Printable View
Ένας από του βασικούς ρόλους των συντρόφων bpd είναι να τους βγάλουν από τη μιζέρια και την κενότητα τους. Ως εκ τούτου δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν προβλήματα κι αυτοί, τουλάχιστον σημαντικά που δε λύνονται μέσα σε 10 λεπτά.... αυτά!Quote:
Originally Posted by Ήλιος μεγάλος και ζεστός
Εάν γι αυτούς αγάπη = συγχώνευση, τότε το παιδί είναι η υπερτατη απόδειξη ότι πράγματι επιθυμείς να συγχωνευτείς μαζί τους. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα και υπό ποιές συνθήκες σε κατηγόρησε ότι δεν ήθελες παιδί μαζί της, αλλά υποψιάζομαι ότι αυτό που ήθελε ήταν κυρίως την πρόθεσή σου να κάνετε παιδί και εάν τυχόν έφερες αντίρρηση ή είπες "να γνωριστούμε καλύτερα πρώτα και θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα" και τέτοια, αυτό μεταφράστηκε σε απόρριψη.Quote:
Originally Posted by aeolus74
κι εμείς σε σεβόμαστε elis γιατί είσαι ωραίος και τα λες ωραία!Quote:
Originally Posted by elis
Εμένα με τον τρόπο του καταλαβαίνω ότι δεν με ενθαρρύνει να του λέω τα δικά μου προβλήματα, παρά να τα προσπερνάω κάπως ανάλαφρα...Quote:
Originally Posted by aeolus74
Όπως ακριβώς το περιγράφεις! Εγώ ήθελα να νιώσω πρώτα ότι αυτή η σχέση είναι βιώσιμη και μετά να πάρω σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου. Αυτό για κάποιον θα μπορούσε να μεταφραστεί ως ένδειξη ωριμότητας. Για τη bpd μεταφράστηκε ότι δε θέλω να κάνω παιδί μαζί της.Quote:
Originally Posted by Epsilon
Ασχολούνται με τα προβλήματα των άλλων σε ακαδημαϊκό επίπεδο ας πούμε, χωρίς να εμπλακούν συναισθηματικά με πραγματικό ενδιαφέρον. Και είναι λογικό αυτό αφού δεν μπορούν να αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς. Αν εμπλακούν περισσότερο σε προβλήματα των άλλων δυσανασχετούν και απομακρύνονται. Θέλουν οι άλλοι να ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα. Δεν μπορεί η σχέση με bpd είτε φιλική είτε ερωτική να είναι ισότιμη και αμφίδρομη.Quote:
Originally Posted by Epsilon
...κι εκεί που δεν σου μιλάνε ή σου μιλάνε λες και έχουν Asperger, ξαφνικά μπορεί να σε κατακλύσουν με συναίσθημα από το πουθενά και να σε κάνουν να λιώνεις γιατί δεν το περίμενες. Το έχετε βιώσει; (υποθέρω από αύριο θα έχουμε πάλι απομάκρυνση)
Βεβαίως. Και μάλιστα το κάνουν όταν αντιληφθούν ότι εσύ έχεις απομακρυνθεί κάπως. Και με τέτοιο τρόπο που να σου δίνουν ελπίδες ότι όντως σημαίνεις κάτι γι' αυτούς και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελικά είσαι εσύ εκείνος (ή εκείνη) με τον οποίο μπορούν να αναπτύξουν κάτι πιο βαθύ. Αλλά αμέσως μετά σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα όπου κυριαρχεί αυτή η αδιαφορία που σε τρώει μέσα σου. Αλλάζουν διάθεση χωρίς να έχει συμβεί κάτι μεταξύ σας, γιατί ξυπνάει ο φόβος τους για την εγγύτητα. Πιθανότατα δεν μπορούν να το ελέγξουν αυτό. Αλλά έχει σημασία; Φαύλος κύκλος...
Αυτό που ανακάλυψα ότι πιάνει, στη δική μου περίπτωση, είναι να του μιλάω ανάποδα απ' ό,τι θα μίλαγα σε κάποιον με νορμαλ ψυχισμό. Δηλαδή, νορμάλ, όταν σου λένε "σε θέλω, σε αγαπώ" απαντάς κι εσύ τα ίδια (εφόσον τα νιώθεις). Εδώ όμως, αυτό δεν δουλεύει γιατί τους πιάνει πανικός. Οπότε, άμα μου πει "σε σκέφτομαι, σε αγαπώ" κλπ το ρίχνω στην πλάκα: "άντε καλέ, υπερβολές, σιγά μην με αγαπάς χιχιχι" . Τότε μόνο βλέπω ότι χαλαρώνει. Και ανάποδα, όταν είναι ψυχρός και μιλάει με απάθεια, τότε υπερθεματίζω: "τι ωραία που μου τα λες, κι εγώ σε αγαπάω, έχεις δίκιο που σκέφτεσαι έτσι" κλπ.Quote:
Originally Posted by The sound of silence
Τώρα που τα βλέπω γραμμένα όπως σας τα γράφω, μου φαίνεται απίστευτο που το κάνω αυτό, αλλά πραγματικά είναι το μόνο που λειτουργεί για να εξομαλύνει τις εντάσεις.
ΥΓ: επίσης σκέφτομαι ότι μάλλον υποσυνείδητα κι αυτό το αντέγραψα από εκείνον, αφού, όπως λες "όταν σε βλέπουν να απομακρύνεσαι, τότε σε κατακλύζουν με συναίσθημα"
Οι bpd ξερουν να σε κανουν να τουσ αγαπησεισ ξερουν να στο προκαλεσουν το θεμα ειναι αν αγαπανε κι αυτοι για να ειναι τιμιο ολο αυτο κ να μην χρειαζεται γιατρο για την ακριβεια εγω ετσι θεραπευτηκα αγαπησα κατι κοριτσια κ θεραπευτηκα το καταευχαριστηθηκα σαν να παιρνω τα καταλληλα ναρκωτικα γι αυτο που ειχα κ να θεραπευομουν
Quote:
Originally Posted by elis
Να 'σαι καλά elis
Σιγα εγω ο πιο φτωχοσ απο ολουσ ειμαι ειπα κι εγω μια μαλακια δε χρειαζετε να με μιλασ συνηθισα ετσι στην αδιαφορια κι ειμαι ευχαριστημενοσ παντωσ σχιζοφρενησ δεν ειμαι φτωχοσ ειμαι εγω αυτο καταλαβα
Ολοι φτωχοί είμαστε, ειδικά αυτή την εποχή...Quote:
Originally Posted by elis
Θυμήθηκα ότι στις αρχές, (πρώτο 6μηνο περίπου), βίωνα μία κατάσταση απίστευτης κατανόησης, υποστήριξης, απουσία κριτικής και κάποια στιγμή της ειπα ότι "μου αρέσει πολύ το ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μαζί σου.....". Δηλαδή πίστεψα ότι μπορώ με αυτή τη γυναίκα να έχω μία σχέση εντελώς αντίθετη από αυτή που μπορούσε να προσφέρει. Μιλάμε για εξαπάτηση.Quote:
Originally Posted by The sound of silence
Διότι αν κάτι σίγουρα δε μπορεί να συμβεί σε μια τέτοια σχέση, είναι το να είσαι ο εαυτός σου
Κατανόηση, υποστήριξη, απουσία κριτικής... Ακριβώς. Κάτι γλυκό, ζαχαρωμένο, όμορφο... που όμως σκέφτεσαι ότι "δεν είναι δυνατόν, κάποιο λάκκο έχει η φάβα". Εμένα μου έκανε και τον πρώτο τριγωνισμό μόλις στις 20 μέρες, οπότε πήρα αμέσως πρέφα ότι κάτι δεν πάει καλά.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Στις αρχές πάντα δείχνουν ένα πρόσωπο που μας κάνει να προσκολληθούμε. Βλέπουμε τον άνθρωπο που ψάχναμε και δεν το πιστεύουμε. Κι αυτό είναι που μας τρελαίνει κι αναζητούμε στη συνέχεια (αφού έχει αρχίσει να εκδηλώνεται η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά) τις μικρές καλές στιγμές ελπίζοντας πως θα ξαναδούμε εκείνο το πρόσωπο που γνωρίσαμε στην αρχή. Ουσιαστικά είναι σα να μας διαβάζουν. Θεωρούσα αρχικά πως βλέπει πολύ ώριμα το θέμα σχέση κι αυτό με εντυπωσίασε. Στην πράξη φάνηκε το ακριβώς αντίθετο και μου πήρε μήνες να το αποδεχτώ.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Πόσο καιρό αντέξατε στις σχέσεις σας; Ο Αίολος θαρρώ έχει το ρεκόρ, αφού έγραψε 4 χρόνια στην αρχή αυτού του θέματος. Οι υπόλοιποι;
Περίπου 5 μήνες κι αυτοί με 2-3 μικρεσ απομακρύνσεις εκ μέρους μου πριν το οριστικό χωρισμό (θα ήθελα). Μέχρι τώρα όπου που και που μπορεί να πιούμε κάνα καφέ, βλέπεις δυστυχώς πρακτικά δεν γίνεται να αποφύγουμε την επαφή λόγω εργασίας, όποτε καταλαβαίνεις. Σαφώς δεν έχει καμία σχέση με τον πρώτο καιρό, πλέον μπορώ να τη βλέπω σαν μια καλή γνωστή. Τα πρώτα δυο χρόνια μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα αρκετά.Quote:
Originally Posted by Epsilon
Αν εμένε σε άλλη πόλη και εργασία, μετά το πρώτο 5μηνο δε νομίζω να ξανά είχα επαφή
Ακριβώς το ίδιο ένοιωθα κι εγώ. Βέβαια αναρωτιόμουν γιατί αυτή η πολυπόθητη σχέση δεν είχε προκύψει μέχρι τώρα, αλλά η ίδια το αιτιολογούσε λόγο των σπουδών της.Quote:
Originally Posted by The sound of silence
Αν δεν πήγανε το πράμα σε συγκατοίκηση από την αρχή (όπως είχα αναφέρει παλαιότερα), είναι πολύ πιθανό να τελείωνε στο πρώτο εξάμηνο. Αυτή η σκέψη βέβαια μπορεί να αποτελεί δικαιολογία ως ένα βαθμό, αλλά η αλήθεια είναι ότι η συγκατοίκηση δυσκόλεψε πολύ περισσότερο τη δυνατότητα απομάκρυνσης.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
...νομίζω ότι αυτή επιμένει να σε ξαναβλέπει, έχοντας προσδοκίες, εφόσον την άφησες εσύ, έτσι δεν είναι; Η εργασία μου φαίνεται να είναι πρόσχημα...Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Χμμ, ίσως στην περίπτωσή μου το ότι δεν προέκυψε σχέση οφείλεται και στο ότι έχει ακόμη αρκετό διάστημα σπουδών μπροστά της, οπότε, σε συνδυασμό με τη σοβαρότητα που είχε η προσέγγισή μου, ήθελε να αποφύγει τη δέσμευση. Μάλλον πρέπει να αισθάνομαι τυχερός βέβαια μετά από όσα έχω μάθει.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Δηλαδή εσείς δεν κάνατε ποτέ σχέση; Ρωτάω γιατί ούτε κι εμείς. Εμένα με εσωσε η απόσταση, και το ότι άρχισε να λέει τρελά πραγματα από πολυ νωρίς κι έτσι τώρα εχουμε μια ας πούμε κατασταση απο απόσταση, που ελεγχεται κάπωςQuote:
Originally Posted by The sound of silence
Εμένα με έσωσε η καραντίνα μάλλον γιατί τότε ήταν η αρχική προσέγγιση. Τότε μου παρουσίασε το ώριμο πρόσωπο και σε συνδυασμό με την προσκόλληση που έδειξε και τη δική μου ιδιοσυγκρασία "κόλλησα". Όταν ήρθε η ώρα της αλήθειας άρχισαν να μου αποκαλύπτονται ολοένα και παραπάνω στοιχεία που δεν έβλεπα ή δεν ήθελα να πιστέψω ότι υπάρχουν (γιατί ακόμα και στην αρχή λες μέσα σου "δε μπορεί να είναι τόσο καλό όλο αυτό"). Η απομυθοποίηση-ακύρωση που δέχτηκα ήταν κάτι που με ταρακούνησε για τα καλά (μέχρι τότε προσπαθούσα κι εγώ να δικαιολογήσω την όλη κατάσταση) κι έτσι άρχισα να ψάχνω. Στη δεύτερη φάση γνωριμίας που βρεθήκαμε κάποιες φορές έθεσα τα όριά μου δείχνοντας παράλληλα βέβαια ότι συνεχίζεται το ενδιαφέρον μου. Τα γνωστά μοτίβα και η θολότητα συνεχίστηκαν οπότε πήρα απόφαση να το τελειώσω.
Εγώ δεν θέλω να απαντήσω... απλά να μοιραστώ μαζι σας μια σκέψη μου...
Το ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να ειναι συνεχώς, μα συνεχώς ερωτευμένοι. Στην αρχή μαζί σου, μετά σε βαριούνται και πάνε σε άλλον για λίγο πάλι διάστημα κοκ. Όσο κρατάει ο έρωτας. Γι αυτό και οι σύντομες σχέσεις. Είναι εθισμένοι μαλλον στα έντονα συναισθήματα και βαριούνται εύκολα. Δε δένονται στην ουσία με τον άλλον, παρά μόνον με το εντονοτατο αίσθημα του έρωτα που βιώνουν εκείνη τη στιγμή. Εμείς νομίζουμε ότι μας ερωτεύονται γι αυτό που είμαστε και έτσι λένε κιόλας. Αλλά δε μπορεί έναν άνθρωπο που λες ότι τον αγάπησες και ερωτεύτηκες, να του συμπεριφέρεσαι έτσι.Γουστάρουν τη στιγμή, όχι τον άλλον.Με αυτά τα δεδομένα πώς να γίνει σχέση που πατάει σε γερά θεμέλια μαζί τους; Μόνο καταστάσεις "να πηδιομαστε που και που", χωρίς φυσικά να κάνεις το λάθος να δεθείς μαζί τους. Να είσαι ένας στη λίστα αναμονής των θαυμαστών της βασίλισσας. Αυτά σκεφτόμουν...
Συμφωνώ στην ουσία της σκέψης σου. Είναι αλήθεια ότι βαριούνται εύκολα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί περιμένουν να ερωτευτούν τον ιδανικό, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει γιατί αργά ή γρήγορα κάτι θα τους χαλάσει (που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα της σύγχυσης που βιώνουν εσωτερικά) και θα εκδηλωθεί ο ασπρόμαυρος τρόπος σκέψης. Στην ουσία το ότι κρατούν ζωντανή μια αλληλεπίδραση μετά από την πρώτη απομυθοποίηση δεν είναι επειδή πιστεύουν ότι υπάρχει προοπτική αλλά για να διώχνουν το αίσθημα μοναξιάς και αναξιότητας που τους διακατέχει συχνά. Εφόσον όμως έχουν ακυρώσει τον άλλο μέσα τους, δεν πρόκειται να τον δουν ξανά ως το μεγάλο έρωτα. Και γενικά έννοιες όπως αγάπη, έρωτας, σεβασμός κτλ τις αντιλαμβάνονται με τελείως διαφορετικό τρόπο. Οπότε θα προσέθετα πως δεν μπορούν καν να ερωτευτούν όπως εμείς. Κι αυτό που λες για τη στιγμή πολύ σωστό, μπορεί να αποκτήσουν ερωτική διάθεση από κάτι που θα πεις και θα τους εντυπωσιάσει. Την άλλη μέρα θα είναι σα να μη συνέβη τίποτα.
Οι σχεσεισ ειναι τι θα σ βγαλει απο αυτα που εχει μεσα του γι αυτο προσεξτε τι αφηνετε να περασει τισ αμυνεσ οι bpd ειναι οδηγοι αγωνων γτ αν ειχαν αμαξι θα ετρεχαν συνεχεια ενω με το αμαξι μπορει να βιαζομαστε μπορει κ οχι
Συμφωνώ με τα παραπάνω που ειπώθηκαν. Αν το στοιχείο του έρωτα-πάθους μειωθεί (και θα μειωθεί λόγω της συμπεριφοράς τους, η ακόμα και από φυσιολογική φθορά) η σχέση καταρρέει. Κι αυτό γιατί λείπει το στοιχείο της οικειότητας που αφορά την ουσιαστική συναισθηματική σύνδεση. Η οικειότητα ταυτίζεται με το πάθος στο δικό τους μυαλό και συνεπώς νομίζουν ότι υπάρχει όταν υπάρχει το πάθος, αλλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Στις νορμάλ σχέσεις όταν ο έρωτας-ερωτικό πάθος μειωθεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα (και είναι φυσιολογικό αυτό), η σχέση δεν καταρρέει απαραίτητα επειδή τη στηρίζουν η οικειότητα και η δέσμευση. Στις σχέσεις με bpd όμως η πτώση του έρωτα οδηγεί σε αδιέξοδο γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να στηρίξει τη σχέση. Ως ένα βαθμό το γνωρίζουν αυτό, γι' αυτό και θεωρούν ότι αν δεν είσαι συνεχώς καυλωμένος μαζί τους δεν έχεις λόγο να είσαι μαζί τους και θα φύγεις.
Η περίπτωση μία bpd να βαρεθεί αυξάνει κατακόρυφα όταν πάρει εκτός από το πάθος και τη δέσμευση του άλλου. Αν νοιώσει ότι ο άλλος είναι στανταράκι. Τη βαρεμάρα της βέβαια δε θα τη δείξει με εμφανή τρόπο αλλά συγκαλυμμένα μέσω της γκρίνιας για ανύπαρκτα πράγματα, και έτσι θα νοιώθει κάπως ζωντανή, μέχρι να βρει τον επόμενο. Αν δεν πάρει τη δέσμευση είναι ικανή να προσπαθεί και για χρόνια μέχρι να το καταφέρει. Λέγεται ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μανιπιουλάρεις μια bpd είναι να της υποσχεθείς μέλλον, γάμους κλτ. Αλλά να μη της το δίνεις. Αυτό εξηγεί το γιατί η δική μου σχέση κράτησε τόσο πολύ. Γιατί τη δέσμευση για κοινή πορεία στο μέλλον ποτέ της δεν την είχε από εμένα. Και αυτό όχι γιατί ήθελα να παίξω χειριστικά παιχνίδια αλλά γιατί έθεσα προϋποθέσεις προκειμένου να συμβεί αυτό. Θέλουν και το πάθος και τη δέσμευση, αλλά το τι θα κάνουν όταν τα αποκτήσουν αυτά, είναι άλλη συζήτηση.
Αρα, πρέπει να βρούμε κάτι που να τους υποσχόμαστε για το μέλλον, να το υπαινισσόμαστε κλπ, αλλά να μην το δίνουμε κιόλας; Εσύ λες γάμο, αλλά θα μπορούσε να είναι και υπόσχεση σχέσης ή.. και απλά υπόσχεση σεξ, που για διάφορους λόγους δεν θα γίνεται;Quote:
Originally Posted by aeolus74
Ναι, συμφωνώ με αυτές τις διαπιστώσεις. Βασικά εμένα με έχει σώσει το ότι δεν έχουν ειπωθεί τέτοια λόγια (ούτε από μένα) και υπάρχει η ασάφεια, η θολότητα, αυτά που είπε ο sound πιο πάνω.Quote:
Originally Posted by Ήλιος μεγάλος και ζεστός
Αρα, προσπαθούν και εκείνοι να σε κρατήσουν με το να σου τάζουν σεξ, σχέση, γάμο (ανάλογα την περίσταση) και γι αυτό περιμένουν κι από σένα το ίδιο... Αλλά αυτά που τάζουν, δεν τα υλοποιούν, για να μην έρθει η απομυθοποίηση.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Καλά στο θέμα γάμου ,(ακόμα απορώ πως στο διάολο μπλέχτηκα σε τέτοιο θέμα συζήτησης στο πρώτο ραντεβού), ήρθε το πρώτο καμπανάκι. Σαφώς δεν έταξα τίποτα και είπα απλά ότι μου αρέσει σαν γυναίκα αλλά αυτό θα φανεί στο μέλλον αφού ζήσουμε ο ενας τον άλλο και μακάρι να πετύχει, το οποίο κατάλαβα ότι δεν της άρεσε.
Όταν ξαναπροσεγγιστηκαμε μετά τον χωρισμό, μέσα σε λίγα λεπτά με ρώτησε αν θα την παντρευτώ, της απαντάω όχι και μου λέει με ηρεμία το ξέρω. Ε εκεί με πήδηξε, πόνεσα.
Να κάνω και λίγο χιούμορ; Ζωή σε εσάς, οποίος έταξε γάμο από την αρχή
Γάμο στο πρώτο ραντεβού, αν είναι δυνατόν. Όπως και στον Αίολο ζήτησε παιδί με το καλημέρα. Αλλά κι εμένα από την αρχή με βομβάρδισε με σχέδια για το μέλλον..Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Βλέπεις! Τη θέλουν τη δέσμευση, το κοινό μέλλον κτλ. Αλλά επειδή συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται στο τέλος μένουν μόνο....με τη δέσμευση.Quote:
Originally Posted by Epsilon
Το να πεις αυτό σε μια bpd και να μην κάνεις τρίδυμα μαζί της από την πρώτη εβδομάδα είναι απόρριψη!Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν τα είχαμε με την ίδια! χαχαQuote:
Όταν ξαναπροσεγγιστηκαμε μετά τον χωρισμό, μέσα σε λίγα λεπτά με ρώτησε αν θα την παντρευτώ,
Το θέμα είναι ότι η λογική δεν πιάνει καθόλου σε αυτούς. Ενας λογικός άνθρωπος δεν λέει με το καλημέρα σχέδια για γάμους και παιδιά και τα παρόμοια. Δηλαδή ο μόνος τρόπος να έχουμε κάποιου είδους σχέση μαζί τους είναι να δεχόμαστε το παράλογο, τουλάχιστον λεκτικά...
Δεν υπάρχει λογική Epsilon. Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που έγραψε ο George:Quote:
Originally Posted by Epsilon
Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έβρισκε την τοποθέτηση αυτή απολύτως λογική και ώριμη, και θα εκλάμβανε το μήνυμα ότι υπάρχει από την άλλη πλευρά η πρόθεση για κάτι σοβαρό και μόνιμο. Όχι όμως και μία/ένας bpd. Η bpd θα εκλάμβανε την τοποθέτηση αυτή ως ένδειξη ότι δεν τη θέλεις αρκετά, ως ένδειξη απομάκρυνσης (ταύτιση ή τίποτα) και ενδεχομένως ότι κάνεις χειριστικά παιχνίδια για να την πηδήξεις και μετά να την παρατήσεις. Επίσης θα το έπαιρνε προσωπικά. Δε θα μπορούσε να καταλάβει ότι μιλάς για το ταίριασμα, για τη σχέση, για την αλληλεπήδραση μεταξύ σας και όχι γι' αυτήν. Δηλαδή θα αισθανόταν ότι της ασκείς κριτική, σαν να την έβαλες να περάσει τεστ καταλληλότητας ώστε να αποφασίσεις αν θα την κρατήσεις ή όχι. Άλλα είπαμε, όλα έχουν να κάνουν με αυτούς.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Λες να είμασταν στο τρίγωνο αιολε;Χαχα
Τέλος πάντων εγώ έτσι όπως το έζησα δεν μπορούσα να διανοηθώ, (λίγο σκληρό προειδοποιώ), ένα παιδί να έχει μάνα κάποια bpd η και πατέρα bpd, το θεωρώ καταστροφή από τα αποδυτήρια. Το ξέρω ότι ακούγομαι μαλακας τώρα και παρτακιας, αλλά νομίζω όταν σκέφτεσαι το τρίτο πρόσωπο μόνο αυτά δεν είσαι, ούτε εγώ δεν θα είχα την όρεξη και το κουράγιο να δώσω αυτά που πρέπει.
Κατά τα αλλά αν δεν υπήρχε τέτοια σενάριο, άνετα νταραβεριζομουν ακόμη, νταραβεριζομουν το λέω γιατί σχέση δεν ήταν, δεν γίνεται
Πιθανότατα έχω μητέρα bd. Γνώριζα ότι κάτι συμβαίνει, αλλά δεν καταλάβανα τι. Μόνο τον τελευταίο χρόνο που κολλάω τα κομμάτια με τα νέα πράγματα που έμαθα τον τελευταίο χρόνο βγαίνει νόημα.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
μπα! δε νομίζω φίλε μου. Πάντως αυτό που λες δεν το βρίσκω σκληρό. Ρεαλιστικό το βρίσκω και είναι ένδειξη ωριμότητας. Αν ήμασταν κι εμείς bpd δε θα τα σκεφτόμασταν αυτά. Άλλο τα γκομενιλίκια και άλλο η οικογένεια. Κι εμένα αυτό με προβλημάτιζε πάρα πολύ και με φρέναρε. Το σύστημά μου τελικά δεν με άφησε να προχωρήσω σε γάμους και πανηγύρια, και ευτυχώς! Αν έπαιζε καμιά εγκυμοσύνη τώρα πλέον γνωρίζω ότι θα ήμουν κατεστραμένος άνθρωπος, και όχι μόνο εγώ. Αυτή είναι η αλήθεια τι να κάνουμε τώρα;Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
είχα φάει κάποιες σφοδρές επιθέσεις ειδικά στο τέλος επειδή όταν έκοβε τα αντισυληπτικά χρησιμοποιούσα πάντα προφυλακτικό. Για αυτή το γεγονός αυτό αποτελούσε την απόδειξη ότι την είχα μόνο για το πήδημα και άρα αυτό νομιμοποιούσε το οτιδήποτε θα έκανε. Η γυναίκα ήταν εντελώς εκτός πραγματικότητας... Το ανέκδοτο "που πας ρε Καραμήτρο;" το ξέρετε;