Originally Posted by
favvel
σκέφτομαι μάλλον αναρωτιέμαι γιατί είμαι έτσι?
πάω σε ένα ιεκ τώρα,πέρυσι το ξεκίνησα,και φέτος που ξανασυναντήθηκα με τα παιδιά είναι σα να μη με ξέρουνε..σα να μη με γνωρίσανε ποτέ..
όχι ότι δε χαιρετηθήκαμε..χαιρετηθήκα με αλλά μέχρι εκεί..από κεί και πέρα τους ακολουθώ σαν μαύρη σκιά από πίσω τους όπου και να πάνε είτε μένω μόνη μου μέσα στα διαλείμματα..θυμήθηκα τον παλιό μου εαυτό..πάνε πολλά χρόνια,πάνω από 10,που πήγαινα γυμνάσιο και βίωνα ακριβώς τα ίδια σκηνικά..
να ακολουθώ κάτι άλλους πάντα,να μένω πάντα τελευταία στην τάξη μέχρι να συμμαζευτώ για να φύγω,ή να μένω μόνη μου μες στην τάξη στα διαλείμματα χωρίς να μιλάω σε κανέναν..
αναρωτιέμαι γιατί είμαι έτσι?
δεν μπορεί κάτι πάει στραβά με μένα..
διαπιστώνω ότι παρά τα όποια ψυχικά προβλήματα αντιμετώπισα μετά το σχολείο,με τα φάρμακά μου τώρα έχω επιστρέψει στον παλιό μου εαυτό..
ο οποίος κάθε άλλο παρά ευχάριστος είναι..τουναντίον είναι πολύ κουραστικός..έχω δίκιο που θέλω να πεθάνω τελικά..
αποφάσισα να μην τρέχω από πίσω τους όπως έκανα..αφού δε συμμετέχω έτσι κι αλλιώς στις συζητήσεις τους,τι νόημα έχει να τους κυνηγάω?
θα κάθομαι μόνη μου στα διαλείμματα αδιαφορώντας για τους άλλους..είναι η μόνη λύση που βλέπω προκειμένου να προασπίσω την υπερηφάνειά μου και να μην τη ρίχνω να μου την πατάνε..
δεν είπα ότι φταίνε οι άλλοι..είναι προφανές ότι εκπέμπουμε σε άλλα μήκη κύματος..
όταν εμένα καθημερινά με απασχολεί γιατί είναι έτσι ο κόσμος και αν υπάρχει θεός και γιατί υπάρχει το κακό ενώ αυτές είναι προσγειωμένες στην πραγματικότητα και δεν ψάχνουν κάτι άλλο,είναι λογικό να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε..
απλά μου κάνει εντύπωση που δεν μιλάω ποτέ σε μια παρέα..φταίνε τα μήκη κύματος τελικά ή φταίει που είμαι χαζή ή κι απόχαζη?