Originally Posted by
Bane
Σκέφτομαι διάφορα πράγματα και κάπως στεναχωριέμαι ώρες ώρες.
Ευτυχώς που δεν έχω και τόσο ελεύθερο χρόνο και έτσι δε μένω σ' αυτά αλλά τα προσπερνώ.
Για παράδειγμα σκεφτόμουν την αντίδραση αρκετών στο θάνατο της κοπέλας που πέρασε από τις πρώτες στην ιατρική και αμέσως μετά εμφάνισε καρκίνο στον εγκέφαλο.
Ασφαλώς και είναι εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός, απλά αρκετοί έλεγαν να η απόδειξη πως η ζωή είναι άδικη ή να η απόδειξη πως δεν υπάρχει Θεός και άλλα τέτοια παρόμοια.
Μου έρχεται στεναχώρια και απογοήτευση καθώς νιώθω πως οι περισσότεροι άνθρωποι της κοινωνίας μας επιμένουν να ζουν σε έναν ψεύτικο κόσμο και να μη βλέπουν τα δράματα που συμβαίνουν κάθε δευτερόλεπτο γύρω μας.
Δηλαδή τόσες χιλιάδες παιδιά και βρέφη που πεθαίνουν κάθε μέρα από έλλειψη φαγητού και νερού τι είναι;
Η ζωή αυτή είναι πέρα για πέρα άδικη. Αν αρχίσουμε να γράφουμε το πόσοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή υποφέρουν φρικτά ή πεθαίνουν σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία δε θα τελειώσει ποτέ αυτή η ανάρτηση.
Κι όμως οι περισσότεροι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια, ίσως γιατί δε μπορούν να τη δεχτούν, και πιστεύουν το ψέμα πως ο κόσμος μας είναι δήθεν διαφορετικός.
Το ίδιο με έχει ενοχλήσει και το θέμα με τον πιλότο που σκότωσε την γυναίκα του.
Τρομερό λέει αυτό που έγινε και σπάνιο και τέτοιο φόνο κάνουν μόνο διεστραμμένοι κτλ.
Μακάρι να ήταν έτσι. Όμως η αλήθεια είναι πως είτε σωματικά είτε ψυχολογικά εξοντώνονται εκατομμύρια άνθρωποι σε καθημερινή βάση.
Γιατί μήπως με τον σκηνοθέτη που πήγε φυλακή επειδή ασελγουσε ή βίαζε νεαρές ηλικίες ;
Κάτι που γίνεται κατά κόρον και εδώ στη δική μας κοινωνία και σε όλους τους χώρους της κοινωνίας μας, από τον πιο "άγιο" μέχρι τον πιο "αμαρτωλό", ξαφνικά βγαίνουμε και το εμφανίζουμε σαν σπάνια περίπτωση και γίνεται νούμερο ένα θέμα στις ειδήσεις για να ξεχαστεί βέβαια έτσι σιγά σιγά μετά από καιρό.
Νιώθω περιθωριακός δυστυχώς και χωρίς να το επιδιώκω φυσικά, αλλά όταν βλέπεις η κοινωνία, η μάζα, οι πολλοί, να έχουν έναν ψεύτικο τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, ε τότε προτιμώ να μένω στο περιθώριο παρά να ζω κι εγώ στο ψέμα.
Να ζω στο ψέμα και όταν τα γεγονότα μου δείχνουν την πραγματικότητα να κάνω και καλά πως έπεσα από τα σύννεφα.
Ευτυχώς που η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη. Μόνο αυτό με παρηγορεί και μου δίνει δύναμη.