....τι να πω παιδιά, τι να πω. Τσουνάμια θλίψης με δάκρυα και αναφυλητά, γυρίζω μέσα στο σπίτι στον πανικό και κάνω δουλειές να ξεχαστώ και με διαπερνά ένας αβάσταχτος πόνος. Μου περνάει σηκωνω το κεφάλι ψηλά , ξαναέρχεται, ακριβώς όπως τα κύματα της θάλασσας. Εκλεισα ραντεβού με μια Ψυχολόγο που την είχαμε επισκεφτεί πριν 2 περίπου χρόνια και την είχα συμπαθήσει περισσότερο από όλους όσους επισκεφτήκαμε , και άλλους ψυχολόγους και ψυχίατρους. Αυτήν την φορά βέβαια θα πάω μονάχος μου, κρίμα που δεν μπορεί να βρεθούμε σήμερα..
Στα παραπάνω κείμενα βρήκα πολλά πράγματα όμοια σαν να τα είχα γράψει εγώ και πραγματικά βιώνω το δίλλημα μέσα μου, όχι μόνο πόσο φταίω εγώ , πόσο φταίει εκείνη, όχι αν είναι "οριακή" ή αν είμαι εγώ "οριακός" , δεν ξέρω... Εχω διαβάσει τόσα πράγματα από τότε για την καταθλιψη, για την προσωπικότητα, για τις εμμονές, ....για την ανημπορια. Μπορεί να έχω εγώ πρώτος το πρόβλημα, μπορει η οριακή της γραμμή να καθρεπτίζεται μέσα από την δική μου πρώτα από όλα. Μπορεί να εχω κάποιου είδους διαταραχή στο συναίσθημα γιατί ουτε βίαιος είμαι, ουτε αθυρόστομος, ουτε κυνικός, αλλά ναι ώρες ώρες με πνίγει το δίκιο και το φώναξα αρκετές φορές όταν η καλή μου με έστηνε στο τοίχο, σαν κρατώντας με από το λαιμό.
Κι όμως, ....σας το γράφω και τα μάτια μου είναι κόκκινα και υγρά. Νιώθω αγάπη, για εκείνη, για τα σκυλάκια μας που περιμένουν τώρα στα πόδια μου για να τα ταϊσω , για εσάς , για όλους ...ναι για όλους εύχομαι αγάπη και ας ειναι να πάρω όσο βάρος ακόμα απομένει....
Τι να πω, ..ενα ευχαριστώ που υπάρχει αυτο το κουτί να γράψω πέντε γραμές και να φαντάζομαι οτι κάποιος τις διαβάζει και να νιώθω αυτήν την διεμπλοκή κατανόησης από εσάς , τους αναγνώστες. Σας ευχαριστώ.
