον τρόπο που είμαι τώρα, αλλά ήμουν στραμμένη στις φοβογόνες σκέψεις μου. Κλεισμένη, μέσα στο κεφάλι μου, σε μια αέναη διαδικασία σκέψης.
Δεν έχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και γενικότερα, ποτέ δεν λειτουργήσαμε με ταμπέλες με την θεραπεύτριά μου. Μέχρι και την κοινωνική φοβία μου την είχα ονομάσει « έλλειψη εσωτερικής ελευθερίας».
Το άγχος μου είναι σχεδόν άφαντο και γενικά είμαι και το εκπέμπω έντονα, ήρεμη, αν εξαιρέσουμε τα καβγαδάκια που είναι μέσα στο πρόγραμμα με διάφορα άτομα του οικογενειακού μου περιγύρου.

Ξεπέρασες λοιπόν τους πανικούς αλλά όχι το άγχος.
Πάνο, μήπως τελικά πρέπει να το κοιτάξεις παραπέρα? Γιατί δεν δοκιμάζεις την gestalt που ανέφερες? Νομίζω θα σε βοηθήσει πολύ.
Κι εγώ παλιά, πριν μεταμορφωθώ σε αυτό που είμαι, ήμουν εξαιρετικά αγχώδης.

Σου γράφω « εμένα δεν μου αρέσει να εξηγώ σε τόοοσο βαθμό, αλλά αυτό είναι υποκειμενικό». Από πού αντλείς το συμπέρασμα ότι υποστηρίζω πως αυτό είναι ψέμα? Αυθαίρετα.
Πάνο το ότι δεν κάθομαι να παραθέτω σαν εσένα το σύνολο των επιστημονικών μου γνώσεων, δεν σημαίνει ότι παραγνωρίζω την αξία της επιστήμης.
Δέχομαι την αξία και την αντικειμενικής γνώσης, και της υποκειμενικής αλήθειας και μάλιστα, πιστεύω στην σύνθεση των δύο. Από την άλλη εσύ, όπως γράφεις, για τα σημαντικά ζητήματα, νιώθεις καλύτερα να ανατρέχεις έξω από εσένα, στην αντικειμενικότητα, στο καθιερωμένο. Εγώ αντίθετα, ανατρέχω μέσα σε εμένα, στον πυρήνα μου, μένοντας όμως σε επαφή με τα δεδομένα.
Θα σου έλεγα, να φοβάσαι λιγότερο την δική σου φωνή και να ακούγεσαι περισσότερο πίσω από τις διάφορες απόψεις τις εξωτερικές που παραθέτεις.
Ξέρεις, το ζητούμενο, δεν είναι πάντα το ποιος έχει δίκιο, ποιος είναι ορθός ή λάθος.

Η σοφία αποκτάται μέσω της εμπειρίας , όχι διαφορετικά. Άλλο η γνώση και άλλο η σοφία. Την σοφία δεν χρειάζεται να την επιβάλλεις, η αξία της είναι αυταπόδεικτη από το γεγονός ότι εμπεριέχει οικουμενικότητα. Γι αυτό λέγεται και σοφία. Επομένως και ο υποκειμενικός εμπειρισμός και οι αντικειμενικές γνώσεις, απαρτίζουν το σύνολο της αλήθειας του καθενός. Όπου υπάρχει μεγαλύτερη σύγκλιση μεταξύ των υποκειμένων , αυτό είναι και πιο αληθές ή πιο ορθό ( το αξίωμα της δημοκρατίας είναι η ανάδειξη του πλειοψηφικά ορθού). Ωστόσο μην ξεχνάς κάτι που ο ίδιος είχες επισημάνει. Αυτό που οι περισσότεροι πιστεύουν και υιοθετούν ή υποθέτουν, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και το σωστό.( δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες επιστημονικές ή καλλιτεχνικές ευφυΐες πχ. βρίσκονταν έξω από τις κοινώς παραδεδεγμένες αλήθειες της εποχής τους). Όπως βλέπεις λοιπόν τα πράγματα είναι πολύ σχετικά. Από ότι έχω καταλάβει, και αν έχω καταλάβει σωστά, είσαι από τους ανθρώπους που θέλεις να εμπίπτεις σε μεγαλύτερης σύγκλισης περιοχές όταν υποστηρίζεις μια εκδοχή, από ότι εγώ. Το διαφορετικό – περιθωριακό – δεν με αποτρέπουν, αρκεί να το αισθάνομαι πνευματικά, νοητικά, συναισθηματικά, και διαισθητικά ως το καταλληλότερο/ καλύτερο/ ορθότερο. Γενικά εμπιστεύομαι πολύ το μέσα μου και αυτό με έχει οδηγήσει πολλές φορές σε δρόμους που δεν το μετάνιωσα, απεναντίας με εσένα, που στα πολύ σοβαρά ζητήματα στρέφεσαι έξω σου. : ))

Επειδή έχω αρχίσει να κουράζομαι, θα σου απαντήσω πιο συμπυκνωμένα.. από εδώ και κάτω!!

Μιλάς για το βίωμα, την ενδοσκόπηση και το εδώ και τώρα.
Για μένα αυτές οι έννοιες, είναι σημαντικές, και μάλλον τις έχεις παρεξηγήσει.

Η ενδοσκόπηση είναι απαραίτητη όπως και η εξωσκόπηση. Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ το να ζω, χωρίς να αφουγκράζομαι το μέσα ή το έξω μου, με τον βαθύ τρόπο που το κάνω τώρα και αισθάνομαι πληρότητα. Μάλιστα η Τέχνη, είναι μια «εκσπερμάτιση» στον έξω/αντικειμενικό κόσμο μιας υποκειμενικής πραγματικότητας που συχνά πηγάζει από την ενδοσκόπηση του ψυχικοσυαναισθηματικού κόσμου ενός ανθρώπου. Η τεχνη είναι για μένα μια εξαίσια μορφή ένωσης του «μέσα» και του «έξω» του υποκειμενικού και του αντικειμενικού.

Το βίωμα είναι σημαντικό, γιατί όπως είπες κι εσύ, η ζωή είναι για να την ζούμε πιότερο και να την αναλύουμε λιγότερο.!!

Η προσωπική μου άποψη για το βίωμα, είναι ότι διοχετεύει τον άνθρωπο με ηδονή, καθώς και ότι έχει πάνω του την δύναμη να δημιουργεί βαθύτερα νέες εγγραφές ( όπως ακριβώς οι αρχικές μας εγγραφές εντυπώθηκαν βιωματικά).
Εκτός αυτού, χωρίς τα βιωματικά σημεία της θεραπείας μου, δεν νομίζω να είχα θεραπευτεί. Κι αυτό γιατί το βίωμα είναι μια μεταβλητή έκφρασης, εξωτερικευσης αλλά και εσωτερίκευσης συνάμα. Έχει κάτι το πολύ ολιστικό και άκρως ιαματικό κατά τη γνώμη μου.

Μιλάς για το αξίωμα του Godel. Kάτι που έχω διαπιστώσει ήδη εδώ και καιρό, είναι ότι ένας άνθρωπος, για να δει την κρεατοελιά που έχει στην πλάτη του, χρειάζεται καθρέπτη. Τόσο απλά : ))

Την τελευταία σου παράγραφο την θεωρώ πολύ κρίσιμη. Όπου γράφεις «οι άνθρωποι» βάλε «εγώ» γιατί σε διαβεβαιώ, ότι δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι.
Γράφεις οι άνθρωποι δεν ρωτάνε άλλους για να πάρουν συμβουλές?
Σου απαντώ, έχεις συναντήσει ανθρώπους που όσους κι αν ρώτησαν, πάλι το δικό τους έκαναν?? Χεχε είμαι μια από αυτούς.
Οι άνθρωποι πάνε στους θεραπευτές, για να βρούνε καθρέπτες. Εξωτερικό παρατηρητή, για να τους δείξει τα σημεία που δεν βλέπουν. Τα σημεία που βλέπουν όμως οι ίδιοι, τα βλέπουν πολύ καλύτερα από τον θεραπευτή. Εχω γράψει στα quotes « εγώ δεν μπορώ να με δω όπως μπορεί να με δει ό άλλος κι εκείνος δεν μπορεί να με δει όπως μπορώ να με δω εγώ». Αυτό συνοψίζει το νόημα που σου γράφω εδώ.

Πάνο μην αναιρείς την αξία της προσωπικής αλήθειας/κρίσης/οπτικής μπροστά στην αντικειμενική γνώση.

Όσο για την έξωθεν παρατήρηση του εαυτού, για το να πάρεις δηλ απόσταση από τον ίδιο τον υποκειμενισμό σου, με ότι αυτός περικλείει, δηλ σκέψεις και συναισθήματα, είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα και πιο θεραπευτικά συνάμα που έχω κατορθώσει. Για να στο δώσω με μιαν εικόνα, είναι σαν να έχεις εντάξει μέσα στο σύστημα σου έναν καθρέπτη.

Η ανάγκη για συμβουλή δεν αναιρεί την προσωπική κρίση και συμβολή.

Κλέινοντας, έχω να σου πω, άκου αυτό που σου επισημαίνουν…τα πνευματικά άτομα.
Οι επιλογές τους δεν έχουν τίποτα ανώτερο λες. Τους έχεις δει να κάνουν καταστροφικές επιλογές χμμμμμ…
Πάνο για έναν ποιητή σαν τον Καρυωτάκη πχ μια καταστροφική επιλογή όπως η αυτοκτονία, ήταν καθόλα δημιουργική…. Χεχε τα πράγματα είναι και εδώ σχετικά.
Αυτό που ορίζεις ως καταστροφή, δεν νιώθεται απαραίτητα έτσι από τον άλλο.
Η άλλη μια φορά, μου είχες πει « τους λυπάμαι» και σου απάντησα, « μην τους λυπάσαι, χωρίς να ξέρεις αν λυπούνται οι ίδιοι»
Γράφεις για αυτά τα πνευματικά καταστροφικά άτομα και για το προσωπικό σου βίωμα… μάλλον κάτι σου θυμίζω ε?
Θέλεις να μοιραστείς κάποια πράγματα, για αυτή σου την εμπειρία?
Σταμάτα να φοβάσαι, κι άρχισε να μιλάς…
Πόσα κατεβατά θα χρειαστεί να γράψουμε ακόμα?
Εγώ εδώ είμαι, δεν πάω πουθενά, αλλά εσύ πότε θα πεις κουράστηκα?

: ))))

Quote:

Originally posted by vince
Δεν είπα ότι είσαι τεμπέλης. Έχω δουλέψει και εγώ σαν σερβιτόρος (και ΠΣΚ για extra μεροκάματο) και ξέρω από λάντζες. Μια φορά μάλιστα έκανα τον σερβιτόρο σε πλούσιους και celebrities (δεν κάνω πλάκα) και ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Απλά θα έλεγα πως ένας άνθρωπος που αρχίζει από την κορυφή δεν πάει και για ορειβασίες...

Σε celebrities και πλούσιους!? Αυτό όντως ακούγεται ενδιαφέρον ! Χαχα θυμάσαι κανένα διάσημο που σέρβιρες?

Τι εννοείς με το \"ένας άνθρωπος που αρχίζει από την κορυφή\"...? Δηλαδή να είναι ήδη πλούσιος?

Quote:

Originally posted by PETRAN

Quote:

Originally posted by vince
Δεν είπα ότι είσαι τεμπέλης. Έχω δουλέψει και εγώ σαν σερβιτόρος (και ΠΣΚ για extra μεροκάματο) και ξέρω από λάντζες. Μια φορά μάλιστα έκανα τον σερβιτόρο σε πλούσιους και celebrities (δεν κάνω πλάκα) και ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Απλά θα έλεγα πως ένας άνθρωπος που αρχίζει από την κορυφή δεν πάει και για ορειβασίες...

Σε celebrities και πλούσιους!? Αυτό όντως ακούγεται ενδιαφέρον ! Χαχα θυμάσαι κανένα διάσημο που σέρβιρες?

Τι εννοείς με το \"ένας άνθρωπος που αρχίζει από την κορυφή\"...?

Θυμάμαι αλλά δεν νομίζω να με θεωρείς τόσο κουτό ώστε να κάτσω να μπω σε λεπτομέρειες..

Κορυφή....της κοινωνικής πυραμίδας. Η ορειβασία άλλωστε είναι μεγάλο ρίσκο...

Quote:

Originally posted by vince
Petran γιατί τόση προσπάθεια? Μερικές φορές η προσπάθεια δεν αλλάζει τον άνθρωπο..

ΠΧ

Μερικοί άνθρωποι με έχουν κερδίσει χωρίς να προσπαθήσουν καν ;) Μπορεί απλά να πουν κάτι τόσο αυθόρμητο και να αισθανθώ δέος εκεί που η προσπάθεια θα με περιόριζε στην απλή ικανοποίηση...

Σου έχει τύχει ποτέ αυτό?

Εμένα πάντως μου έχει τύχει : )