ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

Η μεγάλη εμπειρία

Αγγίζω το όραμα. Διευρύνομαι σαν ύπαρξη
Και αγκαλιάζω το Σύμπαν με μάτια φυτεμένα με ήλιους.

Αγγίζω τους ήλιους και καίγομαι από πόθο να τους πιω ως το τέλος
Μέχρι που το κορμί μου να πάρει τις διαστάσεις τους.
Άγγιξα τον ουρανό, νομίζω πως τον μάζεψα στις χούφτες μου
Και τον ρουφώ άπληστα και εκπλήσσομαι από την γεύση του.

Καταπίνω μέλι και αστέρια και το στόμα μου ευωδιάζει Χριστό.
Καταπίνω τα λόγια Του κι έχω την αίσθηση πως Τον σπουδάζω.
Απόψε έλαβα την μεγάλη εμπειρία, μια εμπειρία άπειρης αγάπης,
Του άπειρου ουρανού, του άδυτου της ομορφιάς.

Ορφάνεψα στα βιώματα της γης τα δίχως όνειρα και ήλιους
Και ζήλεψα τους γαλαξίες τους ασύλητους και ασύλληπτους.

Σε παρθενικές εικόνες πεθύμησα να ταξιδέψω
Στα γαλάζια όνειρα του παραμυθιού και να τα κατακτήσω γιατί τα πόθησα.
Ορφανεμένη στα βιώματα της γης κτίζω το σπίτι μου στον ήλιο
Ένα σπίτι εαυτέ μου που θα συγκατοικούμε μ’ αστέρια
Και γύρω μας θα πνέουν άνεμοι της αγάπης,
Μιας αγάπης που πόθησα και δεν γνώρισα.

Αυτό το σπίτι θα το στολίσω περίτεχνα και θα παρακαλέσω τ’ αστέρια
Να το κοσμήσουν με το ταλέντο τους και θα το στήσω στους αιθέρες
Στα περιβόλια του ήλιου που αναπνέουν Θεό.
Εκεί θα κατοικήσουμε κάποτε και θα έχουμε την έμπνευση του Ποιητή.
Γιατί θα Τον γνωρίσουμε στο φως του ήλιου που καίει
Και τότε το σπίτι μας θα λούζεται με ολόγλυκο μέλι
Κι ολόγυρα τα αστέρια θα στάζουν ευλογίες
Για να μας υπενθυμίζουν Εκείνον.
Και δεν θα υπάρχει πλέον η ενθύμηση από τα τωρινά...

There is a void inside and no longer a soul, dementia has begun to take control.
Nowhere has become the other side.
The body is now prison, there's no way out (was there ever a way in?).
Shadows where wombs used to be, there is no escape from stagnating in despondency.
Seeing is deceiving and life just isn't there.
Remember the walk off the cliff's edge, still echoes of torment dwell.
Dead end passages of subconsciousness linger.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

There is a void inside and no longer a soul, dementia has begun to take control.
Nowhere has become the other side.
The body is now prison, there's no way out (was there ever a way in?).
Shadows where wombs used to be, there is no escape from stagnating in despondency.
Seeing is deceiving and life just isn't there.
Remember the walk off the cliff's edge, still echoes of torment dwell.
Dead end passages of subconsciousness linger.

---

________________________________________


Το τελευταίο τρένο

Tρέxεις να κτίσεις σταθμούς
για τα άστεγα τρένα της ζωής
το δικό σου τρένο της ζωής
δεν έχει πια σταθμό,
έχει πληγεί ο σταθμός του.

Κάποτε το δικό σου τρένο
θα βρει το γήινο λιμάνι του,
το λιμάνι της λύτρωσης
μέσα στον ασφαλή γαλήνιο σταθμό.
"Κάποτε" η ψυχή θα οπισθοδρομήσει
"ελλείψει σταθμού"
και τότε τα τρένα της ζωής
θα εισαχθούν σε θαλπωρές
έστω και "ελλείψει σταθμών".

Ίσως κάποτε να ευλογηθούν οι πορείες
των γήινων τρένων,
που συσσωρεύουν οράματα ζωής και πόνο
και μέσα σ' αυτή την ευλογία,
είθε να ευλογηθεί ο πόνος
του ταξιδιώτη - ανιχνευτή της ελπίδας.
Είθε να ευλογηθεί το δάκρυ μας
είθε να ευλογηθεί η πορεία φυγής
στα Αιώνια .

Κάποτε θα κτίσεις και θα κτίσουμε
σταθμό στα άστεγα τρένα
με τα παράλογα φορτία της ζωής,
κάποτε η τρελή πορεία του παραλόγου
θα λάβει τέλος σε Σταθμούς Γαλήνης.

Κάποτε θα δηλώσουμε
πως είμαστε τα τελευταία τρένα
που πορεύονται σε σταθμούς γαλήνης,
καθώς η καρδιά τους σπάραζε
δίχως ελπίδα ανάσας
για το Σταθμό - Λιμάνι
για το τέλος του ταξιδιού.________________________

Σαν το μετανάστη

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί


Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Zulfi Livaneli

Zulfu Livaneli & Maria Faranrouri
http://www.youtube.com/watch?v=5ydtlZ3zH3g


Δεν ξέρω γιατί γυρνάει διαρκώς στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι πρωί πρωί
και άλλες πολλές φορές.
Αυτό το "Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί"
είναι κάτι σαν recurring dream...

It feels like I have lost this fight
They think that I am staying down
But I'm not giving up tonight
Tonight the wall is coming down
I am stronger than my fears
This is the mountain that I climb
Got 100 steps to go
Tonight I'll make it 99One more
Go one more
Yeah, yeah
Don't stop now
Go one more
Yeah, yeah
One moreGo one more
Go one more
Yeah, yeahI have everything to lose
By not getting up to fight
I might get used to giving up
So I am showing up tonight
I am my own enemy
The battle fought within my mind
If I can overcome step one
I can face the 99

Tη χρονιά που πέρασε,

Σε σπούδασα στο ρήμα της αγάπης,

Σε ανίχνευσα,
σε διερεύνησα,
χωρίς υστεροβουλία.

Μου δίδαξες την αγάπη γιατί μπόρεσα να αγαπήσω τον εχθρό μου,
αγάπησα τα χτυπήματά σου,
και μέσα από το χάος μου, που εσύ προκάλεσες,
σε είδα με αγάπη.

Στον πόλεμο που ζήσαμε,
εμείς που δήθεν παλέψαμε για την ισότητα
και τη δικαιοσύνη,
γνωρίσαμε την αλήθεια.

Η αλήθεια μ' έπνιξε,
με γέμισε αστέρια,
τόσα αστέρια που σκέφτηκα να στα χαρίσω.

Κράτησέ τα,
για να θυμάσαι τον άδικο πόλεμο,
αυτό τον πόλεμο
που μόνο οι "ισχυροί τολμούν".

Κάποτε η γνώση θα σου λείψει,
γιατί την ανάλωσες, για το εγώ σου,
στα άσκοπα πιστεύω και αγαπώ
και τότε θα νιώσεις
πόσο υπήρξες άδικος,
κάποτε θα πεις πως ήσουν λάθος
και τότε θα νιώσεις πολλά, ..τότε θα θυμηθείς..

Don't bury me I'm not yet dead
Don't bury me I'm not yet dead
Don't bury me I'm not yet dead
Not a walking zombie with no head
Not a Stepford wife made to obey
Don't want to go through life that way
I'm alive,
I'm alive,
That's what I say
I'm alive,
I'm aliveGonna live that way
I'm alive,
I'm alive,
That's what I say
I'm alive and
I'm gonna live todayDo robots dream of electric sheep?
I need to live my dreams not just in my sleep
I've been holed up here but it's time to leave
I need to make my move while I've air to breath
Don't give me drugs
No novocaine
I must be alive 'cause I still feel pain
We were born with wings
We were made to fly
We were meant to live while we're still alive im alive,im alive thats what i say im alive, im alive and im gonna live that way

________________________________________



Σ’ όποιον σε ταλαιπώρησε να πεις:

“όταν με πολεμούσες,
εγώ ευχόμουνα για σένα
κι όταν τύφλωνες τα μάτια μου
δίχως έλεος,
σου 'λεγα ευχαριστώ.

Όταν μου έπαιρνες τις τελευταίες
σταγόνες ζωής,
κι έβλεπα με τρόμο το σκοτεινό χαμό
να με ντύνει με ομίχλες,
προσπαθούσα να σου πω
πως δεν είμαστε εχθροί.

Όταν με οδήγησες σε οδύνες θανάτου,
σε είδα με βλέμμα αγάπης
και συμπόνιας.

Όταν μου αφαιρούσες τα όνειρα
σου χρωμάτιζα τα μάτια σου
κι εκείνα έπαιρναν το χρώμα του ουρανού.

Μέσα στο χάος και στο χαμό μου
με χτύπησες χωρίς έλεος,
έτσι απλά σκληρά,
με πάτησες από θέσεως ισχύος.

Παρ όλα αυτά
δεν μ' άγγιξες αρνητικά
δεν είμαστε πολέμιοι εμείς
και έχουμε το χρόνο γιατρό.

Είδα την αύρα σου
τη γνώρισα
και σου 'δωσα έλεος”.
_________________

Χάθηκε ο ήλιος και έχει έρθει παγωνιά,
έβγαλε ψύχρα στην ματιά,
στην καρδιά χιονιά και στον πλανήτη ερημιά.
Είναι του Prozac η γενιά.

Μοναδικοί επιζώντες κάπου στη Γη,
σε χρόνο που κανένα δεν νοιάζει,
εφόσον όσοι μείναν έχουν τρελαθεί.
Ότι αγάπησαν έχει χαθεί,
το μόνο που υπάρχει μέσα τους και μένει είναι ότι έχουν σιχαθεί.
Μισούν πια το είδος τους, κάποιος αυτοκτονεί.
Τα μάτια πάλι θόλωσαν, δεν έχει τι να πει.
Μια μερίδα ανθρώπων να επιζήσει αδυνατεί,
αφού δεν έχει τίποτα να οργανωθεί.
Όλα γκρεμίζονται και σβήνουνε, πάνε στην τελική.
Μονάχα κόκκαλα και θρύψαλα σε δρόμους επειδή παρασιτεί
σ' όλο τον κόσμο ένας ιός, σκέτη φρίκη.
Πρόβλημα είναι ότι εξαπλώνεται σαν γρίπη
κι οι επιζήσαντες κάνουν τ' αγρίμι στο καβούκι τους,
όλα πια κυλάνε έξω από το λούκι τους.
Φοβάμαι, τα χάπια με βοηθάν να μην κοιμάμαι.
Τρέμω πια το βλέμμα τους. Δίπλα όσο προχωράμε,
με κοιτάνε πρόσωπα που φέρνουνε σε ζόμπι για ταινία.
Χτυπάει η καρδιά μου μ' αρρυθμία.
Στον πανικό μου βλέπω φλόγες στην αστυνομία
και μια σελίδα που' γράφε <<Βοήθεια, επιδημία μας σκοτώνει. Μείνετε ενωμένοι,
γιατί μόνοι θα μείνετε καθώς μια νέα μέρα ξημερώνει>>.
Την χλεύασα, την πέταξα κάτω και γέλασα.
Απ' εκεί που έπαιζα μικρός μόλις πέρασα.
Είδα μια σκιά και χαμογέλασα,
το σκέφτηκα καλύτερα και δυνατά γέλασα.
Μόνος, γύρισα στο σπίτι μόνος
και σήμερα τους ξέφυγα μόνος.

Είναι θολός ο κόσμος γύρω μου, νιώθω πως δεν με αισθάνονται
τα χέρια που απλώνονται, μετά από λίγο χάνονται
και κρύβομαι.
Μέσα μου θλίβομαι,
παρ' όλα αυτά δεν ανοίγομαι
σε κανέναν.
Τα πάντα γύρω μου θυμίζουνε τοπία από πόλεμο καμένα.
Είναι όνειρα κατεστραμμένα.
Κι ας όλα κάηκαν, να ξέρεις πως όλα αυτά ειν' για μένα.

Έκρυψαν την αθωότητα απ' τα παιδιά
σε φυλακή χωρίς κλειδιά.
Το χαμόγελο κουράστηκε να σπαρταρά,
αφού δεν έβρισκε χαρά.

Γερασμένες φάτσες πάνω σε παιδικά σώματα.
Χαμόγελα δεν βλέπω να σχηματίζουν τα στόματα,
μόνο πικρόχολα λόγια.
Γύρω μου ανθρώποι λαμόγια
κι αν κάτι τους κάνει να μην πονάνε τα ντρόγκια είναι.
Με συμβουλεύουν φίλοι <<Ίδιος με μας γίνε,
όποτε βλέπεις άδικο στον δρόμο σου τα μάτια κλείνε.
Μην μιλάς, μην φέρεσαι σαν κάτι μοναδικό.
Μόνο Θεό σ' αυτό τον κόσμο έχουμε το ρευστό>>,
δεν έχουμε άδικο σκέφτηκα γυρνώντας την πλάτη μου.
24/7 γι' αυτό γυαλίζει το μάτι μου.
Παίρνω άλλο δρόμο, μήπως αλλάξω διάθεση.
Τον νόμο βλέπω να διατάζει χέρια στην ανάταση,
κεφάλι κολλημένο στο καπό
κι ένα ξύλο σε σχήμα Γ να αφήνει μωβ σημάδια έτσι... για το καλό.
Τα παρακαλώ να μην πιάνουνε τόπο και το από ποιο τόπο είσαι να σε βγάζει σε κακό.
Από αηδία γυρνάω αλλού το βλέμμα, γύρω μου κτίρια καμένα.
Μέσα παιδιά εγκαταλειμμένα
σε δρόμους πέντε.
Ίσως το αίμα να μην πονάει τόσο αν συνεχίσει να βγαίνει από το δέρμα.
Αυτό σκέφτομαι κι' αυτό ίσως δεν λυπάμαι,
ίσως ξέχασα τα αισθήματά μου αφού μόνος κοιμάμαι.
Αφού μόνοι στο σπίτι γυρνάμε
εγώ και συ είμαστε ένα, κανέναν δεν αγαπάμε.
Μια αρρώστια κατασπάραξε τα εντόσθια μας,
γι' αυτό δεν νομίζω πως πλέον υπάρχει Θεός για μας.
Μόνοι μας μέσα στο αύριο και το χθες,
πολεμάμε για επιβίωση όσο έχουμε αντοχές.

Και αν ο δρόμος τελικά δεν βγάζει πουθενά
γιατί να περπατάς μπροστά;
Δεν μου λείψαν οι ανθρώποι αλλά η ανθρωπιά.
Είναι του Prozac η γενιά.

Ax, ΚΕΝΟ,

το βράδυ 12 και ένα λεπτό,

έρχομαι να πω τα κάλαντα, να είσαι εδώ... :)

Quote:

---

Originally Posted by marika

Ax, ΚΕΝΟ,

το βράδυ 12 και ένα λεπτό,έρχομαι να πω τα κάλαντα, να είσαι εδώ... :)

---

Το Πλάσμα της Αγάπης, της Αυτοθυσίας, και του Πόνου, Ο Κύριoς, μας έκανε γνωστό ότι ο σπόρος που βάζουμε στο χώμα πεθαίνει κι εμείς βλέπουμε αργότερα ένα καινούργιο βλαστό. O σπόρος εσύ, εγώ, πεθαίνουμε κάθε μέρα, (κατά το: κάθε μέρα αποθνήσκω..) και η θλίψη μας αυτή, έχει κι αυτή το σκοπό της, Κενό, εργάζεται μέσα μας την υπομονή..

-παγωνιά, ψύχρα κι ερημιά όπως τα λες στο ποίημα ..(όλα για την ανακύκλωση)..και να ήταν μόνο αυτό;

Τόσες αναφορές σε πολέμους, καταστροφές, τιμωρίες, συμφορές κ.λ.π.? Αυτό τι σημαίνει; Είναι απλό..
Ο φόβος και οι απειλές χρησιμοποιήθηκαν πάντοτε ως παιδαγωγικοί σύμβουλοι για τον άνθρωπο, που από πολύ παλιά, λόγω της νοητικής του καταστάσεως δεν ήταν δυνατόν, να ανταποκριθεί στα Θεία κελεύσματα, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς απειλές, χωρίς ανταμοιβή. Μας εμφάνιζαν ένα Θεό μεροληπτικό, εκδικητικό κ.λ.π. Αυτό όμως απαιτούσαν οι καιροί, καιροί οι οποίοι άλλαξαν με την έλευση του Χριστού, ο οποίος στη θέση του φόβου εναπόθεσε την ΑΓΑΠΗ, και στη θέση του Μωσαϊκού Νόμου τις περιεκτικές εντολές Του.

Από τότε η νόηση της ανθρώπινης οντότητας, παραπλανούσε ακόμα το φως και ενίσχυε το σκότος. Οι ανθρώπινες ψυχές πορεύονταν εντός του σκότους, νεκρές κατά την νόηση και ο πλανήτης ανίκανος να αντιδράσει και να κινηθεί περιφερόταν επίσης στο σκότος. Η στασιμότητα των πάντων, άγγιζε την πορεία των όντων αρνητικά και μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας και της αγριότητας απο την άγνοια, ο άνθρωπος όδευε σε οδούς δεισιδαιμονίας χωρίς πνευματικές διεξόδους. Τότε και κάτω από αυτές τις συνθήκες με κείμενα φόβου συμπορεύθηκαν οι άνθρωποι κι αυτά χρησίμευσαν ως μοναδικό όπλο στους αγώνες άμυνας, στον ιερό πόλεμο, που διεξήγαγε η Αρετή κατά των παθών και της έκλυτης ζωής.

http://www.youtube.com/watch?v=GnI072W9g0g

Αυτά τα λόγια με σφίξανε σαν πένσα,
τα είπε χθες το βράδυ μια ψυχή
κι ένας φαλάκρας, απ’ έξω και από μέσα χαμογελούσε,
ναι, γιατί να σκοτιστεί.

Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία
και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία;
τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη
και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη.

Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί
θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή.
Τζάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω
το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό.

Εκείνο που υψώνεται και σε εκμηδενίζει
είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει
και ότι σε γλιτώνει και σου δίνει την αιτία
είναι που χρειάζεται και η γραφειοκρατία.

Ο πρώτος προβοκάτορας απ’ όλους στη ζωή μου
είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει την φωνή μου.
άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη
σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει.

Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.

Ψυχή και σώμα

Τα δύο στοιχεία, οι δύο όψεις που συνθέτουν
την ανθρώπινη ύπαρξη,
μια σύζευξη πνεύματος και ύλης, ορατού και αοράτου.

Με μόνο εφόδιο μια μικρή βάρκα
που συμβολίζει τις ανθρώπινες αισθήσεις
o άνθρωπος νιώθει σαν χαμένος
στους απέραντους ωκεανούς του σύμπαντος.

Ανικανοποίητος από τις φτωχές γνώσεις του,
γνώσεις που αφορούν το γήινο γίγνεσθαι,
ζωγράφος, που προσπαθεί απεγνωσμένα να ερευνήσει
τα απάτητα και αδιερεύνητα,
αυτά που συνθέτουν την άλλη όψη,
δηλαδή τον άυλο κόσμο των αξιών της τελειότητας.

Το παραδείσιο πουλί συμβολίζει τη ματαιότητα
της υλικής πλευράς και της προσκόλλησης στις εξαρτήσεις.

Το παγόνι είναι η προσωποποίηση της έλλειψης ταπεινότητας,
είναι η έκφραση της ωραιοπάθειας,
που συνοδεύεται πάντοτε από την κακώς
εννοούμενη υπερηφάνεια.

Το πουγγί με τις λίρες συμβολίζει ένα άλλο θλιβερό ανθρώπινο πάθος,
πάθος της ψυχής, τη φιλαργυρία, τη λατρεία του χρήματος,
που αποτελεί σίγουρα μια αλλαγή,
μια εκτροπή του ανθρώπου από τη φυσική πορεία του.

Ο Κώστας Βάρναλης απαγγέλλει την "Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου"

http://www.youtube.com/watch?v=5QJdtTQyLs8


Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια,
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζεβγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αφτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλεβε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή),

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αφτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μάβρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".

Νίκος Ξυλούρης - Η μπαλάντα του Κυρ Μέντιου
http://www.youtube.com/watch?v=hU4h3pMNXfA

Επάνω ένας καινούργιος φωτεινός Κόσμος,

μια άλλη σφαίρα Ζωής,

ζωγραφίστηκε,
και περιμένει όλους όσους έχουν ευαισθητοποιηθεί
στην Αγάπη και στην Συμπόνια.

Αυτό είναι το το Καινούργιο

Ενστερνίσoυ αβίαστα την Αγάπη και την Συμπόνια,
όχι γιατί το λέει, άνθρωπος
όχι γιατί το λέει η θρησκεία σου,
αλλά γιατί το θέλεις,
το αισθάνεσαι, το λαχταράς
έτσι απλά και ειλικρινά,
γιατί η νοητικότητα σου τώρα
είναι τόσο αναπτυγμένη,
ώστε να μην έχει ανάγκη
από καποια εξωτερική επιταγή
για να πράξει όλα αυτά.
Προχώρησε ελεύθερα χωρίς κανένα φόβο,
καμιά προτροπή.

Σπάσε κάθε τι που σε συνδέει με το σκοτεινό χθες,
σπάσε αλυσίδες που σε συνδέουν με εσφαλμένες παραδοχές,
ελευθερώσου από το βάρος και την αγωνία
που μας κληροδότησε η λανθασμένη πορεία μας
και ελεύθερος δέξου το Φως
και γίνε ένα με το Φως.
_________________