Quote:
Originally posted by Illusion
Καλησπέρα σε όλους.........είχα ανοίξει ένα θέμα πριν κανα μήνα νομίζω με τίτλο \"help palindromisi\" και έλεγα κάποια πράγματα για μένα εκεί με ψευδώνυμο illusions , αλλά είχα καιρό να συνδεθώ και ξέχασα τον κωδικό μου οπότε έφτιαξα καινούριο λογιαριασμό τώρα....
Θέλω να πω πως το συγκεκριμένο thread είναι πιστεύω το καλύτερο του φόρουμ.....το διάβαζα τώρα και έχουν γραφτεί τόσο υπέροχα...τόσο αληθινά πράγματα.....συγχαρητήρια στους συγγραφείς του......Επίσης σας θαυμάζω...όσους ασχολείστε με το φόρουμ σε συχνή βάση και πάντα έχετε να πείτε μια κουβέντα παρηγοριάς, μια απάντηση, μια συμβουλή ή να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία για να βοηθήσετε κάποιον που το έχει ανάγκη... εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό , μου είναι τόσο δύσκολο να προσφέρω βοήθεια και παρηγοριά ή έστω συμπόνοια...στις μόνες περιπτώσεις που μου βγαίνει αβίαστα αυτό το συναίσθημα της προσφοράς είναι στα μικρά παιδιά και στα ζωάκια... Τους φίλους μου μπορώ να τους ακούω με τις ώρες να μου λένε τα προβλήματά τους και μπορεί μέσα μου να στεναχωριέμαι γι αυτούς αλλά αυτό που θα μου βγει είναι μια κάπως ψυχρή αντιμετώπιση του προβλήματος, θα καταναλώσω σκέψη γι αυτούς για να τους πω τη γνώμη μου αλλά δε θα δείξω συναίσθημα.
Τέλος πάντων......... κρίσεις πανικού κι εγώ , τα τελευταία 4 χρόνια, το άγχος να καιροφυλαχτεί σε κάθε κίνηση.....τα γνωστά σε όλους.......
Την επόμενη εβδομάδα μπαίνω στο 5ο έτος ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας, φάρμακα δεν παίρνω..... Μου έχει προσφέρει πολλά η ψυχοθεραπεία, δεν ξέρω πως θα ήμουν χωρίς αυτήν.....Παρόλα αυτά , αυτά τα χρόνια που θεράπευα τον εαυτό μου , είχα κάπως κρυφτεί απο τη ζωή για να μπορέσω με την ησυχία μου να γλύψω τις πληγές τόσων χρόνων......τους τελευταίους μήνες όμως αποφάσισα να βγω έξω....να παίξω......να ζήσω.... να νιώσω......... κι έτσι οι κρίσεις πανικού επέστρεψαν τόσο δυνατές.......μα τόσο....... κι όμως είπα ή τώρα ή ποτέ και πάλεψα, έσφιγγα τα δόντια κάθε μέρα και πάλευα, έλεγα μια μάχη ακόμα για να ζήσω μια ωραία στιγμή και τότε θα αξίζει τον κόπο, τότε θα αξίζουν όλα.... κι όταν κέρδιζα την στιγμή μου ένιιωθα μαχητής, ότι τα είχα καταφέρει........
δεν περιμένω φυσικά από κανέναν που δεν έχει ζήσει αυτο τον εφιάλτη να καταλάβει τις μάχες μου όμως μου φτάνει που τις καταλαβαίνω εγώ..........
όμως παιδιά..............νιώθω να χάνω πάλι την πίστη μου στον εαυτό μου......δεν φεύγουν οι ρημάδες οι κρίσεις, κι αυτή η καθημερινή μάχη έχει αρχίσει πάλι να με εξαντλεί.... έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως πάλι να τα παρατήσω, μήπως να γυρίσω στον ύπνο μου , στη φωλιά μου, στη κρυψώνα μου, ότι αρκετά το πάλεψα, αρκετά έζησα. Όμως ξέρω δε γίνεται να ζεις με διαλείματα, η ζωή είναι μια συνέχεια κι έτσι πρέπει να βιώνεται....όμως ώρες ώρες είναι τόσο δύσκολο.......
ουφ...........αυτά
Illusion γειά σου:)