Μήπως, άραγε, ήρθε η ώρα; Να αποτινάξουμε πάνω από τον άνθρωπο το Μεγάλο Φόβο και να τον λυτρώσουμε μια για πάντα; Ποια θα είναι η λύτρωση; Το συνεχές πάλεμα σ’ αυτή-και μόνο σ’ αυτή- τη ζωή. Πάλεμα για απόλαυση, αξιοπρέπεια, ηδονή, δημιουργία. Κούραση και ξεκούραση. Αγάπη και μίσος. Συναισθήματα. Που νιώθεις με την καρδιά και τον εγκέφαλο. Πάλεμα για να ανέβει το αίμα στο κεφάλι σου όσο πιο πολλές φορές είναι δυνατόν.Πάλεμα για να αποθεωθείς και να αποθεώσεις. Στη Γη, όχι στον κίβδηλο παράδεισο που σου υποσχέθηκαν οι τραπεζίτες της χριστιανικής, μουσουλμανικής ή κάποιας άλλης ‘αγάπης’.
Φανταστείτε στο πέρασμα των αιώνων πόσους τόνους πνευματικής δύναμης κατανάλωσε ο άνθρωπος στο να πιστεύει. Στο να φοβάται. Στο να γονατίζει. Μπροστά σε ποιον; Του τον βάφτισαν θεό, του απέδωσαν ότι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν με τη λογική και άρπαξαν την εξουσία μια για πάντα. Μέσω του τρόμου για το οριστικό τέλος, σε εξουσιάζουν. Είναι μία άλλη, διαφορετική εξουσία από αυτήν που ξέρεις. Εντελώς άυλη, γυμνή, απολύτως αόρατη. Γι’ αυτό και απίστευτα επικίνδυνη.
Ο κόσμος υποκλίθηκε για χιλιάδες χρόνια. Οι λίγοι και εκλεκτοί οδηγούσαν το ποίμνιο, οι γραφιάδες της επόμενης εποχής τους παρουσίαζαν να ανοίγουν ποταμούς στα δύο και να κρατούν πέτρινες πλάκες με εντολές. Να εκφωνούν λόγους, να σταυρώνονται και- άκουσον-άκουσον- να ανασταίνονται εκ του τάφου τους. Και να διαιωνίζουν την εξουσία των επιτήδειων. Που, προσέξτε, ούτε καν τις εντολές του δήθεν εντολοδόχου τους δεν σέβονται, υποκύπτοντας πολλές φορές στους ‘πειρασμούς’ της σάρκας και του αίματος. Αλλα γι’ αυτούς δεν υπήρχε Ιερά Εξέταση, ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Μπορεί να υπάρξει όμως κάθαρση. Μ’ ένα χαστούκι στο μάγουλο του μουτζαχεντίν που θα πείσει τον επόμενο αφελή να σκορπίσει το θάνατο φωνάζοντας “Αλλάχ Ακμπαρ” σε κάποια πολυσύχναστη πλατεία ή θέατρο. Με τιμωρία, όπως οι ανθρώπινοι νόμοι προβλέπουν, για τον επόμενο ρασοφόρο που θα ξεράσει ρατσισμό και χολή για κάθε τι διαφορετικό που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα δικά του θέλω και στη δική του ιδεολογία. Με το γυμνό κορμί μίας γυναίκας στο Ιράν πάνω στο έκπληκτο μούτρο του Αγιατολάχ Αλί Χεμενέι. Το στήθος της να αγγίζει σχεδόν το στόμα του. Αλήθεια, τι υπέροχο θέαμα…
Σε έπεισαν, άνθρωπέ μου, ότι το να νιώθεις ελεύθερα αποτελεί βλασφημία. Δεν σε εμπιστεύονται να ορίσεις μόνο σου τα ηθικά όρια του εαυτού σου, ή τέλος πάντων, να τα ορίσεις εμπιστευόμενος ανθρώπους και όχι θεούς της συμφοράς. Το έκαναν οι ίδιοι για σένα και ιδού ο κόσμος που έφτιαξες υπηρετώντας τις εντολές τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, άνθρωπέ μου, καταπιέζεσαι, αυτοπεριορίζεσαι, πιέζεις τους πόρους του σώματός σου να καθίσουν ήσυχοι, σπρώχνεις τη σεξουαλικότητά σου στην ντροπή. Για να τους ικανοποιήσεις.
