Το να ταίζεις σκυλάκια δεν είναι περίεργο για τα κανονικά μέρη. Εδώ, όμως, έχουμε άντρες βαρβάτους, όχι αστεία. Άντρες που δεν καταδέχονται να μοιράζουν το φαί τους δεξιά και αριστερά.
Να σας πω κι ένα αστείο σχετικά. Στη Θεσσαλονίκη με ακολουθούσε ένα σκυλάκι. Σταμάτησα σε ένα γυράδικο και ζήτησα γύρο σε αλουμινόχαρτο. Κατάλαβε ο άνθρωπος ότι πρόκειται για ζώο και μου έβαλε τουλάχιστον μισό κιλό κρέας και δεν μου πήρε χρήματα. Μήπως, σκέφτηκα, βρήκα κόλπο να τρώω τζάμπα; Αλλά δεν έφτασα ως εκεί. Τον τάισα τον μικρό έξω ακριβώς από το μαγαζί, για να βλέπει και ο άνθρωπος και φεύγοντας πήρα και το αλουμινόχαρτο. Όχι σαν κάτι άλλους που αφήνουν τα ζώα τους και λερώνουν.
Όπως γίνεται και με τους ανθρώπους, μερικά ζώα μας κάνουν κλικ και μερικά όχι. Αυτός ο χθεσινός στόχευσε κατευθείαν στην καρδιά μου! Είχε κάτι στη φάτσα του, που με έκανε να σκεφτώ ότι αν είχα σκύλο, αυτός θα ήταν ο δικός μου! Δεν έχει και φιλοζωική εδώ, να ειδοποιήσω να τον μαζέψουν. Αλλά θα ξαναπάω στο πάρκο να τον ψάξω.
Όσο για το παρεάκι, είναι λεπτός και ευαίσθητος άνθρωπος, γι' αυτό τον κοροιδεύουν οι "νταήδες" της περιοχής. Προστατεύει κατά καιρούς ζώα. Είχε ένα σκυλί υπό την προστασία του, αλλά γαύγιζε πολύ και το φολάρανε. Τώρα έχει ένα άλλο, που είναι σαν κακό χρόνο να'χει!
