-
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ (Γιάννης Βαρβέρης)
Στην τσέπη τού παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδα φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες τού κρύου
νύχτες απ' την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πια που μπαίνει το καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές τού μέλλοντός μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ' τις γραφές θα γραπωθώ για πάντα.
Κάποτε θα μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.
-
Αντί για μας, η Ποίηση
Ό,τι δεν μπορέσαμε να ζήσουμε
τόζησε τελικά η Ποίησή μας.
Ό,τι ακριβό και σπάνιο
δε μπορέσαμε να ζήσουμε
- ή δεν ήμασταν ικανοί να ζήσουμε-
τ' αφήσαμε σε Κείνη
Το πιο σίγουρο καταφύγιο
της καρδιάς είναι η Ποίηση
Ω Ποίηση!
Μαυσωλείο μεγάλων ονείρων!
ʼνοιξε στο μέλλον τις πύλες σου
για να βρούνε τους πόνους μας
και τα πανάρχαια συναισθήματα
που γίναν ρυθμός, εικόνες, μουσική
σε στιγμές απελπισίας και μάχης.
Κώστας Κοβάνης
-
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μονολογεί το Φεγγάρι ,
στον Ματωμένο γάμο .
"Είμαι ο στρογγυλός κύκλος του ποταμού ,το μάτι των μητροπόλεων ,το χλωμό φέγγος μέσα απο τις φυλλωσιές .
Δεν θα ξεφύγουν!
Ποιός κρύβεται;
Ποιός κλαίει μ' αναφιλλητά
μέσα στους θάμνους της κοιλάδας;
Το φεγγάρι ,
αφήνει στον αέρα ένα μαχαίρι ,
που σαν παγίδα απο μολύβι αποζητάει να γίνει πόνος στο αίμα .
Αφήστε με να μπώ!
Φτάνω .
Παγώνω παράθυρα και τοίχους .
Στέγες και κόρφοι ,ανοίχτε να ζεσταθώ μέσα σας .
Κρυώνω .
Οι στάχτες απ' τα νυσταγμένα μου μέταλλα ,ψάχνουν να βρούν της φωτιάς
σε δρόμους μέσα και σε λόφους .
Πάνω στη ράχη μου απο ίασπη ,το χιόνι με μεταφέρει και με πνίγουν σκληρά και παγερά ,τα νερά που λιμνάζουν .
Ω , ναι ,θα χυθεί απόψε ,
στα μάγουλα μου και στις καλαμιές που λυγούν κάτω απ 'τα πλατειά πόδια του ανέμου ,
αίμα κατακκόκινο ..
Πουθενά μην πέσει σκιά ,
ούτε άνοιγμα στα δέντρα ,
γιατί δεν πρέπει να ξεφύγουν !
Θέλω να μπώ σ' έναν κόρφο και να ζεσταθώ εκεί μέσα .
Ζητάω μια καρδιά .
Για μένα μια καρδιά ζεστή .
Που θα απλωθεί πάνω στου στήθους μου τα βουνά .
Αφήστε με να μπώ .
Ω ,αφήστε με ,αφήστε με ..
Οχι ,δεν θέλω καμιά σκιά .
Πρέπει να φτάνουν οι αχτίδες μου παντού .
Ακόμα κι ως μέσα στους σκοτεινούς κορμούς θέλω να ψιθυρίζει η λάμψη .
Κι έτσι ,θα ' χω απόψε ,
στα μάγουλα μου και στις καλαμιές που λυγούν κάτω απ' τα πλατειά πόδια του ανέμου ,
αίμα γλυκό .
Ποιός κρύβεται ;
Είπα έξω να βγεί !
Οχι .Δεν θα μου ξεφύγουν .
Θα κάνω ν' αστράφτει το άλογο ,
σαν ενός διαμαντιού τον πυρετό .. "
-
Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
(Το λίγο του κόσμου, 1971)
Κική Διμουλά
-
Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (Νίκος Βρεττός)1973
Βυθίζομαι αργά στον ύπνο της ημέρας
δίχως όνειρο, δίχως καημό να υπάρξω.
Το σώμα φθαρτό και η ψυχή στεγνώνει
σβήνει ολοένα η αίσθηση του κόσμου.
Οι ώρες περνούν και πέφτει το βράδυ
αύριο ίσως δε θα μπορώ να λυπάμαι.
Περνούν καθώς την έρημο οι καμήλες
μέχρι το τέλος τίποτα δε θα μείνει.
Πηγές και μνήμες μου έξω από τον ύπνο
κι όλο το πάθος για τη γέννησή μου.
-
Κι ύστερα
Φ.Γκαρθία Λόρκα /1921
Οι λαβύρινθοι
που πλάθει ο καιρός,
σβήνουν και πάνε.
(Μένει μονάχα η ερημιά)
Κι η καρδιά μας
βρύση του πόθου
σβήνει και πάει.
(Μένει μονάχα η ερημιά)
Η φρεναπάτη της αυγής
και τα φιλιά,
σβήνουν και πάνε.
Μένει μονάχα η ερημιά,
Μια κυματιστή
ερημιά...
-
Μεμέντο
Φ.Γκαρθία Λόρκα/1921
Οταν θα πεθάνω,
με την κιθάρα μου αντάμα,
θάψτε με κάτω απ' τον άμμο.
Όταν θα πεθάνω,
στις πορτοκαλιές ανάμεσα
και στις μέντες.
'Οταν θα πεθάνω,
Θάψτε με , παρακαλώ,
στον ανεμοδείχτη.
Όταν θα πεθάνω!
Βάλτοι/1922
Κυπαρίσσια
(Νερό κουρασμένο)
Σκλήθρα.
(Νερό καθάριο)
Ιτιά
(Νερό βαθύ)
Καρδιά.
(Νερό των ματιών)
-
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Μακρυά
Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πώ...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει -
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Μονοτονία
Την μιά μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
ΓΕΧΟΥΝΤΑ ΑΜΙΧΑΪ
1924
ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ
Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας
Ούτε σημάδι δεν θ? απομείνει πως βρεθήκαμε σ? αυτό τον τόπο.
Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,
Η άμμος ξαναστρώνεται.
Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες
Που πια δεν υπάρχεις,
Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα
Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.
Και τ? όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων
Που και μόνο οι ονομασίες τους
Νεκρώνουν την καρδιά.
Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,
Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:
Τίποτα απ? αυτά δεν θα με βοηθήσει.
μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
-
Μη σημαδέψεις την καρδιά μου
................................
Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι...
Καθώς θα ακουμπήσεις τ' όπλο σου στη γωνιά, θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
...Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις,
χτύπα με αλλού -
μη σημαδέψεις την καρδιά μου!
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δε θάθελα να το λαβώσεις.
Τάσος Λειβαδίτης
-
Κάποτε
Μου λες κλείσε τα μάτια,
άνοιξε τα χέρια σου
και περπάτησε στα σύννεφα.
Κάποτε, σου απαντάω,
γεννήθηκα στα σύννεφα.
Μου λες ξάπλωσε
στην καυτή αμμουδιά
και άσε τη θάλασσα
να σε χαϊδεύει και τα φύκια
να πλέκουν τα βρεγμένα σου μαλλιά.
Κάποτε, σου απαντάω,
ήμουν φίλη με τα κοχύλια του βυθού.
Μου λες πήγαινε στην άκρη του γκρεμού
με τον άνεμο να τρεμοπαίζει
στο κορμί σου
και άγγιξε το αγριολούλουδο
που αιωρείται στο κενό.
Κάποτε, σου απαντάω
ήμουν εγώ αυτό το αγριολούλουδο.
Μου λες σήκωσε ψηλά το κεφάλι
και κοίτα τον ήλιο στα μάτια,
ψάξε ανάμεσα στ' αστέρια
που είναι αυτοί που αγάπησες.
Κάποτε, σου απαντάω,
δεν χρειαζόταν να ψάξω
τους είχα μέσα στην καρδιά μου.
Μου λες αντίκρισε το βλέμμα σου
μέσα στα καθάρια νερά του ποταμού
και αναρωτήσου : και τώρα;
Κάποτε, σου απαντάω
το βλέμμα μου ήταν η απάντησή σου.
Μη μου λες πίστεψέ με....
Κάποτε μου έκλεψες την πίστη.
Ευερίνα Κατριτζόγλου
-
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ
Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ?ναι κομμένο.
Ίσως πάλι ν? ανταμώσουμε
μα εκεί που μ? άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς.
μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης
-
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ
Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ? ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ? ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.
μετάφραση: Αργύρης Χιόνης
