Δεν γινεται να ειμαστε παντα πειθαρχημενες,πολυ απλα γιατι δεν ειμαστε ρομποτ.Ειμαστε ανθρωπινα οντα(ετσι λενε ολοι,εγω παλι πιστευω οτι ειμαι allien!),αρα οι συνθηκες,το περιβαλλον,τα αγχη,οι αγωνιες,τα λαθη καποιες φορες,ειναι αναποσπαστο κομματι μας.Και κατι αλλο,θα ητανε αφανταστα πληκτικη η ζωη μας,αν αισθανομασταν παντα τελεια,το μετρο συγκρισης θα χανοταν,θα παυαμε να εκτιμαμε την ευτυχια.Alalumini μου,ειχα διακρινει την-παροδικη-ειμαι σιγουρη,φαση σου,μπορει να με βλεπετε τρελιαρα,αλλα παρατηρω τα συναισθηματα που απαλα θροιζουν η βιαια κυματιζουν μεσα στο λογο σας,θελω να ξερετε οτι μπορειτε να με θεωρειτε στηριγμα,αν καποτε πεφτετε(δεν εγγυωμαι στηριξη,αλλα καλλιστα μπορουμε να πεσουμε μαζι,τωρα εχω αδυνατισει λιγο,σας υποσχομαι να μη σας μελανιασω πολυ,lol).
Kαντε υπομονη,το κλικ ειναι πισω απο τη γωνιτσα στο δρομο,δεν φαινεται ακομη,θελει λιγα βηματακια για να το δει η καθεμια μας.Σε φιλω,εσενα,τη Νadine μας,ολες σας,αααχ πρεπει να σας παω για οινομελα, να τραγουδαμε στη μεση του δρομου μεθυσμενες και αλληθωρες...Να βρισκετε χρονο για τον εαυτο σας,ειδικα οι μαναδες,γιατι η πιεση των υποχρεωσεων ειναι ισχυρη και απαιτει αντισταθμισμα.
