Του έχω πει από χθες ότι θα είχες κάποια δουλειά στον Πειραιά σήμερα και θα μου την έδινες εσύ κάποια στιγμή περνώντας από το γραφείο. Επειτα του έχω πει ότι έχεις ξανάρθει και καλά από δω. Ελπίζω μόνο καμμιά ώρα να μην μου ξεφύγει καμμία κοτσάνα γιατί αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη...
Ούτε παράνομη σχέση να είχαμε βρε παιδί μου...
Πρεπει να προσεχουμε πολυ γιατι οταν λες πολλα ψεμματα στο τελος σε τσακωνουν. Ως εδω ενταξει αλλά απο δω και περα θα λεμε την αληθεια σε κατι τετοια μικροπραγματα γιατι οταν λες ψεμματα μετα απο καιρο τα ξεχνας και αν καμια φορα (λεμε τωρα) ερθετε σπιτι μας μαζι μπορει να του πεις \"απο δω πρεπει να στριψεις και φτασαμε\" και τοτε μαυρο φιδι που σε φαγε. Παλια η εταιρεια που δουλευω ητανε στον Πειραια, απεναντι απο τον σταθμο.
ναι βρε και εγω ετσι νιωθω, λες και θα με τσακωσει να τον κερατωνω! χαχαχαQuote:
Originally posted by Tass
Ούτε παράνομη σχέση να είχαμε βρε παιδί μου...
Αυτο ειναι το μεηλ σου? natascha2103, την προεκταση δεν την γραφω
Ναι αυτό είναι.
Συμφωνώ, από δω και πέρα την αλήθεια. Οσο περίεργο κι αν ακουστεί απεχθάνομαι τα ψέμματα και δεν είμαι καθόλου καλή σε αυτά. Προτιμώ τις ανοιχτές εξηγήσεις, είναι πιό ηθικό και λιγότερο ψυχοφθόρο.
Η εταιρεία μου είναι κοντά στον Αγ. Σπυρίδωνα.
Κατασκευαστική ήταν και εκείνη η εταιρεία;
Θα σου εξηγησω απο κοντα, ειναι ολοκληρη ιστορια. Σε λιγο εγω φευγω. Παρε στο κινητο για οτι θελησεις. Τα λεμε απο κοντα.
Εγινε. Καλό δρόμο!
...αλήθεια, γιατί τα ανέχεσαι; το να μην ανέχεσαι κάτι στη σχέση σου δε συνεπάγεται ούτε φυγή ούτε εγκατάλειψη ούτε χωρισμό. Εσύ οφείλεις να θέτεις ένα ελάχιστο προσδοκιών από τη συντροφική σου σχέση και πιθανότατα να μη φταίει εκέινος που εσύ τον \"ανέχεσαι\". Γνώμη μου, η διεκδικητικότητα σώζει τις σχέσεις, ενώ η παθητικότητα τις νεκρώνει..Quote:
Originally posted by Tass
Ναι τον αγαπώ πράγματι πολύ αν και ώρες ώρες ακόμα και εγώ αναρωτιέμαι γιατί ανέχομαι κάποια πράγματα....
Οντως έχεις μεγάλο δίκιο σε αυτό που λες. Οταν εσύ δεν θέτεις ο ίδιος όρια στην σχέση σου και σε αυτά που για σένα είναι επιτρεπτά ή μη τότε δεν έχεις το δικαίωμα να ζητάς ευθύνες από τον άλλον διότι κατ΄ουσίαν εσύ ο ίδιος το επιτρέπεις ή ακόμα και υποσυνείδητα το επιβάλλεις για διάφορους λόγους.
Στην προκειμένη περίπτωση έχω θέσει όρια και δεν είμαι πιά και τόσο παθητικά ανεκτική σε όσα συμβαίνουν στην σχέση μου. Εχω συγκρουστεί, έχω αντιδράσει, έχω απειλήσει, έχω θέσει όρους και έχω προχωρήσει και σε διάλυση της σχέσης. Κάθε φορά βέβαια ξανά και από την αρχή διότι κάθε φορά βγαίνει και κάτι καινούργιο από όλα αυτά.
Θα ακουστεί ενδεχομένως περίεργο όμως τον σύντροφό μου σε πολύ μεγάλο βαθμό τον καταλαβαίνω σε αυτά που κάνει. Πρόσεξε, το ότι τον καταλαβαίνω δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι τον δικαιολογώ. Μου έχει εμπιστευτεί πολλά και συν τοις άλλοις έχουμε κοινά βιώματα και εμπειρίες. Αν δεν είμαστε ζευγάρι θα είμασταν πάρα πολύ καλοί φίλοι και υπάρχουν φορές που έχουμε περάσει τόσο παρόμοιες καταστάσεις που θα μπορούσαμε υπό διαφορετικές συνθήκες να είμασταν και αδέρφια.
Ολα αυτά είναι ένα μικρό μέρος του γιατί μένω κοντά του. Μέσα σε όλα φυσικά κυριαρχούν και οι δικές μου ανάγκες και τα δικά μου απωθημένα. Και εγώ η ίδια ψάχνω το γιατί και είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχανάλυσής μου είτε μέσω της ψυχολόγου μου είτε της δικής μου αυτοκριτικής.
Το σίγουρο είναι ότι ενώ μου χρειάζεται να βγάζω από μέσα μου περιστατικά που με στεναχωρούν και με προβληματίζουν όπως το προχθεσινό και να τα μοιράζομαι εντούτοις δεν θεωρώ ότι έχω μπει στην διαδικασία της αυτολύπησης και της φόρτωσης ευθυνών για τα όσα συμβαίνουν μόνο σε εκείνον. Για να μην έχω αποχωρήσει τόσο καιρό και να συνεχίζω ακόμα εδώ πάει να πει ότι αυτό θέλω να κάνω και ποτέ δεν υποχώρησα όταν ήθελα να κάνω κάτι ακόμα και αν αυτό το κάτι πήγαινε κόντρα σε όλους και σε όλα, γεγονός που το έχω αποδείξει επανειλημένα στην ζωή μου και που άνθρωποι που με γνωρίζουν μου το παραδέχονται.
Παρά την λογική του επιχειρήματος λοιπόν ότι θα έπρεπε να το σκεφτώ καλύτερα και να πάρω τα κουβαδάκια μου σε άλλη παραλία εγώ επιλέγω να παραμείνω στην συγκεκριμένη γιατί αυτήν θέλω.
Προς το παρόν τουλάχιστον...
Πριν παντρευτω, ημουν αρραβωνιασμενη με καποιον, 9 χρονια μεγαλυτερο μου, καθηγητης μου στη σχολη που τελειωσα. Ημουν πολυ ερωτευμενη μαζι του ή τουλαχιστον ετσι νομιζα. Ηταν ασχημος αλλά μου ασκουσε μια πρωτογνωρη γοητεια. Ειχε πολυ ισχυρη προσωπικοτητα και εγω ημουν ερωτευμενη παρα πολυ μαζι του. Ειχε πολλες ανασφαλειες λογο του οτι εμφανησιακα ημασταν σαν μπαμπας με κορη οποτε του εβγαινε φοβερη ζηλια. Ζηλευε και τη σκια του. Εγω δε, δεν ειχα ματια για κανεναν αλλον.
Ημουν τυφλωμενη απο ερωτα. Περνουσαμε τελεια μαζι σε ολα αλλα παντα υπηρχε το αγκαθι της ζηλειας που μας ετρωγε σιγα σιγα. Απο φυση μου εγω πολυ ελευθερη, δεν μπορω με τιποτα την καταπιεση και μετα απο 2 χρονια που συζουσαμε ετσι ξαφνικα ολος ο ερωτας που του ειχα μετατραπηκε σε απεχθεια.
Ετσι ξαφνικα, μεσα σε μια βδομαδα το πολυ αρχισε η αντιστροφη μετρηση. Δεν ηθελα ουτε να τον βλεπω μπροστα μου. Ετσι χωρισαμε. Ισως να μην τον αγαπουσα πραγματικα, ισως να με μπουχτισε αυτη του η καταπιεση. Με αγαπουσε ομως πολυ. Εβαλε μονος του τα χερια του και εβγαλε τα ματια του, χαλασε κατι πολυ ωραιο που ειχαμε.
Μέσα από αυτό το παράδειγμα και από άλλα βγαίνει τελικά το συμπέρασμα ότι κανένας δεν μας εξαναγκάζει να παραμένουμε κάπου που δεν θέλουμε καταβάθος εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μόλις νιώσουμε ότι αυτό που μοιραζόμαστε με τον άλλον δεν μας γεμίζει και δεν μας ταιριάζει καλό είναι να προετοιμαζόμαστε για το επόμενό μας βήμα.
Ακριβως. Επισης θελω να δειξω πως δεν κολλωνω να φυγω απο κατι που δεν με καλυπτει πλεον αν δεν υπαρχει αλλο σοβαρο κολλημα οπως ενα παιδι.
Ισως αυτο ειναι το προβλημα Τασ. Δλδ. αν διαβασα καλα μερικα απο τα λεγομενα, το οτι αυτος που σου αρεσει ειναι ενα 40χρονο ανωριμο πλασμα. Που σχεδον φτανει στο σημειο να ασκησει σωματικη (για την ψυχολογικη δεν το συζητω) βια σε μια εγγυο γυναικα.Quote:
Originally posted by Tass
Παρά την λογική του επιχειρήματος λοιπόν ότι θα έπρεπε να το σκεφτώ καλύτερα και να πάρω τα κουβαδάκια μου σε άλλη παραλία εγώ επιλέγω να παραμείνω στην συγκεκριμένη γιατί αυτήν θέλω.
ΥΓ Φοβαμαι, οτι κ οι δυο δεν θελησατε να καταλαβετε το σχολιο τις αμιτας. Δεν αναφερθηκε τοσο στην πραγματικοτητα, οσο στο πως μοιαζει να την παραμεριζετε, κουκουλωνετε (πχ αχ πως μασ τρεμουν η αντρες μας!).
Κατάλαβα το σχόλιο, κατάλαβα και αυτά που ήθελε να πει όπως καταλαβαίνω και αυτά που μου λες με την σειρά σου. Ομως ο κάθε ένας έχει τον χρόνο ωρίμανσής του όπως επίσης έχει και το δικαίωμα επιλογής. Εμένα ο δικός μου δεν έχει έρθει ακόμα. Πιό απλά δεν μπορώ να το πω. Ακόμα δεν είμαι έτοιμη να φύγω. Ισως δεν έχω φάει αρκετές σφαλιάρες ακόμα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ισως δεν έχω λύσει βαθύτερα μέσα μου δικά μου απωθημένα. Ισως έχω κι άλλα να δώσω ή ακόμα και να πάρω. Ισως είμαι μία ηλίθια ρομαντική που πάσχει από το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας.. Σίγουρα θέλω να πάψει να αντιδρά έτσι, να ωριμάσει, να ωριμάσω και γω γιατί δεν είμαι άμεμπτη. Πάντως όταν ξημερώσει η μέρα που θα έχω αποφασίσει να την κάνω δεν θα χαραμίσω ούτε βλέμμα ούτε λέξη.
Οπως κι αν έχει σας ευχαριστώ για τις απόψεις σας. Είναι όμορφο να ξέρεις πως κάποιοι εκεί έξω ακούν και νοιάζονται για αυτά που λες...
συγγνώμη gramle, αλλα το λέω μιας κ μας έχεις αφηγηθεί καποιες καταστάσεις εδώ:το παιδί δεν ειναι το κόλλημα, ειναι η αφορμή...σίγουρα το παιδί κανει πιο δύσκολα τα πράγματα, όμως αν το σκεφτεις θα πρεπε να μας κανει κ πιο υπεύθυνους (απεναντι στους εαυτούς μας κ φυσικα στα ίδια)Quote:
Originally posted by gramle
Ακριβως. Επισης θελω να δειξω πως δεν κολλωνω να φυγω απο κατι που δεν με καλυπτει πλεον αν δεν υπαρχει αλλο σοβαρο κολλημα οπως ενα παιδι.