Έχει ο κίνδυνος την ομορφιά του,
της ζωής φωτιά ή του θανάτου;
Η αγάπη ήρθε από μακριά - Γλυκερία
Printable View
Έχει ο κίνδυνος την ομορφιά του,
της ζωής φωτιά ή του θανάτου;
Η αγάπη ήρθε από μακριά - Γλυκερία
Μα ποιό τέλος δεν πονάει πολύ;
https://www.youtube.com/watch?v=QGccTJ3QlGQ
γραφω στιχακια
οταν οι αλλοι μου αναβουν τα λαμπακια
τα σημειωνω σε χαρτακια
κ στο τελος τα κανω κοματακια..
χαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχα (εχω ξεφυγει)
Αν το τέλος είναι αυτό
δεν θέλω να το δω,
δεν θέλω καν ν' αρχίσω...
Αν το τέλος είναι αυτό
με τί να κάνω αρχή
και πώς να συνεχίσω;
Δεν θέλω καν ν' αρχίσω...
https://www.youtube.com/watch?v=S_grbqNcFfA
Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου...
Στενό βαθύ και θλιβερό,
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμα του...
Μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις...
https://www.youtube.com/watch?v=Gulth-Ew4yA
θάλασσα είναι η ζωή
σαν τις γυναίκας την ζωή
το σώμα
σαν πέσεις ναυαγός
μην φοβηθείς
να κολυμπάς για κείνη
(F)
θα σου πω για ενα παιδι τον θυμαμε απο την γειτονια,επαιζε μπαλα στην αλανα μαζι με τα αλλα παιδια ,με πατερα δουλευταρα και μια αξια μανα,ο γιαννης ηταν καλο παιδι η ηρωινη ητανε *******
Βαρέθηκα τα πολλά που τις ελπίδες στερεύουν
τα μεθυσμένα τα βράδια τις αναμνήσεις που φέρνουν
όσα καλά μού `χουν τύχει μόνο για λίγο να μένουν
να βλέπω άχρηστες μέρες να περνάνε να φεύγουν
βαρέθηκα να μετράω λίγα σωστά πολλά λάθη
να καίγονται τα όνειρά μου πρώτα καπνός μετά στάχτη
βαρέθηκα να πολεμάω σε μια άνιση μάχη
βλέπω το μέλλον μου σ’ ανθρώπους που πέθαναν μονάχοι
Βαρέθηκα να μη μπορώ ποτέ σε κάτι να ελπίζω
το χρώμα που `χουν οι μέρες μου να `ναι πάντα το γκρίζο
βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα
μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα
βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα
μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια
βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα
κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα
μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκαν αχάριστοι
εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτηση
Ένα δύο ένα δύο με λαμβάνετε;
Σήματα εκπέμπω απευθείας από μια γενιά που χάνεται
κι αισθάνεται πως δεν θα μπορέσει να ζήσει μ' αξιοπρέπεια
ξενιτεύεται από την ανέχεια.
Μας νιώθεις; Κι αν όχι δυνάμωσε τα ηχεία.
Ανεργία πιστοποιημένη μέσα από πτυχία.
Έπειτα από μία "δωδεκαετή" δευτεροβάθμια παιδεία
στοιχισμένοι πηγαίνουμε στα σφαγεία.
Και θλίβομαι μα απ' τη θλίψη μου δε βγαίνει κάτι
κι οργή το πιθανότερο να οδηγήσει σε λάθη
και πνιγόμαστε. Τι χειρότερο από ένα μικρό παιδί
που λέει πως έναν Παπαδόπουλο χρειαζόμαστε;
Στη χώρα αυτή που τη δημοκρατία γέννησε
φέτος ένας στους τρεις να ψηφίσει δε θέλησε
κι ένας στους δέκα απ' αυτούς που το 'καναν
λύση θεώρησε το νεοναζισμό όταν το ανέλυσε.
Και κάποιοι άλλοι περιμένουνε τον πόλεμο
μα δεν κατάλαβαν πως έχει ήδη αρχίσει.
Απλά το στράτευμα μπήκε με τρόπο εμβόλιμο,
ο εχθρός μας βρήκε νέους τρόπους να μας κατακτήσει.
Χτύπησε την παιδεία, ρίζωσε την άγνοια.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί τόση απάθεια;
Και σταθερά βαδίζουμε προς την αστάθεια σαν χώρα.
Έλληνα μ' απογοητεύεις χρόνια τώρα.
Και κατά βάθος δεδομένη η διαδρομή : θρανίο, καναπές και τάφος.
Έτσι προγραμμάτισε για μας το κράτος.
Κι ο στρατός δεν σε μαθαίνει πως θα ελευθερωθείς
κάνει απλά μια προσομοίωση του πως θα ζεις σαν σκλάβος.
Οι φυλακές γεμάτες με τα λάθος άτομα.
Χρωστάς ένα ευρώ κι αποτελεί παράπτωμα
ενώ πολιτικοί μας κλέβουνε φανερά και ξεδιάντροπα,
φάση «Χέρια ψηλά, πέστε στο πάτωμα».
Λένε πως έχουμε τους ηγέτες που αξίζουμε
μα πως τους βρίζουμε αφού πρώτα τους ψηφίζουμε;
Τα ίδια δάχτυλα που στα ψηφοδέλτια τους σταυρώνεις
τα τεντώνεις στο Σύνταγμα και μουντζώνεις.
Γιατί ο Έλληνας κοιτάει μα δεν βλέπει
κι αντιδρά μονάχα όταν του βάζουνε χέρι στην τσέπη και θυμώνει
μα τριάντα χρόνια τώρα δεχόταν να τα τσεπώνει
κι η νοοτροπία από παππού σ' εγγόνι συνεχίστηκε
έγινε συνήθεια και διαπρέπει.
Ζητάς αξιοκρατία μα δέχεσαι το ρουσφέτι.
Αν δεν το 'κανες εσύ θα το 'κανε άλλος άρα κάντο κι ας μην πρέπει
κι η σαπίλα συνεχίστηκε για έτη μέχρι σήμερα
που από μέτρα και μνημόνια λύγισες.
Πολιτικούς, Θεούς και δαίμονες απείλησες
και δεν θυμάσαι πως εσύ ήσουν αυτός που το ξεκίνησες.
Τι να το κάνω τώρα που ξύπνησες;
https://www.youtube.com/watch?v=kJblpFK-C_w
ΤΡΥΠΕΣ - ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΑΛΗ
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
Σαν αποθανω θαψτε μου
το κινητο στο μνημα
μα μην με θαψετε βαθια
γιατι δεν θαχω σημα .
Με το 4g της κοσμοτε ολουθε θα εχεις σημαQuote:
Originally Posted by Macgyver
και σαν πεθανεις εσυ μωρε βαλε δονηση στο μνημα!
χαχαχαχαχαχα
je veux dormir, dormir plutot que vivre
dans un sommeil aussi doux que la mort (Charles Baudelaire)
μτφ (Σιμιτζή, αν δεν κάνω λάθος) "να κοιμηθώ, να κοιμηθώ θέλω παρά να ζήσω/ μεσ' σ' έναν ύπνο σαν το θάνατο γλυκό"
Τοχεις το ποιητικο ..........Quote:
Originally Posted by mnimonio