Ε νομίζω οτι είμαστε στο μεταίχμιο.
Printable View
Ε νομίζω οτι είμαστε στο μεταίχμιο.
Quote:
Originally posted by weird
Δεν είμαι ωστόσο το ίδιο απόλυτη με εσένα, στο θέμα του πλήρους διαχωρισμού, σου έχω εκθέσει τους λόγους...
ο πληρης διαχωρισμος δεν θα γινει επειδη το θες εσυ η δεν το θελω εγω.
Ειναι θεμα που απτεται της γενικοτερης ελευθεριας του ανθρωπου και σαν τετοιο πρεσβευεται απο τις οσες χαρτες δικαιωματων εχουν ηδη η αλλες που προκειται να υπογραφουν.
Να σημειωθει οτι η τουρκια εχει γινει suspend για τετοια η παρομοια ζητηματα που δυσκολευονται να λυσουν.
Αργοτερα ζητηματα θρησκειας θα ειναι αναγκαστικο να λυθουν απο ολα τα μελη - κρατη της Ε.Ε.
Quote:
Originally posted by weird
Ε νομίζω οτι είμαστε στο μεταίχμιο.
απο διπλωματια σκιζεις ε?
:P
μα και εσυ στο μεταιχμιο τριγυρνας....
πάθος, ανησυχία,αμαρτία και ευχαρίστηση, φαντασία, τέρατα και παράξενα ζώα, η αλληλουχία του καλού με το κακό...Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by weird
Νομίζω ότι η θρησκευτικότητα συνδέεται με την έννοια του πνευματικού και του υπερβατικού, με την οποία έννοια, συνδέεται συχνά και η τέχνη.
Εξάλλου, όπως μας εδειξε κι ο Κρίνος, ακόμα και άθεοι καλλιτέχνες. Επηρεάστηκαν από τη θρησκεία.
Ο Bosch που αναφερα δεν επηρεαστηκε ακριβως απο την θρησκεια, εδινε μια εκδοχη του κοσμου στο πινακα του η οποια απεχει πολυ απο αυτην της θρησκειας.
Απλα ενδεχεται να μετειχε σε θρησκευτικες οργανωσεις της εποχης και για αυτο τον αναφερα, αλλιως θα μπορουσα να βαλω αλλες σχολες που oυδεμια σχεση ειχαν με την πνευματικοτητα της θρησκειας οπως αυτη ειναι γνωστη αλλα απο την αλλη επηρεασαν την εξελιξη της ζωης των ανθρωπων σε πολυ μεγαλο επιπεδο.
Για παραδειγμα η τεχνη της σχολης Bauhaus, οπως αυτη εκφραστηκε στη Γερμανια.
Παρολα αυτα η οπτικη του Bosch ειναι τελειως διαφορετικη απο των κλασικων ζωγραφων της εποχης κυριως της αναγεννησης του Νταβιντσι και γενικα το κλιμα της εποχης κυριως στην Ιταλια που ειναι ακρως θεοσεβουμενο κατα τις επιταγες της αγιας τραπεζας.
Παραθετω ενα παλιο μου κειμενο για τον Bosch,
Hieronymus Bosch - Ο Αμαρτωλος Καλογερος
Ο εξαιρετικoς ζωγραφος Hieronymus Bosch (1450 - 1516) ειναι ενας απο τους κυριους εκπροσωπους της φλαμανδικης παραδοσης στη ζωγραφικη. Το ύφος του ήταν μοναδικό, θαυμάσια ελεύθερος, και ο συμβολισμός του, παραμένει ασύγκριτος μεχρι σημερα.
Θαυμάσιος και τρομακτικός, εκφράζει μια έντονη απαισιοδοξία και απεικονίζει τις ανησυχίες του χρόνου του, λογω της κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής.
Προσωπικα ειναι απο τους αγαπημενους μου Ζωγραφους και για να πω την προσωπικη μου περιπετεια χρονια εψαχνα να βρω ενα αντιγραφο απο τον \"Garden Of Delights\", τελικα ενα ταξιδακι στο Παρισι ελυσε αυτη την λεπτομερεια και τωρα ειμαι ενας ευτυχης κατοχος του Garden of Delights....
Πολύ λίγα είναι γνωστά για Bosch, δεδομένου ότι η εργασία του είναι τόσο αινιγματική. Πολλά από τα έργα ζωγραφικής
αρκετοί αναφερουνται στο θέμα του πάθους. Είναι ειδικά διάσημος για τις φανταστικές εργασίες του, μια από τις οποίες
είναι ο πειρασμός του Sτ Anthony.
Ο Bosch εχει την αποψη για την ανθρώπινη ύπαρξη, οτι κατοικει πάνω στο θρίαμβο της αμαρτίας. Στο πινακα του ST Anthony δειχνει την παραλλαγη της ανθρωπινης κακιας και τη συνέπειά του.
Αλλά ενώ οι φλαμανδικοί ζωγράφοι δημιούργησαν έναν κόσμο της ηρεμίας και της πραγματικότητας, ο κόσμος του Bosch είναι ενας κόσμος γεματος από φρίκη και φαντασία.
Ο Bosch θεωρειται οτι ανηκει στην σχολη των Σουρεαλιστων. Οι πινακες του ειναι γεματες απο τερατα και παραξενα ζωα.
Επισης αναδυκνυουν κινησεις που εχουν αν κανουν με πονο. Τα έργα ζωγραφικής του απεικονίζουν αναμφισβήτητα την ανησυχία του για έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.
Οι πινακες του γενικα δεν ειναι μια εικονα που μπορεις με την πρωτη ματια να βρεις τι σου αρεσει. Χρειαζονται να μελετηθουν για αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα για να αντιληφθει κανεις ποιο νοημα η νοηματα θελει να προσδωσει ο Bosch στα εργα του.
Για πολλους φανατικους του Bosch ειναι και ενα σημειο που τους γοητευει, τα πολλα δυσνοητα και κρυμενα νοηματα των
πινακων του.
Στο πινακα Garden of Delights εχουν αποδωθει πολλα νοηματα. Ειναι ο πιο γνωστος και φημισμενος πινακας του. Εκτιθεται στο μουσειο του Prado στην Μαδριτη. Μια απο τις αποψεις για το τι απεικονιζει ο πινακας (και δικη μου) ειναι η ιστορια του κοσμου και η αμαρτια στην προοδο της. Ο Bosch θεωρει οτι το καλο συνυπαρχει με το κακο και οτι τιποτα δεν εχει ξεδιαλυνει με την πρωτη ματια. Σε καποια σημεια του πινακα ο Bosch αναδυκνυει οτι η αμαρτια μπορει να αποδειχθει μια ευχαριστηση
Λιγα λογια τελευταια....
Ο Bosch μοναδικος στην εποχη του με τα τολμηρα εργα του συναρπαζει ακομα και σημερα κοσμο με την πλοκη και την δυναμη των πινακων του.
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον....
Ακούγεται ανατρεπτικός και σκοτεινός....
Πάντως εξακολουθώ να πιστεύω οτι απο κάποια πηγή υποσυνείδητου ή υπερβατικού φανερώνονται , αποκαλύπτονται στον καλλιτέχνη, νοήματα, είκόνες, σύμβολα....
Η καλλιτεχνική όραση( πχ. σουραεαλιστική), είναι ένα άλλο είδος όρασης πάνω στα πράγματα.
Απομακρύνεται απο αυτά, για να τα συλλάβει πιο βαθιά, εισχωρώντας μέσα απο τα περιγράμματά τους, εντρυφώντας στο βάθος των εννοιών και τα κρυμμένα ( για τον γυμνό οφθαλμό) νοήματα.
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by weird
Ε νομίζω οτι είμαστε στο μεταίχμιο.
απο διπλωματια σκιζεις ε?
:P
μα και εσυ στο μεταιχμιο τριγυρνας....
ναι, εφόσον για μένα η αλήθεια βρίσκεται κοντά στην σχετικότητα...
Μα η χώρα μας, απέχει μακράν απο Δανία ή Σουηδία σε θέματα ανεξιθρησκείας, όπως απέχει μακράν απο Τεχεράνη στο θέμα του θρησκευτικού φανατισμού και σκοταδισμού.
Η ελευθερία της πίστης είναι βασικό στοιχείο για μια δημακρατική κοινωνία. Κι η ανεξιθρησκεία που απορρέει απο αυτήν.Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by weird
Δεν είμαι ωστόσο το ίδιο απόλυτη με εσένα, στο θέμα του πλήρους διαχωρισμού, σου έχω εκθέσει τους λόγους...
ο πληρης διαχωρισμος δεν θα γινει επειδη το θες εσυ η δεν το θελω εγω.
Ειναι θεμα που απτεται της γενικοτερης ελευθεριας του ανθρωπου και σαν τετοιο πρεσβευεται απο τις οσες χαρτες δικαιωματων εχουν ηδη η αλλες που προκειται να υπογραφουν.
Να σημειωθει οτι η τουρκια εχει γινει suspend για τετοια η παρομοια ζητηματα που δυσκολευονται να λυσουν.
Αργοτερα ζητηματα θρησκειας θα ειναι αναγκαστικο να λυθουν απο ολα τα μελη - κρατη της Ε.Ε.
Ωστόσο δεν θέλω να κλεινω τα μάτια στην πραγματικότητα, τον χριστιανισμό ως στοιχείο παράδοσης και ιστορίας του κράτους μας, κι ως την θρησκεία της πλειοψηφίας των ελληνων. Σας αρέσει δεν σας αρέσει, είναι μια πραγματικότητα.
Αν εσείς νιώθετε απειλημένοι απο μια τυπική αναγνώριση αυτού, εγώ πάλι, δεν νιώθω.
ασχετως αν ειναι πλειοψηφια, δημοκρατια σημαινει να ανεχεσαι να εχει δικαιωματα και η μειοψηφια.
Δεν ειναι θεμα απειλης αλλα δικαιωματων που η θρησκευτικη ηγεσια και το θρησκευτικο κατεστημενο ασκει καταχρηστικα.
Και αυτη η καταχρηση πρεπει να εξομαλυνθει ετσι ωστε να υπαρχουν οι σχετικες ισορροπιες.
Οποτε το ζητουμενο δεν ειναι αν νιωθεις εσυ απειλη αλλα αν τηρηται και υπαρχει κατ ουσιαν δημοκρατια σε αυτο το θεμα.
Σαν νομικος δεν θα επρεπε να συζηταμε τετοια θεματα, νομιζω δηλαδη......
Δεν νομίζω οτι διαφωνούμε στο οτι πρέπει να σταματήσει η κατάχρηση...αλλά στο πως θα θέλαμε να σταματήσει ή πως επιθυμούμε το φαινόμενο της θρησκείας να λειτουργεί στα πλαίσια του κράτους.
Τώρα, το γιατί σαν νομικός, δεν θα έπρεπε να μιλώ για τέτοια θέματα, δεν το κατάλαβα, γίνε λίγο πιο συκγεκριμένος αν θέλεις.
Αν εσείς νιώθετε απειλημένοι απο μια τυπική αναγνώριση αυτού, εγώ πάλι, δεν νιώθω.
Διευκρίνηση.
Τυπική αναγνώριση δεν εννοώ του είδους αυτής που ισχύει σήμερα. Γιατί σήμερα είμαστε ουσιαστικά εκκλησιαστικό κράτος και τυπικά ανεξίθρησκο.
Η Δολοφονία του Χριστού...
του Βίλχελμ Ράιχ
Ο Βίλχελμ Ράιχ προσπαθεί να κάνει μια ψυχαναλυτική τομή στην ανθρώπινη αδυναμία, αυτή που οδήγησε στη δολοφονία του Χριστού στο σταυρό και την από τότε πολλαπλή δολοφονία του σε καθημερινή βάση από όλη την ανθρωπότητα.
Ο συγγραφέας μέμφεται τις παρερμηνείες της Αγίας Γραφής που διαστρεβλώνουν την ουσία των διδαχών του Χριστού ο οποίος δίδαξε την αγάπη και μόνο αυτή. Η αγάπη έχει πολλές μορφές και δε μπορεί κανείς να αποκλείσει κανένα είδος της. Κυρίως όμως δε μπορεί να αποκλείσει την ολοκλήρωση της αγάπης με τον πιο απόλυτο τρόπο, τη συνουσία και την κορύφωση των συναισθημάτων που δημιουργεί. Η ολοκληρωτική αγάπη δημιουργεί υγιείς, ισορροπημένους ανθρώπους.
Η φύση των ανθρώπων είναι τέτοια που κάθε χαρισματικό άνθρωπο ο οποίος ξεχωρίζει από το σύνολο, τον οδηγεί στο σταυρό και το θάνατο. Σε κάθε εποχή υπάρχει ένας Ιούδας, που ενώ αντιλαμβάνεται την υπεροχή και το μεγαλείο του δάσκαλού του, τον προδίδει. Πάντα υπάρχουν οι πιστοί σύντροφοι που παρόλο αγαπούν τον ηγέτη, γίνονται οι πρώτοι που τον απαρνιούνται στη στιγμή της κρίσης. Πολύ περισσότερο εκείνοι είναι πιθανό να τον ρίξουν.
Οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν τον αντίποδα της αλήθειας γιατί είναι για αυτούς πιο βολικό. Οι ψευτο - ηγέτες εκμεταλλεύονται αυτή την ανθρώπινη αδυναμία. Όμως το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο, ο λαός χαϊδεύει με λόγια , ψεύτικο θαυμασμό και κολακείες τους ψευτο – ηγέτες και με την πρώτη ευκαιρία, όταν καταρριφθεί η αντι - αλήθεια τους, αναζητούν τον επόμενο ψευτο - ηγέτη με την πειστικότερη αντι- αλήθεια να πιστέψουν. Οι ψευτο- ηγέτες μιλούν συνήθως με νοσταλγία για το παρελθόν, ντύνοντας τα λόγια τους με φρασεολογία μιας άλλης εποχής και για αυτό το λόγο είναι πολύ εύκολο να τους αναγνωρίσει κάποιος.
Ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται το διωγμό του Χριστού γιατί ο ίδιος έχει ζήσει διωγμούς. Έχει διωχτεί από πολιτικούς όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Εναποθέτει την ελπίδα της ανθρωπότητας στην αλήθεια η οποία υπάρχει στο ίδιο μας το σώμα και την οργονοτική του δύναμη. Την ελπίδα κατέχουν τα παιδιά του μέλλοντος, αυτά που θα γεννηθούν χωρίς προκαταλήψεις για τη γενετήσια τους ορμή, που θα είναι υγιή. Η ισορροπία τους αυτή θα τους οδηγήσει πιο κοντά στην αλήθεια του κόσμου. Αυτή πρέπει να ψάξουν.
------> Ενδιαφέρον φαίνεται.
Η όλη συζήτησή μας, μου άνοιξε την όρεξη να το προμηθευτώ.
«ο συνηγορος του πολιτη εκανε ερευνα και αποφανθηκε οτι δεν πρεπει ιερωμενοι να παρευβρισκονται στην εκπαιδευτικη διαδικασια.
βαζω το σχετικο κομματι που αναφερεται στο πως ερμηνευεται το αρθρο 16 το οποιο και ειναι πολυ διαφωτιστικο:
\" Οι κατά το Σύνταγμα στόχοι της θρησκευτικής εκπαίδευσης και η υλοποίησή τους
Κατά την άποψη του Συνηγόρου του Πολίτη, οπωσδήποτε δεκτική αντιλόγου, από το
πλέγμα των ανωτέρω διατάξεων και αποφάσεων συνάγονται κατ’ αρχήν τα εξής: στους
στόχους της πολιτείας, τους επιδιωκόμενους δια της σχολικής εκπαίδευσης,
συγκαταλέγεται η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης όσων, τουλάχιστον, ελλήνων
πολιτών τυγχάνουν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ωστόσο, θεμιτός τρόπος επίδρασης
στην ανάπτυξη της συνείδησης αυτής είναι μόνον εκείνος ο οποίος σέβεται την
προσωπικότητα του μαθητή και ευνοεί την διάπλασή του σε «ελεύθερο και υπεύθυνο
πολίτη», εκείνος, δηλαδή, ο οποίος περιορίζεται στην παρουσίαση του δόγματος και αφήνει
στον μαθητή την δυνατότητα ενσυνείδητης και έμπρακτης αποδοχής των επιταγών του,
μεταξύ των οποίων και της συμμετοχής στις επιβαλλόμενες από αυτό τελετουργίες. Τα
στοιχεία της ελευθερίας και της υπευθυνότητας καθίστανται, έτσι, αναπόσπαστα συστατικά
της ανάπτυξης της θρησκευτικής συνείδησης στο πλαίσιο του σχολείου\"
[...]
Για να ολοκληρωσω,
με βαση το αρθρο 16 σε σχεση οσα αναφερει περι θρησκευτικης συνειδησης υπαρχουν πολλα παραδειγματα που μπορει να γραψει κανεις για να διαπιστωσει ποσο μπορει να παρακωλυει αλλα αρθρα του συνταγματος σε τετοιο σημειο που να υπαρχει τρομερη αντιφαση.»
Κρίνο,
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η ύπαρξη του άρθρου 16 με την υπάρχουσα μορφή του, αλλά το πώς αυτό ερμηνεύεται και εφαρμόζεται στην πράξη.
Ενδεχομένως θα ήταν επιθυμητή μια συγκεκριμενοποίηση της έννοιας της «θρησκευτικής εκπαίδευσης» μέσα στο ίδιο το συνταγματικό κείμενο, ώστε να μειωθούν τα περιθώρια αυθαιρεσιών στην πράξη.
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by weird
Δεν είμαι ωστόσο το ίδιο απόλυτη με εσένα, στο θέμα του πλήρους διαχωρισμού, σου έχω εκθέσει τους λόγους...
ο πληρης διαχωρισμος δεν θα γινει επειδη το θες εσυ η δεν το θελω εγω.
------> Krino, ποτέ δεν είπα οτι θα γίνει ότι θέλω εγώ. Αυτό πουκάνω,είναι να υποστηρίζω την άποψή μου πάνω στην θέση της θρησκείας μέσα στο κράτος, στα πλαίσια ενός διαλόγου. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Ειναι θεμα που απτεται της γενικοτερης ελευθεριας του ανθρωπου και σαν τετοιο πρεσβευεται απο τις οσες χαρτες δικαιωματων εχουν ηδη η αλλες που προκειται να υπογραφουν.
-------->Α δηλαδή δεν θα το πω εγώ ή εσύ, θα το πουν οι χάρτες. Οι χάρτες πάντως, δεν παίρνουν θέση πάνω στο ποιός πρέπει να είναι ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ο ρόλος της θρησκείας μέσα σε ενα κρατος.
Γενικότερα πάντως, ο καθένας έχει άποψη για ζητήματα που άπτονται πανανθρώπινων ελευθεριών.
Να σημειωθει οτι η τουρκια εχει γινει suspend για τετοια η παρομοια ζητηματα που δυσκολευονται να λυσουν.
------> Σίγουρα τα θέματα αυτά θα τα διαχειριστεί η κάθε χώρα με τον δικό της τρόπο, και εκφράζοντας την συνισταμένη των διαφορετικών απόψεων του λαού της. Και σίγουρα στην σύχρονη ευρώπη, η Τουρκία δεν πληροί τα κριτήρια του σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως και η Ελλάδα εκείνα της ουσιαστικής ανεξιθρησκείας.
Αργοτερα ζητηματα θρησκειας θα ειναι αναγκαστικο να λυθουν απο ολα τα μελη - κρατη της Ε.Ε.
----> το να τα έχουν έστω στοιχειωδώς διαχειριστεί είναι προυπόθεση για να εισέλεθουν στην Ενωση.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ
Το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος, ρυθμίζει το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, σε σχέση και με την θρησκευτική ελευθερία.
Ειδικότερα, ορίζει ότι ‘2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
Η διάταξη αυτή μπορεί να παρουσιάζει μια φαινομενική αντίθεση σε σχέση με άλλες συνταγματικές διατάξεις ( πχ. Εκείνες που ορίζουν την ανεξιθρησκία).
Ωστόσο, η αντίθεση ή αλλιώς η σύγκρουση μεταξύ των συνταγματικών διατάξεων, είναι κάτι το επιδιωκόμενο από τον ίδιο τον συντακτικό νομοθέτη.
Κάθε συνταγματική διάταξη καλείται να προστατεύσει ένα διαφορετικό συμφέρον. Στην κοινωνία υπάρχουν μερικότερα, αντικρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα ( η ικανοποίηση του ενός δυσχεραίνει ή αποκλείει την ικανοποίηση του άλλου πχ. δικαίωμα του πολίτη στην φυσική ελευθερία κίνησης επί των οδών και αντίστοιχα, δικαίωμα των διαδηλωτών να καταλαμβάνουν μερίδα του δρόμου για να διαδηλώνουν το αίτημά τους). Αυτή η αντίθεση εκφράζεται μέσα στις συνταγματικές διατάξεις, πολλές από τις οποίες τελούν μεταξύ τους σε σχέση συγκρουσιακή. Η πιο απλή μορφή αντίθεσης είναι εκείνη ανάμεσα στο ατομικό και στο κοινό ή δημόσιο συμφέρον. Στο τελευταίο δίνεται προβάδισμα γιατί αποτελεί σύνθεση των επιμέρους ατομικών συμφερόντων. ( βέβαια στις μέρες μας αυτό δεν είναι ακριβές αυτό, καθώς στην πραγματικότητα όπου δεν υπάρχει ένα ενιαίο συμφέρον για όλους, αλλά ομάδες μερικότερων συμφερόντων).
Είναι έργο του δικαστή που ερμηνεύει και εφαρμόζει το δίκαιο ( αλλά και του νομοθέτη και των διοικητικών οργάνων όταν ερμηνεύουν και εφαρμόζουν δίκαιο) να προβεί σε μία σύνθεση των διαφορετικών διατάξεων που καλείται να εφαρμόσει ανά περίπτωση, ώστε να ικανοποιηθούν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν, αμοιβαία και τα δύο ή περισσότερα συμφέροντα που συγκρούονται. Η σύνθεση αυτή είναι το αποτέλεσμα της μεθόδου της «πρακτικής εναρμόνισης» της εφαρμογής των συνταγματικών διατάξεων.
Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας σύνθεσης, είναι εκείνο της βιώσιμης ανάπτυξης. Το άρθρο 106 Σ ορίζει τα σχετικά με την προώθηση από της οικονομικής προόδου και γενικότερα της ανάπτυξης. Από την άλλη, το άρθρο 24 Σ ορίζει τα σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος. Έτσι, μια δημιουργική σύνθεση των παραπάνω διατάξεων, μας οδηγεί στο αίτημα για βιώσιμη ανάπτυξη, ανάπτυξη και πρόοδο, στο μέτρο που αυτό είναι περιβαλλοντικά ανεκτό, με βάση τις εκάστοτε ισχύουσες συνθήκες.
Το κρίσιμο ζήτημα λοιπών μεταξύ των φαινομενικά αντιτιθέμενων διατάξεων είναι η εύρεση της μεταξύ τους ισορροπίας, της πρακτικής τους εναρμόνισης, η εύρεση δηλαδή της ισορροπίας στην ικανοποίηση των εκατέρωθεν προστατευόμενων συμφερόντων ( γιατί όπως είπε κι ο Κρίνο δημοκρατία είναι και η προστασία και ο σεβασμός των δικαιωμάτων της μειοψηφίας).
Είναι πάρα πολύ σημαντικός ο ρόλος της ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ του εκάστοτε νόμου. Συνήθως ( και φυσικά όχι πάντα) ο νόμος είναι ανοιχτός σε περισσότερες ερμηνείες ( όπως και η Αγία Γραφή, μην ξεχνιόμαστε;)).
Ας πάρουμε για παράδειγμα το άρθρο 16, στο οποίο εξαρχής αναφερθήκαμε, σε σχέση ειδικότερα με την θρησκευτική ελευθερία.
Παραθέτω εδώ μια άποψη επιστημονική για το ποιο, κατά τη γνώμη του γράφοντος, είναι το αληθές νόημα του άρθρου αυτού:
« Η ελευθερία της θρησκευτικής εκπαίδευσης, ως απόρροια της κατά τα άρθρα 13 του Συντάγματος και 9 ΕΣΔΑ θρησκευτικής ελευθερίας, κατοχυρώνει στον χώρο του σχολείου την πολλαπλότητα των θρησκευτικών ιδεών, θεμελιώνοντας ειδικότερα […] αξιώσεις για αποχή των εκπαιδευτικών μηχανισμών του κράτους από κάθε προσπάθεια μονόπλευρης …επιβολής μιας συγκεκριμένης στάσης απέναντι στο θείο. Σύμφωνα με την ίδια συλλογιστική το άρθρο 16 παρ 2 του Σ/τος δεν επιτάσσει συγκεκριμένο προσανατολισμό της θρησκευτικής εκπαίδευσης , αλλά ο όρος «θρησκευτική συνείδηση» εκεί, αναφέρεται σε όλη τη δυνατή ποικιλία θρησκευτικών ή α – θρησκευτικών πεποιθήσεων , όπως γίνεται δεκτό και για το άρθρο 13 Σ.» Κατά άλλη άποψη, πιο ακραία, είναι αναγκαίος ο ερμηνευτικός εξοστρακισμός από το νομικό πεδίο του Συντάγματος της επιταγής του άρθρου 16 παρ. 2 για ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Προβάλλεται το επιχείρημα ότι διαφορετικά δεχόμαστε τη δυνατότητα η παιδεία να οργανώνεται ως όργανο επιβολής μιας συγκεκριμένης συνείδησης. Καταλήγει λοιπόν στο ότι « όλα αυτά κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι το Σύνταγμα επιβάλλει είτε την απλή θρησκειολογική ενημέρωση, έτσι ώστε ο μαθητής να γνωρίζει όλες ή τις κυριότερες θρησκείες ή δόγματα ή και αθεϊστικές κοσμοθεωρίες, προκειμένου να επιλέξει μόνος του μεταξύ αυτών, είτε την παροχή θρησκευτικής εκπαίδευσης σε ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ βάση.»
Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο νόμος ερμηνεύεται και έτσι και αλλιώς. Το ποια ερμηνεία επικρατεί, είναι απόρροια του ποια ιδεολογία επικρατεί και άρα του ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Εν προκειμένω στο ελληνικό εκκλησιαστικό κράτος, προφανώς και το σύνταγμα ούτε ερμηνεύεται, ούτε εφαρμόζεται έτσι.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Κρίνο θα μιλήσω λίγο επί του προσωπικού, για το τι εκλαμβάνω από εσένα
.
Σε βλέπω συχνά να μπαίνεις ( συνειδητά ή ασυνείδητα) σε μια προσπάθεια να μειώσεις τον άλλο. Σε βλέπω επίσης να αυτοπροβάλλεσαι έντονα. Να είσαι αδιάλλακτος, απόλυτος ( τα είπαμε αυτά) αλλά και να προσπαθείς να επιβληθείς γενικώς . Μιλάς λες και πρεσβεύεις μια αλήθεια ( τη μόνη, την σωστή), που αφορά και τον άλλο, και που εσύ την έχεις δει ενώ ο άλλος όχι. ( Θα το έβρισκα θεμιτό να εκφράζεις υποκειμενικές αλήθειες, ακόμα και αντικειμενικές, με μια επιφύλαξη πάντως, επιφύλαξη που σε σένα έχει δώσει την θέση της στην απόλυτη σιγουριά.) Μιλάς για παράδειγμα σε μένα, χωρίς πρώτα να με ρωτήσεις, για να μάθεις, τι πιστεύω και τι πρεσβεύω, αλλά όντας σίγουρος για το τι συμβαίνει μέσα μου, το πώς έχω επηρεαστεί κτλ. Η σιγουριά σου μάλιστα αυτή φτάνει σε απερίγραπτα σημεία όταν λες « μην είσαι σίγουρη γι αυτά που λες. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα το κακό που σου έχουν κάνει» Ενώ εσύ τα ξέρεις όλα και τα έχεις καταλάβει όλα, σωστά? Και μπορείς να μιλάς για μένα, πριν από μένα? Παραπέρα, βλέπω ότι έχεις πολύ καλή σχέση με την κριτική. Λες και ενδόμυχα πιστεύεις ότι είσαι ο δίκαιος κριτής των πάντων. Σε έχω δει πολλές φορές να κριτικάρεις τους άλλους με παράλληλη προσπάθεια να τους μειώσεις μπροστά σε εσένα. Πχ. Σε σχέση με εμένα, μου μιλάς πχ για την έννοια της δημοκρατίας, κρίνοντας ότι θα έπρεπε να τα ξέρω αυτά σαν νομικός ( αυθαίρετα φυσικά, αφού δεν μπορείς να ξέρεις τι ξέρω, εφόσον η επικοινωνία μας χωλαίνει, και χωλαίνει και για τον λόγο ότι πολλές φορές μονολογείς αντί να επικοινωνείς πραγματικά με τον άλλο). Κρίνο μου, να διευκρινίσω ότι δεν στα λέω όντας θιγμένη, ούτε με κάποια διάθεση επιθετική, στα λέω επειδή σε συμπαθώ, αλλιώς δεν θα ασχολούμουν τόσο.
Διακρίνω λοιπόν ότι είσαι πολύ καλός στο να ακούς μόνο τον εαυτό σου, κι όχι στο να ακούς τον άλλο. Με αυτήν την έννοια μίλησα πριν για δυσκολία στην αλληλεπίδραση και την ομαλή επικοινωνία.
Διάβασα το εξής απόσπασμα , από το βιβλίο, τα «Μεγάλα Ερωτήματα» του Λου Μαρινοφ και μου ήρθες εσύ στο μυαλό.
« Ακολουθώντας την ιδέα του Νίτσε για τον υπεράνθρωπο ( Ubermensch ) , όταν ο άνθρωπος υποβιβάζει την έννοια του θεού σε φαντασία, προάγοντας τον εαυτό του σε μία κοσμική θεότητα και στη συνέχεια αμφισβητεί τους καθιερωμένους ηθικούς κανόνες ( και γενικά τους καθιερωμένους κανόνες, προσθέτω εγώ) για να ΑΝΥΨΩΘΕΙ από το κοπάδι, τότε μπορεί να γίνει ένα τέρας.»
Δεν σε λέω τέρας φυσικά, απλά πλανημένος. Πιστεύω ότι βαθιά μέσα σου, κατοικεί η ακλόνητη πεποίθησή σου για την θεϊκή σου φύση. Και σίγουρα αυτό το θεωρώ διαστρέβλωση της πραγματικότητας.( και σίγουρα αυτό ξεκίνησε από παλιά, τότε που αναγκάστηκες να γίνεις βράχος, τότε που πήρες την ζωή στα χέρια σου, τότε ανέπτυξες αυτούς τους μηχανισμούς) Είναι άλλο να βρίσκουμε τον ανώτερο εαυτό μας, το φουλ της εξέλιξής μας και άλλο να περνάμε τον εαυτό μας για θεό, έναντι των κοινών θνητών. Σε σένα βλέπω την προσπάθεια να ανταγωνίζεσαι με τους άλλους, να θέλεις στην ουσία να μειώσεις εκείνους για να αναδειχτείς εσύ.
Αυτή σου η ανάγκη να δείχνεσαι , δεν είναι τίποτα άλλο από την ανάγκη του ναρκισσισμού σου.
Ένα διογκωμένο εγώ, φουσκωμένο σαν μπαλόνι για να είναι πιο ψηλά από τους άλλους.
Αυτό το εγώ όμως, στην πραγματικότητα, είναι εύθραυστο, ακριβώς σαν ένα μπαλόνι. Στηρίζεται σε ατομικές ψευδαισθήσεις, στην διαστρέβλωση της πραγματικότητας ( όπου βοηθά και η δογματικότητα), στην ανάγκη να κρύψουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό της βαθύτατη ανασφάλειά μας.
Και αυτό, τέλος, βλέπω σε εσένα.
Έναν άνθρωπο σε πλάνη.
Που πιστεύει ότι είναι θεός και παντοδύναμος ( όχι πάντοτε συνειδητά ) αλλά που οι άλλοι, οι γύρω του, βλέπουν και τις ρωγμές και την ανασφάλεια που τον διακατέχει και που ο ίδιος δεν μπορεί να δει….πράγμα λυπηρό για τον ίδιο.
Δεν είναι καιρός λοιπόν, να ψάξεις λίγο πιο βαθιά μέσα σου?
Να αναρωτηθείς? Πιστεύω ότι έχεις ήδη πάρει αρκετό feedbacκ από πολλά παιδιά μέσα στο φόρουμ.
Δεν θα στα έλεγα όλα αυτά, αν δεν είχα έρθει κι εγώ η ίδια αντιμέτωπη με τις ναρκισσιστικές πλευρές του χαρακτήρα μου.
Τέλος νομίζω πως έκανα τον κύκλο μου στο θέμα αυτό, αφού μετά την όλη ανταλλαγή απόψεων και ερεθισμάτων οδηγήθηκα πιο καθαρά στο να διαμορφώσω μια σταθερότητα ( σχετική πάντα) μέσα μου.
Δεν συμφωνώ με την λογική κανενός δόγματος, ούτε εκείνης του χριαστιανισμού. Ωστόσο, αποκομίζω πολλά από το να στοχάζομαι φιλοσοφικά πάνω στις διάφορες θρησκευτικές αλήθειες.
Πιστεύω στο υπερβατικό και στο σουρεαλιστικό.
Το υπερβατικό είναι, κατά το πώς το αντιλαμβάνομαι, οι πλευρές εκείνες της υπαρκτής πραγματικότητας που δεν συλλαμβάνουμε με το μυαλό μας, αλλά και με άλλα στοιχεία μας ( με το συναίσθημα ή την ψυχική αντίληψη), ή που δεν έχουμε ακόμα συλλάβει ( επιστημονικά) αν και θα μπορούσαμε. Φυσικά, ως έννοια με μη αυστηρά ( και κοινά) καθορισμένο περιεχόμενο είναι έννοια ρευστή, σχετική, και κινείται στον χώρο του Αγνώστου.
Το σουρεαλιστικό είναι η πραγματικότητα που φέρει ο καθένας μέσα του και που σε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα μπορεί να παρουσιάζει μεγάλες αποκλίσεις. Είναι η υποκειμενική ματιά του κόσμου, ένα παραθύρι μιας οπτικής. Μπορεί να εμπεριέχει και στοιχεία ψευδαισθητικά και στοιχεία μη λογικά κτλ. Κινείται και αυτό στο χώρο του Αγνώστου.
Κι επειδή κάπου στην πορεία μιλήσαμε και για την Τέχνη, η τέχνη βοηθά στο να γίνει το Άγνωστο, ορατό. Είναι σαν να διαμεσολαβεί η τέχνη, ανάμεσα στην περιοχή του γνωστού και εκείνη του αγνώστου και να μεταφέρει αέναα στοιχεία, από την μία περιοχή στην άλλη.
Θεωρώ ότι η καλώς νοούμενη χρήση της θρησκείας, έγκειται στο να συνδέει τον μέσο άνθρωπο με το πνευματικό του μονοπάτι.
Και ακόμα, ότι η απόλυτη αλήθεια σχετικά με τα ζητήματα της ύπαρξης δεν υπάρχει καν ως έννοια.
Ως προς τη σχέση του ελληνικού κράτους με τη θρησκεία, θα συμφωνήσω με τον Σάββα στην ουσιαστική ανεξιθρησκία που θα ήταν το ιδεατό για μια κοινωνία, με παράλληλη αναγνώριση της ύπαρξης χριστιανικής πλειοψηφίας( όχι όμως και την αναγνώρισή του χριστιανισμού ως θρησκείας του κράτους, αλλά μόνο της πλειοψηφίας του λαού). Οπότε η εκκλησία θα είναι ενότητα ξεχωριστή απ το κράτος, με ότι αυτό συνεπάγεται σε πολιτικό και νομικό επίπεδο.
Μέχρι εδώ έχω καταλήξει . Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους έκατσαν και συνδιαλέχθηκαν για τα ερεθίσματα που μου πρόσφεραν.