H θαλπωρή του Μορφέα είναι η μόνη θαλπωρή που με καταδέχεται από όνομα αρσενικού γένους, την καλοδέχομαι και πορεύομαι. Περνάω την αρσενικοπενία, πως λέμε σιδηροπενία, λεξiπενία κτλ. Ή πιο λαϊκά, μπακουρομιζέρια.
Και έχει κάτι επικίνδυνο αυτή η φαση, ελλείψη αληθινού προσώπου να φωτίζει τις σκέψεις και το δρόμο μου, το μυαλό αρχίζει να στρίβει σε κάτι σκοτεινές γωνίες, εκεί που παραμονεύουν τα άτομα του παρελθόντος που με πλήγωσαν, που με απέρριψαν, που με απάτησαν, που με έστειλαν στον ψυχίατρο...Αλλά εγω παρόλα αυτά τις στρίβω τις γωνίες , κυρίως από ανία, από ανάγκη να κάνω μερικές βόλτες ακόμη και στα σκοτεινά παρά να είμαι καθηλωμένη, όρθια σε ένα ανοιχτό αλλά άδειο δρόμο...
Οι φίλες μου λένε, μη στέκεσαι καθηλωμενη σε αυτό το δρόμο, ξεκίνα να περπατάς να δεις τι θα βρεις στο δρόμο σου. Είναι εύκολο να το λες αυτό στον μοναχικό άνθρωπο όταν εσύ είσαι σε σχέση και ήσυχος. Νομίζεις ότι με το που θα βγει στη γύρα ο μόνος άνθρωπος , θα πέσει σε συνωστισμό υποψηφίων αγαπημένων! Για μένα , κέρδος είναι που βρίσκομαι πια σε αυτόν το δρόμο και ας μην τον περπατάω γρήγορα και με ραντάρ ανίχνευσης εραστή, για πολλά χρόνια μετά την τελευταία μου σχέση, δεν διανοούμουν να συναντήσω κανέναν στο διάβα μου, θα την πλήρωνε εκείνος για τις αμαρτίες αλλουνού..
Αυτά και αυτό το ξημέρωμα, κοιμάμαι νωρίς, ξυπνάω πουρνό και πάλι από την αρχή..
