Καλησπέρα Καρουζελόκοσμε!
Χαίρομαι που το νέο όνομα χαίρει θετικής ανταπόκρισης συνοδευόμενης μάλιστα με μουσική και γευστικές προτάσεις!
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τις ευχές και τη γλυκειά σας σκέψη αναφορικά με την υγεία των γονιών μου.
Σήμερα το Ντουλί(η μαμά) έχει γενέθλια."Χρόνια πολλά!",ευχή που τη λέμε από συνήθεια και την προσπερνάμε πόση σημασία
αποκτά όταν συνειδητοποιούμε το μη δεδομένο της!Ας μη φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας για να την εκτιμήσουμε...
Αύριο οι απεργίες φρόντισαν να παραμείνω ένα σώμα με όλα μου τα κιλά(αναβολή χημειοθεραπείας)οπότε άλλο ένα όνειρο ζωής γκρεμίζεται!
Κατά τα άλλα βρίσκομαι "στην κάμαρα μου την παιδική,μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπά μου,που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή..."
στα σεντόνια Beatrix Potter της γιαγιάς,κουκουλωμένη με το πάπλωμα και το λάπτοπ στα πόδια και δεν έχω όρεξη για τίποτα!
Διαβάζω για τις μοναξιές σας,όσες τη λαχταράτε κι όσες θέλετε να την απεκδυθείτε και σκέφτομαι πως τελικά θέλουμε ό,τι δεν έχουμε
και μας λείπει.Ωστόσο κάθε κατάσταση έχει τα θετικά της,αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε τη δέουσα προσοχή!
Η μοναξιά δεν είναι απλά ελεύθερος χρόνος.Είναι χρόνος με τον εαυτό μου κι αυτό προϋποθέτει τουλάχιστον συμπάθεια(αν όχι αγάπη).
Το ιδανικό είναι ασφαλώς ένας συνδυασμός πραγμάτων.Και ζωή μοιρασμένη με αγαπημένα πρόσωπα και στιγμές απόλυτα μοναχικές
για επανάκτηση ισορροπίας κι επαναπροσδιορισμό.Πολύπλε� �ρες πτυχές-πολύπλευρες ανάγκες ο άνθρωπος.Πάντα κάτι θα λείπει.
Καλύτερα να εστιάζουμε σε όσα πολύτιμα έχουμε παρά σε όσα λείπουν.Αν κάποια στιγμή χάσουμε κι αυτά που προσπερνάμε
τότε θα συνειδητοποιήσουμε την αξία τους.Κι ο χρόνος τότε πίσω δε γυρίζει...Κάποτε παραπονιόμουν για την άδεια μου ζωή
και τώρα εκείνη η ζωή,χωρίς τη βαριά σκέψη της αρρώστιας καθημερινά,με την ελευθερία της αυτοδειάθεσης μου φαντάζει
τόσο δελεαστική!Ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε τις στιγμές που μας δίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.ʼλλοτε λιγότερο,
άλλοτε περισσότερο,ανάλογα βέβαια και τις διαθέσεις...αρκεί να μην αναβάλουμε επ'αόριστο όταν θα έχουν πληρωθεί προαπαιτούμενα.
Κάθε μέρα αλλάζουμε.Αλλάζουμε μέσα μας,αλλάζει κι ο κόσμος γύρω μας.Συνήθως δένουν τους ανθρώπους κάποια κοινά.
Όσο αυτά παύουν να υφίστανται τόσο οι δεσμοί αγάπης καλούνται όλο και περισσότερο να κρατήσουν τη σχέση ζωντανή!
Οι φίλοι μετακομίζουν,παντρεύονται, αποκτούν παιδιά,έχουν χρονοβόρες απασχολήσεις,τις δικές τους σκοτούρες,αλλάζουν
οι ανάγκες τους...Ταυτόχρονα εξελισσόμαστε κι εμείς...Μακάρι να πλουτίζουμε σε ανθρώπους πλάι μας χωρίς να χάνουμε
τους άλλοτε σημαντικούς.Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό.Σίγουρα δεν είναι στο βαθμό και τη συχνότητα της παλιάς εποχής...
Η αληθινή αγάπη πάντως δε χάνεται κι αυτό φαίνεται στη ζεστή αγκαλιά κάθε συνάντησης,όσο κι αν έχει μεσολαβήσει χρόνος πολύς!
Από την άλλη έχουμε ανάγκη από παρέα κι εκεί οι συνειδητοποιήσεις είναι ορισμένες φορές σκληρές.Κι όχι πως δε βρίσκουμε
παρέα για έναν καφέ,έναν κινηματογράφο,μια έξοδο,αλλά δε θέλουμε οποιαδήποτε χλιαρή παρέα.Θέλουμε το Μπέβερλυ Χιλς μας!
Να περνούν τα χρόνια κι η παρέα και το κέφι να μένουν αναλοίωτα.Να γινόμαστε και ζευγάρια μεταξύ μας-ακόμα καλύτερα!
Κατ!Η ζωή δεν είναι Χόλυγουντ!Ούτε οι ερωτικές σχέσεις είναι ρομαντικές ταινίες...Κι ας μεγαλώσαμε όλες με το όνειρο της Σταχτοπούτας!
Προσωπικά διαφωνώ με το σκεπτικό της μεταμόρφωσης μου σε είδος ερωτεύσιμο.Διαφωνώ σε μεθόδους και πρακτικές επί τούτου
με αυτοσκοπό να κατακτήσω το άλλο φύλο.Γυναίκα αράχνη δε γίνομαι κι ας πληρώσω το τίμημα του αραχνιάσματος!
Κι ούτε πιστεύω πως όσα χρόνια καλλιεργούσαμε τον εσωτερικό μας κόσμο(με όποιον τρόπο-από μόρφωση μέχρι αγωγή)
το κάναμε γιατί πιστεύαμε πως έτσι θα αυξήσουμε προσόντα ώστε να έχουμε πέραση στους άντρες.Το κάναμε για μας,για τη δική μας δίψα!
Κι αν κάποιος έχει μάτια να το εκτιμήσει,ακόμα καλύτερα!Αν όχι,απώλεια,δε λέω,όχι όμως απογοήτευση κι αλλαγή στόχου!
Αλίμονο αν χάσουμε την ταυτότητα μας.ʼσε που αν κάτι δεν είναι του στυλ σου δε βγαίνει γοητευτικό,σε καταπίνει εκείνο κι είναι χειρότερα!
Ασφαλώς και δεν είμαι αντίθετη στην περιποίηση της εικόνας μας.Εξάλλου είναι κάτι που συνήθως μας κάνει κι εμάς να νιώθουμε όμορφα.
Ωστόσο δε θα έκανα απολύτως τίποτα για να γίνω στους άντρες αρεστή.Ακόμα κι αν τα κατάφερνα δε θα είχε αξία το έπαθλο!
Θα μου έκανε κάτι ψεύτικο,επιφανειακό,ξένο...� �υτό που έχω ανάγκη είναι κάποιος να με αγαπήσει για όσα είμαι,παρά όσα δεν είμαι
κι ασφαλώς το ίδιο να νιώσω για κείνον κι εγώ.Να έρθει στη ζωή μου χαλαρά κι αβίαστα,χωρίς σχέδια δράσης και γυναικουλίστικες μεθόδους.
Αν ο καθένας παίρνει στη ζωή του ό,τι του αξίζει,θέλω να πιστεύω πως θα μας συμβεί κι εμάς,ʼβα και Γιώτα μου!Και μάλιστα σύντομα,
καθώς έτοιμες από καιρό...Θέλω να πιστεύω πως κάπου υπάρχουν ακόμα άντρες χωρίς το φόβο μιας στενής ουσιαστικής επαφής.
Κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας εικόνα!Από τις σχέσεις των κανονικών σε βάρος φίλων μας σαν πόσες καμαρώνουμε;
Κλείνοντας θα αφήσω μια λέξη : ΑΓΑΠΗ. Αγάπη για μας,για τους άλλους,για τη ζωή...Η αγάπη δίνει πάντα τη λύση.Μην το ξεχνάμε.
