Χαχαχαχαχαχα!! Κ εγώ χαίρομαι που πολλά από την ελληνική τηλεόραση έχουν ξεπέσει, αυτές οι εκπομπές, που όλοι ήταν ειδικοί ξαφνικά... Και έκριναν... Δυστυχώς δεν μπορούν να το καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι...
Printable View
Χαχαχαχαχαχα!! Κ εγώ χαίρομαι που πολλά από την ελληνική τηλεόραση έχουν ξεπέσει, αυτές οι εκπομπές, που όλοι ήταν ειδικοί ξαφνικά... Και έκριναν... Δυστυχώς δεν μπορούν να το καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι...
Το άρθρο είναι στα αγγλικά, δυστυχώς, αλλά όσοι μπορείτε να το διαβάσετε, please do:
Tried and true but MANAGEABLE tips to help you become healthyish
Διαβάζουμε εδώ: 14 Ways To Be A Healthyish Eater Right Now
πολύ καλό το άρθρο στα αγγλικά Blossom! :thumbup:
πράγματι πολύ καλό το άρθρο της μπλόσομ!
βάζω κεγώ ένα http://spirossoulis.com/mi-variesai-...neis-ta-panta/
α, και αυτό είναι ωραίο! (μου το έβγαλε ως προτεινόμενο απο το αρθρο της Μανταμ σου σου ) http://spirossoulis.com/5-efkoloi-ka...roumenos-tora/
μου θύμισε λίγο τον εαυτό μου όταν είμουν παιδί με την γιαγιά μου..
ΧΟΝΤΡΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ...
( Γιατί το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… )
Τις παρακολουθώ εδώ και ώρα. Η κόρη ‒θα ʼναι δεν θα ʼναι πέντε χρονών‒ να παρακαλάει τη μάνα για «ένα μόνο κρουασάν και θα σου ζητήσω ξανά το άλλο καλοκαίρι».
Η μάνα ανένδοτη, η κόρη «σιροπιασμένη»: «Σε παρακαλώ, μανουλίτσα μου, ένα μόνο κρουασάν με σοκολάτα και τίποτʼ άλλο». Οι παρακλήσεις της μικρής, επαναλαμβανόμενη δέηση ενός γλυκού «αμαρτήματος»· η αντίδραση της μάνας, ακαριαία μαχαιριά ενός μεγάλου «εγκλήματος»: «Όχι, Σοφία! Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πάρω κρουασάν γιατί… θα γίνεις χοντρή! Μη σου πω ότι ήδη είσαι χοντρή!»
Η Σοφία δακρύζει. Δεν κλαίει γοερά, ούτε διαμαρτύρεται. Ούτε στριγκλίζει, ούτε φωνάζει. Η Σοφία δακρύζει. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Μοιάζουν με ήσυχες, ατάραχες, λιμνούλες που κυλάνε σιγά-σιγά σε τοσοδούλικες ψυχές μέχρι να γίνουν καταρράκτες και να πνίξουν μέσα τους κάθε ενήλικη προσβολή. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Δεν είναι δάκρυα οργής, ούτε θυμού, παρά μόνο στάλες ντροπής αποκρυσταλλωμένες σε παιδικές αναμνήσεις. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Είχα κι εγώ μια φίλη που όταν ήταν μικρή ο πατέρας της την απειλούσε πως η γλυκιά γεύση της καραμέλας θα της προσδώσει την πίκρα του πάχους. Και πως αν τρώει πολύ θα γίνει χοντρή. Και άσχημη. Και παραμορφωμένη. Και πως τα παιδιά θα την κοροϊδεύουν. Και πως τα κορίτσια δεν θα την κάνουν παρέα. Και πως τα αγόρια δεν θα την αγαπούν. Και πως τα όμορφα φουστάνια θα κάνουν σε όλες τις άλλες εκτός από εκείνη.
Κι όσο εκείνος την απειλούσε μοστράροντας στα παιδικά της μάτια την περιφέρειά της – «πρωταγωνίστρια» σε πίνακα του Ρούμπενς, τόσο εκείνη καταβρόχθιζε οτιδήποτε μπορούσε να τη μεταμορφώσει σε χοντρή! Όχι γιατί πεινούσε, αλλά επειδή πονούσε. Όχι γιατί λιμπιζόταν, αλλά επειδή υπέφερε. Από τις φοβέρες, τις απειλές και το τέρας του πάχους με το οποίο απαράληπτα, σχεδόν εμμονικά τη φοβέριζε ο ίδιος της ο γονιός. Κάπως έτσι, οδηγημένη από το αντιδραστικό ασυνείδητο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, η Χριστιάννα, έγινε η «γεματούλα» της παρέας. Μια χαρούμενη, πανέξυπνη, πλακατζού και ακομπλεξάριστη γεματούλα, που είχε και φίλες να την αγαπούν, και αγόρια να τη γουστάρουν, και φουστάνια να τη χωρούν, και όνειρα να την περιμένουν. Ήταν ένα βράδυ, σʼ ένα από εκείνα τα ατελείωτα πάρτι της εφηβείας μας με τη γρεναδίνη-πορτοκάλι και τα κόκκινα φωτορυθμικά, όταν ο πατέρας της γεματούλας Χριστιάννας μπούκαρε στο μεγάλο σαλόνι με όλο το απύθμενο κόμπλεξ του και με στεντόρεια φωνή έκανε θρύψαλα την αυτοπεποίθηση της παιδικής μου φίλης: "Γεια σας, παιδιά! Ήρθα να πάρω… τη βαρέλω μου"!
Από εκείνη τη βραδιά, από εκείνη κιόλας τη στιγμή, η «βαρέλω» άρχισε να κατρακυλά σʼ έναν αγώνα απώλειας βάρους που είχε τα πάντα εκτός από πάτο. Η Χριστιάννα σταμάτησε να τρώει, έπαψε να λιμπίζεται, αρνήθηκε να πεινάει, κηρύσσοντας στον εαυτό της μία ανελέητη απεργία πείνας που είχε έναν και μοναδικό στόχο: να ξεράσει από τα σωθικά της όλη την καταπίεση του τέλειου κορμιού που ο πατέρας της ήθελε να «πλάσει» για εκείνη χωρίς εκείνη. Ό,τι «έβαζε» το «έβγαζε», ό,τι μύριζε την αναγούλιαζε, ό,τι απολάμβανε χθες, σήμερα το μισούσε. Ακολούθησε η νοσηλεία της, νοσηλεία ενός σκελετού που μαχόταν να κρατηθεί στη ζωή και άπειρες ώρες ψυχανάλυσης προκειμένου να ξεριζώσει το χοντρό φάντασμα που πλανιόταν μέσα της από τότε που ήταν ακόμη παιδί. Λίγα χρόνια αργότερα η Χριστιάννα επανήλθε. Και έζησε. Και ερωτεύτηκε. Και έκανε παιδιά. Και μας καλούσε σε μαγικές βραδιές οινοποσίας και μοναδικών εδεσμάτων που ετοίμαζε ξανά με όρεξη: "Ξέρεις, φιλενάδα…", μου είχε πει ένα βράδυ ανάμεσα σε τσιμπολογήματα και δυο ποτήρια κρασί: "Ακόμη κι αν σήμερα είμαι καλά, δεν θα ξεπεράσω ποτέ το κακό που μου έκανε ο ίδιος μου ο πατέρας και η εμμονή του να είμαι αδύνατη. Αν ήθελε να με αποτρέψει ας μου έλεγε ότι τα γλυκά θα κάνουν κακό στα δόντια μου. Ή ότι τα λαχανικά θα με κάνουν όμορφη σαν πριγκίπισσα. Ή πως με τα πολλά παγωτά θα με πονέσει η κοιλιά μου. Όχι όμως πως θα γίνω χοντρή. Αυτόν τον τρόμο του πάχους δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ. Το πιστεύεις πως όταν τρώω δυο μπουκιές παραπάνω κοιτάζω αυτομάτως το μπούτι μου για να δω μήπως… πάχυνε; Το πιστεύεις ότι εγώ, η νούμερο ένα γλυκατζού των Αθηνών, δεν μπορώ να βάλω στο στόμα μου γλυκό; Το πιστεύεις πως όταν κάνω μία ατασθαλία αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που αξίζει τη χειρότερη τιμωρία";
Το πιστεύω, φιλενάδα μου. Γιατί το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… Κοιτάζω ξανά γύρω μου. Η μικρή Σοφία κάθεται ακόμη παραδίπλα με τη μαμά της, τη μαμά που απείλησε το δικαίωμά της στην παιδική λιχουδιά με την ποινή του πάχους. Ασυναίσθητα, σχεδόν σπασμωδικά, σηκώνομαι από τη θέση μου και, περνώντας από δίπλα της, της ψελλίζω:
"Χοντρή είσαι και φαίνεσαι"!
Δεν δίνω μία αν με άκουσε. Ούτε αν με κατάλαβε. Ούτε αν στα μάτια της φάνηκα αγενής, αναιδέστατη, ακόμη και κατίνα. Την ατάκα αυτήν της τη χρώσταγα, όπως τη χρωστάω σε όλους τους βοϊδοκέφαλους γονείς που απειλούν τα παιδιά τους ότι θα γίνουν χοντρά…
Κείμενο: Ρ.Ξυδα
Η μισή υπόθεση στην προσπάθεια απώλειας βάρους είναι η σωστή μερίδα. Πώς, όμως, μπορούμε να την πετύχουμε;
Η μερίδα που σερβίρεται σε κάποια εστιατόρια και η μερίδα που σερβίρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας στο σπίτι, δεν έχει, συνήθως,
καμία σχέση με τη μερίδα που θα έπρεπε να καταναλώνουμε, έτσι ώστε και να χορτάσουμε και να προσέξουμε
να μην κάνουμε υπερβολική κατανάλωση θερμίδων στην καθημερινότητά μας.
Διαβάζουμε εδώ: Πως να υπολογίζουμε σωστά τη μερίδα μας;
Το διάβασα όλο το άρθρο και πολύ προσεκτικά, πολύ καλό!
ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΡΟΦΕΣ
Διαβάζουμε εδώ: 10 Τροφές για ένα γρήγορο θάνατο :thumbdown:
9 Μύθοι για την Απώλεια Βάρους
Υπάρχουν αρκετοί μύθοι όσον αφορά την απώλεια κιλών...
Διαβάζουμε εδώ: 9 Μύθοι για την Απώλεια Βάρους
Καλησπέρα,
μήπως μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Ξεκίνησα ένα θέμα και αντί για παχυσαρκία έχει καταχωρηθεί ως βουλιμία. Ξέρει κανείς να μου πει πως μπορώ να το αλλάξω; Ευχαριστώ!
Ωραιο, θα το κανω με γιαουρτι σογιας με προβιοτικα και σιροπι αγαυης αντι για μελι. Θα το δοκιμασω για πρωινο στη δουλεια. Λογικα θα ανακτευονται καλα με τη ζεστη κατα τη μεταφορα και θα ειναι ετοιμα για καταναλωση λιγο αργοτερα.
http://www.diatrofi.gr/food/sintages...5%ce%b9%cf%82/
Για ήρεμο ύπνο
http://www.vita.gr/ygeia/article/802...-ton-ypno-sas/
ερευνα για τα ενεργειακά ποτά και το πόσο επικίνδυνα είναι (αρθρο στα αγγλικα)
Προσωπικά όταν ημουν σε μία αγχώδη περίοδο είχα εθιστεί με δαύτα..
βελονισμος με "μονιμη" βελονα για απωλεια βαρους
http://www.healthpress.gr/wellbeing/...C%CF%83%CE%B5/