Printable View
Εμενα ο καφες μου φτιαχνει την διαθεση , ο Ελληνικος , απο καφεκοπτειο , ολοι οι αλλοι καφεδες , εσπρεσσο, φραπε , κλπ. μου φερνουν εκνευρισμο .....αλλα εχω 100 παλμους απο το στρες της κτθλψης , μονιμως , παιρνω φαρμακο .....ατιμη ασθενεια .......ευτυχως που ειμαι αντι=νοσοφοβικος , δεν καταλαβαινω τιποτα ...... μεχρι να κλαταρω ....Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Τελικά χθες δεν με βοήθησε στο να "ξυπνήσω" και κοιμήθηκα για κάνα δίωρο, μάλλον το είχα ανάγκη γιατί σηκώθηκα αναζωογονημένη... Εγώ νες πίνω και φραπέ το καλοκαίρι, δεν μου φέρνουν νεύρα αλλά κάνουν τα χέρια μου να τρέμουν κι ο γιατρός είπε κάποιους απ' αυτούς που πίνω μες τη μέρα να τους κάνω ντεκαφεϊνέ...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Καλυτερος ο υπνος , παντα ηρεμει ........................ ο φραπε εχει 200 mg καφφεινη , και κακης ποιοτητας , ο Ελληνικος καφεκοπτειου ειναι καλης ποιοτητας , και εχει 100 μγ ...........κι εγω αμα πιω φραπε τρεμω απο τα νευρα μου ......Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μου αρέσει η γεύση του ελληνικού καφέ, μόνο σε κηδείες πίνω (μακριά από μας) κι αυτό καμιά γουλιά ίσα για να συγχωρήσω...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Mε κηδειες τονεχει συνδεσει , ε ? πλακα εχεις ..εγω δεν παω σε κηδειες ............βαζω και λιγη στεβια μεσα , να μην χαλασουμε και την διαιτα ..... ωραιος ειναι ο φραπε , αλλα με ' τσιτωνει ' , εσυ μαλλον τον εχει συνηθισει .....Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Καλά κι εμένα δεν είναι το καλύτερο μου αλλά όταν ξέρω τον νεκρό νιώθω την ανάγκη να πάω... Η τελευταία κηδεία που πήγα ήταν από τις τραγικότερες της ζωής μου γιατί ήταν αυτοκτονία και μάλιστα παιδιού στην ηλικία μου, παλιού συμμαθητή...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Ναι, τον έχω συνηθίσει πιστεύω κι εγώ...
H φιλοσοφια μου ειναι οτι αμα δεν πας στην κηδεια του νεκρου ( που καθολου δεν τον νοιαζει ) ουτε αυτος θαρθει στην δικη μου κηδεια , γιατι να στενοχωριομαστε πηγαινοντας σε κηδειες ? εεεεεεεεεεεεεεεεε ? φραπεδακι και Αγιος ο Θεος ......εγω Ελληνικο ....Quote:
Originally Posted by Κύκνος
πεθαναν ενα σωρο θειοι και θειες , μονο στον γονεων θα παω , κι αυτο υπο σκεψη , ειμαι αρκετα στεναχωρημενος απο την κατασταση μου , κι ααααααααλο ? οχι , φτανει ......
Αυτό τώρα τι είναι; Έχεις σταθερά ταχυπαλμία λόγω κατάθλιψης; :confused:Quote:
Originally Posted by Macgyver
Καφέ πάντως δεν πίνω σε καμία μορφή του. :p
Nαι, δεν ειναι παθολογικη , εινα απο το στρεςς της κτθλψης ........μην κοιτας ποτ δεν γραφω ποστ για το ζορι που τραβαω , ειμαι αρκετα μεγαλος για να το αντιμετωπισω μονος , και ευτυχως που δεν ειμαι νοσοφοβικος ....Quote:
Originally Posted by Vox
Εγώ στεναχωριέμαι έτσι κι αλλιώς όταν πεθάνει κάποιος που αγαπώ και θέλω να τον αποχαιρετήσω, έτσι το βλέπω... Μόνο σε μία κηδεία δεν ήθελα να πάω αλλά έκανα κουράγιο για να στηρίξω τη φίλη μου που έχασε τον πατέρα της...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Δεν ξερω , εγω το βλεπω αλλιως , αμα πεθανουν οι γονεις μου, δεν θελω κανενα στην κηδεια τους , ειναι πολυ προσωπικες σιγμες, αγαπητε Κυκνε ......Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Κι εγώ, όταν πεθάνει κάποιος που αγαπώ θέλω να τον αποχαιρετήσω και να συμπαρασταθώ.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Όπως κι εγώ πήρα μεγάλη βοήθεια, συμπαράσταση και στήριξη από τους συγγενείς και τους φίλους μου όταν πέθανε η μητέρα μου. Να είναι καλά οι άνθρωποι!
Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Quote:
Originally Posted by Macgyver
Quote:
Originally Posted by Macgyver
Μακ, ο καφές απλά με ξυπνάει. Δεν μου αλλάζει τη διάθεση. Πάντως από τα γραφόμενα σου είσαι δυνατός χαρακτήρας.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Κύκνε, από κηδεία σε κηδεία έχει διαφορά. Εμένα αυτό μου συγκλονίζει σε μια κηδεία δεν είναι τόσο η παρουσία του νεκρού όσο τα συναισθήματα που εκδηλώνουν οι οικείοι του, με κάνουν να γονατίσω στο μαράζι αμα είναι έντονα. Πάντα όμως με συγκλονίζει μια κηδεία ως συναίσθηση για το θάνατο, το φόβο που εμπερικλείει κυρίως στο να τον αντιμετωπίσουμε.
Κασσάνδρα, ο καθένας μας σε κάθε δύσκολη στιγμή του έχει ανάγκη συμπαράστασης, να νιώθει ότι υπάρχουν άνθρωποι δίπλα του, αν δεν μπορούν να τον βοηθήσουν, τουλάχιστον με το να του λένε μια καλή κουβέντα, να του δίνουν θάρρος.
Mac, επίτρεψέ μου να διαφωνήσω. Ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν είναι το προσωπικό γεγονός του παιδιού του. Είναι κοινωνικό γεγονός.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Διότι ένας άνθρωπος δεν είναι μόνο γονιός, ούτε είχε μόνο αυτή την ανθρώπινη σχέση. Ένας άνθρωπος μπορεί υπήρξε και αδελφός και γιός και εξάδελφος και θείος και ανηψιός και φίλος με άλλους ανθρώπους, όλοι αυτοί με τους οποίους έχει ζήσει διάφορες στιγμές και υπήρξαν μέρος της ζωής του θανόντος και εκείνος υπήρξε μέρος της ζωής τους.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να τον αποχαιρετήσουν τελευταία φορά, να βρεθούν μεταξύ τους και να θυμηθούν και να συλληπηθούν και ο ένας τον άλλον. Δεν είναι το παιδί μόνο όλη η ύπαρξη ενός ανθρώπου, ούτε έχει το αποκλειστικό συναισθηματικό δικαίωμα.
Είναι νομίζω κάπως εγωιστικό και άδικο έτσι όπως το θέτεις.
Κασσανδρα , ο καθενας οπως το αισθανεται ........ δεν θελω κλαμματα και τα συναφη ........ δεν ξερω αν ειναι εγωιστικο , αλλα δεν μενιαφερει .......
Κοίτα, εξαρτάται... Αν αγαπάω το πρόσωπο που χάθηκε είμαι συγκλονισμένη για την δική μου απώλεια εκ των πραγμάτων... Αν δεν ήμουν πολύ πολύ κοντά τότε είμαι λίγο πιο ψύχραιμη... Όμως αυτό που λες για τα συναισθήματα που εκδηλώνουν οι συγγενείς του εκλιπόντος το καταλαβαίνω κι έχεις δίκιο κι εμένα με επηρεάζουν... Ειδικά στον συμμαθητή μου που αυτοκτόνησε, με συγκλόνισε η αδελφή του που έκλαιγε απαρηγόρητη...Quote:
Originally Posted by ioannis2
Εμείς οι δυο καταλαβαινόμαστε βλέπω και χαίρομαι γι' αυτό... :)Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Όχι μόνο να συλληπηθουν και με το που τελειωσε η κηδεία να χαθούν, αλλά να μείνουν δίπλα του, συνεχώς να έχουν την εγνοια του διότι με το συλληπητήριο δεν εσβεισε ο πόνος.
Μακ, εσένα σε βρίσκω δυνατό μέσα απο όλα αυτά που λες. Έχεις εμπειρία ζωής και ξέρεις να τα χειρίζεσαι ψύχραιμα, χωρίς πολλυς συναισθηματισμούς, διοτι, από προσωπικη πείρα το λέω, το πολλή συναίσθημα βλαφτει!
Χαιρομαι , Γιαννη να που καταλαβαινειβαινει το οι κηδειες ςειναι ενταλως προσωπικο θεμα , οχι κοινωνικο , οπως καποιοι παντρευοναι σε πολυ κλειστο κυκλο, αλλοι κανουν ανοιχτο κυκλο γαμου .....πιθανοτατα δεν θα πηγαινα εκηδει γονεων ,για ναQuote:
Originally Posted by ioannis2
τους θυμαμαι ζωντανους ......................... ειλικρινα δεν παω σε κηδειες , κανενος .......στην Νεα Ορλεανη κανουν γιορτη μετα την κηδεια ,,,,,,,
Εμένα πάντως, θα με στεναχωρούσε πάρα πολύ αν έφευγε ο αδελφός μου από την ζωή και τα ανήψια μου θεωρούσαν τον θάνατό του "προσωπικό γεγονός" και δεν με καλούσαν να πάω. Διότι, γι αυτά είναι ο πατέρας τους αλλά και για μένα είναι ο αδελφός μου και μάλιστα η συγγενική σχέση μας προϋπήρξε της δικής τους και είναι .και συναισθηματικά ισχυρή.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Για βάλτε τον εαυτό σας σ αυτή τη θέση να διαπιστώσετε οτι δεν τα βλέπετε σωστά τα πράγματα .
Στην Νέα Ορλεάνη κάνουν γιορτή μετά την κηδεία, όπως κι εδώ "κάνουμε τραπέζι" στους συγγενείς και φίλους (όποιος θέλει και μπορεί οικονομικά). Και μάλιστα πολλές φορές ακολουθεί και κάποια εκτόνωση της λύπης με κάπως εύθυμες συζητήσεις και γέλια, εξ ού και η λαϊκή παροιμία πως "δεν υπάρχει γάμος άκλαφτος και κηδεία αγέλαστη". Διότι κάνει έναν μίνι κύκλο η λύπη της ημέρας και οι συζητήσεις με τους συγγενείς και δίνουν μια μικρή θέση στην άλλη όψη της ζωής.
Καλή σου μέρα Mac, καλή σου μέρα Κυκνάκο!
Εγώ παιδιά μισώ τις κηδείες (σε ποιον αρέσουν εξάλλου;). Σε όσες χρειάστηκε να πάω στο παρελθόν, με πήραν σηκωτή γιατί κοκάλωνα απτην ένταση κι έτσι δεν είχα πάει ποτέ σε καμιά ολόκληρη, έφευγα πριν τελειώσει τελικά. Ούτε άντεχα να δω τον νεκρό.
Ο πατέρας μου, μου κανε το δώρο να ζήσω μια αναστάσιμη κηδεία, λόγω της ημέρας που έφυγε. Φοβόμουν πριν φτάσω εκεί ότι θα πάθω πάλι το ίδιο κι ότι δεν θα μπορέσω να τον αποχαιρετίσω, όμως αυτό που έζησα με συγκλόνισε. Η όψη του και η μορφή του αντί να με αναστατώνει, με ηρεμούσε και με γαλήνευε , ήταν σαν να μου έλεγε " ηρέμησε, όλα είναι καλά", δεν το χα ξαναζήσει ποτέ αυτό. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του.
Όσο για αυτό που λέει η Κασσάνδρα, συμφωνώ εν μέρει, δεν μπορείς από κανέναν να αφαιρέσεις το δικαίωμα να αποχαιρετήσει τον άνθρωπο που μπορεί να υπήρξε συγγενής τους, φίλος, συνάδελφος κτλ και προσωπικά οι κοντινοί μου άνθρωποι με βοήθησαν πολύ και μου στάθηκαν. Παρόλα αυτά, τους πολλούς δεν τους ήθελα, προτιμώ να απομονώνομαι όταν δεν είμαι καλά ή να είμαι με πολύ στενούς και συγκεκριμένους. Και οι άσχετες συζητήσεις ή τα γέλια, παρόλο που τα καταλαβαίνω, με ενοχλούσαν.
Συμφωνώ κι εγώ με την Κασσάνδρα και μαζί σου, έτσι ακριβώς θα τα έλεγα κι εγώ...Quote:
Originally Posted by elisabet
Αλλά τα κουτσουμπολιά και τα γέλια κι εμένα μου τη δίνουν, λίγος σεβασμός πια!
Καλημέρα σε όλους! :)
Καλη σου μέρα :)Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Και μενα με εκνευρίζουν αλλά είναι μες την ζωή αυτό. Καμιά φορά όταν πεθαίνει ένας δικός σου θέλεις να σταματήσει ο κόσμος γύρω σου. Μπορεί να νιώσεις ως Υβρι το οτιδήποτε, το ότι κάποιοι δίπλα σου μπορούν και γελάνε, ερωτεύονται, τρώνε, χορεύουν...το ότι η ζωή συνεχίζεται. Προσωπικά τουλάχιστον αυτό παθαίνω.
Όμως η ζωή συνεχίζεται έτσι κι αλλιώς, δεν μας παίρνει την άδεια και δεν μπορούμε παρά να το δεχτούμε. Εξάλλου αυτό θα θέλανε κι οι νεκροί μας αν γινόταν να θέλουν κάτι.
Ο καθένας μας πάντως βιώνει τον πόνο της απώλειας και του θανάτου διαφορετικά. Έτυχε κάποια φορά να πεσω πάνω σε μια κηδεία ρομά και σοκαρίστηκα γιατί ακολουθούσε την νεκρώσιμη πομπή ορχήστρα με μουσική και χορούς και γλέντια. Οι άνθρωποι αυτοί αποχαιρετούσαν τον νεκρό τους χορεύοντας και τραγουδώντας, μου έμοιαζε περισσότερο με γάμο παρά με κηδεία και προφανώς έτσι θεωρούσαν πως τον τιμούσαν.
Κοίτα, όχι, δεν έχω απαίτηση από άσχετους με τον νεκρό ανθρώπους να κρατάνε άλλη στάση επειδή εγώ έχασα κάποιον (πέρα από το να συμπαρασταθούν αν είναι φίλοι) αλλά στην κηδεία είναι άσχημο τα γέλια και τα συναφή, δεν ξέρω, έτσι νιώθω... Στην κηδεία του συμμαθητή που ήταν και νέο παιδί κι έφυγε μ' αυτό τον τραγικό τρόπο δυο κυρίες που κάθονταν πίσω μας στο πούλμαν για το νεκροταφείο έλεγαν για τα ταξίδια τους, δεν ξέρω, μου φαίνεται ασέβεια... Εγώ είχα συγκλονιστεί κι ακόμα και τώρα όταν τον σκέφτομαι νιώθω έτσι... Ήταν πολύ άδικο, μακάρι να τον είχε βοηθήσει κάποιος...Quote:
Originally Posted by elisabet
Αυτό με το χορό έχω δει ότι γίνεται και σε κάποια εξωτική χώρα αλλά δεν θυμάμαι ποια...
Eνταξει , εχουμε αλλες αποψεις , δεν χαλασε κι ο κοσμος .......ουτε προσπαθω να πεισε τον οινδηποτε να ασπασθει τις αποψεις μου ......
κι απο μενα καλημερα στην Ελισαβετ , στον Κυκνο και στην Κασσανδρα , σιγα μην χαλασουμε τις καρδιες μας για ενα απο την φυση του δυσαρεστο γεγονος ......
Σε μένα τύχαν περιπτώσεις (κανόνας) όπου ο θάνατος ενός προσφιλούς, μου προκάλεσε παροδική μελαγχολία η οποία με τον καιρό (όχι πολλή καιρό) ξεθώριασε. Όμως άλλα γεγονότα, άσχετα με θανάτους (πχ μια αποτυχία, μια λάθος επιλογή, μια απόρριψη, ένας εγκλωβισμός σε μια κατάσταση, μια μοναξια κλπ) με πλημμύρισαν με μελαγχολία η οποία μπορεί με τον καιρό μειώθηκε όμως δεν έσβησαν τα ίχνη της μέσα μου.
Οχι βρε γιατί να χαλάσουμε τις καρδιές μας; Ούτε καν που το σκέφτηκα.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Και μπορώ να καταλάβω αυτό που λες, γιαυτό είπα πως ο καθένας μας βιώνει διαφορετικά τον πόνο του θανάτου.
Όχι βέβαια, συζήτηση κάνουμε... Θέλω να ευχηθώ κάτι, μακριά από μας! Μακάρι να βιώσουμε όσους λιγότερους θανάτους γίνεται από εδώ και στο εξής...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Κυκνάκι γλυκό....δυστυχώς όσο και αν πονάει δεν μπορούμε να αποφύγουμε την βίωση τέτοιων γεγονότων, ο θάνατος ή η κάθε λογής απώλεια είναι μέρος της ζωής της ίδιας.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Με τον πατέρα μου ήμουν πάντα απίστευτα δεμένη και όταν καμιά φορά σκεφτόμουν οτι οκ μεγαλώνει, είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να τον χάσω, τις απωθούσα αμέσως αυτές τις σκέψεις. Όταν έμαθα τι έχει, έτυχε τότε να είμαι σε διακοπές μάλιστα και να το μάθω απ τον γιατρό του μέσω τηλεφώνου, κατέρρευσα. Ήμουν στην μέση του δρόμου και έκατσα σε ένα παγκάκι και έκλαιγα με λυγμούς επί δεν ξέρω πόση ώρα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα τον χάσω. Ήθελα απλά να πεθάνω.
Όμως κοίτα που τον έχασα και είμαι ακόμα εδώ. Δεν θα πω πως δεν πονάει, πονάει πολύ και δεν ξέρω αν το χω συνειδητοποιήσει ακόμα καν, αλλά θέλω να πω...πως όλα τα αντέχουμε οι άνθρωποι. Ακόμα και αυτά για τα οποία είμαστε σίγουροι πως δεν αντέχουμε. Μακάρι ο Θεός ή η μοίρα όπως θες πεστο, να μην μας δώσει όσα αντέχουμε λοιπόν, αλλά κι αν μας τα δώσει, θα την βρούμε την άκρη.
Εγώ δεν έχω τόση ψυχραιμία... Όταν πέθανε η γιαγιά μου στην οποία ήμουν πιο κοντά ήθελα να πεθάνω και το προσπάθησα αλλά δεν μπόρεσα και την άλλη μέρα πήγα στο νεκροταφείο και της ζητούσα συγγνώμη που δεν ήμουν αρκετά άξια για να διαχειριστώ το γεγονός...Quote:
Originally Posted by elisabet
Όχι βρε Μακ, δεν χαλάμε τος καρδιές μας εμείς, εντάξει! Και σόρρυ που ήμουν κάπως αφοριστική, όπως λες καθένας το βιώνει αλλιώς. Και αν δεν είχαμε διαφορετικές απόψεις δεν θα είχε ενδιαφέρον η συζήτηση.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Λοιπόν, η δική μου κηδεία δεν έχω πρόβλημα πώς θα γίνει γιατί δεν θα με αφορά, χαχαχαχα! Θα είναι αλλονών η έγνοια. Και βασικά, ας με κάνουν ό,τι γουστάρουν. Θέλουν ας με θάψουν, θέλουν ας με κάψουν, θέλουν ας με πετάξουν στην θάλασσα, στα σκυλιά να με φάνε, στα όρνια, στα όρη στ άγρια βουνά.... δεν έχω πρόβλημα.
Ουτε κι εγω εχω πριοβλημα μαζι σου , αντιθετως ............. τωρα πεθαμενο , αμα με φανε τα σκουληκια , η κανα θεριό , ειχα μια σκασιλα ......... ισως εχω μια αποστροφη στις κηδειες γιατι στα 23 μου αυτοκτονησε ο καλυτερος μου φιλος , δεν εμαθα ποτε γιατι , αλλα μονο που τον ειδα στο φερετρο , και το κουβαλησα , ειχα σοκαριστει , λογω ηλικιας .......ενα μηνα πεταγομουν στον υπνο μου ....... τωρα ειμαι 57 , κι ακομα το θυμαμαι με φρικη .......πηδηξε απο την ταρατσα .....Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
και που ξερουμε τι ακολουθει μετα τον θανατο , ισως κατι καλυτερο , ισως οχι .......
Αφού περί κηδειών - θανάτων ο λόγος ρωτώ, γιατί πολλοί άνθρωποι όταν ακούνε για κάποιο θάνατο από τα μέσα ενημέρωσης είτε αγνώστου είτε μακρινού γνωστού, ακόμα και κοντινού γνωστού (πχ δυστυχήματα) ή όταν βλέπουν αγγελίες κηδειών για τέτοαι πάλι πρόσωπα, με τον τρόπο που το λένε ή το σχολιάζουν καταλαβαίνεις ότι χαίρονται?
Αποκτήνωση ή χαιρεκακία?
Και τα δυο, η μαλλον το πρωτο να οδηγει σε διευρυμενη μορφη του δευτερου.
Άρα άλλη μια απόδειξη ότι χάθηκε η αγάπη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.Quote:
Originally Posted by oboro
Νομιζω οτι σε τετοιες περιπτωσεις εχουν χαθει πολυ περισσοτερα. Η ειδηση του θανατου κινητοποιει καποια στοιχειωδη αντανακλαστικα μεσα μας. Οταν αποτυγχανουν τοσο θεμελιωδεις ψυχικες διεργασιες δυσκολα αποφευγεται το συμπερασμα πως ειναι δηλητηριασμενος ολος ο μηχανισμος του σχετιζεσθαι σ' αυτους τους ανθρωπους. Χωρια που δεδομενου οτι απεναντι στο θανατο ειμαστε ολοι ισοι, ειναι κι ενα ερωτημα τι εικονα εχουν για τον εαυτο τους και τη θεση τους. Απ' τη δικη μου εμπειρια οσοι εχω δει να αντιδρουν με αυτον τον τροπο τεινουν να εχουν ψευδαισθησεις μεγαλειου για το ποιον και τα επιτευγματα τους, ασχετα αν προσπαθουν επιμελως να το αποκρυψουν.
Συμφωνώ με τα γραφόμενα σου! Μια καλή απόδειξη για να τους αποφεύγουμε, διότι ο ίδιος δηλητηριασμένος μηχανισμός βγαίνει και για τις αποτυχίες ή επιτυχίες των άλλων. Και το πρώτο μπολτ όντως σχετίζεται με το δεύτερο μπολτ.Quote:
Originally Posted by oboro
αφενος αυτο δεν ισχυει οτι ειναι ολοι ισοι στο θανατο και αφετερου ειμαι σχεδον σιγουρος οτι μιλαμε μεταφορικα αλλα μπορω να σου πω παραδειγμα πανω σε αυτο ξερεις κανενα που θα χαιροταν αν εβλεπες μια κομπρα που ετοιμαζοταν να σε φαει και γι αυτο μετα θα κατεληγες στο νοσοκομειο η στον αλλο κοσμο ειναι ειναι ψευδαισθηση μεγαλειου το οτι καπιος την εβγαλε απο τη μεση και τη γλιτωσες? αρα σ αυτη τη περιπτωση αυτο το ον δεν ειναι συνανθρωπος αλλα δηλητιριωδες ΦΙΔΙ ομοιο με αυτο που ξεγελασε τους πρωτοπλαστους με αποτελεσμα να φυγουν απο το παραδεισο και ξερεις ποσο αξιος πρεπει να ειναι καπιος για να ρισκαρει τη ζωη του για να σωσει μια αλλη ζωη σιγουρα θα ναι τοσο αξιος που δε θα περιμενει απο κανενα φωστηρα παρασημα
Δεν είναι όλοι ίσοι στο θάνατο αν προηγείται αυτή η πράξη αυτοθυσίας. Αυτό είναι το ένα.
Όταν βλέπεις κάποιο να πεθαίνει μπροστά σου θα πρέπει να σαι μεγάλο δηλητηριώδες φίδι για να μην πονέσεις. Διότι συμβαίνει μπροστά σου και η αίσθηση είναι αμεσότατη. Άλλο όμως όταν απλά ακούσεις για τον ίδιο θάνατο. Αν τότε κατά βάθος χαρείς, όπως δλδ στις περιπτώσεις που αναφέρθηκα πιο πριν, τότε είσαι μικρό αλλά δηλητηριώδες φίδι. Άρα αυτό το έστω λίγο δηλητήριο που έχεις μπορείς να το βγάλεις οπουδήποτε.
Ατέλειωτο το θέμα....
..............................