HMEΡΟΛΟΓΙΟ ΒΟΥΛΙΜΙΚΩΝ-ΥΠΕΡΦΑΓΙΚΩΝ

κορίτσια μπορώ να απαντήσω και εγώ στο ερώτημα μπαλαντέρ. είμαι 45 κιλά με ύψος 1,65 και βουλιμική.ΟΧΙ δεν έχω περίοδο εδώ και κάτι χρόνια.Σημειώνω δε ότι έχω κάνει ένα μωράκι και αυτό με εξωσωματική. Ώρες ώρες κάθομαι και σκέφτομαι πόσα χρήματα θα είχα εξοικονομήσει αν δεν ήμουν τόσο ψυχικά άρρωστη. Βάλε όλα τα χρήματα για οδοντιάτρους (σφραγίσματα, γέφυρες, θήκες, απονευρώσεις), συμπληρώματα διατροφής, φαγητά και γλυκά που καταλήγουν στην τουαλέτα, ρεύμα για μαγείρεμα φαγητού που καταλήγει στην τουαλέτα και last but not least μία -ευτυχώς μόνο μία- εξωσωματική γονιμοποίηση. Θα είχα ένα βιβλιάριο με πολύ σεβαστό ποσό μέσα. Στο μεταξύ ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Οι άλλοι λένε ότι είμαι πολύ αδύνατη εγώ πάλι όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου νομίζω ότι είμαι κανονική. Κάποιες φορές όμως όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη σαν να βλέπω με άλλο τρόπο τον εαυτό μου και ξαφνικά διαπιστώνω ότι πράγματι είμαι πολύ αδύνατη. Από την άλλη όταν κοιτάω τον εαυτό μου σε φωτογραφίες. Λέω: καλά έτσι είμαι, χριστέ μου είμαι πολύ αδύνατη!!!!!!!!!Νιώθω ότι είναι σαν να βλέπω έναν άλλο άνθρωπο.Μήπως είμαι τελικά λίγο ασταθής; με ψιλοφοβίζει.....

πιστεύω οτι πολλές κοπέλες με λίγα κιλά,φτάνει να δουν τον εαυτότους δίπλα σε κάποιον με ιδανικό για αυτές σώμα για να καταλάβουν οτι είναι όντως αδύνατες.
marmade από την μία είναι εμψυχωτικό που μπόρεσες κ έκανες παιδάκι από την άλλη κ η εξωσωματική δεν είναι κ ότι πιο εύκολο.θέλω να προσπαθήσω όσο μπορώ τώρα για να μπορώ αργότερα όταν θα το θέλω, να μπορώ να κάνω παιδί όσο πιο εύκολα γίνεται.να σώσω οτι προλαβαίνω δηλαδή.

βουλιάνα μου αυτή την περίοδο που δν δουλεύω τα οικονομικά μου είναι σε μαύρα χάλια, δν περισσεύουν για διατροφολόγο , ενδοκρινολόγο κτλ και ότι βάζω στην άκρη το χαλάω σε εξόδους με τους φίλους μου κάτι που στερήθηκα πολύ τον τελευτ.χρόνο.Εχω σκοπό όμως όταν πιάσω δουλειά να το κάνω αυτό που λες γιατί πολλές φορές μόνη μου πελαγώνω κ χρειάζομαι την ασφάλεια ενός ειδικού.Απο την άλλη τα κιλά μου είναι οκ πλεον, μου το διαβεβαίωσε κ η γυναικολόγος, και όλοι οι γύρω μου και το βλέπω- δυστυχώς -και απο τα ρούχα μου.Εγώ πάλι έχω πάθει το άλλο.Εχω μείνει με την εντύπωση οτι είμαι ακόμα 43 κιλά και έχω περιθώρια , νομίζω μερικές φορές οτι είμαι κοκκαλιάρα αλλά το οτι με βλέπω στον καθρέφτη κανονική είναι ψευδαίσθηση της ανορεξίας.Λες κ δν θέλω να πιστέψω οτι πάχυνα..αφού αναγκάστηκα να ρωτήσω την μάνα μου(η οποία πλέον με παρατηρεί λεπτομερώς) πώς φαίνομαι, και όταν μου είπε οτι έχω γεμίσει επιτέλους και έχω επανέλθει απτο χάλι που ήμουν, έπεσα σε κατάθλιψη..ευτυχώς όχι για πολύ.

σιγά σιγά όλα θα διορθωθούν.κ τα οικονομικά σου,κ θα αρχίσει να σαρέσει ο εαυτός σου,κ θα βελτιώσεις κ την διατροφή σου.μόνο σκέψου όμορφα για τον εαυτό σου.μην είστε τόσο drama queens ρε κορίτσια.ότι κ να περνάτε η αισιόδοξη σκέψη μόνο βοηθάει.(τα λέω σε σας να τα ακούω κεγώ έτσι)

πράγματι αισιόδοξες σκέψεις και μόνο αισιόδοξες γιατί διαφορετικά δεν βρίσκεις τη δύναμη για να προσπαθήσεις....και εγώ παρά τη μαυρίλα που συνήθως με διακατέχει δεν μπορώνα μη βλέπω και τα θαύματα που γίνονται γύρω μου. Γιατί για μένα το ότι κατάφερα να κάνω το παιδάκι μου με την πρώτη εξωσωματική ενώ δεν είχα για χρόνια περίοδο έιναι ένα θαύμα και όλα τελικά μπορούν να συμβούν.....

Ροζ,
μολις πηρα αποτελεσματα απο ορμονικες.
χαλια μου φαινονται.και μεχρι να τις δει ο γυναικολογος μου ψαχνοντας βρηκα αυτο

http://www.drmetaxas.gr/woman12.php

και μαλιστα πολλες αναφορες σε αμηνορροια 'υποθαλαμικης' αιτιολογιας, οπως λεγεται.

γεια σας κ παλι! δεν μπορω να μπαινω συχνα για να μη με δει ο αντρας μου..ναι δεν εχει καταλαβει τπτ. ξερει οτι αμα φαω πολυ ποναει το στομαχι μου αλλα τοσα χρονια δεν μ'εχει "πιασει".αν με πιασει να κανω εμετο θα πωπως κατι με πειραξε.ναι κρυβομαι πολυ καλα,κ τι εγινε;ντρεπομαι πολυ για ολα αυτα!! περιοδο δεν ειχα κανονικη οταν ειχα φτασει 42κιλα . τοτε νομιζα οτι θα ημουν ευτυχισμενη αλλα τελικα ηταν η χειροτερη περιοδος της ζωης μου...
μαλωνα με ολους για να τρωω, ολοι μετραγανε τις μπουκιες μου κ με πιεζανε..κ ο αντρας μου,μου ειχε πει οτιι θα με χωριζε γιατι δεν θελει μια αρρωστη διπλα του!!αρα δεν υπαρχει περιπτωση να του το πω τπτ αλλα θελω να βρω τη δυναμη να τα ξεπερασω ολα αυτα σαν να ηταν ο πιο ασχημος εφιαλτης μου...
ναι τωρα στα47 κιλα αισθανομαι φυσιολογικη κ ομορφη αλλα δεν θελωνα παχυνω αλλο κ αυτο ειναι που φοβαμαι κ αρχιζω παλι τους εμετους.

καλησπέρα κι από μένα.
Εδώ κι 6 μέρες που η γιατρός σταμάτησε να μου χορηγεί ένα απ'τα αντικαταθλιπτικά μου (wellbutrin) πήρα πάλι την κάτω βόλτα... έβαλα σχεδόν 2,5 κιλά, παρότι οι εμετοί και τα καθαρτικά συνεχίζονται αμείωτα.
Κουράστηκα μ'αυτό τον εφιάλτη. Βαρέθηκα αυτή τη μάχη. Γιατί περί μάχης πρόκειται. Μάχη να νικήσω το φαγητό, τα κιλά, το δείκτη της ζυγαριάς, μιας και δεν κατάφερα να νικήσω ως γυναίκα, ως σύζυγος, ως φοιτήτρια, ως φίλη, ως μητέρα (αλοίμονο αν ισχύει κι αυτό...) ως, ως, ως... απανωτές ήττες ζωής, που προσπαθώ να τις αντισταθμίσω με ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΝΙΚΗ. Τη νίκη επί του φαγητού.
Μια απέλπιδα, ανόητη προσπάθεια να γίνω ο μοναδικός άνθρωπος επί γης που θα ζήσει χωρίς ενέργεια, χωρίς θερμίδες, χωρίς την ανάγκη τροφής, χωρίς εξάρτηση φαγητού... Τι ανόητη που είμαι στα 44 μου χρόνια, αλήθεια! Τόσο ανόητη, που δεν θα ήθελα ποτέ να δει η κόρη μου αυτά που γράφω και νιώθω, γιατί θα γελούσε χλευαστικά και ειρωνικά...

Έρχονται στιγμές που θέλω να εξαϋλωθώ, να εξαφανιστώ, να μην υπάρχω... Γι'αυτό λαχταρώ τις μέρες της ανορεξίας. Ήταν μέρες ανυπαρξίας, που μπορούσαν να οδηγήσουν στην ελαχιστοποίηση, στο μηδενισμό και στο τέλος...Τι νόημα έχει να σκέφτομαι: "Πρέπει να σταθώ όρθια για τη μικρή! Πρέπει να μηδενίσω κοντέρ, να φορέσω το καλύτερο χαμόγελο, να σηκώσω ψηλά το κεφάλι για κείνη..." Αφού όλα αυτά ΔΕΝ πηγάζουν μέσα απ'την ψυχή μου, τελικά... Η ψυχή μου, βαθιά-βαθιά, είναι μάλλον νεκρή εδώ και πολύ-πολύ καιρό... σαν μια μαριονέτα που κρέμεται από αόρατα σχοινιά, που άγεται και φέρεται άνευ σκοπού...

Συγνώμη για το μακρόσυρτο μελό. Αποσύρομαι στο καβούκι μου.-

Μαρία μου, θα ήταν άραγε μάταιο να σου υπενθυμίσω όσα κέρδισες? Εγώ πάντως θα προσπαθήσω. Η μάχη έχει και ήττες και νίκες. Συνήθως υπερτερούν αριθμητικά οι ήττες, αλλά υπάρχουν και λίγες νίκες για να μας τονώνουν το ηθικό. Έκανες στη ζωή σου κάποιες προσπάθειες, άξιες λόγου.
Ας τις πάρουμε μία μία: Σπούδασες ή τουλάχιστον προσπάθησες, γιατί υποτιμάς τη μόρφωσή σου? Υπάρχουν γύρω μας δεκάδες νέοι άνθρωποι, αγράμματοι, που δεν είναι σε θέση ούτε την υπογραφή τους να βάλουν. Στην εποχή μας. Παντρεύτηκες. Τι σημασία έχει αν τελικά χώρισες? Προσπάθησες, αλλά σε νίκησε η στατιστική. Το ξέρεις πως τρεις στους πέντε γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο?
Έχεις μία διατροφική διαταραχή. Ε, και? Η πρώτη είσαι ή η τελευταία? Προσπαθείς, αυτό έχει σημασία και τέλος,
Έχεις ένα παιδί, που δίνει νόημα στη ζωή σου. Λίγο το' χεις? Για ρίξε μια ματιά γύρω σου, να δεις τι θησαυρό έχεις στα χέρια σου.
Είσαι 44 ετών, ζωντανή και γερή. Γιατί όχι και πιο αισιόδοξη? Τώρα τελευταία περνώ κρίση αισιοδοξίας. Τα τελευταία χρόνια ζούσα στην απομόνωση, τρώγοντας και κλαίγοντας τη μοίρα μου. Βέβαια, ακόμη και εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, δεν έχασα την ικανότητά μου να χαίρομαι τη ζωή, απλώς οι συνθήκες δεν ήταν ευνοικές για μένα. Τώρα, όμως, λες και σηκώθηκε ξαφνικά από μπροστά μου ένα πέπλο και θέλω να ζήσω, όμορφα, όπως μου αξίζει με αυτά που έχω στα χέρια μου, πολλά ή λίγα, μικρά ή μεγάλα.
Σταμάτα να ασχολείσαι με το φαγητό, τελικά δεν έχει την αξία που του δίνουμε. Σημασία έχει η προσπάθεια να αλλάξουμε τη ζωή μας, να την κάνουμε ομορφότερη, απλούστερη και πιο ποιοτική. Και όταν συμβεί αυτό, να δεις που ξαφνικά το φαγητό θα μικρύνει ως έννοια στο μυαλό σου.

πωπω έχω σαλτάρει απο την κλεισούρα δεν αντέχω άλλο:mad::mad::mad:
Αλεξανδρίτα τι βλέπεις χάλια δλδ?Προγεστερόνη αν σου βγήκε χαμηλή είναι φυσιολογικό.Τα υπόλοιπα προλακτίνες κτλ δν είναι οκ?Πηγαινε τα στον γυναικολόγο να σου πει αυτός γιατί μόνες μας τζάμπα αγχωνώμαστε κ τελικά τα πράγματα τις περισσότερες φορές είναι απελπιστικά απλά!

maria p καταρχήν μία μεγάλη μεγάλη αγκαλιά...από κάποιον που σε καταλαβαίνει τόσο πολύ όσο δεν φαντάζεσαι. έχω πάντα την εντύπωση τα διατροφικά είναι για νέα κοριτσάκια που δεν μπορούν να καταλάβουν πως η ζωή και η αλήθεια δεν βρίσκονται στο μέγεθος του τζιν. Εγώ είμαι αισίως 32, παντρεμένη και με ένα παιδάκι και θεωρώ ανεπίτρεπτο το να εξακολουθώ να ζυγίζομαι με τέτοια μανία και να μετράω τα γραμμάρια. ΓΥρίζω στο σπίτι από τη δουλειά και τρέχω να προλάβω (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ) να φάω το πιο παχυντικό τόστ και την πιο μαγάλη σοκολάτα και ταυτόχρονα να κάνω και τις δουλειές του σπιτιού πριν γυρίσει το μωρό από το σπίτι της μάνας μου...Και φυσικά προειμένου να μην το πάρει είδηση ο άντρας μου έχω βρει τις απίστευτες κρυψώνες και οργανώνω παραστάσεις ολόκληρες. 2-3 φορές στα χρόνια που είμαστε μαζί κάτι υποψιάστηκε αλλά έχω αρνηθεί τα πάντα τόσο σθεναρά που μέχρι ώρας δεν έχει αποδείξεις. Ντρέπομαι τόσο πολύ! ντρέπομαι ακόμη και όταν περπατάω στο δρόμο και τα σέφτομαι γιατί νιώθω ότι οι περαστικοί διαβάζουν τις σκέψεις μου. Όμως μπορούμε να δώσουμε η μία στην άλλη κουράγιο και δύναμη. Και επιτέλους μπορώ να μιλήσω χωρίς να νιώθω ότι κοκκινίζω. Γιατί τελικά ο εμμετός δεν είναι μόνο για να μην παχύνεις είναι και για να βγάλεις από μέσα σου όσα καταπίνεις κάθε μέρα από τους συναδέλφους, το ταίρι σου που υποτίθεται ότι έίναι ο άνθρωπός σου....και όοοοολα τα προβλήματα της καθημερινότητας.........

Καλησπέρα και από εμένα!
Κι εγώ για 14 χρόνια ζούσα με την βουλιμία μου, την οποία την κρατούσα βαθειά κρυμμένη μέσα μου ευλαβικά. Κανένας δεν έπρεπε να μάθει για την ύπαρξή της, ακόμα και οι άνθρωποι με τους οποίους περνούσα όλο το 24ώρο μαζί τους. Και ο εμετός όντως μπορεί να έπαιζε τον ρόλο της εξιλέωσης. Δεν είναι όμως ο εμετός το αντίδοτο. Το ξέσπασμα σε όλα αυτά που σε πιέζουν γύρω σου είναι η συζήτηση! Ένα καλό ξεγύμνωμα του εαυτού μας στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Στον σύντροφό μας, στους γονείς μας, στα αδέλφια μας, στους φίλους μας. Σε αυτούς που νιώθουμε ότι μας αγαπάνε πραγματικά. Να δείξουμε τις αδυναμίες μας, τα πάθη μας, να κλάψουμε, να σωπάσουμε. Αλλά να είμαστε αληθινοί. Εγώ το έκανα αυτό ένα χρόν πριν με τον σύντροφό μου, και μετά σταδιακά με τους γονείς/αδέρφια. Και από τότε δεν χρειάζομαι πια τον εμετό για να καταπίνω και μετά να βγάζω όλα όσα δεν θέλω να μάθουν οι γύρω μου για εμένα. Γιατί πια δεν χρειάζεται να κρύβω τις αδυναμίες μου από τους γύρω μου. Τις ξέρουν και με αγαπάνε το ίδιο με πριν, αν όχι περισσότερο. Η προσπάθεια για το τέλειο ευθύνεται για όλα αυτά.
Marmade, ο σύντροφός σου σε επέλεξε για όλα όσα είσαι. Αρκεί να τα μοιραστείς μαζί του, ώστε να ενώσετε τις δυνάμεις σας. Είσαι τυχερή που έχεις και το παιδάκι σου. Μακάρι να αξιωθώ να γίνω κι εγώ μανούλα. Με τόσο που έχω επιβαρύνει τον οργανισμό μου, φοβάμαι πολύ.
Ελπίζουμε πάντα για τα καλύτερα
Καλή συνέχεια

τα ίδια πάλι.είναι η σταθερή εβδομαδιαία κατάσταση.τα γράφω μπας κ βάλω μυαλό.
πρωι>ένα μεγάλο κουλούρι , ένα γάλα
μεσημέρι>2 γιαούρτια, 6 βανίλιες
απόγευμα>3 γιαούρτια με φρούτα, 10 κουλουρια καρότου, μια συσκευασία ρυζογκοφρέτες με σοκολάτα, 2 γκοφρέτες, ένα κρουασαν ζαμπον τυρι...
τα έφαγα με σκοπό να τα βγάλω...αλλά δν θέλω πάλι, δν αντέχω..
το βράδυ θα μας βγάλει έξω ένας φίλος για φαί..δεν ξέρω τι να κάνω, δν έχω περιθώρια να παχύνω κι άλλο..Χριστέ μου τι αρρωστημένη κατάσταση είναι αυτή..

loustam 14 χρόνια είναι πολλά..εγώ έναν χρόνο και έχω "φτύσει" σωματικά κ ψυχολογικά..

τελικά δν θα το κάνω..ούτως ή άλλως θα ξαναφάω το βράδυ οπότε δν υπαρχει ουσία.πάντα ετσι κάω τον τελευτ. καιρό, πάω τα βγάζω κ μετά τρώω τα διπλά.Θα βγω να περπατήσω, μήπως χωνέψω καθόλου.Βλέπω αυτά που γράφω και αισθάνομαι εντελώς γελοία.Εδώ ο κόσμος καίγεται...τέλος πάντων, ένα κιλό συν, έτσι κι αλλιώς ποιός χέστηκε και ποιός θα το προσέξει εκτός απο εμένα?Το θέμα δν είναι οτι έφαγα βουλιμικά, πάντα το έκανα που κ που αυτό, το αρρωστημένο του πράγματος είναι οι τύψεις που δν μπορώ να διαχειριστώ πλέον..κ ώρες ώρες τώρα τελευταία επειδή έχω κουραστεί ψυχολογικά, με πιάνει μια αδιαφορία και σκέφτομαι να τα γ...... όλα και ας πάρω όσα κιλά νάναι.αυτό με ψιλοφοβίζει , μην περάσω στο άλλο άκρο.αυτά τα χιλιοειπωμένα.αύριο ράψιμο για 2 μέρες γιατί Παρασκευή...ΠΑΛΙ περιμένω φίλους κ θα βγούμε -εννοείται - για φαί.(τι ωραία που είναι η κοινωνικοποίηση!)