Πολυ καλα κοπελα μου, συνοδευσα τη κολλητή μου για κάποιες εξετάσεις και τώρα αράζω σπίτι.. Εσυ ολα καλα;
Printable View
Με έχει πιάσει μια διάθεση για γράψιμο τελευταία. Έχω πάρα πολύ καιρό να το νιώσω. Βασικά λάθος. Το ένιωθα κατά καιρούς αλλά δεν είχα καμιά έμπνευση για να το κάνω. Δεν ξέρω αν έχω τώρα, αλλά νιώθω ότι πνίγομαι και μου έρχονται ένα σωρό σκόρπιες σκέψεις. Χθες ήμουνα μέσα στην τρελή χαρά. Σήμερα μ' έπιασε μια καταθλιψάρα (ίσως λόγω συνθηκών) που ενώ οδηγούσα για την επιστροφή μου στο σπίτι, περνούσα από μια στροφή με 130 και μου 'ρθε ξαφνικά με νεύρα να αυξήσω απότομα ταχύτητα και να πάω να φουντάρω. Έκανα μόνο το πρώτο. Ευτυχώς. Προσπαθούσα να μην με αφήσω να κλάψω (που μπορεί να ήταν και λυτρωτικό), και φυσικά να με λογικέψω. Το κατάφερα με ευκολία γιατί μια ζωή είμαι των άκρων. Από το παράλογο στο πιο λογικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας συναισθηματικός αλλά ταυτόχρονα και ορθολογικός άνθρωπος... Λίγα δευτερόλεπτα μετά περνούσα από το σημείο που σκεφτόμουνα λίγο πριν μαυρίσει η ψυχολογία μου. Κι' αυτό γιατί από εκείνο το σημείο πριν χρόνια μου είχαν έρθει οι σκέψεις απελπισίας, απόγνωσης, θανάτου, τις σκεψείς που ενώ είσαι μέσα σε κατάθλιψη και βλέπεις έστω μια άσπρη μέρα, τις στιγμές που πας να ελπίσεις έστω και για λίγο, εκεί λίγο πριν την στροφή για να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής, σκέφτεσαι "είναι όλοι ζωντανοί; έχω κουράγιο να μπω μέσα και να δω;". Τις στιγμές που φοβάσαι όχι μόνο το αύριο και τι σου ξημερώνει αλλά και το παρόν σου. Τις στιγμές που τρέμεις στην ιδέα για το τι θα αντικρύσεις στο επόμενο δευτερόλεπτο. Τις στιγμές που νιώθεις πως δεν δικαιούσαι να ελπίζεις, δεν δικαιούσαι να χαίρεσαι. Δεν μπορείς, θες και δεν μπορείς να το κάνεις γιατί με το που μπαίνεις σπίτι ξαναβλέπεις αυτό που φοβόσουν πως θα ξαναδείς. Μετά από κάποιες ελάχιστες μέρες ηρεμίας, μετά από λίγη γαλήνη και ελπίδα, ξαναζείς στιγμές που εύχεσαι να μην τις ζούσε ποτέ άνθρωπος με αυτό τον τρόπο. Στιγμές που σε σημαδεύουν για μια ζωή. Από εκείνο το σημείο λοιπόν ξαναπερνούσα σήμερα και ξανασώθηκα, όπως επιβίωσα και τότε. Δεν ήθελα να το ξανανιώσω αυτό το συναίσθημα. Δεν ήθελα να το ξαναθυμηθώ ποτέ. Νόμιζα πως δεν θα ξανασυνέβαινε. Γ Ι Α Τ Ι; Τελικά κάποιες καταστάσεις δεν ξεπερνιούνται ποτέ. Δεν μπορείς να ξεφύγεις, δεν μπορείς να διαγράψεις, να ξεχάσεις, να ξεριζώσεις από μέσα σου κάποια γεγονότα ή και χαρακτηριστικά σου. Θα το παλέψω. Τώρα είναι πιο εύκολο... Όλα είναι πιο εύκολα. Είμαι δυνατή.
Νιώθω θαυμάσια κάθε χρόνο αυτή την περίοδο του έτους. Οι νύχτες έχουν πλέον μεγάλη διάρκεια και ξεκινούν νωρίς, η πλάση μέσα στα ζεστά φθινοπωρινά χρώματα ... Αχ, αυτά τα χρώματα. Τι ωραία που είναι να βλέπεις στο διάχυτο φως που δημιουργεί η βαριά συννεφιά τόσα δέντρα με τις πλουμιστές φορεσιές τους, η οξιά στο χρυσό, η βελανιδιά στο χάλκινο, οι σφένδαμοι σε κίτρινο-κόκκινο-ροζ-μωβ ...
Καθάριζα το βράδυ ένα ρόδι. Είχα και μερικά ζεστά κάστανα έτοιμα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το ρολόι στον τοίχο που χτυπούσε ρυθμικά. Έξω ψιλόβρεχε :). Η απόλυτη γαλήνη ...
Φουλ κούραση, ψυχολογικη κ σωματικη
φοβαμαι αρκετα και αγχωνομαι
Ήταν κάποια στιγμή την προηγούμενη εβδομάδα. Είχε νυχτώσει και διέσχιζα το δάσος. Τα δέντρα ήταν ακόμα φορτωμένα με τα πολύχρωμα φύλλα τους ώσπου ξαφνικά άρχισε να φυσάει δυνατά. Περιττό να περιγράψω το πανδαιμόνιο που ακολούθησε. Υπερθέαμα κάτω από τις λάμπες του δρόμου που ήταν δίπλα.
Σήμερα πάλι, πρωί-πρωί, άλλο τοπίο, χειμερινό πλέον. Τα κλαδιά ξεγυμνωμένα, αναρίθμητα, σε όλα τα μεγέθη και τα σχήματα, με το χαρακτηριστικό καφέ-γκρι χρώμα, ορισμένα με μερικά φύλλα ακόμα πάνω τους, αχλή στα πιο χαμηλά σημεία, ενώ ο ουρανός είχε ένα πολύ όμορφο χρώμα, γκρι με πορτοκαλί, επειδή κάποια σύννεφα άνοιγαν λιγάκι, που τόνιζε ακόμα πιο πολύ το ζωηρό χρώμα των πεσμένων φύλλων. Ήταν μια εικόνα σαν όνειρο. Γκρι, καφετί, πορτοκαλί, κοκκινωπό, χάλκινο, μπλε, λευκό, όλα τα χρώματα μαζί σε μια ασύλληπτης ομορφιάς φυσική καλλιτεχνική σύνθεση. Ακόμα νιώθω αγαλλίαση.
θέλω να ξαπλώσω να κοιμηθώ, έχω και άγχος, ταραχή, αλλά έχω να κάνω δουλειές....για μένα η υπνοθεραπεία είναι "θαυματουργή"
Τι ταινία τρόμου ήταν αυτή πρωί-πρωί! :eek: :D Έφυγα νύχτα σήμερα από το σπίτι, είχε οριακά παγετό αλλά μια ομίχλη ... άλλο πράμα. Εκεί που περπατούσα έβλεπα στα θαμπά φώτα να πέφτουν ακόμα λίγα φύλλα, ενώ όλα, σπίτια, δέντρα, άνθρωποι, φαίνονταν σαν σιλουέτες. Πολύ υποβλητική ατμόσφαιρα ... Γέμισαν και σήμερα οι μπαταρίες μου. Ελπίζω την επόμενη φορά με χιονάκι. ;)
Δε γινόταν να είχε τέτοια σκοτάδια και ομίχλες όλο το χρόνο; Άντε καλά, μόνο 9 μήνες το χρόνο. :p
Νιώθω συναισθηματική κούραση και πως πλέον δεν τραβάω άλλο...
Χαλια. Εχω εξαντλησει τα ορια μου. Νιωθω στον αυτοματο πιλοτο. Η ψυχη ουρλιαζει το στομα σιωπα. Σωπα μου λεω μαλλον εχεις rapid cycle μανιοκαταθλιψης θα περασει. Δεν ξερω που θα βρω δυναμη σημερα. Ματαια ολα μοιαζουν. Παλευω. Δεν παραιτουμαι. 18μηνες αχνα. Θελω να βρεξω το κεφαλι μου με παγωμενο νερο αλλά δεν εχω κριση αγχους. Εχω συνειδητοτητα του που με εφτασαν οι επιλογες μου και οι ελπιδες μου για κατι καλο. Εχω κριτηρια χαζα για εναν τοσο ωφελιμιστικο τροπο λειτουργειας και στασης ζωης. Κουραστηκα. Ναι ξερω. Να παραιτηθω απαγορευεται. Να κανω μια σταση ξεκουρασης ομως ; αραγε μπορω; Οχι δε μπορω ουτε αυτο
ΦΟ ΒΑ ΜΑΙ
δεν ξερω τι μου συμβαινει ουτε τι πρεπει να κανω
φοβαμαι
φοβαμαι
φοβαμαι
πανικος και αγχολυτικα να μη με πιανουν
ευχομαι να μην μπαινω σε επεισοδιο
ΟΚ, χιονάκι δεν είδα αλλά αυτή η παγωμένη ομίχλη ήταν ωραία. Άφησε σχεδόν παντού ένα παχύ στρώμα πάχνης σαν χιόνι. Καταπληκτική χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα, με τα απογυμνωμένα δέντρα, την καταχνιά, το σκοτάδι, την πάχνη ... Τι άλλο να ζητήσεις κανείς ... Α ναι, μια ωραία χιονοθύελλα με ξηρό χιόνι, και χιονονιφάδες σαν χαρτοπετσέτες όταν θα σταματάει ο αέρας! ;)
Ενιωσα στο μεδουλι τις συνεπειες των επιλογων μου. Παρολαυτα εστω και σερνομενη συνεχιζω. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφερον.
Αρχισα παλι να μιλαω μονος μου στο δρομο.
Και μπορείς και πρέπει. Τίποτα πιο πάνω από τις αντοχές και την υγεία μας. Μην ξεπερνάς συνέχεια τα όρια εις βάρος σου. Ο οργανισμός χρειάζεται ανάσες και ξεκούραση για να μπορεί να συνεχίσει και στο φωνάζει. Ψυχή-σώμα-μυαλό, όλα συνδέονται. Φρόντισε το ένα για να έχεις και τα υπόλοιπα πιο υγιή.
Όσον αφορά την ελπίδα...
"Ελπίδα σ' εποχές που μια λογιστική λογική δεν δείχνει τίποτε αισιόδοξο, είναι ο ηρωισμός των «βουβών» εποχών."
Ολα με παρηγορουν. Ολοι αγωνιζομαστε. Πρωτα φυσικα με ξεκουναω με το ζορι εστω και σα ζομπι να εκτελεσω τα καθηκοντα μου. Το σωμα το προσεχω με σωστη διατροφη κτλ. Το νου μου ( ελπιζω) τη ψυχη την τρεφω οσο μπορω με γαληνιες σκεψεις ^οσο μπορω^. blackbird αυτο που εγραψες το βρισκω ευστοχο και σοφο. Μπορεις σε παρακαλω να μου γραψεις τον / την συγγραφεα ; Ευχαριστω που μου απαντησατε σχολιασατε. Καλες γιορτες εστω και με ψυχικες καταιγιδες ευχομαι !!!
Όσα σου στέρησαν και όσα στέρησες εσύ η ίδια από τον εαυτό σου, θα τα δώσεις τώρα και σε εσένα αλλά και στο μωράκι σου. Διάβασα πως είσαι έγγυος. :) καλές γιορτές, πάντα με υγεία και πολλά αμέρτητα χαμόγελα - έτσι για το γαμώτο, για την κόντρα για ό,τι βλέπουμε γύρω μας, για ό,τι βιώνουμε.
Από εδώ το quote:
https://www.presspublica.gr/i-anatom...koy-kyriakidi/
Σε ευχαριστώ πολυ :):) :) Η πνευματικη τροφη ειναι σαν το νερο για εμενα. Με κυκλοθυμια και αγωνες κατι θα γινει. Να ειμαστε ολοι μα ολοι μαχιμοι.
Νιώθω χάλια... Ανυπομονώ να πάρω μια απάντηση σ' ένα προσωπικό μήνυμα για να την κάνω από εδώ οριστικά... Μακάρι να έρθει γρήγορα... Ποιος να το φανταζόταν μετά από τόσα χρόνια... Απογοητεύομαι που πρέπει και που θα στερηθώ βοήθεια αλλά δεν βλέπω άλλη λύση έτσι όπως είναι η κατάσταση...
Μη φύγεις Κυκνάκι! Είσαι ένα λαμπρό μέλος!
Χαίρομαι να διαβάζω τα μηνύματά σου!
Νομίζεις ότι δεν με πείραξες, εγώ έκλαιγα και χθες και σήμερα το πρωί... Αλλά ως εδώ φτάνουν οι αντοχές μου και δεν θα γίνω χάλια και σήμερα... Οπότε το λήγω εδώ, αν ξαναγράψεις κάτι θα κουραστείς άδικα γιατί ότι κι αν πεις δεν θα απαντήσω ξανά, εσύ θέλεις να δημιουργηθεί πάλι φασαρία πάνω που έληξε...
:( [emoji24][emoji24]
Για τα παραπάνω.
Σε ένα φόρουμ που μπήκαμε να βγάλουμε όσα κουβαλάμε κατάντησε πεδίο μάχης... Ξεσπαμε όπου βρούμε, λέμε ότι μας έρθει.. Κρίμα..
Καλησπέρα σας.
Κυκνε δες μηνύματα
Όταν οι μαθητές σου σε σκάνε, δεν θέλουν να κάνουν μαθήματα γιατί μισούν το αντικείμενο και όχι μόνο βαριούνται αλλά έχουν μαθησιακές δυσκολίες, και ξαφνικά σου ανακοινώνουν πως τους άρεσε το μάθημα και θέλουνε έξτρα. Κάπου εκεί μπορεί και να σκέφτηκα ότι υπάρχει θεός.
Προς το παρόν νιώθω ήρεμη και απολαμβάνω τις υποχρεώσεις και το διάβασμα, πριν την καταιγίδα που θα έρθει μετά τις γιορτές.
Νιώθω αηδία για ένα μέλος από δω
Ο xfactor αμολαει εμετό για οροθετικούς στα πριβε μου,οποίος θέλει να δει να έρθει πριβέ να δει πριντ σκριν